ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္ကေလးတစ္လံုး

ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္ကေလးတစ္လံုး  

အိမ္ဆိုတာ ကၽြန္မရဲ႕ ဘဝတေလွ်ာက္မွာ အခါ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ေျပာင္းၿပီး ေနထိုင္ခဲ့ရ၊ အခုအထိလည္း ေျပာင္းေနရဆဲ အရာတစ္ခုပါ။ အိမ္တစ္လံုး ဝယ္ယူပိုင္ဆုိင္ဖို႔ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔အိမ္သားေတြ တခ်ိန္လံုး ႀကိဳးစားပမ္းစား အားထုတ္ခဲ့ရတဲ့ ကိစၥတစ္ရပ္ေပါ့။ အိမ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ထဲမွာ မိသားစု အတူတကြ စုစည္းေနႏိုင္ျခင္း၊ လံုၿခံဳမႈရွိျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ေတြ အေသအခ်ာ ေပါင္းစပ္ပါဝင္ေနတယ္။

ကုိယ့္ကိုယ္ကို လူရယ္လို႔ စသိလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဟာ ေနေရာင္ျခည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ ဝင္ေနတဲ့ နံရံတစ္ခုထဲက အိပ္ခန္းထဲကို ေရာက္ေနတယ္။ အိပ္ခန္းရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ခက္ျဖာညြတ္က်ေနတဲ့ မန္းက်ည္းပင္ကိုင္းေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ လည္မွာ ဆြဲေပးထားတဲ့ ေက်ာက္နီဆြဲသီးေလးကို အိပ္ခန္းထဲ တုိးဝင္ေနတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ထားလုိက္ရင္ သက္တံေရာင္စံုအရိပ္ေတြ တခန္းလံုး တဖ်တ္ဖ်တ္ လက္ေနတာကို ကၽြန္မက သေဘာက်ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒါဟာ ငယ္ဘဝကို ျပန္ေတြးလိုက္ရင္ အာရုံထဲဝင္လာတဲ့ ပထမဆံုး အမွတ္တရ ပံုရိပ္ပါ။ 

ကၽြန္မ ပထမဆံုး မွတ္မိခဲ့တဲ့ အဲဒီအိမ္ဟာ ဝါးခယ္မ ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေမာင္းဒီးလို႔ ေခၚတဲ့ ကရင္ရြာေလးတစ္ရြာမွာ ရွိတယ္။ ေဖေဖက ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္နဲ႔ အဲဒီရြာမွာ ၃ ႏွစ္တာဝန္က်ခဲ့တာ ကၽြန္မ အသက္ ၂ ႏွစ္ကေန ၅ ႏွစ္နီးပါး အရြယ္အထိပဲ။ အိမ္က မဒရပ္ အိမ္လို႔ ေခၚၾကတဲ့ ေျခတံရွည္ အိမ္အမ်ိဳးအစား။ လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ ေကာင္းေကာင္း လြတ္တဲ့ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ေျမႀကီးမာမာရွိတယ္။ လူေတြက အေပၚမွာပဲ ေနတယ္။ အိမ္ေဘးမွာ အိမ္ေပၚတက္တဲ့ ေလွခါးရွည္တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက အိမ္မွာ မိသားစု ေလးေယာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ေဖေဖရယ္၊ ေမေမရယ္၊ ကၽြန္မထက္ တစ္ႏွစ္ခြဲပဲ ႀကီးတဲ့ အစ္ကိုရယ္၊ ကၽြန္မရယ္။ ကၽြန္မတို႔က အဲဒီအိမ္ကို ငွားေနၾကတာပါ။ အိမ္ေရွ႕ျခမ္းမွာေနတယ္။ အိမ္ရွင္ ကရင္မိသားစုက ေနာက္ေဖးျခမ္းမွာ ေနၾကတယ္။ 

အိမ္ေရွ႕မွာ ေခ်ာင္းကေလးရွိတယ္။ ကိုကိုနဲ႔ ကၽြန္မ ကို ေဖေဖက ေခ်ာင္းထဲကို မၾကာခဏ ေခၚသြားၿပီး ေရခ်ိဳးေပးေလ့ရွိတယ္။  ေဖာင္ဖြဲ႔ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာတံုးကေလးေတြေပၚမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို တင္ၿပီး ေရကစားရင္း ေပ်ာ္ရႊင္စရာအခ်ိန္ေတြ ဖန္တီးေပးခဲ့တယ္။ ေမေမကေတာ့ ေရေၾကာက္သူ။ ကမ္းနားကေန စိတ္ပူၿပီး လွမ္းေအာ္ေနေလ့ရွိသတဲ့။ ေနာက္ပိုင္းမွ ေဖေဖက ျပန္ေျပာေလ့ရွိတာက “အဲဒီတုန္းက ငါေတာ္ေတာ္မိုက္မဲတာပဲ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေရေကာင္းေကာင္း မကူးတတ္ မငုပ္တတ္ဘဲနဲ႕ တကယ္လို႔မ်ား ကေလးေတြ ေရထဲက်သြားရင္ အခက္ေတြ႔ရမွာ” တဲ့။ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ အသည္းယားစရာ။ မိုးတြင္းကာလေတြမွာေတာ့ ေခ်ာင္းထဲက ေရက တက္လာၿပီး အိမ္ေအာက္မွာ ေရေတြျပည့္ေနတတ္တယ္။ ေဖေဖက ကၽြန္မတို႔ကို သစ္ထြင္းေလွေလးေတြ လုပ္ေပးတယ္။ သားေရကြင္းကေလးေတြ လိမ္က်စ္ၿပီး ပန္ကာမွာ ပတ္ၿပီးေတာ့ အိမ္ေပၚကေန ေလွလႊတ္ၾကတယ္။ ေဖေဖက ငါးေတြ ပုစြန္ေတြ ဖမ္းမိလို ဖမ္းမိျငား ၿမံဳးေထာင္တတ္ေသးတယ္။ တစ္ခါေတာ့ ၿမံဳးထဲမွာ ေရေျမြတစ္ေကာင္ မိေနတာ ကၽြန္မ မွတ္မိတယ္။ ေရေတြထဲမွာ ေမွ်ာ့ေတြ ရွိတတ္တာကိုလည္း သတိရမိတယ္။ ကၽြန္မက ေမွ်ာ့ေတြ တီေကာင္ေတြလို ေပ်ာ့ေပ်ာ့ အေကာင္ေတြကို သိပ္ေၾကာက္တတ္တယ္။ 

ရြာကေလးမွာ ကၽြန္မတို႔ လိုအပ္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ေတြနဲ႔ အေျခာက္အျခမ္း စားစရာေတြကို အလြယ္တကူ စံုစံုလင္လင္ ဝယ္လို႔ရႏိုင္ဘူး။ အနီးဆံုးၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ ဝါးခယ္မၿမိဳ႕ကို အနည္းဆံုး တစ္လတစ္ခါေလာက္ စက္ေလွစီးသြားၿပီး ေစ်းဝယ္ရတယ္။ ဆံပင္ညွပ္ရင္လည္း ဝါးခယ္မကိုပဲ သြားညွပ္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၿမိဳ႕ကိုတက္တုိင္း ကုန္စံုဆိုင္မွာ ေခါင္းအံုးသၾကားလံုး ဝယ္ေကၽြးတာကို မွတ္မိေနေသးတယ္။ ေခါင္းအံုးသၾကားလံုး ဆိုတာ ေခါင္းအံုးေသးေသးေလးနဲ႔ ဆင္တူတဲ့ ပလတ္စတစ္အိပ္ကေလးနဲ႔ စြပ္ထားတဲ့ ထိုင္းကလာတဲ့ သၾကားလံုးေလးကို ကၽြန္မတို႔က ေခၚတာပါ။ ႏိုင္ငံျခားပစၥည္း ရွားပါးတဲ့ ငယ္ဘဝက အဲဒီလို ဆန္းဆန္းျပားျပားလို႔ ထင္မိတဲ့ စားစရာေတြအားလံုးဟာ အရသာရွိေနတာပဲ။ 

အဲဒီရြာကေလးမွာ မွတ္မိေနတဲ့ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ တရြာလံုးမွာ ခေရပင္ေတြ ေပါမ်ားတာပါပဲ။ တစ္ပင္နဲ႕တစ္ပင္မွာ ပြင့္တဲ့ ခေရပြင့္ေတြက မတူၾကဘူးဆိုတာက ကၽြန္မက သတိထားမိခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႕က အေရာင္ ပိုျဖဴတယ္။ တခ်ိဳ႕က အပြင့္ပိုႀကီးတယ္။ မန္က်ည္းပင္ေတြလည္း မ်ားပါတယ္။ အိမ္ျပတင္းေပါက္က လွမ္းျမင္ရတဲ့ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ မန္က်ည္းသီးအႏုေလးေတြ ေကာက္ရတာကိုလည္း ကၽြန္မက ႀကိဳက္တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ မိုးေတြေလေတြ ႀကီးတဲ့ တစ္ေန႔မွာ ေမေမက ေဒေဝါလာၿပီ လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မက ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မန္က်ည္းပင္ေပၚမွာ မိုးခုိေနတဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေဒေဝါဆိုတာ အဲဒီေၾကာင္ကို ေျပာတာလို႕ ထင္မိခဲ့ဖူးတယ္။ ေဒေဝါက ေၾကာင္ နဲ႔တူတာပဲလို႕ေတာင္ ေတြးလိုက္ေသးတယ္။ 

ကိုကိုက အသက္   ၅ ႏွစ္ခြဲ အရြယ္မွာ ေမာင္းဒီးရြာက ေက်ာင္းမွာ သူငယ္တန္း စတက္ပါတယ္။ မနက္ဆိုရင္ ေဖေဖနဲ႕ ကိုကိုတို႕ ေက်ာင္းသြားၾကတဲ့အခါ ကၽြန္မက အိမ္မွာ ေမေမနဲ႕ က်န္ခဲ့တယ္။ ေမေမက ကၽြန္မကို အိမ္မွာ စာသင္ေပးတယ္။ ေက်ာင္းဆရာအိမ္ဆိုေတာ့ စာရြက္ေတြ ခဲတံေတြက အဆင္သင့္ရွိေနတယ္။ ကၽြန္မဟာ ေက်ာက္သင္ပုန္းကို အဆင့္ေက်ာ္ၿပီး စာရြက္ေပၚမွာ ကႀကီး ခေခြး စေရးတတ္ခဲ့တာ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေဖေဖ့ ေဖာင္တိန္ကို ကၽြန္မက ယူေရးရင္း နစ္က်ိဳးသြားသတဲ့။ လူႀကီးေတြက ေတြ႕သြားတဲ့အခါ ေဖာင္တိန္ နစ္က်ိဳးေနတာ ဘယ္သူလုပ္တာလဲ လို႔ ေမးေတာ့ အိမ္ေရွ႕ဝရံတာမွာ တဝီဝီ ပ်ံဝဲေနတဲ့ ပိတုန္းေတြကို လက္ညိဳးထုိးျပၿပီး ပိတုန္းထိုးတာ လို႔ ကၽြန္မက အတင္းျငင္းပါသတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ ဆင္ေျခမ်ားတဲ့ ကေလးလို႔ ေျပာၾကေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ ေဖာင္တိန္ကို တကယ္ပဲ ပိတုန္းထိုးသြားတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာေပါ့လို႔ ထင္ခ်င္ေသးတယ္။  

ေက်ာင္းတက္ရက္ေတြမွာ ညေန ေလးနာရီ ထိုးခါနီးရင္ ေဖေဖနဲ႕ကိုကို ျပန္လာမွာကို အိမ္ေအာက္ကို ဆင္းတဲ့ ေလွခါးေပၚမွာ မတ္တတ္ရပ္ရင္း ကၽြန္မက ေမွ်ာ္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ေလွခါးလက္ရမ္းက ပြတ္လံုးတိုင္ေလးေတြၾကားမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ဒူးေခါင္းေလးက ေလွ်ာဝင္သြားၿပီး ျပန္ဆြဲထုတ္မရလို႔ ကၽြန္မက ေအာ္ငိုေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီေလွခါးမွာ ဒူးေခါင္းညပ္တာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲလို႕ ေမေမက ျပန္ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္က ၾကမ္းျပင္ေတြမွာ နည္းနည္း က်ဲေနတဲ့ အပိုင္းေတြ ရွိတယ္။ ကၽြန္မက အိမ္ေပၚကေန အဲဒီၾကမ္းေပါက္ေတြကတဆင့္ ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ေက်ာက္နီဆြဲသီးေလးဟာ ၾကမ္းေပါက္နဲ႕ညပ္ၿပီး ေအာက္ကို ျပဳတ္က်သြားပါေလေရာ။ ဆြဲႀကိဳးေလးလည္း ျပတ္သြားတယ္။ အိမ္ေအာက္က ေျမႀကီးေပၚမွာေတာ့ ၾကက္တစ္ေကာင္ရွိတယ္။ ေမေမက သိသိခ်င္း အိမ္ေအာက္ကို ဆင္းသြားေတာ့ ဆြဲသီးေလးကို မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီနားက ၾကက္ပိုင္ရွင္က သူ႕ၾကက္ ေကာက္စားသြားတာ ျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီး ၾကက္ကိုဖမ္းၿပီး သတ္လိုက္တယ္။ ၾကက္ေသသြားတာေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၾကက္အစာအိမ္ထဲကေန ဆြဲသီးေလး ျပန္ရခဲ့တယ္။ 

ကရင္လူမ်ိဳး အမ်ားစုျဖစ္တဲ့ ရြာသူရြာသားေတြက ကၽြန္မတို႔မိသားစုကို ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမကိုလည္း ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ေခ်ာင္းထဲက ပုစြန္တုပ္ေတြ ရွာေတြ႕ရင္ ေမေမႀကိဳက္တတ္မွန္းသိလို႔ လာေပးၾကတယ္။ သူတို႔လုပ္တဲ့ ရိုးရာမုန္႔ေတြလည္း လက္ေဆာင္ ေပးတတ္ၾကတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြက ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္ ဘာသာဝင္ေတြ မ်ားပါတယ္။ ခရစ္စမတ္ညေတြမွာ ကၽြန္မတို႔အိမ္ေရွ႕ကို သီခ်င္း လာဆိုေလ့ရွိၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကလည္း သူတို႔ရဲ႕ ပြဲေတာ္ေတြကို၊ တခါတေလမွာ ဘုရားေက်ာင္းကို သူတို႔နဲ႕အတူ လုိက္သြားေလ့ ရွိပါတယ္။ ကရင္စကားလည္း မေတာက္တေခါက္ သင္ၾကတယ္။ အဲဒီရြာကေလးမွာ ေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ ပစၥည္းပစၥယ ရွားပါးတာကလြဲလို႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ေဖေဖနဲ႕ေမေမတို႕က ေျပာပါတယ္။ အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ တျခား ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြကလည္း မရွိေတာ့ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမတို႕ဟာ ေရဒီယုိနားေထာင္၊ မဂၢဇင္းေတြ ဝတၳဳေတြဖတ္၊ တခါတေလေတာ့ စစ္တုရင္ (ခ်က္စ္) ကစားေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ပထမဆံုး ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ခဲ့တဲ့ ဂိမ္းက ခ်က္စ္ထိုးတာလို႔ ေျပာလို႕ရမယ္။ 

ေနာက္ေတာ့ အဲဒီရြာေလးကေန ေျပာင္းခါနီးမွာ ေမာင္ေလးကို ေမေမက ကိုယ္ဝန္ရလာခဲ့တယ္။ အဲဒါကိုလည္း ထမင္းစားၿပီးခါစမွာ ေဘာလံုးကန္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဆံုးသြားတဲ့ ေဖေဖ့ တပည့္ ကရင္ေလး ဝင္စားတာလို႔ ရြာကလူတခ်ိဳ႕က ယံုၾကည္ေနၾကေသးတယ္။ ေမေမက ေမာင္ေလး ကိုယ္ဝန္ရခါနီးမွာ အဲဒီကေလးကို အိပ္မက္ မက္သတဲ့။ 

အဲဒီရြာကေန ေျပာင္းသြားၿပီး ေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာေတာ့ ေမာင္ေလး ၄ ႏွစ္သားေလာက္ အရြယ္မွာ တစ္ခါပဲ ရြာေလးကို အလည္ခဏ ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ အလည္သြားတုန္းမွာ ေခ်ာင္းကမ္းစပ္မွာ ေမာင္ေလးကို ေရခ်ိဳးေပးဖို႔ လုပ္ေနတုန္း သူက မေျပာမဆိုနဲ႔ ေခ်ာင္းထဲ ခုန္ခ်လိုက္တယ္။ တိမ္တိမ္ေလး ထင္လို႔ ျဖစ္မွာေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ တည္းတဲ့အိမ္က ရြာခံေက်ာင္းဆရာက အတင္းေျပးလာၿပီး ေမာင္ေလးကို ေရငုပ္ဆယ္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ ရြာထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတဲ့အခါ ေဘာလံုးကန္ၿပီး ဆံုးသြားတဲ့ ကေလးရဲ႕ မိဘေတြအိမ္ကို ခဏ ဝင္လည္ၾကေသးတယ္။ ဓာတ္ပံု အယ္လ္ဘန္ထဲမွာ သူတို႔ အမ်ိဳးေတြကို ဘယ္သူက ဘယ္သူလဲဆိုတာ ေထာက္ျပခုိင္းေတာ့ ေမာင္ေလး ေထာက္ျပတာေတြက မွန္ေနျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ ေမာင္ေလးကို အဲဒီ ကရင္ေလး ဝင္စားတာလို႔ ပိုထင္ၾကျပန္ေရာ။ 

ငယ္ငယ္တုန္းက အဲဒီရြာမွာ ေနခဲ့စဥ္ တခ်ိဳ႕ အေၾကာင္းအရာေတြကို ကၽြန္မ အမွတ္ရေနတယ္ လို႔ အခုအခ်ိန္မွာ ေျပာေတာ့ ေမေမက မယံုဘူး။ ေနာက္တစ္ေခါက္ သြားလည္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ၈ ႏွစ္သမီးေလာက္ ရွိေနၿပီမို႔လို႕ အလည္ခရီးက ျမင္ကြင္းကိုပဲ သတိရတာျဖစ္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မမ်က္စိထဲ ျမင္ေနတဲ့ ရုပ္ပံုေတြဟာ ၃ ႏွစ္ ၄ ႏွစ္ အရြယ္က ဖမ္းယူထားတဲ့ ပထမဆံုး မွတ္ဥာဏ္ေတြလို႔ပဲ ထင္ေနမိတယ္။ အဲဒီငယ္ဘဝ အေၾကာင္းေတြကို မိဘေတြက အၿမဲ ျပန္ေျပာေနၾကလို႔ မေမ့မေလ်ာ့ပဲ သတိရေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ 

ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔လည္း ရြာေတြ ၿမိဳ႕ေတြ အလီလီ ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကိုလည္း ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ႏို္င္ငံရပ္ျခားအထိ ေရာက္ေတာ့လည္း အိမ္ေတြ ဆက္လက္ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ေနရဆဲပါ။ ေခတ္ႀကီးကလည္း ေျပာင္းလဲ တိုးတက္လာတာနဲ႔ အမွ် ထူးျခားဆန္းျပားတဲ့ အသံုးအေဆာင္သစ္ေတြ အလြယ္တကူ ရလာတယ္။ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးလည္း ပိုလြယ္လာတယ္။ ေငြေၾကးလည္း ပိုၿပီး သံုးစြဲႏိုင္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွားပါးတဲ့ ကာလတစ္ခုမွာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲတဲ့ မိသားစုေမတၱာေတြနဲ႕ ျပည့္စံုလံုေလာက္ခဲ့တဲ့ အိမ္ကေလးတစ္လံုးဟာ တကယ္ရွိခဲ့တာပါ။

ပန္ဒိုရာ

၁၆.၅.၂၀၁၃

(Home and Services Journal, Vol.1, No.6, July 27 2013 တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိၿပီး)