ဘ၀လက္တြဲေဖာ္

ဒီေခါင္းစဥ္ေလးကို သူမ်ားေတြ ေရးေရးေနတာကို ဖတ္မိတာ အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ အခုေတာ့ ဆိုး၀ွတ္က တက္ဂ္လာလို႕ မေရွာင္သာ ေရးရပါေတာ့မယ္။

အမ်ားစုအတြက္ေတာ့ အသက္အရြယ္တခုကို ေရာက္ၿပီး စဥ္းစား ဆင္ျခင္တတ္သူေတြဟာ လက္တြဲေဖာ္ရဲ႕ အလုပ္အကိုင္ ပညာအရည္အခ်င္းတို႕ ေမြးခ်င္း ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိသလဲတို႕ မိဘေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႕ သဟဇာတ ျဖစ္မျဖစ္တို႕ ဒါမ်ိဳးေတြ သာမန္အားျဖင့္ သံုးသပ္ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ တြက္တယ္ခ်က္တယ္လို႕ ဆိုခ်င္ဆိုႏိုင္လည္း လူႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းစပ္တယ္ ဆိုတာ တကယ့္တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ႏွစ္ေယာက္တင္မက ဟိုဘက္သည္ဘက္ ေဆြမ်ိဳးစု ႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္ရတာ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ ေရွ႕ေလွ်ာက္ရမယ့္ ဘ၀ႀကီး တစ္ခုလံုးအတြက္ အေရးႀကီးတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မွားတယ္လို႕ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ မိဘေတြက သင့္ေတာ္ရာ စပ္ဟပ္ ေပးစားတဲ့ အိမ္ေထာင္ေတြလည္း တည္ၿမဲေနၾကတာ အမ်ားႀကီးေတြ႕ဖူးပါတယ္။

ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ဆိုတာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ကိုယ့္မွာ ရွိလာမလား ရွိမလာဘူးလား ဆိုတာကို ငယ္ငယ္ကတည္းက တင္းတင္း က်ပ္က်ပ္ေတာ့ မသတ္မွတ္ခဲ့ပါဘူး။ ေတြ႕ခ်င္လည္းေတြ႕ တကူးတကေတာ့ လုိက္မရွာဘူး။ တကူးတကလည္း ေရွာင္မေနဘူး။ အဲသည္လိုပဲ သေဘာထားခဲ့ပါတယ္။

ဘယ္လိုလူမ်ိဳးကို ေရြးခ်ယ္မယ္လို႕ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ စံထားတာေတြက ဆယ္ေက်ာ္သက္ ရွစ္တန္း အရြယ္ေလာက္ကေတာ့ ရွိခဲ့တာေပါ့။ သတ္မွတ္ခ်က္ ရွိလာခဲ့ရတာကလည္း သည္လို။ အစ္ကို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မင္းညီမကို စိတ္၀င္စားတယ္ လို႕ အစ္ကို႕ကို လာေျပာသတဲ့။ အဲသည္တုန္းက စာဂ်ပိုးက်ေနတဲ့ ညီမကို ယံုၾကည္စြာနဲ႕ ျပန္ မႀကိဳက္ေလာက္ပါဘူး ဆိုၿပီး အကို က ကိုယ့္ကို ျပန္ေျပာျပတယ္။ ကိုယ္ကလည္း စာရင္းေလးလုပ္ၿပီး ျပန္ျပလိုက္တယ္။ (အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။ သည္စာရင္းမ်ိဳး ဆန္ဆန္ပါပဲ။ သည့္ထက္ ပိုရွည္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။)

၁) ပံုပန္းသ႑ာန္က ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ေလးေတြကို သေဘာက်တယ္။ (ေဖေဖ့လိုမ်ိဳး)
၂) အသားေတာ့ မည္းတာ မႀကိဳက္သလို သိပ္မျဖဴနဲ႕ (ကိုယ္ကလည္း အရမ္းမျဖဴေတာ့ ကိုယ့္ထက္ျဖဴေနရင္ မနာလိုဘူး.)
၃) ၾကည့္ေကာင္းေစခ်င္ေသာ္လည္း သိပ္အရမ္းမေခ်ာနဲ႕ (စိတ္ခ်တာ မခ်တာေတြထက္ အရမ္းေခ်ာေနရင္လည္း မနာလိုဘူး..)
၄) ဥာဏ္ေကာင္းရမယ္။ စာေတာ္ရမယ္။ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္စာ ေတာ္ရမယ္။ (ဒါေပမယ့္ ေယာက်ၤားေလးတန္မဲ့ ကတ္ကတ္သတ္သတ္ အၿပိဳင္အဆိုင္ စာလုပ္ေနတာမ်ိဳးလည္း အျမင္ကတ္တယ္)
၅) စိတ္ေကာင္းရွိရမယ္။ သေဘာထားႀကီးရမယ္။
၆) အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့ ကိုယ့္ကို လိုလိုလားလား တကယ္ခ်စ္ရမယ္ေပါ့ေလ။

ၿပီးေတာ့ ဒါေတြကို အခုမစဥ္းစားေသးဘူး။ အနည္းဆံုး ဘြဲ႕ရမွ စစဥ္းစားမယ္လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲသည္သူငယ္ခ်င္းက အစ္ကို႕ကို မင္းညီမေတာ့ ငါတသက္ မရေတာ့ပါဘူးကြာလို႕ ေျပာသတဲ့။ သူက စာည့ံတယ္။ ဟီးး..။

ေမေမကလည္း သူ႕အိုင္ဒီယာနဲ႕သူ သတ္မွတ္ခ်က္ ၃ ခု ေျပာထားတယ္။
၁) ကိုယ့္ထက္ အသက္မငယ္ေစနဲ႕ (သာမန္အားျဖင့္ အသက္ပိုႀကီးသူက အေတြးအေခၚ ပိုရင့္က်က္ၿပီး ကိုယ့္ကို ဦးေဆာင္ႏိုင္မယ္ ဆိုတာမ်ိဳး)
၂) ကိုယ့္ထက္ အရပ္မပုေစနဲ႕ (ဒါကလည္း ကိုယ့္ထက္ပုရင္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအားျဖင့္ တခုခု သက္ေရာက္မႈ ရွိေနမယ္လို႕ ေတြးမိတယ္ ထင္ပါရဲ႕)
၃) စစ္သားမျဖစ္ေစနဲ႕.. တဲ့ (စစ္သားဆိုရင္ တိုက္ခိုက္ရတာနဲ႕ ေသဖို႕ ျဖစ္ႏိုင္ေျခမ်ားတာတို႕ အေ၀းမွာေနရတာ မ်ားတာတို႕။ ဒီ႕အျပင္ ေမေမက လက္နက္ကိုင္ရတဲ့ အလုပ္အကိုင္ စစ္သားတို႕ ရဲတို႕ဆိုရင္ သူ႕ကုိယ္ပိုင္သေဘာထားအရကို သိပ္သေဘာမက်။)

ငယ္ငယ္ကေတာ့ ရည္းစားထားဖို႕ ဆိုတာကို အျပစ္တစ္ခုလို တကယ္ကို ျမင္ခဲ့တယ္။ ဦးေႏွာက္ေဆးခံ ထားရတာလည္း ပါတယ္။ ေၾကာက္တတ္တာလည္း ပါတယ္။ စိတ္၀င္စားမႈ လံုးလံုးမရွိလို႕ေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ သာမန္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပံုမွန္စိတ္ပဲေပါ့။ ကိုယ့္မ်က္စိနဲ႕ ၾကည့္ေကာင္းသူ ေတြ႕ရင္ မသိမသာေတာ့ ၾကည့္ျဖစ္တာပဲ။ ေယာက်ၤားေလးေတြကို အလကားေနရင္း အထင္ေသး ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ ေလးစား သေဘာက်မိသူ မ်ားမ်ားစားစားေတာ့လည္း မရွိခဲ့တာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အခ်စ္ ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္သြားဖို႕က်ေတာ့ ခက္ခဲျပန္ေရာ။ စြဲစြဲလန္းလန္း ႏွစ္သက္ဖို႕ ဆိုတာမ်ိဳးကလည္း သေဘာက်ရုံ ႀကိဳက္ရုံ သက္သက္ မဟုတ္ျပန္ပဲကိုး။ ၿပီးေတာ့ ခံစားခ်က္ အျပန္အလွန္ စီးဆင္းဖို႕ကလည္း လိုေသးတယ္။ အေျခအေန အခ်ိန္အခါက မ်က္ႏွာသာ ေပးဖို႕လည္း လိုေသးတယ္။

ကိုယ့္အတြင္းစိတ္ ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ကိုယ္က ေဖေဖ့ကို အရမ္းေလးစားခ်စ္ခင္ေတာ့ ေဖေဖ့ပံုစံက ကုိယ့္ကိုလႊမ္းမိုးတယ္။ ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးသူ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚနဲ႕ အႏုပညာစိတ္ ေရာေႏွာေနသူေတြ ဆိုရင္ အလြန္ႏွစ္သက္ သေဘာက် တတ္ပါတယ္။ ထက္ျမက္ၿပီး လူႀကီးဆန္ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈ ရွိတာကို သေဘာက်သလို တဖက္မွာလည္း ရိုးသားတာကို သေဘာက်တယ္။ ဘယ္ေလာက္ ဥာဏ္ရည္ထက္ျမက္ ထူးခၽြန္ေနပါေစ မရိုးေျဖာင့္တဲ့ သေဘာနဲ႕ လည္လည္၀ယ္၀ယ္ ျဖစ္လြန္းရင္ေတာ့ မႀကိဳက္ျပန္ဘူး။

ကိုယ္သာ ရည္းစားထားရင္ ဘ၀အတြက္ လက္တြဲဖို႕ပဲ ျဖစ္ရမယ္လို႕ စဥ္းစားခဲ့တယ္။ သည္လိုနဲ႕ အေတြးအေခၚေတြ က တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲလာတယ္။ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကို သိပ္အဓိပၸာယ္မရွိလို႕ ကိုယ့္ဘာသာ ျမင္လာတယ္။ လူႏွစ္ေယာက္ဆိုတာ ကိုယ့္မိဘ တအူတံုဆင္း ေမာင္ႏွမေတြေတာင္ သေဘာမတည့္တာေတြရွိတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း ၿပီးျပည့္စံုမေနႏိုင္ဘူးေလ။ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အၾကာႀကီး သည္းခံႏိုင္တာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္ခုကပဲ ခ်ည္ေႏွာင္တယ္လို႕ ခံယူတယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ဆိုတဲ့အထဲမွာေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ႏွစ္သက္တန္ဖိုးထားမႈ ေလးစားမႈ ညွာတာေထာက္ထားမႈ ေစတနာရွိမႈ အျပန္အလွန္ပိုင္ဆိုင္လိုမႈ စတာေတြ ေရာေႏွာပါ၀င္ေနမယ္ လို႕လည္း ထင္မိပါတယ္။

သာမန္ ထံုးတမ္းစဥ္လာတစ္ခုလို စီးပြားေရးအရ အားကိုးဖို႕ ဆိုတာမ်ိဳး အတြက္ေတာ့ ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ကို မလိုခ်င္ခဲ့။ ဒါေပမယ့္ အခက္အခဲတခုခု ေျဖရွင္းဖို႕ တိုင္ပင္စရာ လိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ထက္ပိုၿပီး ေကာင္းမြန္တဲ့ အႀကံဥာဏ္တခုခု ေပးႏိုင္တဲ့လူမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္က အေဖာ္လိုခ်င္တာ။ အေဖာ္လုပ္ေပးခ်င္တာ။ အနားမွာ ေနခ်င္တယ္။ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာခ်င္တယ္။ သူေျပာခ်င္တာေတြလည္း အမ်ားႀကီး နားေထာင္ေပးခ်င္တယ္။ သည္ေတာ့ ၀ါသနာေတြ ထပ္တူမညီႏိုင္ေတာင္မွ ကိုယ့္စကား သူ႕စကား အျပန္အလွန္ နားလည္ႏိုင္မယ့္ အသိဥာဏ္ အဆင့္အတန္း ရွိၾကဖို႕ လိုမယ္လို႕ ထင္တယ္။

တသက္လံုး မိဘညႊန္ၾကားခ်က္ကို နားေထာင္ခဲ့လည္း ဘ၀လက္တြဲေဖာ္အတြက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ကုိယ့္သေဘာ တစ္ခုတည္းနဲ႕ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္မယ္လို႕ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္တယ္။ အဲသည္အခါမွာ ဘာသတ္မွတ္ခ်က္မွ ေခါင္းထဲ မထားေတာ့ဘူး။ တကယ္ခ်စ္သလား မခ်စ္သလား ဆိုတာပဲ စဥ္းစားေတာ့တာပဲ။

ကံေကာင္းစြာပဲ ပန္ဒိုရီက လူေကာင္းကေလး ျဖစ္ေပလို႕ေပါ့။

ပန္ဒိုရာ