Sunday, March 22, 2009

မိန္းမႀကီးေလးေယာက္

ေသာၾကာညေနဟာ ၿပိဳဆင္းလာတဲ့ လူအုပ္ကို ဘူတာရုံေလးကေန ေစာင့္ေနတယ္။ ရထားေပၚ အလ်င္စလို တိုးေ၀ွ႕တက္ၾကသူေတြ၊ ဘူတာရုံ၀ကေန ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ လုပ္ၾကသူေတြ၊ ဖုန္းေခၚၾကသူေတြ၊ အက္စ္အမ္အက္စ္ ပို႕ၾကသူေတြ၊ ခ်ိန္းထားတဲ့လူေတြ ေတြ႕ေတာ့၀မ္းသာၾကသူ၊ မေတြ႕ေတာ့ လည္တဆန္႕ဆန္႕ျဖစ္ၾကသူေတြ ၾကားမွာ ရထားေတြ တစင္းၿပီးတစင္း ၀င္လာတယ္။

ကြန္ျပဴတာအိတ္တခ်ိဳ႕ စလင္းဘက္ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္တခ်ိဳ႕ ထိပ္၀ိုင္းရႈးဖိနပ္အပါးေတြ၊ ရုံး၀တ္စံုကို ေျဖေလ်ာ့ထားတဲ့ ဂ်င္းျပာျပာေတြ၊ အသားကပ္ ေျခသလံုးတ၀က္ ေဘာင္းဘီေတြ၊ ခါးပတ္ျပားႀကီး ပတ္ထားတဲ့ မီနီစကပ္ေတြ၊ လူတေယာက္ခ်င္းေတြ၊ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ၊ လူအစုလိုက္ေတြ ဘူတာရုံထဲမွာ ဟိုနားဒီနား မိုးတိုးမတ္တတ္ေတြၾကားမွာ သူတို႕ ခ်ိန္းထားၾကတယ္။

တေယာက္က ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ ေနာက္တေယာက္က ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ ဘယ္ေနရာမွာလဲ။ လက္မွတ္ေရာင္းေကာင္တာရဲ႕ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရပ္ေနတယ္။ ေတြ႕ၿပီ။ ဟိုႏွစ္ေယာက္က လမ္းမွာလို႕ေျပာတယ္။ ေဟာ.. ေရာက္လာၾကၿပီ။ လူစံုၿပီလား။ တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ ေလးေယာက္..။ အိုေက.. သြားၾကစို႕။

ဆည္းဆာရီရီေအာက္မွာ လူလုပ္ဆိပ္ကမ္းတခုရဲ႕ ရႈခင္းအတုကို လူေတြဟာ အာသာေျပ ေငးေမာေနၾကတယ္။ မီးေရာင္ေတြလက္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦေတြ ေရယာဥ္ေတြ ျမစ္ဟိုဘက္ကမ္းက ေဆာက္လက္စ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ အရာေတြက ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ညေနကို တန္ဆာဆင္ထားတယ္။

“ဟိုနားက ဆိုင္တန္းေတြမွာ ညေနစာ အရင္စားၾကတာေပါ့။” အနီေရာင္ ဆြယ္တာ၀တ္ထားတဲ့ တေယာက္က စကားစ လိုက္တယ္။

“ေကာင္းတယ္။” ဇာနားတြန္႕ေလးေတြ တပ္ထားတဲ့ ဘေလာက္စ္ ပါးပါးပြပြ အျဖဴေရာင္ကို ၀တ္ထားတဲ့တေယာက္က ခ်က္ခ်င္း ေထာက္ခံလိုက္တယ္။

“ငါကေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္ စားတာပဲ။” ခ်ည္ထည္လုိလို အ၀ါႏုႏု အက်ၤီကို စကပ္တိုတိုနဲ႕ တြဲ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ တေယာက္က ခပ္ေအးေအးေျပာတယ္။

“အဲဒီဆိုင္ေတြမွာ မစားဖူးေသးဘူး။ ဒီဆိုင္ေတြရွိတာ ဘာလို႕မ်ား မသိခဲ့ပါလိမ့္။” ရင္ဘတ္မွာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အရုပ္တရုပ္ပါတဲ့ အစိမ္းေရာင္ တီရွပ္ကို ၀တ္ထားတဲ့ တေယာက္က ေရရြတ္တယ္။

စားပြဲအားလံုးလိုလို လူေတြျပည့္ေနတယ္။ အျပင္ဘက္က်က် စားပြဲတစ္လံုးမွာ တခ်ိဳ႕ ထသြားေတာ့ သူတို႕ ၀င္ထုိင္လိုက္ၾကတယ္။ အနီရယ္ အစိမ္းရယ္က စားစရာေတြ သြားမွာတယ္။ အျဖဴက အေအးေရာင္းတဲ့ ဘက္ကို ထြက္သြားတယ္။ အ၀ါက စားပြဲကေန ထိုင္ေစာင့္တယ္။

ေလေအးစက္ တပ္မထားတဲ့ ၀န္းက်င္ဟာ အေညွာ္ေငြ႕ေတြနဲ႕ ဗလံုးဗေထြး ျဖစ္ေနတယ္။ ျမစ္ဘက္က တခါတခါ တိုက္လာတဲ့ ေလသာမရွိဘူးဆိုရင္ ၀ါးတားတား ေလထုဟာ ၾကည္လင္စရာ မရွိလွဘူး။ လူေတြက တန္းစီေစာင့္ၾကတယ္။ ဆိုင္ေတြေရွ႕က ေစာင့္ေနသူေတြရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြေအာက္မွာ ေရေတြ စိုစိစိျဖစ္ေနတယ္။ ဆယ္မိနစ္ၾကာမွ ျပန္လာပါ။ ဆယ့္ငါးမိနစ္မွရမယ္။ တရွဲရွဲ ေၾကာ္ေလွာ္ၾက။ တရႈးရႈး စားေသာက္ၾက။ မတ္တပ္ရပ္သူက ရပ္ေန။ ေနရာေကာင္း ရထားသူေတြက စိမ္ေျပနေျပစားၾက။ စားပြဲမွာ အထုပ္ေတြနဲ႕ ေနရာဦးထားၿပီး လက္ကိုင္ဖုန္းတလံုးနဲ႕ တေယာက္တည္း အလုပ္ရႈပ္သူကရႈပ္ေနၾက။ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ေသာၾကာညေနခင္းဟာ အခုထိေတာ့ ဒေရာေသာပါး ေမ်ာပါေနတုန္းပဲ။

ျမစ္ကိုေက်ာခိုင္းၿပီး ေနာက္မွီလုပ္ထားတဲ့ ခံုတန္းရွည္ေတြဟာ စားေသာက္ၿပီးသူေတြအဖို႕ ေနာက္ထပ္ဆက္ေရႊ႕သြားစရာ ေနရာေပါ့။ ညဟာ ပီျပင္ေနၿပီ။ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္စံုေတြက ျမစ္ေရျပင္ကို ဟပ္ေနတယ္။အနီက ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္ကို ဆန္႕တန္းၿပီး အေညာင္းေျဖတယ္။ အျဖဴက အက်ၤီအျဖဴကို မေပက်ံေအာင္ ထုိင္ခံုကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းထိုင္တယ္။ အစိမ္းက ေနာက္ခုိင္းျဖစ္ေနတဲ့ ျမစ္ေရျပင္ကို ကိုယ္တေစာင္းလိမ္ၿပီး လွည့္ၾကည့္ေနတယ္။ အ၀ါက အျဖဴေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး စကပ္တိုေအာက္က ေျခသလံုးေတြကို ၾကက္ေျခခတ္ ခ်ိတ္ထားလိုက္တယ္။



“ငါတို႕ မဆံုျဖစ္တာ ၾကာၿပီေနာ္…”

တေယာက္က စေျပာေတာ့ က်န္လူေတြက အသီးသီး ေခါင္းညိတ္လိုက္ၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ၿမိဳ႕ေလးမွာ အတူတူရွိေနၾကေပမယ့္ သူတို႕ အခုလိုမဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကတာ တႏွစ္နီးပါး ရွိေနၿပီ။ သူတို႕ေတြဟာ ေမြးရပ္ကို ခြာၿပီး ဒီေနရာကို တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ေရာက္လာၾကတယ္။ ေရာက္စကေတာ့ မၾကာခဏ ဆံုေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ အသစ္တေယာက္ ထပ္ေရာက္လာတိုင္း ၀မ္းသာအားရ ခ်ိန္းၾက ဖုန္းဆက္ၾက လည္ၾကပတ္ၾက။ အခုေတာ့ အနည္ထိုင္ အီေလးစျပဳလာၿပီ။ ကိုယ္ပိုင္ကိစၥ အသီးသီးေတြနဲ႕မို႕ ေႏြးေထြးတဲ့ အခ်ိန္ေတြ မဖန္တီးႏိုင္ခဲ့တာ အေတာ့္ကိုၾကာေနၿပီ။

“ငါ ဒီေန႕ အလုပ္ထြက္စာ တင္လာတယ္” အျဖဴက ဆိုင္းမပါ ဗံုမဆင့္ ေျပာလုိက္တယ္။

“ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္း။ ဒီလိုအခ်ိန္ႀကီးမွာ” အစိမ္းက တအံ့တၾသ ေမးလိုက္တယ္။

“သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သူတို႕ ဆက္ဆံေရးကို ငါမႀကိဳက္ဘူး”

အားလံုး ခဏ တိတ္သြားၾကတယ္။

“ခက္ပါတယ္။ ဒီမွာလည္း တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာက တို႕ေတြကိုဆို ခြဲျခားေနသလို ရွိတယ္” အ၀ါက ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္။

“ဒီလုိေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး” အနီက ကန္႕ကြက္တယ္။ “ကိုယ့္မွာ တကယ္အရည္အခ်င္းနဲ႕ဆိုရင္ ဘယ္သူက ႏွိပ္ကြပ္လို႕ရမလဲ”

“လူတိုင္းဟာ နင့္လိုေတာ့လည္း အရည္အခ်င္းေတြ ရွိမေနႏိုင္ဘူးေလ” ျဖတ္ခနဲ ၀င္ေျပာတဲ့ အစိမ္းကို အနီက မ်က္ေစာင္းခဲလိုက္တယ္။ သူတို႕ေတြက ေတြ႕လိုက္ရင္ အဲဒီလိုပါပဲ။ နည္းနည္းပါးပါး အတိုက္အခံေလးေတြေတာ့ ရွိစၿမဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း ခဏပါ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေနရာေလးမွာ အၿမဲေနထုိင္ခြင့္ ရေနတဲ့ အျဖဴအတြက္ ေနာက္ထပ္ အလုပ္အခြင့္အေရးတခု ဆိုတာ မရွားေၾကာင္း။ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးတခုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တည္ေထာင္ရင္ေတာင္ ရႏိုင္ေၾကာင္း အားလံုးက တညီတညြတ္တည္း အားေပးၾကတယ္။

ခဏၾကာေတာ့ သူတို႕စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားျပန္တယ္။ လာမယ့္ႏွစ္မွာ ဘာအေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာကေန ဆင္းရဲက်ပ္တည္းမႈေတြ အေၾကာင္းကို ဆက္ကူးသြားတယ္။ အဲဒီကေန ေအာ္စကာဆုရတဲ့ ကေလကလြင့္ သန္းၾကြယ္သူေဌး ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကား အေၾကာင္း ဆက္ေရာက္သြားၾကျပန္တယ္။

ေလက ေအးရုံေလး ေအးေနတယ္။ မိုးလည္းမရြာဘူး။ ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြက ဟိုတစ ဒီတစလြင့္ေနတယ္။ ၾကယ္တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ျမင္ေနရတယ္။ ဒီည ရာသီဥတုက သာယာတယ္လို႕ ဆိုႏိုင္တယ္။ ညက ရင့္ရင့္လာတယ္။ သူတို႕ေရွ႕မလွမ္းမကမ္းမွာ ထိုင္ေနတဲ့ အိႏၵိယလူမ်ိဳး စံုတြဲတတြဲဟာ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပြ႕ဖက္လိုက္ၾကတယ္။

“နင္အပ်ိဳႀကီးပဲ လုပ္ေတာ့မွာလား”

အစိမ္းက အျဖဴကို ေမးလိုက္တယ္။ အနီက ေဘးကေန ခြိကနဲ ရယ္တယ္။

“နင့္ကိုေတာ့ မေမးေတာ့ပါဘူး” အစိမ္းက အနီဘက္ကို လွည့္ေျပာလိုက္တယ္။

အ၀ါကေတာ့ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ ၿငိမ္ေနတယ္။ ၀င္မေျပာဘူး။

“ဒီႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ မေတြ႕ဘူးလား” အစိမ္းက အျဖဴကို ထပ္စပ္စုျပန္တယ္။

“ဟင့္အင္း …ေလ။ နင္တခါ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ တရုတ္ကေလးတစ္ေယာက္က လြဲလို႕ေပါ့”

“ငါဘယ္တုန္းက မိတ္ဆက္ေပးလို႕လဲ”အစိမ္းက အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ေနတယ္။ သူက ဒီလိုပဲ ေမ့တတ္တယ္။

အျဖဴက ၿပံဳးေနပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ေရႊေရာင္အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေတြးေနလား မသိပါဘူး။ သူပိုင္ဆိုင္တဲ့ ေပ်ာ့စင္းတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြနဲ႕ ခ်ိဳျမတဲ့ အၿပံဳးေတြဟာ အေတာ္ကို လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူႀကိဳက္မ်ားျခင္းရယ္ ကိုယ္နဲ႕ ဓာတုဓာတ္ျပဳႏိုင္သူကို ေတြ႕ဆံုျခင္းရယ္ ဆိုတာ တိုက္ရိုက္ထပ္တူက်လို႕မရတဲ့ ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြပဲ။

“ငါက တကယ္လို႕ တေယာက္ေယာက္နဲ႕ လက္တြဲမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ လူမ်ိဳးတူ ဘာသာစကားတူခ်င္းပဲ စဥ္းစားမွာပါ။ ႏို႕မို႕ရင္ ဘာသာစကား က စည္းျခားေနရင္ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ အျပည့္အ၀ နားလည္ဖို႕မလြယ္ဘူးလို႕ ငါထင္တယ္”
အျဖဴက သူ႕အယူအဆကို ေျပာျပေနတယ္။

“ေတာ္ပါၿပီ။ ဒီအရြယ္ေရာက္မွေတာ့ ငါလည္း ေတြ႕မယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး”
ဒီလိုဆက္ေျပာရင္းနဲ႕ စကားကို လက္စသတ္တယ္။

“ဟုတ္တယ္။ လက္တြဲေဖာ္ ဆိုတာ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ နားလည္ဖို႕ လိုတယ္”

အနီက ၀င္ေျပာတယ္။

“နင္တို႕က်ေတာ့ေရာ နားလည္မႈေတြကို ဘယ္လိုတည္ေဆာက္ခဲ့သလဲ” အနီက အ၀ါဘက္ကို လွည့္ေမးတယ္။

“ငါတို႕က ဒီေလာက္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ မေတြးမိခဲ့ပါဘူးေအ့။ နင္တို႕သိတဲ့အတုိင္း သူကလည္း ေအးေဆးပဲေလ” အ၀ါက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ တုန္႕ျပန္တယ္။

ေမးခြန္းက အစိမ္းဘက္ကို လွည့္လာျပန္တယ္။ သူကေျဖတယ္။ ျမန္မာလိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။

“Well … you know he's a nice guy.”

“ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့…”

“And …. I'm trying to be a good girl.”

က်န္တဲ့သံုးေယာက္က ၀ါးခနဲ ရယ္လုိက္ၾကတယ္။ ျမစ္ထဲမွာ စည္းခ်က္မွန္မွန္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ လႈပ္ယိမ္းရင္း ငိုက္မ်ဥ္းေနတဲ့ လိႈင္းၾကပ္ခြပ္ေလးေတြေတာင္ လန္႕ႏိုးသြားၿပီး မလိုတမာ ၾကည့္လိုက္ၾကသလိုပဲ။ အစိမ္းက ၿပံဳးရုံေလး ၿပံဳးေနတယ္။ သူက ဆက္မေျပာပါဘူး။ ဘာသာလည္း ျပန္မေနဘူး။ ဟုတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕အရာေတြက ေတာ္ေတာ္ ရွင္းပါတယ္။ ဟို သံုးေယာက္ကလည္း ေထြေထြထူးထူး ဆက္ေျပာမေနပါဘူး။ ဒါဟာ ညေနခင္းရဲ႕ အပ်င္းေျပ ဟာသတပုဒ္လို႕ သေဘာထားၾကမွာပဲ။

“ရထားေတြ ကားေတြ ရွိေသးရဲ႕လားမသိဘူး။ ငါတို႕ျပန္မွျဖစ္မယ္။ ဘူတာကို အျပင္ဘက္လမ္းကေန လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကမယ္ေလ” အနီက စၿပီး လွဳံ႕ေဆာ္လုိက္ျပန္တယ္။

အျပန္လမ္းမွာ သူတုိ႕ တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္လာရင္း ကြင္းျပင္တခုကို ျဖတ္လာၾကတယ္။ ကြင္းျပင္ဟိုဘက္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမက မီးေရာင္ေတြျဖာလို႕။



ညေအးေအးရဲ႕ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ အုပ္စုဖြဲ႕ထုိင္ေနၾကတဲ့ ေယာက်ၤားေလးတခ်ိဳ႕ ရွိတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေတာ့ ဂစ္တာသံနဲ႕အတူ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရတယ္။

“ေရႊလည္တိုင္ကိုကြယ္ အနမ္းေလး ေပးစဥ္၀ယ္.. ရင္ခုန္စရာ သနပ္ခါးနံ႕ေလးေတြနဲ႕
ရင္ခြင္ၾကားမွာ ေခါင္းေလးငံု႕ကာ.. ရွက္ၿပံဳးေလး ၿပံဳးေနတဲ့သူရယ္…”

“ဒါ ျမန္မာသီခ်င္းသံပဲ”
“ေၾသာ္.. ေရႊေတြကိုး”
“ဒါေပါ့ ပင္နီဆူလာ ပလာဇာနဲ႕ နီးတာကိုး ညေန အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ စုခ်ိန္းၾကတာ ေနမွာေပါ့”
“ဂစ္တာသံ မၾကားရတာ ၾကာၿပီေနာ္”

သူတို႕ ျမန္မာလို ေျပာတဲ့စကားေတြကိုလည္း ေယာက်ၤားေလးေတြက ၾကားသလားမသိပါဘူး။ ေခါင္းေတြ လည္ၾကည့္လာၾကတာ ေတြ႕တယ္။

“ငါတို႕ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားလို႕ သူတို႕သီခ်င္းသံေတာင္ ပိုက်ယ္လာသလိုပဲ”

အစိမ္းက ခပ္တိုးတုိးေျပာေတာ့ အျဖဴက ရယ္လိုက္တယ္။ “နင္ဟာေလ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ အက်င့္ေတြ မေဖ်ာက္ေသးဘူး”

“ေက်ာင္းတုန္းက အေဆာင္ေရွ႕မွာ ဂစ္တာလာတီးၾကရင္း ေကာင္ေလးေတြ ရန္ျဖစ္ၾကတာေတာင္ သတိရေသးတယ္” အ၀ါက ၀င္ေျပာတယ္။

“ေဟ… ဟုတ္လား ဘယ္တုန္းကလဲ” အနီက ေမးလိုက္တယ္။

“အဲဒီမွာ တဖြဲ႕ပါလာတဲ့ ဂစ္တာကို ေနာက္တဖြဲ႕က ခဏဆိုၿပီး ငွားတီးတယ္ေလ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ျပန္မေပးပဲ သူတို႕ခ်ည္း တီးေနလို႕ ဆိုၿပီး ရန္ျဖစ္ၾကတာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဂစ္တာကို ရိုက္ခြဲေရာ ဆိုလား” အ၀ါက ရွင္းျပတယ္။

“ဟုတ္လား ငါေတာင္ မသိလိုက္ဘူး” အစိမ္းက ၀င္ေျပာျပန္တယ္။

“နင္ေရာ သိလား” အျဖဴဘက္ကို လွည့္ေမးေတာ့ အျဖဴက လက္ခါျပတယ္။

“အဲဒါ ခက္တာေပါ့။ ေက်ာင္းတေလွ်ာက္လံုး ဒီေလာက္ တခန္းထဲ ေနေနတာ ငါတို႕ကမသိဘူး နင္ကသိတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္တုန္းက ဒီလိုေကာင္ေတြနဲ႕ အဆက္အသြယ္ ရွိေနရတာတုန္း။ နင္လူကိုေတာ့ နင့္အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာဦးမွပါပဲ” အစိမ္းက ရယ္သံတ၀က္နဲ႕ ဆက္ေျပာတယ္။

“နင္တို႕ေနာ္။ ငါ့ကို လာမက်ပ္နဲ႕။ ဘာလို႕မသိရမွာလဲ။ ဒါ အေဆာင္မွာ အားလံုးသိတဲ့ကိစၥ”

“မသိဘူး မသိဘူးေဟ့။ ငါတို႕က ေအးေအးေဆးေဆး စာပဲက်က္ေနခဲ့တာ ဒီလိုဟာေတြ စိတ္၀င္စားခဲ့တာ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။”

သူတို႕ဟာ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ၿပီး ျငင္းၾကတယ္။ အနီ အစိမ္းနဲ႕ အျဖဴတို႕က အ၀ါတေယာက္တည္း မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္သြားတာကို အရသာခံၿပီး ေအာ္ရယ္ၾကတယ္။

လမ္းမကို ျဖတ္ကူးၿပီးေတာ့ ခဏရပ္ၿပီး အ၀ါက ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ဟိုရွာဒီရွာ လုပ္တယ္။

“ခေရပန္းေတြ… ခေရပန္းေတြ”

“ေအး ဟုတ္ပါရဲ႕ ပန္းနံ႕ေတြရတယ္”

“ငါကေတာ့ ခေရပန္းဆို မႀကိဳက္ဘူး။ ငါ့အေမကေတာ့ သိပ္ႀကိဳက္တာ”

“ဒီကလူေတြကေတာ့ ပန္းေတြကုိ ႀကိဳက္ပံုမေပၚပါဘူးဟယ္”

ဟိုဟုိဒီဒီေျပာရင္း ခေရပန္းတခ်ိဳ႕ကို ေကာက္ၾကတယ္။

“ဒါနဲ႕ ဘာလို႕ အခုလို ခ်ိန္းၾကရတာလဲ။ ေပ်ာက္ေနၾကၿပီးမွ ျဗဳန္းစားႀကီး”

“ဒီလိုေလ ငါဟိုတေန႕က ဆရာေတာ္ xxxx ကို သြားဖူးျဖစ္တယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေတြကို တန္ဖိုးထားဖို႕ လိုတဲ့အေၾကာင္း ေဟာျပတယ္။ ဒါနဲ႕ ငါတို႕ဟာ အတူရွိေနပါလ်က္ မေတြ႕တာၾကာၿပီ လို႕ သတိရသြားတယ္” အနီက သူ စခ်ိန္းရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကို ေျပာျပတယ္။

ဒီေလာက္ဆို သူတို႕ခ်င္းက သေဘာေပါက္ၿပီ။ အားလံုး ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ သက္ျပင္းခ်တဲ့လူက ခ်တယ္။

သူတို႕လမ္းခြဲၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ညတပိုင္းဟာ တိတိရိရိ ျပတ္က်သြားေပါ့။


---


အဲဒီညမွာ သူတို႕ထဲက တေယာက္ဟာ တေရးႏိုးလာတယ္။ ျဗဳန္းခနဲ သတိရသြားၿပီး လက္ကိုင္အိတ္ကို ခါခ်လိုက္ေတာ့ အဖ်ားေလးေတြ ေျခာက္စျပဳေနတဲ့ ခေရပန္းေလးေတြ ထြက္က်လာတယ္။ တစ္ပြင့္ ႏွစ္ပြင့္ သံုးပြင့္။ ဒါပဲ။

အိုး.. ဘာလို႕သံုးပြင့္ ျဖစ္ရတာလဲ။ ေလးပြင့္သာဆို ငါတို႕ေလးေယာက္။ သူက ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေတြးတယ္။ ခဏ ငိုင္ေနၿပီးမွ တေယာက္တည္း ထပ္ေရရြတ္တယ္။ အင္း သံုးပြင့္ဆိုေတာ့လည္း သူတို႕သံုးေယာက္ေပါ့။ သူက မီးကိုဖြင့္တယ္။ ကြန္ျပဴတာကို ဖြင့္တယ္။ စာေၾကာင္းတခ်ိဳ႕ကို ရိုက္လိုက္တယ္။


ညရဲ႕လႈပ္ခတ္မႈ
ေမႊးရနံ႕ေတာင္ ေၾကြက်သြား
အခ်ိန္ေခၚသံေနာက္မွာ...။





ပန္ဒိုရာ


34 comments:

ခင္မင္းေဇာ္ said...

ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာင္ လြမ္းသြားတယ္..
ခုေတာ့ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ေရာက္ေနၾကလဲ အဆင္ေရာေျပၾကရဲ႕လား... သူတုိ႕ေရာ ငါ့ကို သတိရေနမလား ဘာညာဘာညာ ဆက္ၿပီးအေတြးက ရွည္သြားတယ္... တုိ႕ေတြ ခုေတာ့ မိန္းမႀကီးေတြ ျဖစ္သြားေလၿပီကြယ္....

ညိမ္းညိဳ said...

မႀကီးပန္ေရ
မိန္းမႀကီးေလးေယာက္ ေျပာတာေတြကို ထိုင္နားေထာင္သြားတယ္
အဲ အေတာ္ေတာ႔ ၾကာသဗ် :D

yehtutnaung said...

ေလးေယာက္မွသည္ သံုးပြင့္...တပြင့္ကေတာ့ ကဗ်ာကို ေရးေန၏။

လင္းဒီပ said...

မိန္းမေလးကေန မိန္းမၾကီး...
ေယာက္်ားေလးကေန ေယာက္်ားၾကီး...

ဘဝဆိုတာၾကီး ကလဲ..
ေတြ႕လိုက္ ၾကံဳလိုက္
ေနာက္ေတာ့လဲ...

Anonymous said...

မပန္ေရ...

ရပ္ထားခ်င္တာ..ေတြထဲမွာ..
အသက္ကေရွ႕ဆံုးက..ေပါ့...
မိန္းမႀကီးေတြ..အသက္ဘယ္ေလာက္ေလာက္ရွိၾကျပီလဲဟင္..
၃၅ ေတာ့ကမယ္...မထင္ဘူးေနာ္..။
ပန္႔ဒို႔ရာ့စတိုင္..သြက္သြက္တင္းတင္းေလးေရးထားတာကို
သေဘာတက်ဖတ္သြားပါတယ္..။

ရႊန္းမီ said...

း-) အမွတ္တရေပါ့..
ေမႊးေနၾကဦးမွာပါ။

Phyo Evergreen said...

ေကာင္းလြန္းလို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ဘဲေၿပာပါေတာ့မယ္..။

Anonymous said...

မပန္..မိိန္းမၾကီးေတြ မျဖစ္ေလာက္ေသးပါဘူးေနာ္.. မိန္းမလတ္ေလာက္ပဲေနမွာပါ.. မိန္းမၾကီးေတြဆို သားေရးသမီးေရး အေၾကာင္းေတြေျပာေနမွာေပါ့..:P

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

မပန္ေရးသလုိ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းေရးခ်င္လာၿပီ။

khin oo may said...

ဖတ္သြားသည္။ ေခါင္းမ်ားအံဳေန၍ ..ဘာမွ မဆ့ဳးၿဖတ္နုိင္သး.

Nu Thwe said...

လြတ္လပ္စြာ ေတြ႔ဆံုႏိုင္ေသးတဲ႔၊ အရင္က အေၾကာင္းေတြကို ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး စားၿမံဳ႕ျပန္ႏိုင္ေသးတဲ႔ ေလးေယာက္ကို အားက်ရင္း ၿပံဳးသြားပါတယ္။ ေသာၾကာညေနဟာ ရက္သတၱပတ္ကုန္ဆိုေတာ႔ စိတ္ေမာလူေမာနဲ႔မို႔ “မိန္းမႀကီး”လို ခံစားရတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ စေနမွာ ဆံုၿပီး တစ္ေနကုန္ ေလွ်ာက္လည္ပစ္လိုက္ပါ။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

Mhu Darye said...

သိပ္မၾကာေတာ့ခင္ မိန္းမႀကီး ျဖစ္လာမယ့္သူ... မိန္းမႀကီး၄ေယာက္ စကားလက္ဆုံ က်ေနတာကို အဆုံးထိ နားေထာင္ သြားပါတယ္။

Anonymous said...

မပန္က အစိမ္းနဲ႕ တစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္မယ္၊ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။ သိေနတယ္ေနာ္၊

ခ်စ္ခ်စ္(ကြန္မန္႔ေပးသူ၏ နံမည္ ျဖစ္ပါသည္)

Moe Cho Thinn said...

တပတ္တခါေလာက္ အဲဒီလို ေတြ႔ပါ။ တကယ္ႏုပ်ိဳလာမွာ။

ZT said...

ဖတ္လို႕ ေကာင္းေၾကာင္းပါ။ Esplanade ဖက္ေတာင္ မေလွ်ာက္ျဖစ္တာ ၾကာျပီဆိုတာ သတိရသြားတယ္။

ATN said...

ညတပိုင္းဟာ တိတိရိရိ ျပတ္က်သြားေပါ့။

(ည=ဘ၀)

ေမဓာ၀ီ said...

ၿမိဳ႕ျပည ေနာက္ခံ ရႈခင္း ခပ္ပါးပါးကို အမ်ဳိးသမီးေလးေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ခံဘ၀ ခပ္၀ါး၀ါးနဲ႔ ယက္ေဖာက္ ျခယ္မႈန္းထားၿပီး ...
အ၀ါမေလးရဲ႕ တေရးႏိုး ဟိုကၠဴကဗ်ာနဲ႔ အဆံုးသတ္ထားတာေလး ... လွတယ္ ပန္ပန္ ... ။

MANORHARY said...

ေပ်ာက္ေနတဲ့သူက အဲဒီမိန္းမၾကီေလးေယာက္ထဲက
အဝါေရာင္လား..း)
တို႔ေတြမွာလည္းမိန္းမၾကီးေလးေယာက္ရွိတယ္
း)

ေမျငိမ္း said...

ခေရဆိုတာ အမ်ားၾကီး ေၾကြတာ ဘာလို႔ ၃ပြင့္တည္းလဲ.. :) ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. အသက္ေတြ ၾကီးရင့္သြားတဲ့အခါ... တေယာက္တည္းပဲျဖစ္ျဖစ္.. ႏွစ္ေယာက္တြဲပဲျဖစ္ျဖစ္.. တအုပ္စုျဖစ္ျဖစ္.. ရင္ဆိုင္ရတာေတြကေတာ့ သိပ္မကြာဘူးထင္တာပဲ..။

Phyo Maw said...

စာေရးသူလည္း ေပ်ာက္တာၾကာလွေပါ့....
အသစ္တင္ေတာ့လည္း ဖတ္လို႕ေကာင္းပါ့။

ဒီလိုပဲ ငါတို႕ဟုိေရာက္ရင္ အတူေနၾကမယ္ကြာဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ထြက္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ခုေတာ့ တေယာက္တေနရာ... သတိေတာ့ရသား။ တေယာက္အားရင္ တေယာက္မအားနဲ႕ အားလံုးျပန္ဆံုဖို႕ကခက္သား...။ :D

:P said...

စာေရးေလးေကာင္းလိုက္တာ...။

မပန္က ျဖဴ၊ဝါ။ နီ၊ စိမ္း.. ဘယ္သူလဲ....

kay said...

အစိမ္းေရာင္ မိန္းမၾကီး ေရ- ( မိန္းမေလးပဲ လုပ္ပါကြယ္)

စလံုး ျမစ္ကမ္းက..အနံ႕ေတြ အသံေတြ.. ရလာတယ္။
ေသာၾကာေန႕ရဲ႕ ေဘာင္းဘီ တ၀က္ေတြ ကိုလည္း ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ေသာၾကာေန႕မွာ ေဘာင္းဘီ တ၀က္မွ မ၀တ္နိုင္ရင္..ေကာ္လံျပာ လို႕ ထင္ခံရမွာ ေၾကာက္လို႕..တကၽြန္းလံုး..ေဘာင္းဘီ ေတြကို ၀က္လိုက္ၾကတာ..း)

OK.. be a good gal. ( Big Gal)

Anonymous said...

မိန္းမၾကီးလား အန္တီၾကီးေတြလားကြယ္.. ခြိခြိ

Anonymous said...

ပို႔စ္ေလးက ေကာင္းလိုက္တာ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ ေျပာေနတဲ့ စကားေတြမွာ ငယ္မူငယ္ေသြးေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္စရာ က်ေနာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရသြားတယ္ ျပီးခဲ့တဲ့ ၅ လေလာက္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕ေတာ့ သူလည္း အလုပ္၀င္ေန အလုပ္မွာ လူၾကီးလိုေနရတဲ့ အေၾကာင္းေတြေျပာျဖစ္ၾကတယ္ တခဏေတာ့ ေမ့ျပီး ေက်ာင္းကအေၾကာင္းေတြျပန္ေျပာ ရယ္စရာေတြနဲ႔ လြတ္၂လပ္၂ ေအာ္ရယ္လိုက္မိတာ သူေျပာတဲ့စကားက “ဒီလိုမ်ိဳးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ျပန္လိုခ်င္မိတယ္ ” တဲ့ ။ က်ေနာ္တို႔ေတြျပန္ဆံုဖို႕ခဲယဥ္ေသးတယ္ း)

မမသီရိ said...

ဘာလို႕ မ်ား ဒီေလာက္ ၾကီးခ်င္ေနရတာလဲ မပန္ရယ္
ပို႕စ္ေလး က ခ်စ္စရာ ေကာင္း ေနေသး..
တေယာက္ က စြံေတာ့မဲ့ နမိတ္ေပးတာလား
အဲဒါ မပန္မ်ားလား... း)

Anonymous said...

ေသာၾကာေန႕ည၊
စင္ကာပူျမင္ကြင္းကို
လာရူသြားတယ္။

ဒီကလူေတြ ပန္းမၾကိဳက္
ေရးေမႊးသာၾကိဳက္တာ ေသခ်ာတယ္။

အဲဒီလို ေရးတတ္ခ်င္လိုက္တာ။

Unknown said...

အစ္မပန္ေရ ေပၚမလာတာလည္းႀကာေပါ့ :)
ေပၚလာေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ဆံုျဖစ္တဲ့
အေႀကာင္းေလး ခေရပန္းနံ႔ေတြပါ ေခၚေဆာင္လာတယ္
ဘယ္လိုေျပာရမလည္း ဖတ္ရတာ
ႀကည္ႏူးစရာေလးေပါ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုဆည္းမႈက
ေျပာစရာေတြေတာ့ ကုန္ခဲ့ႀကမယ္မထင္ဘူး
ေကာင္းေသာေန႔ပါ အစ္မပန္ေရ အားေပးေနပါတယ္
:)

Anonymous said...

ဘြားေတာ္ၾကီးေလးေယာက္ရဲ႔တြတ္တီး၊တြတ္တာကို
ေ၀မွ်ခံစားသြားပါတယ္။

တန္ခူး said...

အနီေလးနဲ ့အစိမ္းေလးကို သိသလိုပဲ…
ျဖဴစိမ္းနီ၀ါ တို ့ရဲ့ လြတ္လပ္ေပါ့ပါး အေနွာင္အဖြဲ ့ကင္းတဲ့ ေတြ ့ဆံုမွ ုေလးက အားက်စရာ…
ၾကည့္ရတာ အေဖာ္ရွိတဲ့ နွစ္ေယာက္ ေနာက္ဆံမတင္းပံုေထာက္ရင္ အိမ္ဆြဲလည္းေလးေတြ မရွိေသးလို ့ပဲ ျဖစ္ရမယ္…
ျမိဳ ့ျပရဲ့ ခေရရနံ ့ေလးရသြားေအာင္ ဆြဲေခၚသြားနိုင္တဲ့ ပို ့စ္ေလးပါ…
ပို ့စ္ေခါင္းစဥ္ေလးေတြ ့ကတည္းက စိတ္၀င္စားသြားတာ…
စြယ္ေတာ္ေလး၄ပြင့္ကို သတိရသြားမိလို ့… ေၾကြသြားတဲ့တပြင့္ကို လြမ္းလြန္းလို ့ အဲဒီအေၾကာင္းေရးဖို ့ဆို အားအင္ေတြ ခ်ိနဲ ့ေနတာ… ဒီပို ့စ္ေလးေတြ ့ေတာ့ ေရးဖို ့အင္အားေတြ ရွိသြားသလိုပဲ…

သက္ေဝ said...

ပန္ပန္...
ေရးထားတာေလး.. ေတြးထားတာေလးကို အလြန္ႏွစ္သက္ပါတယ္...။
ဒါေပမယ့္ မိန္းမၾကီး ဆိုတဲ့စကားလံုးကို ေခါင္းစဥ္အျဖစ္ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ အင္း.. ကိုယ္ေတြလဲ မိန္းမၾကီး အရြယ္ေတြ ျဖစ္ေနပါေပါ့လားလို႕ ေတြးလိုက္မိၿပီး နဲနဲေတာ့ ေၾကာက္သြားတာေပါ့...
ေနာက္တခုက ဒီပိုစ့္ထဲက သူတို႕ေလးေယာက္ကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ အေရာင္ေလးေရာင္နဲ႕ ျခယ္ထားတဲ့ ပန္ပန္႕ရဲ႕ လက္ရာ ပန္းခ်ီေလးနဲ႕ ေတြ႕ရရင္ ပိုမ်ား ျပည့္စံုေလမလား လို႕လဲ ေတြးေနမိတယ္...

win latt said...

အပ်ဳိဟိုင္းမ်ား စကားဝိုင္းမွာ
ေနာက္ဆံုး အေဖၚရွာတာ နဲ႔
ပန္သူမဲ့ ခေရသံုးပြင့္နဲ႔
တစ္ပြင့္ကေတာ့ ပန္သူရွိသြားျပီထင္ပ
ဟုတ္လား...မပန္...
ခေရသံုးပြင့္ သနားပါတယ္....

nyimuyar said...

nice writing

Anonymous said...

မပန္
စူးစူးရွရွကုိ ခံစားရပါတယ္ .... ၿမဳိ႔ၿပရဲ႕မြန္းက်ပ္မႈကုိ ...။
ကၽြန္ေတာ္ ဂၽြန္စတိန္းဘတ္ရဲ႕ ေဒါသမာန္ ထဲက


ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပန္းသီးဆြတ္ဖုိ႔ လာခဲ့ၾကတာပါ... တြင္းတူးသမားေတြမဟုတ္ပါဘူး...။

ဆုိတဲ့စာေၾကာင္းေလးကုိ ပါ...

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
မုိးလႈိင္ည

တီခ်မ္း said...

လူႀကိဳက္မ်ားျခင္းရယ္ ကိုယ္နဲ႕ ဓာတုဓာတ္ျပဳႏိုင္သူကို ေတြ႕ဆံုျခင္းရယ္ ဆိုတာ တိုက္ရိုက္ထပ္တူက်လို႕မရတဲ့ ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြပဲ။

ၾကိဳက္တယ္
အေရးသား က သြက္တယ္
တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ (လို႔ထင္တယ္) ေပမယ့္
ဘတ္ရတာ ဝတၳဳ တိုလိုပဲ
ခုတေလာက
desperate housewives နဲ႔ sex and the city ၾကည့္တာမ်ားေနလို႔
သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္ေတြ အေၾကာင္းခဏခဏ ေတြးျဖစ္တယ္
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္
သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္က သာ အခံဆံုးပါ
ခ်စ္သူေတြ ဆိုတာ ခဏတာပါပဲ
တခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔ဆို မိသားစု ထက္ပိုခင္တြယ္မိတယ္