လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္း
အဲဒီေတာင္ကုန္းဟာ
လြင္ျပင္ေတြရဲ႕ အလယ္မွာ ထူးထူးျခားျခား ထီးထီးတည္ရွိတယ္။ ကမၻာ့ေျမပံုရဲ႕ ဘယ္အရပ္မွာလဲလို႔
ေမးရင္ေတာ့ ေျပာရခက္သား။ ကမၻာေပၚမွာ သာမန္အားျဖင့္ အေရွ႕အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ
ရွိၾကတယ္မဟုတ္လား။ ကမၻာေပၚကေန ၾကည့္ရင္ ေနထြက္တာ ေနဝင္တာကို မူတည္ၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒါေပမယ့္
အဲဒီေတာင္ကုန္း တည္ေနရာကေတာ့ ထူးျခားတယ္။ ေတာင္ဘက္က လူေတြကလည္း အေရွ႕အရပ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္
အဲဒီေတာင္ကုန္းဘက္ကိုပဲ လက္ညိဳးညြန္ၾကတယ္။ ေျမာက္ဘက္က လူေတြကလည္း ေတာင္ကုန္းရွိရာကို
အေရွ႕အရပ္လို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ အေရွ႕ဘက္နဲ႔ အေနာက္ဘက္က လူေတြလည္း ထို႔အတူပဲ။ အဲဒီအခါ
အဲဒီအရပ္မ်က္ႏွာေတြရဲ႕ အေရွ႕အေနာက္ေတာင္ေျမာက္ေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ အရင္တုန္းက နားလည္ထားတဲ့
အေရွ႕အေနာက္ေတာင္ေျမာက္ေတြနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မေျပာျပတာ ရႈပ္ေထြးသြားမလားေတာ့ မသိဘူး။
ဥပမာ ဒီလိုမ်ိဳးေပါ့။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္
ကမၻာႀကီးက လံုးေနတယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီေတာင္ကုန္း ဘယ္ေနရာမွာပဲရွိရွိ သိပ္ေတာ့ ျပႆနာရွိလွမယ္
မထင္ဘူး။ ခရီးကို ဘယ္ေနရာက စတင္တယ္ဆိုတာလည္း သိပ္ေတာ့ အေရးမႀကီးလွဘူး။ တကယ္ေတာ့ လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္းဆိုတာကလည္း
ကၽြန္မေပးထားတဲ့ နာမည္ပါ။ ကၽြန္မတစ္ဦးတည္း ေခၚဆိုတဲ့နာမည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕အလုပ္ကေတာ့
ေတာင္ကုန္းထိပ္ရွိရာကို ေရာက္ေအာင္ သြားဖို႔သာျဖစ္တယ္။ အဲဒီေန႕က ကၽြန္မရဲ႕ ခရီးကို
စတင္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနလံုးရဲ႕လင္းႏိုင္စြမ္း မျဖန္႕က်က္ႏိုင္ေသးခ်ိန္ ေမွာင္မဲေနတဲ့
ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေရာင္သာ ပ်ပ်ထြန္းလင္းေနခဲ့တယ္။
ဒီေနရာမွာ
ေျပာစရာတစ္ခုရွိပါတယ္။ ေနလံုးဟာ ကၽြန္မရႈေထာင့္ ၾကည့္ရင္ ကၽြန္မနဲ႕အတူ ေတာင္ကုန္းကို
လိုက္ပါၿပီး အခိ်န္နဲ႕အမွ် တျဖည္းျဖည္း ထြန္းလင္းလာသလိုပါ။ တျခားေသာ ေတာင္ကုန္းတက္သူေတြဘက္
ကၾကည့္ရင္လည္း သူတို႕နဲ႕ မကြဲမကြာ အတူ လိုက္ပါေနတဲ့ ေနလံုးကို တစ္မိုးေအာက္မွာ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ
ျမင္ၾကရမွာပါ။
ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြနဲ႕
ကင္းေဝးေနတဲ့ ကမၻာေျမဟာ အထိုက္အေလ်ာက္ ျပဳျပင္မြမ္းမံျခင္း ခံထားရတဲ့ ေရေျမေတာေတာင္
သဘာဝနဲ႕ လွပေနေတာ့တယ္။ လယ္ကြင္းေတြကုိ တာေဘာင္ရိုးကေလးေတြနဲ႕ ေရေျမာင္းကေလးေတြက အနားကြပ္ထားတယ္။
ခပ္ေဝးေဝးမွာ စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ ေတာင္တန္းျပာႀကီးေတြက အုပ္မိုးေနတယ္။ အနီးအနားမွာ ေတြ႕ရတဲ့
တခ်ိဳ႕ေတာင္ေတြကေတာ့ နီက်င္က်င္ျဖစ္ေနတယ္။ သစ္ပင္မရွိတဲ့ နီက်င္က်င္ေတာင္တန္းေတြဆီက
အုန္းခနဲ အသံေတြ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ၾကားရတယ္။ မီးခိုးေငြ႕ေတြ အူထြက္လာတာလည္း မၾကာခဏေတြ႕ရတယ္။
ဓာတ္သတၳဳရွာေဖြသူေတြဟာ ေတာင္ေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖဲ့ၿဖိဳခြင့္ရထားတယ္။
ခပ္ပ်ပ်
ျမင္ေနရတဲ့ လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္းဆီကို လူတိုင္းဟာ ဦးတည္ေနၾကတယ္။ အရြယ္စံု လူမ်ိဳးစံုပါပဲ။
ဟိုးေဝးေဝးမွာ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ဟာ အသက္ႀကီးသူေတြကို မလြဲမေသြ ကိုယ္စားျပဳသလို
သူစြဲကိုင္ထားတဲ့ ေတာင္ေဝွးတစ္ေခ်ာင္းဟာလည္း အိုမင္းမစြမ္းမႈကို ကိုယ္စားျပဳေနပါတယ္။
သူဝတ္ဆင္ထားတဲ့ မြဲေျခာက္ေနတဲ့ အဝတ္အစားေတြကေတာ့ ႏြမ္းပါးမႈရဲ႕ သေကၤတဆိုတာ အထူးေျပာစရာလိုမယ္
မထင္ဘူး။
ဆူၿဖိဳးျဖဴဝင္းေနတဲ့
ကိုယ္ခႏၶာမွာ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ လက္ဝတ္တန္ဆာေတြနဲ႕
ဝတ္ေကာင္းစားလွေတြကို မထိမခိုက္ မေပမက်ံေအာင္ ထိန္းသိမ္းရင္း ေဒါက္ခၽြန္ဖိနပ္
တလိမ့္လိမ့္နဲ႕ ေလွ်ာက္လာသူ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပူျပင္းလာမယ့္ေနကို အံတုဖို႕ မ်က္မွန္မည္းတစ္လက္
တပ္ဆင္ထားတယ္။ အားေကာင္းေမာင္းသန္ က်စ္လ်စ္ဖြံ႕ထြားတဲ့
ၾကြက္သားပိုင္ရွင္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ဟာ သူတကာထက္ လွ်င္ျမန္ႀကီးမားတဲ့ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြနဲ႕
ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း လူအေတာ္မ်ားမ်ားကို တရွိန္ထိုး ေက်ာ္ျဖတ္သြားေလရဲ႕။
အဲဒီလုိပါပဲ
မခိုင္မခန္႕ ေျခလွမ္းေသးေသးေလးေတြနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစ ကေလးေလးေတြ၊ လမ္းမေလွ်ာက္တတ္ေသးတဲ့
ကေလးငယ္ေတြကို ေက်ာပိုးလို႕ တစ္ဖံု၊ ရင္ခြင္ပိုက္လို႕ တစ္မ်ိဳး သယ္ပိုးလာၾကတဲ့ မိခင္ေတြ၊
လူမ်ိဳးစံု အသံမ်ိဳးစံုနဲ႕ အစုလိုက္ အပံုလိုက္ အတန္းလိုက္ လူေတြဟာ လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္းရွိရာကို
တေရြ႕ေရြ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကပါတယ္။
အားလံုးမွာ
တူညီတဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္ကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စက္ကိရိယာတစ္ခုခုကို ဘယ္သူမွ မသံုးစြဲႏိုင္ၾကတာပါပဲ။
လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္းကို အေရာက္သြားမယ္ဆိုရင္ စက္ဘီးအပါအဝင္ တြန္းလွည္း၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္
ဘာတစ္ခုကိုမွ ဘယ္သူမွ သံုးလို႔မရဘူး။ ဘာေၾကာင့္မသံုးႏိုင္သလဲဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မမရွင္းျပႏိုင္ဘူး။
သံုးစြဲဖို႕ ႀကိဳးစားသူေတြ ရွိေကာင္းရွိခဲ့မလား
ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္မလည္း မသိႏုိင္ဘူး။ ယခု လက္ရွိ တေမွ်ာ္တေခၚမွာေတာ့ အားလံုးဟာ မိမိေျခေထာက္
ႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္၊ ေျပးလႊား၊ တြားသြား စသျဖင့္ သြားလာေနၾကသူေတြခ်ည္း။
ၿပီးေတာ့ အားလံုးဟာ လူသားစင္စစ္ေတြခ်ည္း။
တူညီတဲ့
ခရီးဆံုးတစ္ခုကို ရည္မွန္းၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းၾကသူေတြဟာ အသက္၊ အရြယ္၊ က်န္းမာေရးအေျခအေန၊ က်ားမျဖစ္တည္မႈ၊ ပညာတတ္ေျမာက္မႈ၊
ဆင္းရဲခ်မ္းသာ၊ ရုပ္ရည္သြင္ျပင္ စသျဖင့္ ေနာက္ခံ အေျခအေနေတြ မ်ိဳးစံုကြဲျပားေနသလို
အဲဒီ လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္းအေပၚ ရႈျမင္မႈမွာလည္း ကြဲျပားေနတယ္။ အဲဒါဟာ ရွင္တို႕အတြက္ေတာ့
ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆံုးအပိုင္း ျဖစ္ႏိုင္သလို ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ရယ္စရာအေကာင္းဆံုး
အပိုင္းပါပဲ။
တကယ္ေတာ့
ေျပာခဲ့ၿပီးသလိုပါပဲ။ လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္း ဆိုတာ ကၽြန္မရဲ႕ အာေဘာ္သာျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့
လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္းဟာ လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္းသာ ျဖစ္ေပမယ့္ တျခားလူေတြအတြက္ေတာ့ တျခားအရာျဖစ္ေနမယ္။
ဥပမာေျပာရရင္ ဟို ခပ္လွမ္းလွမ္းက တေရြ႕ေရြ႕ေလွ်ာက္လာတဲ့ အဘြားအိုအတြက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခု
ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ အဲဒီလိုပဲ စိတ္အားထက္သန္စြာ ေလွ်ာက္လွမ္းလာတဲ့ ဝတ္ေကာင္းစားလွနဲ႕
အမ်ိဳးသားငယ္တစ္ဦးအတြက္ေတာ့ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ ပန္းတိုင္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး
ရယ္လုိက္ေမာလိုက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အေျပးတပိုင္းနဲ႕ လွမ္းလာၾကတဲ့ လူငယ္တစ္စုအတြက္လည္း
နားလည္မႈဟာ ကြဲျပားေနမွာ ေသခ်ာသလို မလႊဲသာမေရွာင္သာတဲ့သေဘာ စိတ္မပါလက္မပါ တစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းေနတဲ့
အထီးက်န္သူ တစ္ဦးမွာလည္း သူ႕ခရီးဟာ ဘာ ဆိုတာ သူဘယ္လို ရႈျမင္ထားသလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ဘူး။
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့
လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္း ရွိရာကို အားလံုးဟာ သြားေနၾကတယ္။ သြားေနရတယ္။ ေကာင္းကင္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕
လင္းထိန္လာပါၿပီ။ ခပ္ေဝးေဝးမွာ စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ ေတာင္တန္းျပာႀကီးေတြနဲ႕ အနီးအနားမွာ နီက်င္က်င္ ေတာင္တခ်ိဳ႕နဲ႕။ တစ္မိုးေအာက္မွာ
အျခားေသာ ေဒသတစ္ေနရာမွာေတာ့ မိုးကြက္က်ား ရြာသြန္းေနတာကိုလည္း လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ မိုးရြာေနတဲ့
ေကာင္းကင္အစိတ္အပိုင္းေအာက္က လူေတြဟာ မိုးေတြထဲမွာ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတယ္။
ကမူေတြ ခဲလံုးေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ အစိတ္အပိုင္းက လူေတြကလည္း ကိုယ့္အခက္အခဲကို ကိုယ္ရင္ဆိုင္ၾကရတယ္။
ေခ်ာေမြ႕သာယာတဲ့ တခ်ိဳ႕ေသာ လမ္းေၾကာင္းေတြမွာေတာ့ နားနားေနေန အပန္းေျဖရင္း ေတာင္ကုန္းထိပ္ကို
တက္လာၾကသူတခ်ိဳ႕လည္း ရွိေနတာပါပဲ။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္ထိပ္ကိုေရာက္လာေလေလ ကုန္းဟာ မတ္ေစာက္လာေလေလမို႕
ပိုၿပီး အားထည့္ေနၾကရတယ္။
ကၽြန္မနဲ႕
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အဘြားအိုတစ္ဦး အမွတ္မထင္ ေခ်ာ္လဲသြားေတာ့ ေက်ာမွာကေလးလြယ္ပိုးထားတဲ့
မိန္းမတစ္ဦးက သူ႕လက္ေမာင္းကို ေဖးမလိုက္တယ္။ သန္မာတက္ၾကြတဲ့ ေယာက်္ားပ်ိဳဟာ အားပါးတရ
လႊဲလိုက္တဲ့ သူ႕လက္ေမာင္းေတြနဲ႕ အျခားခပ္ပိန္ပိန္ ေယာက်္ားတစ္ဦးကို ဝင္တိုက္သြားတာကို
မျမင္လုိက္ဘူး။ အဲဒီခပ္ပိန္ပိန္ေယာက်္ား လဲက်သြားတဲ့အခါ ကေလးငယ္တစ္ဦးအေပၚ ဖိမိသြားလို႕
ကေလးငယ္က ေအာ္ငိုလုိက္ေတာ့ အနားကလူေတြက သူ႕ကို ဝိုင္းၿပီးအျပစ္တင္လုိက္ၾကတယ္။
အုပ္စုလိုက္
ေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ မိန္းကေလးေတြဟာ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ သူတို႕အထဲက တစ္ဦးေၾကာင့္ အားလံုး
ဆက္မသြားေတာ့ပဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတယ္။
ျဖစ္ရပ္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ အခိုက္အတန္႕ တစ္ခုမွာေတာ့ တၿပိဳင္နက္ ျဖစ္ပ်က္ေနတယ္။
ျဖစ္ရပ္တစ္ခုဟာ ေနာက္တစ္ခုကို ျဖစ္ပြားေစတာ ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕ျဖစ္ရပ္ေတြက ဘာကိုမွ မဆက္စပ္ဘဲ
တည္ရွိေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ျဖစ္ရပ္ဟာ ဆင္တူပဲ။ တခ်ိဳ႕ဟာ ကိုယ္စားျပဳေတြ၊ တခ်ိဳ႕က သီးသန္႕ကိစၥေတြျဖစ္တယ္။
ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာ
ဘာေတြရွိမလဲ။ လက္အုပ္ခ်ီရင္း ၾကည္လင္ေလးျမတ္တဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ထားေနၾကသူေတြရွိတယ္။
တခ်ိဳ႕က ေတာင္ကုန္းကို ျမင္ေနရတဲ့ လမ္းတဝက္မွာတင္ ရွိခိုးဦးခ် ထိုင္ကန္ေတာ့ကုန္ၾကၿပီ။
ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာ ဘာေတြရွိမလဲ။ ေတာင္ကုန္းစတက္ကတည္းက မ်က္ႏွာပ်က္ေနတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ရွိတယ္။
ထိပ္နားေရာက္လာေလေလ ေျခလွမ္းေတြေလးကန္ေနေလေလ။ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ဖို႕ စဥ္းစားတယ္။
မျမင္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားတစ္ခုက သူတို႕ကို ေရွ႕ဆက္သြားဖို႕ တြန္းပို႕ျပန္တယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြ
ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုကုန္ၾကတယ္။
ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာ
ဘာေတြရိွမလဲ။ အမ်ားေယာင္လို႕ လိုက္ေယာင္ အေမာင္ ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္း မသိသူေတြ ရွိတယ္။
ဘယ္ရယ္မသိ တန္းစီေနတဲ့အထဲ တစ္ခုခု မရလိုက္မွာ စိုးလို႕ အတင္းေပကပ္ ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါေနသူေတြရွိတယ္။
ေရွ႕က ျဖတ္တက္သူေတြ ေနရာလုသူေတြကို မေက်မနပ္ ေအာ္ဆဲၾကတယ္။ ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာ ဘာေတြရွိမလဲ။
ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႕ ကိုယ္တက္တာ ဘက္သူ႕တက္နင္းနင္းဆိုတဲ့ လူစားေတြပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေရွ႕ဆံုးပထမ ပဲ ျဖစ္ခ်င္သူေတြပါတယ္။ ေနာက္မွာက်န္ခဲ့သူေတြကို အထင္ေသးစြာ လွည့္ၾကည့္ရင္း
ေက်ာ္ျဖတ္တက္သြားၾကတယ္။
ခက္တာက
ေတာင္ကုန္းခရီးဟာ အျပန္မရွိတဲ့ အသြားသက္သက္သာျဖစ္တယ္။ အခုေတြ႕ေနရသမွ် လူအားလံုးအား
ေတာင္ကုန္းကို သြားေနၾကတဲ့လူေတြခ်ည္းပဲ။ ေအာင္ျမင္စြာ ေတာင္ကုန္းထိပ္ကို ၿပီးေျမာက္ေရာက္ရွိ
သြားသူေတြကို ဘယ္သူမွ မျမင္ႏိုင္ၾကဘူး။ အားလံုးဟာ အသြားသမားေတြ။ အျပန္သမား တစ္ေယာက္မွ
မျမင္ရဘူး။
ကၽြန္မဟာ
ျပဳဖြယ္ကိစၥ တစ္ခု ၿပီးေျမာက္ေအာင္ လုပ္ဖို႕ လိုအပ္တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးနဲ႕ ဒီေတာင္ကုန္းကို
တက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ကုန္းအနီး ပတ္ဝန္းက်င္သဘာဝရဲ႕ သာယာလွပမႈကို ခံစားသင့္သေလာက္ ခံစားၿပီး
ရာသီဥတုဒဏ္ လမ္းပန္းၾကမ္းတမ္းမႈဒဏ္ကိုလည္း ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းထဲမွာ က်ေရာက္ေနသေလာက္
ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ ရည္ရြယ္သြားရသလို မျဖစ္မေနလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အားသာခ်က္လို႕ ေျပာရရင္ေတာ့
ဒါဟာ လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္းပဲ ဆိုတာကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္ကြင္းထဲမွာ ထင္သာျမင္သာ ျဖစ္ေနတာေလး
တစ္ခုပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒီဘက္က လက္မနဲ႕လက္ညဳိး၊ တျခားဘက္က လက္သူၾကြယ္ လက္သန္းပံု ေတာင္ကုန္းကေလးေတြ
ဝန္းရံလို႕ အလယ္မွာ မားမတ္ထိုးထြက္ေနတဲ့ ဒီေတာင္ကုန္းရဲ႕ ပံုသ႑န္ဟာ ကၽြန္မေနရာမွာသာ
လာၿပီး ၾကည့္ရႈၾကရင္ လက္ခလယ္တစ္ေခ်ာင္းသာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမဆို ျမင္ႏိုင္မွာပါ။
ဦးခ်ကန္ေတာ့ေနသူေတြ ၊ ယံုၾကည္ဆုေတာင္းေနသူေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တယ္။ ေၾကာက္ရြံ႕ုတုန္လႈပ္ေနသူေတြ
ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ခ်င္ေနသူေတြကို ထားရစ္ခဲ့တယ္။ အလြန္တရာ ေရာက္လိုအားႀကီးေနသူေတြ သူ႕ထက္ငါ
အရင္ဦးဖို႕ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနသူေတြကို ၿပံဳးျပခဲ့တယ္။ ခက္ခက္ခဲခဲ ရုန္းကန္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနသူေတြကိုလည္း
ခ်န္ခဲ့ရတယ္။
ေတာင္ထိပ္ဟာ
နီးကပ္လာၿပီ။ အဲဒီမွာဘာရွိမလဲဆိုတာ ကၽြန္မသိရွိၿပီးတဲ့အခါ ျပန္ေျပာျပခ်င္ေပမယ့္ ဒါဟာ
အသြားလမ္း သီးသန္႕ဆိုေတာ့ လမ္းခုလတ္က လူေတြကို ျပန္ဆံုဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့
အဲဒီ ေတာင္ထိပ္ကို ဘယ္သူမွ လြဲေခ်ာ္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လင္းထိန္တဲ့ ေကာင္းကင္ျဖစ္လာဖို႕
ျဖန္႕က်က္ထြန္းလင္းေနတဲ့ ေနလံုးဟာ တျဖည္းျဖည္း ရင့္မွည့္ေနပါၿပီ။ ေတာင္ထိပ္တည့္တည့္ဟာ မြန္းတည့္ေနနဲ႕ အနီးဆံုး ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
ရင့္မွည့္ေနတဲ့ ေနလံုးဟာလည္း ကၽြန္မ ေတာင္ထိပ္တည့္တည့္
ေရာက္တဲ့အခါ ဘုတ္ခနဲ ေၾကြက်လို႕ ေတာင္ကုန္းရဲ႕ အျခားတစ္ဖက္ကို တလိမ့္လိမ့္ ဆင္းသြားေကာင္း
ဆင္းသြားပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မနဲ႕အတူတူလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။
ပန္ဒိုရာ
၉.၇.၂၀၁၇-၁၁.၇.၂၀၁၈
(၂၀၁၈
စက္တင္ဘာလထုတ္ Idea မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိၿပီး။)
No comments:
Post a Comment