နယူးဇီလန္မွ ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာ “ဂ်က္ဖရီ ပါပရိုရာ ဟိုးလ္မန္း”

နယူးဇီလန္မွ ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာ “ဂ်က္ဖရီ ပါပရိုရာ ဟိုးလ္မန္း”  

(မွတ္ခ်က္။ ။ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းမႈနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ လက္ရာအခ်ိဳ႕ကို ဆက္လက္တင္ျပသြားပါမယ္။ မၾကာခင္ကေတာ့ အီရတ္က ကဗ်ာဆရာမ “ဂူလာလာႏိုရိ” အေၾကာင္းကို ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ အခုလို မိတ္ဆက္ေပးသြားမယ့္ ကဗ်ာဆရာေတြ အားလံုးဟာ ဆုရသူေတြ၊ အေကာင္းဆံုးေတြ၊ နာမည္အႀကီးဆံုးေတြ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ၾကပါမယ္။ ဟုတ္ရင္လည္း ဟုတ္ၾကပါမယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတို႔ဟာ သူတို႔ရဲ႕ႏိုင္ငံမွာ လက္တေလာ ကဗ်ာေရးသားေနဆဲ ယေန႔ေခတ္ ကဗ်ာဆရာမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အျခားႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ယေန႔ေခတ္ ကဗ်ာေလာကထဲမွာ သူလိုကုိယ္လို ေရးသားေနသူတို႔ရဲ႕ ဘဝ၊ ေျပာျပခ်က္ေတြနဲ႔ လက္ရာေတြကို မိမိဘာသာ တေစ့တေစာင္း ၾကည့္ခ်င္လို႔ လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေမးၾကည့္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုကေတာ့ မူရင္းစာေရးသူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းရခ်ိန္မွာ တရားဝင္ခြင့္ေတာင္းၿပီး ဘာသာျပန္ျခင္း အေလ့အထကို ႏွစ္သက္လို႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္။)

နယူးဇီလန္က ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာ ဂ်က္ဖရီ ပါပရိုရာ ဟိုးလ္မန္း(Jeffery Paparoa Holman) ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ သိုးေမြးညွပ္သူ၊ စာပို႔သမား၊ စိတ္ေရာဂါဌာန လူမႈဆက္ဆံေရးဝန္ထမ္း၊ စာအုပ္ေရာင္းသူ စတဲ့ ဘဝမ်ိဳးစံု က်င္လည္ခဲ့ၿပီး အသက္အရြယ္ အေတာ္ရကာမွ ကဗ်ာကို ျပန္လည္ၿပီး တစိုက္မတ္မတ္ ေရးသားခဲ့၊ ပညာရပ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ေက်ာင္းမွာ ေလ့လာသင္ယူခဲ့ၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕ႀကိဳးပမ္းမႈပါ။   ယခုလည္း ပင္စင္ယူတဲ့ အသက္အရြယ္ေရာက္သည့္တိုင္ ကဗ်ာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာနဲ႔ ဆက္လက္ ေလ့လာသင္ယူေနဆဲ၊ ေခတ္ၿပိဳင္ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႕ ေရးသားေနဆဲ ကဗ်ာဆရာတစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ကဗ်ာျဖတ္သန္းမႈကို အင္တာဗ်ဴး အေျဖေတြမွာ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါတယ္။

သူ႔ဘဝအေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္၊ သူ႔ကို ေမးျမန္းခဲ့တဲ့ အင္တာဗ်ဴးနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကို မိတ္ဆက္ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးကေတာ့ အိုင္အိုဝါတကၠသိုလ္ International Writing Program(IWP) မွာ ဆံုေတြ႔ခဲ့တဲ့အခိုက္ ေဘာ့စဝါနာက အာဖရိကန္ကဗ်ာဆရာမ တီေဂ်ဒီးမားနဲ႔ ပန္ဒိုရာတို႔က ေမးျမန္းခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ဂ်က္ဖရီ ပါပရိုရာ ဟိုးလ္မန္း ကို ၁၉၄၇ ခုႏွစ္မွာ လန္ဒန္ၿမိဳ႕မွာ ေမြးခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၀ မွာ သူ႔မိဘေတြနဲ႔အတူ နယူးဇီလန္ကို ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့တယ္။ ေတာင္ပိုင္းေဒသ ကမ္းရိုးတမ္းက ေက်ာက္မီးေသြးမိုင္းလုပ္ငန္း ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၿပီး အဲဒီ ဘဝဟာ သူ႕ရဲ႕ စာေတြအေပၚ ထင္ဟပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဂ်က္ဖရီ ဟာ သူ႔အခ်စ္ဦးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာအျပင္ သမုိင္း၊ မွတ္တမ္း စတဲ့ သုတစာေတြ၊ ေဝဖန္သံုးသပ္ခ်က္နဲ႔ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးသားပါတယ္။ လတ္တေလာမွာေတာ့ ခရစ္ခ်ပ္ခ်္မွာ ရွိတဲ့ ကန္တာဘာရီ တကၠသိုလ္မွာ Senior Adjunct Fellow အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေနပါတယ္။ (၂၀၁၂ ႏိုဝင္ဘာမွာ ပင္စင္ယူမယ္လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။)

သူ႕ကဗ်ာစာအုပ္ ၇ အုပ္ထဲက ပထမဆံုး စာအုပ္ကို ၁၉၇၄ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးထုတ္ေဝခဲ့တဲ့  ကဗ်ာစာအုပ္ကေတာ့ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္မွာ ကန္တာဘာရီ တကၠသိုလ္က ထုတ္ေဝတဲ့ “လႈပ္ခါခ်ျခင္း ၆.၃” ျဖစ္ပါတယ္။ ငလ်င္အေၾကာင္းကို အေျခခံတဲ့ ကဗ်ာေတြျဖစ္ပါတယ္။ သုတစာေပအေနနဲ႕ေတာ့ သမိုင္းစာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္တဲ့ “ကမၻာႏွစ္ခုရဲ႕ အေကာင္းဆံုး” စာအုပ္ကို ၂၀၁၀ မွာ ထုတ္ေဝခဲ့ၿပီး “ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ေလယာဥ္မွဴး” စာအုပ္ကို ၂၀၁၃ စင္တင္ဘာမွာ ထုတ္ေဝပါမယ္။  

ေမး။      ။ ဆရာက အခ်ိန္ျပည့္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသလား။ မဟုတ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ တျခားဘာေတြမ်ား လုပ္ပါသလဲ။

ေျဖ။       ။အခုဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ အခ်ိန္တုိင္းလိုလိုေရးတဲ့ စာေရးဆရာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုျဖစ္လာဖို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ယူခဲ့ရတယ္။ ၂၀၁၂ ႏိုဝင္ဘာလကုန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၆၅ ႏွစ္ျပည့္လို႔ အစိုးရဆီက ပင္စင္လစာ ရေတာ့မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘဝမွာ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ပင္စင္စား အခ်ိန္ျပည့္ စာေရးဆရာျဖစ္ေတာ့မယ္။   အလုပ္ကေန အနားယူတယ္ ဆိုတာကေတာ့ ဘာကုိဆိုလိုမလဲ မသိဘူး။ နယူးဇီလန္နဲ႔ တျခားဘယ္ေနရာက  စာေရးဆရာေတြမဆို စာေရးတာတစ္ခုတည္းနဲ႔ အသက္ေမြးဖို႔ ခက္ခဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အခ်ိန္ျပည့္ အသက္ရွင္ေနထုိင္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ပါ။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာသာစကားနဲ႔ အေတြ႔အႀကံဳေတြကို စုပ္ယူထားၿပီး စာေရးဖို႔ အၿမဲအဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ၿပီး တစ္ခုခု ေရးလိုက္တဲ့အခါ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေရာက္လာမယ့္စာေတြ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ျဖစ္လာပါတယ္။

ေမး။      ။ဘာေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔အတြက္ ဆရာ စာေရးပါသလဲ။

ေျဖ။       ။ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးရတာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏွစ္ၿခိဳက္လို႔ ေရးတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ကစားရတာ ႀကိဳက္လို႔ပါ။ မူလတန္းေက်ာင္းသား အရြယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ အဂၤလိပ္စာ စြမ္းရည္ကို ျမင္ၾကတဲ့ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕ အားေပးမႈကို ရခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ ၁၁ ႏွစ္အရြယ္မွာ ေလယာဥ္ပ်ံကို စတီထြင္ခဲ့တဲ့ ရိုက္ညီေနာင္အေၾကာင္း ပထမဆံုး ကဗ်ာကို ေရးခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္အတြက္လည္း စာေရးသလို စာဖတ္ပရိသတ္သာ ရွိခဲ့ရင္ သူမ်ားေတြအတြက္ပါ စာေရးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ေတြကို ဘယ္သူမွ ဝယ္မဖတ္ေတာင္မွ  ကိုယ့္ဘာသာေရးၿပီး ကိုယ့္ဘာသာဖတ္ပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ စာေရးျခင္းက အသက္ရွဳျခင္းနဲ႔ တူပါတယ္။ 

 .....................

 အျပည့္အစံုကို ဖတ္ရႈရန္ ရသကမ္းေျခ လပြတၱာအြန္လိုင္း မဂၢဇင္း သို႔သြားပါ။