သံလြင္အိပ္မက္ မဂၢဇင္း အတြဲ (၃) အမွတ္ (၃)

၅ ႏွစ္ေျမာက္ အထူး သံလြင္အိပ္မက္ အင္တာနက္မဂၢဇင္း အတြဲ (၃) အမွတ္ (၃) ထြက္ပါၿပီ။ ဖတ္ရႈရန္ ဒီကို သြားပါ။

အင္တာဗ်ဳး၊ အထူးက႑ နဲ႕ ေပးစာမ်ား ကို ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္ဖို႕ တိုက္တြန္းပါတယ္။

.......................

ပန္ဒိုရာရဲ႕ ကဗ်ာ နဲ႕ ၀တၳဳကို နမူနာ ေပးလိုက္ပါတယ္။

ကစားလံုးမ်ား

အဆံုးအစ ရွာမရတာ ဘ၀ေပါ့
လိမ့္ေနတယ္
လည္ေနတယ္
အေပ်ာ့အမာ အက်စ္အပြကြဲျပားလည္း
ျမင့္ရာက နိမ့္ရာကို ဆင္းတယ္
အရွိန္နဲ႕ျပဳတ္က်လာေတာ့/ပစ္ခ်လိုက္ေတာ့
တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ျပန္ကန္ၿပီး ခုန္ထတယ္

ဆက္ဖတ္ရန္ ဒီကို ႏွိပ္ပါ။

........................


ၿမိဳင္တို႔အေၾကာင္း

(၁)

“ၿမိဳင္ ၿမိဳင္...။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ ၿမိဳင္လား။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာရဲ႕ ၿမိဳင္လား”

ကိုေလးက ေျပာၿပီး ရယ္သည္။ ၿမိဳင္ကလည္း သာသာသိမ့္သိမ့္ ရယ္သည္။

“ဟင့္အင္း။ ၿမိဳင္က ၿမိဳင္ပဲေပါ့ ဘယ္သူ႕ၿမိဳင္မွ မဟုတ္ဘူး”

ခိုင္ ကေတာ့ မ်က္ေမွာင္ခ်ိဳးလို႕သာ သူတို႕ကို ၾကည့္ေနမိသည္။

“ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ၀တၳဳေတြထဲက ၿမိဳင္ေတြကေတာ့…”

ၿမိဳင္က စကားကို မဆက္။ မ်က္ႏွာျပန္တည္လိုက္ၿပီး ကိုေလးကို ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ထပ္ရယ္ၾကျပန္ၿပီ။ အိုး.. ဒါ ရယ္ေမာစရာလား။ အဲဒါ ဘာေတြ ေျပာေနၾကတာလဲ။ ခိုင့္ကို ေဘးမွာထားၿပီး ခိုင္မသိတဲ့ စကားေတြကို ေျပာတတ္ၾကတဲ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို တခါတခါ မေက်နပ္သလို ျဖစ္မိတာ ခိုင့္အလြန္လား။

ေလညင္းကေလးက ျဖည္းျဖည္း လြင့္ေနသည္။ စာအုပ္ထူထူေတြ သင္ခန္းစာပို႕ခ်ခ်က္ေတြ အိမ္စာေတြႏွင့္ ခဏ ကင္းေ၀းတဲ့အခ်ိန္ ဘြဲ႕လြန္ေက်ာင္းသားႀကီး သံုးေယာက္ရဲ႕ ေသာၾကာညခ်မ္း အပန္းေျပ စကား၀ိုင္းေလးမွာ ဒီတစ္ခါေတာ့ ခိုင္ တိတ္ဆိတ္ေနမိတာ အမွန္။ သူတို႕ေရာ သတိထားမိရဲ႕လား။ ခိုင့္အေတြးေတြက ညေနဆည္းဆာမွာ လွမ္းျမင္ေနရသည့္ မႈန္၀ါး၀ါး ေတာတန္းေလးလို ညိဳ႕ေနသည္။ မလွမ္းမကမ္းက ေရကူးကန္ကေလးကေတာ့ ျပာလဲ့လို႕။ ကိုယ့္အခန္းကို ကိုယ္စီျပန္မ၀င္ၾကခင္ ေရကူးကန္ကို ျဖတ္ထားတဲ့ တံတားေလးေပၚမွာ ခဏေလာက္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ဦးမွပဲ ဟု ခိုင္စိတ္ကူးေနလိုက္သည္။

ကိုေလးက ခိုင့္ဘက္ကို လွည့္လာသည္။ ဒါ ဆိုလွ်င္ ခုိင္ကေရာ။

ခိုင္ကေရာ.. တဲ့။ အခုေတာ့ ခိုင့္ကို သူတို႕ သတိရလာၾကၿပီေပါ့။

“ခိုင္က ေတာ့ ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလို႕ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္ေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား”

ၿပံဳးစစ ၾကည့္လာေသာ ကိုေလးမ်က္လံုး ေတာက္ေတာက္ေတြထဲမွာ ခိုုင့္အတြက္ အရိပ္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ တခုခု စြန္းထင္းမေနႏိုင္ဘူးလားဟင္။ ခိုင္က လိုက္ရွာေနမိျပန္သည္။ ဟင့္အင္း။ မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႕ သူငယ္ခ်င္းလို႕ပဲ ဆက္ေခၚရမွာလဲ။ ခိုင္မႀကိဳက္ပါဘူး။

“ေနပါဦး ကိုေလးရဲ႕။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ရွိတယ္။ ခိုင္တုိ႕ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးတာေလ။ ဘာတဲ့.. ရင္ထဲတိုးေ၀ွ႕ေနမယ္ ခိုင္ဆိုလား”

“ေအာ္.. ရင္သို႕တိုးေ၀ွ႕ဆဲပါ ခိုင္..။ အဲဒါ အက္စ္ကဲနက္ ဆိုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလ။ အမယ္.. ခိုင္က တယ္ဟုတ္ပါလား။ ျမန္မာျပည္က သီခ်င္းေတြလည္း မွတ္မိသားပဲ”

ကိုေလးအသံခ်ိဳခ်ိဳမွာ ႏွစ္သိမ့္သံဆန္ဆန္ ပါေနတာကို ခိုင္ ဘ၀င္မက်ခ်င္။ ဒီသံုးေယာက္ထဲမွာ ခိုင္ အငယ္ဆံုးဆိုေပမယ့္ ခုိင္က ကေလးေလး မဟုတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ျမန္မာျပည္က ခြာၿပီး အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတယ္ ဆိုေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ခိုင္က ျမန္မာမေလးပဲ။

ခိုင့္ေရွ႕မွာ ခ်ထားေသာ ေသာက္လက္စ လိေမၼာ္ရည္ဖန္ခြက္ ပိန္ရွည္ရွည္ေလးေပၚမွာ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ အေတာင္တျဖတ္ျဖတ္ခါကာ လာနားသည္။ ၿခံေရွ႕မွာ စိုက္ထားတဲ့ ပန္းခင္းဆီက ပ်ံ၀ဲလာတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ခ်စ္စရာေလး။ လွတယ္ေနာ္။ ၿမိဳင္ကေရရြတ္သည္။ ခိုင္ ခပ္ေငးေငးသာ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ လိပ္ျပာေလးက ကိုေလးဘက္ကို ပ်ံသြားသည္။ ကိုေလးပခံုးနားမွာ တ၀ဲလည္လည္။ လက္ႏွင့္ေ၀ွ႕ရမ္းလိုက္ရင္း ကိုေလးက ဟက္ခနဲ ရယ္ျပန္သည္။ ကိုေလး ဒီေန႕ သိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ထင္ရဲ႕။ ခံစားခ်က္အမွန္ေတြကို မ်က္ႏွာေပၚမွာ အလြယ္တကူ ဖမ္းမရတတ္တဲ့ ကိုေလးဟာ ေျပာရခက္လွပါသည္။ အဲသည္ လိပ္ျပာေလးလိုေပါ့။ ဘယ္ေနရာမွာ နားမွာလဲ။

ဆက္ဖတ္ရန္ ဒီကို ႏွိပ္ပါ။