ဘာသာမျပန္ႏိုင္ခဲ့

လူေတြစည္ကားတဲ့ လမ္းမလယ္ေခါင္မွာ၊ ကားဟြန္းသံေတြ စကားေျပာသံေတြ ေစ်းေရာင္းသံေတြ ဆူဆူညံညံၾကားမွာ၊ ရုတ္တရက္ အထီးက်န္ တိတ္ဆိတ္သြားတာမ်ိဳး။ စာေမးပြဲေတြေျဖ၊ အလုပ္ေတြရွာ၊ ပိုက္ဆံေတြစု၊ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနတဲ့ တစ္ေန႕တာေတြၾကား ျဗဳန္းစားႀကီး အေျဖရွာမရ အဓိပၸါယ္မဲ့သြားတာမ်ိဳး။ ကိုယ္ဘာကို လိုခ်င္တာလဲဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳး။ အဲဒီလိုဆန္ဆန္ေတြ ခံစားဖူးတယ္ ဆိုရင္ Lost in Translation ဆုိတဲ့ ရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ မခံစားဖူးေသးဘူး ဆိုရင္လည္း အဲဒီရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္လိုက္ပါ။

ပုံ ဒီက

Bill Murray နဲ႕ Scarlett Johansson တို႕အဓိက ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္တဲ့ Lost in Translation ဇာတ္ကားဟာ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ေလာက္ ကတည္းက ထြက္ခဲ့တာပါ။ ဒါရိုက္တာ Sofia Coppola ကရိုက္ကူးခဲ့တာပါ။ ကိုယ္ကေတာ့ ၂၀၀၆ ေလာက္မွ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ Everyone wants to be found တဲ့။

Bob (Bill Murray) က အသက္အေတာ္ရလာၿပီ ျဖစ္တဲ့ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ တစ္ေယာက္ပါ။ အေတာက္ပဆံုး အခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္လို႕လည္း ဆိုႏိုင္မယ္။ ဂ်ပန္ျပည္မွာ ၀ီစကီေၾကာ္ျငာတစ္ခု ရိုက္ကူးဖို႕ အႏုပညာေၾကး ေကာင္းေကာင္းရတာနဲ႕ လာခဲ့တယ္။

Charlotte (Scarlett Johansson) ကေတာ့ ဘြဲ႕ရၿပီးခါစ ငယ္ရြယ္တဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ပါ။ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဓာတ္ပံုဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇနီးလည္းျဖစ္တယ္။ အမ်ိဳးသားက ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႕ အလုပ္ကိစၥနဲ႕ ဂ်ပန္ကို လာရတဲ့အခါ သူကလည္း အတူလိုက္လာခဲ့တယ္။

နားမလည္တဲ့ ဘာသာစကားေတြ ေျပာေနတဲ့ ေဒသတစ္ခုမွာ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္မႈ မရွိတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႕ ဆူညံစည္ကားေနေပမယ့္ သူတို႕အတြက္ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာပါ။ Charlotte က တခါတခါ အျပင္ကို ထြက္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ တခ်ိန္လံုး အလုပ္မ်ားေနတဲ့ အမ်ိဳးသား ဓာတ္ပံုရိုက္ထြက္လို႕ ဟိုတယ္ထဲမွာ တေယာက္တည္း ရွိေနခ်ိန္မွာ သူ႕အခန္းထဲက မွန္ျပတင္းေပါက္ ေဘာင္မွာ ထိုင္ၿပီး အျပင္ကို ေငးေလ့ရွိတယ္။ Bob ကေတာ့ အလုပ္နဲ႕မို႕ ေၾကာ္ျငာရိုက္ရင္း ဟိုတယ္ထဲမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္တာ မ်ားတယ္။ တခါတေလေတာ့ သူ႕ဇနီးဆီက ဖုန္းလာတယ္။ Fax လာတယ္။ အိမ္ကိစၥ၊ ကေလးေတြကိစၥ စတဲ့ ပူပူညံညံ အေၾကာင္းေတြပါပဲ။ သူက တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ ဇနီးကို လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျပန္ေျပာလိုက္တာပါပဲ။

ဟိုတယ္တစ္ခုထဲမွာ တည္းခိုေနၾကတဲ့ Bob နဲ႕ Charlotte တို႕ ဆံုျဖစ္ၾကတယ္။ Charlotte ကို Bob က ဓာတ္ေလွခါးထဲမွာ စၿပီး သတိထားမိတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ အရက္ဘားမွာ ထိုင္ရင္း ေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ Bob က အိမ္ေထာင္သက္ ၂၅ ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း Charlotte ကေတာ့ လက္ထပ္တာ မၾကာေသးတဲ့အေၾကာင္း စတဲ့ သူ႕အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ေျပာၾကတဲ့ စကားစျမည္ ဆက္ဆံေရးေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ နည္းနည္း ပိုရင္းႏွီးလာတယ္။ တျခားမိတ္ေဆြေတြနဲ႕အတူ အျပင္ခဏထြက္ ကာရာအိုေက ဆိုၾကရင္း အေညာင္းမိေနတဲ့ စိတ္ေတြကို ရြက္လႊင့္ၾကတယ္။

သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးဟာ ပူေလာင္တပ္မက္မႈေတြ မပါတဲ့ ပေလတိုးနစ္ (platonic) ဆန္ဆန္ပဲ ေရွ႕ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညတညမွာ Charlotte က Bob ရဲ႕အခန္းမွာ ဗြီဒီယို အတူၾကည့္ရင္း ခုတင္မွာ လဲေလ်ာင္း စကားေျပာၾကတဲ့ အခန္းတစ္ခန္း ပါတယ္။ ေ၀ဖန္ခ်က္တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေမရိကန္ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္နဲ႕ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အိပ္ရာေပၚမွာ အ၀တ္အစားအျပည့္အစံုနဲ႕ (ဘာမွမလုပ္ဘဲ) ရိုးရိုးသားသား စကားေျပာေနတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ျမင္ႏိုင္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ရုပ္ရွင္ေတာင္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္ လို႕ဆိုပါတယ္။

အဲဒီမွာ သူတို႕ေျပာဆိုၾကတဲ့အထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေစတဲ့ စာသားတခ်ိဳ႕ရွိပါတယ္။ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳ ပိုရင့္က်က္တဲ့ Bob က တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းေတြကို Charlotte ကို ေ၀မွ်ပါတယ္။

Bob: It gets a whole lot more complicated when you have kids.
Charlotte: It's scary.
Bob: The most terrifying day of your life is the day the first one is born.
Charlotte: Nobody ever tells you that.
Bob: Your life, as you know it... is gone. Never to return. But they learn how to walk, and they learn how to talk... and you want to be with them. And they turn out to be the most delightful people you will ever meet in your life.
Charlotte: That's nice.

ဟိုတယ္ ဘား မွာ သီခ်င္းဆိုေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ သက္လတ္ပိုင္း အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တညေတာ့ Bob ေသာက္ရင္း မူးသြားတယ္။ ေနာက္တေန႕ မိုးလင္း သူ႕အခန္းမွာ အမ်ိဳးသမီးကို ျမင္မွ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးနဲ႕ အိပ္မိမွန္း သူလည္း သိေတာ့တယ္။ အဲဒီမနက္ မွာ Charlotte က အခန္းတံခါးကို လာေခါက္ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ အဲဒါကို သိသြားတယ္။ အူတိုတဲ့ စိတ္ဆိုတာ မိန္းကေလးေတြက သူတို႕ ႏွစ္သက္တဲ့လူေတြအတြက္ ခံစားရေလ့ရွိတဲ့ သဘာ၀ မဟုတ္လား။ ေန႕လည္စာ အတူစားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ Bob နဲ႕ Charlotte ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက နည္းနည္း ထစ္ေငါ့သြားတယ္။

အဲဒီညမွာ မီးလန္႕လို႕ ဟိုတယ္တခုလံုး ေအာက္ကို ခဏဆင္းၾကရတယ္။ အဲဒီမွာ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ Bob ျပန္မယ့္ မနက္မွာေတာ့ Charlotte ခဏ ယူ၀တ္ထားတဲ့ ကုတ္အက်ၤီကို ျပန္ေပးဖို႕ ဒါမွမဟုတ္ ယူခ်င္ရင္လည္း ယူထားလိုက္ဖို႕ Bob က ဖုန္းကေန အမွာစကား ထားခဲ့တယ္။ Bob ကားေပၚမတက္ခင္ Charlotte ေရာက္လာပါတယ္။ အက်ၤီကို ျပန္မေပးပါဘူး။ သူမ်ားေတြ ေရွ႕မွာမို႕ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ သာမန္ပဲ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ ေလဆိပ္ကို အသြား ကားေပၚကေန လမ္းေဘးတေနရာမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ Charlotte ကို Bob က လွမ္းျမင္လိုက္ပါတယ္။ ကားေမာင္းသူကို ခဏရပ္ခုိင္းလိုက္ၿပီး Charlotte ေနာက္ကို ေျပးလိုက္သြားခဲ့တယ္။ ဆံုေတြ႕ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ Bob က Charlotte ကိုေပြ႕ဖက္ၿပီး နားနားကို တခုခု တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ နမ္းၾကတယ္။ လမ္းခြဲၾကတယ္။ Charlotte ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလး ၿပံဳးၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။

ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ဒါရိုက္တာကို အထူးခ်ီးက်ဳးခ်င္တာကေတာ့ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကို အပိုေတြမပါပဲ ကြက္တိျဖစ္ေအာင္ တင္ျပသြားႏိုင္တာပါပဲ။ စကားေျပာခန္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး မပါတာမို႕ စကားေတြ အရမ္းမ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္မ်ိဳးကို မႀကိဳက္တတ္တဲ့ လူေတြလည္း ခံစားႏိုင္မွာပါ။ သရုပ္ေဆာင္ပံုေတြကလည္း သိပ္ကို သဘာ၀က် ပီျပင္ပါတယ္။

ဘာသာမျပန္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြကို ဒီဇာတ္လမ္းမွာ အလြႊာလႊာ အထပ္ထပ္ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ထားခဲ့တယ္။

ဘာသာစကား ျခားနားတဲ့ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္လို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေျပာေလ့မရွိတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ဧည့္သည္ အေမရိကန္လူမ်ိဳးေတြ အေနနဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြကို နားမလည္ႏိုင္တာ။ ဆက္ဆံေရးေတြမွာ သူ႕စကားကိုယ္မသိ။ ကိုယ့္စကား သူမသိ။ ယဥ္ေက်းမႈေတြကိုလည္း လိုက္ပါမခံစားႏုိင္။

အရြယ္လြန္စ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ရဲ႕ midlife crisis လို႕သူတို႕ဆီမွာ ေခၚၾကတဲ့ အျဖစ္။ အလုပ္အကိုင္၊ အိမ္ေထာင္ေရး၊ ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈေတြရဲ႕ လမ္းခုလတ္မွာ အမည္ေဖာ္မရတဲ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈေတြ။

စူးစမ္းမႈေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ အရြယ္ ျဖစ္တဲ့ မိန္းမငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အနာဂတ္ဘ၀အေပၚ ကိုယ္လိုခ်င္တာ လိုအပ္တာေတြအေပၚ မေရရာ ေပ်ာက္ဆံုးမႈေတြ။

Bob နဲ႕ Charlotte ၾကားက ဘာသာျပန္ရခက္တဲ့ ဆက္ဆံေရး နဲ႕ ခံစားမႈ ခပ္ပါးပါး။

ေနာက္ဆံုး Bob က Charlotte ကို နားနားမွာ တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာသြားတာ ဘာပါလိမ့္ ဆိုတာကိုလည္း ပရိသတ္က ဘာသာမျပန္ႏိုင္ပဲ စူးစမ္းသိခ်င္စိတ္နဲ႕ က်န္ရစ္ခဲ့ရတယ္။ (အဲဒီအေၾကာင္းကိုေတာ့ အင္တာနက္ထဲမွာ တခ်ိဳ႕ ထင္ျမင္ထားတာေတြ သိခ်င္ရင္ ဒီမွာ ၾကည့္ပါ။ ဘယ္သူမွေတာ့ အေျဖမွန္တယ္လို႕ အာမ မခံႏိုင္ၾကပါဘူး။)

သမားရိုးက် အစြဲအလန္းေတြနဲ႕ ၾကည့္ရွႈသူေတြအတြက္ေတာ့ ဒါရိုက္တာ တင္ျပခ်င္တဲ့ တခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာေတြကို ျမင္ခ်င္မွျမင္မယ္။ ျမင္လည္း လက္ခံခ်င္မွ လက္ခံႏိုင္မယ္။ Bob နဲ႕ Charlotte တို႕ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးဟာ politically incorrect (ဘယ္လို ဘာသာျပန္ရမလဲ မသိ။ ဒီေနရာမွာေတာ့ လူအမ်ားသတ္မွတ္ထားတဲ့ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္သည္မ်ားမွ ေသြဖယ္ျခင္းလို႕ပဲ ဆိုပါစို႕။) ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။။ ဒါေပမယ့္လည္း လူ႕သဘာ၀ ဆိုတာ အၿမဲတန္း politically correct ျဖစ္ေနတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒီလိုသဘာ၀ေတြနဲ႕ ထံုမႊမ္းထားတဲ့ ဘ၀ေတြထဲမွာပဲ အထိအခိုက္နည္းေအာင္ ရုန္းကန္ရင္း လူေတြ ေနထိုင္သြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕အရာေတြက ဘာသာမျပန္ေတာ့ပဲ ဒီအတိုင္း ထားလိုက္တာပဲ ေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။


ပန္ဒိုရာ