Monday, October 31, 2011

ျခေသၤ့လက္ဖ၀ါး


ျခေသၤ့လက္ဖ၀ါး

ငါတို႕ဟာ ေတာထဲကို ေနာက္တစ္ခါ မသြားေတာ့ဘူး*
၀ါးရြက္ခၽြန္ခၽြန္ေတြ ေျမစိုက္တဲေတြ ေျခနင္းသံတဒိုင္းဒိုင္းေတြ
ဒိန္ခဲကို မေရႊ႕တမ္းခဲထားတဲ့ ပါးစပ္က်ယ္ေတြ
ျမစ္ထဲ ကန္႕လန္႕ျဖတ္စီးလာတဲ့ ၀ါးလံုးရွည္ေတြကို လွမ္းကာတဲ့ လက္ေတြ
ေခါင္းေတြ သံုးလံုး ႏွစ္လံုး တစ္လံုး ေနာက္ဆံုး အားလံုးနစ္ျမဳပ္သြား
ေက်ာင္းေတြမွာ ဘာသာရပ္ေတြကို မသင္ေတာ့ဘူးတဲ့
အိမ္ေတြမွာ အမိုးအကာအခင္း မပါေတာ့ဘူးတဲ့
ပီယာႏိုေတြကို အားလံုး စြန္႕ခြာခဲ့ၾက ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ ႏွင္းက်ခဲ့ပါတယ္
တခ်ိန္က.. ဟိုးတခ်ိန္က က်ခဲ့တဲ့ႏွင္းေတြ ႏွင္းက်ိန္စာေတြေလ
ဗူးဆို ဖယံုမသီးတတ္တဲ့ အေလ့အထ ထြန္းကားလာ နံရံမ်ား
ရုပ္တုမ်ားနဲ႕ ရုပ္တူမ်ား ေျပးလႊား ႏွလံုးေလဟပ္ၿပီး ျဗဳန္းဆို လဲက်သြား
သိမႈနဲ႕ထပ္တူညီအေျခအေနကို ဆင့္ပြားႏိုင္စြမ္းမရွိေသာ အို- လူသား
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႀကံဖတ္တစ္ေခ်ာင္းပါ ႀကိတ္နင္းခံၿပီးသား
ကၽြန္မဟာ အိတ္စတာနယ္ ဟာ့ဒစ္ခ္စ္ ပါ သိပ္ဆန္႕တယ္ အလြယ္တကူသယ္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခရစၥတယ္လ္ပန္းအိုးပါ စင္ေပၚမွာအလွျပထားတယ္
ကၽြန္မကေတာ့ တပ္ဆင္ထားတဲ့ အမိႈက္ပံုအတုထဲက ငါးရိုးတစ္ေခ်ာင္းပါ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္မဟာ ကၽြန္ေတာ္ကၽြန္မတို႕ဟာ
ျခေသၤ့လက္ဖ၀ါး ျခေသၤ့လက္ဖ၀ါး
ကေလးေလးေတြ ေျပးတမ္းလိုက္တမ္း ကစားရင္း ညိဳးညိဳးညံညံ ရယ္ေမာၾက
ျခေသၤ့လက္ဖ၀ါး အဲဒီမွာ ျခေသၤ့လက္ဖ၀ါး

ပန္ဒိုရာ
၂၀-၂၇.၁၀.၂၀၁၁

* Les Lauriers sont coupés (Dujardin)

7 comments:

Cameron said...

ကဗ်ာေလးလာဖတ္သြားတယ္အမ...။

ဘာေန said...

ကဗ်ာကို လာဖတ္သြားပါတယ္ ..
အတုေတြအေၾကာင္း ဖြင္႔ဆိုျပီး
ရိုးသားျခင္းကို ျမတ္နိုးေၾကာင္း ေဖာ္ျပတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္ ။

ျမေသြးနီ said...

လက္ဖ၀ါးေပၚက ျခေသၤ့ေလးေတြက အသက္၀င္ၿပီး က ေတာင္ေနပါေရာ့လား...

အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ said...

ပန္...

မေလး ကဗ်ာလာဖတ္သြားပါတယ္။

Hmoo said...

ခနခန ဖတ္တယ္၊ေျခေသ့ၤ လက္ဖဝါးကိုလိုက္မမွီေသးလို႕ ေျပာျပၾကပါ.. :)

မိုးဇက္ said...

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာမွမဟုတ္ပဲႏွင့္ေျခရာေတြလုိက္လိုက္ခ်ေနတဲ့ ဘေလာ့ကာ ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္ဆိုေပမယ့္
လူတစ္ေယာက္မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ။ ။

ၿငိမ္းစိုးဦး said...

ေတာ မရိွေတာ့လို႔ ပါ ။ ႏူးညံ့ပါတယ္ ... အစြန္းမေရာက္ခင္ ... အဲဒီ လက္ဖ၀ါးထဲ ေႏြးေထြး ... ကိုယ့္ဂုတ္ေပၚက ေသြးကို ကုိယ္ျမင္ဖို႔ ခက္ခဲ့ပါတယ္ ...