ေဘးလူ-၁

လြန္ခဲ႕တဲ႕ ေၿခာက္ႏွစ္ေက်ာ္က ေရးခဲ႕တဲ႕ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႕ပဲ ေဘးလူ-၂ လို႕ ေနာက္တစ္ပုဒ္ ေရးၿဖစ္သြားေတာ႕
ဒီကဗ်ာက ေဘးလူ-၁ ၿဖစ္သြားပါတယ္။

ေဘးလူ-၁

စစ္တုရင္ကစားပြဲတစ္ခုမွာ
၀င္မပါပဲေဘးကၾကည္႕ေနသူဟာ
အလားအလာကို ပိုၿမင္ဆိုပဲ။

တကယ္ေတာ႕ကိုယ္ဟာ
ဒါရုိက္တာ ၾကမၼာရဲ႕
မာယာဇာတ္ကြက္ေတြထဲ
ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်
အေရးပါတဲ႕က႑က
မကၿပခ်င္သူပါလို႕
တစ္ခါမွေတာ႕ မေၾကြးေၾကာ္ခဲ႕ပါဘူးကြယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ၿပန္ ငိုေၾကြးခဲ႕
အေၿပာင္းအလွည္႕ေ၀ေ၀ဆာဆာ
ဇာတ္နာနာေတြထဲ
(၀မ္းနည္းစြာ) ပါ၀င္ခြင္႕မရသူဟာ
စည္းအၿပင္မွာေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႕ေပါ႕
(ဒါေပမယ္႕)
ပရိႆတ္လို႕လည္း သတ္မွတ္ရမွာခက္ၿပန္ေရာ။

ထူးထူးဆန္းဆန္း
ၾကမၼာေလတစ္ခ်က္ရမ္းလို႕
အစမ္းသရုပ္ေဆာင္ခြင္႕ရၿပန္ရင္လည္း
အႏၱရာယ္နဲ႕စြန္႕စား
စတန္႕မင္းသားအစားထိုးတဲ႕
တစ္ပြဲထုိးအခန္းေတြေလာက္ပါပဲ
အလြန္ဆံုးရခဲ႕လည္းႏွစ္သိမ္႔ဆုေလာက္ပါပဲ
လူၾကမ္းမၿဖစ္ခဲ႕တာပဲ ေက်းဇူးတင္ရဦးမွာ။

တကယ္ဆို
ကိုယ္တိုင္လည္းနားလည္သင္႕ပါတယ္
ကိုယ္႕နယ္နိမိတ္ကိုယ္ၿပန္စည္းၾကပ္
ကိုယ္႕ဇာတ္ေတြကိုယ္တိုင္ေရးတဲ႕အခါ
သရုပ္ေဆာင္ေရြးခ်ယ္ပြဲေတာ႕၀င္မပါ
ခံစားခ်က္ေတြဖယ္ခြာ
သုညဗလာမ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ဟာ
ဘယ္မွာလာၿပီး ဇာတ္လိုက္ၿဖစ္ႏိုင္မွာတဲ႕လဲ။

တခ်ိဳ႕ညေတြမွာေတာ႕
ဇာတ္ခံုရဲ႕အစြန္းတဖက္
အေမွာင္နက္နက္ထဲက
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုပိုက္လို႕
မ်က္ေတာင္မခတ္စိုက္ၾကည္႕ရင္း
သက္ၿပင္းေတြခ်
အယူအဆေတြမ်ိဳသိပ္
အံတၾကိတ္ၾကိတ္ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႕
ကိုယ္႕ရဲ႕အေရးမပါပံုမ်ား
ခုနစ္ရက္မၿပည္႕ခင္လွည္႕လည္ေနရတဲ႕
တြယ္ရာမဲ႕ ၀ိညာဥ္တစ္ေကာင္လိုပါပဲ။

တၿဖည္းၿဖည္းနဲ႕
ညဥ္႕ေတြတေရြ႕ေရြ႕နက္လာရင္
ပီၿပင္တဲ႕သရုပ္ေဆာက္မႈေတြစိုးေၾကာက္
ဇာတ္အိမ္ရဲ႕အထြတ္အထိပ္ကိုေရာက္
ကိုယ္႕ရင္ကိုေမႊေႏွာက္တဲ႕အခါ
မ်က္ႏွာကိုတဖက္လႊဲ
ေၾကကြဲမႈေတြမ်ိဳခ်ရင္း
မိုးတစ္ခါလင္းခဲ႕ၿပန္ေရာကြယ္။

ပန္ဒိုရာ
၁၁၊၃၊၂၀၀၁