ေႏြဦးေခၚသံသည္ ခ်ိဳျမခဲ့ေသာ ၾကယ္စင္တစ္ပြင့္

ေႏြဦးေခၚသံသည္ ခ်ိဳျမခဲ့ေသာ ၾကယ္စင္တစ္ပြင့္

ေရွ႕သို႕ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာေသာ တံခါးတစ္ခ်ပ္ကို မဆုတ္မဆိုင္းဘဲ ဆြဲဖြင့္လိုက္ခဲ့သည္။ ကိန္းဂဏန္းမ်ားက ေဒါင္လိုက္ စီစီရီရီ ေရြ႕ဆင္းေနၾကသည္။ တစ္ႏွင့္ သုည သာ ပါေသာ ဂဏန္းတြဲေတြဟာ သိပ္ကို ရိုးစင္းသေလာက္ လွပစိုလက္ေနသည္။ အေမွာင္နက္ထဲက အကၡရာ စကားလံုးမ်ားသည္ ကိန္းဂဏန္းမ်ားေပၚ လိမ့္ပ်ံေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ရင္ဘတ္သို႕ ခုန္ေဆာင့္ တြန္း၀င္လာၾကေသာအခါ ကၽြန္မသည္ အနည္းငယ္ မူးသြား၏။ ရီေ၀တဲ့ မူးယစ္မႈမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္။ လိႈင္းမူးသလို မူးမိုက္သြားတာမ်ိဳး။

အခန္းထဲမွာ မိုးေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အထပ္ခိုးေလးတစ္ခု ရွိပါသည္။ အထပ္ခိုးကေလးေပၚကို ေလွခါးက်ဥ္းရွည္ရွည္ေလးကတဆင့္ ျဖည္းျဖည္း တက္လိုက္သည္။ ဖုန္မႈန္႕ၾကပ္ခိုးေတြလား ေ၀၀ါးေနေသာ အမႈန္အမႊားမ်ားက ကၽြန္မကို မြန္းက်ပ္ေစသည္။ ျပူတင္းေပါက္ေလးကို တြန္းဖြင့္လိုက္ေသာအခါ .. ဟိုမွာ တေရြ႕ေရြ႕ တိုးတိုက္ညင္သာ ၀င္လာတာ ေႏြဦး မဟုတ္လား။

အိုး… ကၽြန္မ၏ ရႊင္ပ်ပ် အာေမဋိတ္သံသည္ ျပဴတင္းေပါက္ကေလးမွ ထြက္က်ၿပီး ေျမနီနီလမ္းကေလးအတိုင္း တလိမ့္လိမ့္ ခုန္ဆင္းသြားသည္။ ျပူတင္းေပါက္မွ လက္ကိုထုတ္ကာ ေႏြဦးကို လက္တစ္ဆုပ္စာခန္႕ လွမ္းခူးမလို႕ ဟန္ျပင္လိုက္ေသးသည္။ သိပ္ေမႊးျမတာပဲ.. ေနာ္။ အေ၀းကေန ရိႈက္နမ္းရတာေတာင္ ေႏြဦးရဲ႕ လတ္ဆတ္မႈက ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို စိမ့္သက္ၿပီး ေအးသြားေစသည္။ ဟင့္အင္း.. သူ႕ဘာသာ သူ႕ေနရာမွာ ဖူးေ၀ပါေစကြယ္။ ဘာလို႕ခူးဆြတ္ရမွာလဲ။ ကၽြန္မက ျပူတင္းေပါက္ကေလး နံေဘးမွာ အသာအယာ ထုိင္ခ်လိုက္သည္။ တစ္ေယာက္တည္း ေႏြဦးကို ေငးေမာရင္း သီခ်င္းတပိုင္းတစ ကို တိုးတိုး ညည္းေနမိသည္။

ကၽြန္မဆိုေနမိသည္က Bob Marley ရဲ႕ Three Little Birds ဆိုသည့္ သီခ်င္းျဖစ္သည္။ ဘာကိုမွ မပူပင္ပါနဲ႕။ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပသြားမွာပါ တဲ့။ မနက္စာေစာ အိပ္ရာထၿပီး ေနထြက္တာကို ၿပံဳးၾကည့္လိုက္။ ငွက္ကေလးသံုးေကာင္က တံခါး၀ကို ဆိုက္ေရာက္လာမယ္။ တကယ့္ကို ခ်ိဳျမတဲ့ သံစဥ္ေတြနဲ႕ သီခ်င္းဆိုရင္း ေျပာျပေနမွာ “ဒါ မင္းအတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားပါ အို အို….” တဲ့။

သီခ်င္းထဲကို ေႏြဦးက စိမ့္၀င္လာသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လံုးကို ေႏြဦးက လႊမ္းသြားၿပီ။ တကယ္ေတာ့ ေႏြဦးနွင့္ ကၽြန္မ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္ၿပီးသားပဲ။ အနားမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ မရွိေသာအခါ မိုးေတြ စိမ့္စိမ့္ မည္းေမွာင္သည့္ ညေတြမွာ ေႏြဦးက ကၽြန္မကို ေႏြးေထြးစြာ ၿခံဳသိပ္ေပးခဲ့ပါသည္။ ႏွင္းေတြ ထူသိပ္စြာ က်ဆင္းလာေသာအခါ မီးလင္းဖိုကေလး ဖိုေပးခဲ့သည္။ မီးပြားကေလးေတြ တဖ်စ္ဖ်စ္ ေပါက္ကြဲလြင့္စင္ လာေသာအခါ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ရယ္ေမာရင္း ညျပာျပာမွာ ၾကယ္ေၾကြတမ္း ကစားခဲ့ၾကသည္ေပါ့။

ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ တိမ္ခိုးေတြလြင့္ေနေသာ ေတာင္တန္းက ျပာႏွမ္းေနသည္။ အေရွ႕ဘက္အရပ္လား အေနာက္အရပ္လား ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မေ၀ခြဲႏိုင္ပါ။ အဲဒါ ကၽြန္မရဲ႕ ပန္းတိုင္တဲ့။ ရုတ္တရက္ ဖိုက္ဘာႀကိဳးမွ်င္ေတြက ႏြယ္ႀကိဳးႏြယ္ခက္ေတြလို ကၽြန္မလက္ဖ၀ါးေတြေပၚ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ငင္လာသည္။ ခဏ ေလး ေလ..။ ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ နားခိုပါရ အိပ္စက္ပါရေစဦး။ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည့္ ေျခရာေတြ…။ ေျခရာေတြ အသေခ်ၤ အသခ်ၤာႏွင့္ လိမ္းက်ံထားသည့္ ေတာလမ္းဟာ ရွည္လ်ားခဲ့ၿပီ။

အသက္ရွဴ က်ပ္ခ်င္လာျပန္သည္။ လည္တိုင္မွာ အသာပတ္ထားေသာ မာဖလာစကို ေျဖေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ တေမွ်ာ္တေခၚ ျမင္ကြင္းက်ယ္တစ္ခုကို လြမ္းမိပါဘိေတာ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပင္လယ္သာ အနားမွာရွိလွ်င္ သိပ္ေကာင္းမွာ။ အုန္းပင္ေတြကို ေလတိုးသံ၊ ခရုေတြ ေသာင္ျပင္မွာ ေျပးလႊားေနသည့္ ေျခရာေသးေသးေလးမ်ား။ ယိမ္းထိုးေနေသာလိႈင္းမ်ား၏ ေနာက္ကြယ္မွာ ေအးစက္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အေငြ႕အသက္။ကၽြန္မ အႏွစ္သက္ဆံုးေနရာဟာ ဘာလဲ လို႕ ေမးလွ်င္ ပင္လယ္ဟု မဆုိုင္းမတြ ေျဖခဲ့ဖူးသည္။ အခ်ိန္မေရြးလည္း ေျဖေနဦးမည္သာ။ ပင္လယ္ကို မႏိုုင္မနင္း ေပြ႕ပိုက္ရင္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ကၽြန္းျပာျပာမွ ေန႕ရက္မ်ားကို ဘယ္ေလာက္ပဲ အထီးက်န္ဆန္ပါေစ ကၽြန္မက မၾကာခဏ သတိရေနေသးသည္။

ခပ္လွမ္းလွမ္းက ပန္းရုံကေလးမွာ ၀တ္မႈန္ေတြ ပြင့္ဖတ္အပိုင္းအစေတြက သစ္ရြက္ေတြနဲ႕အတူ လြင့္စင္သြားတာကို ျမင္ေနရသည္။ ထြက္ခြာခ်ိန္ေတာ့ တန္ၿပီထင္ပါရဲ႕။ ေႏြဦးကို ႏႈတ္ဆက္အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ေတာ့ မဲ့ၿပံဳးတစ္ခ်က္ကိုသာ ျပန္ရလိုက္သည္။ ကၽြန္မ နားလည္ပါသည္။ နားလည္တာေတြကိုလည္း နားလည္ၿပီး နားမလည္တာေတြကိုလည္း နားလည္ေပးလိုက္တာမ်ိဳး။ နားလည္မႈေတြကို ေဘးခ်ိတ္လိုက္ ေသာအခါ ကိန္းဂဏန္းမ်ား စကားလံုးမ်ားသာ အေမွာင္ထုထဲတင္ အဖတ္တင္ က်န္ခဲ့ပါသည္။ သြားေတာ့မည္။

သြားေတာ့မည္.. ႏြယ္ႀကိဳးမ်ားခိုစီးၿပီး ပန္းတိုင္ရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာဆီ…။ ေရာက္သြားၿပီးတဲ့အခါ.. အင္း.. အခ်ိန္ရေသးတဲ့အခါ ဒီေနရာကို ျပန္လာခ်င္ လာဦးမွာေပါ့။ ေႏြဦးကိုေရာ ၾကယ္ေတြကိုပါ မပြန္းမပဲ့ေအာင္ ခဏ ျဖဳတ္သိမ္းထားလိုက္ပါကြယ္။ ျပန္လာမွ အတူတူ ေၾကြၾကမယ္။


ပန္ဒိုရာ
၂၀၁၁ မတ္ ၁၃