မုန္တိုင္းၾကားက “ဘ၀”မ်ားသို႕

သိပ္မၾကာေသးခင္က Horton ဆိုတဲ့ ကာတြန္းရုပ္ရွင္ေလးတခု ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ A Cat in the hat နဲ႕ နာမည္ႀကီးတဲ့ Dr Seuss ရဲ႕ဇာတ္လမ္း ေနာက္တခုေပါ့။ ေတာထဲက ဆင္ႀကီးတေကာင္က အလြန္ေသးငယ္တဲ့ ဖုန္လံုးေလးထဲက အလြန္ေသးငယ္တဲ့ သက္ရွိေတြရဲ႕ အသက္ကို ကာကြယ္ထိန္းသိမ္း ေပးတဲ့အေၾကာင္း။ သေဘာက်မိတာက သူ႕ရဲ႕ theme ေလးပါ။ ဘယ္ေလာက္ ေသးေသးငယ္ငယ္ ဘ၀ဆိုတာ ဘ၀ပါပဲ။ အသက္ဆိုတာ အသက္ပါပဲ တဲ့။ ရွင္သန္မႈကို တန္ဖိုးထားတဲ့ အေၾကာင္းေပါ့။

မၾကာခင္က တိုက္ခတ္ခဲ့တဲ့ မုန္တိုင္းၾကားမွာ အသက္ေတြဟာ အသက္လို႕ ဘ၀ေတြဟာ ဘ၀လို႕ လူေတြဟာ လူလို႕ သတ္မွတ္ မခံရသေလာက္ ျဖစ္ခဲ့ရတာကို ရင္နာနာနဲ႕ ေတြးမိရင္း ၾကားသိမိခဲ့တဲ့ သာမန္လူတေယာက္ရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈဘ၀ကို မွတ္မွတ္ရရ မွတ္တမ္းတင္လုိစိတ္ ျဖစ္လာတယ္။

------

ႀကီးက်ယ္ခန္းနားသူေတြြ မဟုတ္ခဲ့လည္း လူဆိုတာ လူပါပဲ။ လူဆိုတာက လူသား ဂုဏ္သိကၡာနဲ႕။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႕။ တမ္းမက္ရတဲ့ ဘ၀ေတြ ကိုယ္စီနဲ႕။ ရွုင္သန္မႈကို ၿမဲၿမဲ ဖက္တြယ္လိုစိတ္ေတြနဲ႕ေပါ့။

အဲဒီလူေတြထဲက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္က ကိုလွထြန္း လို႕ ေခၚတယ္။ သူဟာ လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္ထဲက ပိေတာက္ကုန္းရြာလုိ႕ေခၚတဲ့ ရြာေလးတရြာမွာ ေနတယ္။ သူ႕ရဲ႕ဇာတ္လမ္းကို ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ေလာက္က ဆင္းဆင္းရဲရဲ လယ္သမားေလး တစ္ေယာက္ အျဖစ္က စလိုက္ၾကပါစို႕။

ကိုလွထြန္းမွာ ကေလး ၃ ေယာက္ရွိတယ္။ သား ၂ ေယာက္ သမီး ၁ေယာက္။ သူက ငယ္ငယ္က အတန္းေက်ာင္း မေနခဲ့ရဘူး။ ပညာမတတ္လို႕ ဆင္းရဲရတယ္လို႕ သူကခံယူတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕သားသမီးေတြ လက္ထက္က်ရင္ ဆင္းရဲမွာ ေၾကာက္လြန္းလို႕ ပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္ ဘ၀ကို ျမွင့္ေပးရမယ္လို႕ သူက မၾကာခဏ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ဇနီးကလည္း ပညာမတတ္ရွာဘူး။ အျမင္လည္း မက်ယ္ေတာ့ သူကပဲ အစစအရာရာ ဦးေဆာင္ရတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သားသမီးေတြ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္ဖို႕ သူဟာ အလုပ္ကို ကုန္းရုန္းလုပ္တယ္။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသရဲ႕ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ စီးပြားေရးေတြ အားလံုးကို လုပ္ၾကည့္တယ္။ လယ္သမားဘ၀ကေန ဆားဖိုပိုင္ရွင္ျဖစ္ဖို႕ ႀကိဳးစားတယ္။ သူမ်ားဆီက ေခ်းငွား အေၾကြးေတြယူၿပီ ဆားကြင္းလုပ္ခဲ့ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ သူဟာ အေၾကြးပတ္လည္ ၀ိုင္းသြားတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ အတိုးအရင္းေပါင္း ေခ်းေငြေတြကို ၃ ႏွစ္ ၄ ႏွစ္ ျပန္ဆပ္ဖို႕ ႀကိဳးစားရင္း လယ္ကိုသာ ျပန္ၿပီး အာရုံစိုက္ခဲ့ျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ၁၉၉၄၊၉၅ ေလာက္မွာေတာ့ စပါးေစ်းေတြလည္း ေကာင္းလာတဲ့အခါ အေၾကြးေတြလည္း ေက်ၿပီး တဲကေန ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလး ေဆာက္ႏိုင္လာခဲ့တယ္။

ေဒသရဲ႕ စီးပြားေရးက ဆားေခတ္ကေန ပုစြန္ေခတ္ကို ေျပာင္းလာတယ္။ အင္မတန္ ဘာသာေရး ကိုင္းရိႈင္းတဲ့ ကိုလွထြန္းဟာ အကုသိုလ္အလုပ္လို႕ မိရိုးဖလာဗုဒၶဘာသာအရ ေျပာၾကတဲ့ ေလွ်ာေထာင္ ပုစြန္ေမြးတာကို သားသမီးေဇာနဲ႕ စီးပြားေရး ခ်ဲ႕ထြင္ လုပ္ခဲ့ျပန္တယ္။ ၀င္ေငြ တရိပ္ရိပ္တက္လာတယ္။ ငရဲႀကီးလည္းႀကီးပါေစ ကေလးေတြ ပညာတတ္ဖို႕ အေရးႀကီးတယ္ လို႕ မၾကာခဏ ေျပာရွာတယ္။

သားသမီးေတြ ဆယ္တန္းေအာင္ တကၠသိုလ္ ေရာက္ၿပီ။ ကိုလွထြန္းလည္း တၿပံဳးၿပံဳးေပါ့။ သံုးသာသံုးၾက။ အေဖရွာသမွ် သားသမီးေတြ တကၠသိုလ္မွာ မ်က္ႏွာ မငယ္ရဖို႕ပဲေပါ့။ ပုသိမ္တကၠသိုလ္မွာ ကေလးေတြကလည္း သံုးပါတယ္။ ဘာမွလိုေလေသးမရွိ။ သမီးကေလးဆိုလည္း အ၀တ္အစား ဖိနပ္မ်ိဳးစံု စိတ္ႀကိဳက္၀ယ္ ေပ်ာ္ေနေတာ့တာပဲ။ ကေလးတစ္ေယာက္ကို တလကို သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ပို႕ရတာလည္း ကိုလွထြန္းက အၿပံဳးမပ်က္ပါဘူး။ အေရးထဲ သားအလတ္က ေက်ာင္းမၿပီးခင္ မိန္းမေကာက္ယူျပန္ပါေရာ။ မိဘတို႕ ၀တၱရားရွိတဲ့အတိုင္း တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ျဖစ္ေအာင္ မဂၤလာေဆာင္ေပးရျပန္တယ္။

အဲ.. သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အလြန္ အသံုးအစြဲ ျခိဳးၿခံရွာတယ္။ အ၀တ္အစား အသစ္ မ၀ယ္ဘူး။ လပြတၱာၿမိဳ႕ကိုလာရင္ ဆိုက္ကားေတာင္မစီးဘူး။ ေျခက်င္ေလွ်ာက္တယ္။ ရန္ကုန္တက္လည္း တတ္ႏိုင္သမွ် ေျခက်င္ပဲ။ က်န္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းတာေပါ့ကြာလို႕ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႕ ေျပာေလ့ရွိေပမယ့္ အလုပ္လုပ္ထားတဲ့ ဒဏ္ေတြက ခႏၶာကိုယ္ကို ဖိစီးလာတာကို မဖံုးႏိုင္ မဖိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ရင္ဘတ္ထဲက ေအာင့္သလိုလို ေမာသလိုလိုနဲ႕ ေနာက္ဆံုး မျဖစ္မေနက်မွ ဆရာ၀န္ကို ျပေတာ့ ႏွလံုးအထူးကုနဲ႕ ရန္ကုန္မွာ ျပဖို႕ ညႊန္းတယ္။ သူလည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီႏွစ္ ၂၀၀၈ မိုးတြင္းမွာေတာ့ ရန္ကုန္တက္ၿပီး ေဆးစစ္ပါဦးမယ္လို႕ ခ်ိန္ေနေတာ့တယ္။


(သၾကၤန္အၿပီး ၂၀၀၈ ဧၿပီ လကုန္ပုိင္းေလာက္မွာ အလွဴလွည့္စဥ္ ေရွ႕ဆံုးက သာသနာ႔အလံ ကိုင္လာတဲ့ ကိုလွထြန္း)


၂၀၀၈ ေမလရဲ႕ ဧည့္သည္ဆိုး နာဂစ္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီေပါ့။ ေမလ၂ ရက္ ေလျပင္းေတြ စတိုက္ခ်ိန္မွာ အေတာင့္တင္းဆံုးျဖစ္တဲ့ သူ႕ရဲ႕အိမ္မွာ ရြာသားေတြ လူ၅၀ ေလာက္ လာခိုေနၾကတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ မိုးေတြေလေတြထဲမွာ ေပါက္တူးတလက္နဲ႕ သူ႕လယ္ထဲကို ဆင္းၿပီး က်ိဳးေပါက္ေနတဲ့ တာေတြ ေျမဖို႕ေနတယ္။ ဒီမုန္တိုင္းဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ျပင္းမွာလဲ ဘာေတြျဖစ္လာေတာ့မလဲဆိုတာ ႀကိဳမသိခဲ့တာ သူ႕အျပစ္ေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး။

မိုးေတြေလေတြက ျပင္းသထက္ ျပင္းလာတယ္။ တေ၀ါေ၀ါ တရႊီရႊီနဲ႕ သစ္ပင္ေတြ က်ိဳးျပတ္လာတယ္။ လယ္ကြင္းထဲကို တမဟုတ္ခ်င္း လိမ့္၀င္လာတဲ့ ေရလံုးႀကီးေတြကို ျမင္မွ ဒီမုန္တိုင္းရဲ႕အရွိန္ကို သူ သေဘာေပါက္လိုက္ေတာ့တယ္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕အိမ္ ေပၚကို ေျပးရင္ လြတ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ သြားရဦးမယ္။ လယ္ကြင္းတခုလံုးလည္း ေရလႊမ္းသြားၿပီ။ ေရကူးသြားမလား။ ေဘးမွာလည္း သူနဲ႕ ဘ၀တူလူေတြ။

ပ်ဥ္တခ်ပ္ပဲ ရွိတဲ့အခါ ကိုယ့္ခ်စ္သူကိုေပးၿပီး ကိုယ္က စြန္႕လႊတ္လိုက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းဟာ ကမၻာေက်ာ္ တိုက္တန္းနစ္ ရုပ္ရွင္မွာမွ ရွိခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုလွထြန္းဟာ အသင့္ေတြ႕တဲ့ ေလွႀကီးတစင္းေပၚကို အနားက ေတြ႕သမွ် ကေလး လူႀကီး မိန္းမေတြကို ေခၚတင္တယ္။ သူက ေတာ့ ရင္ေခါင္းေလာက္ရွိတဲ့ ေရထဲမွာ။ “ကိုလွထြန္းလည္း တက္ပါေတာ့။” သူ႕အမ်ိဳးတစ္ေယာက္က လွမ္းေျပာတယ္။ “တက္ၾကတက္ၾက။ ငါက ကိစၥမရွိဘူး။ ေနာက္မွတက္မယ္။” သူက အနားက လူေတြကို ဆြဲပင့္တင္ေပးၿပီး ျပန္ေျပာေနတယ္။

ေရက ျမင့္သထက္ျမင့္လာၿပီ။ လိႈင္းေတြက တဟီးဟီးျဖစ္လာၿပီ။ ကိုလွထြန္းဟာ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆို ေနရင္းက ရင္ဘတ္ထဲမွာ စူးေအာင့္လာတယ္။ လႈပ္ရွားမႈေတြ ရပ္တန္႕သြားတယ္။ “ကိုလွထြန္း ကိုလွထြန္း တက္ေတာ့။” ေလွေပၚက လွမ္းေျပာေနသူက ၾကည့္လိုက္တဲ့ ကုိလွထြန္းရဲ႕ မ်က္လံုးဟာ ေၾကာင္ေနေတာ့တယ္။ ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္းပဲ လိႈင္းတခ်က္ အပုတ္မွာ လူတရပ္မက ျမင့္လာတဲ့ ေရျပင္မွာ ကုိလွထြန္းဟာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တယ္။

ေနာက္ထပ္ လိႈင္းေတြ ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ အပုတ္မွာ သူတင္ထားခဲ့တဲ့ ေလွထဲကလူေတြ လြင့္စင္ေမွာက္က်လို႕ အားလံုးနီးပါး ေသဆံုးသြားခဲ့ရတယ္ ဆိုတာကို သူသိမသြားဘူး။

သူတို႕ရြာထဲမွာ အိမ္အမ်ားအျပား လံုး၀ပ်က္စီးၿပီး သူ႕ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေပၚမွာ ခုိလႈံေနၾကတဲ့ လူအမ်ားစုကေတာ့ တြယ္ကပ္လို႕ လြတ္ေျမာက္သြားၾကတယ္ ဆိုတာ သူသိမသြားဘူူး။

သူကလြဲလို႕ သူခ်စ္တဲ့ ဇနီးသားသမီးေတြ အားလံုး ရွင္က်န္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုလည္း သူသိမသြားဘူး။

သူရွာခဲ့တဲ့ ေရႊေငြပိုင္ဆိုင္မႈ အားလံုးေတာ့ ေရထဲမွာ ေပ်ာက္ပ်က္ ဆံုးရႈံးသြားခဲ့ရတယ္ ဆိုတာ သူသိမသြားဘူး။

မုန္တိုင္းနာဂစ္ေအာက္မွာ ေသဆံုး ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ သိန္းခ်ီေနတဲ့ လူသားေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာကို သူသိမသြားဘူး။

ဆံုးရႈံးေၾကကြဲမႈေတြနဲ႕ ရွင္က်န္ခဲ့တဲ့ သန္းခ်ီေနတဲ့ လူသားေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာကိုလည္း သူသိမသြားဘူး။

ဒီစာဟာ ဂႏၳ၀င္စာမဟုတ္သလို ကိုလွထြန္းဟာလည္း ဂႏၳ၀င္ လူသားတေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုလွထြန္းရဲ႕ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကလည္း ဂႏၳ၀င္ေျမာက္ ထူးေထြ မဆန္းျပားခဲ့ပါဘူး။ သို႕ေသာ္ ဘယ္ေလာက္ ေသးေသးငယ္ငယ္ ရိုးရိုးစင္းစင္း ဘ၀ေတြဆိုတာ ဘ၀ေတြပါပဲ၊ အသက္ေတြဆိုတာ အသက္ေတြပါပဲ။

(ကိုလွထြန္းမ်ားသို႕…)

ပန္ဒိုရာ