ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံမွ ကဗ်ာဆရာမ စာေရးဆရာမ “ဂ်င္းန္ဗီး အယ္လ္ အာစန္ဂ်ိဳ”

ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံမွ ကဗ်ာဆရာမ စာေရးဆရာမ “ဂ်င္းန္ဗီး အယ္လ္ အာစန္ဂ်ိဳ”

(မွတ္ခ်က္။ ။ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းမႈနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ လက္ရာအခ်ိဳ႕ကို ဆက္လက္တင္ျပသြားပါမယ္။ မၾကာခင္ကေတာ့ အီရတ္က “ဂူလာလာႏိုရိ” နဲ႕ နယူးဇီလန္က “ဂ်က္ဖရီ ပါပရိုရာ ဟိုးလ္မန္း” တို႔အေၾကာင္းကို ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ အခုလို မိတ္ဆက္ေပးသြားမယ့္ ကဗ်ာဆရာေတြ အားလံုးဟာ ဆုရသူေတြ၊ အေကာင္းဆံုးေတြ၊ နာမည္အႀကီးဆံုးေတြ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ၾကပါမယ္။ ဟုတ္ရင္လည္း ဟုတ္ၾကပါမယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတို႔ဟာ သူတို႔ရဲ႕ႏိုင္ငံမွာ လက္တေလာ ကဗ်ာေရးသားေနဆဲ ယေန႔ေခတ္ ကဗ်ာဆရာမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အျခားႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ယေန႔ေခတ္ ကဗ်ာေလာကထဲမွာ သူလိုကုိယ္လို ေရးသားေနသူတို႔ရဲ႕ ဘဝ၊ ေျပာျပခ်က္ေတြနဲ႔ လက္ရာေတြကို မိမိဘာသာ တေစ့တေစာင္း ၾကည့္ခ်င္လို႔ လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေမးၾကည့္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုကေတာ့ မူရင္းစာေရးသူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းရခ်ိန္မွာ တရားဝင္ခြင့္ေတာင္းၿပီး ဘာသာျပန္ျခင္း အေလ့အထကို ႏွစ္သက္လို႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္။)


(photo by Ariel Manuel)

ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံက ကဗ်ာဆရာမ၊ စာေရးဆရာမ၊ ဘာသာျပန္သူ တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဂ်င္းန္ဗီး အယ္လ္ အာစန္ဂ်ိဳ (Genevieve L. ASENJO)  ဟာ ေက်းလက္ေဒမွာ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ၿပီး ကဗ်ာကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ယဥ္ပါးခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ဆီက ေက်းလက္လူထုထဲမွာ ကဗ်ာစပ္ျခင္းနဲ႔ ကဗ်ာရြတ္ျခင္းဆိုတာဟာ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ၿပီးသား အေလ့အထတစ္ခုျဖစ္တယ္လို႔ ကၽြန္မကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ေက်းလက္ လူမႈေရး အခမ္းအနားေတြမွာ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ လက္တန္း ကဗ်ာေတြကို အၿပိဳင္အဆိုင္ ရြတ္ဆိုေလ့ရွိၾကတဲ့ ဓေလ့ရွိတဲ့အေၾကာင္း သူက ကၽြန္မကို ေျပာျပပါတယ္။ ဒီလိုဓေလ့မ်ိဳးဟာ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေက်းလက္ေဒသေတြနဲ႔ တိုင္းရင္းသားအခ်ိဳ႕မွာလည္း ရွိၾကတယ္ဆိုတာ မွတ္သားဖူးတာမို႔ ဗဟုသုတခ်င္း ဖလွယ္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။

ဂ်င္းန္ရဲ႕ စိတ္ဝင္စားဖို႔အေကာင္းဆံုး အခ်က္ကေတာ့ ကဗ်ာက သူ႔ဘဝကို ျမွင့္တင္ေပးၿပီး အဆင့္အတန္းရွိတဲ့ အလုပ္အကိုင္တစ္ခုကိုပါ ဖန္တီးေပးခဲ့တယ္ ဆုိတာပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို တကၠသိုလ္က ႏွစ္သက္သေဘာက်တဲ့အတြက္ သူဟာ တကၠသိုလ္ဆရာမတစ္ဦး အျဖစ္ အလုပ္ရခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ကုိယ္ေရးရာဇဝင္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္၊ သူ႕ကို ေမးျမန္းခဲ့တဲ့ အင္တာဗ်ဴးနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကို မိတ္ဆက္ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးကေတာ့ အိုင္အိုဝါတကၠသိုလ္ International Writing Program(IWP) မွာ ဆံုေတြ႔ခဲ့တဲ့အခိုက္ ေဘာ့စဝါနာက အာဖရိကန္ကဗ်ာဆရာမ တီေဂ်ဒီးမားနဲ႔ ပန္ဒိုရာတို႔က ေမးျမန္းခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ဂ်င္းန္ ဟာ စာအုပ္ ၄ အုပ္ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွာ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံရဲ႕ အမ်ိဳးသား စာအုပ္ဆု (National Book Award) ကို ခ်ီးျမွင့္ခံခဲ့ရပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဝတၳဳတိုေတြနဲ႔ ကဗ်ာေတြဟာ မဂၢဇင္းေတြမွာ၊ စုစည္းမႈေတြမွာ ေဖာ္ျပခံရပါတယ္။ ဂ်င္းန္ ဟာ ဖိလစ္ပိုင္ရဲ႕ ဘာသာစကားေတြျဖစ္တဲ့ ကီနာေရ-အ၊ ဟီလီေဂႏြန္နဲ႕ ဖလစ္ပီႏို ဘာသာေတြကို ဘာသာျပန္ဆိုပါတယ္။ Balay Sugidanun (Storytelling House) ရဲ႕ တည္ေထာင္သူဒါရိုက္တာတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ De La Salle University-Manila ရဲ႕ စာေပနဲ႔တီထြင္ဖန္တီးစာေရးသားျခင္း ဌာနမွာ လက္ေထာက္ပါေမာကၡတစ္ဦးအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနပါတယ္။

ေမး။    ။ဆရာမက စာေရးဆရာလည္းျဖစ္တယ္ တကၠသိုလ္ဆရာမ တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္တယ္ ဆုိေတာ့ ဘယ္အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းကို အရင္ စလုပ္ျဖစ္တာပါပဲ။ ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ခဲ့ပါသလဲ။
ေျဖ။     ။ကၽြန္မ တကၠသိုလ္ဆရာမ ျဖစ္လာရတာက စာေရးဆရာတစ္ေယာက္မို႔လို႔ပါ။ ကၽြန္မ ဆက္ၿပီး စာေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္အတြက္ေရာ တကၠသိုလ္ထဲမွာပါ လူထုနဲ႕ ဆက္သြယ္မႈေတြ သုေတသနေတြ လုပ္ရလို႔ပါ။ အလုပ္ရဖို႔၊ အလုပ္သက္တမ္းတိုးဖို႔၊ ရာထူးတက္ဖို႔နဲ႕ အၿမဲခန္႔ရာထူးကို ရဖို႔ စာေရးသားထုတ္ေဝဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ အေျခအေနေတြက လြဲလို႔ ကၽြန္မဟာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနရတယ္လို႔ ခံစားရပါတယ္။ ေက်ာင္းအလုပ္ေတြနဲ႔ ပင္ပန္းေနတဲ့အခါမွာေတာ့ စာေရးဖို႔ လိုအပ္တဲ့ အာရုံစူးစိုက္မႈအတြက္ အခ်ိန္ေပးရတာ အားေမြးရတာ သိပ္ကို ခက္ခဲပါတယ္။

ေမး။    ။ဘာေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔အတြက္ ဆရာမ စာေရးပါသလဲ။
ေျဖ။     ။ ကၽြန္မ စာေတြကို အတိတ္မွတ္တမ္းနဲ႕ အနာဂတ္အျမင္အျဖစ္ ေရးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ စာေရးျခင္းဆိုတာ ကၽြန္မအတြက္ အဓိပၸာယ္ရွိၿပီး ထင္ရွားတဲ့ အတိတ္က ဇာတ္လမ္းေတြကို မွတ္မိျခင္းနဲ႕ အဓိပၸာယ္ေဖာ္ျခင္း လုပ္ရပ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ ငယ္ဘဝ၊ ေဒသရဲ႕သမုိင္းေတြ၊ ေနရာေတြ လိုမ်ိဳးေပါ့။ ဒီေတာ့ ဒါေတြဟာ အဆက္မျပတ္ျဖစ္လာၿပီး ကၽြန္မတို႔ဟာ အေတြးေတြ အျပဳအမူေတြရဲ႕ ပံုစံကို ေျခရာခံႏိုင္မယ္။ ေခတ္ၿပိဳင္ စာဖတ္သူေတြကလည္း အဲဒီလို သတိရျခင္းေတြမွာ ပါဝင္လာႏိုင္မယ္ ဒါမွမဟုတ္ တူညီတဲ့ ဘာသာစကားနဲ႕ အမွတ္တရေတြကတဆင့္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းေတြဟာ ေရွ႕ဆက္လာမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။  အနာဂတ္အျမင္လို႔ ေျပာရျခင္းကေတာ့...................


ဘာသာျပန္ကဗ်ာ ၂ ပုဒ္အပါအဝင္ အျပည့္အစံုကို ရသကမ္းေျခ လပြတၱာ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းမွာ ဆက္ဖတ္ပါ။


http://www.lptmagazine.net/2013/07/blog-post_28.html

Expand..

Summary..

သူရဲေကာင္းအဲလက္စ္

သူရဲေကာင္းအဲလက္စ္


က်ား.. က်ားႀကီး… အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ဟစ္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ရြာထဲကို က်ားတစ္ေကာင္ ဝင္လာလုိ႔တဲ့။  ကေလးငယ္ေတြ အာေခါင္ျခစ္ၿပီး ေအာ္ငိုၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ဘာမွန္းမသိ သူမ်ားငိုသံၾကားလို႔ လိုက္ငိုၾကတယ္။ အားလံုး ကစင့္ကလ်ား ေျပးလႊားၾက။ က်ားဆိုတာ သြား ပါတယ္။ က်ားကိုက္တယ္ဆိုတာ အေပါက္ကေလးနဲ႔ မဟုတ္ဘူး။ နာတာရွည္လည္း မဟုတ္ဘူး။ က်ား ဆိုမွေတာ့ ကူးစက္ေရာဂါလည္း မဟုတ္ဘူး။ လူသူအမ်ားဟာ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းေတြေပၚ သစ္ပင္ေတြေပၚ တက္မိတက္ရာ တက္ေျပးၾက။

က်ားက တကယ္ေတာ့ အိမ္ႀကိဳအိမ္ၾကားမွာ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းေနတာ။ သူဟာ အားနည္းက်ံဳလွီေနပံု ေပၚတယ္။ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ေမာပန္းမႈ၊ ဆာေလာင္မႈ၊ နာက်င္မႈ၊ ဘာကိုမွ မယံုၾကည္ႏိုင္မႈ၊ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းမႈ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့မႈ..။

က်ားရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္ကို ျဗဳန္းဆို အရိပ္တခုက်လာတယ္။ အားအင္ျပည့္ၿဖိဳး ခြန္အားတိုးကာ ျပတ္သားရဲရင့္တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ေက-သ-ရာ-ဇာ ျခေသၤ့။ တစ္ေကာင္တည္း.. ဒါေပမယ့္ ျခေသၤ့။ ျခေသၤ့စစ္စစ္။ ေရမေရာဘူး။ ျမက္မစားဘူး။ သက္သတ္လြတ္မစားဘူး။ သူက က်ားကို ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေျပာလုိက္တယ္။

မင္းဟာ အႏၱရာယ္ေကာင္ပဲ။ ရြာထဲမွာ သားရဲတိရစၦာန္တစ္ေကာင္ ဝင္ေနတာ ရြာသူရြာသားေတြအတြက္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္။ မင္းကို သုတ္သင္ပစ္ရမယ္

ဗ်ာ

က်ားက မ်က္လံုးႀကီးျပဴးသြားတယ္။ ေမးခ်င္ေနတယ္ - နင္ကေရာ သားရဲတိရိစၦာန္ မဟုတ္လုိ႔လား ျခေသၤ့ရဲ႕။  ေမးဖို႕အခ်ိန္မရလိုက္တဲ့ တိုက္ပြဲက သိပ္မၾကာပါဘူး။ မၾကာခင္ပဲ က်ားဟာ ေျမေပၚမွာ ဘုန္းဘုန္းလဲက်ၿပီး ေသြးအိုင္ထဲမွာ မလႈပ္မယွက္။

ျခေသၤ့က အားလံုးကို သေဘာေကာင္းတဲ့ အၿပံဳးနဲ႔ ၿပံဳးျပၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ရပ္ေနေတာ့ လူေတြက အံ့ၾသသြားၾကတယ္။ မရဲတရဲ အနားကပ္လာတယ္။ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ ျခေသၤ့ႀကီးရယ္..။ လူေတြက ေျပာေတာ့ ေခါင္းေလးညိတ္ျပတယ္။ ရပါတယ္ဗ်ာ.. ဒါက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေသးအဖြဲပါ။ ျခေသၤ့ဟာ လူေတြနဲ႔ သိပ္ယဥ္ပါးေနပံုရတယ္။

ဟာ… ဒါ.. ဒါ.. အဲလက္စ္ မဟုတ္လား

ကေလးတစ္ေယာက္က ေျပာလိုက္တယ္။ အဲလက္စ္ အဲလက္စ္…. မဂဒါစကာ ရုပ္ရွင္ထဲက အဲလက္စ္၊ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ စင္ထရယ္ပါ့ခ္ ပန္းၿခံထဲက တိရိစၦာန္႐ုံမွာ လူေတြကို ေဖ်ာ္ေျဖမႈေပးတဲ့ အဲလက္စ္။ ဟုတ္တာေပါ့ ဒါ အဲလက္စ္ အစစ္ပဲ။

အဲလက္စ္ဆိုတာ ႏွယ္ႏွယ္ရရမွ မဟုတ္ပဲ။ ဆယ္လစ္ဘရစ္တီပဲ။ ရုပ္ရွင္မင္းသားပဲ။ အခုေတာ့ ရြာရဲ႕ ဟီး႐ုိးပဲ။ လူေတြဟာ အဲလက္စ္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾက။ တြဲၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္သူကရိုက္။ မၾကာမီ အိုးစည္ဗံုေမာင္းေတြနဲ႔ ထြက္တဲ့လူက ထြက္လာတယ္။ ရြာသားေတြကို သားရဲတိရစၦာန္ရန္ကေန ကယ္တင္ေပးတဲ့ ယဥ္ပါးတဲ့ျခေသၤ့ကို ဂုဏ္ျပဳအခမ္းအနားေတာ့ က်င္းပမွျဖစ္မယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေဆာ္ၾသလုိက္တယ္။   တစ္ေယာက္ေယာက္က စပြန္ဆာေပးလိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္မကေတြက ေနာက္ကလိုက္ပါလာၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပြဲတစ္ခုခု ျဖစ္လာတယ္။

အဲလက္စ္ဟာ လည္ဆံေမႊးေတြကို သံလြင္ဆီလိမ္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၿဖီးသင္ၿပီးေတာ့ ဂုဏ္ျပဳခံဖို႔ မတ္တတ္ေလး ရပ္ေစာင့္ေနပါတယ္။ သူ႔ေဘးတဖက္တခ်က္ကို ညိဳဝါေရာင္ဝတ္စံုဆင္ျမန္းၿပီး ဆံပင္ေတြဖားလ်ားခ်ထားတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြ ေရာက္လာတယ္။ ဒါ သူ႔ရဲ႕အေရာင္အေသြး အသြင္သ႑ာန္လို ဆင္ယင္ၿပီး သူ႔ရဲ႕႔ဂုဏ္ဝါကို ခမ္းနားသထက္ခန္းနားေအာင္ ဝန္းရံေပးထားမယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္တယ္။

လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ခ်င္သူေတြမ်ားလြန္းလို႔ ခန္းမတစ္ခုလံုးျပည့္လွ်ံသြားတယ္။ အဲလက္စ္ရဲ႕လက္ဖဝါးေတြနဲ႔ ထိတို႔ခြင့္ရဖို႔အေရး အဲလက္စ္နဲ႔ တြဲၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႔အေရး တန္းစီေစာင့္ဆုိင္းၾကရတယ္။ လူတန္းရွည္ႀကီးေဘးမွာ အေမာေျပ အဆာေျပ ေရသန္႔ဗူး ေဆးလိပ္ကြမ္းယာ ေရာင္းသူေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ေပၚေပါက္လာတယ္။ ဝယ္သူရွိရင္ ေရာင္းသူရွိ အေရာင္းအဝယ္ရွိရာ ေစ်းကြက္ရွိ ဆိုသလိုပါပဲ။

ေစ်းကြက္ကခ်ဲ႕ထြင္လာလိုက္တာ တန္းစီသူေတြက ေနရာေရာင္းစားလာၾကတဲ့ အထိပဲ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း တစ္မိသားစုလံုး ညအိပ္ညေန ႏွစ္ခါ သံုးခါျပန္ တန္းစီရင္း ဝင္ေငြရွာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အဲလက္စ္ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ပြဲကိုမွ မသြားရင္ ေခတ္ေနာက္က်မလိုလို ေၾကာ္ျငာေတြဝင္ၿပီး ဒီေနရာကို စည္ကားသထက္ စည္ကားေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။
အားနာတတ္သူ ယဥ္ေက်းတဲ့ ျခေသၤ့ကေလးအဲလက္စ္ ဟာ လူေငြ႕ေတြၾကား ေခၽြးေတြပ်ံလာတယ္။ ဆြဲယမ္းႏႈတ္ဆက္ရလြန္းလို႔ လက္ေတြ နာလာတယ္။ ၿပံဳးျဖဲထားရလို႔ ပါးစပ္ေတြ ေညာင္းလာတယ္။ အဲဒီထက္ဆိုးတာက ဗိုက္ဆာလာတယ္။ ဗိုက္ဆာတာက အေရးမႀကီးဘူး။ ဆာဆာနဲ႔ ေတာစိတ္ေတာင္စိတ္ေတြေပါက္ၿပီး  လူအုပ္ထဲ ကိုက္ခ်င္ခဲခ်င္စိတ္ ဝင္လာမွ ဟုတ္ေပ့ျဖစ္မယ္။  အဲလက္စ္ စိတ္ညစ္လာတယ္။

လူေတြၾကားမွာ ပြဲဆိုတာက စလိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ဘယ္အဆံုးသတ္ပါ့မလဲ။ လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ လူထုလူတန္းစား အလႊာအသီးသီးက ဒီပြဲကို လာေနၾကတယ္ ဆုိတာသိေတာ့ စီးပြားေရး ႏိုင္ငံေရး အေပးအယူ အေရာင္းအဝယ္ ညွိႏိႈင္းခ်ိတ္ဆက္ခ်င္သူေတြကလည္း ဒီေနရာကို မ်က္စိက်လာတယ္။

ဂြင္သမားေတြ က်င္လည္က်က္စားလာေတာ့ တခ်ိဳ႔ေတြလည္း ပြဲထဲမွာ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာေတြကို လိုက္ရွာၿပီး မေတာ္တဆေတြ႔သလိုလိုနဲ႔ ေစ်းစကားေတြ အေျပးအလႊားေျပာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ဒီရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပဲ ပြဲကိုလာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က အဲလက္စ္ကိုေတာင္ အေလးမထားေတာ့ဘူး။ အဲလက္စ္ကို မျမင္ဘဲ အဲလက္စ္ေဘးက ညိဳဝါဝတ္စံုနဲ႔ မိန္းကေလးေတြကို အဲလက္စ္အမွတ္နဲ႔ ဝတ္ေက်တန္းေက် ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကပ်ာကယာ ထြက္သြားၾကတယ္။

အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ၾကာလာတယ္။ ဂြင္ေတြ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာတယ္။ အလဲအလွယ္ အေပးအယူေတြ ပိုပို အလုပ္ျဖစ္လာတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အဲလက္စ္ကို အမွတ္မဲ့ ေက်ာ္ျဖတ္ကုန္ၾကတယ္။ အဲလက္စ္ဟာ ဒီပြဲက ငါ့အတြက္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ သူ႔ရဲ႕အေရးပါမႈကို သူ႔ဘာသာ သံသယျဖစ္လာတယ္။ မတ္တတ္ရပ္ေနရာက ေနာက္ကို တစ္လွမ္းဆုတ္ၾကည့္တယ္။ လူေတြက သူ႔ကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားၾကတယ္။ ပြဲကေတာ့ ဆက္လက္ စည္ကားလ်က္။ ခပ္ေဝးေဝး ေထာင့္ကေလးကို အသာ သြားေနလုိက္တယ္။ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိဘူး။ ပြဲက စည္ကားလ်က္ပါပဲ။ ခန္းမရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ခြာလာခဲ့တယ္။ လူသူဆူပူအသံေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနဆဲ က်န္ခဲ့တယ္။

ဆုတ္တယ္။ ဆက္ၿပီး ဆုတ္ခြာတယ္။ ရြာလယ္ေခါင္ကေန ရြာဆင္ေျခဖံုးအထိ။ ရြာရဲ႕ နယ္နိမိတ္ဆံုး ေတာစပ္လို႔ ထင္ရတဲ့ ေနရာအထိ။

ဟူး.. အခုမွပဲ ေတာကို ေရာက္ေတာ့တယ္။ လူေတြနဲ႔ ေဝး.. ေဝး.. ေဝးတဲ့နယ္ေျမ….ဟိုက္..

အဲလက္စ္ အံ့ၾသစိတ္ပ်က္သြားရတယ္။ ေတာဆိုတာ ရွိမွ မရွိေတာ့ပဲ။ ရြာက တျဖည္းျဖည္း ခ်ဲ႕ထြင္ထားလိုက္တာ ေနရာတကာ လူေနအိမ္ေျခေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ။ သဘာဝေပါက္ပင္ေတြလည္း ခပ္က်ဲက်ဲပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ဘယ္ေနရာကို ဦးတည္ဦးတည္ လူေနရပ္ကြက္ေတြပဲ ျဖစ္ေနလို႔ အဲလက္စ္ လည္း စိတ္ပ်က္မိတယ္။ ကိုင္း.. သူ ဘယ္လိုဆက္လက္ၿပီး ရွင္သန္ရမလဲ။ အဲလက္စ္က လူေတြၾကားကို ျပန္မသြားေတာ့ဘူး။ သူ႔ကိုဗဟိုျပဳတဲ့ ပြဲတစ္ခုဟာ သူမရွိေတာင္မွ ဆက္ျဖစ္ေနေသးတဲ့ ေနရာကို သူမျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

အဲဒီလိုနဲ႔ ရက္မွ လ၊ လမွ ႏွစ္ ကူးသြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားသလဲ မသိေတာ့ဘူး။ သူတပါးကို သတ္ျဖတ္စားေသာက္ျခင္းမျပဳဖုိ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက တိရစၦာန္ရုံမွာ ေလ့က်င့္ခံထားရတဲ့ အဲလက္စ္ဟာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ပံ့သကူသားကိုသာ  အိမ္ႀကိဳအိမ္ၾကား မီးဖိုေခ်ာင္ေတြနား ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ရွာေဖႊ စားေသာက္ရင္း အသက္ဆက္တယ္ဆိုရုံ ဆက္ေနရတယ္။

တေန႔။ ကံဆိုးတဲ့ေန႔၊ မိုးေမွာင္တဲ့ေန႔၊ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာသာဆိုရင္ ေရအိုးတို႔ ဖန္ခြက္တို႔ က်ကြဲမယ့္ေန႔။

ေမာပန္းမႈ၊ ဆာေလာင္မႈ၊ နာက်င္မႈ၊ ဘာကိုမွ မယံုၾကည္ႏိုင္မႈ၊ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းမႈ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့မႈ ေတြ ေရာႁပြန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔  အဲလက္စ္ဟာ အိမ္တစ္အိမ္ရဲ႕ ေရကျပင္ေအာက္ကို ခ်ဥ္းကပ္လာတယ္။ အိမ္ေအာက္မွာ တစ္ခုခုက်လို႔ ဆင္းေကာက္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ပက္ပင္းတိုးတယ္။

ျခေသၤ့.. ျခေသၤ့ႀကီး … စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ဟစ္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကေလးငယ္ေတြ အာေခါင္ျခစ္ၿပီး ေအာ္ငိုၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ဘာမွန္းမသိ သူမ်ားငိုသံၾကားလို႔ လိုက္ငိုၾကတယ္။ အားလံုး ကစင့္ကလ်ား ေျပးလႊားၾက။ လူသူအမ်ားဟာ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းေတြေပၚ သစ္ပင္ေတြေပၚ တက္မိတက္ရာ တက္ေျပးၾက။

အဲလက္စ္ရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္ကို ျဗဳန္းဆို အရိပ္တခုက်လာတယ္။ အားအင္ျပည့္ၿဖိဳး ခြန္အားတိုးကာ ျပတ္သားရဲရင့္တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ က်ားသစ္တစ္ေကာင္။  သူက အဲလက္စ္ကို ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေျပာလုိက္တယ္။

မင္းဟာ အႏၱရာယ္ေကာင္ပဲ။ ရြာထဲမွာ သားရဲတိရစၦာန္တစ္ေကာင္ ဝင္ေနတာ ရြာသူရြာသားေတြအတြက္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္။ မင္းကို သုတ္သင္ပစ္ရမယ္။

ဗ်ာ

အဲလက္စ္ မ်က္လံုးႀကီးျပဴးသြားတယ္။ ေမးခ်င္ေနတယ္ - နင္ကေရာ သားရဲတိရိစၦာန္မဟုတ္လုိ႔လား က်ားသစ္ရဲ႕။ ေမးဖို႕အခ်ိန္မရလိုက္တဲ့ တိုက္ပြဲက သိပ္မၾကာပါဘူး။

ပန္ဒိုရာ
၂၃-၂၈.၄.၂ဝ၁၂


(ယံုမလားေတာ့မသိဘူး။ အဲဒီ ဇာတ္လမ္း အစအဆံုးဟာ ကၽြန္မ အိပ္မက္မက္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက မေမ့ခင္ ခ်ေရးထားတဲ့ ပံုျပင္ေခၚမလား၊ ဝတၳဳေခၚမလား (ဒါမွမဟုတ္ စကားေျပကဗ်ာလို႔ပဲေခၚမလား :)) အဲဒီစာေလးကို ျပန္ေတြ႕လို႕ တင္လိုက္ပါတယ္။)

Expand..

Summary..

အာဂမိန္းမ (ဘာသာျပန္ကဗ်ာ)

Poem Hunter website ကို သြားလည္လိုက္တိုင္းမွာ မာယာအန္ဂ်လို (Maya Angelou) ရဲ႕ အာဂမိိန္းမ (Phenomenal Woman) ကဗ်ာဟာ  top 500 ကဗ်ာေတြထဲမွာ အၿမဲ နံပါတ္ ၁ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီကဗ်ာကို ကၽြန္မ ဘာသာျပန္ခဲ့ၿပီး ၂၀၁၂ ဧၿပီလမွာ ေကာင္းကင္မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေန႔ ဂ်ဴလိုင္ ၃ ရက္ေန႔ဟာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားေန႔ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီကဗ်ာကို အမွတ္တရ ျပန္တင္လုိက္ပါတယ္။  

အာဖရိကန္ လူမည္း အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ျဖစ္တဲ့ မာယာအန္ဂ်လိုကို ၁၉၂၈ ခုႏွစ္မွာ မစၥစၥပီ စိန္႔လူးဝစ္ မွာ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ အခုထိ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနဆဲပါ။ ဣတၳိယဝါဒီ လို႔ ထင္ရွားတဲ့ မာယာအန္ဂ်လိုရဲ႕ စာေပလက္ရာေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ခံစားႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ သူ႕ဘဝရဲ႕ အတက္အက် ေနာက္ေၾကာင္းေတြကိုလည္း အနည္းငယ္ သိဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ သူ အသက္ ၃ ႏွစ္အရြယ္မွာ မိဘေတြဟာ ကြာရွင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အာကန္ဆန္မွာ ေနထုိင္တဲ့ အဘြားဆီကို ၅ ႏွစ္ၾကာ ပို႔ထားခံရပါတယ္။ အဲဒီေဒသမွာ လူမ်ိဳးေရး ခြဲျခားဖိႏွိပ္မႈကို ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ အာဂမိန္းမ ကဗ်ာဟာ လူမ်ိဳးေရးခြဲျခားမႈနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ သူမရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုကိုလည္း ေဖာ္ညႊန္းခ်င္တာလို႔လည္း ဆိုၾကပါတယ္။ အသက္ ၇ ႏွစ္ ၈ ႏွစ္ အရြယ္မွာ သူဟာ သူ႔အေမရဲ႕ရည္းစားက လိင္ပိုင္းဆုိင္ရာ အႏိုင္က်င့္တာကို ခံခဲ့ရၿပီး ၅ ႏွစ္ေလာက္ စကားမေျပာပဲ ဆြံ႔အ ေနခဲ့ပါတယ္။ အာဂမိန္းမကဗ်ာဟာ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြအတြက္ ျပန္လည္ အေလ်ာ္အစား ေပးထားတာ လို႔လည္း သံုးသပ္ၾကပါတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ၿပီး ဆန္ဖရန္စစၥကိုရဲ႕ ပထမဆံုး အာဖရိကန္ အေမရိိကန္ အမ်ိဳးသမီး ေကဘယ္ကား လက္မွတ္ေရာင္းသူ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ျပန္တက္ေနတုန္း စီနီယာႏွစ္မွာ ကိုယ္ဝန္ရၿပီး သားေလးတစ္ေယာက္ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ ကေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ရတဲ့ တစ္ဦးတည္းမိခင္ အေနနဲ႔ ဘဝမွာ အေတာ္ရုန္းကန္ခဲ့ရပါတယ္။ စားပြဲထိုး၊ ထမင္းခ်က္ အျဖစ္ အသက္ေမြးခဲ့ရပါတယ္။

အဲဒီအေတာအတြင္းမွာပဲ သူ႕ရဲ႕ ဝါသနာဗီဇ ျဖစ္တဲ့ ဂီတ၊ အက၊ သရုပ္ေဆာင္ျခင္းနဲ႕ ကဗ်ာေရးျခင္းကို အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္မွာ ဂရိ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ၿပီး ညကပြဲေတြမွာ သီခ်င္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ရဲ႕ ကေလးဘဝနာမည္နဲ႔ အိမ္ေထာင္နာမည္ကို ေပါင္းစပ္ၿပီး မာယာအန္ဂ်လို ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ယူခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္က မတည္ၿမဲခဲ့ေပမယ့္ အဆိုေတာ္ဘဝ၊ အကမင္းသမီး ဘဝကေတာ့ ဆက္လက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၄ ၅၅ ခုႏွစ္ေတြမွာ ဥေရာပကို သရုပ္ေဆာင္တင္ဆက္ဖို႔ သြားခဲ့ရပါတယ္။ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွာ သူ႔ရဲ႕ ပထမဆံုး အယ္လဘန္ကို ထုတ္ေဝခဲ့တယ္။ ေမာ္ဒန္အကကို ေလ့လာခဲ့တယ္။ စင္ျမင့္မွာေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ မင္းသမီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာၿပီး ရုပ္ျမင္သံၾကားပြဲေတြမွာလည္း တင္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၀ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူဟာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ အရည္အခ်င္းေတြကို ပိုၿပီး တိုးတက္ေအာင္လုပ္ဖို႔ စိတ္အားသန္လာပါတယ္။ Harlem Writer’s Guild  ကို ဝင္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရး လႈပ္ရွားမႈေတြမွာလည္း ပါဝင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အာဖရိကမွာ အခ်ိန္တစ္ခုအထိ ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး ဂါနာတကၠသိုလ္မွာ နည္းျပတစ္ဦးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ အေမရိကကို ျပန္လာတဲ့အခါ ေဒါက္တာ မာတင္လူသာကင္းနဲ႕ အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ အာဖရိက က အမ်ိဳးသမီးေတြဘဝ ျမွင့္တင္ေရးအတြက္ မာယာဟာ အမ်ားႀကီး ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူအသက္ႀကီးလာေလေလ သူ႕ကဗ်ာေတြဟာလည္း ပိုၿပီး ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားလာေလေလ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ေတြမွာ အေမရိကန္ သမၼတေတြက မာယာကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ မာယာဟာ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ဇာတ္လမ္းနဲ႕ မွတ္တမ္းအစီအစဥ္ေတြ အမ်ားအျပားကို ရိုက္ကူးခဲ့ၿပီး ကိုယ္တုိင္ေရးအတၱဳပၸတၱိ ၇ အုပ္အပါအဝင္ စာအုပ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။

မာယာဟာ ဒီကဗ်ာကို ရိုးရွင္းၿပီး နားလည္လြယ္တဲ့ အေရးအသားနဲ႕ ေရးခဲ့ပါတယ္။  ဒီကဗ်ာနဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္တဲ့ဘဝကို ခ်ီးမြမ္းခဲ့တယ္။ စင္ေပၚကေန ပရိသတ္ကို ေဖ်ာ္ေျဖ သရုပ္ေဆာင္ျပဖို႔  အားေကာင္းတဲ့ ဇာတ္ဆန္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာကို ၾကားတဲ့အခါ ကဗ်ာေရးသူရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာလႈပ္ရွားမႈကိုပါ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လို႔ရပါတယ္။  ခ်စ္စရာသြယ္သြယ္လ်လ် ဖက္ရွင္ေမာ္ဒယ္ေတြရဲ႕ အေပၚယံ အေရျပားတစ္ေထာက္ အလွအပမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့  မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြရဲ႕ တကယ့္သက္ေရာက္မႈ ဟာ ဘာလဲ ဆိုတာ ရွင္းျပခဲ့တယ္။  ဆြဲေဆာင္မႈေတြရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ နဲ႕ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈအေပၚ ဂုဏ္ယူမႈ ကို ဒီကဗ်ာမွာ ရဲရဲဝံံံ့ဝံ့ခ်ျပခဲ့ပါတယ္။ က်ိဳးေၾကာင္းမဲ့ ဘဝင္ျမင့္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ဘာကိုမွ ဦးညႊတ္စရာ မလိုအပ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးစစ္စစ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ သဘာဝခြန္အားေတြအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္မႈကို ဒီကဗ်ာနဲ႔ လူအမ်ားကို မွ်ေဝခံစားခဲ့ပါတယ္။

ရည္ညႊန္းကိုးကား
http://en.wikipedia.org/wiki/Maya_Angelou
http://mahmag.org/blog/2011/05/09/review-of-the-poemphenomenal-woman-by-m-badihian/
http://www.skoool.ie/examcentre_sc.asp?id=4754


အာဂမိန္းမ


ကၽြန္မရဲ႕လ်ိဴ႕ဝွက္ခ်က္ရွိရာကို မိန္းမေခ်ာေလးေတြ သိခ်င္ေနၾက
ကၽြန္မက ခ်စ္စရာလည္းမေကာင္း ဖက္ရွင္ေမာ္ဒယ္လိုလည္း အခ်ိဳးတက်မဟုတ္
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ေျပာျပတိုင္း
သူတို႕က လိမ္ညာေနတယ္ပဲ ထင္ေနၾက
ကၽြန္မေျပာျပမယ္
အဲဒါဟာ ကၽြန္မလက္ေမာင္းေတြရဲ႕ အလွမ္းအကမ္း
ကၽြန္မတင္ပါးဆံုရဲ႕ အက်ယ္အဝန္း
ကၽြန္မရဲ႕ ဆင္မယဥ္သာ ေျခလွမ္း
ကၽြန္မႏႈတ္ခမ္းရဲ႕ အေကြးအတြန္႕
ကၽြန္မက မိန္းမတစ္ေယာက္ေလ
တစ္မိေပါက္တစ္ေယာက္ထြန္း
အာဂမိန္းမ
အဲဒါ ကၽြန္မေပါ့

အခန္းတစ္ခန္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ဝင္သြားတယ္
ပူရိသတို႕ဘဝင္ခုိက္ေလာက္ေအာင္
ခပ္မိုက္မိုက္ ေလွ်ာက္သြားတယ္
ငနဲသားေတြရပ္ေနၾက
ဒူးေထာက္ခယ
ကၽြန္မအနားကို ဝိုင္းကပ္လာ
ပ်ားအံုတစ္အံုလိုေပါ့
ကၽြန္မေျပာျပမယ္
အဲဒါ ကၽြန္မမ်က္ဝန္းေတြထဲက မီး
ကၽြန္မသြားေတြရဲ႕ ေရာင္ျပန္
ကၽြန္မခါးေတြရဲ႕ အလႈပ္အယမ္း
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မေျခေထာက္ေတြထဲက ေပ်ာ္ရႊင္မႈ
ကၽြန္မက မိန္းမတစ္ေယာက္ေလ
တစ္မိေပါက္တစ္ေယာက္ထြန္း
အာဂမိန္းမ
အဲဒါ ကၽြန္မေပါ့

ေယာကၤ်ားေတြ ကိုယ္တုိင္  သိခ်င္ၾက
ကၽြန္မဆီမွာ ဘာျမင္ရမလဲလို႕
အလူးအလဲႀကိဳးစားၾက
ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္မရဲ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္အဇ်တၱကို
ဒင္းတို႕လွမ္းမထိႏိုင္
ကၽြန္မက ျပဖို႕ ႀကိဳးစားေတာ့လည္း
ဒင္းတို႕ခမ်ာ ျမင္ကို မျမင္ႏိုင္ၾကေသး
ကၽြန္မေျပာျပမယ္
အဲဒါ ကၽြန္မတင္ပါးရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္း
ကၽြန္မအၿပံဳးရဲ႕ ေနျခည္
ကၽြန္မရင္သားေတြရဲ႕ နိမ့္တံုျမင့္တံုျဖစ္မႈ
ကၽြန္မစတုိင္ရဲ႕ တင့္တယ္မႈ
ကၽြန္မက မိန္းမတစ္ေယာက္ေလ
တစ္မိေပါက္တစ္ေယာက္ထြန္း
အာဂမိန္းမ
အဲဒါ ကၽြန္မေပါ့

အခုေတာ့ ရွင္သိၿပီ
ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္မဦးေခါင္းမညြတ္တာ
မေအာ္ဟစ္တာ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္မျဖစ္တာ
စကားက်ယ္က်ယ္ကို ေျပာစရာမလိုတာ
ကၽြန္မျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတာကို ရွင္ျမင္တဲ့အခါ
ရွင္ဂုဏ္ယူသင့္တာေပါ့
ကၽြန္မေျပာျပမယ္
အဲဒါ ကၽြန္မ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ရဲ႕ ခြာသံ
ကၽြန္မဆံပင္ရဲ႕ အယိမ္းအႏြဲ႕
ကၽြန္မလက္ေတြရဲ႕ ဖဝါးႏုႏု
ကၽြန္မဂရုစိုက္တာကို လိုအပ္မႈ
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မက မိန္းမတစ္ေယာက္ေလ
တစ္မိေပါက္တစ္ေယာက္ထြန္း
အာဂမိန္းမ
အဲဒါ ကၽြန္မေပါ့

မာယာအန္ဂ်လို

(အေမရိကန္ ကဗ်ာဆရာမ Maya Angelou ၏ Phenomenal Woman ကို ပန္ဒိုရာ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါသည္။)

Expand..

Summary..

ဂ်ယ္လီငါးဟာ ငါးမဟုတ္ဘူး

ဂ်ယ္လီငါးဟာ ငါးမဟုတ္ဘူး

ဒါ သက္သက္ လုပ္ႀကံဖန္တီးထားတာ၊ ငါ့ကို ယုတၱိရွိရွိ လက္ေတြ႔က်က် ငါးတစ္ေကာင္သာ ျပလိုက္စမ္းပါ - ဂ်ယ္လီငါးဟာ ငါးမဟုတ္သလို ဂ်ယ္ခ်င္မွေတာင္ ဂ်ယ္မယ္ လီခ်င္မွေတာင္ လီမယ္   အနည္းဆံုး ဝီကီပိဒိယကေတာင္ ဒီလိုေျပာေနေပါ့

“ဂ်ယ္လီငါးဟု အမည္တြင္ေသာ္လည္း ဂ်ယ္လီငါးမ်ားသည္ ငါးမဟုတ္ပါ။ ဂ်ယ္လီငါးကို ေရ ၉၅%ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားပါသည္။ ၄င္းတို႔တြင္ ဦးေႏွာက္၊ အသည္း၊ ပါးဟက္၊ အရိုး၊ ေသြး မပါရွိေပ။” 

ဂ်ယ္လီငါးရဲ႕ အၿမီးနဲ႔ ေရယက္ေတြကို ေရသူမတစ္ေကာင္ဟာ ႏွစ္ရွည္စနစ္နဲ႔ ငွားရမ္း သံုးစြဲထားတာ - ဒ႑ာရီေတြ လာမေျပာနဲ႔ - ဂ်ယ္လီငါးမွာ ဦးေႏွာက္မရွိရျခင္းဟာ ယိုယြင္းေနတဲ့ ပညာေရးစနစ္တစ္ခုရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေၾကာင့္ပါ - ဂါခ်က္ေတြဟာ ေယဘုယ် မဆန္လြန္းဘူးလား - ဒိုင္ႏိုေဆာဟာ ငွက္ေတြက ဆင္းသက္တယ္ ငွက္ေတြဟာ ငါးေတြက ဆင္းသက္တယ္ ငါးေတြဟာ ဂ်ယ္လီငါးက ဆင္းသက္တယ္ - ေတာ္ပါၿပီ အခ်ဥ္လာမဖမ္းနဲ႔ - ဆႏၵေတြ မေစာ..ေဟာ..ေဟာ ၾကပါနဲ႔ေလ သိပ္မေဝးေတာ့တဲ့ အနာဂတ္မွာ ဂ်ယ္လီငါးရဲ႕ အေၾကးခြံေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာပါလိမ့္မယ္ - အယံုသြင္းခ်င္ရင္ မ်က္ႏွာစာအုပ္ထဲ သြားေျပာ - ဂ်ယ္လီငါးဟာ သာမန္လူေတြ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ျဖစ္တည္မႈ သံသရာက လြတ္ေျမာက္ရာ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း ေဖာက္ထြက္ငါးတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေၾကာင္း - တရားသေဘာနဲ႔ တအားမေဖာေရွာနဲ႔ -  ေခတ္မီသူတိုင္း ဂ်ယ္လီငါးကို ငါးဟု အတည္ျပဳၾကသည္ - အခ်င္းခ်င္း အနီးကပ္ဖိအားေတြ လာမေပးနဲ႔ - ဒါဟာ အရင္ဂ်ယ္လီငါး လက္ထက္က ေဖာက္ျပားခဲ့တဲ့ ခႏၶာေဗဒပါ ယေန႔ေခတ္ ဂ်ယ္လီငါးေတြဟာ ငါးအျဖစ္ကို ျပည့္ျပည့္ဝဝ ခံယူႏိုင္ရန္ ေန႔မအား ညမနားဆိုသလို ႀကိဳးပမ္းလ်က္ရွိပါေၾကာင္း -   ကုိင္း ငါ့ဦးထုပ္ကိုသာ ငါကိုက္စားလိုက္ေတာ့မယ္  

ဒါက ပိရိသိုသိပ္တဲ့ ၾကံစည္ေနရာခ်မႈ၊ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေတြနဲ႔ ကစားေနတဲ့ပြဲ၊ အလွည့္အေျပာင္း မ်ားစြာနဲ႔ မဟာဗ်ဴဟာ - ဂ်ယ္လီငါး ဘာလဲ ဘယ္လဲ - ဘာႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘူေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါးအစစ္ေတြ ထူထပ္လာတဲ့အခါ ဂ်ယ္လီငါးေတြ လႈပ္ခတ္လာမွာပဲ ငါးလို႔သတ္မွတ္ရင္ ပုစြန္ ဂဏန္းေတာင္ လက္ခံတာ မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ငါးလို႔ဆိုလိုက္ရင္ ငါးကုိဆိုလိုတာပဲ ျဖစ္ရမယ္ ဒီေတာ့ ဂ်ယ္လီငါးဟာ ေရထဲမွာ ေနႏိုင္ပါတယ္ သို႔ေသာ္ ငါးမဟုတ္ဘူး ဂ်ယ္လီငါးဟာ ေရသတၱဝါတစ္မ်ိဳးပါ သို႔ေသာ္ ငါးမဟုတ္ဘူး ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ ဂ်ယ္လီဟာ ဂ်ယ္ၿပီးေတာ့လီသြားရင္ေတာင္မွ ဂ်ယ္လီငါးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ငါးမဟုတ္ဘူး

ပန္ဒိုရာ

၂၆.၁၀.၂၀၁၂-၃.၆.၂၀၁၃

(ကဗ်ာေလာက - ၃) 

Expand..

Summary..