ဂဂၤါျမစ္ေၾကာစီးေမ်ာျခင္း

ဆရာခ်ိဳတူးေဇာ္ရဲ႕ “တရံေရာအခါ ဂဂၤါ” ကို ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အလင္းသစ္စာေပက ၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာမွာ ျဖန္႕ခ်ိခဲ့တဲ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳစာအုပ္ပါ။

“အဲဒီ ျမင့္ျမတ္ေသာ ေျမနဲ႕ ျမင့္ျမတ္ေသာ အာရိယန္အမ်ိဳးသားမွာ ဘယ္အရာက ပိုျမင့္ျမတ္တယ္ တန္ဖိုးရွိတယ္လို႕ေကာ သင္ထင္သလဲ အမတ္ႀကီး။ တကယ္လို႕ ဒီျမင့္ျမတ္ေသာ ေျမအတြက္ ျမင့္ျမတ္ေသာ အာရိယန္အမ်ိဳးသားေတြရဲ႕ အသက္ေတြ၊ ဘ၀ေတြကို ေပးဆပ္ရေလာက္ေအာင္ တန္ဖိုးရွိတယ္ဆိုရင္ အသက္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာအထိ ေပးဆပ္သင့္ပါသလဲ။ ကၽြႏု္ပ္တို႕ ရွိရွိသမွ် အာရိယန္အမ်ိဳးသားမ်ားအားလံုး ျပည္သူလူထု တစ္ရပ္လံုးရဲ႕ အသက္ခႏၶာေတြကို ေပးဆပ္မွ ရမယ္ဆိုရင္ေကာ ဒီသက္မဲ့ေျမႀကီးဟာ ဒီအာရိယန္ေတြရဲ႕ အသက္မဲ့ ခႏၶာေတြ ျမွဳပ္ဖို႕ကလြဲၿပီး ဘယ္ေနရာမွာမ်ား အသံုး၀င္ႏုိင္ဦးမလဲ အမတ္ႀကီး”

စစခ်င္းအခန္းမွာ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ စကားေျပာခန္း စာတစ္ပိုဒ္က စာအုပ္ကို အဆံုးအထိ မရပ္မနား ဆက္ဖတ္ေစဖို႕ ဆြဲေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ အေသာကဘုရင္ရဲ႕ စစ္လက္သဲခၽြန္ေတြက ေဒသတ၀ွမ္းကို ႀကဲျဖန္႕ကုတ္ျခစ္ေနတဲ့ ဘီစီ ၂၆၀ အခ်ိန္မ်ားကို ေနာက္ခံျပဳထားတဲ့ ဒီစာအုပ္မွာ အဖြဲ႕အႏြဲ႕အေရးအသားေတြ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြ သမိုင္းအကိုးအကား အေထာက္အထားေတြထက္ စဥ္းစားသံုးသပ္ခ်င္စရာ ထူးျခားေလးနက္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြက ပိုၿပီးလႊမ္းမိုးတယ္လို႕ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

ဂဂၤါျမစ္၀ွမ္းေဒသမွာတည္ရွိတဲ့ ဂဂၤါမာလ လို႕ အမည္ရတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ ေလာကအက်ိဳး ျပည္သူ႕အက်ိဳးအတြက္ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈႀကီးမားတဲ့ သီရိသက်သုဓမၼဘုရင္၊ ဘုရင္နဲ႕ ညီရင္းအစ္ကိုလို ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးသလို ကိုယ့္ေမြးရပ္မဟုတ္ေပမယ့္ ႀကီးျပင္းေနထုိင္လာခဲ့ရတဲ့ တိုင္းျပည္ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး သစၥာေစာင့္သိတဲ့ သက္ေတာ္ရွည္အမတ္ စႏၵသူရိယ၊ ျပည္သူလူထုအေပၚ စိတ္ေစတနာ မွန္ကန္ၿပီး ရဲစြမ္းသတၱိျပည့္၀တဲ့ တပ္မွဴးႀကီး နႏၵ၀ံသ တို႕က ဒီ၀တၳဳမွာ အဓိကေနရာက ပါ၀င္ၾကပါတယ္။ ဂဂၤါမာလႏိုင္ငံကို က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာတဲ့ အေသာကရဲ႕ စစ္တပ္ေတြကို အႏုိင္တြန္းလွန္ႏိုင္ခဲ့လို႕ ေအာင္ပြဲသဘင္ ဆင္ယင္ဖို႕ ျပင္ဆင္ေနၾကပံုနဲ႕ ဇာတ္လမ္းကို အစပ်ိဳးထားပါတယ္။

ဇာတ္လမ္းအစမွာတင္ ေမးခြန္းေတြက ရွိလာပါတယ္။ အေသာကရဲ႕ တပ္ေတြကို တြန္းလွန္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ စစ္ပြဲမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ သားေတြရဲ႕ အေမေတြ၊ လင္ေယာက်ၤား ဆံုးရႈံးသြားတဲ့ မုဆိုးမေတြ၊ ဖခင္မဲ့သြားတဲ့ သားသမီးေတြဟာ ေအာင္ပြဲခံ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါ့မလား။ ဒီေအာင္ပြဲကေရာ ဘယ္ေလာက္ တည္တံ့ႏိုင္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈလဲ။ အားေကာင္းလွတဲ့ အေသာကရဲ႕ စစ္အင္အားကို ဂဂၤါမာလဟာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ခုခံတြန္းလွန္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။ အသက္ေတြ ဘယ္ေလာက္စေတးရဦးမွာလဲ။

ဘုရင္ သီရိသက် ဟာ အားလံုးအတြက္ ေရရွည္ လြတ္ေျမာက္ၿငိမ္းခ်မ္းရာ နည္းလမ္းတစ္ခုကို ႀကံဆပါတယ္။ မ်ိဳးရိုးဇာတိမာန္ ႀကီးမားတဲ့ ဂဂၤါမာလတိုင္းသား အရိယန္ႏြယ္ဖြားေတြဟာ ပိုင္နက္နယ္ေျမကို တစ္လက္မက်ဳးေက်ာ္မခံ ခုခံကာကြယ္လိုစိတ္ ျပင္းထန္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း ဂဂၤါျမစ္၀ွမ္းေဒသဆိုတာ မဇၥ်ိမကေန ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကတဲ့ အရိယန္ ဘိုးေဘးဘီဘင္ေတြ လက္ထက္က ေဒသခံ ျဒာ၀ီဒီယမ္ေတြလက္ထဲက တိုက္ခုိက္လုယူခဲ့ၾကတာပါတဲ့။

“စႏၵသူရိယ.. စစ္ဟာတိုင္းႏိုင္ငံေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာမဟုတ္လား၊ ေခတ္အဆက္ဆက္ စစ္ပြဲေတြဟာ ဒီသက္မဲ့ေျမႀကီးအတြက္ ျဖစ္ၾကရတာမဟုတ္လား၊ ေျမေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ စစ္ပြဲ၊ ေရေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ စစ္ပြဲ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ ကညာေဒ၀ီေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ စစ္ပြဲ လူေတြရဲ႕ေလာဘ ေဒါသေတြကို ေရွာင္လႊဲဖို႕ နည္းလမ္းေကာင္းတစ္ခုကို သင္ဘာေၾကာင့္ မရွာေဖြတာလဲ”

“ကၽြႏု္ပ္တို႕ ဂဂၤါမာလဆိုတဲ့ အေႏွာင္အဖြဲ႕ကို စြန္႕ပယ္ႏိုင္ပါမွ၊ တုိင္းႏိုင္ငံဆိုတဲ့ စြဲလမ္းျခင္း အေႏွာင္အဖြဲ႕ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ႏိုင္ပါမွ စစ္ဆိုတဲ့သမုိင္းရဲ႕ မၿပီးမစီး မရိုးမအီႏိုင္တဲ အစဥ္အလာ ေဘးဆိုး သံသရာကေန လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကမယ္”

စစ္ရဲ႕ အနိဌာရုံအက်ိဳးဆက္ေတြကို ေရွာင္ကြင္းႏုိင္ဖို႕အတြက္ ဘုရင္ သီရိသက်ဟာ ႏိုင္ငံကို စြန္႕ၿပီး လွည့္လည္သြားလာေနထိုင္တဲ့ စနစ္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အေတြးအေခၚကို လူေတြၾကားမွာ သေဘာေပါက္ နားလည္ႏုိင္ေစဖို႕ ဒႆနဖလွယ္ပြဲေတြ လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ မိဖုရားႀကီး အပါအ၀င္ လတ္တေလာ ခံစားစံစားေနရတဲ့ အဆင္ေျပမႈေတြ စည္းစိမ္ေတြကို မစြန္႕လႊတ္ႏိုင္သူေတြကေတာ့ ဘုရင္ရဲ႕ ဒႆနကို လက္မခံႏုိင္ၾကဘူး။

ဇာတ္လမ္းတေလ်ာက္မွာ တခ်ိဳ႕အေသးစိတ္ အခ်က္ကေလးေတြျဖစ္တဲ့ စစ္ဒဏ္ကို ႀကိတ္ခံေနရတဲ့ ျပည္သူလုထု၊ ေခတ္ပ်က္ထဲမွာ အာဏာရွိသူေတြနဲ႕ ေပါင္းၿပီး စီးပြားျဖစ္ေနသူ လူတစ္စုအေၾကာင္း၊ ဒႆနပညာရွင္တို႕ရဲ႕ မာန္မာနေတြအေၾကာင္း၊ အေတြးအေခၚမွန္ တစ္ခုအေပၚ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ အေၾကာင္း စတာေတြကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။

ဘုရင္ရဲ႕ စီမံမႈေအာက္မွာ လူစုခြဲၿပီး ဂဂၤါမာလကေန တျဖည္းျဖည္း ထြက္ခြာလို႕ လူမ်ိဳး ႏိုင္ငံဆိုတဲ့ စည္းမ်ဥ္းေဘာင္ေတြကို ခြာခ်လိုက္တဲ့အခါ တီထြင္မႈေတြ အႏုပညာေတြ ဆန္းသစ္တိုးတက္လာပံု၊ ရယူဖို႕မဟုတ္တဲ့ ေပးဆပ္ျခင္းဆိုတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အလင္းဓာတ္ကို ႏိုင္ငံမ်ိဳးစံုၾကားမွာ လွည့္လည္ ျဖန္႕ေ၀ ထြန္းညွိေပးႏိုင္ခဲ့ပံုေတြဟာလည္း စိတ္၀င္စားစရာပါ။

ဘုရင့္စကားကို ေလးစားျမတ္ႏိုးၿပီး အမွန္တရားကို နားလည္ သေဘာေပါက္မႈက တစ္ဘက္၊ ႏိုင္ငံကို ေနာက္ဆံုးစကၠန္႕အထိ တြန္းလွန္ခ်င္တဲ့ တာ၀န္သိစိတ္က တစ္ဘက္၊ ေသြးစက္ေတြကို ေက်ာ္နင္းထားတဲ့ အႏွစ္သာရမဲ့ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႕ ရုပ္၀တၳဳမပါတဲ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ၊ စတဲ့ ဆန္႕က်င္ အားၿပိဳင္မႈေတြကိုလည္း စာအုပ္ထဲမွာ အေသးစိတ္ ခံစားၾကေစခ်င္ပါတယ္။

ဒီ၀တၳဳက အထက္ေအာက္ေဒါင္လိုက္ အနက္အရိႈင္း စဥ္းစားစရာေရာ ေဘးတုိက္ျဖန္႕ထြက္ အက်ယ္အျပန္႕ စဥ္းစားစရာကိုပါ ေပးခဲ့ပါတယ္။

တုိင္းျပည္၊ႏိုင္ငံ ဆိုတာေတြကို ကာကြယ္ၾကပါတယ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ရုပ္၀တၳဳေတြနဲ႕ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ လူ႕အသက္ေတြ ဘ၀ေတြ၊ ဘယ္အရာေတြအတြက္ ဘယ္အရာေတြကို စေတးေနၾကပါသလဲ ဆုိတာ စဥ္းစားစရာပါ။ တာ၀န္၀တၱရားရွိသူေတြ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္ ဆိုတာ ျပည္သူလူထု ဆိုတဲ့ ေနထုိင္သူလူသားေတြ အတြက္လား၊ တိုင္းျပည္ဆိုတဲ့ နယ္နိမိတ္စည္းတစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ အက်ိဳးစီးပြားျဖစ္ရာ ေဒသတစ္ရပ္ အတြက္လား၊ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာလို႕ ဆိုတဲ့ေနရာမွာလည္း တုိင္းျပည္၊ႏိုင္ငံရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာလား၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာအတြက္လား။

“စစ္မက္ကို ေရွာင္ကြင္းဖို႕ စစ္မက္ကို ခင္းက်င္းမယ္ ဆိုတာေလာက္ မုိက္မဲလွတဲ့ ေျဖရွင္းမႈမ်ိဳး ရွိပါ့မလား” တဲ့။ ကမၻာေပၚမွာ လူေတြ အသိဉာဏ္ ယဉ္ေက်းမႈ မတိုးတက္ခင္ ေက်ာက္ေခတ္ ေၾကးေခတ္ေတြကတည္းက ျပႆနာေတြကို တိုက္ခုိက္သတ္ျဖတ္တဲ့ နည္းလမ္းေတြနဲ႕ ေျဖရွင္းခဲ့ၾကတယ္။ ယဉ္ေက်းလွပါၿပီ တိုးတက္လွပါၿပီလို႕ ဆိုတဲ့ လက္ရွိေခတ္ႀကီးမွာလည္း ပိုအဆင္ျမင့္တဲ့ လူသတ္လက္နက္ဆန္းေတြနဲ႕ တိုက္ခိုက္ေျဖရွင္းဖို႕ ၿခိမ္းေျခာက္အႏိုင္ယူဖို႕ မိုက္မိုက္မဲမဲ ႀကိဳးပမ္းေနၾကတုန္း မဟုတ္ပါလား။ သံလြင္ခက္ကို ကိုက္ခ်ီထားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ခ်ိဳးျဖဴငွက္ကေလးဟာ အေဖာ္မဲ့စြာ ေႏွာင္ခ်ိဳင့္သြင္း အက်ဥ္းခ်ခံေနရဆဲပါ။

လူမ်ိဳးတူရာ ေဒသတူရာ ဒါမွမဟုတ္ အယူ၀ါဒတူရာေတြ စုၿပီး ႏိုင္ငံအလံေတြရယ္လို႕ ကမၻာေပၚမွာ စိုက္ထူ သတ္မွတ္လာခဲ့ၾကတယ္။ အားႀကီးသူေတြက အားနည္းသူေတြဆီက ေျမကို က်ဳးေက်ာ္လုယူခဲ့ၾကတယ္။ နယ္နိမိတ္စည္းေတြေပၚ အခြင့္အေရးယူမႈ အလြဲသံုးမႈေတြၾကားမွာ မညီမွ်တဲ့ လူ႕တန္ဖိုးေတြ၊ အိမ္ေ၀း အိမ္ေျပး အိမ္ေပ်ာက္ရသူေတြ၊ ေလွတစ္စီးကို ႏိုင္ငံျပဳၿပီး ေမ်ာလြင့္ေနရတဲ့ ႏိုင္ငံမဲ့လူသားေတြ ေပၚလာခဲ့တယ္။ အေတြးအေခၚပညာရွင္ႀကီး ဆိုကေရးတီးကေတာ့ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ "I am not an Athenian, or a Greek, but a citizen of the world." ကၽြႏု္ပ္ဟာ ေအသင္သားလည္းမဟုတ္၊ ဂရိလူမ်ိဳးလည္းမဟုတ္၊ ကမၻာ့ႏိုင္ငံသားတစ္ဦး ျဖစ္တယ္ .. တဲ့။

“ေျခေလးတစ္ဖ၀ါးခ်ခ်င္တယ္
ေက်ာေလးတစ္ခင္း ခင္းခ်င္တယ္
အရိပ္ကေလး တစ္ရိပ္ ခိုခ်င္တယ္
ဒီကမၻာႀကီးက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကမၻာ မဟုတ္ဘူးလား ေမေမ
ေမေမ နင္းထားတဲ့ ေျမသားက ကမၻာလား မုိင္းလား
ေဖေဖ့ႏွလုံးသားထဲ စိုက္ေနတဲ့ က်ည္ဆန္က
ကြၽန္ေတာ္ သြားရမယ့္ ေျမပံု အညႊန္းလား”

ဆုိတဲ့ ကိုေရြးရဲ႕ “ပါလက္စတုိင္း ကေလးငယ္ တစ္ဦးရဲ႔ ေမးခြန္း” ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးကိုလည္း သတိရဖြယ္ပါ။ ဒီကမၻာႀကီးက လူသားေတြအားလံုးအတြက္ ကမၻာ မဟုတ္ဘူးလား။

ဆရာခ်ိဳတူးေဇာ္ရဲ႕ “တရံေရာအခါ ဂဂၤါ” က စာဖတ္သူရဲ႕ အေတြးထဲမွာ ေျခရာလွလွေတြ ခ်န္ရစ္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ပန္ဒိုရာ
23/01/2011

(ဒီစာအုပ္ထြက္ေနတာကို ေျပာျပၿပီး ညႊန္းေပးခဲ့တဲ့ မေနာ္ (မေနာ္ဟရီ) ကိုလည္း ေက်းဇူးအထူးတင္ရမွာပါ.း))