မိန္းမႀကီးေလးေယာက္

ေသာၾကာညေနဟာ ၿပိဳဆင္းလာတဲ့ လူအုပ္ကို ဘူတာရုံေလးကေန ေစာင့္ေနတယ္။ ရထားေပၚ အလ်င္စလို တိုးေ၀ွ႕တက္ၾကသူေတြ၊ ဘူတာရုံ၀ကေန ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ လုပ္ၾကသူေတြ၊ ဖုန္းေခၚၾကသူေတြ၊ အက္စ္အမ္အက္စ္ ပို႕ၾကသူေတြ၊ ခ်ိန္းထားတဲ့လူေတြ ေတြ႕ေတာ့၀မ္းသာၾကသူ၊ မေတြ႕ေတာ့ လည္တဆန္႕ဆန္႕ျဖစ္ၾကသူေတြ ၾကားမွာ ရထားေတြ တစင္းၿပီးတစင္း ၀င္လာတယ္။

ကြန္ျပဴတာအိတ္တခ်ိဳ႕ စလင္းဘက္ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္တခ်ိဳ႕ ထိပ္၀ိုင္းရႈးဖိနပ္အပါးေတြ၊ ရုံး၀တ္စံုကို ေျဖေလ်ာ့ထားတဲ့ ဂ်င္းျပာျပာေတြ၊ အသားကပ္ ေျခသလံုးတ၀က္ ေဘာင္းဘီေတြ၊ ခါးပတ္ျပားႀကီး ပတ္ထားတဲ့ မီနီစကပ္ေတြ၊ လူတေယာက္ခ်င္းေတြ၊ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ၊ လူအစုလိုက္ေတြ ဘူတာရုံထဲမွာ ဟိုနားဒီနား မိုးတိုးမတ္တတ္ေတြၾကားမွာ သူတို႕ ခ်ိန္းထားၾကတယ္။

တေယာက္က ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ ေနာက္တေယာက္က ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ ဘယ္ေနရာမွာလဲ။ လက္မွတ္ေရာင္းေကာင္တာရဲ႕ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရပ္ေနတယ္။ ေတြ႕ၿပီ။ ဟိုႏွစ္ေယာက္က လမ္းမွာလို႕ေျပာတယ္။ ေဟာ.. ေရာက္လာၾကၿပီ။ လူစံုၿပီလား။ တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ ေလးေယာက္..။ အိုေက.. သြားၾကစို႕။

ဆည္းဆာရီရီေအာက္မွာ လူလုပ္ဆိပ္ကမ္းတခုရဲ႕ ရႈခင္းအတုကို လူေတြဟာ အာသာေျပ ေငးေမာေနၾကတယ္။ မီးေရာင္ေတြလက္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦေတြ ေရယာဥ္ေတြ ျမစ္ဟိုဘက္ကမ္းက ေဆာက္လက္စ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ အရာေတြက ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ညေနကို တန္ဆာဆင္ထားတယ္။

“ဟိုနားက ဆိုင္တန္းေတြမွာ ညေနစာ အရင္စားၾကတာေပါ့။” အနီေရာင္ ဆြယ္တာ၀တ္ထားတဲ့ တေယာက္က စကားစ လိုက္တယ္။

“ေကာင္းတယ္။” ဇာနားတြန္႕ေလးေတြ တပ္ထားတဲ့ ဘေလာက္စ္ ပါးပါးပြပြ အျဖဴေရာင္ကို ၀တ္ထားတဲ့တေယာက္က ခ်က္ခ်င္း ေထာက္ခံလိုက္တယ္။

“ငါကေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္ စားတာပဲ။” ခ်ည္ထည္လုိလို အ၀ါႏုႏု အက်ၤီကို စကပ္တိုတိုနဲ႕ တြဲ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ တေယာက္က ခပ္ေအးေအးေျပာတယ္။

“အဲဒီဆိုင္ေတြမွာ မစားဖူးေသးဘူး။ ဒီဆိုင္ေတြရွိတာ ဘာလို႕မ်ား မသိခဲ့ပါလိမ့္။” ရင္ဘတ္မွာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အရုပ္တရုပ္ပါတဲ့ အစိမ္းေရာင္ တီရွပ္ကို ၀တ္ထားတဲ့ တေယာက္က ေရရြတ္တယ္။

စားပြဲအားလံုးလိုလို လူေတြျပည့္ေနတယ္။ အျပင္ဘက္က်က် စားပြဲတစ္လံုးမွာ တခ်ိဳ႕ ထသြားေတာ့ သူတို႕ ၀င္ထုိင္လိုက္ၾကတယ္။ အနီရယ္ အစိမ္းရယ္က စားစရာေတြ သြားမွာတယ္။ အျဖဴက အေအးေရာင္းတဲ့ ဘက္ကို ထြက္သြားတယ္။ အ၀ါက စားပြဲကေန ထိုင္ေစာင့္တယ္။

ေလေအးစက္ တပ္မထားတဲ့ ၀န္းက်င္ဟာ အေညွာ္ေငြ႕ေတြနဲ႕ ဗလံုးဗေထြး ျဖစ္ေနတယ္။ ျမစ္ဘက္က တခါတခါ တိုက္လာတဲ့ ေလသာမရွိဘူးဆိုရင္ ၀ါးတားတား ေလထုဟာ ၾကည္လင္စရာ မရွိလွဘူး။ လူေတြက တန္းစီေစာင့္ၾကတယ္။ ဆိုင္ေတြေရွ႕က ေစာင့္ေနသူေတြရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြေအာက္မွာ ေရေတြ စိုစိစိျဖစ္ေနတယ္။ ဆယ္မိနစ္ၾကာမွ ျပန္လာပါ။ ဆယ့္ငါးမိနစ္မွရမယ္။ တရွဲရွဲ ေၾကာ္ေလွာ္ၾက။ တရႈးရႈး စားေသာက္ၾက။ မတ္တပ္ရပ္သူက ရပ္ေန။ ေနရာေကာင္း ရထားသူေတြက စိမ္ေျပနေျပစားၾက။ စားပြဲမွာ အထုပ္ေတြနဲ႕ ေနရာဦးထားၿပီး လက္ကိုင္ဖုန္းတလံုးနဲ႕ တေယာက္တည္း အလုပ္ရႈပ္သူကရႈပ္ေနၾက။ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ေသာၾကာညေနခင္းဟာ အခုထိေတာ့ ဒေရာေသာပါး ေမ်ာပါေနတုန္းပဲ။

ျမစ္ကိုေက်ာခိုင္းၿပီး ေနာက္မွီလုပ္ထားတဲ့ ခံုတန္းရွည္ေတြဟာ စားေသာက္ၿပီးသူေတြအဖို႕ ေနာက္ထပ္ဆက္ေရႊ႕သြားစရာ ေနရာေပါ့။ ညဟာ ပီျပင္ေနၿပီ။ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္စံုေတြက ျမစ္ေရျပင္ကို ဟပ္ေနတယ္။အနီက ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္ကို ဆန္႕တန္းၿပီး အေညာင္းေျဖတယ္။ အျဖဴက အက်ၤီအျဖဴကို မေပက်ံေအာင္ ထုိင္ခံုကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းထိုင္တယ္။ အစိမ္းက ေနာက္ခုိင္းျဖစ္ေနတဲ့ ျမစ္ေရျပင္ကို ကိုယ္တေစာင္းလိမ္ၿပီး လွည့္ၾကည့္ေနတယ္။ အ၀ါက အျဖဴေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး စကပ္တိုေအာက္က ေျခသလံုးေတြကို ၾကက္ေျခခတ္ ခ်ိတ္ထားလိုက္တယ္။



“ငါတို႕ မဆံုျဖစ္တာ ၾကာၿပီေနာ္…”

တေယာက္က စေျပာေတာ့ က်န္လူေတြက အသီးသီး ေခါင္းညိတ္လိုက္ၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ၿမိဳ႕ေလးမွာ အတူတူရွိေနၾကေပမယ့္ သူတို႕ အခုလိုမဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကတာ တႏွစ္နီးပါး ရွိေနၿပီ။ သူတို႕ေတြဟာ ေမြးရပ္ကို ခြာၿပီး ဒီေနရာကို တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ေရာက္လာၾကတယ္။ ေရာက္စကေတာ့ မၾကာခဏ ဆံုေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ အသစ္တေယာက္ ထပ္ေရာက္လာတိုင္း ၀မ္းသာအားရ ခ်ိန္းၾက ဖုန္းဆက္ၾက လည္ၾကပတ္ၾက။ အခုေတာ့ အနည္ထိုင္ အီေလးစျပဳလာၿပီ။ ကိုယ္ပိုင္ကိစၥ အသီးသီးေတြနဲ႕မို႕ ေႏြးေထြးတဲ့ အခ်ိန္ေတြ မဖန္တီးႏိုင္ခဲ့တာ အေတာ့္ကိုၾကာေနၿပီ။

“ငါ ဒီေန႕ အလုပ္ထြက္စာ တင္လာတယ္” အျဖဴက ဆိုင္းမပါ ဗံုမဆင့္ ေျပာလုိက္တယ္။

“ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္း။ ဒီလိုအခ်ိန္ႀကီးမွာ” အစိမ္းက တအံ့တၾသ ေမးလိုက္တယ္။

“သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သူတို႕ ဆက္ဆံေရးကို ငါမႀကိဳက္ဘူး”

အားလံုး ခဏ တိတ္သြားၾကတယ္။

“ခက္ပါတယ္။ ဒီမွာလည္း တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာက တို႕ေတြကိုဆို ခြဲျခားေနသလို ရွိတယ္” အ၀ါက ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္။

“ဒီလုိေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး” အနီက ကန္႕ကြက္တယ္။ “ကိုယ့္မွာ တကယ္အရည္အခ်င္းနဲ႕ဆိုရင္ ဘယ္သူက ႏွိပ္ကြပ္လို႕ရမလဲ”

“လူတိုင္းဟာ နင့္လိုေတာ့လည္း အရည္အခ်င္းေတြ ရွိမေနႏိုင္ဘူးေလ” ျဖတ္ခနဲ ၀င္ေျပာတဲ့ အစိမ္းကို အနီက မ်က္ေစာင္းခဲလိုက္တယ္။ သူတို႕ေတြက ေတြ႕လိုက္ရင္ အဲဒီလိုပါပဲ။ နည္းနည္းပါးပါး အတိုက္အခံေလးေတြေတာ့ ရွိစၿမဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း ခဏပါ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေနရာေလးမွာ အၿမဲေနထုိင္ခြင့္ ရေနတဲ့ အျဖဴအတြက္ ေနာက္ထပ္ အလုပ္အခြင့္အေရးတခု ဆိုတာ မရွားေၾကာင္း။ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးတခုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တည္ေထာင္ရင္ေတာင္ ရႏိုင္ေၾကာင္း အားလံုးက တညီတညြတ္တည္း အားေပးၾကတယ္။

ခဏၾကာေတာ့ သူတို႕စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားျပန္တယ္။ လာမယ့္ႏွစ္မွာ ဘာအေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာကေန ဆင္းရဲက်ပ္တည္းမႈေတြ အေၾကာင္းကို ဆက္ကူးသြားတယ္။ အဲဒီကေန ေအာ္စကာဆုရတဲ့ ကေလကလြင့္ သန္းၾကြယ္သူေဌး ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကား အေၾကာင္း ဆက္ေရာက္သြားၾကျပန္တယ္။

ေလက ေအးရုံေလး ေအးေနတယ္။ မိုးလည္းမရြာဘူး။ ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြက ဟိုတစ ဒီတစလြင့္ေနတယ္။ ၾကယ္တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ျမင္ေနရတယ္။ ဒီည ရာသီဥတုက သာယာတယ္လို႕ ဆိုႏိုင္တယ္။ ညက ရင့္ရင့္လာတယ္။ သူတို႕ေရွ႕မလွမ္းမကမ္းမွာ ထိုင္ေနတဲ့ အိႏၵိယလူမ်ိဳး စံုတြဲတတြဲဟာ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပြ႕ဖက္လိုက္ၾကတယ္။

“နင္အပ်ိဳႀကီးပဲ လုပ္ေတာ့မွာလား”

အစိမ္းက အျဖဴကို ေမးလိုက္တယ္။ အနီက ေဘးကေန ခြိကနဲ ရယ္တယ္။

“နင့္ကိုေတာ့ မေမးေတာ့ပါဘူး” အစိမ္းက အနီဘက္ကို လွည့္ေျပာလိုက္တယ္။

အ၀ါကေတာ့ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ ၿငိမ္ေနတယ္။ ၀င္မေျပာဘူး။

“ဒီႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ မေတြ႕ဘူးလား” အစိမ္းက အျဖဴကို ထပ္စပ္စုျပန္တယ္။

“ဟင့္အင္း …ေလ။ နင္တခါ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ တရုတ္ကေလးတစ္ေယာက္က လြဲလို႕ေပါ့”

“ငါဘယ္တုန္းက မိတ္ဆက္ေပးလို႕လဲ”အစိမ္းက အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ေနတယ္။ သူက ဒီလိုပဲ ေမ့တတ္တယ္။

အျဖဴက ၿပံဳးေနပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ေရႊေရာင္အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေတြးေနလား မသိပါဘူး။ သူပိုင္ဆိုင္တဲ့ ေပ်ာ့စင္းတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြနဲ႕ ခ်ိဳျမတဲ့ အၿပံဳးေတြဟာ အေတာ္ကို လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူႀကိဳက္မ်ားျခင္းရယ္ ကိုယ္နဲ႕ ဓာတုဓာတ္ျပဳႏိုင္သူကို ေတြ႕ဆံုျခင္းရယ္ ဆိုတာ တိုက္ရိုက္ထပ္တူက်လို႕မရတဲ့ ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြပဲ။

“ငါက တကယ္လို႕ တေယာက္ေယာက္နဲ႕ လက္တြဲမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ လူမ်ိဳးတူ ဘာသာစကားတူခ်င္းပဲ စဥ္းစားမွာပါ။ ႏို႕မို႕ရင္ ဘာသာစကား က စည္းျခားေနရင္ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ အျပည့္အ၀ နားလည္ဖို႕မလြယ္ဘူးလို႕ ငါထင္တယ္”
အျဖဴက သူ႕အယူအဆကို ေျပာျပေနတယ္။

“ေတာ္ပါၿပီ။ ဒီအရြယ္ေရာက္မွေတာ့ ငါလည္း ေတြ႕မယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး”
ဒီလိုဆက္ေျပာရင္းနဲ႕ စကားကို လက္စသတ္တယ္။

“ဟုတ္တယ္။ လက္တြဲေဖာ္ ဆိုတာ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ နားလည္ဖို႕ လိုတယ္”

အနီက ၀င္ေျပာတယ္။

“နင္တို႕က်ေတာ့ေရာ နားလည္မႈေတြကို ဘယ္လိုတည္ေဆာက္ခဲ့သလဲ” အနီက အ၀ါဘက္ကို လွည့္ေမးတယ္။

“ငါတို႕က ဒီေလာက္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ မေတြးမိခဲ့ပါဘူးေအ့။ နင္တို႕သိတဲ့အတုိင္း သူကလည္း ေအးေဆးပဲေလ” အ၀ါက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ တုန္႕ျပန္တယ္။

ေမးခြန္းက အစိမ္းဘက္ကို လွည့္လာျပန္တယ္။ သူကေျဖတယ္။ ျမန္မာလိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။

“Well … you know he's a nice guy.”

“ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့…”

“And …. I'm trying to be a good girl.”

က်န္တဲ့သံုးေယာက္က ၀ါးခနဲ ရယ္လုိက္ၾကတယ္။ ျမစ္ထဲမွာ စည္းခ်က္မွန္မွန္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ လႈပ္ယိမ္းရင္း ငိုက္မ်ဥ္းေနတဲ့ လိႈင္းၾကပ္ခြပ္ေလးေတြေတာင္ လန္႕ႏိုးသြားၿပီး မလိုတမာ ၾကည့္လိုက္ၾကသလိုပဲ။ အစိမ္းက ၿပံဳးရုံေလး ၿပံဳးေနတယ္။ သူက ဆက္မေျပာပါဘူး။ ဘာသာလည္း ျပန္မေနဘူး။ ဟုတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕အရာေတြက ေတာ္ေတာ္ ရွင္းပါတယ္။ ဟို သံုးေယာက္ကလည္း ေထြေထြထူးထူး ဆက္ေျပာမေနပါဘူး။ ဒါဟာ ညေနခင္းရဲ႕ အပ်င္းေျပ ဟာသတပုဒ္လို႕ သေဘာထားၾကမွာပဲ။

“ရထားေတြ ကားေတြ ရွိေသးရဲ႕လားမသိဘူး။ ငါတို႕ျပန္မွျဖစ္မယ္။ ဘူတာကို အျပင္ဘက္လမ္းကေန လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကမယ္ေလ” အနီက စၿပီး လွဳံ႕ေဆာ္လုိက္ျပန္တယ္။

အျပန္လမ္းမွာ သူတုိ႕ တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္လာရင္း ကြင္းျပင္တခုကို ျဖတ္လာၾကတယ္။ ကြင္းျပင္ဟိုဘက္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမက မီးေရာင္ေတြျဖာလို႕။



ညေအးေအးရဲ႕ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ အုပ္စုဖြဲ႕ထုိင္ေနၾကတဲ့ ေယာက်ၤားေလးတခ်ိဳ႕ ရွိတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေတာ့ ဂစ္တာသံနဲ႕အတူ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရတယ္။

“ေရႊလည္တိုင္ကိုကြယ္ အနမ္းေလး ေပးစဥ္၀ယ္.. ရင္ခုန္စရာ သနပ္ခါးနံ႕ေလးေတြနဲ႕
ရင္ခြင္ၾကားမွာ ေခါင္းေလးငံု႕ကာ.. ရွက္ၿပံဳးေလး ၿပံဳးေနတဲ့သူရယ္…”

“ဒါ ျမန္မာသီခ်င္းသံပဲ”
“ေၾသာ္.. ေရႊေတြကိုး”
“ဒါေပါ့ ပင္နီဆူလာ ပလာဇာနဲ႕ နီးတာကိုး ညေန အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ စုခ်ိန္းၾကတာ ေနမွာေပါ့”
“ဂစ္တာသံ မၾကားရတာ ၾကာၿပီေနာ္”

သူတို႕ ျမန္မာလို ေျပာတဲ့စကားေတြကိုလည္း ေယာက်ၤားေလးေတြက ၾကားသလားမသိပါဘူး။ ေခါင္းေတြ လည္ၾကည့္လာၾကတာ ေတြ႕တယ္။

“ငါတို႕ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားလို႕ သူတို႕သီခ်င္းသံေတာင္ ပိုက်ယ္လာသလိုပဲ”

အစိမ္းက ခပ္တိုးတုိးေျပာေတာ့ အျဖဴက ရယ္လိုက္တယ္။ “နင္ဟာေလ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ အက်င့္ေတြ မေဖ်ာက္ေသးဘူး”

“ေက်ာင္းတုန္းက အေဆာင္ေရွ႕မွာ ဂစ္တာလာတီးၾကရင္း ေကာင္ေလးေတြ ရန္ျဖစ္ၾကတာေတာင္ သတိရေသးတယ္” အ၀ါက ၀င္ေျပာတယ္။

“ေဟ… ဟုတ္လား ဘယ္တုန္းကလဲ” အနီက ေမးလိုက္တယ္။

“အဲဒီမွာ တဖြဲ႕ပါလာတဲ့ ဂစ္တာကို ေနာက္တဖြဲ႕က ခဏဆိုၿပီး ငွားတီးတယ္ေလ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ျပန္မေပးပဲ သူတို႕ခ်ည္း တီးေနလို႕ ဆိုၿပီး ရန္ျဖစ္ၾကတာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဂစ္တာကို ရိုက္ခြဲေရာ ဆိုလား” အ၀ါက ရွင္းျပတယ္။

“ဟုတ္လား ငါေတာင္ မသိလိုက္ဘူး” အစိမ္းက ၀င္ေျပာျပန္တယ္။

“နင္ေရာ သိလား” အျဖဴဘက္ကို လွည့္ေမးေတာ့ အျဖဴက လက္ခါျပတယ္။

“အဲဒါ ခက္တာေပါ့။ ေက်ာင္းတေလွ်ာက္လံုး ဒီေလာက္ တခန္းထဲ ေနေနတာ ငါတို႕ကမသိဘူး နင္ကသိတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္တုန္းက ဒီလိုေကာင္ေတြနဲ႕ အဆက္အသြယ္ ရွိေနရတာတုန္း။ နင္လူကိုေတာ့ နင့္အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာဦးမွပါပဲ” အစိမ္းက ရယ္သံတ၀က္နဲ႕ ဆက္ေျပာတယ္။

“နင္တို႕ေနာ္။ ငါ့ကို လာမက်ပ္နဲ႕။ ဘာလို႕မသိရမွာလဲ။ ဒါ အေဆာင္မွာ အားလံုးသိတဲ့ကိစၥ”

“မသိဘူး မသိဘူးေဟ့။ ငါတို႕က ေအးေအးေဆးေဆး စာပဲက်က္ေနခဲ့တာ ဒီလိုဟာေတြ စိတ္၀င္စားခဲ့တာ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။”

သူတို႕ဟာ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ၿပီး ျငင္းၾကတယ္။ အနီ အစိမ္းနဲ႕ အျဖဴတို႕က အ၀ါတေယာက္တည္း မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္သြားတာကို အရသာခံၿပီး ေအာ္ရယ္ၾကတယ္။

လမ္းမကို ျဖတ္ကူးၿပီးေတာ့ ခဏရပ္ၿပီး အ၀ါက ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ဟိုရွာဒီရွာ လုပ္တယ္။

“ခေရပန္းေတြ… ခေရပန္းေတြ”

“ေအး ဟုတ္ပါရဲ႕ ပန္းနံ႕ေတြရတယ္”

“ငါကေတာ့ ခေရပန္းဆို မႀကိဳက္ဘူး။ ငါ့အေမကေတာ့ သိပ္ႀကိဳက္တာ”

“ဒီကလူေတြကေတာ့ ပန္းေတြကုိ ႀကိဳက္ပံုမေပၚပါဘူးဟယ္”

ဟိုဟုိဒီဒီေျပာရင္း ခေရပန္းတခ်ိဳ႕ကို ေကာက္ၾကတယ္။

“ဒါနဲ႕ ဘာလို႕ အခုလို ခ်ိန္းၾကရတာလဲ။ ေပ်ာက္ေနၾကၿပီးမွ ျဗဳန္းစားႀကီး”

“ဒီလိုေလ ငါဟိုတေန႕က ဆရာေတာ္ xxxx ကို သြားဖူးျဖစ္တယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေတြကို တန္ဖိုးထားဖို႕ လိုတဲ့အေၾကာင္း ေဟာျပတယ္။ ဒါနဲ႕ ငါတို႕ဟာ အတူရွိေနပါလ်က္ မေတြ႕တာၾကာၿပီ လို႕ သတိရသြားတယ္” အနီက သူ စခ်ိန္းရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကို ေျပာျပတယ္။

ဒီေလာက္ဆို သူတို႕ခ်င္းက သေဘာေပါက္ၿပီ။ အားလံုး ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ သက္ျပင္းခ်တဲ့လူက ခ်တယ္။

သူတို႕လမ္းခြဲၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ညတပိုင္းဟာ တိတိရိရိ ျပတ္က်သြားေပါ့။


---


အဲဒီညမွာ သူတို႕ထဲက တေယာက္ဟာ တေရးႏိုးလာတယ္။ ျဗဳန္းခနဲ သတိရသြားၿပီး လက္ကိုင္အိတ္ကို ခါခ်လိုက္ေတာ့ အဖ်ားေလးေတြ ေျခာက္စျပဳေနတဲ့ ခေရပန္းေလးေတြ ထြက္က်လာတယ္။ တစ္ပြင့္ ႏွစ္ပြင့္ သံုးပြင့္။ ဒါပဲ။

အိုး.. ဘာလို႕သံုးပြင့္ ျဖစ္ရတာလဲ။ ေလးပြင့္သာဆို ငါတို႕ေလးေယာက္။ သူက ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေတြးတယ္။ ခဏ ငိုင္ေနၿပီးမွ တေယာက္တည္း ထပ္ေရရြတ္တယ္။ အင္း သံုးပြင့္ဆိုေတာ့လည္း သူတို႕သံုးေယာက္ေပါ့။ သူက မီးကိုဖြင့္တယ္။ ကြန္ျပဴတာကို ဖြင့္တယ္။ စာေၾကာင္းတခ်ိဳ႕ကို ရိုက္လိုက္တယ္။

ညရဲ႕လႈပ္ခတ္မႈ

ေမႊးရနံ႕ေတာင္ ေၾကြက်သြား

အခ်ိန္ေခၚသံေနာက္မွာ...။

ပန္ဒိုရာ