စိမ္းရြက္ႏုေပၚက
မိုးေရစက္မ်ား
မိုးရာသီဦးမွာ
တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ မုိးစက္ေတြဟာ သစ္ရြက္ႏုႏုေလးေတြရဲ႕ အဖ်ားမွာ တြဲလြဲခိုေနတာကို
ျမင္ေတာ့ ႏုပ်ိဳစိမ္းသစ္တဲ့ ငယ္ဘဝကို သတိရမိပါတယ္။
မွတ္မိသေလာက္
ကၽြန္မငယ္ငယ္က ကစားနည္း အေတာ္စံုေအာင္ ကစားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကစားဖို႕လည္း အခ်ိန္ေကာင္းေကာင္း
ရခဲ့ပါတယ္။ အသက္ မတိမ္းမယိမ္းကြာတဲ့ အစ္ကိုနဲ႕ေပါင္းၿပီး ေယာက်္ားေလးေတြ ကစားတဲ့ နည္းေပါင္းစံု
ကစားသလို မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕လည္း မိန္းကေလးလို ကစားခဲ့ပါတယ္။
သားေရကြင္းကေလးေတြနဲ႕ေတာင္မွ
ကစားနည္းက စံုလို႕ပါပဲ။ အစ္ကိုရယ္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္နဲ႕ ကစားရင္ လမ္းမမွာ
၀ါးျခမ္းျပားတိုေလးကို စိုက္၊ တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ႏွစ္ကြင္းက်ဆိုၿပီး အဲဒီအေပၚမွာ သားေရကြင္းေလးေတြ တင္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့
အေ၀းတစ္ေနရာကေန အလွည့္က် ပစ္။ သားေရကြင္း ထြက္က်သြားေအာင္ ပစ္ႏိုင္ရင္ ပစ္ႏိုင္သူက
ယူေၾကးေပါ့။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ စည္း၀ိုင္းကေလး ၀ိုင္းၿပီး သားေရကြင္းကေလးကို
အေ၀းကေန တစ္ကြင္းခ်င္း လက္၀ါးေပၚတင္ၿပီး တေယာက္တစ္လွည့္ ပစ္ခ်တာပါ။ ကြင္းေလးအခ်င္းခ်င္း
ထပ္သြားရင္ ယူရပါတယ္။ မိုးရြာလို႕ အိမ္ေအာက္ မဆင္းရဘူး ဆိုရင္ေတာ့ နံရံမွာ
သံတစ္ေခ်ာင္းစိုက္ သားေရကြင္းေတြခ်ိတ္ အေ၀းကေန သားေရကြင္းနဲ႕လွမ္းပစ္ၾကၿပီး
ျပဳတ္က်ရင္ ယူတဲ့နည္းနဲ႕ ကစားၾကပါတယ္။
သားေရကြင္းကို
မိန္းကေလးေတြ ကစားနည္း က်ေတာ့ တစ္မ်ိဳးပါ။ သားေရကြင္းေတြ အမ်ားႀကီး ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး
ႀကိဳးလုပ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္က ႀကိဳးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ကိုင္ထားၿပီး
တစ္ေယာက္က ႀကိဳးေပၚမွာ ခုန္ပါတယ္။ ခုန္ပုံခုန္နည္းက အဆင့္ဆင့္ရွိၿပီး သတ္မွတ္ထားတဲ့
ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႕ ခုန္ရပါတယ္။ ႀကိဳးကို ေျခလိမ္ၿပီး ခုန္တာလည္းပါသလို ႀကိဳးတန္းကို
မထိေအာင္ ခုန္တာလည္းပါတယ္။ အဆင့္ျမင့္လာရင္ ႀကိဳးတန္းက တေျဖးေျဖး ျမင့္လာပါတယ္။
ခုန္ေနတုန္း အမွားျဖစ္သြားရင္ ကိုယ္က ႀကိဳးတန္းကိုင္ လုပ္ရပါတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့ အဲဒီကစားနည္းကို
ေယာက်္ားေလးေတြပါ လာကစားၾကတယ္။ မူလတန္းအရြယ္က ေန႕လည္စာစားခ်ိန္ေတြမွာေတာ့
ဒီကစားနည္းက ေက်ာင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ ေခတ္စားခဲ့ပါတယ္။
သားေရကြင္းပစ္ကစားနည္းနဲ႕
ဆင္တူတဲ့ တျခားနည္းေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ဖန္ေဂၚလီ၊ ၀မ္ဒိုး ရႊ႕ံနဲ႕လုပ္တဲ့ ေလာက္စာလံုး
စတဲ့ အလံုးမ်ိဳးစံုနဲ႕ ပစ္လွိမ့္ကစားၾကတာပါ။ အလံုးေလးေတြကို စုပံုၿပီး
ၿပိဳသြားေအာင္ တစ္လံုးနဲ႕ ပစ္လွိမ္႕တာရွိတယ္။ တန္းစီၿပီး ထိေအာင္ လိွမ့္တာရွိတယ္။
က်င္းမ်ိဳးစံုတူးၿပီး ၀င္ေအာင္လွိမ့္တယ္။ အလံုးဆိုတဲ့ေနရာမွာ ႀကိဳးနဲ႕ ဂ်င္ေပါက္ကစားတာလည္း ရွိပါတယ္။
ဂ်င္ကေတာ့ သံေခ်ာင္းပါလို႕ နည္းနည္း အႏၱရာယ္ရွိတယ္။ ကၽြမ္းက်င္မႈလည္း
ပိုလိုအပ္ပါတယ္။ ဒိုးထိုးၾကပါတယ္။ မန္က်ည္းေစ့ ခေရေစ့ေတြနဲ႕ ဇယ္ေတာက္ကစားတယ္။
အဲဒီလို အေစ့အဆံေတြကို စည္းဝိုင္းကြက္ေလးေတြထဲမွာ အပံုေလးေတြပံုၿပီး အကြက္ေရႊ႕ကစားနည္းလည္း
ရွိေသးတယ္။
မိန္းကေလးဆန္ဆန္
စြဲစြဲလန္းလန္း ကစားတာ တစ္ခုကေတာ့ အရုပ္တမ္း ကစားတယ္လို႕ ကိုယ့္ဘာသာေခၚၾကတဲ့
ကစားနည္းပါ။ စကၠဴျဖဴကို ရွည္ရွည္ေလးေခါက္ ျပန္ခ်ိဳးခ်၊ လက္ပံုစံ
စကၠဴေခ်ာင္းကေလးကို ညွပ္ထိုး၊ မ်က္ႏွာပံုကိုေရးဆြဲၿပီး အရုပ္ကေလး လုပ္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့
စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္က ေတာင္းထားတဲ့ အ၀တ္အတုိအစေလးေတြကို ကပ္ေၾကးနဲ႕ညွပ္ၿပီး အက်ီအ၀တ္အစား
မ်ိဳးစံုဆင္ၾကတယ္။ စကၠဴဗူးေတြ စုေဆာင္းၿပီး အိပ္ခန္း ဧည့္ခန္း စသည္ျဖင့္
အိမ္ေဆာက္ၾကတယ္။ အခုေခတ္လို ဘာဘီရုပ္ေတြ setလိုက္ ေစ်းႀကီးေပး ၀ယ္ခဲ့ရတာမဟုတ္ပါဘူး။
အားလံုး ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္ၾကရတာခ်ည္းပါ။ အဲဒီကစားနည္းမွာေတာ့ အရုပ္ပိုင္ဆိုင္သမွ်ကို
ကိုယ္တကယ္ပိုင္ရသလို ေပ်ာ္ရတယ္။
ကိုယ္တိုင္လုပ္
အရုပ္ေတြထဲမွာ စာေရးကိရိယာအတိုအစေတြနဲ႕ စက္ရုပ္တိုက္တမ္း ကစားတာလည္း ပါပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက သံုးေလ့ရွိတဲ့ တစ္ခါသံုး ဘိုဇို ေဘာပင္ကို မင္ကုန္သြားတဲ့အခါ ျဖတ္ေတာက္ၿပီး
ေခါင္းနဲ႕ ကုိယ္ထည္ လုပ္ပါတယ္။ မင္ကုန္သြားတဲ့ မင္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုလည္း အကြင္းအကြင္းေလးေတြလွီးၿပီး
လက္ေတြေျခေထာက္ေတြ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီ ျဖတ္ေတာက္ထားသမွ်ကို
ႏိုင္လြန္ႀကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ သီပါတယ္။ ကိုယ္ထည္ေတြေနရာမွာ ႀကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး
ပူးထည့္ပါတယ္။ လက္ေျမွာက္ထားသလို ျဖစ္ေနတဲ့ လက္ဖ်ားႏွစ္ခုမွာ
မွင္ေခ်ာင္းထိပ္ပိုင္းျဖစ္ေစ အျခားေကာ္ျပားတစ္ခုခုကိုျဖစ္ေစ အစသတ္ ႀကိဳးခ်ည္ၿပီး
ဓား၊လွံ လုပ္ပါတယ္။ ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းေအာက္မွာေတာ့ ႀကိဳးစရွည္ရွည္ ခ်န္ထားခဲ့ပါတယ္။
ၿပီးရင္ေတာ့ စားပြဲမွာ သစ္သားျပားႏွစ္ခု ျခားေနတဲ့ ၾကားထဲကို ႀကိဳးစေတြကို
သြင္းၿပီး ေအာက္ကေနဆြဲရင္ အရုပ္က စစ္တိုက္ေနဟန္ လႈပ္လာပါတယ္။ အဲဒီလို
အရုပ္ႏွစ္ရုပ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး စက္ရုပ္ခ်င္း တိုက္ၾကတာပါ။
ကေလးေတြစုမိၿပီး
လူစံုရင္ စေနတနဂၤေႏြလို ပိတ္ရက္ကို အေသအခ်ာ ႀကိဳခ်ိန္းၿပီး ကစားၾကတဲ့
ကစားနည္းေတြလည္းရွိပါေသးတယ္။ တစ္နည္းကေတာ့ ေစ်းေရာင္းတမ္း ပါ။ အဲဒါက အစကတည္းက
ကိုယ္ဘာေရာင္းမယ္ ဆိုတာ မတိုက္ဆိုင္ေအာင္ ႀကိဳညိွထားၾကရပါတယ္။ ထမင္းဟင္း ေရာင္းမယ့္လူနဲ႕
ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေရာင္းမယ့္လူနဲ႕။ ကုန္ၾကမ္း ေရာင္းမယ့္လူက ရွိေသးတယ္။
အဲဒီကစားနည္းမွာေတာ့ အိမ္လမ္းၾကား တစ္ခုခုမွာ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ျဖန္႕ခင္း ၿပီး
ေစ်းတန္းႀကီး လုပ္ၾကတာပါ။ ပစၥည္းပစၥယေတာ့ အေတာ္လိုပါတယ္။ လူမ်ားဖို႕လည္းလုိတယ္။ ခင္းထိုင္စရာ
ပလတ္စတစ္ျပား၊ ထိုင္ခံု၊ အိုးခြက္ပန္းကန္ ခင္းက်င္းၾက။ သစ္ရြက္ကေလးေတြ အသီးေလးေတြ၊
ပန္းပြင့္ကေလးေတြ၊ လွီးၾကခၽြတ္ၾက ။ သဲေတြ ေရေတြလည္းပါတာေပါ့။
အဲဒီလို
စုဆံုကစားတဲ့နည္းေတြ ထဲမွာ ဘယ္သူမွ သိပ္ ကစားဖူးမယ္ မထင္တာကေတာ့ ကတန္းခုန္တန္း ကစားတာ
(ဇာတ္ေထာင္တာ) ပါ။ အဲဒီနည္းက အစ္ကိုအစ္မ ၀မ္းကြဲေတြ ငယ္ငယ္ကတည္းက စခဲ့တာပါ။ အမ်ိဳးေတြရွိတဲ့
နယ္ကို သြားလည္ရင္းေတြ႕လာတာပါ။ အဲဒီမွာ အသက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အကို၀မ္းကြဲ သူေဌးသား
တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ ဇာတ္ပြဲေတြ စတိတ္ရိႈးေတြ ၾကည့္ၿပီးရင္ သူကပိုးမေသဘူး။ ဘက္ထရီမီး၊
အ၀တ္အစား၊ တီးမႈတ္တူရိယာ အားလံုး သူ စပြန္ဆာလုပ္ၿပီး ကေလးေတြစုၿပီး ပြဲေထာင္ပါတယ္။
ကေလးေတြေဆာ့တဲ့ ဇာတ္ပြဲကို လူႀကီးေတြပါ လာၾကည့္ၾကပါတယ္။ ငယ္ငယ္က သူ႕ကို
သိပ္အားက်ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ေလးငါးတန္းအရြယ္ေလာက္ ေရာက္လာေတာ့ အိမ္က အစ္ကိုအပါအ၀င္
သူငယ္ခ်င္းေတြကို စည္းရုံးပါတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖမယ့္သူက ေဖ်ာ္ေျဖဖို႕ လာၾကည့္မယ့္
သူကလည္း လာၾကည့္ဖို႕ေပါ့။ အိမ္မွာကလည္း တီးမႈတ္တူရိယာ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိၿပီးသားကိုး။
ပု၀ါေတြ၊ အ၀တ္အစားေတြ စုေဆာင္းၾကပါတယ္။ ေရေဆးေရာင္စံု ဗူးကေလးတစ္ဗူး ရွိေတာ့
ဆိုင္းဘုတ္ေတြ နဖူးစည္းေတြ စာလံုးေဖာက္ၾက ေရးၾကပါတယ္။ ဇာတ္ညႊန္းေရး ဇာတ္တိုက္
လုပ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္သီခ်င္းေတာင္ စပ္လိုက္ၾကေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲ စိတ္ေကာက္သူနဲ႕၊ အိမ္ကသိသြားလို႕
ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေဆာ့ရမလားဆိုၿပီး အေဆာ္ခံရသူနဲ႕၊ ဇာတ္ေခါင္းခဏခဏ ကြဲၾကရပါေသးတယ္။
ေနာက္တစ္နည္း
ေထြလီကာလီ ကစားတာကေတာ့ ပန္ဒိုရာရယ္လို႕ ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး ေလွ်ာက္ေရး ျဖစ္လာမယ့္ အေလာင္းအလ်ာေလးက
ဗီဇျပတယ္လို႕ ဆိုရပါမယ္။ စာေပကို ၀ါသနာပါတဲ့ ေဖေဖနဲ႕ေမေမက စာအုပ္အေရာင္းအငွား နဲ႕ စာေရးကိရိယာ ဆိုင္ကေလးကို
အိမ္မွာ ဖြင့္ထားတယ္။ ကၽြန္မဟာ စာအုပ္ေတြၾကား ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတယ္လို႕
ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းအားခ်ိန္မွာ စာအုပ္ဆိုင္လည္း ကူထိုင္ရပါတယ္။ ငါးတန္းႏွစ္ေလာက္မွာေတာ့
စာဖတ္ရုံတင္မက ေရးခ်င္တဲ့ပုိုးက ရြလာပါတယ္။
ဗလာစာရြက္ေတြကို ေလးေခါက္ေခါက္ စာအုပ္ကေလး ျဖစ္ေအာင္ခ်ဳပ္ၿပီး တိုလီမုတ္စေတြ
ေရးေတာ့တယ္။ ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႕ ေပါင္းၿပီး ကိုယ္တုိင္ေရးထားတဲ့
စာအုပ္ေပါက္စကေလးေတြကို အတန္းထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ငွားစားတယ္။ သူတို႕က
ဖတ္ခ်င္ရင္ ဗလာစာရြက္ အလြတ္နဲ႕ ေပးေခ်ၿပီး ငွားရပါတယ္။ အဲဒီရလာတဲ့
စာရြက္လြတ္ေတြမွာ ကိုယ္တို႕က အသစ္ထပ္ေရးနဲ႕ ဟန္ကိုက်လို႕ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ငါးတန္းကေလးရဲ႕
ကေလာင္နာမည္က တကၠသိုလ္ ပန္ဦးတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းနာမည္ကလည္း တကၠသိုလ္ ေႏြဦးတဲ့။ အခုစာေရးတဲ့အခါ
ပန္ဒိုရာ နာမည္ယူေတာ့ အဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ ပန္ဦးကို ေမ့ေနခဲ့ေသးတယ္။ ပန္ခ်င္း
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ဆုိတာ ေနာက္မွျပန္သတိရပါတယ္။
အဲဒီကိစၥေတြ
နိဂုံးခ်ဳပ္သြားပံုကေတာ့ ဒီလိုပါ။ ကၽြန္မက အဲဒါေတြလုပ္ေနတာကို အိမ္ကသိသြားမွာေတာ့
ရွက္တယ္။ အစ္ကိုကိုလည္း ျပန္မေျပာဖို႕ ပိတ္ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာအုပ္ကေလးေတြ အားလံုးကို
သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ဆီမွာ အပ္ထားပါတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းရင္ သူက စာအုပ္ေလးေတြကို အိမ္ကိုယူသြားၿပီး
သိမ္းေပးထားတယ္။ တေန႕ေတာ့ သူ႕အေဖက စာအုပ္ေတြကို ေတြ႕သြားသတဲ့။ ကေလးေတြျဖစ္ၿပီး
ခ်စ္ေၾကာင္းၾကိဳက္ေၾကာင္း ပါတဲ့ ဝတၳဳေတြ ေရးရမလားဆိုၿပီး သတင္းစာလို႕ေရးထားတဲ့
စာအုပ္ကေလး တစ္အုပ္ကလြဲလို႕ က်န္အားလံုး ၿဖဲဆုတ္လိုက္သတဲ့။ အဲဒီေခတ္က အျပင္စာဖတ္ရင္
ကေလးေတြ ရည္းစားထားမွာစိုးလို႔ တခ်ိဳ႕မိဘေတြက တားျမစ္ခ်င္တဲ့ ေခတ္ေပကိုး။ အခုေတာ့
ဘာအမွတ္တရမွ မက်န္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ထပ္
လူအမ်ားနဲ႕ ကစားတဲ့ ကစားနည္းေတြကေတာ့ အားလံုး ကစားဖူးၾကမဲ့ ေရႊစြန္ညိဳ၊
၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္၊ ထုတ္ဆီးတိုးတမ္း၊ ဖန္ခုန္တမ္း၊ စစ္တိုက္တမ္း ။ ပိုၿပီး အားကစား ဆန္လာတာကေတာ့
ေဘာလံုးကန္၊ ၾကက္ေတာင္ရိုက္၊ က်ားထိုး၊ စစ္တုရင္ထိုး။ စံုလို႕ပါပဲ။ မွန္ကို
ေနေရာင္မွာထိုးၿပီး ပလတ္စတစ္ အရုပ္ကေလးေတြခ် ပိတ္ကားေထာင္လို႕ ရုပ္ရွင္ျပတမ္းတို႕။
စကၠဴေလွ သစ္သားေလွကေလးေတြ ေရေျမာင္းထဲ လႊတ္တာတို႕၊ သဲအိမ္ကေလးေတြေဆာက္တာတို႕
စတာေတြ ရွိပါေသးတယ္။ သိပၸံစမ္းသပ္မႈဆန္ဆန္ ကစားတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။
သရက္ပင္အေခါက္ကို မီးဖိုထဲက ျပာနဲ႕ေရာၿပီး ေရေဖ်ာ္လိုက္ရင္ အစိမ္းႏုေရာင္ေလး
ထြက္လာတာကို ေဖ်ာ္ရည္လုပ္ေရာင္းၾကတာ၊ ေခါင္ရမ္းပြင့္အနီကို အရည္ညွစ္လို႕ရတဲ့
ပ်စ္ခၽြဲခႊ်ဲအရည္ကို ဆီလုပ္ၾကတာ စတာေတြပါပဲ။
အစ္ကိုနဲ႕က
တစ္ႏွစ္ခြဲပဲကြာေတာ့ တီတီထြင္ထြင္ေတြ၊ ေပါက္ကရေတြ လုပ္ဖို႕ ေတာ္ေတာ္ အေဖာ္ရပါတယ္။ အျပင္ကို
မထြက္ရဘူးဆိုရင္လည္း ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အိမ္တြင္း အင္ဒိုး ကစားလို႔ေတာ့ ရေနေသးတာပဲ။
ေဆာ့စရာေတြ ပ်င္းလာရင္
အိမ္ေရွ႕မွာထုိင္ၿပီး လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို အလွည့္က် ၿပံဳးျပၿပီး
ဘယ္ႏွစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို ျပန္ႏႈတ္ဆက္မလဲ ဆိုတာ ၿပိဳင္ၾကပါေသးတယ္။
ငါးႏွစ္နီးပါးကြာတဲ့
ေမာင္ေလးကိုေတာ့ ငယ္ငယ္က လိုက္ရႈပ္တယ္လို႕ ထင္ခဲ့တယ္။ သူ႕ကိုမေခၚလို႕လည္း မရဘူး။
ကစားဖို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီသြားရင္ ကေလးပါေခၚသြား ဆိုၿပီး ေမေမက တစ္ခါတည္း
ကေလးထိမ္းခိုင္းရင္ ကၽြန္မက သိပ္မၾကည္ဘူး။ သူ႕ထက္ႀကီးတဲ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက
သူ႕ကို မႏိုင္စားေအာင္လည္း ၾကည့္ေနရေသးတယ္ေလ။ ေနာက္ပိုင္း သူေတာ္ေတာ္ေလး ႀကီးလာေတာ့မွ
ကစားတာ အေဖာ္ရလာပါတယ္။ အဲဒီက်ျပန္ေတာ့လည္း
သူက လူႀကီးေတြ မသိလိုက္ခင္ အိမ္ေအာက္ထဲဝင္ ေျမႀကီးကိုလိုဏ္ေခါင္းတူးၿပီး အိမ္ေဆာက္တာလိုမ်ိဳး၊
မီးဖိုတာလိုမ်ိဳး ကိုယ့္ထက္ထူးဆန္းတာေတြ ေဆာ့လာေတာ့ မ်က္လံုးျပဴးရပါေသးတယ္။
ဆယ္ႏွစ္ကြာတဲ့ အငယ္ဆံုး ညီမေလး ကစားတတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အစ္ကိုႀကီး အစ္မႀကီးေတြက
အၿပိဳင္အဆိုင္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ သူ ကစားတတ္တာေတြကို ကူေဆာ့ေပး ထိန္းေပးတဲ့ အရြယ္
ျဖစ္သြားပါၿပီ။
ငယ္ငယ္က
ကစားပံုကစားနည္းေတြဟာ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ဘ၀နဲ႕ ဘယ္လို သက္ဆိုင္သလဲ ဆိုတာ
ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ကစားခ်ိန္ဆိုတာ လံုေလာက္တယ္လို႕ကို မထင္ဘူးေလ။
ကေလးဆိုတာ ကစားရမယ္ဆိုရင္ ၀ တယ္လို႕ကိုမရွိဘူး မဟုတ္လား။ အခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့
အခုေခတ္ကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ယွဥ္ရင္ ထူးေထြဆန္းျပား တန္ဖိုးႀကီး ကစားစရာေတြ
မရွိေပမဲ့ အိမ္ထဲေရာ အိမ္ျပင္မွာပါ ေတာ္ေတာ္ ကစားခ်ိန္ရခဲ့တယ္လို႕ ဆိုႏိုင္မွာပါ။
အျပင္စာေတြ ဆိုလည္း ကိုယ္ဖတ္ႏိုင္လို႕ကေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖတ္ခြင့္ရခဲ့တာပဲ။
ဒါေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္းစာကိုလည္း မလစ္ဟင္းခဲ့ပါဘူး။ က်ဴရွင္လည္း တက္စရာမလိုခဲ့ဘူး။ ဒီလိုငယ္ဘဝ
ျဖတ္သန္းခဲ့တာေၾကာင့္ အခုႀကီးလာတဲ့အခါ ဘာျဖစ္လာခဲ့သလဲ၊ ဘယ္လိုဆက္စပ္ေနသလဲ ဆိုတာ
စိတ္ဝင္စားစရာပါ။
တကယ္ေတာ့
ကေလးဘ၀က ကစားၾကတာေတြဟာ ဘ၀ေသးေသးေလးေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး အစမ္း တည္ေဆာက္ၾကည့္ေနၾကတာ
လို႕ ေျပာႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ကစားနည္းေတြမွာလည္း ညိွႏိႈင္းရတာေတြ ပါတယ္။
စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ ပါတယ္။ ေလာဘေလးေတြ ပါတယ္္။ အႀကံဉာဏ္ထုတ္ရတာေတြလည္း ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရတာေတြ
ပါတယ္။ ရန္ျဖစ္ရတာေတြ ပါတယ္။ ႏုိင္တာ ရႈံးတာေတြလည္း ပါတယ္။ ကစားပြဲၿပီးေတာ့လည္း
ၿပီးသြားတာပါပဲ။ ကေလးေတြ ကေတာ့ ျဖဴစင္ပါတယ္။ အညိဳးအေတးအမွတ္ေတြလည္း နည္းပါးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလို ကေလးအရြယ္က ဘ၀ေသးေသးေလးေတြကို ဘယ္လုိပဲ
အစမ္းတည္ေဆာက္ခဲ့ ေပမယ့္ အခုႀကီးလာေတာ့ေရာ လူ႕ေလာကရဲ႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းမ်ဥ္းေတြၾကားမွာ
ေလာဘေဒါသေတြ ခ်ဳပ္ထိန္းလို႕ ဘ၀မွာေနေပ်ာ္ေအာင္ အေနတတ္ပါၿပီတဲ့လား။ ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ေရာ
သေဘာထားႏိုင္ပါေသးရဲ႕လား။ အင္း… စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြကေရာ ရွင္သန္ေနဆဲလား
ၿပီးဆံုးခဲ့ၿပီလား။
အျပင္ကို
ေငးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္ရြက္ေတြေပၚက သြယ္တန္းက်ေနတဲ့ မိုးေရစီးေၾကာင္းေတြကို
ေလရူးက အပိုင္းပိုင္း ျဖတ္ေတာက္လို႕
ဟုိလြင့္ဒီလြင့္ ေဝ့ေနပါေတာ့တယ္။
ပန္ဒိုရာ
၁၆.၁၁.၂၀၀၇-၁၅.၆.၂၀၁၆
(Thanlyin Post Journal July 30,2016 တြင္ေဖာ္ျပပါရွိၿပီး, Shwe FM Radio မွထုတ္လႊင့္ၿပီး။)
.jpg)
Posts
