သည္းသည္းထန္ထန္ ရြာသြန္းခဲ့တာ အေတြးစေတြမဟုတ္လား

အေတြးေတြက ေစြေနလိုက္တာ မနက္ခင္းတစ္ခုလံုး ေတာက္ေတာက္က်ေနၿပီ။ ရာသီဥတုက ေခါင္းဘက္ကိုပါေနတာ ၾကာၿပီပဲ။ အက်ၤီအိပ္ကပ္ထဲက မိုးေရစက္ေတြကို အေတြးေတြစင္သြားရင္ အေအးမိကုန္မွာစိုးလို႕ လက္ဖ၀ါးနဲ႕အုပ္မိုးၿပီး အပူေငြ႕ေပးထားရတယ္။ အက္ကြဲေၾကာင္းေတြအတိုင္း စီးဆင္းစျပဳလာတဲ့ အေတြးေတြေအာက္မွာ ျပန္႕က်ဲေနတဲ့ မိုးေရေတြကေတာ့ ခိုက္ခိုက္တုန္ ခိုလႈံရာ လိုက္ရွာေနၾကရတယ္။ မေန႕တေန႕ကမွ နာလန္ထစ မိုးေပါက္ေတြ အေတြးအပူခ်ိန္ နိမ့္နိမ့္ေအာက္မွာ ခံႏိုင္ရည္ရွိပါ့မလား။ တၿခိမ္းၿခိမ္း ေတြးသံေတြမွာ ဖ်ားနာျခင္းစိတၱဇကလည္း အက္ခိုးရိုက္ေနတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ လွ်ပ္ကနဲ ၀င္းကနဲ အေတြးေတြ လက္လက္ခါ ေနတယ္။ နဖူးအလယ္က ေရတြက္ရင္ ညာဘက္အထက္ယြန္းယြန္း သံုးလက္မခန္႕ အကြာအေ၀း ေခါင္းတြင္းတစ္ေနရာကို ဗဟိုျပဳၿပီး ဦးေႏွာက္မုန္တုိင္း ဆင္စျပဳေနၿပီ ဆုိပဲ။။ အေတြးေတြဟာ ေလသံေတြနဲ႕ မၾကာမီ ပူးေပါင္းမိၿပီး ႏွစ္ဆယ့္ေလးစကၠန္႕အတြင္း ကက္တဂိုရီ အဆင့္ငါး အႀကီးစား ဆိုင္ကလံုးတစ္ခုအျဖစ္ ကူးေျပာင္းေတာ့မယ္။ ဒါဟာ တစ္သက္မွာ တစ္ခါ ဆိုသလို မိုးၿပိဳရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးပဲ။ မိုးေရစက္မ်ား ေကာင္းကင္ျမင့္ရာဘက္သို႕ အျမန္ဆံုး ေရႊ႕ေျပာင္းၾကပါ။ အေတြးဒဏ္ခံ အေဆာက္အဦဟာ သင္ေနထိုင္ရာ တိမ္တိုက္ႏွင့္ ေလျပင္းတစ္ေ၀ွ႕ အကြာအေ၀းမွာ ရွိပါတယ္။ တစ္မီလီမီတာေအာက္ မိုးေရေပါက္ကေလးမ်ားႏွင့္ သက္တမ္းရင့္ေရာ္ေသာ တုန္ခ်ိခ်ိ မိုးေရစက္မ်ားကို ဦးစားေပးၾကပါ။ မၾကာခင္မွာပဲ အေတြးေတြက အရွိန္ျပင္းျပင္း တေ၀ါေ၀ါ တိုက္ခက္လာတယ္။ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ အေတြးအုပ္ႀကီးကို သဲအိတ္ေတြနဲ႕ ကာလို႕ မရေတာ့ဘူး။ သင့္အေတြးေၾကာင့္ မိုးေရခ်ိဳမ်ား မခါးပါေစႏွင့့္ ဆိုတဲ့ သတိေပး ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးဟာ အရင္ဆံုး တရွိန္ထိုး ၿပိဳက်သြားၿပီး အေတြးလိႈင္းလံုးေတြ ေအာက္မွာ ၀ါးမ်ိဳခံလိုက္ရတယ္။ မိုးေရစက္ေတြဟာ အေတြးရွိန္ေအာက္မွာ တလြင့္လြင့္နဲ႕ နီးစပ္ရာ ဓါတ္တိုင္/အုန္းပင္ကို ဖက္တက္ၾကတယ္။ ျမားေတြလို ခၽြန္ျမေနတဲ့ အေတြးေၾကာင္းေတြက မိုးစက္အေတာ္မ်ားမ်ားကို တစစီဖြာထြက္သြားေအာင္ ခြဲျဖာပစ္ခတ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေတြးတယ္ ေတြးတယ္။ ေဘးတိုက္ေတြးတယ္။ ကန္႕လန္႕ေတြးတယ္။ ျဖန္႕ထြက္ေတြးတယ္။ ေဖာက္ထြက္ေတြးတယ္။ ေတြးရင္ ေတြးတယ္လို႕မွတ္။ မွတ္ရင္ မွတ္တယ္လို႕ေတြး။ ငါေတြးတယ္ ဒါေၾကာင့္ ငါရွိတယ္။ ငါရွိတယ္ ဒါေၾကာင့္ ငါေတြးတယ္။ ေတြးတယ္ ေတြးတယ္။ ေတြး ေတြး ေတြး ေတြး။ အေတြးတစ္ရာညက္ခန္႕ ၾကာေသာအခါ အေတြးမ်ား တျဖည္းျဖည္း စဲစျပဳလာပါၿပီ။ မၾကာမီမွာ ေခါင္းတြင္းပိုင္း ဘယ္ဘက္အရပ္သို႕ ေရြ႕လ်ားကာ အရွိန္ေလ်ာ့ ပ်က္ျပယ္သြားမည္ဟု ယူဆရပါေၾကာင္း။ မေသမေပ်ာက္ ရွင္က်န္ခဲ့သည့္ မိုးေရစက္မ်ား သက္ဆိုင္ရာကို အျမန္ သတင္းပို႕ပါရန္။ သန္းေပါင္း သန္းေပါင္း သန္းေပါင္း သန္းေပါင္း မ်ားစြာေသာ ဒုကၡသည္မိုးေရစက္မ်ား အတြက္ စာနာ၀မ္းနည္းမိေၾကာင္း သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္မ်ား ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အလုအယက္ ေပၚလာၿပီ။ အေတြးေတြ ေမွာင္မိုက္ အုပ္ဖံုးသြားခဲ့သည့္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္လို႕။ အပ်က္အစီး အက်ိဳးအပဲ့ အေၾကအမြမ်ား။ ပက္လက္ ေမွာက္ခံု ေပါေလာေပၚလာေသာ မိုးေရေသေကာင္မ်ား။ ေမာလိုက္တာ။ ဆာလိုက္တာ။ ငတ္လိုက္တာ။ ေရ.. ေရ .. ေရ။ အနီးအနားက လက္က်န္မိုးေရတခ်ိဳ႕ကို ေကာက္ေမာ့မယ္ လုပ္ၿပီးမွ တြန္႕ဆုတ္မိတယ္။ မိုးေရေတြ အရင္လို ခ်ိဳျမေသးရဲ႕လား။

ပန္ဒိုရာ

မသက္ေ၀က မိုးရြာခ်ိန္အေတြး ေရးဖို႕ တက္ဂ္လာလို႕ ဆက္ရြာလိုက္တာပါ။

Expand..

Summary..

၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရျခင္း

ထံုးစံအတုိင္း ဘာညာသာရကာနဲ႕ အလုပ္မ်ားေနလို႕ ဟာရူကီ မူရာကာမိ ဆက္မမိခင္မွာ ကုိညီသစ္ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ မူရာကာမိကို ပရိုမိုးရွင္း လုပ္သလိုေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေကာ္မရွင္လည္း မရရပါဘူး။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ၂၀၁၀ စာေပႏိုဘဲလ္ဆု မူရာကာမိ မရလို႕ စိတ္မေကာင္းပါဘူးေလ း)
------------------

ပံု internet/ from Nyi Thit

၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရျခင္း

လွပတဲ့ ဧၿပီလ မနက္ခင္းတစ္ခု၊ တိုက်ိဳၿမိဳ႕ရဲ႕ ေခတ္မီလွတဲ့ ဟာဂူဂ်ဳကု နားက လမ္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုမွာ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားခဲ့တယ္။

အမွန္ကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ဗ်ာ သူက ဒီေလာက္လည္း ေခ်ာေခ်ာေခ်ာလွလွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေနတာလည္း မရွိဘူး။ သူ႔ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈကလည္း ဘာမွ ထူးျခားတာ မရွိဘူး။ သူ႔ ေခါင္းေနာက္က ဆံပင္ေတြေတာင္ အိပ္ထားတာေၾကာင့္ထင္တယ္ နည္းနည္းေတာင္ ပံုပ်က္လို႔။ အသက္ကလည္း ဒီေလာက္ႀကီး မငယ္ဘူး။ ၃၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ ရွိၿပီဆိုေတာ့ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေကာင္မေလးလို႔ေတာင္ မေခၚသင့္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုက္ ၅၀ အကြာကေနေတာင္ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးဆိုတာ သိေနတယ္ဗ်ာ။ သူ႔ကို စျမင္လိုက္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ၀ုန္းခနဲျဖစ္သြားသလို ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ကလည္း ကႏၲာရလို ေျခာက္ကပ္သြားတယ္။

မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လူတိုင္းမွာ ကိုယ့္အၾကိဳက္ကိုယ္ ရွိတတ္ၾကတယ္ေလ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ဗ်ာ၊ ေျခက်င္း၀တ္ သြယ္သြယ္ေလးေတြကို ၾကိဳက္တာမ်ိဳး၊ မ်က္လံုးျပဴးျပဴးေလးေတြကို ၾကိဳက္တာမ်ိဳး၊ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတြကို ၾကိဳက္တာမ်ိဳးတို႔၊ ေနာက္ ဘာစားစား အခ်ိန္ဆြဲၿပီး စားေသာက္တတ္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ဘာေကာင္းကြက္မွ မရွိဘဲ ၿငိတြယ္ေနမိတာမ်ိဳးတို႔ေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ အခ်က္ေတြ ရွိတာ အေသအခ်ာေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခါတေလဆို စားေသာက္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနရင္းနဲ႔ ေဘးစားပြဲက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို သူ႔ႏွာေခါင္းပံုေလးကို သေဘာက်မိတာနဲ႔ပဲ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေငးမိေနတာမ်ိဳး ျဖစ္ဖူးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရဲ႕ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးဟာ ကိုယ္စိတ္ကူးထားတဲ့ အခ်က္ေတြ အကုန္လံုးနဲ႔ေတာ့ ကိုက္ညီရမယ္လို႔ေတာ့ ဇြတ္ေျပာလို႔မရဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က မိန္းကေလးေတြမွာ ကိုယ္ၾကိဳက္တတ္တဲ့ ႏွာေခါင္းပံုစံ ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ သူ႔မွာ အဲလိုႏွာေခါင္းမ်ိဳး ရွိမရွိဆိုတာေတာင္ ေသခ်ာ မွတ္မိေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ မွတ္မိေနတာ တစ္ခုကေတာ့ သူက ထူးထူးျခားျခားၾကီး လွပမေနတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ မမိုက္လိုက္လဲဗ်ာ။

“မေန႔က လမ္းမွာ ၁၀၀ % ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးကို ငါ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့မိတယ္” လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာမိတယ္။
“ဟုတ္လား။ ေခ်ာလားကြ” သူက ျပန္ေမးတယ္။
“ဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး”
“ဒါဆို မင္း အႀကိဳက္ျဖစ္မွာေပါ့”
“မသိဘူးကြ။ သူနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔မ်က္လံုးေတြက ဘယ္လို၊ သူ႔ရင္သားေတြက ဘယ္လိုဆိုတာ
ငါ ေရေရရာရာ မွတ္မိတာလည္း မရွိပါဘူးကြာ”
“အဆန္းပဲကြ”
“ေအး။ ဆန္းတယ္”
“ဒါဆို ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ကြာ၊ မင္း သူ႔ကို စကားေျပာမိလိုက္လား၊ သူ႔ေနာက္ လိုက္သြားေသးလား” သူငယ္ခ်င္းက စိတ္ပ်က္စျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ့ ေလသံနဲ႔ေျပာတယ္။
“ဟင့္အင္း။ လမ္းမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိတာေလးပဲ ရွိတယ္”
သူက အေရွ႕ကေန အေနာက္ဘက္ ေလွ်ာက္လာတာ၊ ကၽြန္ေတာ္က အေနာက္ဘက္ကေန အေရွ႕ဘက္ကို ေလွ်ာက္လာတာ။ ဧၿပီ မနက္ခင္းကလည္း တကယ့္ကို သာသာယာယာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို စကားေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတာ။ နာရီ၀က္ေလာက္ဆိုရင္ပဲ ေတာ္ေတာ္ လံုေလာက္ေနၿပီ။ သူ႔အေၾကာင္းေလးေမး၊ ကိုယ့္အေၾကာင္းေလး ေျပာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို တကယ္ေျပာျပခ်င္တာလည္း ရွိပါတယ္။ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္ရဲ႕ သာယာလွပတဲ့ ဧၿပီလ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ဟာရာဂ်ဳကု က လမ္းသြယ္တစ္ခုမွာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိေစတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မွာ ကံတရားရဲ႕ ဆန္းၾကယ္ပံုကို ရွင္းျပလိုက္ခ်င္တာ။ အဲလုိေျပာလိုက္ရင္ တစ္ခုခု ေသခ်ာတာကေတာ့ ေႏြးေထြးတဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကေလးေတြ ျပည့္ႏွက္ေနမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေနခဲ့တုန္းက လုပ္ခဲ့တဲ့ ေရွးေဟာင္းနာရီတစ္လံုးလိုေပါ့။

သူနဲ႔ စကားေျပာၿပီးၿပီဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေနရာရာမွာ ေန႕လည္စာ သြားစားတာျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ူဒီအယ္လင္ရဲ႕ ရုပ္ရွင္ကား သြားၾကည့္ျဖစ္ရင္လည္း ၾကည့္ျဖစ္မွာေပါ့။ ဟိုတယ္ဘား တစ္ခုကို ၀င္ၿပီး ေကာ့ေတး ေသာက္ရင္လည္း ေသာက္ျဖစ္မယ္ေလ။ နည္းနည္းေလး ကံေကာင္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ရာထဲမွာ အဆံုးသတ္ရင္ အဆံုးသတ္သြားမွာေပါ့။

မျမင္ရတဲ့ ခြန္အားေတြက ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားတံခါးကို လာေခါက္ေနတယ္။

ခုဆို သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ၾကားက အကြာအေ၀းက ၁၅ ကိုက္ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ဘယ္လို ခ်ဥ္းကပ္ရမလဲ၊ ဘာေျပာရမလဲ။

“မဂၤလာမနက္ခင္းပါ။ စကားနည္းနည္းေျပာဖို႔ နာရီ၀က္ေလာက္မ်ား အခ်ိန္ရႏိုင္ပါ့မလား မသိဘူး”

ဒါလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေလသံက အာမခံအေရာင္းသမား ေလသံ ျဖစ္ေနမယ္။

“တဆိတ္ေလာက္ဗ်ာ။ ဒီအနီးနားတစ္၀ိုက္မွာ တစ္ညလံုးဖြင့္တဲ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဆိုင္ေတြ ရွိမရွိဆိုတာ သိမလားလို႔ပါ”

မဟုတ္ေသးျပန္ဘူး။ ဒီလိုေျပာလည္း အဆီအေငၚ မတည့္လွဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဖို႔ တစ္ခုတေလေတာင္ သယ္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာမွာဆို ဘယ္သူက အဲလိုေျပာမွာလဲ။

အမွန္အတိုင္းေျပာျပလိုက္ရင္ေတာ့ အလုပ္ျဖစ္ေလာက္တယ္။
“မဂၤလာ မနက္ခင္းပါဗ်ာ။ မင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ပါ”

မျဖစ္ျပန္ဘူး။ အဲလိုေျပာရင္လည္း သူ ယံုမွာ မဟုတ္ဘူး။ ယံုၾကည္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေျပာခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေဆာရီးပဲ ရွင္၊ ကၽြန္မက ရွင့္အတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလး ျဖစ္ေပမယ့္ ရွင္ကေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာရင္ ေျပာမွာဗ်။ ဒါ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္သာ အဲလိုအေျပာခံလိုက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္စစီေတာင္ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ အဲဒီအျဖစ္ဆိုးကေန နလန္ေတာင္ ျပန္ထူႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခု ကၽြန္ေတာ့္အသက္က ၃၂ ႏွစ္။ ရင့္က်က္လာတာဆိုလို႔ အသက္ေတြပဲ ရွိတယ္။

ပန္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိတယ္။ ေသးငယ္ၿပီး ေႏြးေထြးတဲ့ ေလထုေလးက ကၽြန္ေတာ့္ အေရျပားကို လာထိတယ္။ ႏိုင္လြန္ကတၱရာလမ္းက စိုစြတ္လို႔။ ႏွင္းဆီပန္းနံ႔လည္း ရတယ္။ သူ႔ကို စကားေျပာမိဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဟန္လို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ သူက အျဖဴေရာင္ ဆြယ္တာေလး ၀တ္ထားတယ္။ သူ႔ ညာဘက္လက္ထဲမွာေတာ့ တံဆိပ္ေခါင္းမပါတဲ့ စာအိတ္ ၾကြပ္ၾကြပ္ရြရြေလး ကိုင္ထားတယ္။ ဒါဆို သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီ စာေရးထားတာျဖစ္မယ္။ အဲဒီစာအတြက္လည္း တစ္ညလံုး အခ်ိန္ေပးထားပံုပဲ။ ဒီလိုေျပာရတာကလည္း သူ႔မ်က္လံုးေတြထဲမွာ အိပ္ခ်င္ေနတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြ ျမင္ေနရလို႔ပါ။ စာအိတ္ထဲမွာ သူ႔ရွိသမွ် လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ အကုန္ရွိေနႏိုင္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေလးတိေလးကန္နဲ႔ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္လွမ္းၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူဟာ လူအုပ္ထဲမွာ ေပ်ာက္သြားၿပီ။

ခုမွပဲ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ဘာေျပာသင့္လဲဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္ရေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ေျပာမွေတာ့ျဖစ္မယ္။ စီကာပတ္ကံုးေျပာျပဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခ်ိန္မ်ားမ်ား ယူရမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေပၚေပၚလာတဲ့ စိတ္ကူးမွန္သမွ်က လက္ေတြ႕ကို မဆန္ဘူးဗ်ာ။

ကဲ ေကာင္းၿပီဗ်ာ။ “ဟိုး တစ္ခါတုန္းက” လို႔ အစခ်ီၿပီး “ေၾကြကြဲစရာ ဇာတ္လမ္းေလးလို႔ မထင္ဘူးလားဟင္” လို႔ အဆံုးသတ္ရမယ္ထင္တယ္ဗ်။

တစ္ခါတုန္းက ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိသတဲ့။ ေကာင္ေလးက ၁၈ ႏွစ္။ ေကာင္မေလးက ၁၆ ႏွစ္။ ေကာင္ကေလးကလည္း ထူးထူးျခားျခား မေခ်ာေမာသလို ေကာင္မေလးကလည္း ထူးကဲၿပီး လွမေနပါဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ တျခားသူေတြလိုပဲ သာမန္ အထီးက်န္ေကာင္ေလးနဲ႔ သာမန္ အထီးက်န္ ေကာင္မေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလးေရာ ေကာင္မေလးပါ ႏွလံုးသားထဲမွာ အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္ထားတာက ကမာၻေလာက တစ္ေနရာမွာ သူတို႔အတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိေနတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္။ အဲလို ထူးျခားဆန္းၾကယ္တာမ်ိဳးကို သူတို႔ တကယ့္ကို ယံုၾကည္ၾကတာ။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ လမ္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆံုမိၾကတယ္။

“အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။ ကိုယ္မင္းကို တစ္ဘ၀လံုး လိုက္ရွာေနခဲ့တာ။ မင္းေတာ့ ယံုခ်င္မွ ယံုမယ္ မင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးပါ” လို႔ ေကာင္ေလးက ေျပာတယ္။
“ရွင္ကလည္း ကၽြန္မအတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္မ စိတ္ကူးထဲမွာ ပံုေဖာ္ထားတဲ့ အေသးစိတ္ေတြနဲ႔လည္း ကြက္တိပဲ။ အိပ္မက္ တစ္ခုလိုပဲေနာ္” လို႔ ေကာင္မေလးက ေျပာတယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ပန္းျခံထဲက ထိုင္ခံုေလးမွာ ထိုင္၊ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး သူ႔အေၾကာင္းကိုယ့္အေၾကာင္း နာရီေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အထီးမက်န္ေတာ့ဘူးေလ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ကိုယ္စီေတာင့္တေနတဲ့ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့သူ ေတြ႕ေနၾကတာကိုး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့သူမ်ိဳး ေတြ႕ရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းလိုက္လဲ။ အံ့ဖြယ္မွ အႀကီးမားဆံုး အံ့ဖြယ္ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ သူတို႔ စကားထိုင္ေျပာေနရင္းနဲ႔ အလြန္ေသးငယ္တဲ့ သံသယေငြမွ်င္ေလးက သူတို႔ႏွလံုးသားကိုယ္စီမွာ အျမစ္တြယ္လာတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိပ္မက္က လြယ္လြယ္ကူကူပဲ လက္ေတြ႕ျဖစ္လာတယ္ဆိုတာ အမွန္တကယ္ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါရဲ႕လားဆိုတဲ့ သံသယေလးပါ။

ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ စကားေျပာေနတာ ခဏေလာက္ ရပ္သြားတယ္။ ဒီေတာ့ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးကို ေျပာတယ္။
“ကိုယ္တို႔ကိုယ္ ကိုယ္တို႔ စမ္းသပ္ၾကည့္ရေအာင္။ တစ္ႀကိမ္တည္းပါ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ တကယ့္ ခ်စ္သူေတြဆိုရင္ တစ္ေနရာရာမွာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ မပ်က္မကြက္ ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္။ ေတြ႕တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ေယာက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ ခ်စ္သူေတြဆိုတာ ေသခ်ာၿပီ။ ၿပီးရင္ ကိုယ္တို႔ လက္ထပ္ၾကမယ္။ မင္းေရာ ဘယ္လို သေဘာရလဲ”
“အင္း။ ဒါ ကၽြန္မတို႔ တကယ္လုပ္သင့္တာပဲေလ”

ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းခြဲသြားၾကတယ္။ ေကာင္မေလးက အေရွ႕ဘက္ကို၊ ေကာင္ေလးက အေနာက္ဘက္ကို။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္သေဘာတူမိတဲ့ စမ္းသပ္မႈဆိုတာက မရွိမျဖစ္ လိုအပ္လွတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲလိုစမ္းသပ္မႈ သူတို႔ မလုပ္သင့္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဟာ တကယ့္ကို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ေနၾကလို႔ပါပဲ။ သူတို႔ ဆံုေတြ႔မိတာကိုက အံ့ဖြယ္ပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အသက္ေတြက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငယ္ေနေသးေတာ့ ဒီေလာက္လည္း မစဥ္းစားမိခဲ့ၾကဘူး။ ေအးစက္တဲ့၊ အေလးမထားတဲ့ ကံတရားလႈိင္းေတြက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အၾကင္နာကင္းမဲ့စြာ ရိုက္ခတ္သြားခဲ့တယ္။

ေဆာင္းရာသီ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ရာသီအလိုက္ ျဖစ္တတ္တဲ့ ေၾကာက္စရာ ကူးစက္ဖ်ားနာမႈဒဏ္ကို ခံစားလိုက္ရရွာတယ္။ အဖ်ားက ျပင္းလြန္းတာေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေသမလိုလို ရွင္မလိုလိုနဲ႔ သီတင္းပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမ်ာေနခဲ့ၾကၿပီး ေစာေစာပိုင္းႏွစ္ေတြက သူတို႔မွတ္ညာဏ္ေတြ ထဲမွာ ရွိခဲ့တာေတြလည္း ေပ်ာက္သြားပါေလေရာ။ သူတို႔ ေနျပန္ေကာင္းလာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ေခါင္းေတြဟာ ဒီအိတ္ခ်္ေလာရင့္စ္ရဲ႕ စုဗူးေလးလို ဗလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနၿပီ။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ ထူးခၽြန္သူေတြ၊ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ခ်က္မွန္တဲ့ လူငယ္ေတြ ျဖစ္ၿပီး မနားမေန ၾကိဳးစားမႈေတြေၾကာင့္ အသိပညာေတြ ျပန္လည္စုေဆာင္းမိၿပီး လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ျပန္ၿပီး လူ၀င္ဆံ့တဲ့ အေနအထားအထိေတာ့ ျပန္ေရာက္သြားၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ တကယ့္ကို ထူးခၽြန္တဲ့သူေတြ ျပန္ျဖစ္လာၾကၿပီး ေျမေအာက္ရထား တစ္ဘူတာကေန တစ္ဘူတာ ေျပာင္းစီးႏိုင္တဲ့အထိ ျပန္အသိတရားေတြ ရရွိလာၾကတယ္။ စာတိုက္မွာသြားၿပီး တကယ့္ကို အေရးႀကီးတဲ့စာေတြ သြားပို႔ႏိုင္တဲ့အထိ စြမ္းေဆာင္လာႏိုင္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး အခ်စ္ကိုပါ သူတို႔ ခံစား သိရွိႏိုင္တဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း အခ်စ္ကို ၇၅%၊ ၈၅% အထိ ခံစားတတ္လာတယ္။

တုန္လႈပ္ဖြယ္ရာ အခ်ိန္ရဲ႕ ျမန္ဆန္မႈနဲ႔အတူ မၾကာခင္မွာပဲ ေကာင္ေလးက ၃၂ ႏွစ္ ျဖစ္လာၿပီး ေကာင္မေလးက ၃၀ အရြယ္ ျဖစ္လာၾကတယ္။

လွပတဲ့ ဧၿပီ မနက္ခင္းမွာ ေန႔တစ္ေန႔အစအျဖစ္ ေကာ္ဖီေသာက္ဖို႔ ေနရာရွာရင္း ေကာင္ေလးက အေနာက္အရပ္ကေန အေရွ႔ဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတယ္။ ေကာင္မေလးကလည္း အေရးႀကီးတဲ့ စာတစ္ေစာင္ပို႔ဖို႔ အေရွ႕ဘက္ကေန အေနာက္ဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတဲ့ေနရာကလည္း တိုက်ိဳၿမိဳ႕ရဲ႕ ဟာရာဂ်ဳကု ရပ္ကြက္က လမ္းက်ဥ္းေလး တစ္ခုတည္းမွာ။ လမ္းလယ္ေကာင္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ အမွတ္ရမႈေတြထဲမွာ မဆိုစေလာက္ေလး အသီးသီးရင္ခုန္သြားမိတာကေတာ့ အခိုက္အတန္႔ေလးပါပဲ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ ရင္ဘတ္ေတြထဲမွာ ၀ုန္းခနဲ ခဏျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔ စိတ္ကိုယ္စီထဲမွာလည္း သိေနၾကတယ္။

သူက ငါ့အတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးပါလား။
သူက ငါ့အတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ ေကာင္ေလးပါလား။

ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕႔ သတိရမႈေတြက ဒီေလာက္ႀကီးလည္း မဖြံ႕ၿဖိဳးၾကေသးဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၄ ႏွစ္က အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျပည့္ျပည့္၀၀ ပံုေဖာ္ႏိုင္စြမ္း မရွိေသးဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုဘဲ လမ္းထဲမွာ ျဖတ္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ လူအုပ္ထဲမွာ ေပ်ာက္သြားၾကတယ္။ ထာ၀ရ။

၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလို႔ ခင္ဗ်ား မထင္ဘူးလား။
ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ။ တကယ္ ၀မ္းနည္းစရာဇာတ္လမ္း တစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို အဲလိုပဲ ေျပာလိုက္ရမွာ။



ညီသစ္ ဘာသာျပန္သည္။
On Seeing the 100% Perfect Girl by HARUKI MURAKAMI


(ဘာသာျပန္သူ၏ မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီ၀တၳဳကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္က “ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ရယ္စရာ” မဂၢဇင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္ခဲ့ဖူးတယ္။ အခုအခ်ိန္အထိ စိတ္ထဲမွာ အသစ္ ျဖစ္ေနတာမို႔ ဘာသာျပန္လက္ခံမရွိေပမယ့္ ထပ္ၿပီး အသစ္ဘာသာျပန္လိုက္တာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဂ်ပန္စာေရးဆရာ Haruki Murakami ဟာ Gabriel Garcia Marquez ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းၾကိဳက္တဲ့ စာေရးဆရာ ျဖစ္ေနတာမို႔ပါ။)

Expand..

Summary..

ေမွာ္အိမ္မက္ေတြထဲမွာ မသိစိတ္ကို လုိက္မွ်ားသူ

Kafka on the Shore အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဒီေနရာမွာ ေျပာျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဟာရူကီ မူရာကာမိရဲ႕ အေရးအသားေတြ အေတြးအေခၚေတြက တကယ့္ကို ထူးျခားဆန္းသစ္ၿပီး ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းလွတယ္။ ႏွစ္သက္မိတဲ့ သူ႕ရဲ႕ တျခား၀တၳဳေတြအေၾကာင္း ဆက္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ မေျပာခင္ မူရာကာမိဟာ စာေရးသားျခင္းကို ဘယ္လိုစီမံခန္႕ခြဲသလဲ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို အရင္ ေ၀မွ်ခ်င္ပါေသးတယ္။

ပံု ဒီက

မူရာကာမိ က ၀တၳဳရွည ္(novel) နဲ႕ ၀တၳဳတို (short story)ေတြကို တစ္လွည့္စီ ေရးေလ့ရွိတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ Blind Willow, Sleeping Woman ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ရဲ႕ အမွာစာမွာ သူက ေျပာထားခဲ့တယ္။ အရွင္းဆံုးေျပာျပရရင္ ၀တၳဳရွည္ ေတြကိုေရးရတာ စိန္ေခၚမႈတစ္ခုျဖစ္ၿပီး ၀တၳဳတို ေရးရတာကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈပါတဲ့။ ၀တၳဳရွည္ေရးရတာက ေတာအုပ္ကို စိုက္ပ်ိဳးရသလိုဆိုရင္ ၀တၳဳတိုက်ေတာ့ ဥယ်ာဥ္ကို စိုက္ပ်ိဳးရသလိုပါပဲလို႕ သူက ဥပမာေပးထားပါတယ္။ အဲဒီျဖစ္စဥ္ႏွစ္ခုကလည္း တစ္ခုကိုတစ္ခု အျပန္အလွန္ ျဖည့္စြက္ေပးေနၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို သူ တန္ဖိုးထားပါတယ္တဲ့။ ေတာအုပ္စိမ္းထဲမွာ လူေတြကို အရိပ္ေပးတဲ့ အပင္ေတြနဲ႕ ပင္ေျခမွာ ေရာ္ရြက္၀ါေျခာက္ေတြနဲ႕ သစ္ရြက္ေတြၾကား ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလႏုေအးနဲ႕ တန္ဆာဆင္ထားသလို ပန္းဥယ်ာဥ္ထဲမွာက်ေတာ့လည္း ပန္းပြင့္ေတြ ပ်ားပိတုန္းေတြနဲ႕ ရာသီအေျပာင္းကို ေဖာ္က်ဳးၿပီး တစ္မ်ိဳး တင့္တယ္ေနျပန္တယ္။

မူရာကာမိရဲ႕စတိုင္က ၀တၳဳရွည္ ခရီးရွည္ႀကီးတစ္ခု ၿပီးသြားတိုင္းမွာ ခဏနားတဲ့အေနနဲ႕ ၀တၳဳအတိုတခ်ိဳ႕ ေရးပါတယ္ တဲ့။ ၀တၳဳရွည္ေရးေနခ်ိန္မွာ ၀တၳဳတိုေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ၾကားေဖာက္မေရးဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ၀တဳၳတိုေတြ ေရးေနခ်ိန္မွာလည္း အတုိေတြကိုပဲ ဆက္တိုက္ေရးသြားတယ္ အရွည္ဘက္ကို ဦးမလွည့္ပါဘူး တဲ့။ ၀တၳဳရွည္နဲ႕ ၀တၳဳတို ေရးတဲ့အခါ လႈပ္ရွားရတဲ့ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြဟာ မတူပါဘူး တဲ့။ တခါတေလက်ေတာ့ တစ္ဖက္ကေန တစ္ဖက္ကို ခ်န္နယ္ အကူးအေျပာင္းအတြက္ အခ်ိန္နည္းနည္း ယူရပါတယ္ တဲ့။

တခါတေလက်ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ၀တၳဳတိုေတြဟာ ၀တၳဳရွည္ေတြ ေရးဖို႕အတြက္ ပံုစံငယ္ (prototype) ေလးေတြ ျဖစ္ေနျပန္သတဲ့။ တကယ္ပါပဲ။ သူ႕ရဲ႕ ၀တၳဳတိုတခ်ိဳ႕မွာ ၀တၳဳရွည္ထဲက နိဒါန္းေလးျဖစ္ျဖစ္ အိုင္ဒီယာေလးျဖစ္ျဖစ္ ထင္ဟပ္ေနတာေတြ သတိထားမိတယ္။ ဥပမာတစ္ခု ေျပာရရင္ Blind Willow, Sleeping Woman ထဲမွာပါတဲ့ Firefly ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးဟာ သူ႕ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ Norwegian Wood အငယ္စားေလးလို ျဖစ္ေနတာကို ဖတ္မိပါတယ္။

၀တၳဳတိုေလးေတြကို ေရးတဲ့အခါမွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ျမန္ျမန္ၿပီးတာရယ္ အေသးစိတ္ေလးေတြကို အႏုစိတ္ ျခယ္မႈန္းႏုိင္တာရယ္ပါ လို႕ သူက ဆိုပါေသးတယ္။ သူက တစ္ပတ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူေရးရင္ ေတာ္ရုံအရည္အေသြးနဲ႕ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ အၾကမ္းရၿပီတဲ့။ ေနာက္မွေတာ့ ထပ္ခါထပ္ခါ ျပင္တာေပါ့ေလ။ ၀တၳဳရွည္ကေတာ့ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ပံုအပ္ ႏွစ္ျမဳပ္ၿပီး တစ္ႏွစ္-ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ခ်ီတက္ေရးသားရတဲ့ မာရသြန္ခရီးရွည္ပါပဲ တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူက ၀တၳဳတိုေတြေရးျခင္းဟာ ၀တၳဳရွည္ေတြၾကားမွာ ခဏျခားေပးထားတဲ့ လိုအပ္တဲ့ အေျပာင္းအလဲလို႕လည္း ျမင္ပါတယ္တဲ့။

မူရာကာမိရဲ႕ အေရးအသားေတြကို ျမန္မာျပန္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ထားတာ ရွိမရွိ မသိပါဘူး။ Blind Willow, Sleeping Woman ထဲမွာပဲ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ Ice Man ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးကိုေတာ့ The New Yorker မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ လင့္ခ္ကို အင္တာနက္ထဲမွာ ရွာေတြ႕တာနဲ႕ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) ကို ေပးၿပီး ဘာသာျပန္ဖို႕ တိုက္တြန္းခဲ့ပါေသးတယ္။ ျမည္းစမ္းခ်င္ရင္ ဒီေနရာမွာ ဖတ္ၾကည့္လို႕ရပါတယ္။


(စိတ္၀င္စားၾကရင္ သူ႕၀တၳဳေတြအေၾကာင္း မွတ္စုေတြကို ျမန္ျမန္ဆက္ေရးပါမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ျဖည္းျဖည္းဆက္ပါမယ္။ း))

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..