Monday, November 16, 2009

နတ္သမီးပံုျပင္ သံလြင္အိပ္မက္




သံလြင္အိပ္မက္ အင္တာနက္ မဂၢဇင္း အတြဲ (၃) အမွတ္ (၄) ထြက္ပါၿပီ။ အေျပာင္းအလဲ လို႕ တကမာၻလံုးက ဟစ္ေၾကြးေအာ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီတပတ္ ထြက္တဲ့ သံလြင္အိပ္မက္ မဂၢဇင္းရဲ႕ Theme ကလည္း အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲ ဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးေတြကုိ တ၀ႀကီး ဖတ္ရမွာပါ။ ဟာသ ဆိုၿပီး အသစ္ က႑ တစ္ခု ကို တင္ဆက္ထားတာကိုလည္း ေတြ႕ရမယ္။ ထပ္မံညႊန္းခ်င္တာကေတာ့ အင္တာဗ်ဴးပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားအျဖစ္ကေန စြန္႕လႊတ္ထားသူေတြရဲ႕ ႏိုုင္ငံသားေျပာင္းျခင္းဆိုင္ရာ အျမင္ေတြကို ေမးျမန္းထားပါတယ္။

ပန္ဒိုရာရဲ႕ နတ္သမီးပံုျပင္ နတ္သမီးအိပ္မက္ ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ ကိုလည္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
.......................

နတ္သမီးပံုျပင္ နတ္သမီးအိပ္မက္

မီးေရာင္စံုေတြ ေ၀့၀ဲေနတဲ့ေအာက္ တဒိန္းဒိန္း စည္းခ်က္မွန္ေနတဲ့ တီးလံုးအတိုင္း ယိမ္းထိုး က ေနခ်ိန္မွာ အဲဒီေထာင့္စားပြဲကို သတိထားမိတာ ၾကာလွေပါ့။ သူက တျခားလူေတြနဲ႕ မတူ။ စားပြဲေတြၾကားမွာ ပ်ံ၀ဲေနတဲ့ လိပ္ျပာမေလးေတြကို ရိသဲ့သဲ့လုပ္တာ၊ လွမ္းၿပီးတို႕ထိတာ မရွိ။ စင္ေပၚမွာ ကေနတဲ့ ကၽြန္မကိုပဲ စူးစူးစိုက္စိုက္ တခ်က္တခ်က္ ၾကည့္ေနတာ (ထင္တယ္) ေလ။ ဒါေပမယ့္ ပန္းကံုးလည္း တစ္ကံုးမွ လာမစြပ္ျပန္ဘူး။ ပံုစံကေတာ့ အထာေတြ သိပ္မနပ္တဲ့ မအူမလည္ေလးပါပဲ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေခါင္းၿဖီးထားတယ္။ မ်က္မွန္ေလးနဲ႕။ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ေလး။ ဆံပင္ေဆးေရာင္စံုဆိုးၿပီး တီရွပ္ဒီဇိုင္းမိုက္မိုက္ေတြနဲ႕ လူငယ္ေတြၾကားမွာ၊ ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ား ရွပ္အက်ၤီေတြကို အျပင္ထုတ္၀တ္ထားတတ္တဲ့ လူႀကီးလူေကာင္းေတြ ၾကားမွာ ရွပ္အက်ၤီျဖဴေလးကို လက္ေခါက္၀တ္ထားတဲ့ သူ႕ပံုစံက ကၽြန္မ မ်က္စိထဲေတာ့ ထင္းေနတာ။

ညက ရင့္လာတယ္။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ လူေတြ တျဖည္းျဖည္း ပါးလ်သြားၾကၿပီ။ တခ်ိဳ႕လည္း သူ႕အခ်ိန္းအခ်က္နဲ႕သူ။ ေသာၾကာစေန ညေတြလို မဟုတ္ေလေတာ့ ညဥ့္နက္တဲ့အထိ ေနၾကတဲ့လူေတြ သိပ္မမ်ားဘူး။ တီး၀ိုင္းသမားေတြလည္း ေညာင္းညာစျပဳၿပီ။ ကၽြန္မလည္း အ၀တ္အစားလဲၿပီး ျပန္ဖို႕လုပ္ေနတုန္း စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက တိုးတိုးလာေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီညအဖုိ႕ နားခ်င္ေနၿပီ။ ကၽြန္မလို အေနအထားအတြက္က အလုပ္ဆိုတာ အငန္းမရ လက္ခံေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေလ။ ဘယ္သူလဲ လို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ အက်ၤီျဖဴနဲ႕ အဲဒီတစ္ေယာက္ကို ေမးထိုးျပတယ္။ တစ္ရိႈး.. ပဲတဲ့။

သူ ဒီေလာက္အထိ ေျခလွမ္းေရာက္လာတာ ကၽြန္မ နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသပါတယ္။ သူ႕ပံုစံ သူ႕အရြယ္က ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ သူေဌးသားေလးေတြနဲ႕လည္း မတူသလို ဘယ္လိုရွာေဖြလို႕ ဘယ္ေလာက္ေပါေနမွန္းမသိတဲ့ ေငြေတြကို လာျဖဳန္းေလ့ရွိတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြရဲ႕ ပံုစံနဲ႕လည္း ကြဲျပားေနတယ္။ ကၽြန္မလို အေနအထားမ်ိဳးကို ရဖို႕က နည္းနည္းေတာ့ တတ္ႏိုင္မွ ျဖစ္မယ္။ တကယ္ဆို ကၽြန္မရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္အရဆိုရင္ ဒီညအဖို႕ ပန္းကံုး ေလးငါးကံုးေလာက္မွ လာစြပ္ထားတာမဟုတ္ရင္ လက္ခံစရာ အေၾကာင္းကို မရွိဘူး။ ဒီလိုေနရာမွာ ဒီေလာက္ လြယ္လြယ္နဲ႕ ရတယ္ ထင္ေနသလား။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကိုစိတ္၀င္စားလာတာနဲ႕ ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ပါတယ္။

ဘယ္ကိုသြားမလဲ…။ ကၽြန္မက ေမးလိုက္ေတာ့ သူက မ်က္ႏွာလႊဲေနတယ္။ သူ႕ေဘးက တရုတ္ပံုစံလိုလို သူ႕သူငယ္ခ်င္းနားကိုပဲ တစ္ခုခု တိုးတိုး ကပ္ေျပာတယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သြက္ပံုေပၚပါတယ္။ ကၽြန္မကို ဟိုတယ္တစ္ခု နာမည္ ေျပာျပတယ္။ အိုေက..ေပါ့။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းက ကားေမာင္းတယ္။ သူက ေရွ႕ခန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေဘးက ထိုင္တယ္။ ကၽြန္မက ေနာက္ခန္းမွာေပါ့။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ကားေပၚမွာေရာ အခန္းထဲ ၀င္လာတဲ့အထိေရာ သူက ကၽြန္မကို စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး။

တံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး သူ႕ရွပ္အက်ၤီၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ေပးဖို႕ ဆိုးဆုိးဆတ္ဆတ္နဲ႕ လက္ျပင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက ခဏေနဦး လို႕ အလန္႕တၾကား တစ္ခ်က္ေအာ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူ႕ပါးစပ္ကို သူအုပ္ၿပီး ရွဴးတိုးတိုး လို႕ သူကပဲတျပန္ ကၽြန္မကို လာေျပာတယ္။


ဆက္ဖတ္ရန္ ဒီကို သြားပါ။

22 comments:

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

မပန္ေရ..ဖတ္ၿပီးၿပီ အဲလိုအေတြးအေခၚေလးေတြကို ႀကိဳက္တယ္၊ သူတို႔ ဘဝေလးေတြက တကယ္ေတာ့ သနားစရာ၊ ရင္နာစရာရယ္...။

:P said...

ဟိုမွာပဲ ေကာမန္႔ ေရးခဲ့ျပီ.. :)

ဒ႑ာရီ said...

မမေရ ... အဆံုးထိ ဖတ္ခဲ့တယ္ေနာ္။ အရမ္းေကာင္းတဲ့ ၀ထၳဳတိုေလးပဲ ...။ ေအာ္ သူတို႔ေတြေလးလည္း အသည္းႏွလံုး ရွိတဲ့ လူသားေတြပဲေလ။ အိမ္မက္မက္ခြင့္ေတာ့ ရွိရမွာေပ့ါ...။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

ကိုခ်စ္ေဖ said...

ေကာင္းဗ်ား နတ္သမီးအိပ္မက္
ဖတ္ျပီး နတ္သားအိပ္မက္ မက္သြားပါတယ္..
၀ထၳဳထဲက ကဗ်ာဆရာလိုလို လူဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ကို
ေျပာေနတာလားဗ်ာ..

Anonymous said...

ႏုႏုရည္(အင္း၀)နမ္းမွာလာေမာင္ ေမႊးတယ္ရွင့္ နဲ႕သင္းသင္းသာ တတိယဆိပ္ကမ္းကို သတိရမိသြားတယ္ဗ်ာ

kay said...

အဲဒီ မိန္းကေလး ရဲ႕ inferior complex ကို ေပၚေအာင္ ဖြဖြေလး ျခယ္သြားနိုင္တဲ့..အနုပညာေျမာက္ ဖန္တီးမူ.. ။ ေတာ္ေပ၏။ း)

အိျႏၵာ said...

ပန္ပန္..

ဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပကတည္းက
ေရးျပီးတဲ့အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနတာ...

ေမွ်ာ္ရက်ိဳးနပ္လိုက္တာ..
နည္းနည္းခြဲထြက္သြားတဲ့ စတိုင္နဲ႔..
ခပ္ရဲရဲေရးခ်ထားတာကို သိပ္သေဘာက်သြားတယ္.။

သက္ေဝ said...

အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဒီလိုဘဝေတြမွာ က်င္လည္ေနၾကရေပမယ့္ သူတို႕ေလးေတြလဲ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႕ဘဝအတြက္ အျပစ္ကင္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြကို ေတာင့္တၾက အလိုရွိၾကမွာပဲေပါ့...
လူအမ်ားစုရဲ႕ ႏွိမ့္ခ်ျခင္းကို ခံၾကရတဲ့ အေမွာင္ထဲက ဘဝေလးေတြကို ဂရုဏာျဖစ္ခ်င္စရာေကာင္းေအာင္ ေရးျပတတ္တဲ့ ပန္ပန္... ေတာ္ေပ၏...။

Anonymous said...

ဒီဝတၳဳေလးကို ၾကိဳက္တယ္ ။ တခ်ိဳ႕ အခန္းေတြကို ခပ္ရဲရဲေရးထားတာ ၊ စကားေၿပာခန္းေတြ ကိုလည္းသေဘာက်တယ္ ။ ေရးထားတာပီတယ္ ။ နာမည္ၾကီး ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ကဗ်ာအေၾကာင္း အရာနဲ႕ ပတ္သက္တဲ႕ အၿမင္ေလးထည္႕ေရးသြားလို႕ စာေရးသူအၿမင္ကိုသိရတယ္ ။
ခ်စ္သူရည္းစားၾကား ၊ ဆက္ဆံေရးက ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ဆန္တယ္ဆိုတာကိုေတြ႕ေတာ႕ အရင္က စာေတြမွာ ဘေလာ႕ဂါ တေယာက္ေယာက္ေရးထားတဲ႕မွတ္ခ်က္ကေန စိတ္ကူးရသလားဆိုၿပီးေတြးမိေသးတယ္။ ဘာသာရပ္ဆုိင္စာ စာလံုးၾကီးၾကီးေတြမပါတာ ကိုလည္း သတိၿပဳမိတယ္ ။

P.Ti said...

ဖတ္ၿပီး.. ေကာင္းပါ၏။ တကယ္ဖတ္ၿပီးမွေျပာပါသည္။ အေတြး နဲ႔ တင္ျပပံုက တမူထူးျခားေကာင္းမြန္ပါသည္။

Taw Lu Thit said...

မပန္ဒို တကယ္ပဲ ျမန္မာမိန္းကေလး တေယာက္ရဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားရင္ခုန္မႈေတြကို ဖတ္ရပါတယ္.အဲ့ဒီစာေပကို
ဘ၀သရုပ္ေဖၚလို႔ ေခၚရင္လည္း ေခၚပါေစဗ်ာ.ေမာ္ဒန္မျဖစ္ရင္လည္း မျဖစ္ပါေစနဲ႔. ျမန္မာမေလးတေယာက္ရဲ့ ဘ၀ဆိုးေလး ကို စာနာနားလည္ သြားၾကမယ္ဆို. ကုသိုလ္ရပါတယ္.ခင္ဗ်ားရဲ့ ပုဂၢလိက ရင္ခုန္သံကို ပုဂၢလိကဆန္ဆန္မခံစားသြားပဲ အားလံုးကို မွ်ေ၀သြားျခင္းအတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.

Anonymous said...

The part I like best in your short story is the following.

“ေနပါဦး ရွင့္ရဲ႕စာတမ္းၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္မွာလဲ”

“ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲ႕လြန္ တစ္ခုရမွာေပါ့”

“အဲဒီစာတမ္းကေရာ”

“ေက်ာင္းက သိမ္းထားမွာေပါ့”

“ဟင္.. ဒါဆုိ ကၽြန္မတို႕ ေျဖတာေတြက အလကားေပါ့”

“ခင္ဗ်ားကို အလကား ေမးခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ”

“ေၾသာ္.. ပိုက္ဆံေပးတာကို ေျပာတာလား။ ဟုတ္တယ္။ ဒါပဲ။ ေယာက်ၤားေတြက ဒါပဲေလ။ အင္းေပါ့။ ပိုက္ဆံေပးရင္ ဘာမဆို တရားေနတာပဲ”

“ဟာ….” သူ႔ မ်က္ႏွာ ရဲကနဲ နီျမန္းသြားတယ္။

“ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမ်ားေတြထဲ ဆြဲမထည့္နဲ႕ေလ။ ဘာမွမဆိုင္ဘူး”

It is sad but true. It's sort of a wakeup call for many people like us.

Rita said...

ေကာင္းလိုက္တာ။
စ လယ္ ဆံုး အကုန္လံုး ညီၫြတ္ၿပီး ေကာင္းလိုက္တာ။
သူတုိ႔ဘက္က အျမင္ေတြကို စိတ္ဝင္စားမိတယ္။

ႏွင္းနဲ႔မာယာ said...

မပန္ေရ
အရမ္းေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးပါ...
သာမန္နဲ႔မတူတဲ့ ဘဝေလးကို ခ်ျပထားတာမို႔ သေဘာက်မိတယ္.....
မပန္ရဲ႔ ဝတၱဳေလးေတြကို ၾကိဳက္တယ္...

ႏွင္း

MDW said...

၂ ေခါက္တိတိ ဖတ္လိုက္တယ္။
ၾကယ္ငါးလံုး ေပးလိုက္တယ္။
ဒီထက္မက ေပးလို႔ရရင္ ေပးခ်င္တယ္။
ပန္ပန္႔ဖန္တီးမႈေတြက အံ့မခန္းပဲ။
ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ ... ေလးစားပါတယ္ ... အားေပးပါတယ္။

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

မပန္ေရ...ပြင့္ပြင႔္လင္းလင္း ဝန္ခံရရင္ေတာ့..
အဲဒီလိုေကာင္မေလးေတြ အျပင္မွာအမ်ားၾကီးေတြ႔ဖူးတယ္..
သူတို႔ဖက္က စိတ္ခံစားမႈကိုေတာ့..တခါမွဒီလိုမစဥ္းစားခဲ့ဖူးဘူး

တန္ခူး said...

ပူး၀င္ခံစားမွ ုက အံ့မခန္းပါပဲ…
တကြက္မွ မဟာပဲ အဲဒီမိန္းခေလးကိုယ္တုိင္ အနားမွာ လာေျပာျပေနသလို ပီျပင္လြန္းလို ့ ပန္ေရ (မခင္ဦးေမ စကားနဲ ့ေျပာရရင္) ဒီနွစ္ ဒီပို ့စ္နဲ ့ အကယ္ဒမီေပးလိုက္ျပီ… လက္ရွိေခတ္အေျခအေန၊ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိတဲ့ဘ၀ေတြ၊ ေရြးခ်ယ္ခြင့္အရွိလြန္တဲ့ဘ၀ေတြ၊ က်န္းမာေရးဗဟုသုတေနာက္က်က်န္မွ ုေတြ…. အားလံုး… အားလံုးကို ပါေအာင္ ခပ္ပါးပါးေလး ထည့္သြားနိုင္လုိက္တာကို လက္ဖ်ားခါမိပါတယ္…

YoungGun said...

ဝထၳဳ မဖတ္ပါဘူးဆိုမွ ..အစေလး ဖတ္မိပါတယ္ ဆြဲခ်သြားျပန္ေရာ..အဲဒါနဲ႔ သံလြင္အထိ လိုက္ဖတ္ရတယ္..ေရစီးကသန္တယ္။ လူေတြလည္း ယက္ကန္ယက္ကန္၊ အျဖဴေရာင္ေကာင္ေလးရဲ႔ မ်က္လံုးေတြလိုမ်ဳိး .. အျပင္မွာ ဘယ္ႏွေယာက္ရွိမလဲ။ ကုိယ္တုိင္ေရာ စာရိတၲသတိၲကို ေပေပၚတင္ စမ္းႏုိင္ပါ့မလား။ ဘာလို႔ ဒီေခတ္က ဒီအေျဖေတြခ်ည္း ထုတ္ေပးေနတာလဲ။

Unknown said...

နတ္သမီးအိမ္မက္မွာ
ထစ္ခ်ဳန္းရြာတက္တဲ့ ကံဆိုးမိုးေမွာင္ေတြရယ္...
အသိေတြအေမွာင္က်သြားေလာက္ေအာင္
ထိုးခြဲရြာခ်လာတဲ့အခါ
သူလဲ...ငိုခ်မိရွာမွာေပမယ္...

အစ္မေရ...တကယ္ႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ...
ေလးလဲေလးစားမိပါတယ္..အစ္မေရ...
အၿမဲအားေပးလ်က္ပါေနာ္...။

ကုိေပါ said...

ဒီဝတၳဳကုိလည္း ႀကဳိက္တယ္ဗ်။ ဟုိတေန႔က ဖတ္ၿပီး ကြန္မင့္မေပးခဲ့ရလုိ႔ ျပန္လာေပးတာ။ အသိပညာေပး႐ုံမက အႏုပညာလည္း ေျမာက္ပါေပတယ္။

Cameron said...

မပန္ေရးျပေတာ့မွ ကိုကိုေယာက္က်ားေတြ ေတြးမိၾကေတာ့တယ္...ကုိယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ကေလးပြားတတ္သြားတာေပါ့ အေရးအသား လံုး၀ဂြတ္တယ္ဗ်ာ... ။

ခင္တဲ႔
မိုးေငြ႔

Anonymous said...

Your blog is extremely amazing ... keep up the good job!