အႏုပညာသမား

စိတ္ပင္လယ္စာတန္း ထဲက စာတခ်ိဳ႕ကို ဒီဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ရင္ေကာင္းမလား အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားခဲ့ေပမယ့္ မတင္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ပိုင္ဆုိင္သူထံက ခြင့္ျပဳခ်က္ ရယူတာမ်ိဳး မလုပ္ႏိုင္တဲ့အျပင္ (ကိုယ္သိသေလာက္) ဒီစာအုပ္က ရွားပါးၿပီး ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္ထုတ္ဖို႕ဆိုတာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ ယူဆတဲ့အတြက္ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားေအာင္နဲ႕ ျမန္မာစာေပ ျမတ္ႏိုးသူေတြ ဖတ္ရႈလို႕ရေအာင္ အက္ေဆး တခ်ိဳ႕ကို ဒီဘေလာ့ဂ္မွာ အခါအားေလ်ာ္စြာ တင္ေပးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ မူပိုင္ခြင့္ ပိုင္ဆိုင္သူက ကန္႕ကြက္လာရင္ အခ်ိန္မေရြး ျပန္ျဖဳတ္ေပးပါမယ္။ ေနာက္ထပ္ အျခားေနရာမွာ ကူးယူေဖာ္ျပဖို႕ ခြင့္ျပဳႏိုင္ခြင့္ေတာ့ ပန္ဒိုရာမွာ မရွိပါ။

ပထမဆံုး ဆရာေအာင္ျပည့္(ဦးေဆာက္ပန္း) ေရးထားတဲ့ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကို ျပန္လည္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ ေရးထားတဲ့့ စာေရးသူရဲ႕ အထၳဳပတၱိ အက်ဥ္းေလးပါ ေရးေပးလိုက္တယ္။ စာလံုးေပါင္းေတြကေတာ့ မူရင္းအတိုင္းပါ။

ဦးေဆာက္ပန္း

ျပြန္တန္ဆာ ဇာတိျဖစ္သည္။ အလြတ္ပညာသင္ ေက်ာင္းဆရာတဦး ျဖစ္သည္။ “ေအာင္ျပည့္” သည္ သူေရးေနေသာ အျခားကေလာင္အမည္ ျဖစ္သည္။ စနစ္သစ္ တကၠသိုလ္တြင္ ျမန္မာစာ အျမင့္ဆံုးအဆင့္ (ဂုဏ္ထူး) ကို ပထမဆံုး ရခဲ့သူျဖစ္သည္။ “ထူး- အထက္တန္း ျမန္မာစာ ေလ့လာခ်က္မ်ား” စာအုပ္ေရးသားခဲ့သည္။


အႏုပညာသမား



အႏုပညာသမားဘဲ ဟူေသာအသံုးသည္ ယေန႔ အေတာ္ေခတ္စား၏။ အႏုပညာသမားသည္လည္း လူတန္းစား တမ်ိဳးလို ျဖစ္ေန၏။ ဘယ္္သင္းမ်ိဳးပါနည္း။ အသိရေတာ့ အေတာ္ခက္ပါသည္။ ၾကည့္ေျမာ္ရသည္မွာလည္း မလြယ္ကူလွပါ။ အႏုပညာဆန္သည္ဟု အေျပာခံရသူမ်ားသည္ တခါတရံ ညစ္ေပေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ တခ်ိဳ႕လည္း ေၾကာ့ေမာ့လင္းထိန္ေနျပန္သည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း မသိမသာ၊ အရိုးစစ္ပင္။ ဘယ္သူက ပုိဆန္သည္ေတာ့မသိ။

အခ်ိဳ႕က ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ဘရဗ်စ္ႏွင့္။ ညစ္ထပ္ထပ္ အ၀တ္အစားႏွင့္။ မ်က္မွန္ ထူပိန္းပိန္းႏွင့္။ ေခါင္းေမႊး ဖြာရာႀကဲႏွင့္။ မႈံေတေတ၊ ေဘာက္ဆတ္ဆတ္၊ အခ်ိဳးက အဆင္မေျပခ်င္။ ဘယ္သူမွ လူမထင္ဟန္လုိ။ အခ်ိဳ႕မ်ိဳးကလည္း ဇာတ္မင္းသားလိုလို။ မိုးက်ေရႊကိုယ္လိုလို။ ဘာလိင္မွန္းပင္ အသိရခပ္ခက္ခက္။ ပိုးပုဆိုး ပိုးတိုက္ပံုႏွင့္။ တေျပာင္ေျပာင္ တထိန္ထိန္။ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့။ ႏုေပ်ာ့ေပ်ာ့ အိဖတ္ဖတ္။

သည္အမ်ိဳးအစားမ်ားတြင္ ပထမအမ်ိဳးက လူသိပိုျမန္သည္ထင္၏။ သူတို႔ပံုမ်ိဳးကို ၾကည့္၍ စာေရးဆရာလား။ ဂီတသမားလား၊ ပန္းခ်ီဆရာလား၊ ဘာလားညာလား ထင္ႏိုင္၏။ အထင္မခံခ်င္သူလည္း လူပံုပန္းေၾကာင့္ အထင္ခံရတတ္၏။ မူးေရေလး ေသာက္မိလွ်င္ ပိုဆိုး၏။ ပါးစပ္အကုန္ၿဖဲ၍ သဲသဲမဲမဲ ေျပာတတ္၏။ အာေပါင္အာရင္း သန္သန္ ျငင္းသူလည္း ရိွေသး၏။ စားပြဲခံုႏွင့္ ကပ္ေနၿပီဟူလွ်င္ ခံုကို ပုတ္ကာရိုက္ကာ ေျပာ၏။ စိတ္မထင္လွ်င္ ရိုက္ခ်ိဳးပစ္တတ္၏။ စကားေျပာနည္းသူမ်ိဳးကမူ ေအးေအးၿငိမ္ၿငိမ္ပင္။ ေငးေန ေတြးေန တတ္၏။ ေၾကာင္ေနၾကက္ေနတတ္၏။ မတုုန္မလႈပ္ ေက်ာက္ရုပ္လို။ ထူးျခားခ်က္ေတာ့ ရိွေသးသား။

ေခါင္းေမႊးဖြားဖြား လည္ဂုတ္က်ားႏွင့္ လူမ်ိဳးရိွေသးသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးက အမွ်င္တန္းတန္း။ လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့ ဟိုရမ္းသည္ရမ္း။ စဥ္းစားစရာပင္။ ေယာက်္ားခ်ည္းတြင္လား။ မဟုတ္ေသး။ မိန္းမမ်ားလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ ရိွသည္။ ဘယ္လို လူမ်ိဳးမ်ားေတာ့ မသိ။ စူးစမ္းေပအံုးမွ။

အႏုပညာသမားကလည္း အမ်ားသား။ အၾကမ္းသမား မဟုတ္သူတိုင္းကို ေခၚ၍ေတာ့ ရမည္မထင္။ သို႔ေသာ္ အၾကမ္းသမား မဟုတ္သည္ကေတာ့ အေသအခ်ာပင္။ အႏုလို႔ ဆိုထားေနမွဘဲ။ သို႔ဆိုလွ်င္ ဘယ္လို အႏုပညာသမားမ်ိဳးပါလဲ။

ထြန္းသန္းကိုေတြ႕ပါၿပီ။ သည္ေကာင္ကေလး အႏုပညာသမား ျဖစ္ရမည္။ အင္မတန္လဲ ႏုသည္။ သူ႔ၾကည့္လွ်င္ ေဆးေပါ့လိပ္ေလး ဖြာလို႔။ ဗမာစာကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီး ရြတ္ျပႏိုင္သည္။ အဂၤလိပ္ စကားလံုးေတြလဲ ေျပာသည္။ စာေတြအမ်ားႀကီး ဖတ္ထားပံုရသည္။ ဟုတ္ပါၿပီ။ သူအႏုပညာသမား အစစ္ပင္။ အၿမဲတန္း လမ္းဘဲေလွ်ာက္ေနသည္။ ပညာရွာေနျခင္း ျဖစ္မည္။ ေနျခစ္ျခစ္ ပူေနသည့္တိုင္ တိုက္ပံုအက်ီ မခၽြတ္။ မိုးမဲမဲ ရြာေသာ္လည္း အကာအေဆာင္း မလႊမ္း။ ငိုမွသာ ငိုရေရာ၊ ရယ္ရယ္ၿပံဳးၿပံဳးပင္။ စုတ္ျပတ္ေနေသာ လြယ္အိတ္အနီေလးကလည္း အၿမဲပါလိုက္ေသးသည္။ သူ႔ကိုေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေက်နပ္သြားပါသည္။ အေတြးအေခၚ ျပင္းထန္၍ ရုန္းကန္လွ်ံထြက္ေနသူေလး ျဖစ္မည္ကိုလည္း သိလိုက္မိသည္။ ဘယ္ေလာက္ ျပင္းထန္ေနသည္ေတာ့မသိ။ သူတေယာက္ ရင့္က်က္ေသာအႏုပညာပံု ေပၚေနသည္ကေတာ့ အေသအခ်ာပင္။ သို႔ေသာ္ အကိုႀကီးေျပာမွ အမွန္ကို သိရေတာ့သည္။ သူျပင္းထန္လြန္း၍ သံႀကိဳးႏွင့္ပင္ ဆိုင္းထားရသည္ဟူ၍။ ရံခါမွ ႀကိဳးျဖဳတ္ေပးရဟူ၍။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရတတ္ပေလေလ။

လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္က လူတေယာက္ကို ေတြ႕ပါသည္။ သူ႔ကိုေတြ႕တိုင္း ေဘာင္းဘီအျဖဴ၊ အက်ီအျဖဴကို ၀တ္လ်က္။ ဟုိသြားသည္သြား လမ္းသလားေနသည္ခ်ည္း။ အလုပ္ေကာ လုပ္ရဲ႕လား။ တခါတရံ သံျဖဴဆြဲေသတၱာ တလံုးလည္း ပါလိုက္ေသးသည္။ သူဆံပင္ညွပ္သမား ျဖစ္ရမည္။ ဒါမွမဟုတ္ မီးရထားလက္မွတ္စစ္ဘဲ။ သို႔ေသာ္ ညီေလး ခင္ေမာင္ျမင့္ ေျပာေတာ့ လြဲရျပန္သည္။ အဲဒါ သူ႔ဆရာတဲ့။ အကိုျမတ္ႏိုးတဲ့ အႏုပညာသမားမ်ိဳး တဲ့။ သိပ္သိမ္ေမြ႕တဲ့လူတဲ့၊ အလုပ္လည္း တကယ္လုပ္တယ္တဲ့။ ဟိုတုန္းကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ဘဲတဲ့။ အခုေတာ့ ပညာရွာသမားႀကီးတဲ့။ ပန္းခ်ီလည္းဆြဲတယ္တဲ့။ မိန္းမ မယူအားေလာက္ေအာင္ေတာင္ စိတ္ေရာကုိယ္ပါ အလုပ္နဲ႔ဘဲတဲ့။ နံမယ္က ဦးနန္းေ၀တဲ့။ သည္နံမယ္ၾကားကာမွ ကၽြန္ေတာ္ တခါ အံ့ဩရျပန္ပါသည္။

ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နားရႈပ္လာပါသည္။ အႏုပညာသမားမ်ား ေတြ႕ရသည္ကို စိတ္ပ်က္လာသလို သိခ်င္စိတ္လည္း ပိုလာပါသည္။ စုတ္တိုင္း ခ်ာတိုင္းလည္း အႏုပညာသမား မဆိုရဲေတာ့။ သန္႔တုိင္းပ်ံ႕တိုင္းလည္း မပုတ္ခတ္ရဲေတာ့၊ အႏုပညာသမား ဆိုကတည္းက အႏုပညာကို ထုတ္လုပ္သူ ျဖစ္ရမည္ဘဲ။

အႏုပညာ ထုတ္လုပ္သူ၊ ႀကံစည္သူဟု ဆိုရသည္တြင္လည္း လူေကာင္းခ်ည္းဟု မေျပာသာေတာ့။ လူဆိုးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေတာ့မည္။ လူျဖဴလည္း ျဖစ္မည္။ လူမည္းလည္း ျဖစ္မည္။ ေသသပ္က်စ္လ်စ္သူလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ပြေဖာင္းျပန္႔ကားသူလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ျဖစ္လိုရာ ျဖစ္ေစေတာ့။ အႏုပညာသမားသည္ အႏုပညာသမားဘဲ။ အႏုပညာမႈလုပ္သူသည္ အႏုပညာသည္ပင္။ သည္လိုပဲမွတ္ထားလိုက္ရပါသည္။ သူတို႔ စိတ္ႀကိဳက္ မ်က္မွန္ထူထူ တပ္ခ်င္လည္း တပ္ၾကေစေတာ့။ ေခါင္းမၿဖီး ဆံမသဘဲ၊ ပြခ်င္လည္း ပြေစေတာ့။ မူးေရယစ္ေရလည္း ေသာက္လိုလွ်င္ ေသာက္ေစေတာ့။ မေျပာသာပါေခ်။ အေၾကာင္းတခုတည္းႏွင့္လည္း အႏုပညာသည္ကို မသတ္မွတ္ရဲေတာ့ေပ။ ပန္းခ်ီဆရာတိုင္း အရက္ေသရည္ ေသာက္သည္မွ မဟုတ္ဘဲ။ စာေရးဆရာတိုင္းလည္း အရက္ ေသာက္ၾကသည္မွ မဟုတ္ဘဲ။ တခ်ိဳ႕ ေဆးလိပ္ပင္ မေသာက္မရႈၾက၊ ရွားေတာ့ အေတာ္ရွားပါသည္။

ပညာသည္ အမ်ားစုကမူ အေတြး၌ နစ္ေမ်ာေန၏။ ေဆးလိပ္မီးခိုးႏွင့္အတူ စိတ္လႊင့္ေန၏။ လမ္းသြားေနခ်ိန္၌ပင္ မအားၾက။ ေဘးလူကို ျမင္ခ်င္မွျမင္၏။ ၾကည့္ေနလ်က္မျမင္။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ိဳးကို မျမင္လွ်င္ ကိစၥမရိွ။ ခ်စ္သူကို မျမင္ေသာ္ ခက္ရတတ္ပါသည္။ ခက္ခဲ့ၾကေပါင္းလည္း မ်ားခဲ့ပါၿပီေကာ။ အခ်ိဳ႕ကလည္းအဆန္း။ သူတို႔ကို ကဲ့ရဲ႕ေသာ္လည္း ၿပံဳးေနႏိုင္၏။ မၾကားသလိုပင္။ ဆဲေသာ္လည္း နာခ်င္မွ နာ၏။ သူတို႔ပညာကို အံ့အဲခ်ီးပ ေျပာဆိုပါလ်က္ ေဒါကန္ခ်င္လည္း ကန္ေနျပန္၏။ အေၾကာင္းေတာ့ ရိွမည္ ထင္ပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားသည္ ခြင့္လႊတ္ခဲ၏။ စိတ္ႀကီး၏။ အႏုပညာသမားက ခြင့္လႊတ္တတ္၏။ စိတ္ေပ်ာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ တပါးကိုခြင့္လႊတ္ၿပီး ကိုယ့္မွာ အနာေပၚခ်င္ ေပၚေနတတ္၏။

ယင္းမွာ ေဒါသႀကီးျခင္းႏွင့္ တူသလိုထင္ရသည္။ မဟုတ္ေခ်။ သည္းခံခြင့္လႊတ္ျခင္း အနာသာျဖစ္မည္။ သို႔ေသာ္ လုပ္ခ်င္သမွ် လုပ္ေနရလွ်င္ ေက်နပ္ၾကသည္မ်ိဳး။ ကိုယ့္လုပ္ခ်က္တရပ္ အႏုပညာေျမာက္သြားလွ်င္ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္တတ္သူမ်ိဳးပင္။ သူတို႔တေတြ ခံစားမႈအရိွန္ ျဖစ္လွ်င္ ေလာကႀကီးကိုပါ ေမ့ေနသည္လား မေျပာတတ္။ ဂီတသမားလည္း အသံ၌ ယစ္မူးေနရလွ်င္ ပီတိကိုျဖစ္ေန၏။ စာေရးဆရာလည္း စာေပရသ၌ ၀င္စားေနရလွ်င္ ေက်နပ္လန္းဆန္းေန၏။ သဘင္သည္လည္း လမိုင္းပူးကပ္ၿပီဆိုလွ်င္ မိုးလင္းမွာပင္ စိုးေန၏။ ပန္းခ်ီသမားလည္း အေရာင္၌ ကသိုဏ္း၀င္စားၿပီဆိုလွ်င္ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့။ ပန္းပုဆရာလည္း ပံုသ႑ာန္ရူပစြဲလွ်င္ ထီမထင္ေတာ့။ စြဲဘဲစြဲတတ္ၾကပါေပ့။

မႏွစ္က သူငယ္ခ်င္း အႏုပညာသည္ တဦးႏွင့္ ဟီးႏိုးကား အတူစီးျဖစ္ပါ၏။ ကိစၥအေရးႀကီးသည္ႏွင့္ ကားရပ္လွ်င္ရပ္ခ်င္း ကားေပၚသို႔ အေျပးအလႊားတက္လိုက္ရသည္။ ကားေပၚတြင္ လူကလည္း အၾကားမလပ္ ၾကပ္ခဲေန၏။ သူငယ္ခ်င္းပံုစံကလည္း ထူးထူးျခားျခား။ သံပုရာခြံ ဦးထုပ္ကို ေဆာင္းထား၏။ လြယ္အိတ္ကလည္း စုတ္ျပတ္၍ အနားလံေန၏။ သူ႔ေရးလက္စ စာမူေတြလည္း အိတ္ထဲအျပည့္။ အ၀တ္အစားကလည္း ဖို႔ယို႔ဖားယား။ ပန္းခ်ီလည္း ဆြဲလိုက္ေသး၍ အက်ီကလည္း ေဆးေရာင္စံုအညစ္။ သူသုတ္သုတ္ပ်ာပ်ာ တက္လာၿပီး ကားလယ္ေရာက္လွ်င္ပင္ သူ႔ေနာက္နားမွ မိန္းမႀကီးတေယာက္က သူ႔ကို စပယ္ယာအထင္ႏွင့္ ကားခဆယ္ျပားေစ့ လွမ္ေပး၏။ သူကလည္း ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေကာင္။ လွမ္းယူၿပီး လြယ္အိတ္စုတ္ထဲ ထည့္လိုက္၏။ သူတို႔ေနာက္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ဟန္ရိွေသာ မိန္းမပ်ိဳေလးငါးေယာက္က ေၾကာင္ၾကည့္ၿပီး တေယာက္တေယာက္ လက္တို႔ၾက၏။ ၿပီး ၿပံဳးၾက၏။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ မသိ၍ထင့္၊ တည္တည္ပင္၊ ခဏအၾကာတြင္ `လက္မွတ္မေပးရေသးဘူးေနာ္´ ဟု သူ႔ကို မိန္းမႀကီးက လွမ္းေအာ္ေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္ဆံုးေရာက္ေန၍ ဘာမွ မရွင္းျပသာေတာ့။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေငးေၾကာင္ေၾကာင္။ သူ႔ကိုမေျပာသလိုပင္။ ေနာက္မွ စပယ္ယာေရာက္လာၿပီး မိန္းမႀကီးႏွင့္ ရွင္းလိုက္၏။ တစတစ လူေတြပြဲက်သြား၏။ သည္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ဘုၾကည့္တခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး မႈံေတေတ ျပန္ရပ္လိုက္၏။ သူ႔အၾကည့္ အရိုင္းဆန္ေလမွ တကားလံုး ၿငိမ္က်သြားေလေတာ့သည္။ အျဖစ္စံုကို ကားေပၚဆင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေျပာမွ သူအားနာမႈ၊ စိတ္မေကာင္းမႈမ်ား ျဖစ္ေတာ့သည္။ ပိုက္ဆံဆယ္ျပားအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ခုတိုင္ေျပာမဆံုးေတာ့၊ ခံစားမဆံုးေတာ့။ ႀကံဳမွ ၾကံဳရတတ္ပေလေလ။

ျမင့္စိုးႏွင့္ ရထားစီး၍လည္း သည္လိုပင္ျဖစ္ခဲ့ဘူးပါသည္။ သို႔ေသာ္သူက တဇာတ္ကြက္။ ျမင့္စိုးက အေတြးႏွင့္ ဟာသရွာေနသူျဖစ္၏။ ပတ္၀န္းက်င္အားလံုးကို ဟာသရႈေဒါင့္ကသာ ၾကည့္၏။ သတင္းစာဖတ္လည္းရယ္၏။ ရယ္စရာလည္း အေတာ္ ေျပာပါ၏။ ဟာသ၀တၳဳေရးေနေသာ စာေရးဆရာ ပူပူေႏြးေႏြးလည္း ျဖစ္ေလ၏။ ေတာ္ရံုမွ် ေျပာရမည့္ အေၾကာင္းအရာသည္ သူေျပာျပလွ်င္ အူႏွိပ္ေနရ၏။ အေျပာလည္း အေျပာေကာင္း။ သူစာေရးျခင္းျဖင့္ မေအာင္ျမင္လွ်င္ လူရႊင္ေတာ္ျဖစ္မည္ေတာ့မုခ်။

ထိုေန႔က ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးက လွည္းတန္းကို စီးခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ သူကလည္း ရယ္လား ၿပံဳးလားႏွင့္ စကားေဖာင္လာ၏။ ၾကည့္ျမင္တိုင္ မေရာက္မီပင္ လားလားလက္မွတ္စစ္ ေပါက္လာေတာ့သည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း လက္မွတ္စစ္ကလည္း သူ႔ဆီ ဦးတည္လာ၏။ ရီေနေသာ ျမင့္စိုးသည္ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာပ်က္သြား၏။ ၿပီးေတာ့ ေနရာေျပာင္းၿပီး အ၀နား ေရႊ႕ထုိင္လုိက္ေလသည္။ သူေရႊ႕သည့္ေနာက္သို႔ လက္မွတ္စစ္ေရာက္လာျပန္သည္။ သို႔ႏွင့္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘူတာ ဆိုက္ေလသည္။ ျမင့္စိုးလည္း တခ်ိဳးတည္း ဆင္းေျပးေတာ့၏။ လက္မွတ္စစ္က ခ်က္ခ်င္း သူ႔ေနာက္လိုက္၏။ သူက ဘူတာရံုေနာက္က ဂ်စ္ကားရိွရာေျပး၏။ လက္မွတ္စစ္ကလည္း မ်က္ေျခမျပတ္လိုက္၏။ ကားကိုကြယ္၍ ႏွစ္ေယာက္သား ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ လုပ္ေန၏။ ထုိအခ်ိန္မွာပင္ လက္မွတ္စစ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဘယ္ကေပါက္လာသည္မသိ။ သူ႔ကို ပတ္လိုက္ျပန္၏။ သူကလည္း အမိမခံ ၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ လွည့္ေန၏။ ခဏၾကာေသာ္ မီးရထား ရဲသားတေယာက္ ေရာက္လာျပန္၏။ သူ မေျပးသာေတာ့၊ အမိခံလိုက္ရ၏။ သံုးေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ကိုး။ မိသာမိသည္ သူတို႔အားလံုး မသက္သာလွ။ ေခၽြးျပန္၍ေမာေန၏။ ျမင့္စိုးက ေမာေသာ္လည္း မခ်ိဳခ်ဥ္ပင္။ ပထမလက္မွတ္စစ္က ေဒါပြပြႏွင့္ ရိုက္မည္ျပဳၿပီး လက္မွတ္ေတာင္း၏။ သူက သည္ေတာ့မွ အိတ္ထဲက လက္မွတ္ထုတ္ေပးလိုက္၏။ အားလံုး ေၾကာင္သြားေလေတာ့သည္။ `မင္းလက္မွတ္ပါရက္နဲ႔ ဘာလို႔ ထြက္ေျပးတာလဲ´ ဟု သူ႔ကို ၀ိုင္းေမး၏။ `ခင္ဗ်ားတုိ႔က ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ့ေနာက္လိုက္ေနရတာလဲ´ ဟု သူကျပန္ေမးလိုက္၏။ ရထားၾကာၾကာ ရပ္ထားရေသာ္လည္း ခရီးသည္အားလံုး ေက်နပ္ၾကေလသည္။ ဘယ္သူ႔ၾကည့္ၾကည့္ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပင္။ ရထားႀကီးကသာ ျမင့္စိုးတက္မိသည္ႏွင့္ ေဒါပြပြ ထြက္လာရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အႏုပညာ ျပႆနာကို ႀကံရ ရွာရသည္မွာ အပန္းႀကီးလွပါသည္။ အႏုပညာသည္ကလည္း အမ်ိဳးစံုလြန္း၍ မျမင္သာေတာ့ပါ။ မၾကည့္စြမ္းေတာ့ပါ။ အခုေတာ့ တိုတိုသာ မွတ္ထားရပါေတာ့သည္။ အႏုပညာမႈျပဳသူသည္ အႏုပညာသမားဘဲ။ အႏုပညာသမားမွန္လွ်င္ အႏုပညာသည္ဘဲ ဟူ၍ပင္။ အႏုပညာစိတ္၊ အႏုပညာမာန၊ အႏုပညာဟန္ႏွင့္ တာ၀န္ၿပီသသူမ်ိဳး ျဖစ္လွ်င္ကား ထူးခ်င္ထူး၊ ဆန္းခ်င္ဆန္း၊ အျပစ္မဆိုခ်င္ေတာ့။ သူ႔အျပဳအမူ အေနအထုိင္သည္ သူ႔အတြက္ျဖစ္ျဖစ္၊ သူ႔အိမ္အတြက္ျဖစ္ျဖစ္၊ တိုင္းျပည္အတြက္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ကိုခြင့္လႊတ္ခ်င္ပါသည္။

ရည္ရြယ္ခ်က္ ေအာင္ျမင္သူသည္ စိတ္ခ်မ္းသာသူ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အၿမဲ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ခ်မ္းသာလိုပါသည္။ အႏုပညာသမားတို႔လည္း ခ်မ္းသာလိုၾကပါမည္။ အႏုပညာသည္တို႔သည္ အၾကမ္းသမားမ်ား မဟုတ္မူ၍ အႏုျပဳသမားမ်ားပါတည္း။ လူသာမန္တို႔ထက္ ပိုမိုခံစားတတ္ၾကသူမ်ားပါတည္း။


ဦးေဆာက္ပန္း
(စိတ္ပင္လယ္စာတန္း ၁၉၆၇ မွ)

ျဖည့္စြက္ခ်က္။ ၂၀၀၉ ဧၿပီ ၂၆ ရက္ေန႔မွာ ဆရာကြယ္လြန္ခဲ့တာ ၃ ႏွစ္ တင္းတင္း ျပည့္ၿပီတဲ့။ ရိုးရိုးသားသား ေျပာရရင္ ဒီပို႕စ္ကို တင္စဥ္က ေမ့ေလ်ာ့ေနမိပါတယ္။ မတူးတူးသာ ဘေလာ့ဂ္မွာ ေတြ႕မွ သတိရခဲ့ပါတယ္။ ညက ဒီပို႕စ္ကို တင္ခ်င္စိတ္ေပါက္လို႕ တင္မိတာပါ။ တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ။