သူရဲေကာင္းအဲလက္စ္

သူရဲေကာင္းအဲလက္စ္


က်ား.. က်ားႀကီး… အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ဟစ္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ရြာထဲကို က်ားတစ္ေကာင္ ဝင္လာလုိ႔တဲ့။  ကေလးငယ္ေတြ အာေခါင္ျခစ္ၿပီး ေအာ္ငိုၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ဘာမွန္းမသိ သူမ်ားငိုသံၾကားလို႔ လိုက္ငိုၾကတယ္။ အားလံုး ကစင့္ကလ်ား ေျပးလႊားၾက။ က်ားဆိုတာ သြား ပါတယ္။ က်ားကိုက္တယ္ဆိုတာ အေပါက္ကေလးနဲ႔ မဟုတ္ဘူး။ နာတာရွည္လည္း မဟုတ္ဘူး။ က်ား ဆိုမွေတာ့ ကူးစက္ေရာဂါလည္း မဟုတ္ဘူး။ လူသူအမ်ားဟာ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းေတြေပၚ သစ္ပင္ေတြေပၚ တက္မိတက္ရာ တက္ေျပးၾက။

က်ားက တကယ္ေတာ့ အိမ္ႀကိဳအိမ္ၾကားမွာ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းေနတာ။ သူဟာ အားနည္းက်ံဳလွီေနပံု ေပၚတယ္။ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ေမာပန္းမႈ၊ ဆာေလာင္မႈ၊ နာက်င္မႈ၊ ဘာကိုမွ မယံုၾကည္ႏိုင္မႈ၊ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းမႈ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့မႈ..။

က်ားရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္ကို ျဗဳန္းဆို အရိပ္တခုက်လာတယ္။ အားအင္ျပည့္ၿဖိဳး ခြန္အားတိုးကာ ျပတ္သားရဲရင့္တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ေက-သ-ရာ-ဇာ ျခေသၤ့။ တစ္ေကာင္တည္း.. ဒါေပမယ့္ ျခေသၤ့။ ျခေသၤ့စစ္စစ္။ ေရမေရာဘူး။ ျမက္မစားဘူး။ သက္သတ္လြတ္မစားဘူး။ သူက က်ားကို ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေျပာလုိက္တယ္။

မင္းဟာ အႏၱရာယ္ေကာင္ပဲ။ ရြာထဲမွာ သားရဲတိရစၦာန္တစ္ေကာင္ ဝင္ေနတာ ရြာသူရြာသားေတြအတြက္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္။ မင္းကို သုတ္သင္ပစ္ရမယ္

ဗ်ာ

က်ားက မ်က္လံုးႀကီးျပဴးသြားတယ္။ ေမးခ်င္ေနတယ္ - နင္ကေရာ သားရဲတိရိစၦာန္ မဟုတ္လုိ႔လား ျခေသၤ့ရဲ႕။  ေမးဖို႕အခ်ိန္မရလိုက္တဲ့ တိုက္ပြဲက သိပ္မၾကာပါဘူး။ မၾကာခင္ပဲ က်ားဟာ ေျမေပၚမွာ ဘုန္းဘုန္းလဲက်ၿပီး ေသြးအိုင္ထဲမွာ မလႈပ္မယွက္။

ျခေသၤ့က အားလံုးကို သေဘာေကာင္းတဲ့ အၿပံဳးနဲ႔ ၿပံဳးျပၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ရပ္ေနေတာ့ လူေတြက အံ့ၾသသြားၾကတယ္။ မရဲတရဲ အနားကပ္လာတယ္။ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ ျခေသၤ့ႀကီးရယ္..။ လူေတြက ေျပာေတာ့ ေခါင္းေလးညိတ္ျပတယ္။ ရပါတယ္ဗ်ာ.. ဒါက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေသးအဖြဲပါ။ ျခေသၤ့ဟာ လူေတြနဲ႔ သိပ္ယဥ္ပါးေနပံုရတယ္။

ဟာ… ဒါ.. ဒါ.. အဲလက္စ္ မဟုတ္လား

ကေလးတစ္ေယာက္က ေျပာလိုက္တယ္။ အဲလက္စ္ အဲလက္စ္…. မဂဒါစကာ ရုပ္ရွင္ထဲက အဲလက္စ္၊ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ စင္ထရယ္ပါ့ခ္ ပန္းၿခံထဲက တိရိစၦာန္႐ုံမွာ လူေတြကို ေဖ်ာ္ေျဖမႈေပးတဲ့ အဲလက္စ္။ ဟုတ္တာေပါ့ ဒါ အဲလက္စ္ အစစ္ပဲ။

အဲလက္စ္ဆိုတာ ႏွယ္ႏွယ္ရရမွ မဟုတ္ပဲ။ ဆယ္လစ္ဘရစ္တီပဲ။ ရုပ္ရွင္မင္းသားပဲ။ အခုေတာ့ ရြာရဲ႕ ဟီး႐ုိးပဲ။ လူေတြဟာ အဲလက္စ္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾက။ တြဲၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္သူကရိုက္။ မၾကာမီ အိုးစည္ဗံုေမာင္းေတြနဲ႔ ထြက္တဲ့လူက ထြက္လာတယ္။ ရြာသားေတြကို သားရဲတိရစၦာန္ရန္ကေန ကယ္တင္ေပးတဲ့ ယဥ္ပါးတဲ့ျခေသၤ့ကို ဂုဏ္ျပဳအခမ္းအနားေတာ့ က်င္းပမွျဖစ္မယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေဆာ္ၾသလုိက္တယ္။   တစ္ေယာက္ေယာက္က စပြန္ဆာေပးလိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္မကေတြက ေနာက္ကလိုက္ပါလာၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပြဲတစ္ခုခု ျဖစ္လာတယ္။

အဲလက္စ္ဟာ လည္ဆံေမႊးေတြကို သံလြင္ဆီလိမ္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၿဖီးသင္ၿပီးေတာ့ ဂုဏ္ျပဳခံဖို႔ မတ္တတ္ေလး ရပ္ေစာင့္ေနပါတယ္။ သူ႔ေဘးတဖက္တခ်က္ကို ညိဳဝါေရာင္ဝတ္စံုဆင္ျမန္းၿပီး ဆံပင္ေတြဖားလ်ားခ်ထားတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြ ေရာက္လာတယ္။ ဒါ သူ႔ရဲ႕အေရာင္အေသြး အသြင္သ႑ာန္လို ဆင္ယင္ၿပီး သူ႔ရဲ႕႔ဂုဏ္ဝါကို ခမ္းနားသထက္ခန္းနားေအာင္ ဝန္းရံေပးထားမယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္တယ္။

လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ခ်င္သူေတြမ်ားလြန္းလို႔ ခန္းမတစ္ခုလံုးျပည့္လွ်ံသြားတယ္။ အဲလက္စ္ရဲ႕လက္ဖဝါးေတြနဲ႔ ထိတို႔ခြင့္ရဖို႔အေရး အဲလက္စ္နဲ႔ တြဲၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႔အေရး တန္းစီေစာင့္ဆုိင္းၾကရတယ္။ လူတန္းရွည္ႀကီးေဘးမွာ အေမာေျပ အဆာေျပ ေရသန္႔ဗူး ေဆးလိပ္ကြမ္းယာ ေရာင္းသူေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ေပၚေပါက္လာတယ္။ ဝယ္သူရွိရင္ ေရာင္းသူရွိ အေရာင္းအဝယ္ရွိရာ ေစ်းကြက္ရွိ ဆိုသလိုပါပဲ။

ေစ်းကြက္ကခ်ဲ႕ထြင္လာလိုက္တာ တန္းစီသူေတြက ေနရာေရာင္းစားလာၾကတဲ့ အထိပဲ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း တစ္မိသားစုလံုး ညအိပ္ညေန ႏွစ္ခါ သံုးခါျပန္ တန္းစီရင္း ဝင္ေငြရွာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အဲလက္စ္ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ပြဲကိုမွ မသြားရင္ ေခတ္ေနာက္က်မလိုလို ေၾကာ္ျငာေတြဝင္ၿပီး ဒီေနရာကို စည္ကားသထက္ စည္ကားေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။
အားနာတတ္သူ ယဥ္ေက်းတဲ့ ျခေသၤ့ကေလးအဲလက္စ္ ဟာ လူေငြ႕ေတြၾကား ေခၽြးေတြပ်ံလာတယ္။ ဆြဲယမ္းႏႈတ္ဆက္ရလြန္းလို႔ လက္ေတြ နာလာတယ္။ ၿပံဳးျဖဲထားရလို႔ ပါးစပ္ေတြ ေညာင္းလာတယ္။ အဲဒီထက္ဆိုးတာက ဗိုက္ဆာလာတယ္။ ဗိုက္ဆာတာက အေရးမႀကီးဘူး။ ဆာဆာနဲ႔ ေတာစိတ္ေတာင္စိတ္ေတြေပါက္ၿပီး  လူအုပ္ထဲ ကိုက္ခ်င္ခဲခ်င္စိတ္ ဝင္လာမွ ဟုတ္ေပ့ျဖစ္မယ္။  အဲလက္စ္ စိတ္ညစ္လာတယ္။

လူေတြၾကားမွာ ပြဲဆိုတာက စလိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ဘယ္အဆံုးသတ္ပါ့မလဲ။ လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ လူထုလူတန္းစား အလႊာအသီးသီးက ဒီပြဲကို လာေနၾကတယ္ ဆုိတာသိေတာ့ စီးပြားေရး ႏိုင္ငံေရး အေပးအယူ အေရာင္းအဝယ္ ညွိႏိႈင္းခ်ိတ္ဆက္ခ်င္သူေတြကလည္း ဒီေနရာကို မ်က္စိက်လာတယ္။

ဂြင္သမားေတြ က်င္လည္က်က္စားလာေတာ့ တခ်ိဳ႔ေတြလည္း ပြဲထဲမွာ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာေတြကို လိုက္ရွာၿပီး မေတာ္တဆေတြ႔သလိုလိုနဲ႔ ေစ်းစကားေတြ အေျပးအလႊားေျပာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ဒီရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပဲ ပြဲကိုလာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က အဲလက္စ္ကိုေတာင္ အေလးမထားေတာ့ဘူး။ အဲလက္စ္ကို မျမင္ဘဲ အဲလက္စ္ေဘးက ညိဳဝါဝတ္စံုနဲ႔ မိန္းကေလးေတြကို အဲလက္စ္အမွတ္နဲ႔ ဝတ္ေက်တန္းေက် ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကပ်ာကယာ ထြက္သြားၾကတယ္။

အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ၾကာလာတယ္။ ဂြင္ေတြ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာတယ္။ အလဲအလွယ္ အေပးအယူေတြ ပိုပို အလုပ္ျဖစ္လာတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အဲလက္စ္ကို အမွတ္မဲ့ ေက်ာ္ျဖတ္ကုန္ၾကတယ္။ အဲလက္စ္ဟာ ဒီပြဲက ငါ့အတြက္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ သူ႔ရဲ႕အေရးပါမႈကို သူ႔ဘာသာ သံသယျဖစ္လာတယ္။ မတ္တတ္ရပ္ေနရာက ေနာက္ကို တစ္လွမ္းဆုတ္ၾကည့္တယ္။ လူေတြက သူ႔ကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားၾကတယ္။ ပြဲကေတာ့ ဆက္လက္ စည္ကားလ်က္။ ခပ္ေဝးေဝး ေထာင့္ကေလးကို အသာ သြားေနလုိက္တယ္။ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိဘူး။ ပြဲက စည္ကားလ်က္ပါပဲ။ ခန္းမရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ခြာလာခဲ့တယ္။ လူသူဆူပူအသံေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနဆဲ က်န္ခဲ့တယ္။

ဆုတ္တယ္။ ဆက္ၿပီး ဆုတ္ခြာတယ္။ ရြာလယ္ေခါင္ကေန ရြာဆင္ေျခဖံုးအထိ။ ရြာရဲ႕ နယ္နိမိတ္ဆံုး ေတာစပ္လို႔ ထင္ရတဲ့ ေနရာအထိ။

ဟူး.. အခုမွပဲ ေတာကို ေရာက္ေတာ့တယ္။ လူေတြနဲ႔ ေဝး.. ေဝး.. ေဝးတဲ့နယ္ေျမ….ဟိုက္..

အဲလက္စ္ အံ့ၾသစိတ္ပ်က္သြားရတယ္။ ေတာဆိုတာ ရွိမွ မရွိေတာ့ပဲ။ ရြာက တျဖည္းျဖည္း ခ်ဲ႕ထြင္ထားလိုက္တာ ေနရာတကာ လူေနအိမ္ေျခေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ။ သဘာဝေပါက္ပင္ေတြလည္း ခပ္က်ဲက်ဲပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ဘယ္ေနရာကို ဦးတည္ဦးတည္ လူေနရပ္ကြက္ေတြပဲ ျဖစ္ေနလို႔ အဲလက္စ္ လည္း စိတ္ပ်က္မိတယ္။ ကိုင္း.. သူ ဘယ္လိုဆက္လက္ၿပီး ရွင္သန္ရမလဲ။ အဲလက္စ္က လူေတြၾကားကို ျပန္မသြားေတာ့ဘူး။ သူ႔ကိုဗဟိုျပဳတဲ့ ပြဲတစ္ခုဟာ သူမရွိေတာင္မွ ဆက္ျဖစ္ေနေသးတဲ့ ေနရာကို သူမျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

အဲဒီလိုနဲ႔ ရက္မွ လ၊ လမွ ႏွစ္ ကူးသြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားသလဲ မသိေတာ့ဘူး။ သူတပါးကို သတ္ျဖတ္စားေသာက္ျခင္းမျပဳဖုိ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက တိရစၦာန္ရုံမွာ ေလ့က်င့္ခံထားရတဲ့ အဲလက္စ္ဟာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ပံ့သကူသားကိုသာ  အိမ္ႀကိဳအိမ္ၾကား မီးဖိုေခ်ာင္ေတြနား ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ရွာေဖႊ စားေသာက္ရင္း အသက္ဆက္တယ္ဆိုရုံ ဆက္ေနရတယ္။

တေန႔။ ကံဆိုးတဲ့ေန႔၊ မိုးေမွာင္တဲ့ေန႔၊ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာသာဆိုရင္ ေရအိုးတို႔ ဖန္ခြက္တို႔ က်ကြဲမယ့္ေန႔။

ေမာပန္းမႈ၊ ဆာေလာင္မႈ၊ နာက်င္မႈ၊ ဘာကိုမွ မယံုၾကည္ႏိုင္မႈ၊ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းမႈ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့မႈ ေတြ ေရာႁပြန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔  အဲလက္စ္ဟာ အိမ္တစ္အိမ္ရဲ႕ ေရကျပင္ေအာက္ကို ခ်ဥ္းကပ္လာတယ္။ အိမ္ေအာက္မွာ တစ္ခုခုက်လို႔ ဆင္းေကာက္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ပက္ပင္းတိုးတယ္။

ျခေသၤ့.. ျခေသၤ့ႀကီး … စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ဟစ္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကေလးငယ္ေတြ အာေခါင္ျခစ္ၿပီး ေအာ္ငိုၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ဘာမွန္းမသိ သူမ်ားငိုသံၾကားလို႔ လိုက္ငိုၾကတယ္။ အားလံုး ကစင့္ကလ်ား ေျပးလႊားၾက။ လူသူအမ်ားဟာ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းေတြေပၚ သစ္ပင္ေတြေပၚ တက္မိတက္ရာ တက္ေျပးၾက။

အဲလက္စ္ရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္ကို ျဗဳန္းဆို အရိပ္တခုက်လာတယ္။ အားအင္ျပည့္ၿဖိဳး ခြန္အားတိုးကာ ျပတ္သားရဲရင့္တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ က်ားသစ္တစ္ေကာင္။  သူက အဲလက္စ္ကို ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေျပာလုိက္တယ္။

မင္းဟာ အႏၱရာယ္ေကာင္ပဲ။ ရြာထဲမွာ သားရဲတိရစၦာန္တစ္ေကာင္ ဝင္ေနတာ ရြာသူရြာသားေတြအတြက္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္။ မင္းကို သုတ္သင္ပစ္ရမယ္။

ဗ်ာ

အဲလက္စ္ မ်က္လံုးႀကီးျပဴးသြားတယ္။ ေမးခ်င္ေနတယ္ - နင္ကေရာ သားရဲတိရိစၦာန္မဟုတ္လုိ႔လား က်ားသစ္ရဲ႕။ ေမးဖို႕အခ်ိန္မရလိုက္တဲ့ တိုက္ပြဲက သိပ္မၾကာပါဘူး။

ပန္ဒိုရာ
၂၃-၂၈.၄.၂ဝ၁၂


(ယံုမလားေတာ့မသိဘူး။ အဲဒီ ဇာတ္လမ္း အစအဆံုးဟာ ကၽြန္မ အိပ္မက္မက္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက မေမ့ခင္ ခ်ေရးထားတဲ့ ပံုျပင္ေခၚမလား၊ ဝတၳဳေခၚမလား (ဒါမွမဟုတ္ စကားေျပကဗ်ာလို႔ပဲေခၚမလား :)) အဲဒီစာေလးကို ျပန္ေတြ႕လို႕ တင္လိုက္ပါတယ္။)