အပိုင္းအစမ်ား

(ဖြဲ႕တည္ရာက သရုပ္ေဖာ္ပံုေလး ျပန္ထည့္ၿပီး ပို႕စ္ေလး ကို ေရွ႕ျပန္တင္တာပါ။ :) အပိုင္းအစေလးေတြကို အုပ္မိေနလို႕။ ပို႕စ္အသစ္မ်ား မၾကာမီ လာပါမည္။ )




------


တနလၤာေန႔ကို ေရာက္လို႕ အလုပ္ရႈပ္ျပန္ပါၿပီ။ ခုတေလာ လာလည္သြားသူေတြ မွတ္ခ်က္ေရးသြားသူေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အားလံုးကို အခ်ိန္ရတဲ့အခါ ျပန္ေျဖၾကားေပးပါမယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဖြဲ႕တည္ရာ အတြဲ (၁) အမွတ္ (၆) မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလးကို တင္လုိက္ပါတယ္။ download လုပ္မရသူေတြ အဆင္ေျပေစဖို႕ပါ။ (အလုပ္မ်ားလို႕ ပံုေလးေတာင္ မထည့္ႏိုင္ေတာ့ပါ။) ေဖေဖၚ၀ါရီလကုန္ပိုင္းေရာက္ရင္ေတာ့ နည္းနည္း အခ်ိန္ပိုရလာမယ္ ထင္ပါတယ္။ ၀တၳဳေခါင္းစဥ္ကို ျမင္ေတာ့ ဂ်စ္တူးကိုေတာင္ သတိရသြားမလားပဲ။ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဂ်စ္တူးနဲ႕ မဆိုင္ပါ။ :P

-------------------

အပိုင္းအစမ်ား

“ဒါဆို လူႀကံဳပစၥည္း ေပးရင္း ညေနစာ အတူစားၾကတာေပါ့”

သူ ဒီလို ေျပာလာေတာ့ သူမက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ လက္ခံလိုက္မိသည္ေလ။ ေတြ႕ၾကမယ့္ ေန႕မွာလည္း ခါတိုင္း ရုံးသြားေနက်လိုပဲ သပ္ရပ္သည့္ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈမွ လြဲ၍ ထူးထူးျခားျခား ျခယ္သခဲ့ျခင္းမ်ိဳး မရွိခဲ့တာ အမွန္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေန႕က အလုပ္ေတြ အိမ္ကိုပါလာ၍ စာရြက္စာတန္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနေသာ ခပ္ေလးေလး ကြန္ျပဴတာအိတ္ႀကီး တစ္လံုးကိုပင္ ဒရြတ္တိုက္မတတ္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ သယ္လာခဲ့ေသးသည္ပဲ။

တကယ္ေတာ့ သူမႏွင့္ သူ ျပန္ဆံုေတြ႕ျဖစ္ၾကတာ မၾကာခဏဟု မဆိုႏုိင္သလို မေတြ႕တာၾကာၿပီ ဟုလည္း မဆိုႏိုင္ပါ။ ၿပီးခဲ့ေသာ ေျခာက္လခန္႕ကလည္း ဒီႏိုင္ငံေလးကို သူအလုပ္ကိစၥ တစ္ခုႏွင့္ ေရာက္လာေတာ့ သူ႕ညီငယ္ရယ္ သူမ၏ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရယ္ ႏွင့္အတူ ေန႕လည္စာ အတူ စားျဖစ္ၾကရန္ ႀကံဳခဲ့ေသးသည္။ သူ႕မိသားစုအတြက္ေတာင္ သူမက လက္ေဆာင္အခ်ိဳ႕ ထည့္ေပးခဲ့ေသးသည္။ သူမ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ အိမ္ျပန္တိုင္းလည္း သူနဲ႕ အဆက္အသြယ္ အျပတ္ႀကီးမဟုတ္ပဲ ႀကံဳႀကိဳက္တိုင္း ေတြ႕ဆံု ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္သည္ေလ။

Oriental House ဟူေသာ ျမန္မာပိုင္ စားေသာက္ဆိုင္ေလးကို ျမန္မာေတြစုရပ္ျဖစ္တဲ့ သည္ေနရာမွာ လာဖြင့္ထားခဲ့တာ မၾကာေသး။ ဒီေနရာက လာရတာ လြယ္သလို တရုတ္စာ ျမန္မာအစားအစာ စသည္ျဖင့္ မိ်ဳးစံုရႏိုင္တာမို႕ ဒီဆိုင္မွာ ခ်ိန္းဆိုလိုက္ခဲ့သည္။ ဆိုင္ေထာင့္က စားပြဲတစ္လံုးမွာ သူမကို တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေစာင့္ေနေသာ သူ႕ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့မွသာ ဒီတစ္ခါ ႏွစ္ဦးတည္း အတူတူ ညစာ စားျဖစ္ၾကေတာ့မွာပါလား ဆိုသည့္ အသိက ေခါင္းထဲကို ၀င္လာေတာ့သည္။

“ဟိုင္း… ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလား”


“ဟဲလို.. ရုံးဆင္းလာၿပီေပါ့”

သမားရုိးက် ႏႈတ္ဆက္မႈမ်ားျဖင့္သာ သူမတို႕၏ ေတြ႕ဆံုမႈကို စတင္ လိုက္ပါသည္။ သူက ပါလာေသာ အထုပ္တစ္ထုပ္ကို သူမကို ကမ္းေပးပါသည္။ ဒါက လူႀကံဳ ထည့္ေပးလိုက္တာေတြ ဟု ဆိုသည္။

“ဘာစားမလဲဟင္။ ကၽြန္မ ေကၽြးမယ္ေနာ္။”

“မလုပ္ပါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေကၽြးမယ္။”

“မဟုတ္ဘူးေလ။ ဧည့္သည္ကို ေကၽြးရမွာေပါ့။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ျပန္ေကၽြးေပါ့”

သည္အခ်ိန္အထိေတာ့ သူမတို႕ ၾကားမွာ သာမန္မိတ္ေဆြတို႕ ေျပာေလ့ေျပာထရွိေသာ စကားမ်ားျဖင့္ ဘာမွ မထူးျခားလွပါ။

“ထမင္းပဲ စားၾကမယ္ေလ။ ထမင္းနဲ႕ ဟင္းနဲ႕ပဲ မွာၾကတာေပါ့။”

သူက သည္လို အႀကံေပးလာေတာ့ ေကာင္းသားပဲ ဟုေျပာရင္း သူမက ဟင္းစာရင္း စာအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ပါသည္။

“ငါး.. မွာေလ။ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ထားတယ္။ ကကတစ္ ဆိုရင္ မေကာင္းဘူးလား။”

သူမက ၾကည့္မယ္ေလဟု အမွတ္မဲ့ပင္ ျပန္ေျပာကာ ငါး စာမ်က္ႏွာကို အသာ လွ်ပ္ၾကည့္လုိက္ၿပီးမွ ေနာက္တစ္ရြက္ကို လွန္သည္။

“အိုး.. Dry chili & minced pork တဲ့။ ေကာင္းမယ့္ပံုပဲ ။ မွာမလားဟင္။”

“ကၽြန္ေတာ္ pork မႀကိဳက္ဘူးေလ။ ငရုပ္သီးလည္း မစားဘူးေလ။”

ေျပာရင္း သူ မ်က္ႏွာ မသိမသာ ပ်က္သြားတာကို ေတြ႕မွ သူမ ေခါင္းထဲ မီးလံုးေတြ တျဖတ္ျဖတ္ လင္းသြားသည္။ ေသေတာ့မွာပဲ..။ တကယ္ဆို ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလ ေတြက သူနဲ႕ အႀကိမ္ႀကိမ္ သြားခဲ့ စားခဲ့စဥ္ သူဘယ္လို အရသာ အခ်ိဳအခ်ဥ္ အေပါ့အငန္ ကအစ ႀကိဳက္တတ္သလဲ မွတ္သားလို႕ အေသးစိတ္ ဂရုစိုက္ခဲ့ဖူးတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဟာ အခုေတာ့ သူ ဘာမစားသလဲ ဆိုတဲ့ အေျခခံေလးေတြကိုေတာင္မွ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ၿပီ။

ဘာေၾကာင့္ ငါးကို အတင္း မွာခိုင္းေနသလဲ ဆိုတာလည္း သူမ အခုမွ ေတြးမိသြားေတာ့သည္။ ၾကည့္စမ္း။ အဲသည္အခ်ိန္ေတြက သူမ ဘာႀကိဳက္တတ္မွန္း သူက အေသအခ်ာ မသိတဲ့အခါ စိတ္ေကာက္ခဲ့ဖူးတာ။ ငါးကို ႀကိဳက္တယ္။ ငါးထဲမွာမွ ကကတစ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုခ်က္ခ်က္ ေၾကာ္ေၾကာ္ သိပ္ႀကိဳက္တာ လို႕ သူမ မၾကာခဏ ေျပာျပမိတာ။ ဒါကို သူ အခုအထိမ်ား မွတ္ထားေလသလားဟင္။ ဒါေပမယ့္ေလ… ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ အခ်ိန္ေတြ ၾကာသြားတဲ့အခါ တခ်ိဳ႕ အႀကိဳက္ေတြ ေျပာင္းသြားတတ္တယ္ ဆိုတာ သူသိေအာင္ သူမ ဘယ္လို ေျပာျပရပါ့။

ငါးေပါင္း၊ ၾကက္ေတာင္ပံေၾကာ္၊ အရြက္ေၾကာ္တခ်ိဳ႕၊ ဟင္းခ်ိဳ.. မွာထားတဲ့ဟင္းေတြ ေရာက္မလာခင္မွာ ဘာဆက္ေျပာရမလဲ လို႕ေခါင္းထဲမွာ စဥ္းစားေနမိသည္ ။ တကယ္ဆုိ ဒီလူႀကံဳပစၥည္းကို လာမယူခင္ အခုလို ႏွစ္ေယာက္တည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စားဖို႕ ႀကံဳရမယ့္ အေရးကို သူမ ႀကိဳစဥ္းစားသင့္ခဲ့ပါသည္။

အျပင္ဘက္မွာ မိုးေတြ ရြာေနသည္ ထင္သည္။ ဆိုင္ထဲကို ၀င္လာေသာ လူတစ္ဦးစ ႏွစ္ဦးစ ကိုင္လာေသာ ထီးကေလးမ်ား စုိေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သည္လို မိုးရြာတုန္း အိမ္ျပန္ ေနာက္က်သြားတတ္တဲ့ ရုံးဆင္းခ်ိန္ ညေနမ်ိဳးမွာ…. ညရဲ႕ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေတြ ေအာက္မွာ မိုးေရစိုရႊဲေနတဲ့ ကတၱရာလမ္းမေတြေပၚက ကားဘီးပြတ္တိုက္သံသဲ့သဲ့ကို ၾကားလုိက္သလိုလို…။ သူမ ေခါင္းခါရမ္းလိုက္ပါသည္။

“သားေလးက ေက်ာင္းတက္ေနၿပီေပါ့”

အခုလိုအခ်ိန္မွာ ဒါဟာ အေကာင္းဆံုး စကားေခါင္းစဥ္ တစ္ခုျဖစ္မည္။

“သားလား။ ဒီႏွစ္ သူငယ္တန္း စတက္ေနၿပီေလ။ အခု အိမ္မွာေတာင္ အဂၤလိပ္လို ေတာ္ေတာ္ေျပာေနၿပီ”

ေျပာရင္း သူ႕မ်က္ႏွာက ၿပံဳးလာသည္။ သားေလးကို အေကာင္းဆံုး ေက်ာင္းမွာ သူ ထားမွာေပ့ါ။ သူ႕သားေလးကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္မွာပါ။ သူ႕သားေလးကို.. သူ႕မိသားစုကို.. အင္း.. သူ႕အမ်ိဳးသမီးကိုေရာ ေနမွာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သူက စိတ္ထားႏူးညံ့သူ ခ်စ္တတ္သူ တစ္ေယာက္ပဲမဟုတ္လား။

ဒီလို ႏူးညံ့သူ တစ္ေယာက္က ၿငိတြယ္ခိုင္မာခဲ့တဲ့ ႀကိဳးစေလးေတြကို အပိုင္းပိုင္း ျပတ္သြားခဲ့ေအာင္ စၿပီး ျဖတ္ေတာက္ရက္လိမ့္မယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူက ယံုႏုိင္မွာတဲ့လဲ။ ဒီတုန္းက သူ႕ပခုံးေပၚမွာ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ မွီတြယ္ရင္း သူမ က်ခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ နာက်င္မႈေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ခါးသီးေနခဲ့သည္။

“မင္းေရွ႕ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းဟာ ကိုယ္ေလွ်ာက္မယ့္လမ္းနဲ႕ မတူႏိုင္တဲ့အခါ မင္းဘ၀ တိုးတက္ရာလမ္းမွာ ကိုယ္ဟာ အတားအဆီး မျဖစ္ခ်င္သလို ကိုယ္လည္း ျဖစ္သင့္တဲ့ ဘ၀တစ္ခုကို ဆက္တည္ေဆာက္ရဦးမယ္။”

ဒီစကားေတြဟာ တျခားတစ္ေယာက္နဲ႕အတူ သူ ထူေထာင္ေတာ့မယ့္ ဘ၀အတြက္ လံုေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ဟုတ္မဟုတ္ သူမ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ သူ႕ကို အေႏွာင့္အယွက္မရွိ ထြက္သြားခြင့္ျပဳခဲ့သည္။ သူမရဲ႕ ေန႕စဥ္မွတ္တမ္း စာအုပ္ေလးထဲက စာမ်က္ႏွာတစ္ရြက္မွာ ေသြးရူးေသြးတန္း ေရးမွတ္ခဲ့ေသာ စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းသာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္ေလ။

သတၱိမရွိသူမွာ အခ်စ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ အခ်စ္မရွိသူမွာ သစၥာဆိုတာလည္း မရွိဘူး။

“စားဦးေလ ဟင္းေတြေအးကုန္မယ္”

သူက သူမ ပန္းကန္ထဲကို ဟင္းတခ်ိဳ႕ ခပ္ထည့္ေပးမလို လုပ္ေတာ့ သူမက ဦးေအာင္ ကိုယ့္ဘာသာ ျမန္ျမန္ ခပ္ထည့္လိုက္ပါသည္။ သည္တခါ စားတဲ့ ညစာဟာ သူမအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ ၀င္ေနသလို ဖိစီးမႈတစ္ခုနဲ႕ ဘယ္လိုမွ အရသာ ခံစားလို႕ မရေအာင္ ျဖစ္ေနတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အံ့ၾသမိသည္။ တကယ္ဆိုရင္ ဆယ္ႏွစ္အတြင္းမွာ အခုလို ပထမဆံုး သူနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္တည္း အတူတူ ညစာစားျဖစ္ခဲ့ခ်ိန္မွာ သူမဟာ အရင္လို တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္ ေနတာမ်ိဳး မျဖစ္ေတာ့ေတာင္မွ ဒီေလာက္ ေအးစက္စက္ မသက္မသာေတာ့ ျဖစ္မေနသင့္ေလ။ မိသားစုအေၾကာင္း အလုပ္အေၾကာင္း ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာရင္း သြက္သြက္စားမိတဲ့ ညစာ အၿပီးမွာေတာ့ အိမ္ျပန္သင့္တဲ့ အခ်ိန္ ေရာက္ၿပီ။

“ေၾသာ္.. ေပးစရာ ရွိေသးတယ္ သိလား”

သူက သူ႕အိတ္ထဲက ျမန္မာမဂၢဇင္း သုံးေလးအုပ္ကို ထုတ္ကာ ကမ္းေပးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးေလးေတြ ပါတဲ့ မဂၢဇင္းေတြပါ။ အားတဲ့အခါ ဖတ္ၾကည့္ေပါ့ ဟု ေျပာသည္။

အိုး.. စာေတြေရးျဖစ္ေနလား။ သူမ လိႈက္ခနဲ ၀မ္းသာစြာ ရုတ္တရက္ ေျပာလိုက္သည္။ သူနဲ႕ သူမတို႕ႏွစ္ဦးၾကားက ႀကိဳးမွ်င္ေလးေတြ ေနေရာင္ေအာက္မွာ တလက္လက္ လႈပ္ခတ္ေနခဲ့တဲ့ ကာလေတြတုန္းကေတာ့ ၀ါသနာတူသူေတြပီပီ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း တေမ့တေမာ ေျပာခဲ့ၾကတာေတြ… သူမ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေတြ စာေတြ သူ႕ကိုေပးဖတ္ခဲ့တာေတြ.. ေလ။ သူကေတာ့ ရသစာေပေတြထက္ သူ႕အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သူလည္းေလ့လာခဲ့ေသာ သစ္ပင္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးခ်င္သတဲ့။ အဲဒီအခါက်ရင္ ကိုယ့္အတြက္ အယ္ဒီတာ လုပ္ေပး သိလား လို႕ေျပာရင္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ရယ္ေမာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးတာေပါ့။

သူမ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေကာက္ကိုင္ကာ တျဖတ္ျဖတ္ လွန္လိုက္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္ က႑ ဆိုတဲ့ ေအာက္မွာ သစ္ပင္ေတြအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေဆာင္းပါး ပါတယ္ ဟု သူက လွမ္းေျပာသည္။

မာတိကာ မွာ ျမင္လိုက္ရေသာ ကေလာင္နာမည္ က သူမကို တအံ့တၾသ မ်က္ခံုးပင့္ သြားေစသည္။ အို… သူ႕နာမည္ရင္း တစ္လံုးရဲ႕ေနာက္မွာ ရွားပါးစာလံုး တစ္လံုးျဖစ္တဲ့ သူမရဲ႕နာမည္ကို ေပါင္းထည့္ထားတဲ့ ကေလာင္နာမည္ဟာ ဘာသေဘာလဲ။ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ဒီမဂၢဇင္းေတြကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရ ေကာင္းသား..။ အခုေတာ့ သူ႕ေရွ႕ေမွာက္မွာပဲ ဒီလိုနာမည္ကို ျမင္လိုက္တဲ့အခါမွာ …. ။

အပင္ေတြ စိုက္ျဖစ္ေသးလား ဟု စာအုပ္ကို ျပန္ပိတ္ကာ သူမက ေမးလုိက္ပါသည္။

“အင္း.. Indoor ပင္ေလးေတြေတာ့ စိုက္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ ဟိုတခါ စိုက္ထားတဲ့ အပင္ေလးေတာင္ ရွင္ေနေသးတယ္ေလ..”

ဟိုတခါ စိုက္ထားတဲ့အပင္။ သူမ မ်က္ခံုးတြန္႕ကာ သူ႕ကို ႏွစ္စကၠန္႕ေလာက္ ၾကည့္ေနမိေသးသည္။ ေသပါေတာ့…။ စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲမယ္ ႀကံပါမွ ေနာက္တစ္ခု တည့္တည့္တိုးရျပန္ၿပီ။ သူမ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ေသာ အပင္တစ္ပင္..။ အမွတ္တရ ေန႕တစ္ေန႕က သူက အုန္းထန္းပင္ပုေလး တစ္ပင္၀ယ္လာၿပီး သူမကို ျပခဲ့သည္။ သူမအတြက္ သူ႕အိမ္ထဲမွာ စိုက္ထားမယ္ ဆုိပဲ။ သူမက အပင္ေလး မေသေစနဲ႕ ေရမွန္မွန္ေလာင္းေနာ္ လို႕ေတာင္ ဆိုလိုက္ေသးသည္။

ၿပီးခဲ့တာေတြ ၿပီးသြားျပန္ေတာ့ ဘယ္လိုအေျခအေနျဖစ္ျဖစ္ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံေရး ပ်က္စရာမရွိခဲ့တဲ့ သူလိုလူတစ္ေယာက္ဟာ အခုအခ်ိန္မွာ သူမကို မရိုးေျဖာင့္တဲ့ သေဘာနဲ႕ ဒါေတြ တမင္တကာ ေျပာေနတာ မဟုတ္လို႕ သူမက ယံုၾကည္ပါသည္ေလ။ ဟိုတုန္းကတည္းက ေခါင္းထဲက ဖယ္လိုက္ေသာ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုသည့္ ေမးခြန္းတစ္ခုကို အခုလည္း မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္.. ဒါေပမယ့္.. ေမွာင္ရီရီ ညေနခင္းရဲ႕ ႏွစ္ေယာက္တည္း အခ်ိန္ေတြဟာ ဖမ္းစားတတ္တယ္ကြယ္။

ၿပီးဆံုးသြားခဲ့တဲ့ ကာလေတြကေတာ့ ကုိယ္နဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့တဲ့ တစ္ေယာက္ဟာ တျခားသူအတြက္ ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့အခါ ခံစားပူေလာင္ မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ ဘာနဲ႕မွ အေလ်ာ္အစား ျပန္ေပးလို႕မရတာ ေသခ်ာလွပါသည္။ ဒီလိုပဲ အဲသည့္ေနာက္ပိုင္း အေရာင္ေတြ ကင္းမဲ့စြာ ဆက္လက္ခဲ့တဲ့ ဆက္ဆံေရးေတြဟာလည္း ခြင့္လႊတ္ သေဘာထားႀကီးျခင္း ဆိုတဲ့ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ အရာမ်ိဳးလို႕ ေသခ်ာခ်င္မွ ေသခ်ာေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစံုတရာ မပါေတာ့တာကိုေတာ့ သူ နားလည္ေစခ်င္ပါသည္။

ကိုယ့္ေရွ႕လမ္းအတြက္ သူက အတားအဆီးတစ္ခု မျဖစ္ခ်င္ခဲ့ဘူးတဲ့လား။ သူမ မေတြးခ်င္ပါ။ သူ႕အေပၚမွာ ဘာမွ မမွားခဲ့ဘူး။ သူ႕အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကိုလည္း ေခါင္းထဲမွာ စိစစ္မေနေတာ့့ဘူး။ သူ႕ေစတနာမွန္ခဲ့တယ္ ဆိုရင္လည္း မွန္သလို ေရာင္ျပန္ဟပ္ပါလိမ့္မယ္။ သူအျပစ္လုပ္ခဲ့ရင္လည္း သူခံစားရပါလိမ့္မယ္။

ဒီလို သေဘာထားကို အႏုိင္ႏိုင္ တည္ေဆာက္လို႕ အားလံုးကို ေမ့သြားေစမယ့္ အခ်ိန္တစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးသြားတဲ့ အခါက်ျပန္ေတာ့လည္း မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ တစံုတေယာက္အေပၚ ခံစားခဲ့တဲ့ ရင္ခုန္သံေတြဟာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ခမ္းေျခာက္သြားတတ္တယ္ ဆိုတာ သူ သိပါေလစ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ့စိတ္ထဲမွာ သူမအတြက္ ေနရာေသးေသးေလးျဖစ္ျဖစ္ တေနရာ ယူထားေသးတယ္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ျဖင့္ သူမ အားတုံ႕အားနာ စိတ္မေကာင္းပါ။ သူဟာ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တာ တစ္ခုေၾကာင့္ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ေလွ်ာက္ၾကဖို႕ ဦးေဆာင္ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္ ဆုိလွ်င္ သူမအတြက္ ေနာင္တလိုလို အမွတ္တရလိုလို ျဖစ္ေနစရာ အေၾကာင္းမရွိ ဟုသာ မွတ္ယူခ်င္ပါသည္။

“ျပန္ၾကမယ္ေလ”

သူမ စၿပီး စကားဆုိေတာ့ သူက နာရီကို တခ်က္ၾကည့္လုိက္ၿပီး အေစာႀကီး ရွိေသးတာပဲေနာ္ ဟု ခပ္တိုးတိုးဆိုသည္။ ဒီစကားက သူမ ယခုပဲ ဆံုးျဖတ္မိေသာ အရာတစ္ခုကို ပိုခိုင္မာသြားေစသည္။

သူမ ထရပ္လိုက္ၿပီး ေငြရွင္းရန္ ျပင္ေတာ့ သူက မဂၢဇင္းစာအုပ္ေတြကို ယူသြားဦးေလ ဟုဆိုသည္။ သူမက ေၾသာ္.. ဟုတ္သားပဲ ဟု ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျပာကာ စားပြဲေပၚက စာအုပ္ေတြကိုလွမ္းယူက ကြန္ျပဴတာအိတ္ထဲသို႕ ထည့္ဖို႕လုပ္လိုက္သည္။ အလုပ္ထဲက စာရြက္ေတြႏွင့္ ျပည့္က်ပ္ေနေသာ အိတ္ထဲမွာ စာအုပ္ သံုးေလးအုပ္အတြက္ ေနရာမဆန္႕ပါ။

“ေၾသာ္.. ေနရာေတာင္ မဆန္႕ေတာ့ဘူး။ တစ္အုပ္ပဲ ယူသြားေတာ့မယ္ေလ။ နမူနာေပါ့။ ဟိုစာအုပ္ေတြကတာ့ ေနာက္ႀကံဳမွပဲ ေပးေတာ့ေပါ့ေနာ္။”

သူမက သိပ္အေလးမထားပံုႏွင့္ အေပၚဆံုးက စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ထိုးထည့္လိုက္ၿပီး က်န္တဲ့စာအုပ္ေတြကို သူ႕ဘက္ ျပန္တြန္းေပးလိုက္ေတာ့ သူမ်က္ႏွာညိဳသြားပံုမွာ သိသာလြန္းလွပါသည္။ သူမ မ်က္ႏွာကို တဖက္သို႕လွည့္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းကို ဖြဖြကိုက္လိုက္ပါသည္။ တကယ္ဆို စာအုပ္ေတြကို လက္က ကိုင္သြားလွ်င္လည္း ရသားပဲ။ တကယ္ဆို .. တကယ္ဆို.. ဒါေပါ့ေလ။ တကယ္ဆို အဲသည္လို ေရြးခ်ယ္စရာ ရွိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ လုပ္ခဲ့ရင္ ရႏိုင္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို မလုပ္ဖို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္တဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာ…..။

ႏွစ္ေယာက္သား ဘာစကားမွ မဆိုျဖစ္ေတာ့ပဲ စားေသာက္ဆိုင္ရွိရာ ေျမေအာက္ထပ္မွ လမ္းမေပၚကို ေလွခါးအတိုင္း တက္လာခဲ့ၾကသည္။ ကဲ.. သြားေတာ့မယ္ေနာ္။ ေနာက္ေတာ့ ေတြ႕ၾကတာေပါ့။

လမ္းမရဲ႕ ဟုိဘက္အျခမ္းကို ျဖတ္ကူးဖို႕ ေစာင့္ေနစဥ္ သူ႕ကို လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ အျပင္ဘက္မွာ တစိမ့္စိမ့္ရြာခဲ့ေသာ မိုးကေတာ့ အေသအခ်ာကို တိတ္သြားခဲ့ၿပီေလ။





ပန္ဒိုရာ