မေလးလည္းဆယ္
ေလးလည္းဆယ္
ခပ္ေပါ့ေပါ့
ခပ္ပါးပါး ဒီလိုပဲ အူဝဲကစ ျမစ္ဖ်ားေခ်ာင္းဖ်ားအေျခခ် အေမ့ေက်ာင္းတက္ၿပီး ေစာေစာစီးစီး
ကႀကီးခေခြးဖတ္ေတာ့ အေႏွာင္းကို ေသခ်ာမသိလည္း အစအေတာ္လွခဲ့သူ၊ လူစိမ္းေၾကာက္ မ်က္မွန္ေၾကာက္
ခဏခဏငိုလည္း ေက်ာင္းမေနခင္ကတည္းက စင္ေပၚတက္ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြထဲ မပါတဲ့ ကဗ်ာကိုရြတ္သူ၊
ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ မ်က္ႏွာေၾကာတင္းသြားမွန္းမသိ ေတြးရင္းတည္မိ စာအုပ္မ်ားကိုင္လိုက္ရင္ မ်က္စိမျမင္ နားမၾကားသူ၊
ဒါရိုက္တာၾကမၼာက်ီစယ္လို႔ တက္ရတဲ့ဒီဂရီေက်ာင္းမွာ ေပ်ာ္ရမွန္းမသိတတ္ပဲ လူငယ္ဘဝ ေလးငါးႏွစ္စာကို
ခပ္ၿပိန္းၿပိန္း အလြတ္က်က္ ျဖဳန္းတီးခဲ့သူ၊ အသည္းဟစိဟစိျဖစ္လိုက္ ကြဲလုိက္ ဆက္လိုက္ အက္လိုက္ ထံုခဲသြားလိုက္ ကိုယ္ပိုင္အမွတ္အသားကို သဲပြင့္တစ္ပြင့္ခ်င္း စီကာစဥ္ကာ
တည္ေဆာက္ၿပီးမွ သိမ္းပိုက္ထားတဲ့ ေတာင္ကုန္းကိုျပန္ၿဖိဳမယ့္ ဒိုင္းနမိုက္ကို လွည့္မၾကည့္စတမ္း
မီးတို႔တတ္သူ၊ ေသြးရင္းထဲ စစ္သားမရွိ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမရွိ လႊတ္ေတာ္အမတ္မရွိ ဆယ္လစ္ဘရစ္တီမရွိ
ခပ္ျပားျပားဇာတ္မို႔ ရင္နာလိႈက္ဖိုေမာစရာ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ မတင္ဆက္ႏိုင္သူ၊ ယံုၾကည္တာရယ္
ေသခ်ာမႈရယ္ၾကားက ပဋိပကၡမွာ ဦးေႏွာက္ကိုခင္းက်င္း ေက်ာက္စရစ္ခဲအလံုးႀကီးေတြ အရင္ထည့္
ၿပီးေတာ့မွ သဲထည့္ ေနာက္ဆံုးမွ မလြတ္စတမ္း ေရကိုထည့္လည္း တစ္စက္ေတာင္ မေလ်ာ့ခ်င္ေသးသူ၊
ၿငီးေငြ႔မႈကို ေၾကာက္တိုင္း သတ္ပစ္လိုက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ညွိႏိႈင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႔
ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ ကန္ထုိးရွာရင္း ေျပးလႊားအသက္ဆက္ေနသူ၊ ေပါ့ေပါ့နဲ႔ပါးပါးပါပဲ ပူေႏြးလာတဲ့
ကမၻာႀကီးမွာ ေနရာတကာ က်စ္လ်စ္မႈေတြ အရည္ေပ်ာ္လာခ်ိန္ဆိုေတာ့ မႀကီးေသးျငားမငယ္ေတာ့ျငား
ေဆာလစ္အဖတ္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ ရွိေနေသးသေရြ႕ မေလးလည္းဆယ္ ေလးလည္းဆယ္။
ပန္ဒိုရာ
၂-၃.၅.၂၀၁၄
.jpg)
Posts
