ခဲဝါ

ခဲဝါ

ေကာင္မေလးဟာ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားၿပီး အိပ္ရာက ေစာေစာႏိုးလာခဲ့တယ္။ တစ္ခါမွ မိဘနဲ႕ခြဲၿပီး ညအိပ္ညေန အျပင္မသြားဖူးခဲ့သူပါ။ သူအလည္သြားမယ့္ သူငယ္ခ်င္းနာမည္က မာမာခ်ိဳတဲ့။ မာမာခ်ိဳ ရဲ႕အေမ ေဒၚအၿပံဳးနဲ႕ သူ႕အေမနဲ႕က ငယ္ငယ္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ ဒီေတာ့ သူ႕အေမက ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ တစ္ဘက္ကမ္းမွာရွိတဲ့ မာမာခ်ိဳတို႕ရြာကို ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ႏွစ္ညအိပ္ သြားလည္ဖို႕ စိတ္ခ်လက္ခ် ထည့္လုိက္တာ။

အဲဒီၿမိဳ႕ေလးကိုေျပာင္းလာေတာ့မွ စၿပီး ေက်ာင္းေနတဲ့ သူ႕အတြက္ မာမာခ်ိဳက ပထမဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တစ္ေယာက္ပါ။ သူက မူႀကိဳေက်ာင္းလည္း မတက္ဖူးဘူး။ အေမ့ေက်ာင္းမွာပဲ သူငယ္တန္းစာေတြကို ေစာေစာစီးစီး ေၾကခဲ့ၿပီးၿပီ။ သူငယ္တန္းကို ပထမဆံုးတက္တဲ့ေန႕က ဆရာမက ဝလံုးေတြကို ေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႕အျပည့္ ေရးခုိင္းခဲ့လို႕ ငိုခဲ့ရေသးတယ္။ မာမာခ်ိဳတို႕ ရြာကို သြားလည္တဲ့ႏွစ္က သူဟာ တတိယတန္းတက္ေနၿပီ။ အဲဒီမနက္က အေမက ေန႕လည္စာကို ေစာေစာစားၿပီးမွ သြားရမယ္လို႕ ေျပာလာတယ္။ ငါးေၾကာ္ဆီဆမ္းထားတဲ့ ထမင္းပူပူေႏြးေႏြးနဲ႕ ငါးေၾကာ္တံုးကို အေမက ဖဲ့ၿပီးခြံ႕ေကၽြးတာကို တစ္ပန္းကန္ ကုန္ေအာင္မစားႏိုင္ဘူး။ မာမာခ်ိဳက ေျပာျပထားတယ္၊ သူတို႕ရြာမွာ ရွိတဲ့ လယ္ကြင္းေတြ၊ သီးႏွံစိုက္ခင္းေတြ၊ ပန္းခင္းေတြ၊ ကၽြဲေတြႏြားေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ညညဆို ေရာက္လာတတ္တဲ့ ခဲဝါေတြ အေၾကာင္း။ ခဲဝါ ဆိုတာဘာေကာင္လဲ လို႕ ေမးေတာ့ ေခြးလို အေကာင္ေလးေတြ၊ အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး ေနတတ္တယ္ တဲ့။ ညေတြဆို ဝွား..ဝွား..လို႕ ေအာ္ၿပီး ေတာအုပ္ဘက္က ဆင္းလာတတ္တယ္တဲ့။ သူက ခဲဝါဆိုတာကို တစ္ခါမွမၾကားဖူးေတာ့ ခဲဝါေတြကို စိတ္ဝင္စားေနမိတယ္။

ထမင္းစားၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ မာမာခ်ိဳရယ္ မိမိႏိုင္ရယ္ ခင္ႏွင္းေဝရယ္ မာမာခ်ိဳ႕အေမ ေဒၚအၿပံဳးရယ္က အိမ္ေရွ႕ကေန လာေခၚၾကတယ္။ မိမိႏိုင္နဲ႕ ခင္ႏွင္းေ၀ကလည္း မာမာခ်ိဳတို႕ရြာကပါပဲ။ သူနဲ႕ တစ္တန္းတည္းသား သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။ မိမိႏိုင္က အသားညိဳညိဳ မ်က္ႏွာေဖာင္းေဖာင္းနဲ႕ ဝတုတ္ေလး။ ခင္ႏွင္းေဝကေတာ့ ပိန္ပိန္ေလး အသားလတ္တယ္။ မာမာခ်ိဳကေတာ့ သူတို႕ထဲမွာ အျဖဴဆံုးနဲ႕ အရပ္အရွည္ဆံုး။ ေကာင္မေလးကေတာ့ အတန္းထဲမွာ အေသးေကြးဆံုး ျဖစ္ေနတယ္။ မာမာခ်ိဳ႕ မိဘေတြက ၿမိဳ႕ေလးထဲမွာလည္း ကိုယ္ပိုင္အိမ္ရွိေတာ့ မာမာခ်ိဳ ေက်ာင္းတက္တဲ့အခါ ၿမိဳ႕ကပဲ တက္တယ္။ မိမိႏိုင္နဲ႕ ခင္ႏွင္းေဝတို႕ကေတာ့ ေန႕တိုင္း မနက္ေစာေစာထၿပီး ရြာကေန ေက်ာင္းကိုလာရတယ္။ သူတို႕မွာ စက္ဘီးလည္း မရွိၾကပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ပန္းကမၻာစက္ဘီးတို႕ဘာတို႕ ဆိုတာ အေတာ္ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္တဲ့ သူေဌးေတြမွ ဝယ္စီးႏိုင္တာ။ ရြာအနီးအနားက ေက်ာင္းသားေတြဟာ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ ဒီလိုပဲ ကုန္းေၾကာင္း ေလွ်ာက္လာၾကရတယ္။

ရြာေလးနာမည္က ေညာင္ကုန္း တဲ့။ အဲဒီရြာကို သြားဖုိ႕ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ အဓိက သေဘၤာဆိပ္ျဖစ္တဲ့ ေခ်ာင္းရွိရာကို သြားရတယ္။ ေခ်ာင္းေပၚကို ျဖတ္ထိုးထားတဲ့ တံတားရွည္ရွည္ကေလးကို ျဖတ္ၿပီးရင္ ဟိုဘက္ကမ္းကိုေရာက္ၿပီ။ အဲဒီကေန ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီေက်ာ္ လမ္းေလွ်ာက္သြားတဲ့အခါ ေညာင္ကုန္းကိုေရာက္မယ္။ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေျမလမ္းေလးေတြ ကန္သင္းေဘာင္ေတြကို ျဖတ္ၿပီး ေျခက်င္ေလွ်ာက္ရတာဟာ တကယ္ဆို သူ႕အတြက္ ပင္ပန္းစရာခရီးေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက သရဲေျခာက္တတ္တယ္ဆိုတဲ့ ေရကန္ႀကီးအေၾကာင္းတို႕၊ ထံုးျဖဴျဖဴဘုရားေလးနားက ဥစၥာေစာင့္သိုက္အေၾကာင္းတို႕ မၿငီးေငြ႕ေအာင္ စိတ္၀င္စားစရာ ဇာတ္လမ္းေတြကို တေဖာင္ေဖာင္ ေျပာသြားၾကတယ္။

လမ္းတေလွ်ာက္မွာ လယ္ကြင္းေတြ အမ်ားႀကီးရယ္။ တေမွ်ာ္တေခၚ စပါးပင္စိမ္းစိမ္းေတြေပၚက ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ေလဟာ ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္မွာေပမယ့္ ေအးစိမ့္ေနတယ္။ ရြာနဲ႕နီးလာေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးခင္းေတြ ပိုေတြ႕လာရတယ္။ တစ္ဘက္တည္းကို တူတူညီညီလွည့္ၿပီး ပြင့္ေနၾကတဲ့ ေနၾကာပြင့္ဝါဝါေတြ၊ ႏွမ္းပင္ ေျမပဲပင္ေတြ၊ တြန္႕လိမ္တြယ္တက္ေနတဲ့ ဗူးစင္ေတြ၊ ခ်ဥ္ေပါင္ခင္းေတြလည္းပါရဲ႕။ အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ တျခားစိုက္ခင္းေတြလည္းရွိတယ္။ အဲဒီမွာ အဆုပ္ႀကီးပန္းေတြ အမ်ားႀကီးပြင့္ေနတာကို ေတြ႕ခဲ့ရတာ။ အဆုပ္ႀကီးပန္းေတြ လွလိုက္တာေလ။ တခ်ိဳ႕က နီေရာင္သန္းတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလိေမၼာ္၊ အမ်ားစုက ဝါဝါထိန္တယ္။ အဲဒီပန္းက ဂႏၶမာပန္းဆန္ဆန္ ပြင့္ဖတ္ေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕ အဆုပ္လိုက္ပြင့္လို႕ အဆုပ္ႀကီးပန္းလို႕ ေခၚတာထင္ပါတယ္။ အနံ႕ေမႊးပံုက စူး၀ါးလြန္းတယ္။ အဲဒီပန္းရဲ႕ ပြင့္ဖတ္ေတြကို တစ္ဖတ္စီေျခြၿပီးေတာ့ ပြင့္ဖတ္အရင္းက အနက္ေရာင္အဆံေလးေတြကို ေဖာက္ၿပီး တစ္ဖတ္နဲ႕တစ္ဖတ္ ခ်ိတ္ဆက္လိုက္ရင္ ပန္းကုံးေလးသီလို႕ ရတယ္။ သူတို႕က ေက်ာင္းမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က အဲဒီပန္းေတြ ယူလာတဲ့အခါတိုင္း ပန္းကုံးလုပ္ၿပီး ေဆာ့ရတာကို သိပ္ႀကိဳက္ၾကတယ္။ လမ္းမွာ ပန္းေတြကို ႏိုင္သေလာက္ ခူးသြားၾကတယ္။

ေကာင္မေလးက အစားအေသာက္ ေၾကး(ဂ်ီး)မ်ားတယ္။ အိမ္ထမင္းအိမ္ဟင္းကလြဲလို႕ သူမ်ားအိမ္မွာ လက္ရာေျပာင္းရင္ မစားႏိုင္ဘူး။ မာမာခ်ိဳတို႕အိမ္က ညစာမွာေတာ့ ဟင္းေတြထဲမွာ သူမစားဖူးတဲ့ အာလူးလိုလို ပိန္းဥလိုလိုနဲ႕ ခ်ိဳတိုတို ဟင္းတစ္မ်ိဳးပါတယ္။ အဲဒါ ဘာလဲလို႕ေမးေတာ့ ေမ်ာက္ဥ လို႕ေျပာလို႕ သူ႕မွာ အေတြးေခါင္လုိက္ရေသးတယ္။ ပ်စ္ပ်စ္ခဲခဲ ႏို႕တမ်ိဳးကိုလည္း ေသာက္ရတယ္။ သိပ္အရသာရွိတယ္။ ကၽြဲႏို႕လို႕ေျပာတယ္။ ၿခံဝင္းက်ယ္က်ယ္ထဲက အိမ္ေဘးမွာေတာ့ ႏြားတင္းကုပ္ေတြ ကၽြဲတင္းကုတ္ေတြ ရွိတယ္။ သူက တိရစၦာန္ေတြကို ေၾကာက္တတ္တယ္။ တိရိစၦာန္ေတြက သူ႕ကို ရန္မူမွာ သိပ္စုိးရိမ္တတ္တယ္။ ကၽြဲႏႊားမေျပာနဲ႕ ခ်စ္စရာ ေခြးကေလး ေၾကာင္ကေလးေတြကိုေတာင္မွ မထိမတို႕ရဲဘဲ တြန္႕ဆုတ္ေနတတ္တယ္။

ၿခံဝင္းက်ယ္ႀကီးထဲကို ေလွ်ာက္သြားၿပီး အေလ့က် ေပါက္ေနတဲ့ ပန္းလွလွေတြ ဘာမွန္းမသိတဲ့ သစ္သီးေတြကို ေလွ်ာက္ခူးၾကတယ္။ ေကာက္ရိုးပံုကို အိမ္ေဆာက္ထားတာကို တအံ့တၾသ ေငးၾကည့္မိေသးတယ္။ အိမ္ထဲကို ဝင္ၾကည့္ေတာ့ သူနဲ႕ရြယ္တူေလာက္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ အိပ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ ေကာင္ေလးကို ျမင္ဖူးသလိုလိုနဲ႕ လက္စသတ္ေတာ့ သူတို႕အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ နာမည္ေတာ့ ေမ့သြားခဲ့ၿပီ။ ညဦးပိုင္းမွာေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ သူတို႕ရဲ႕ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ ဝမ္းကြဲေတြေရာ ကေလးေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ မာမာခ်ိဳတို႕အိမ္မွာ ျခင္ေထာင္ေတြ တန္းစီၿပီး စုအိပ္ၾကတယ္။ သူက စာအုပ္ေတြဖတ္တာ ဝါသနာပါတယ္ဆိုတာ သိထားေတာ့ ပံုျပင္အသစ္တစ္ပုဒ္ ေျပာျပပါလို႕ ၀ုိင္းပူဆာၾကတယ္။ တျခားကေလးေတြ မသိႏိုင္တဲ့ ပံုျပင္ ဘာေျပာရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားတယ္။ သူက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝတၳဳစာအုပ္ေတြ ေလွ်ာက္ဖတ္ေနၿပီေလ။ ဒီေတာ့ မၾကာခင္က ဖတ္ထားတဲ့ သိုင္း၀တၳဳ ဇာတ္လမ္းတြဲရဲ႕ ပထမပိုင္းကို ျပန္ေျပာျပလိုက္တယ္။ ကေလးေတြ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားနဲ႕ နားေထာင္ၾကတယ္။ တရုတ္နာမည္ေတြကို တအံ့တၾသ ရယ္ေမာၾကတယ္။ ဇာတ္လမ္းက ဘာဆက္ျဖစ္မလဲ သိခ်င္ေနၾကေတာ့တယ္။

သူဟာ ခဲဝါေတြလာမွာကို သိခ်င္ေဇာနဲ႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘူး။ အေဝးက တဝွားဝွား ေအာ္သံေတြကိုေတာ့ ခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားေနရတယ္။ ခဲဝါေတြ မလာေသးဘူးလားလို႕ မာမာခ်ိဳကိုေမးေတာ့ မာမာခ်ိဳက အဲဒီလို မေမးေကာင္းဘူး တဲ့။ သူတို႕ မလာတာ ပိုေကာင္းတယ္ သူတို႕က ကၽြဲေတြႏြားေတြကို ဝင္ဆြဲၿပီး ကိုက္စားတတ္တယ္ လို႕ျပန္ေျပာတယ္။ ခဲဝါေတြကိုလည္း ျမင္ခ်င္ ကၽြဲေတြႏြားေတြကို အႏၱရာယ္ျပဳမွာကိုလည္း စိုးရိမ္မိတာနဲ႕ သူက ဘယ္လို ဆုေတာင္းရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသလဲ မသိဘူး၊ ဆူဆူညံညံ အသံေတြၾကားၿပီး မီးေတြလင္းလာေတာ့ သူလန္႕ႏိုးသြားတယ္။ ၿခံဝင္းတစ္ဝင္းလံုးမွာ လူႀကီးေတြ ႏိုးေနၾကၿပီ။ မာမာခ်ိဳရဲ႕ အေဖက တုတ္ရွည္တစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္လို႕။ ခဲဝါေတြ ၿခံနားကို ေရာက္လာလို႕ မီးေတြထြန္းထားတာတဲ့။ အခုေတာ့ ျပန္ေျပးသြားၾကၿပီတဲ့။ ခဲဝါေတြက မီးကိုေၾကာက္ၾကတယ္။ သားရိုင္းတိရစၦာန္ေတြဟာ မီးအလင္းကို ရင္မဆိုင္ရဲဘူး။

ေဆာင္းညေအးေအးမွာ သူက သူငယ္ခ်င္းေတြ ေႏြးေထြးဝန္းရံၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ခဲဝါေတြကို သူက မ်က္ဝါးထင္ထင္ မေတြ႕ျမင္ဖူးလုိက္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝမွာ ခဲဝါေတြနဲ႕ ေတြ႕ဖူးျခင္း မေတြ႕ဖူးျခင္းက တကယ္ေတာ့လည္း ဒီေလာက္ အေရးပါတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေနာက္တေန႕ ႏိုးလာတဲ့အခါ သူ မေက်မနပ္ ျဖစ္ခဲ့ေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေမ့သြားမွာပဲ။ ေနာင္အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္ေလာက္ ၾကာေတာ့မွ ခဲဝါေတြကို သူက ျပန္သတိရခ်င္လည္း ရေနဦးမွာေပါ့။ ခဲဝါေတြလို အေဝးေတာတန္းတေနရာကေန အူသံေပးတတ္တာေတြ၊ အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး အႏိုင္ယူတတ္ တာေတြကိုလည္း အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ ႀကံဳရင္ႀကံဳရဦးမွာပဲ။ အဲဒီအခါမွာလည္း ခဲဝါေတြထက္ သူေတြ႕ႀကံဳခဲ့တဲ့ ေတာပန္းေလးေတြ ေတာလမ္းေလးေတြရယ္ အတူတူေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၿပီး ျပန္မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့တဲ့ ကေလးဘဝက သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္ကို သူ႕အာရုံထဲမွာ ပိုၿပီး ျမင္ေယာင္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။

ပန္ဒိုရာ
၁၇.၁၁.၂၀၁၁-၂၄.၁.၂၀၁၂