ေျခရာခၽြန္ျမ

ဆားခ်က္တယ္လို႕ပဲ သေဘာထားခ်င္ ထားလိုက္ပါ။ ၂၀၀၈ ေအာက္တိုဘာလ က သံလြင္အိပ္မက္မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတို အေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္ကို ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။

ေျခရာခၽြန္ျမ

ဒီအခ်ိန္ကုိေရာက္လွ်င္ သူ႕ရင္ထဲ ေႏြးေထြးလာသည္။ အကာအရံမ်ားျဖင့္ ၀န္းရံေနေသာ သူ႕အလုပ္ေနရာတြင္ လြတ္ေနေသာ ထိုေအာက္ေျခ ေထာင့္ကြက္လပ္ကေလး ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ သပ္ရပ္ေသာ လမ္းမတခုကို တပိုင္းတစ ျမင္ရမည္။ ထိုတပိုင္းတစ ျပကြက္တြင္ ဒီအခ်ိန္ေရာက္တိုင္း စည္း၀ါးက်နစြာ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ထားေသာ သံစဥ္ခ်ိဳ တစ္ပုဒ္ ရုိုုက္ခတ္ လာမည္။ အဲသည္ သံစဥ္ခ်ိဳေလးကို နက္ေမွာင္ေမွာင္ ေျပာင္လက္လက္ ရွဴးဖိနပ္ခၽြန္ေလး တစ္ရံျဖင့္ ေဘာင္ခတ္ထားသည့္ ေျခေထာက္ကေလးက ဖန္ဆင္းထားပါသည္။

ကံေကာင္းေသာေန႕မ်ားတြင္ လမ္းမမွာ ကားလာေနသျဖင့္ ေျခေထာက္ကေလးသည္ ေခတၱရပ္တန္႕ေစာင့္ဆိုင္း ေနရတတ္သည္။ အဲသည္ အခါမ်ိဳးမွာ သူ႕အတြက္ ေျခေထာက္ကေလးကို ေငးေမာခ်ိန္ ပိုရေလ့ရွိသည္။ လမ္းကို ျဖတ္မကူးခင္မွာ ခဲတံေခ်ာင္းေလးေလာက္ ေသးခၽြန္ခၽြန္ ဖိနပ္ခြာကေလး ေပၚမွာ ေျခလွမ္းကို ထိန္းလိုက္ပံု။ ကားကို ေစာင့္ေနခ်ိန္တြင္ အိေျႏၵရရ ရပ္ေနပံု။ ကားမ်ား ရွင္းသြားမွ မေႏွးလြန္း မျမန္လြန္း ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ တလွမ္းခ်င္း ဆက္လွမ္းထြက္သြားပံု။ မႏြဲ႕ေသာ သို႕ေသာ္ ဆတ္ေတာက္ေတာက္လည္း ျဖစ္မေနေသာ မေႏွးေသာ သို႕ေသာ္ ပ်ာယာခတ္ျခင္းမ်ိဳးလည္း ျဖစ္မေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ား ပိုင္ရွင္။ သည္လို မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ရုပ္ကေလးလည္းလွ စိတ္ထားကေလးလည္း သိမ္ေမြ႕သူ ျဖစ္ရမည္ဟု ဆိုင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္ သူ တိတ္တခိုး ေကာက္ခ်က္ခ်သည္။

ကံဆိုးတာ တစ္ခုကေတာ့ အဲသည္ ေထာင့္ကြက္လပ္ကေလးႏွင့္ မနက္ခင္းအခ်ိန္ပိုင္းမွာ သူထိုင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရသည့္ေနရာတို႕ ဖြဲ႕စည္းထားပံုမွာ ေျခေထာက္ကေလးကို လွမ္းျမင္ရရုံသာ လွစ္ဟေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ မတ္တတ္ရပ္လိုက္လွ်င္ ဘာမွ မျမင္ရေတာ့။ သူျမင္ျမင္ေနရေသာ ေျခသလံုးကေလး၏ အထက္မွ လူပံုသ႑ာန္ တစ္ခုလံုးကို ျမင္ရဖို႕ ဆိုျပန္လွ်င္လည္း သူေျမေပၚမွာ ျပားျပား၀ပ္လွ်င္၀ပ္လိုက္မွ သို႕မဟုတ္ အလုပ္ေနရာကို ကာရံထားေသာ သူ႕တစ္ရပ္စာ မကသည့္ အဆီးအတားမ်ားကို ဖယ္ရွားပစ္ဖို႕ လိုပါမည္။

ညေန အလုပ္သိမ္းၿပီးလွ်င္ တကိုယ္စာလွဲေလ်ာင္းႏိုင္ေသာ ခုတင္ကေလးမ်ား ရွိသည့္ သူတို႕ စုၿပံဳေနရေသာ အခန္းက်ဥ္းကေလးကို ျပန္ၾကမည္။ ညေနစာ စားၿပီးလွ်င္ စာဖတ္သူဖတ္ တီဗြီေရွ႕ ထိုင္သူထိုင္ ေစာေစာအိပ္သူ အိပ္မည္။ သူကေတာ့ အခုတေလာမွာ မနက္တိုင္း သူေငးေမာမိေသာ ေျခေထာက္ကေလး အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေျပာျဖစ္ပါသည္။ ေျခေထာက္ကေလး တစ္ခုတည္းကို ၾကည့္ၿပီး စြဲလန္းတယ္ဆိုတာ ၾကားေတာ့ သူႏွင့္ တခန္းတည္းေန လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ရယ္ၾကသည္။

“မင္းဟာကကြာ… ေျခေထာက္က လြဲၿပီး လူကိုလည္း မျမင္ဖူးဘူး။ မင္းဆိုတဲ့ေကာင္ ရွိေနမွန္းေတာင္ သူကမသိဘူး။ သိေတာ့ေရာ သူက ဒီႏိုင္ငံသူ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ငါတို႕လို ေကာင္ေတြကို ရွိတယ္ေတာင္ ထင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။”

ငါတို႕လိုေကာင္ေတြ…. ဘယ္လိုေကာင္ေတြပါလိမ့္။ သည္ႏိုင္ငံေလးကို ေရာက္လာၾကသည့္ အမိေျမက လူေတြဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ကြဲျပားၾကသည္ေလ။ အစြယ္ရွိသူက အစြယ္ကို ဦးခ်ိဳရွိသူက ဦးခ်ိဳကို အားကိုးလို႕ ရခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ လက္ႏွစ္ဘက္ ေျခႏွစ္ဘက္ကိုသာ အားကိုးႏိုင္ခဲ့သည္။

ဘာနဲ႕ အလုပ္လုပ္ေနလဲဟင္ .. ဟုေမးလိုက္တုိင္း သူ႕အေျဖဟာ ရင္ေကာ့ေခါင္းေမာ့ စရာ တစ္ခု မဟုတ္ခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာသည္ေလ။ သို႕ေသာ္ ဒါဟာ သူ႕အျပစ္ေလလား။ သူ ဘာမွားခဲ့သလဲဟု မၾကာခဏ စဥ္းစားၾကည့္ဖူးသည္။

တကယ္ေတာ့ သူဟာ ဘာမွ မထူးခၽြန္ မထူးျခားေသာ သာမန္ ေယာက္်ားေလး တေယာက္ ဆိုေပမယ့္ မိေကာင္းဖခင္က ေမြးဖြားလာခဲ့သူ တစ္ဦးေပပဲ။ ကိုယ့္ရပ္ရြာမွာဆိုလွ်င္ သူ႕မိသားစုက အတိုင္းအတာတခုအထိ ၀င္ဆန္႕သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ သူ႕မိဘေတြမွာ အိမ္ပိုင္ ရွိသည္။ အိမ္မွာ ေစ်းဆိုင္ကေလး ဖြင့္တုန္းက သူကိုယ္တိုင္ ဦးစီးခဲ့ဖူးသည္။ သူ႕မွာ ဘြဲ႕ဒီဂရီ တစ္လံုးလည္း ရွိသည္။ သို႕ေသာ္ စာေပ၀ါသနာ ပါတာ တစ္ခုတည္းႏွင့္ ၄ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သင္ယူခဲ့ေသာ ျမန္မာစာ အဓိက ဟူသည့္ ဘာသာရပ္ သည္ အခုေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဘာမွ သံုးလို႕မရဘူး ဟူေသာမွတ္ခ်က္ကို ရင္နာနာႏွင့္ လက္ခံရၿပီေလ။

သည္ႏိုင္ငံေလးမွာ အလွဴပြဲ ေတြ႕ဆံုပြဲ စသည့္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးမ်ား စုေ၀းရာ ေနရာမ်ားကို ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား မပါလွ်င္ သူဘယ္ေတာ့မွ မသြားပါ။ တခါက သူ႕အေဖ၏ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး၏ သမီးႏွင့္ ဆံုခဲ့ဖူးသည္။ မေတြ႕တာ ၾကာသည္မို႕ အားပါးတရ ႏႈတ္ဆက္မိပါသည္။ ေက်ာင္းတက္ေနသည္ဟု သူက သိထားသည္ေလ။ သူလည္း အလုပ္လုပ္ေနေၾကာင္း ေနထိုင္သည့္ေနရာႏွင့္ အလုပ္ကို ေျပာျပေနရင္း ေကာင္မေလးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိလွတာကို သတိထားမိကာ သူမ်က္ႏွာပူေႏြးလာခဲ့သည္။

ရုိးသားေသာ သူ႕မိသားစုကေတာ့ အေ၀းေရာက္ သားႀကီးအတြက္ အၿမဲ ဂုဏ္ယူေနခဲ့သည္။ ဖုန္းဆက္လုိက္လွ်င္ “ႏုိင္ငံျခားမွာ ငါ့သားေတာ့ ေတြ႕ေနေလာက္ေရာေပါ့” ဟု ရယ္ေမာကာ ေမးလာတတ္ေသာ အေဖ့ကိုေတာ့ သူ႕ တေန႕တာ အခ်ိန္ဇယားကို ေျပာမျပျဖစ္ခဲ့ပါ။

“ေဟ့ေကာင္ စိတ္ကူးယဥ္မေနနဲ႕။ ငါတို႕လို လက္ေတြ႕က်က် လုပ္လိုက္။ ဒီတပတ္ တနဂၤေႏြ သြားမယ္။”

“ဘယ္ကိုလဲ။”

ေနရာ တစ္ေနရာအေၾကာင္း သူ႕နားနားကို ကပ္ၿပီးေျပာေတာ့ သူ အလိုလို ေခါင္းခါရမ္းလိုက္မိသည္။

“ဘာလဲ ဖဦးထုတ္မို႕လို႕ မႀကိဳက္ဘူးလား။ ေရႊလိုခ်င္ရင္လည္း ေရႊရပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ တိုးတုိးတိတ္တိတ္ေပါ့။”

သူငယ္ခ်င္းက ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ ေျပာလာေတာ့ သူအံံ့ၾသမိသလို နာက်င္ရသည္။ သည္လိုႏိုင္ငံကို ေရာက္လာပါလွ်က္ သည္လိုအလုပ္ကို လုပ္ေနရေသာ ကိုယ့္လူမ်ိဳး မိန္းကေလးေတြ ရွိေနေသးတယ္တဲ့လား။ အားေပးရက္သူေတြလည္း ရွိေနေသးသတဲ့လား။

“ခင္ဗ်ားတို႕ပဲ သြားၾကပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ပိုက္ဆံစုရမွာ အေၾကြးေတြ မ်ားေနလို႕ပါ။”

အတုိက္အခံ မျဖစ္ေအာင္သာ ၾကည့္ေျပာရင္း လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။

ရန္ျဖစ္ရမည္ကိုေတာ့ သူတတ္ႏိုင္သမွ် အၿမဲေရွာင္ပါသည္။ အလုပ္ထဲမွာ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြဟာ ရိုးသားၿပီး မခုိမကပ္ ႀကိဳးစားသည္ဟု နာမည္ေကာင္းရပါလွ်က္ မဟုတ္မခံ စိတ္ဆတ္သည္ ရန္ျဖစ္တတ္သည္ ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ခံရသည္။ သူတို႕ကလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ထားခဲ့ရေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးစံုကို တခါတခါ သည္နည္းျဖင့္ ေဖာက္ခ်မိတတ္ၾကသည္။ ေရြးခ်ယ္စရာ နည္းပါးလာေသာ ဘ၀ေတြမွာ အေရျပားေတြက ပါးလ်လာသည္။ ႏွလံုးသားေတြက ၾကြပ္ဆတ္လာခဲ့ၾကသည္ေလ။

ရွားပါးလွေသာ အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ ကုန္တိုက္ႀကီးေတြကို လွည့္ပတ္ေလွ်ာက္သြားရင္း မိန္းကေလးဖိနပ္ ေရာင္းသည့္ ဆိုင္ေတြ ေရွ႕ကို ေရာက္တိုင္း သူ ေငးေမာၾကည့္မိသည္။ သူမရဲ႕ ဖိနပ္ကေလးဟာ သည္အရြယ္အစားေလာက္ ရွိမွာပဲ။ သည္လိုဖိနပ္ကေလးနဲ႕ဆိုလွ်င္ သူမနဲ႕ လိုက္ဖက္မွာပဲ စသည္ျဖင့္ သူက စိတ္ကူးယဥ္လိုက္ေသးသည္။ ေစ်းႏႈန္းေတြကို ၾကည့္ေတာ့ ေတာ္တန္ရုံ အမ်ိဳးအစားေလး ၀ယ္မည္ဆိုလွ်င္ပင္ ေမာင့္တလစာ မဟုတ္ေတာင္ ေမာင့္တပတ္စာ ဟု ေျပာရေတာ့မည္ ထင္သည္။ သည္လိုဆိုျပန္ေတာ့လည္း သူၾကားဖူးသည့္ ေမာက္မာေသာ မိန္းကေလးေတြ ေျပာတတ္သလို ရွင့္လစာက ကၽြန္မ ဖိနပ္တစ္ရံဖိုးေတာင္ ရွိလို႕လား ဟုေျပာေသာ မိန္းကေလးမ်ိဳး ျဖစ္မွာကို စိုးမိပါေသးသည္။

သူမကေလးဟာ ခ်စ္စဖြယ္ ယဥ္ေက်းေသာ ျမန္မာမကေလး ျဖစ္လိုက္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္မလဲ ဟု သူ မၾကာခဏ ေတြးျဖစ္သည္။ ေျခေထာက္ကေလးကို ေငးေမာခြင့္ရသည့္ သည္အလုပ္ခြင္၏ သတ္မွတ္ခ်ိန္ ေျခာက္လတာ မၿပီးဆံုးခင္မွာ သူမ သိေအာင္ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ ျမန္မာမကေလး ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ သူမရဲ႕ ေန႕စဥ္ ေျခလွမ္းကေလးမ်ားအေပၚမွာ ရင္ခုန္ယစ္မူးတတ္ေသာ လူမ်ိဳးတူ ေကာင္ကေလး တစ္ေယာက္ ေဟာသည္ ၿမိဳ႕ေလးေပၚမွာ ရွိေနတယ္ ဆိုတာေလာက္ေပါ့။

အခြင့္အေရးေပးလာသည့္ တေန႕ေန႕မွာ သူမ သိေအာင္ ဘယ္လို ေျပာရပါ့မလဲ။ သူက စိတ္ကူးယဥ္စြာ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ စပ္မိပါသည္။ ကဗ်ာနာမည္ကို “ေျခရာခၽြန္ျမ” ဟုေပးထားသည္။ ကဗ်ာ ေအာက္မွာ “တိတ္တခိုး ေငးေမာမိသူ” ဟု လက္မွတ္ကေလး ေရးလိုက္မည္။ ကဗ်ာက ကေလးဆန္လြန္းသလား။ သိပ္ႏုလြန္းေနသလား။ သူ႕စိတ္ကူးေတြကလည္း ကဗ်ာေလးနဲ႕အတူ ႏုေနသည္။

အေျခအေနေပးလာတဲ့ေန႕မွာ သူက အမွတ္တမဲ့လိုလိုနဲ႕ ဒီစာရြက္ကေလးကို သူမေရွ႕ ေရာက္ေအာင္ မလွမ္းမကမ္းကေန လႊင့္ခ်ပစ္ လိုက္မွာေပါ့။ စာရြက္ကေလးကို ေကာက္ၾကည့္ ခ်င္စရာ ေကာင္းေအာင္ ပန္းပြင့္ပံု လိပ္ျပာပံု အရိပ္ကေလးမ်ားပါေသာ စာရြက္လွလွေလး ၀ယ္ၿပီး လက္ေရးလွလွျဖင့္ ေရးထားမည္။ တကယ္လို႕ ျမန္မာမကေလး ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ သူမ မ်က္ႏွာေလး ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။ တကယ္လို႕ ျမန္မာမကေလး မဟုတ္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ နားမလည္စြာ သူ႕ကို ၾကည့္လာလွ်င္ ေဆာရီး ဟုေျပာၿပီး မေတာ္တဆ လြင့္သြားသလိုလိုႏွင့္ စာရြက္ကေလးကို ျပန္သိမ္းယူလိုက္မည္။

သူက ကံအဆိုးဆံုး အေျခအေနကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ေသးသည္။ ဥပမာ ေကာင္မေလးက သူ႕စာရြက္ကေလးကို လံုး၀ မျမင္ဘဲ တက္နင္းသြားခဲ့တာမ်ိဳးေပါ့။ ဒါဆိုလွ်င္လည္း သူမရဲ႕ ေျခရာ စြန္းထင္းက်န္ခဲ့ေသာ စာရြက္ေလးကို သူက အမွတ္တရ သိမ္းဆည္း ထားေတာ့မည္ေလ။

သူေမွ်ာ္သည့္ေန႕ကို ေရာက္လာေစခ်င္သလို ေရာက္လာမွာကိုလည္း စိုးေနမိသည္။ ေျခေထာက္ပိုင္ရွင္ေလးကို အျပည့္အ၀ ျမင္ခြင့္ရမည့္ေန႕ သို႕မဟုတ္ အကာအရံမ်ား ခြာခ်ရသည့္ေန႕ဟာ သည္အလုပ္ခြင္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႕ေပပဲ။

“လူသြားလမ္းဘက္ အျခမ္းကို ေနာက္ဆံုးမွ ျဖဳတ္ေလ။ ဒါမွ အမႈန္အမႊားေတြ ဟိုဘက္ မလြင့္မွာေပါ့။”

သူ႕အလုပ္ၾကပ္ ေျပာေသာ စကားေၾကာင့္ လမ္းမဘက္မွ အကာအရံမ်ားထံ လွမ္းေနေသာ သူ႕လက္ေတြ တြန္႕သြားသည္။ ကၽြတ္.. အေရးထဲမွာကြာ။ သူမ မေရာက္ခင္ ဒီအကာေတြ ခြာလို႕ ၿပီးပါ့မလား။

ေဟာ…. သူ႕နားထဲမွာ အစဥ္မွတ္မိေနေသာ ေျခသံ သဲ့သဲ့ ၾကားရၿပီ။ အခ်ိန္မွန္ေသာ သူမ လာေနၿပီ။ အိပ္ကပ္ထဲက ကဗ်ာစာရြက္ကေလးကို အသာစမ္းလိုက္မိသည္။

နားစြင့္ေနရင္း ေဒါက္ ေဒါက္ ေျခသံ တိတ္သြားၿပီ။ လမ္းမနားကို မေရာက္ခင္ ေျခေထာက္ကေလး ရပ္သြားၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႕ပါလိမ့္။ သူ႕နားထဲမွာ စကားသံ သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရသလို။ အုိး..။ သူ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ျဖင့္ ရင္ခုန္သံတို႕ ျမန္လာသည္။ ဟုတ္တယ္။ ဒါ ျမန္မာသံ ပီပီသသပဲ။

“ဟင္.. ။ ေမ့က်န္ခဲ့သလား။ ဟုတ္သားပဲ စားပြဲေပၚ တင္ခဲ့တာေလ။”

သူမ၏ အသံသည္ သူမ၏ ေျခေထာက္ကေလးလိုပဲ လွေနသည္။ ခ်ိဳေနသည္။ သူမဟာ တခုခုကို အိမ္မွာ ေမ႕က်န္ခဲ့သတဲ့။ ဒါဆို လွည့္ျပန္ေတာ့မလို႕လား။

“ဘာ.. လိုက္ေပးေနၿပီ ဟုတ္လား။ အခု ဘယ္မွာလဲ။ ဒါဆို ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္။”

သူ အကာအရံေတြကို အျမန္ဆံုး ၿဖိဳခ်လိုက္ခ်င္သည္။ ရွားရွားပါးပါး သူမ အၾကာႀကီး ရပ္ေနသည့္ အခ်ိန္မွာ တစကၠန္႕ တစကၠန္႕တိုင္းဟာ သူ႕အတြက္ အဖုိးတန္ေနၿပီ။ လမ္းမဘက္ အက်ဆံုး ေထာင့္ဘက္မွ အလႊာကို စတင္ဖယ္ရွားရန္ တြန္းဟလိုက္သည့္အခါ လွပေသာ ေဒါက္ဖိနပ္ေလးကို အရင္ဆံုး ျမင္လိုက္ရသည္။ သူ ေခါင္းေမာ့ ၾကည့္ရန္အလုပ္ အေျပးတပိုင္းျဖင့္ ေလွ်ာက္လာေသာ ေျခသံ တျဖတ္ျဖတ္ကို ၾကားလိုက္ရသည္။

“ဒီမွာ.. ေစာင့္ေနတယ္။”

ရုတ္တရက္ ေပၚထြက္လာေသာ သူမအသံေၾကာင့္ သူ ျဖတ္ခနဲ ေခါင္းကို ျပန္ငံု႕ထားလိုက္မိပါသည္။

ေျခသံအသစ္ သည္ အနားတြင္ ရပ္သြားသည္။ သူ႕ျမင္ကြင္းထဲသို႕ အမ်ိဳးသားစီး ရွဴးဖိနပ္တရံ ေရာက္လာသည္။

ေျပာေနၾကေသာ စကားသံသဲ့သဲ့ ကို သူ႕နားထဲ မၾကားသလို ၾကားသလို ျဖစ္လာသည္။ ကဗ်ာစာရြက္ကေလးကို ထုတ္ၿပီး အသံတိတ္ ျပန္ဖတ္ေနမိသည္။

ေျခရာခၽြန္ျမ

ေဒါက္… ေဒါက္
ဒီအခ်ိန္ေရာက္တိုင္း
မိုးေပၚကက်လာတဲ့
ခဲတံတစ္လံုးစာ ဟန္ခ်က္မွာ
အသက္ရွဴသံေတြ ေအးစက္သြားတယ္။

ေဒါက္.. ေဒါက္
ကဗ်ာဆန္ဆန္ အညိဳ႕ဓာတ္နဲ႕
ေရႊဖိနပ္ ပိုင္ရွင္ေရ…
ေျပျပစ္သြယ္လ်
မင္းအလွေလးကို
ဒီကေငးမိရုံပါကြယ္။

ေဒါက္.. ေဒါက္
ရင္ထဲထိ ေလွ်ာက္လာတဲ့
စည္းခ်က္မွန္မွန္ နရီေတးရယ္….
တစ္လွမ္းခ်င္း နီးလာတိုင္း
တစ္လွမ္းခ်င္း ေ၀းသြားတိုင္း
ေႏြးခနဲ ေအးခနဲ
အေတြးထဲမွာ
ေျခရာခၽြန္ျမ
စူးရွထင္က်န္ရစ္ခဲ့ေပါ့ကြယ္။

သူေခါင္းကို ေမာ့မၾကည့္လိုက္ေတာ့ပါ။ သပ္ရပ္ခံ့ညားေသာ ရႈးဖိနပ္ တစ္ရံႏွင့္ လွပ ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္းေသာ ေဒါက္ဖိနပ္ ခၽြန္ခၽြန္ေလးတစ္ရံ ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္သြားၿပီ။ လက္ထဲမွ ကဗ်ာစာရြက္ကေလးက သူစီးထားေသာ လည္ရွည္ ရာဘာဖိနပ္၀ါ၀ါ ထဲကို ခၽြန္ခၽြန္ျမျမ ထိုးေဖာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။


ပန္ဒိုရာ