Sunday, June 6, 2010

လူရိုင္းေတြေနတဲ့ရြာ




လူရိုင္းေတြေနတဲ့ရြာ

အေရာင္မ်ားနဲ႕ေခ်ာက္ခ်ားေစမတဲ့
မ်က္ႏွာ ၀မ္းဗိုက္ လက္ေမာင္း
ရဲပေဒါင္းထေအာင္ ေၾကာင္က်ားျခယ္
ရြာထိပ္ကို ၀င္၀င္ခ်င္းမွာ နတ္ဘုရားရုပ္တုနဲ႕
အရိုးေတြ ခ်ိဳေတြ အစြယ္ေတြနဲ႕
တင္းပုတ္နဲ႕ ၀ါးရင္းတုတ္နဲ႕ လွံခၽြန္ရွည္နဲ႕
သားရဲေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႕
တျခားမ်ိဳးႏြယ္စုေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႕
လူစိမ္းေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႕
ရင္ဆိုင္မႈေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႕
ဆြဲေခၚခ်င္လို႕ ရိုးအမႈ လို႕ဆိုဆို
ခ်န္ထားခ်င္လို႕ ရိုးသားမႈ လို႕ဆိုဆို
ကိုယ့္ဘာသာစကားနဲ႕ကုိယ္
ကိုယ့္ဘ၀နဲ႕ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႕
ကိုယ့္အဓိပၸါယ္နဲ႕ကိုယ္ ေနထုိင္ၾကတယ္
အရွက္ဆိုတာကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ပံုကိုက ကြဲျပားတယ္
အသက္ဆိုတာကို တန္ဖိုးထားပံုကိုက ကြဲျပားတယ္
အခ်စ္ဆိုတာကို ခံယူပံု အျပစ္ဆိုတာကို ခံယူပံု
ယုတ္စြအဆံုး ဗံုသံကိုၾကားပံုကအစ
ထံု ထံု ထံု လို႕ နားမွာ မျမည္ဘူး
ေ၀ါင္း ေ၀ါင္း ေ၀ါင္း လို႕ က်ားတစ္ေကာင္ဟိန္းသလို မွတ္ယူတယ္
ဗံုသံထဲမွာလည္း အစံုပါတယ္ အကုန္ပါတယ္ ဘံုပါတယ္
ရြာသူကို ပိုးပမ္းတဲ့အေၾကာင္း
အမဲသားငါး မ်ားမ်ားရေစဖို႕အေၾကာင္း
၀က္၀ံနဲ႕ နပန္းသတ္တဲ့အေၾကာင္း
ေတာင္က်ေရျပင္း တိုက္စားသြားတဲ့အေၾကာင္း
(လူျဖဴေတြကို မုန္းတီးတဲ့အေၾကာင္းလည္း ပါႏုိင္ရဲ႕)
ေ၀ါင္း ေ၀ါင္း ေ၀ါင္း တီးခတ္ၾက ကခုန္ၾက
ေသသူ႕၀ိညာဥ္ေတြ ပူးကပ္တုန္ယင္ေနတဲ့ဗံု
ေ၀ါင္း ေ၀ါင္း ေ၀ါင္း
မီးပံုေပၚမွာ ေခၽြးစက္ေတြဟာ တဖ်စ္ဖ်စ္ကၽြမ္းေလာင္
ေ၀ါင္း ေ၀ါင္း ေ၀ါင္း
ယဇ္စင္ေပၚမွာ သားေကာင္ကို လွီးျဖတ္လိုက္ၿပီ
ေ၀ါင္း ေ၀ါင္း ေ၀ါင္း
နတ္၀င္သည္ရဲ႕ နိမိတ္ဖတ္သံကို မ်က္ေတာင္မခတ္နာခံၾက
ေ၀ါင္း ေ၀ါင္း ေ၀ါင္း
ဆက္သြယ္မႈဟာ ဗံုသံနဲ႕
ေတာင္းဆိုမႈဟာ ကႀကိဳးေတြနဲ႕
က်မ္းစာဟာ အရုပ္သေကၤတနဲ႕
မိုးေကာင္းကင္ ကို ပကတိမ်က္စိနဲ႕ ဖတ္ရႈၾကတယ္
နကၡတ္တာရာေတြကို ဗလာလက္ဖ၀ါးမွာ ေရးမွတ္ၾကတယ္
ရာသီဥတုကို သစ္ရြက္ေတြေပၚ ဖြဖြတင္ၾကည့္တယ္
သားေကာင္ကို ေလတိုးသံေတြထဲမွာ ေျခရာခံတယ္
အဲဒီတုန္းက ေနေရာင္ဟာ ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္ကင္းတယ္
အဲဒီတုန္းက မိုးေရစက္ေတြမွာ အက္စစ္မပါဘူး
ေက်ာက္ျဖစ္ရုပ္ၾကြင္းေတြသာ စကားေျပာတတ္ခဲ့ရင္
အဲဒီတစ္ေန႕ကို ျပန္ေခၚေပးလိမ့္ဦးမယ္
စက္တပ္ယာဥ္ႀကီးေတြ ေ၀ါခနဲ ဆိုက္ေရာက္လာၾကတဲ့ေန႕
တင္ေဆာင္လာတယ္ ဟင္းခတ္အေမႊးအႀကိဳင္ေတြ အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြ
တပ္ဆင္လာတယ္ အဆင္တန္ဆာမ်ား ခမ္းနား၀တ္ရုံမ်ား
ခ်ဲ႕ထြင္လာတယ္ ၀ယ္လိုအား ေရာင္းလိုအား ေစ်းကြက္စီးပြား
သင္ၾကားလာတယ္ မင္းတို႕ကဘာလဲ ငါကဘာလဲ ဘာကဘာလဲ
ထို႕ေနာက္ ထို႕ေနာက္ႏွင့္ ဒီ့ထက္မကမ်ား..
ဒီ့ထက္ ဒီ့ထက္….
ဒီ့ထက္မ်ားရဲ႕ အဲဒီ့ထက္မွာ…
တံဆိပ္တံုးမ်ား အမွတ္သေကၤတမ်ား
အေသြးအေရာင္မ်ား အစုအဖြဲ႕မ်ား
ျဖစ္စဥ္မ်ား အစ္ဇင္မ်ား
သံတူေၾကာင္းကြဲ ေၾကာင္းတူသံကြဲတို႕ရဲ႕
ဖက္ရွင္ အက္ရွင္မ်ား
ပခံုး-ပခံုးမ်ား ေျခရာ-ေျခရာမ်ား
ထိုင္ခံုခ်င္း တကၽြိကၽြိတြန္းတိုက္သံ
၀ီစီတရႊီရႊီမႈတ္သံ လက္ခုတ္တေျဖာင္းေျဖာင္းတီးသံ
အဲဒီလိုနဲ႕ ဗံုသံေတြေျခာက္ခန္းၿပီး
လူရိုင္းယဥ္ေက်းမႈ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့တာပဲ။


ပန္ဒိုရာ

19 comments:

ကုိေအာင္ said...

အဲဒီလူရုိင္းေတြ ေဘာလုံး ကန္တတ္လား ... း)

pandora said...

ေဘာလံုးေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ပဲတဲ့.. အဟဲ

ကိုေဇာ္ said...

ေကာင္းလိုက္တဲ႔ ကဗ်ာ အစ္မရာ။

( စာဆိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆိုလိုရင္းကို စာဖတ္သူေတြ သေဘာမေပါက္တဲ႔ ေလာကမွာ စာေရးရတာ အသက္ရွဴ ၾကပ္တယ္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ပဲ အသက္ရွဴ ရပ္ပစ္ခ်င္ေနျပီ။ )

အိျႏၵာ said...

အရိုင္းယဥ္ေက်းမႈက ရိုးရိုးသားသား လွလို႔
အယဥ္ေတြ ရိုင္းစိုင္းပံုက်ေတာ့ သပ္သပ္ေခ်ေခ်ေလးေပါ့...

ဒီကဗ်ာ အရိုင္းသံေတြ လွ်ံက်ေနလိုက္တာ...

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

အရိုင္းယဉ္ေက်းမႈေပ်ာက္ျပီဆိုျပီး အားမငယ္ပါနဲ႔..
အဆိုေတာ္ဓါတ္ရွင္ မင္းသမီးေတြက ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ
ျပန္လည္ေဖၚထုတ္ေပးပါမယ္တဲ့...

ႏွင္းခါးမုိး said...

တုိးတက္မွဳကုိ အပ်က္ဘက္က ျမင္တဲ့သေဘာလား။ မီးေလာင္ရင္ မီးလင္းမယ္။ မုိးရြာရင္ ေရလာမယ္ဆုိတဲ့ ဘ၀က ပုိၿပီးေနေပ်ာ္ပါတယ္လုိ႔ ႏွစ္သိမ့္ခ်င္တဲ့သေဘာလား။ ဒီကဗ်ာကုိ မီးပုံေဘးမွာ ဗုံသံကေလးနဲ႔ရြတ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ လာကလုိက္ခ်င္ေသးရဲ႕။ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ။

pandora said...

သိပ္မေတြးပါနဲ႕ဗ်ာ.. က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ေရးခါစက အခ်ိန္ရိုင္းရိုင္းေလးေတြကို သတိရလြမ္းဆြတ္မိလို႕ပါ.. ကိုယ့္၀ပ္က်င္းကေလးကိုပဲ ကိုယ္ထင္ဟပ္ပါတယ္။ ဒါဆို ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ဖတ္ၾကည့္ပါလား။ း)

မင္းဒင္ said...

ရြာလြမ္းေတးလားဗ်ာ ။
အဲသည္ရြာက ဘယ္နားမတုန္း ။
လာလည္စမ္းခ်င္လွတယ္ ။

မင္းဒင္

Taw Lu Thit said...

ခင္ဗ်ားမွာ ဘယ္လိုႏူးညံ့မႈေတြနဲ႔ ဘာျဖစ္ခဲ့လို႔ အရိုင္းေတြလို႔ ခင္ဗ်ားက ဘာလို႔ေခၚတာလဲ.

ၿငိမ္းေ၀ said...

ပန္ဒိုရာရဲ့
ပဥၥလက္ ဗံု သံ
နာခံ တက္ႀကြ ကခုန္လ်က္...။

Cameron said...

မပန္ရယ္ အရာရာသာေျပာင္းလဲလာခဲ႔တာ ေဟာ...ခု၀တ္စားဆင္ယင္ပံုေတြက လူရိုင္းဖက္ရွင္ဘက္ေတာင္ႏြယ္ေနၾကျပီ...။


ခင္မင္စြာျဖင့္
မိုးေငြ႔

Maung Myo said...

အဲ့ရြာကို အလည္သြားရင္ က်ေနာ့္ကိုလည္း ေခၚပါ ေဒၚေလးေရ့ ... =)

An Asian Tour Operator said...

ရဟူးးးး

ကုိေပါ said...

ေဝါင္းလုိက္ပါတဲ့.... ဗုံႀကီးသံ။

အတတ္က်ဴးလုိ႔ ဘီလူးျဖစ္ရတယ္ဆုိတာ ဂလုိပဲ ေနမွာေပါ႔ဗ်ာ။ ပန္ဒုိရာၿဂဳိဟ္ (ဂ်ဳိမဟုတ္ း-)ကုိေတာင္ က်ဴးေက်ာ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကေသးတာမဟုတ္လား။ အယဥ္ဘဝကုိ ၿငီးေငြ႕ေနရင္ ဂ်ိတ္ဆူလီ လုိ အရွင္ထြက္ ထြက္လုိ႔ ရေကာင္းပါေသးတယ္။

Unknown said...

ကဗ်ာေလးအရမ္းေကာင္းတယ္...အစ္မေရ...

blueskyforest said...

ဗံုသံေတြ ေကာင္းသားပဲ။ ဒါမ်ိဳး မ်ားမ်ားလုပ္ပါ။ ေ၀ါင္း....။

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

မပန္ေရ.....

ဗံုသံေတြနားထဲ ၾကားေယာင္လာမိတယ္ဗ်ာ........

ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ

သက္ေဝ said...

အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ဒီကဗ်ာကို တင္ၿပီးၿပီးခ်င္း မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ဖတ္ျဖစ္လိုက္တယ္...
တေခါက္... ႏွစ္ေခါက္... သံုးေခါက္... နားမလည္ခဲ့ဘူး...

ေနာက္ေတာ့ Hint ေလး နဲနဲ ရခဲ့တယ္...
ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္ေန႕ေတြမွာလဲ လာဖတ္ျဖစ္တယ္...
တေန႕ကို တေခါက္... ႏွစ္ေခါက္... သံုးေခါက္...
နဲနဲ နားလည္လာတယ္...

ၿပီးေတာ့
တေခါက္... ႏွစ္ေခါက္... သံုးေခါက္...
မေန႕ကထက္စာရင္ ဒီေန႕မွာ ပိုနားလည္လာတယ္...

ဒီလိုနဲ႕... ဒီလိုနဲ႕... ဗံုသံေတြေျခာက္ခန္းၿပီး
လူရိုင္းယဥ္ေက်းမႈ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကို နားလည္လာတယ္... ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ မေရာက္ဖူးလိုက္... ကိုယ္ မေတြ႕ မျမင္ဖူးလိုက္... ကိုယ္ မမွီလိုက္တဲ့... ဗံုသံေတြ ညံေနတဲ့ လူရိုင္းေတြရဲ႕ ရြာေလးကို စိတ္ကူးနဲ႕ မွန္းၾကည့္ေနမိတယ္...

ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ ဝီစီ တရႊီရႊီမႈတ္သံ လက္ခုတ္ တေျဖာင္းေျဖာင္းတီးသံေတြသာမက ေသနတ္သံ ဗံုးသံေတြ၊ က်ည္ဆန္ခြံေတြ ယမ္းေငြ႕ေတြနဲ႕ စစ္တလင္းနီးနီး ေၾကာက္စရာေကာင္းေနၿပီ...

ႏႈိင္းယွဥ္ ေတြးေတာစရာေတြအျပည့္ပါတဲ့ ဒီကဗ်ာေလးကို အလြန္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္စြာနဲ႕ အထပ္ထပ္ ျပန္ဖတ္ေနမိပါတယ္...။

Younggun said...

လူရုိင္းလုိ႔ လူယဥ္ေက်း ( လို႔ ယူဆရသူ ) ေတြက သတ္မွတ္ထားတယ္။ လူရုိင္းေတြကေတာ့ လူယဥ္ေက်းေတြကို ဘယ္လုိမွ ေခါင္းစဥ္ မတပ္ျဖစ္ဘူး။