Tuesday, December 30, 2008

တိမ္ေတြၾကားမွာ မႈန္းထားတဲ့ပန္းခ်ီ




ျပာစင္ေနေသာ မုိးသားေနာက္ခံမွာ တိမ္ျဖဴျဖဴ ႏုႏုေလးေတြက အုပ္ဖြဲ႕ကာ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ တလႈပ္လႈပ္။ သူတို႕ကုိ မွန္သားျပင္မွျဖတ္ကာ ငံု႕မိုးၾကည့္ရင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ၿပံဳးမိသည္။ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ဂြမ္းစေလးေတြနဲ႕ မတူဘူးလားဟင္။ ဒီေန႕မွ ရာသီဥတုကလည္း အထူးကို သာယာေနေတာ့တာ။ အင္းေလ..။ မိုးေမွာင္ေတြ ကင္းစင္လို႕ ၾကည္လင္တဲ့ အခ်ိန္ကို ေရာက္ခဲ့ၿပီ ဆိုေတာ့လည္း….။

ၾကည့္စမ္း။ ေလထုထဲမွာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ျမင္ေနရတာ.. အျဖဴ.. အျပာ….။ အျဖဴဆိုတာ သန္႕ရွင္းျဖဴစင္မႈ..။ အျပာဆိုတာ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း…။ အဲသည္လို လူတိုင္း နားလည္ၿပီးသား သမားရိုးက် အဓိပၸာယ္ေတြကိုပဲ ျပန္လည္ေတြ႕ရွိဖို႕ဆိုတာ တခ်ိဳ႕ေတြ အတြက္ေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္ပဲ။

ကိုယ္က ၿပံဳးလုိက္ျပန္သည္။ ကိုယ္က ၿပံဳးၿပီးရင္း ၿပံဳးေနေတာ့သည္။ ေျမျပင္က တျဖည္းျဖည္း နီးလာၿပီ။ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ တဒုတ္ဒုတ္ ခုန္လာတဲ့ ခံစားမႈဟာ ေလယာဥ္ႀကီး နိမ့္ဆင္းလာတာေၾကာင့္ သက္သက္ ဟုတ္ပါရဲ႕လား။ ဒီတခါ ပ်ံသန္းလာရသည့္ ခရီးက ခါတိုင္းႏွင့္ မတူေလ။ ဒါက အိမ္အျပန္ခရီး။ အိမ္.. အိမ္ ဆုိသည့္အရာကို အၿပီးအပိုင္ ျပန္လာခဲ့သည့္ ခရီး။

ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကသည့္ ေနရာ၊ ေရာက္လာၾကသည့္ အခ်ိန္ ေတြက ကြဲျပားၾကမည္။ ကိုယ့္ထက္ ေစာသူေတြ ရွိမည္။ ကိုယ့္ထက္ ေနာက္က်သူေတြလည္း ရွိမည္။ ဘယ္လုိျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႕အဖို႕ေတာ့ ကိုယ္တို႕ အားလံုး ေရာက္ၾကတဲ့အခါ အိမ္ေတြကို တန္းမသြားပဲ ဒီေနရာကေန အားလံုးကို စုဆံုၾကဖို႕ပါပဲ။

“အားလံုးကို အမိေျမက လိႈက္လွဲေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုပါ၏။”

ေရႊေရာင္လက္ေနေသာ ဆိုင္းဘုတ္ တစ္ခုက ေနျခည္ေအာက္မွာ ၀င္းေနသည္။ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ စာတန္းေတြ လမ္းေဘး ၀ဲယာမွာ ဟိုယခင္က ေတြ႕ခဲ့ ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ အခု ဒီစာတန္းကေတာ့ အမွန္တကယ္ကို အဓိပၸါယ္ အမ်ားႀကီး ျပည့္၀ေနၿပီေလ။

ေလျပည္က ကိုယ့္ပါးျပင္ေပၚ ျဖတ္တိုက္လာသည္။ ဖုန္မႈန္႕ေတြ နည္းနည္းပါးပါး ပါေကာင္းပါဦးမည္။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ေလ။ အဲဒီ အမိေျမအစစ္က ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလျပည္ေအးဟာ အားလံုးဆီ တူညီစြာ ေရာက္လာႏိုင္ဖို႕ ကိုယ္တို႕ၾကားမွာ ျခားထားခဲ့တဲ့ တံတိုင္းႀကီးေတြ ၿပိဳပ်က္ခဲ့ၿပီတဲ့။

ကိုယ္တို႕ ေတြ႕ၾကရေတာ့မည္။ ၀မ္းသာၾကမွာပါေနာ္။ .. ေနသာမွ ျပန္လာမယ္ မေျပာပါနဲ႕။ ခင္ဗ်ားတို႕လာမွ ေနသာရမွာပါ .. တဲ့။ အသံတစ္ခုကို ျဖတ္ခနဲ ၾကားေယာင္မိသည္။ ေနသာမွ ျပန္လာတာ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ တိမ္မိုက္ေတြ ဖံုးေနတဲ့ ေနလံုးႀကီးကို တူးေဖာ္ဖို႕အတြက္ အခ်ိန္ေတြ ယူခဲ့ရပါတယ္။

“အရီးေရ အခုမွပဲ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ျမင္ဖူးေတာ့တယ္။”

ထံုးစံအတိုင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း အားပါးတရ ေလသံျဖင့္ အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္က ေျပာရင္း ေျပးဖက္လာမွာလား။

“ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးမွာ တူညီတဲ့ ႏွလံုးသားေတြ ရွိတယ္။ အဲဒါကို မိုးေပၚက လိႈင္းေတြၾကားမွာ အႏုပညာနဲ႕ ၀တ္မႈန္ကူးခဲ့ၾကတယ္”

ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားသည့္ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္က ဒီလိုေျပာလာလိမ့္မည္လား။

“ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေပ့ါေလ။ မေသခင္မွာ ေတြ႕ဖူးခဲ့ခ်င္သူေတြ မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မရွိပါဘူး။ အခုမွပဲ..”

ေတြ႕ခ်င္သူ တဦးဦးက ဒီ့ထက္ပိုၿပီး စကားမဆက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ဆို႕နင့္ေနမွာလား။

“လမ္းေပၚမွာ လူအုပ္ႀကီး ျဖတ္သြားေတာ့ ခဏ ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းလာလိုက္တာပါ။ အေမက ညေန ထမင္းစား ေစာင့္ေနမယ္ ျမန္ျမန္ျပန္လာ လို႕ေတာင္ လွမ္းေအာ္ လုိက္ေသးတယ္။ ခဏဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျပန္ေရာက္ခဲ့ၿပီေလ..။ အေမကေတာ့…”

တေယာက္ေယာက္က ဒီလို ေၾကေၾကကြဲကြဲ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ေနမွာလား။

“ေဟ့.. ဘာေတြ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကသလဲ။ အခုေတြ႕ၾကၿပီပဲ။ ေန႕လည္က် ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဒိန္ခ်ဥ္သြားေသာက္ၾကရေအာင္။ အဲဒီဆိုင္ မထုိင္ရတာ အႏွစ္ ၂၀ေက်ာ္ ၾကာၿပီ။ ဟားဟား..”

တေယာက္ေယာက္က ဒီလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာလာေလမည္လား။

“အမယ္.. အျပင္မွာေတာ့ စကားေျပာတာ ခင္ဗ်ား က်ေနာ္ နဲ႕ မေျပာေတာ့ဘူးလား”

ဒီလို ေမးလာလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္က ရုပ္တည္ႏွင့္ ၿပံဳးလို႕သာ ေနလိုက္ဦးမည္။

“ယူက တကယ္ေတြ႕ေတာ့ ထင္တာထက္ ပိုငယ္သားပဲ။ စာထဲမွာ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ ေလသံနဲ႕ ေရးေနတာ။ ဟိဟိ..”

လူမႈေရးပါးနပ္ၿပီး ေပ်ာ္တတ္သည့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးက ဒီလို စေနာက္လာလွ်င္ေတာ့ ရွက္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္ဦးမည္။

“ကၽြန္ေတာ္တို႕ မဂၢဇင္း ထုတ္ၾကမယ္ေနာ္။ ဒီမွာ အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ အစ္မတို႕ အစ္ကိုတို႕ ေရာက္ဖို႕ ေမွ်ာ္ေနတာ သိလား”

အလုပ္ကို ခ်က္ခ်င္းလုပ္ဖို႕ စိုင္းျပင္းေနေသာ လူငယ္ေလး တစ္စုလည္း ရွိေကာင္းရွိမည္။ ဒီလို တက္တက္ၾကြၾကြ ေျပာလာသူကိုေတာ့ အားလံုးက တြန္းထိုး၀ိုင္းတိုက္ကာ ေဟ့ေကာင္ ျဖည္းျဖည္း လုပ္ပါကြ။ ခုမွ ခရီးေရာက္မဆိုက္ႀကီး ဟု ေအာ္ခ်င္ ေအာ္ၾကဦးမည္။

“အစ္မက တကယ္ပဲ ေနႏိုင္တယ္။ တစ္ကၽြန္းထဲ ေနတာမ်ား တစ္ခါမွ အေတြ႕မခံဘူး။ အခုမွပဲ သူမ်ားေတြနဲ႕ အတူတူ ဆံုရေတာ့တယ္။”

ဒီလို စကားနာ ထိုးလာသူ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိလာလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္က ေခ်ာ့ေမာ့ ရပါဦးမည္။

“ေဟး.. ေန႕တိုင္း အေစာႀကီး အိပ္ရာထၿပီး ရုံးကို တန္းေျပးစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ မနက္ျဖန္ မနက္စာကို မုန္႕ဟင္းခါးစားရင္ေကာင္းမလား။ ပဲပလာတာ စားရင္ေကာင္းမလား။ ဒါမွမဟုတ္ နန္းႀကီးသုပ္..။ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ…”

အစားပုပ္သူ တစ္ေယာက္က ဒီလို ေျပာလာလွ်င္ေတာ့ အားလံုးက ၀ိုင္းရယ္ၾကမည္ ထင္သည္။

ၾကည့္စမ္းပါကြယ္။ ေနမင္းႀကီးကလည္း ၿပံဳးလို႕။ ေကာင္းကင္ႀကီးက ၾကည္လင္လို႕။ ငွက္ေတြ က်ီက်ီက်ာက်ာ ေတးဆုိလို႕။ ေလျပည္က သာသာတိုက္ခတ္လို႕။ ကိုယ္တို႕အားလံုး ရယ္ေမာလို႕။ မ်က္ရည္ေတြ က်ခဲ့လွ်င္ေတာင္ ၀မ္းသာလို႕ပဲ ျဖစ္ေတာ့မည္ေလ။ ဟိုးေရွ႕မွာ ၾကမ္းတမ္းေနဦးမည့္ လမ္းပ်ပ်ကိုေတာ့ တြဲဆက္ထားတဲ့ လက္ေတြနဲ႕ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ အတူေလွ်ာက္ၾကရဦးမည္ေပါ့။

အေၾကာက္တရားရဲ႕ အားၿပိဳင္မႈေတြ ၿပိဳကြဲသြားတဲ့အခါ…..

အႏိုင္က်င့္မႈေတြ၊ မတရားမႈေတြ၊ မရိုးသားမႈေတြ၊ မသကၤာမႈေတြ၊ အမုန္းေတြ၊ အာဃာတေတြ အားလံုး ပါးလ်သြားၾကတဲ့ အခါ…..

ေကြကြင္းေနတဲ့ ခ်စ္သူေတြၾကားက ေသာကေတြ၊ မိခင္တို႕ရဲ႕ မ်က္ရည္ေပါက္ ႀကီးငယ္ေတြ လြင့္စင္ခမ္းေျခာက္ သြားတဲ့အခါ…..

ေရြးခ်ယ္စရာမရွိလို႕ ဆြံ႕အေနခဲ့ၾကတဲ့ ႏွလံုးသားေတြ စကားေျပာခြင့္ ပြင့္လင္းသြားတဲ့အခါ…….။


ပန္ဒိုရာ




craton ,

mirror ,

မြန္

တို႕က တက္ဂ္ထားလို႕ ေရးထားတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ ပါ။ ဖတ္မိတဲ့ ဘယ္သူမဆို စိတ္ကူး ဆက္ယဥ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။

Expand..

Monday, December 29, 2008

နာမည္

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပါ။ ေဘာလံုးေလးေတြ ပံုကို ဘယ္သူရိုက္သလဲ ပန္ဒိုရီလား လို႕ ေမးၾကလို႕ပါ။ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖရဲ႕ ကဗ်ာေလးတစကို သတိရသြားတယ္။ (ရိုင္းသြားရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ဆရာေဖ စတိုင္ကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းေပါ့)။ “စာေကာင္းရင္ မေအေပးေတြက စေလေရး ထင္ၾကတယ္” တဲ့။ စာေကာင္းရင္ စေလဦးပုည ေရးတယ္လို႕ပဲ လူေတြက ထင္ၾကလို႕ သူက မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္သြားခဲ့တာ ရယ္စရာေတာ့ ေကာင္းသား။ သူ႕စာတပုဒ္ကို ဦးပုညေရးတယ္လုိ႕ လူေတြထင္ခဲ့ၾကလို႕ ထင္ပါရဲ႕။

ပန္ဒိုရီက တကယ္ေတာ့ အႏုပညာေတြဘာေတြ တခါမွ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ၀ါသနာလည္း တခုမွ မပါပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခါတခါေတာ့ ကိုယ္လုပ္တာေတြကို ေဘးကေန သူေ၀ဖန္ျပတာတို႕ ဓာတ္ပံုေလးဘာေလး ရိုက္္လိုက္တာတို႔က မဆုိးဘူး။ (ကုိယ့္လူကိုယ္ ခ်ီးမြမ္းေနတယ္ :P) ဟိုတခါ ဘန္နာ ေတြအေၾကာင္း တင္တဲ့ပို႕စ္မွာ ဦးပိန္တံတားမွာ ပန္ဒိုရီ ရိုက္တဲ့ပံုေလးကို လူေတြ သေဘာက်ၾကပါတယ္။ အျမင္ေထာင့္ေလး ေကာင္းတယ္ ဘာညာေပါ့။ ဒါနဲ႕ပဲ ဓာတ္ပံုေကာင္းရင္ သူရိုက္တယ္လို႕ ထင္တာလားဟင္။ ဟဲဟဲ။ အခု ဒီပံုေတြကေတာ့ ပန္ဒိုရာ ရိုက္တာပါ။ ေနာက္တခါမွ ေနရာအတူတူကို ကင္မရာ၂ လံုးနဲ႕ တခ်ိန္တည္း ရိုက္ၿပီး ပန္ဒိုရီ ပန္ဒိုရာ ဓာတ္ပံု ၿပိဳင္ပြဲႀကီး လုပ္ဦးမယ္။

ဒါနဲ႕ ဆက္စပ္ၿပီး ေဖေဖ မၾကာခဏ ေျပာျပေလ့ရွိတဲ့ ဟာသ ပံုျပင္ေလး တပုဒ္ ကို သတိရသြားပါတယ္။ တိုက္ရိုက္ေတာ့ မဆိုင္ပါဘူး။ ၾကားဖူးၿပီးသားလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ တနလၤာေန႔ အပ်င္းေျပ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။

တခါက ရြာတရြာမွာ ဦးေမာင္စိန္ ေဒၚမယ္လွ ဆိုၿပီး ဇနီးေမာင္ႏွံ ရွိၾကသတဲ့။ ဦးေမာင္စိန္က ခပ္ေအးေအး ေဒၚမယ္လွက ခပ္သြက္သြက္ အေပါင္းအသင္းလည္း မ်ား ဆိုပါေတာ့။ သူတို႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ မွာ ေဒၚမယ္လွကိုပဲ လူသိမ်ားၾကတယ္။

အစကေတာ့ ဦးေမာင္စိန္က ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ အိမ္ကို လာေမးတာကအစ ဒါ ေဒၚမယ္လွ အိမ္လား ဆုိတာမ်ိဳး ဖိတ္စာေတြ ဘာေတြ ကမ္းလာတဲ့အခါ ေဒၚမယ္လွ ႏွင့္ ခင္ပြန္း ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္လာေတာ့ နည္းနည္း စိတ္တိုလာတယ္။

ဒါနဲ႕ပဲ ဦးေမာင္စိန္ကိုယ္တိုင္ ဥိးစီးၿပီး အိမ္မွာ ေစ်းဆိုင္ေလး တဆိုင္ ထဖြင့္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း လူေတြက ေဒၚမယ္လွဆိုင္ ေဒၚမယ္လွဆိုင္ လို႕ေခၚၿပီးေတာ့ပဲ လာ၀ယ္ၾကသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ မျဖစ္ေသးဘူးဆိုၿပီး ရြာက ေခ်ာင္းကူးတံတားေလးကို ျပန္ျပင္ၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ကဗ်ည္းထိုးလိုက္တယ္။ လူေတြက ေဒၚမယ္လွတံတား လို႕ပဲ ေခၚၾကသတဲ့။

ဦးေမာင္စိန္လည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဇရပ္တစ္ေဆာင္ ေဆာက္ၿပီး လွဴျပန္သတဲ့။ လူေတြက ေဒၚမယ္လွ ဇရပ္ လို႕ပဲ ေခၚၾကျပန္ေရာ။ ရြာဦးမွာ ထံုးျဖဴျဖဴေစတီေလး တစ္ဆူ တည္ျပန္တယ္။ ဘုရားတကာ ေမာင္စိန္ေတာ့ ျဖစ္မလာဘူး။ ေဒၚမယ္လွဘုရား လို႕ပဲ လူသိမ်ားျပန္ပါေလေရာ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႀကံရာမရျဖစ္ၿပီး ဘိန္းစားေတာ့သတဲ့။ ဒီေတာ့မွပဲ ဘိန္းစားေမာင္စိန္ ေမာင္စိန္ဘိန္းစားလို႕ ကိုယ္ပိုင္နာမည္တစ္လံုး တြင္သြားပါေရာတဲ့ကြယ္။

ရယ္ေမာႏိုင္ၾကပါေစ။


Expand..

Saturday, December 27, 2008

ေရျပင္ေပၚက အလံုးေလးေတြ

ဘေလာ့ဂ္ ခဏ ပိတ္ထားတာ ျပန္ဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ား အခက္အခဲ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္သြားခဲ့ရင္ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ျမစ္ကမ္းကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ အရြယ္မ်ိဳးစံု ရာဘာေဘာလံုးျဖဴျဖဴေတြေပၚမွာ ကိုယ္ေရးခ်င္တာ တခုခုေရးၿပီးရင္ ေရထဲမွာ ခ်ေပးေနတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ၂၀၀၉ အတြက္ ဆုေတာင္းစာေတြ ေရးၾကမွာေပါ့။ တခ်ိဳ႕လည္း အမွတ္တရ ေရးခ်င္တာေတြ ေရးမွာေပါ့။ ပိုက္ဆံမေပးရပါဘူး။ FOC ပါ။ ၿပီးရင္ သူတို႕က ေလွေတြနဲ႕ လုိက္ခ်ေပးတယ္။ ေဘာလံုးေတြ ၿငိမ္ေနေအာင္ ခဲဆြဲထားတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ျပန္သိမ္း အသစ္ခ် လုပ္မွာေပါ့။ ဘယ္ေန႕အထိလည္းေတာ့ မသိဘူး။





သူမ်ားေတြ ေရးေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ကုိယ္လည္း တစ္လံုးေလာက္ ေရးၿပီး ျမစ္ထဲခ်ခိုင္းမလား စဥ္းစားေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။

တကယ္လို႕ အခုလို ျမစ္ေပၚမွာ အေသခ်ထားတာ မဟုတ္ပဲ ေမွ်ာလိုက္လို႕ရတာ ဆုိရင္ ပိုေကာင္းမယ္ေနာ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ကၽြန္းကေလးကေန တခုခု ေရးျခစ္လႊတ္လိုက္တဲ့ ပူေဖာင္းေလး တစ္လံုးဟာ ဥေရာပအေနာက္ဖက္ ကမ္းေျခ တေနရာလိုမ်ိဳးေတာင္ ေရာက္ခ်င္ေရာက္သြားမယ္လို႕ စိတ္ကူးယဥ္လို႕ ရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ပူေဖာင္းေလးပဲေလ။ ဒီေလာက္ အေ၀းႀကီးဆိုရင္ လမ္းခုလတ္မွာ ေပါက္သြားမွာေပါ့။ စိတ္ကူးယဥ္ ဆိုတာေတြလည္း ဒီလိုပဲ မဟုတ္ဘူးလား။



Expand..

Thursday, December 25, 2008

Happy Holidays!

Expand..

Tuesday, December 23, 2008

စက္ဘီးကေလး (ဘာသာျပန္)

ပန္ဒိုရာ ေရးခဲ့တဲ့ စက္ဘီးကေလး ဆိုတဲ့ အက္ေဆးကို စုႏိုင္ က အဂၤလိပ္လို ဒီမွာ ဘာသာျပန္ထားပါတယ္။ ပထမေတာ့ မူလအေရးအသား ပ်က္မွာစိုးလို႕ ဆိုၿပီး သူက တစ္ေၾကာင္းခ်င္း တိုက္ရိုက္ ဘာသာျပန္ထားတယ္။ ဘာသာေဗဒ တံတိုင္းႀကီးက ဟန္႕တားေနေတာ့ သိပ္မလွသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႕ အဂၤလိပ္ ပိုဆန္လိုက္ပါ လို႕ သူလိုအပ္မယ္ ထင္သလို ျဖဳတ္ ျပင္ ျဖည့္ အထြန္႕တက္ခြင့္ (modify ကိုဆိုလိုသည္။ :P) ေပးလိုက္တယ္။ ခံစားၾကည့္ပါဦး။

Expand..

Sunday, December 21, 2008

လြယ္အိတ္ကေလး လြယ္ကာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျခင္း




လြယ္အိတ္ ဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ ငယ္ငယ္ ေက်ာင္းသားဘ၀က လြယ္ခဲ့ေသာ ျပည္တြင္းျဖစ္ လြယ္အိတ္ကေလးမ်ားကိုသာ ျမင္ေယာင္သြားပါမည္။

လြယ္အိတ္ကေလးသည္ ျမန္မာရနံ႕ျဖင့္ သင္းထုံေနသည္။ လြယ္အိတ္ကေလးသည္ ထည့္စရာ ရိုးရိုးကေလး ျဖစ္သည္။ လွသည္။ ခ်စ္စရာျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ေခတ္မဆန္ပါ။ မခန္းနားပါ။

လြယ္အိတ္ကေလးက ေက်ာကုန္းေပၚမွာ ခြစီးၿပီး မလိုက္ပါ ပါ။ လက္ဖ်ားကေလးမွာ လက္ဖ်ံေပၚမွာ ပခံုးဖ်ားမွာ မခို႕မရို႕ တြယ္ခ်ိတ္ကာ မလိုက္ပါ ပါ။ ပခံုးက ျဖစ္ေစ စလြယ္သိုင္း အေနအထားျဖင့္ ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ကိုယ္ခႏၶာ နံေဘးမွ ထပ္တူကပ္ကာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ လိုက္ပါေလ့ရွိသည္။

ေက်ာပိုးအိတ္တလံုးလို ဇစ္မ်ား ခါးပတ္ကြင္းမ်ား ေဘးအိတ္ အတြင္းအိတ္ အိတ္အပိုမ်ား ျဖင့္ လုပ္ငန္းစဥ္ အစံုအလင္ မပါ၀င္ပါ။ ဇစ္လည္းမပါသလို ေသာ့ခတ္မရသျဖင့္ မလံုၿခံဳဟု ဆိုလိုက ဆိုႏိုင္မည္။ အမ်ဳိးသမီးသံုး စလင္းဘက္ကေလး တစ္လံုးလိုလည္း လွလွပပ ႏုႏုရြရြ မျဖစ္ပါ။ ပြဲေနပြဲထိုင္အတြက္ မသင့္ေလ်ာ္ဟု ယူဆေလ့ရွိပါသည္။

လုံၿခံဳမႈသည္ လြတ္လပ္မႈ၏ အေလ်ာ္အစား ျဖစ္ခဲ့ပါသလား။ ခန္းနားမႈသည္ လြတ္လပ္မႈ၏ အေပးအယူ ျဖစ္ခဲ့ပါသလား။ ပန္းဆိုးတန္း အေဟာင္းဆိုင္မွာ ေမႊေႏွာက္၀ယ္ယူလိုက္ေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို လြယ္အိတ္ကေလးထဲ အလြယ္တကူ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ပစ္ထည့္လိုက္စဥ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးပါသည္။ လြယ္အိတ္ကေလးထဲ အသာထိုးထည့္ထားမိေသာ ထီးအသစ္တစ္ေခ်ာင္းကို ၄၅ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ခါးပိုက္ႏိႈက္ ခံခဲ့ရဖူးစဥ္ စိတ္ညစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ လြယ္အိတ္ကေလးတစ္လံုးကို လြယ္ကာ မဂၤလာအခန္းအနား ညစာစားပြဲတစ္ခုကို တက္ေရာက္ခဲ့လွ်င္ ဘယ္လိုေနမလဲ။

ေခတ္ကာလ ေျပာင္းသြားေတာ့ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားသည္ လြယ္အိတ္လြယ္ေလ့ ရွိေသးရဲ႕လား မသိပါ။ ထူထဲမ်ားျပားလာေသာ ေက်ာင္းစာအုပ္မ်ားကို ပိုအဆင္ေျပေျပ သယ္ပိုးႏိုင္ရန္ ေက်ာပိုးအိတ္သာ အသံုး ပိုတြင္က်ယ္လာႏိုင္ပါသည္္။ ေက်းလက္မွာေတာ့ ေစ်းႏႈန္းခ်ိဳသာေသာ ျပည္တြင္းျဖစ္ လြယ္အိတ္ကေလးမ်ားကိုသာ အားထားရဦးမည္ ထင္ပါသည္။ သည္လိုဆိုလွ်င္ေတာ့ လြယ္အိတ္ကေလးက ေက်းလက္စာသင္ခန္းတို႕၏ သေကၤတ အျဖစ္ က်န္ေနခဲ့ဦးမည္။

လြယ္အိတ္ကေလးက ျမန္မာကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာတို႕၏ သေကၤတလည္း ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ သူတို႕အတြက္ေတာ့ အသက္အရြယ္ မလို။ အခ်ိန္ကာလ မလုိ။ ေနရာေဒသ မလို။ လြယ္အိတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး လြယ္ထားေသာ မုတ္ဆိတ္က်ိဳးက်ဲ ညွင္းသိုးသိုးႏွင့္ ဆရာမ်ားကို ဒါမွ ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာ စတိုင္အစစ္ကြ ဟု သေဘာတက် ေငးေမာခဲ့ဖူးသည္။

မသံုးျဖစ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ လြယ္အိတ္ကေလးတစ္လံုးကို လွည့္ၾကည့္မိစဥ္ ကိုယ့္ကို သည္လို အမွတ္မထင္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္လိုက္ပါသည္။

“ေျပာေလ.. သူငယ္ခ်င္း….”

ဒီအသံုးအႏႈန္းကေလးက ကိုယ့္ကို တုန္႕ခနဲ ျဖစ္သြားေစခဲ့သည္။ စာအုပ္ကေလးေတြ ထည့္ဖို႕ေလာက္သာ ရည္ရြယ္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း။ အဆီးအတားမရွိ ပိတ္ေႏွာင္မႈမရွိ အလြယ္တကူ ထုတ္ယူႏိုင္ ျပန္ထည့္သြင္းႏိုင္ေသာ သူငယ္ခ်င္း။ ေဘးမွသာ အသာ လိုက္ပါခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း။ သူ႕ကို အသံုး မလိုအပ္ခ်ိန္တြင္ တိုင္မွာ ခ်ိတ္ထားခဲ့သည္ကို ကိစၥမရွိေသာ သူငယ္ခ်င္း။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးကို ခန္းနားႀကီးက်ယ္ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ဘယ္တုန္းကမွ ဖြဲ႕စည္းမထားခဲ့ပါ။

မိုးတြင္းမွာ ထီးမပါပဲ အျပင္ထြက္မိသည့္ ကာလေတြ လူတိုင္း ႀကံဳဖူးပါမည္။ မိုးဖြဲဖြဲေလးေတြ ရြာလာေတာ့ အမိုးအကာရွိရာ အေျပးအလႊား လိုက္ရွာစဥ္ လြယ္အိတ္ကေလးကို အမွတ္မထင္ ေခါင္းေပၚအုပ္မိုးကာ အကာအကြယ္ယူမိမည္။ မိုးေတြတအား သည္းလာျပန္ေတာ့ လြယ္အိတ္ကေလးကို မစိုေစခ်င္လို႕လား၊ အထဲမွာ ထည့္ထားေသာ စာအုပ္ေတြကို ကာကြယ္လိုသည္လား ေသေသခ်ာခ်ာ မစဥ္းစား မေ၀ခြဲမိစဥ္မွာပဲ ရင္ခြင္ထဲမွာ တင္းက်ပ္ ပိုက္ေပြ႕ ထားမိဖူးမည္။

လြယ္အိတ္ကေလးတစ္လံုးကို တိုင္မွာ ခ်ိတ္ထားခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ သတိတရ ျဖဳတ္ယူ ၾကည့္လိုက္စဥ္တြင္ လြတ္လပ္ျခင္း… ေပါ့ပါးျခင္း… ရိုးသားျခင္း… အေဆာင္အေယာင္ကင္းျခင္း… ေက်ာင္းသားဘ၀… ကဗ်ာ… စာအုပ္မ်ား… အေငြ႕အသက္ေလးမ်ား မ်က္၀န္းမွာ ျပန္လည္ခိုတြဲ ေ၀့၀ဲလာခဲ့သည္။

သာယာေသာ ေန႕တစ္ေန႕တြင္ သူငယ္ခ်င္းကေလးကို ေဘးမွာလြယ္ကာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လိုက္ခ်င္ပါေသးသည္။


ပန္ဒိုရာ



Expand..

Saturday, December 20, 2008

ဒ႑ာရီေဆာင္း


ဒ႑ာရီေဆာင္း


ေ၀႕ရုံေလးေ၀႕
ေငြ႔ရုံေလးေငြ႕
ဒီ.. တေဆာင္းက
အေဟာင္းေတြကို ေျမာက္ျပန္ေလနဲ႕ ရိႈက္သြင္းလာတယ္။

အခ်ိန္မ်ား သကၠရာဇ္မ်ား
ငါ့ၿမိဳ႕ငယ္ေလးရွိရာ ျပန္လည္ေမာင္းႏွင္သြားၾက
အေ၀းေျပးလမ္းမေပၚက ခရီးရွည္မွာ
အိပ္မက္ေတြငိုက္စိုက္ခ်
ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးအျပည့္စာ
သက္ျပင္းရွည္ေတြကိုပဲသယ္ပိုးခဲ့ရတဲ့
အိမ္ျပန္ညေတြရဲ႕ေကာင္းကင္မွာ
တိမ္ခိုးပိတ္ဆို႕ ထားတဲ့ ၾကယ္ေတြကို
တေယာက္ေယာက္က က်ိန္စာတိုက္ခဲ့လိမ့္မယ္။

ဆီးႏွင္းေတြဖံုးေနတဲ့
ဟိုး…အေ၀း က ေတာင္ကုန္းေလးေပၚ
နယ္ေျမသစ္မွာ စိုက္မယ့္အလံကို
ငါ… ထမ္းပိုးရင္း
ျမဴေတြကိုေျမျပင္ေပၚမွာခ်နင္းလိုက္တယ္
သစ္ရြက္ခၽြန္ခၽြန္ေတြအဖ်ားက
တြဲလြဲခိုေနတဲ့ႏွင္းစက္ေတြကို
ေလရူးကလည္း လႈပ္ခါခ်ေပးလိုက္တယ္
အဲဒီလမ္းခုလတ္မွာ
ႏွင္းပြင့္နန္းေတာ္ရဲ႕ အေဆာင္အေယာင္၀က
တပ္ေခါက္ ျပန္ခဲ့ရတဲ့ေဆာင္းဆိုရင္
ေနာက္တခါ ဘယ္ေတာ့မွ ေျခဦးမလွည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ေဆာင္းေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုေျပာင္းသြားတယ္…
ေဟာင္းသြားတယ္..
ေဟာင္းမသြားဘူး…
ေဆာင္းကေဟာင္းမသြားဘူး…
ေဆာင္းေတြထပ္ထပ္ေရာက္လာတယ္
ေဆာင္းညရယ္ လေရာင္ရယ္
သူရဲေကာင္းရယ္ ပန္းတစ္ပြင့္ရယ္
ေပါင္းစပ္လိုက္တဲ့အခါ
ဒ႑ာရီေတြ ျဖစ္ထြန္းတတ္တယ္။

ေဆာင္းရယ္ ႏွင္းရယ္ ...
အတူတူ.. မဟုတ္ခဲ့တဲ့အခါ
သက္သက္ကေလး ခါးသတဲ့
ျမဴေတြ မသဲကြဲတဲ့ ႏွစ္ေဟာင္းက ေဆာင္းကိုမွ
မီးလင္းဖိုနံေဘးမွာထိုင္ရင္း
တညလံုးျပန္ဖြင့္ဖတ္မိသူပါ
ငါ့အေတြးေတြကေတာ့
အေႏြးဓာတ္မလံုေလာက္လို႕
ျပာျပာအက္အက္ ခိုက္ခိုက္တုန္တယ္
ဒီလိုနဲ႕…
ပတ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့ေဆာင္းေတြ
ဒ႑ာရီထဲက ငါ့ေဆာင္းေတြကို
ေနျခည္ကူမလာခင္ပဲ စာမ်က္ႏွာ ပိတ္ခ်လိုက္ခဲ့တယ္။



ပန္ဒိုရာ



Expand..

Thursday, December 18, 2008

ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္




ဒီရက္ပိုင္း တကယ္ကို အလုပ္မ်ားပါတယ္။ အင္တာနက္လည္း သိပ္မ၀င္ျဖစ္ပါဘူး။ ပို႕စ္က်ဲၿပီး ေပ်ာက္ေနတဲ့ ၾကားထဲက စာလာဖတ္သူ မွတ္ခ်က္ေရးသူေတြ အားလံုးကို အားလည္းနာ ေက်းဇူးလည္း အမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။ paint ထဲမွာ mouse နဲ႕ ဆြဲျဖစ္တဲ့ clipart ပံုေလးတခ်ိဳ႕ကို အားလံုးအတြက္ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာမွာ ႀကိဳက္သလို ျဖတ္ညွတ္ကတ္ သံုးစြဲႏိုင္ပါတယ္။

ပန္ဒိုရာ

(အခ်ိဳ႕ပံုမ်ား ဒီက မွီျငမ္းဆြဲသည္။ http://holidays.kaboose.com/xmas-clip1.html)

Expand..

Sunday, December 14, 2008

အရိ္ုး

ဆရာႏွင္းခါးမိုး ေရးထားတဲ့ အရိုးစုဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ရတဲ့အခါ မႏွစ္က ေရးၿပီး ေမ့ေနတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို သတိရမိပါတယ္။ နည္းနည္းျပန္ျပင္ဦးမယ္ ဆိုၿပီး ဘေလာ့ဂ္မွာ မတင္ျဖစ္လိုက္ဘူး။ ဒါနဲ႕ ဆရာ့ကို ျပၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္လိုက္ပါလား လို႕ တိုက္တြန္းတာနဲ႕ တင္လုိက္ပါတယ္။ တူေတာ့မတူဘူး။ ဒါေပမယ့္ အရိုးကို အေျခခံ ေတြးမိပံုေလးေတြ တိုက္ဆိုင္တာကို ေတြ႕ရလို႕ ၀မ္းသာမိပါေသးတယ္။




အရိ္ုး

အရိုးဆိုတာ ခႏၶာကိုယ္ကို ထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္ေအာင္
ၾကပ္မတ္ထားတဲ႕ ေဘာင္ ျဖစ္တယ္
အရိုးေပ်ာ႕ေရာဂါ မျဖစ္ေအာင္
ေဆး၀ါးေတြနဲ႕ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကာကြယ္ရတယ္။

ဧ၀ အတြက္ေတာ႕
အာဒံဟာ နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းစာ ရင္းႏွီးခဲ႕ရတယ္။

အရိုးဆိုတာ က်ိဳးအက္မိရင္ အသည္းခိုက္ေစတယ္
အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖကေတာ့
ေတြးမိတိုင္းအရိုးနာသည္ လို႕ေျပာခဲ႕တယ္။

အသားလိုလို႕ အရိုးေတာင္းသူေတြကိုေတာ႕
လူရိုးဆိုတာ သခ်ၤဴိင္းကုန္းမွာပဲရွိတယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္။

အရိုးဆိုတာ ေခြးစာလို႕လည္းသတ္မွတ္ၾကတယ္
ဆင္းရဲသားေတြ အတြက္ေတာ႕
ေစ်းေပါင္က်ိဳးခ်ိန္မွာ မရဲတရဲ၀ယ္ရတဲ႕
အခ်ိဳဓာတ္ကို ရယူဖို႕တစ္ခုတည္းေသာ ပရိုတိန္း ျဖစ္မယ္
သူတို႕အတြက္ေတာ႕ အမဲရိုးက ဟင္းအိုးကို အားနာမေနႏိုင္ဘူး။

တခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္ေတာ႕
အရုိးနဲ႕နီးတဲ႕အသားကမွ ပိုခ်ိဳတယ္ ဆိုၿပီး
အရိုးထိေရာက္ေအာင္ အသားေတြတစတစ ႏႊာစားၾကတယ္
ၿပီးေတာ႕ ရိုးတြင္းျခင္ဆီေတာင္မက်န္
ခံတြင္းေတြ႕လို႕
အရိုးကိုက္ၾကတယ္။


ပန္ဒိုရာ
၄ ဇူလိုင္ ၂၀၀၇



Expand..

Saturday, December 13, 2008

ဘေလာ့ဂါမ်ားအတြက္ ေကာ္ပီရိုက္ ႏွင့္ ေနာက္ဆက္တြဲမ်ား

အခုတေလာ မိသားစုကိစၥေလးေတြနဲ႕ အလုပ္္မ်ားေနလို႕ အင္တာနက္ သိပ္မ၀င္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ တခါတေလေတာ့ ရင္းႏွီးရာဘေလာ့ဂ္ေတြကို လိုက္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေရွ႕တစ္ပတ္ေလာက္မွ စာျပန္ေရးမယ္လို႕ စဥ္းစားထားၿပီး IP နဲ႕ပတ္သက္တဲ့ ဗဟုသုတ ပို႕စ္ေတြကိုလည္း ဒီေလာက္ဆို ေတာ္သင့္ၿပီ လို႕ စိတ္ကူးေပမယ့္ ေရးစရာက ေပၚလာပါတယ္။

ပထမဆံုးကေတာ့ အမည္မသိသူတစ္ဦး မွတ္ခ်က္ေရးၿပီး လာေပးသြားတဲ့ သတင္းပါ။ အဲဒါကေတာ့ ၂၀၀၇ ဧၿပီ ၃၀ က ပန္ဒိုရာ ေရးခဲ့တဲ့ ခ်က္ျခင္းအႏုပညာ ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ကို “မိုးေတြညိဳတဲ့ မိုးခ်ဳပ္ညတို႕ရဲ႕ ဘ၀မ်ား” ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ ဒီေနရာမွာ credit မေပးပဲ တင္ထားတဲ့ ကိစၥပါ။ သူဟာ ပန္ဒိုရာရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကေန လာယူၿပီး တင္လိုက္တာ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ပါမယ္။ forward email တခုခုကေန ရၿပီး ဘယ္သူမွန္းမသိလို႕ ဒီလိုပဲ တင္လိုက္တာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ဘာမွမေျပာပဲ အဲဒီပို႕စ္ကို တင္ထားတဲ့အတြက္ သူေရးတယ္လို႕ ထင္စရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ရွင္းလင္းေပးေစလိုပါတယ္။ သတင္းေပးသူကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဒီကိစၥေတြဟာ ျမန္မာ ဘေလာ့ဂ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ဒါေတြကို ေရွ႕မွာလည္း ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္ဖန္တီးမႈ မဟုတ္တာကို ပိုင္ရွင္ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ (သို႕မဟုတ္ creative common license ေအာက္ကေန ခြင့္ျပဳထားတာ မဟုတ္ဘဲ) ဆိုရင္ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ လံုး၀မတင္တာ အရွင္းဆံုးပါပဲ။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္လည္း ဘယ္သူဖန္တီးတယ္ ဆိုတာ ေဖာ္ျပၿပီး မူရင္းလင့္ခ္ကိုပါ ေပးထားၿပီး တင္သင့္ပါတယ္။ ဒီလိုမဟုတ္လို႕ ေ၀မွ်ခ်င္လြန္းၿပီး ဘယ္သူေရးမွန္းလည္း မသိခဲ့ရင္ ပို႕စ္တင္လိုက္တဲ့အခါမွာ အနည္းဆံုးေတာ့ ကိုယ္ေရးတာ မဟုတ္ေၾကာင္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ၀န္ခံထားသင့္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ လင့္ခ္ ေပးတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႕ ေတြးမိတာတခုရွိပါတယ္။ တကယ္လို႕ ႏိုင္ငံျခား website တခုခုက ပံုကို ယူသံုးမိခဲ့ရင္ ကိုယ္က သူ႕ပံုကို ကိုယ္ဖန္တီးတာပါလို႕ ေျပာမထားေပမယ့္လည္း သူကျမင္သြားၿပီး ျမန္မာလို ကိုယ္ေရးတာေတြကိုလည္း ဖတ္မရတဲ့အခါ အထင္လြဲ ႏိုင္ပါတယ္။ ရႈပ္ေထြးမႈေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႕ ကိုယ္က သူ႕ပံုေအာက္မွာ သူ႕ website လိပ္စာ အဂၤလိပ္လိုေရးထားတာျဖစ္ျဖစ္ click လုပ္လို႕ရတဲ့ လင့္ခ္ ေပးထားတာျဖစ္ျဖစ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒါ သူ႕ဆီကလို႕ ေျပာထားတာပဲလို႕ အနည္းဆံုး သေဘာေပါက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ပန္ဒိုရာက ႀကံဖန္ၿပီး သိပ္ေတြးလြန္းေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အသံုး၀င္မယ္ဆိုရင္ ဒီအႀကံကို လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။

တလက္စတည္း လူေတြၾကားမွာ မွားယြင္းထင္ေနတတ္တာေလးေတြကို ဆက္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဘာသာျပန္စာေတြ ကိစၥပါ။ ပင္ကိုယ္ေရးမဟုတ္ပဲ ဘာသာျပန္ထားတာဆိုရင္ “ဒါကဘာသာျပန္ႀကီးပဲ ဘာသာျပန္သူကို credit ေပးစရာမလိုဘူး” လို႕ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထားတတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘာသာျပန္သူအေနနဲ႕ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ အားထုတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ စာဟာ သူ႕ရဲ႕ အားထုတ္ဖန္တီးမႈ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာျပန္သူက ဘယ္က ဘာသာျပန္ထားပါတယ္ လို႕ ေျပာၿပီးရင္ သူ႕စာကို ထပ္ၿပီး ျဖန္႕ေ၀သူ အေနနဲ႕ကလည္း ဒီစာဟာ ဘယ္သူု ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ ဘယ္ website က ရခဲ့တာပါ လို႕ credit ေပးရမွာပါ။ ထပ္ေျပာရရင္ ဘာသာျပန္ထားတဲ့စာ ဘယ္ေလာက္ တိုတို ရွည္ရွည္ လြယ္လြယ္ ခက္ခက္ ျပန္ျဖန္႕ေ၀ခဲ့ရင္ ဘာသာျပန္သူကို credit ေပးသင့္ပါတယ္။

ဆက္လက္ၿပီး စာဖတ္သူေတြကိုလည္း အကူအညီ ေတာင္းခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အခုလို ရႈပ္ေထြးမႈေတြကို ကူညီေျဖရွင္းေပးေစဖို႕ပါ။ တကယ္လို႕ ေရးသူမသိ မူလလင့္ခ္မသိတဲ့ ျမန္မာ post တခုကို forward email ကေန ရလာခဲ့ရင္ ကိုယ့္ကို ပုိ႕တဲ့လူကို “ဖတ္စရာ ေ၀မွ်ေပးလို႕ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူနဲ႕ မူရင္းလင့္ခ္ကို သိလိုေၾကာင္း၊ ေနာက္တခါဆိုရင္ ထည့္ေပးေစလိုေၾကာင္း။ တကယ္လို႕ အခုစာပို႕သူဟာ စတင္ၿပီး ျဖန္႕ေ၀သူ မဟုတ္ခဲ့ရင္ သူ႕ကိုပို႕ခဲ့တဲ့လူကို ဒီအေၾကာင္း ဆက္ေျပာေစလိုေၾကာင္း၊” ။ အဲဒီလို email ေလးေတြ အဆင့္ဆင့္ ျပန္ပို႕ၿပီး သတိေပးခဲ့မယ္ဆိုရင္ စာေရးသူကို credit ေပးတဲ့ အေလ့အထေလး အင္တာနက္ သံုးစြဲသူ ျမန္မာေတြၾကားမွာ ထြန္းကားလာမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

ျမန္မာေတြၾကားမွာ ေနာက္ထပ္ မွားယြင္းထင္ျမင္တတ္တာ တစ္ခုကုိ ဆက္ေျပာပါရေစဦး။ မႏိုင္းႏိုင္းစေန ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးထားတဲ့ပို႕စ္ ေအာက္က မွတ္ခ်က္တစ္ခုလို ထင္ျမင္ခ်က္မ်ိဳးပါ။ “ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေကာ္ပီရိုက္မရွိဘူး…” ဆိုတာပါ။ အဲဒီအယူအဆဟာ မွန္ကန္တယ္လို႕ မထင္ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေကာ္ပီရိုက္ ရွိပါတယ္။ ေကာ္ပီရိုက္ကို အတိုင္းအတာတစ္ခု အထိ ေလးစားဖို႕ လိုပါတယ္။ ပန္ဒိုရာရဲ႕ ေရွ႕က ပို႕စ္ေတြမွာလည္း ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဥပေဒအားျဖင့္လည္း ေကာ္ပီရိုက္ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ၁၉၁၁ ခုႏွစ္က ျပ႒ာန္းခဲ့တဲ့ ေကာ္ပီရိုက္ ဥပေဒဟာ ၁၉၁၄ ခုႏွစ္ကတည္းက စၿပီး အသက္၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ Intellectual Property နဲ႕ပတ္သက္လို႕ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘာဥပေဒေတြရွိသလဲ ဆိုတာကို အတိုခ်ဳပ္သိခ်င္ရင္ WIPO website က ဒီလင့္ခ္မွာ သြားဖတ္ၾကည့္လို႕ရပါတယ္။ http://www.wipo.int/about-ip/en/ipworldwide/pdf/mm.pdf

ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းရင္းတခုကေတာ့ ဥပေဒ ရွိရွိမရွိရွိ ေကာ္ပီရိုက္ဆိုတာ သေဘာသဘာ၀အားျဖင့္ကို ရွိပါတယ္။ ဖန္တီးတီထြင္လိုက္တဲ့ Intellectual Property ဉာဏပစၥည္း ဆိုတာ တျခား အိမ္၊ ေျမ၊ ေရႊ၊ ေငြ၊ ယာဥ္ စတဲ့ပစၥည္းေတြလို လူသားေတြရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈ တမ်ိဳးပဲျဖစ္ပါတယ္။ တျခားပစၥည္းေတြကို ပိုင္ရွင္မသိပဲယူရင္၊ အလြဲသံုးစားလုပ္ရင္ အျပစ္ရွိသလိုပဲ ဉာဏပစၥည္းကို ပိုင္ရွင္မသိပဲယူရင္၊ အလြဲသံုးစားလုပ္ရင္ အျပစ္ရွိပါတယ္။ ဒါဟာ အေျခခံစာရိတၱနဲ႕ ဆိုင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ စာရြက္ေပၚမွာ ေရးထားထားမထားထား ကိုယ့္အသိတရားနဲ႕ လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ဆိုတာ စဥ္းစားၿပီး လုပ္ၾကရင္ ပိုမေကာင္းေပဘူးလား။ အစိုးရက ျပစ္ဒဏ္ေတြ ခ်မွတ္ျပ႒ာန္းထားမွ ေၾကာက္ၿပီး မခ်ိဳးေဖာက္ဘူးဆိုတဲ့ အဆင့္မ်ိဳးထက္ ကိုယ့္အသိဉာဏ္ကို ကိုယ္တိုင္ ျပ႒ာန္းတာက ပိုေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ enforcement နဲ႕ပတ္သက္လို႕လည္း ေျပာစရာ ရွိပါတယ္။ ေကာ္ပီရိုက္ ရွိမရွိဆိုတာ ရဲေတြက အတုေတြကို လိုက္ဖမ္းေနတာတို႕ တရားရုံးမွာ အမႈျဖစ္မျဖစ္တို႕နဲ႕ အတိအက် တိုင္းတာလို႕ မရပါဘူး။ “ရဲ” ဆိုတာေတြက ဘာေတြကို ဦးစားေပး လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ တစ္ႏိုင္ငံနဲ႕ တစ္ႏိုင္ငံ ဘယ္တူပါ့မလဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေကာ္ပီရိုက္နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ အျငင္းပြားမႈေတြ ျဖစ္လာရင္ တရားရုံးအထိ ေရာက္ခ်င္မွ ေရာက္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံအမ်ားစုမွာ ေတာ္ရုံအဆင့္ဆိုရင္ ရုပ္ရွင္ ဂီတ သဘင္ စာေပ အစည္းအရုံးေတြကပဲ ဖ်န္ေျဖတဲ့ နည္းလမ္းနဲ႕ ေျဖရွင္းၾကေလ့ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း အဲဒီလို အစည္းအရုံးေတြ ရွိပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးအခ်က္ကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေကာ္ပီရိုက္နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာအထိ ေလးစားလိုက္နာသင့္လဲ ဆိုတာပါပဲ။ ပန္ဒိုရာလည္း ဥပေဒပညာရွင္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အႀကံဉာဏ္ေပးဖို႕ အရည္အခ်င္း မရွိပါဘူး။ အခုအခ်ိန္မွာ ျမန္မာေတြ ျပည္ပမွာ အမ်ားႀကီး ေရာက္ေနၾကပါတယ္။ ျမန္မာစာ ျမန္မာသီခ်င္း ျမန္မာလက္ရာေတြကို ငတ္မြတ္ေနၾကတယ္။ ၀ယ္ခ်င္ေပမယ့္ အလြယ္တကူ ၀ယ္မရတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုုင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ သတင္း အခ်က္အလက္နဲ႕ ပတ္သက္တာေတြ က်ေတာ့လည္း လူမ်ားမ်ားသိေလ ေကာင္းေလ ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ဖန္တီးမႈေတြ က်ေတာ့လည္း ကိုယ္က ဆင့္ပြားဖန္တီး ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္တခုခု မကူးယူခင္ မတင္ျပခင္ မျဖန္႕ေ၀ခင္မွာ ကိုယ့္ဘာသာပဲ က်ိဳးေၾကာင္းဆင္ျခင္ၿပီး တရားမွ်တတယ္ ထင္တာ လုပ္သင့္တယ္ ထင္တာကို လုပ္ၾကဖို႕ပါပဲ။ အဓိက ကေတာ့ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ တဖက္သားကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ နစ္နာမသြားေစဖို႕ပဲ မဟုတ္ပါလား။



ပန္ဒိုရာ


( အမွားပါခဲ့ရင္ အျပဳသေဘာနဲ႕ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ အႀကံေပးခ်က္မ်ား အားလံုးကို ႀကိဳဆိုပါတယ္။
ေကာ္ပီရိုက္အေၾကာင္း ထပ္အေသးစိတ္ သိခ်င္ရင္ ဒီပို႕စ္ကို ျပန္ဖတ္ပါ။ http://pandora-and-pandora.blogspot.com/2008/11/blog-post.html)


Expand..