စာမေရးျဖစ္တာ ျပန္ေရးဖို႕ အရွိန္ယူတဲ့အေနနဲ႕ ဆားလည္းခ်က္တဲ့အေနနဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ မတင္ရေသးတဲ့ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို တင္လိုက္ပါတယ္။ ၂၀၀၉ ေအာက္တိုဘာလထုတ္ သံလြင္အိပ္မက္ အင္တာနက္မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလးပါ။ ဖတ္ၿပီးသားျဖစ္ေနရင္လည္း သည္းခံၾကပါေနာ္။ မဆိုစေလာက္ တည္းျဖတ္ျပဳျပင္ထားပါတယ္။
-------------
နတ္သမီးပံုျပင္ နတ္သမီးအိပ္မက္
မီးေရာင္စံုေတြ ေ၀့၀ဲေနတဲ့ေအာက္ တဒိန္းဒိန္း စည္းခ်က္မွန္ေနတဲ့ တီးလံုးအတိုင္း ယိမ္းထိုး က ေနခ်ိန္မွာ အဲဒီေထာင့္စားပြဲကို သတိထားမိတာ ၾကာလွေပါ့။ သူက တျခားလူေတြနဲ႕ မတူ။ စားပြဲေတြၾကားမွာ ပ်ံ၀ဲေနတဲ့ လိပ္ျပာမေလးေတြကို ရိသဲ့သဲ့လုပ္တာ၊ လွမ္းၿပီးတို႕ထိတာ မရွိ။ စင္ေပၚမွာ ကေနတဲ့ ကၽြန္မကိုပဲ စူးစူးစိုက္စိုက္ တခ်က္တခ်က္ ၾကည့္ေနတာ (ထင္တယ္) ေလ။ ဒါေပမယ့္ ပန္းကံုးလည္း တစ္ကံုးမွ လာမစြပ္ျပန္ဘူး။ ပံုစံကေတာ့ အထာေတြ သိပ္မနပ္တဲ့ မအူမလည္ေလးပါပဲ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေခါင္းၿဖီးထားတယ္။ မ်က္မွန္ေလးနဲ႕။ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ေလး။ ဆံပင္ေဆးေရာင္စံုဆိုးၿပီး တီရွပ္ဒီဇိုင္းမိုက္မိုက္ေတြနဲ႕ လူငယ္ေတြၾကားမွာ၊ ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ား ရွပ္အက်ၤီေတြကို အျပင္ထုတ္၀တ္ထားတတ္တဲ့ လူႀကီးလူေကာင္းေတြ ၾကားမွာ ရွပ္အက်ၤီျဖဴေလးကို လက္ေခါက္၀တ္ထားတဲ့ သူ႕ပံုစံက ကၽြန္မ မ်က္စိထဲေတာ့ ထင္းေနတာ။
ညက ရင့္လာတယ္။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ လူေတြ တျဖည္းျဖည္း ပါးလ်သြားၾကၿပီ။ တခ်ိဳ႕လည္း သူ႕အခ်ိန္းအခ်က္နဲ႕သူ။ ေသာၾကာစေန ညေတြလို မဟုတ္ေလေတာ့ ညဥ့္နက္တဲ့အထိ ေနၾကတဲ့လူေတြ သိပ္မမ်ားဘူး။ တီး၀ိုင္းသမားေတြလည္း ေညာင္းညာစျပဳၿပီ။ ကၽြန္မလည္း အ၀တ္အစားလဲၿပီး ျပန္ဖို႕လုပ္ေနတုန္း စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက တိုးတိုးလာေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီညအဖုိ႕ နားခ်င္ေနၿပီ။ ကၽြန္မလို အေနအထားအတြက္က အလုပ္ဆိုတာ အငန္းမရ လက္ခံေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေလ။ ဘယ္သူလဲ လို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ အက်ၤီျဖဴနဲ႕ အဲဒီတစ္ေယာက္ကို ေမးထိုးျပတယ္။ တစ္ရိႈး.. ပဲတဲ့။
သူ ဒီေလာက္အထိ ေျခလွမ္းေရာက္လာတာ ကၽြန္မ နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသပါတယ္။ သူ႕ပံုစံ သူ႕အရြယ္က ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ သူေဌးသားေလးေတြနဲ႕လည္း မတူသလို ဘယ္လိုရွာေဖြလို႕ ဘယ္ေလာက္ေပါေနမွန္းမသိတဲ့ ေငြေတြကို လာျဖဳန္းေလ့ရွိတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြရဲ႕ ပံုစံနဲ႕လည္း ကြဲျပားေနတယ္။ ကၽြန္မလို အေနအထားမ်ိဳးကို ရဖို႕က နည္းနည္းေတာ့ တတ္ႏိုင္မွ ျဖစ္မယ္။ တကယ္ဆို ကၽြန္မရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္အရဆိုရင္ ဒီညအဖို႕ ပန္းကံုး ေလးငါးကံုးေလာက္မွ လာစြပ္ထားတာမဟုတ္ရင္ လက္ခံစရာ အေၾကာင္းကို မရွိဘူး။ ဒီလိုေနရာမွာ ဒီေလာက္ လြယ္လြယ္နဲ႕ ရတယ္ ထင္ေနသလား။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကိုစိတ္၀င္စားလာတာနဲ႕ ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ပါတယ္။
ဘယ္ကိုသြားမလဲ…။ ကၽြန္မက ေမးလိုက္ေတာ့ သူက မ်က္ႏွာလႊဲေနတယ္။ သူ႕ေဘးက တရုတ္ပံုစံလိုလို သူ႕သူငယ္ခ်င္းနားကိုပဲ တစ္ခုခု တိုးတိုး ကပ္ေျပာတယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သြက္ပံုေပၚပါတယ္။ ကၽြန္မကို ဟိုတယ္တစ္ခု နာမည္ ေျပာျပတယ္။ အိုေက..ေပါ့။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းက ကားေမာင္းတယ္။ သူက ေရွ႕ခန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေဘးက ထိုင္တယ္။ ကၽြန္မက ေနာက္ခန္းမွာေပါ့။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ကားေပၚမွာေရာ အခန္းထဲ ၀င္လာတဲ့အထိေရာ သူက ကၽြန္မကို စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး။
တံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး သူ႕ရွပ္အက်ၤီၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ေပးဖို႕ ဆိုးဆုိးဆတ္ဆတ္နဲ႕ လက္ျပင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက ခဏေနဦး လို႕ အလန္႕တၾကား တစ္ခ်က္ေအာ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူ႕ပါးစပ္ကို သူအုပ္ၿပီး ရွဴးတိုးတိုး လို႕ သူကပဲတျပန္ ကၽြန္မကို လာေျပာတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ ဘာ အကာအကြယ္ပစၥည္းမွ မသံုးဘူး ဆိုရင္ ခင္ဗ်ား လက္ခံမွာလား”
အမယ္… သူက။ ကၽြန္မက သူ႕မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးခ်င္ခ်င္နဲ႕ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။
“ရပါတယ္ေလ”
ကၽြန္မက ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕ သူ႕ရင္ဘတ္ကို လက္လွမ္းလိုက္ျပန္တယ္။ သူက လက္ကာထားတယ္။ ဆက္ေမးတယ္။
“ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲ။ ခင္ဗ်ားကို ေရာဂါေတြ ဘာေတြ ကူးမွာ မေၾကာက္ဘူးလား”
“ဟင့္အင္း။ ရွင့္ပံုစံက သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕ပဲေလ။ ကူးစရာရွိ ကၽြန္မမွာ ရွိရင္ေတာင္ ရွင့္ကိုကူးဦးမွာ.. မသံုးခ်င္ရင္လည္း ေနေပါ့။ ကဲပါ.. အခ်ိန္ၾကာတယ္”
ကၽြန္မက စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူက အခန္းေထာင့္ကို တစ္ခ်က္ဆုတ္လုိက္ၿပီး အျမန္ဆက္ေျပာတယ္။
“ေက်းဇူးျပဳၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး။ ေမးဖို႕သက္သက္ပါ”
ဟင္…. ဘယ္လိုလဲ။ ရဲလား၊ ေထာက္လွမ္းေရးလား။ ကၽြန္မေခါင္းထဲ အခ်က္ျပမီးေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္လင္းသြားတာကို သူက သတိျပဳမိဟန္ တူပါတယ္။
“ဘာမွ မသကၤာမျဖစ္နဲ႕ဦး။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေရးေနတဲ့ စာတမ္းအတြက္ စစ္တမ္းေလး လိုခ်င္လို႕ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႕ေတြထဲမွာ ေရာဂါမကူးေအာင္ အကာအကြယ္ ဘယ္ေလာက္သံုးျဖစ္ မသံုးျဖစ္ ဆိုတာ သိခ်င္လို႕ပါ”
“ေၾသာ္.. ဒီလိုလား။ ေစာေစာက ေျပာေရာေပါ့”
“ေစာေစာက ေျပာရင္ ခင္ဗ်ားဆီက အမွန္အကန္အေျဖ ရခ်င္မွ ရမွာေပါ့”
သူက ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာၿပီး သူ႕ရွပ္အက်ီၤအိပ္ကပ္ထဲက မွတ္စုစာအုပ္ေသးေသးေလးကို ထုတ္တယ္။
“တကယ္လို႕ ခင္ဗ်ားဧည့္သည္က သံုးခ်င္တယ္ ပါမလာဘူး ဆိုရင္ေရာ ခင္ဗ်ားမွာ အဆင္သင့္ရွိသလား”
စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ေမးခြန္း ဆက္ေမးလာတဲ့သူ႕ကို ကၽြန္မ ၀သီအတုိင္း ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ လုပ္ခ်င္လာေတာ့တယ္။
“ကၽြန္မက ဒီဟာေတြကို သြားေလရာမွာ တေဆာင္ေဆာင္နဲ႕ လုပ္ရမလား။ အဲဒါ ရဲေတြ႕သြားရင္ သက္ေသခံပစၥည္းရွင့္”
“ဟာ.. ဒါကေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးေလ။ ဒီပစၥည္းေတြ႕တိုင္း ဒီအလုပ္ လုပ္တဲ့လူလို႕ စြပ္စြဲလို႕ ဘယ္ရမလဲ။ အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြ သမီးရည္းစားေတြလည္း လိုမွာေပါ့။ အဲလိုထင္မယ္ဆိုရင္ လူေတြက ဘယ္သံုးျဖစ္ၾကေတာ့မလဲ”
“အဲဒါေတာ့ မသိဘူး။ ႏိုင္ငံျခားမွာေတာ့ ဟုတ္မွာေပါ့။ ဒီမွာက ဒီလိုပဲ။ ရွင့္ဘာသာ ရဲေတြကို သြားေျပာေခ်”
သူက မ်က္ခံုးတစ္ခ်က္ပင့္သြားတယ္။
“ေစာေစာကလည္း ခင္ဗ်ားက ေျပာတယ္။ က်ေနာ့္ပံုစံက ေရာဂါမရွိေလာက္ဘူး ထင္လို႕ အကာအကြယ္ မသံုးလည္း လက္ခံတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး။ ေရာဂါပိုးရွိမရွိဆိုတာ လူပံုသ႑ာန္မွာ မူတည္မေနဘူး။ အျပင္ပန္းမွာ က်န္းက်န္းမာမာ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း အိတ္ခ်္အိုင္ဗြီ ေပါ့စတစ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတတ္တာ ခင္ဗ်ား မသိဘူးလား”
သူက ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းသားကို ဆူသလိုလုိ အစ္ကိုတစ္ေယာက္က ညီမတစ္ေယာက္ကို ဆံုးမသလိုလို ေလသံနဲ႕ ေျပာလာတယ္။
“ေနာက္ဆိုရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခင္ဗ်ား အဲလို လက္မခံဖို႕ ကၽြန္ေတာ္အႀကံေပးခ်င္တယ္”
အေလးအနက္ ေျပာျပလာတဲ့သူ႕ကို နည္းနည္းအားနာလာတာနဲ႕ ကၽြန္မလည္း ေလသံေလွ်ာ့ၿပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။
“ဒီလို ဟုိတယ္ေတြမွာက အဆင္သင့္ ရွိပါတယ္။ လိုရင္ ယူလိုက္လို႕ရတယ္။ ကၽြန္မကလည္း ေနရာတကာမွာ လူတကာကို ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အတြက္လည္း ၾကည့္ပါတယ္”
စိတ္ထဲမွာေတာ့ မွားပါတယ္လို႕ ေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္ေနတယ္။ သူ႕ကို အလြယ္တကူ လက္ခံလိုက္မိတာနဲ႕ သူက ကၽြန္မကို ဘယ္လိုအဆင့္အထိမ်ား ထင္သြားလဲ မသိပါဘူး။
“ခင္ဗ်ားရဲ႕.. ဟို.. လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြထဲမွာေရာ ဒီလိုပဲလား”
“ကၽြန္မတို႕ ဆုိင္မွာ သီခ်င္းဆိုၾကတဲ့ အထဲကေတာ့ ကၽြန္မလို အေနအထား ေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သိမ္ႀကီးေစ်းေအာက္တို႕ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းတို႕က မိန္းကေလးေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးရွင့္”
“ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ား ဘယ္အတန္းအထိ ေက်ာင္းတက္ခဲ့သလဲ”
ဘြဲ႕ရ.. ေပါ့.. လို႕ ခပ္တိုတို ေျဖလိုက္ေတာ့ သူက ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ လွန္ၾကည့္တယ္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေမးခြန္းတခ်ိဳ႕ ထပ္ေမးတယ္။ သူ႕စာအုပ္ေလးထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေရးျခစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီေလာက္ပါပဲ လို႕ဆိုၿပီး ေထာင္တန္အုပ္ကို ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ထုတ္ၿပီး အနားက စားပြဲပုေလးေပၚလွမ္းတင္ေပးတယ္။ ကၽြန္မက ပိုက္ဆံေတြကို သူ႕ဘက္ ျပန္တြန္းပို႕လိုက္တာေပါ့။
“မေပးနဲ႕ေတာ့ေလ။ ရွင္က ေမးခြန္းေမးရုံ သက္သက္ပဲ”
“မဟုတ္ပါဘူး။ ယူပါ။ ခင္ဗ်ား ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အခ်ိန္ေတြက တန္ဖိုးရွိတာပဲ”
အလို.. ။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တဲ့။ တန္ဖိုး တဲ့။ နားၾကားမ်ား လြဲသလား။ ကၽြန္မအတြက္ ဒီလိုေျပာတာကို ပထမဆံုး ၾကားဖူးလိုက္ျခင္း။ သိလား။ ကၽြန္မတို႕ေတြကို သံုးႏႈန္းတဲ့စကားေတြမွာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ဆိုတာမရွိဘူး။ ေၾကးစားဆိုတာပဲ ရွိတယ္။ တန္ဖိုးဆိုတာ မရွိဘူး။ ေၾကး ဒါမွမဟုတ္ ေစ်းႏႈန္းဆိုတာပဲ ရွိတယ္။
သူ႕အသံုးအႏႈန္းေတြက ကၽြန္မအတြက္ ဆန္းေနတယ္။ သူ႕ေလသံက မႏူးညံ့ မသိမ္ေမြ႕ပါဘူး။ သူ႕အ၀တ္အစားေတြကလည္း မေတာက္ေျပာင္ဘူး။ သူ႕ဥပဓိကလည္း သိပ္ျဖဴစင္ေခ်ာေမာ ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ကၽြန္မ ေတြ႕ဖူးသေလာက္ ေယာက်ၤားေတြထဲမွာ အဆင့္အတန္းရွိ ယဥ္ေက်းသူတစ္ဦးမွန္း သိပ္သိသာေနတယ္။ “အႀကံေပးခ်င္တယ္”၊ “လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္”၊ “ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္”၊ “တန္ဖိုး”။ ဒီညေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ ထူးထူးျခားျခား စိတ္၀င္စားစရာတစ္ခု ေတြ႕ရတာပါပဲ။ ျဗဳန္းဆို ကၽြန္မရဲ႕ ခပ္ညစ္ညစ္စိတ္ထဲ သူ႕ကို စေနာက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာျပန္တယ္။
“ဒါဆို ၿပီးၿပီလား။ ေမးခြန္းေမးရုံ ဆိုတာ ေသခ်ာရဲ႕လား။ အခ်ိန္က ရေသးတယ္ေနာ္”
သူ႕မ်က္ႏွာ ရဲကနဲ ျဖစ္သြားတာက သေဘာက်ဖို႕ ေကာင္းလိုက္တာ။ သူက ဘာမွ ဆက္မေျပာပဲ ေရွ႕ကေန ထြက္သြားတယ္။ ဟိုတယ္ေရွ႕မွာ ရပ္ထားတဲ့ ကားထဲမွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းက ေစာင့္ေပးေနတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မနဲ႕ တိုက္ခန္းမွာ အတူေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ၀ါေလး ကိုေတာင္ ျပန္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ သူက ဘာမွမလုပ္ဘူး ဟုတ္လား လို႕ ၀ါေလးက တအံ့တၾသ ျပန္ေမးတယ္။ နင္ ဒိုင္ႏိုေဆာနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တာပဲ ဆိုၿပီး ရယ္ေနတယ္။
၀ါေလးက ေရွ႕လေလာက္ဆိုရင္ ကၽြန္မနဲ႕အတူ ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဆုိင္မွာလည္း မလုပ္ေတာ့ဘူးေလ။ အန္ကယ္ႀကီး တစ္ေယာက္ စီစဥ္ေပးမယ့္ တိုက္ခန္းကို ေျပာင္းဖို႕ လုပ္ေနၿပီ။ သူက ကၽြန္မလို မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ေပ်ာ့တယ္။ တခါကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ဆိုလား ဘာလား နဲ႕ ႀကိဳက္ခဲ့ေလရဲ႕။ ကၽြန္မကေတာ့ ဘာမွ ေငြေၾကး အလားအလာ မရွိတဲ့လူမ်ိဳးကို ေနရင္းထိုင္ရင္း အလကား ေပးရမလားလို႕ သူ႕ကိုဆူတာပဲ။ အဲဒီလိုလူေတြက ရူးရူးသြပ္သြပ္နဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ ဆန္လြန္းတယ္။ ကၽြန္မတို႕ေတြကုိ တကယ္ခ်စ္တယ္ ဘာညာ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း အဲလို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လူမ်ိဳးေတြပဲ ေျပာတာ။ ၿပီးေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘ၀ကို ေျပာင္းေပးသြားေစႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူးေလ။
သူ႕ကို အဲဒီ ကဗ်ာဆရာက ေရးေပးသြားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရွိတယ္ တဲ့။ အဲဒီလူ ေရးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တျခားနာမည္ႀကီး ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ေရးတဲ့ နာမည္ႀကီးကဗ်ာ ဆိုပဲ။ ကၽြန္မက ကဗ်ာေတြဘာေတြ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ အဲဒီကဗ်ာကိုလည္း သူေျပာေျပာျပေနတာ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ အလြတ္မရပါဘူး။ အ၀င္းဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ဒီဘ၀ကို ဘယ္လိုေရာက္လာလဲ ေမးတယ္ဆိုတာလည္း ပါတယ္။ မွတ္မိေနတာကေတာ့ … ၿပီးေတာ့လည္း တျခားလူေတြလိုပါပဲ။ အိပ္လိုက္တာပါပဲ တဲ့… အဲဒီလိုေစာ္ကားမိပါတယ္.. တဲ့။ အဲဒီကဗ်ာက ဘာလုပ္တာလဲ။ နင့္ကို အဲဒါ ေရးေပးၿပီး ႏွစ္ထပ္ကြမ္း ေစာ္ကားသြားတာပဲ လို႕ ကၽြန္မက ရက္ရက္စက္စက္ေျပာေတာ့ ၀ါေလးမွာ ငုိလိုက္တာ။
အခုေတာ့လည္း ၀ါေလးဟာ ဘိုးေတာ္တစ္ေယာက္နဲ႕ ၿငိသြားလို႕ တိုက္ခန္းေတြ ဘာေတြ ရေတာ့မယ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ထံုးစံအတုိင္းေပါ့။ တစ္ပတ္တစ္ခါျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ကို လာေပါင္းပါလိမ့္မယ္။ ဒါမ်ိဳးက သူ႕အတြက္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲလို႕ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီခြင္က ႏိုင္တီးဂြမ္တီးက လုပ္ေလ့ရွိၾကတာမ်ိဳး။ ဒီေလာကက လြတ္ေျမာက္လမ္းလို႕လည္း ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေတြးပံု တစ္မ်ိဳး။ လူတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပဲ ကတိက၀တ္ထား ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ရဖို႕ကို သိပ္မစဥ္းစားခ်င္ပါဘူး။ အဲလိုခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ရင္ သူ႕ကိုပဲ အားကိုးရေတာ့မယ္။ ဘာကိုမွ ယံုရတာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူက ထားခဲ့ရင္ ကိုယ့္အရြယ္က က်န္ပါဦးမလား။ အဲဒီဘိုးေတာ္ေတြကိုယ္တိုင္ စီးပြားေရးအေျခအေနေတြက ဒီေခတ္ႀကီးထဲ ေန႕ျမင္ညေပ်ာက္။
အခုအခ်ိန္မွာ သူမ်ားေတြၾကားထဲမွာ ကိုယ့္ကိုပဲ ထင္ေပၚေနေစဖို႕နဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈေတြကို ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ ပညာပါပါ သိမ္းက်ံဳးယူရမလဲ ဆိုတာပဲ စိတ္၀င္စားေတာ့တာေလ။ သီခ်င္းဆို ေဖ်ာ္ေျဖေနခ်ိန္မွာ အရက္ေရာႏိုင္ဆံုးဆိုတဲ့ လူေတြရဲ႕စိတ္ႏွလံုးကုိ ရွာေဖြ သိမ္းပိုက္လိုက္ဖို႕။ တခါကဆို ဆိုင္သိမ္းခ်ိန္အထိ မၿပီးႏိုင္မဆံုးႏိုင္ ကၽြန္မကို အၿပိဳင္အဆိုင္ ပန္းကံုးလာစြပ္တဲ့ ေယာက်ၤားႏွစ္ေယာက္ကို ႀကံဳဖူးတယ္။ ဆိုင္က ေတာင္းပန္ယူရတယ္။ ဂုဏ္သိကၡာ အတြက္လား၊ မာနေတြပဲလား။ ေယာက်ၤားေတြဟာ ဘာမဟုတ္တဲ့ေနရာမွာလည္း ပိုက္ဆံေတြနဲ႕ ခ်ခင္းယွဥ္ၿပိဳင္ၾကတဲ့အထိ ႐ူးသြပ္ၾကျပန္သတဲ့။ အဲဒီညက ကၽြန္မ၀င္ေငြလည္း အေတာ္စံခ်ိန္တင္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ကုိယ့္ကိုယ္ကို ျမွင့္တင္လာႏိုင္ေလ ကၽြန္မကို ရယူႏိုင္ဖို႕ ေစ်းႏႈန္းကလည္း ပိုျမင့္ေလပဲ။
ဟိုးအရင္ေခတ္ကေတာ့ အႏုပညာကို ၀ါသနာပါလြန္းလို႕ သရုပ္ေဆာင္ မင္းသမီးလုပ္ခ်င္လို႕ ဘ၀နဲ႕ရင္းၾကရတယ္တဲ့။ ကိုယ္ခႏၶာနဲ႕ ရင္းၾကရတယ္တဲ့။ အခုေခတ္ကေတာ့ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ဒါဟာ အေရာင္းျမွင့္တင္မႈ တမ်ိဳးေပါ့။ တခ်ိဳ႕က မင္းသမီး ေမာ္ဒယ္ စာရင္းထဲ၀င္ဖို႕ အရင္ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ ဒါဆို ဒီေနရာမွာ ပိုၿပီး ေစ်းကြက္ျမင့္သြားမယ္။ ဒါပဲေလ။ အနာဂတ္.. ဆိုတာ လား။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဒါကိုေတာ့ မေျပာပါနဲ႕။ အနာဂတ္ဆိုတာကို သိပ္မေတြးေတာ့တာ ၾကာလွေပါ့။ တကယ္ လြတ္ေျမာက္တယ္ဆုိတာက ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို အၿပီးထြက္သြားႏိုင္တာမ်ိဳးေလ။ ထားပါေတာ့။ ဒါကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ နည္းနည္းေလး ေ၀းေနေသးတယ္။ ဒီလိုဘ၀ကို ဘာလို႕ ဘယ္လို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာလဲ ဆိုတာ ေမးၾကရင္ေတာ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ရယ္သံနဲ႕သာ တံု႕ျပန္လိုက္ခ်င္တယ္။ ေရြးခ်ယ္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲ လို႕ ျပန္ေမးလိုက္ခ်င္တာေလ။ အတိတ္ဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္မ မေတြးေတာ့တာ ၾကာမွပဲ။
ကၽြန္မရဲ႕ ေဆးေရာင္စံုဆိုးထားတဲ့ ပုံမွန္ေန႕ေတြထဲမွာ ဆက္လည္ပတ္ရင္း အျဖဴေရာင္ တစ္စကို တခါတေလေတာ့ သတိရမိတာ အမွန္ပါ။ သူထိုင္ခဲ့တဲ့ ေထာင့္စားပြဲမွာ ျပန္ေပၚလာဦးမလား ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ အင္း.. တကယ္ေတာ့လည္း ျပန္လာစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိေတာ့ဘဲေနာ္။
သူ႕ကို ကၽြန္မျပန္ေတြ႕လိုက္တာက ထင္မွတ္မထားတဲ့ေနရာ။ အဲဒီေန႕က နာမည္ႀကီး ဖက္ရွင္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္က ဒီဇိုင္းသစ္ေတြ ေရာက္ေနတယ္လို႕ ဖုန္းဆက္ေခၚတယ္။ ဟိုးအရင္ ကာလေတြကေတာ့ အဲဒီလို ဆိုင္ေတြေရွ႕ကေန ေငးေမာခဲ့ရတာ။ အခုေတာ့လည္း အဲဒီ ေနာက္ဆံုးေပၚေတြ ေစ်းႀကီးႀကီး အ၀တ္အစား အသံုးအေဆာင္ေတြကို အရင္းအႏွီးလို အသံုးခ်တတ္လာေတာ့တာေလ။ ဆိုင္ထဲမွာ ကၽြန္မေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတုန္း ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ သူ႕ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ရွပ္အျဖဴေလးနဲ႕ မဟုတ္ဘူး။ တီရွပ္နက္ျပာေလးတစ္ထည္ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ၀တ္ထားတယ္။ ဒီမွာ.. လို႕ ၀မ္းသာအားရ လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္၀က္ နီးပါးရွိတဲ့ ေနကာမ်က္မွန္ အႀကီးႀကီးကို တပ္ထားတဲ့ ကၽြန္မကို သူ မွတ္မိပံု မေပၚဘူး။
“ဘယ္လိုလဲ။ ရွင့္ စစ္တမ္းေကာက္တာေတြ ၿပီးသြားၿပီလား”
ဒီေတာ့မွ ေၾသာ္ ဆိုၿပီး သူက ကၽြန္မကုိ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ၿပံဳးျပပါတယ္။
“ၿပီးၿပီခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ စာတမ္းေတာင္ အၿပီးသတ္လုၿပီ”
“ဟုတ္လား။ ဘယ္သူေတြကို ေမးျဖစ္ေသးလဲ။ အေျဖက ဘယ္လုိထြက္လဲ”
“ေမးတာကေတာ့ ေနရာေတာ္ေတာ္စံုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နယ္ေတြေတာင္ သြားလိုက္ေသးတယ္။ အေျဖေတြကေတာ့.. အင္း”
သူက ေခါင္းရမ္းတယ္။ ရွင္ပိုက္ဆံ ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားမွာေပါ့ လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေနတယ္။
“ေနပါဦး ရွင့္ရဲ႕စာတမ္းၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္မွာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲ႕လြန္ တစ္ခုရမွာေပါ့”
“အဲဒီစာတမ္းကေရာ”
“ေက်ာင္းက သိမ္းထားမွာေပါ့”
“ဟင္.. ဒါဆုိ ကၽြန္မတို႕ ေျဖတာေတြက အလကားေပါ့”
“ခင္ဗ်ားကို အလကား ေမးခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ”
“ေၾသာ္.. ပိုက္ဆံေပးတာကို ေျပာတာလား။ ဟုတ္တယ္။ ဒါပဲ။ ေယာက်ၤားေတြက ဒါပဲေလ။ အင္းေပါ့။ ပိုက္ဆံေပးရင္ ဘာမဆို တရားေနတာပဲ”
“ဟာ….” သူ႔ မ်က္ႏွာ ရဲကနဲ နီျမန္းသြားတယ္။
“ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမ်ားေတြထဲ ဆြဲမထည့္နဲ႕ေလ။ ဘာမွမဆိုင္ဘူး”
ကၽြန္မက တကယ္ေတာ့ သူ႕စာတမ္း ဆိုတာကိုလည္း စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႕သူၾကားမွာ ဆက္စပ္ခဲ့တာ ဒါပဲရွိတာမို႕ စကားရွာႀကံ ေျပာလိုက္တာမ်ိဳးေလာက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူနဲ႕ စေတြ႕ကတည္းက ကန္႕လန္႕ တိုက္ခ်င္သလိုလို ရင္းႏွီးၿပီးသားလိုလို ေလသံေတြနဲ႕ ေျပာေနမိေတာ့တာ။ သူကေတာ့ အီစီကလီ အေရာ၀င္ခ်င္ပံုလည္း မျပသလုိ မတူမတန္လိုမ်ိဳးလည္း မဆက္ဆံတာ ေသခ်ာလွတယ္ေလ။ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ဘာအေရာင္မွမပါတဲ့ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၾကည့္ပံုဟာ ကၽြန္မအတြက္ သိပ္ကိုဆန္းၾကယ္ေနတာ။
“ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာ လိုအပ္ေနတာေတြ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လုပ္ခ်င္တာေတြရွိတယ္။ မလုပ္ႏိုင္ေသးတာေတြ ရွိတယ္။ ဒီစာတမ္းကို ကၽြန္ေတာ္က အေလးအနက္ ေရးေနတာပါ။ တေန႕ေန႕ေပါ့ဗ်ာ...”
သူက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေလသံေအးေအးနဲ႕ ေျပာျပေနျပန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဘးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ တီရွပ္ေလးေတြဘက္ကို လွည့္သြားတယ္။ မိန္းကေလး၀တ္ ေတြပဲ။ ရင္ဘတ္မွာ ပန္းပြင့္ပံု အရုပ္လွလွေလးေတြပါတဲ့ ပိန္ရွည္ရွည္ တီရွပ္ေလးေတြ။
အဲဒီတုန္း သူ႕ဟန္းဖုန္းေလးက အသံျမည္လာတယ္။
“ကိုယ္က ဒီဘက္ တီရွပ္ေတြ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ေထာင့္မွာ”
သူက တစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။ တေအာင့္ၾကာေတာ့ ေျခသံၾကားလိုက္ရတယ္။ သူ႕ထက္ နည္းနည္းေလာက္ပဲ ငယ္ပံုရမယ့္ အမ်ိဳးသမီးေလး တစ္ေယာက္။ ညိဳညိဳပါးပါးေလးပဲ။ ခ်ည္အက်ီၤျဖဴေလးနဲ႕ လံုခ်ည္စကပ္ အနက္ ရွည္ရွည္ေလးနဲ႕။ မ်က္ႏွာမွာ ဘာမွ လိမ္းျခယ္မထားသေလာက္ပဲ။ အေကာင္းစား ေရေမႊးနံ႕ကေတာ့ သင္းေနတယ္။ လက္သည္းေတြကို တိုတိတိ ညွပ္ထားတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီမိန္းကေလး မ်က္ႏွာေပါက္က ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳ ေလာက္ပဲ လို႕ ေျပာလို႕ရမယ္။ သူက မိန္းကေလး ပခံုးကို ခပ္ဖြဖြ လွမ္းဖက္လိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးက အနားမွာ ရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို စူးစမ္းသလို တစ္ခ်က္ၾကည့္လာတယ္။
“ကိုယ့္ Interviewees ေတြထဲကပါ”
“ေၾသာ္..”
ေကာင္မေလးက ေရရြတ္တယ္။ဒီေလာက္ဆို ကၽြန္မက ဘာ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ သြားေလာက္ေရာေပါ့။ ကၽြန္မရဲ႕ ရုပ္ရည္၊ ၀တ္စားထားပံုေတြနဲ႕ ဒီလို မထင္ရေလာက္တာကို အံ့ၾသသြားတာမ်ိဳးက ကၽြန္မက ခဏခဏ ႀကံဳခဲ့ဖူးပါၿပီ။
Interviewees ေတြထဲကပါ လို႕ေျပာလိုက္ပံုက ကၽြန္မကို ႏွိမ့္ခ်တဲ့ ေလသံ မဟုတ္တဲ့ သာမန္ပါပဲ။ ေကာင္မေလးက ကၽြန္မကို တစ္ခ်က္ ၿပံဳးျပလိုက္တာလည္း သာမန္ပါပဲ။ မိန္းကေလးရဲ႕ အၾကည့္ေတြက အံ့ၾသတာ နည္းနည္းေလာက္ စြန္းထင္းေနတာကလြဲလို႕ ဘာမွမပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ေလ… ကၽြန္မက အမ်ားသူငါေတြလို ခ်စ္သူအနားမွာ ေနာက္ထပ္ မိန္းကေလးေခ်ာေခ်ာလွလွ တစ္ေယာက္ကို ျမင္ေတာ့ မနာလို အၾကည့္ေတြဘာေတြနဲ႕ ၾကည့္လို႕၊ သူ႕လူကို သ၀န္တုိ လို႕၊ အဲလိုမ်ိဳးျဖစ္ရင္ ပိုေကာင္းမွာပဲ လို႕ ေတြးေနမိတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ဟာ တကယ့္ကို လိုက္ဖက္ညီပါတယ္ေလ။ စိတ္ခံစားမႈေတြကို ဦးစားမေပးတဲ့ “ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္” ဆန္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳး။ အဲဒီစကားလံုးေလးက ေခါင္းထဲ ျဖတ္ကနဲ ၀င္လာျပန္တယ္။
ကၽြန္မက လက္ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္ကုိပဲ ဘာရယ္မဟုတ္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ေနမိတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ၾကည္လင္တဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ ကၽြန္မရဲ့ ကိုယ္ခႏၶာဟာ တျဖည္းျဖည္း က်ဳံ႕၀င္သြားတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ သန္႕စင္သပ္ရပ္မႈေအာက္မွာ ကၽြန္မ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ေတာက္ပ စိုလက္ေနတဲ့ အေရာင္အေသြးေတြဟာ ေမွးမွိန္ေဖ်ာ့ေတာ့သြားတယ္။ အိုး…. ကၽြန္မက ဘာေတြမ်ား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါလိမ့္။ ျဗဳန္းဆို …. ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ဟိုးအေ၀းကမၻာက ၿဂိဳဟ္သားတစ္ေယာက္လိုလို ေဖာ္ျပရခက္တဲ့ ေ၀းကြာမႈမ်ိဳး ပထမဆံုး ခံစားလိုက္ရတာ...။
ကၽြန္မ လွည့္ထြက္လာေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က တီရွပ္ေလးေတြကို ဆက္ၿပီးၾကည့္ရင္း က်န္ခဲ့တယ္။ သြားေတာ့မယ္လို႕ ႏႈတ္ဆက္မိခဲ့ရဲ႕လား ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
အဲဒီေန႕က အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ဘာလို႕ ထူးထူးျခားျခား သည္းသည္းထန္ထန္ ငိုခ်လိုက္မိသလဲ ဆိုတာကုိလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေတြးအေျဖမရွာေတာ့ဘူး။
ပန္ဒိုရာ
(၂၀၀၉ ေအာက္တိုဘာ သံလြင္အိပ္မက္ မဂၢဇင္း)
အနည္းငယ္ျပဳျပင္ - ၂၀၁၁ မတ္လ ၂ ရက္
2 weeks ago
.jpg)
Posts
13 comments:
ဖတ္ၿပီးသားေပမဲ့ ထပ္ဖတ္သြားတယ္ ပန္ပန္ေရ ... အဆံုးသတ္မွာ သက္ျပင္းေတြ ကေရာေသာပါး ခ်မိ ...
သံလြင္မွာကတည္းက ဖတ္ဖူးတယ္ မပန္။ ခုလည္း ထပ္ဖတ္သြားပါတယ္။
အရင္တုန္းကေတာ့ မဖတ္ဖူးဘူး။ အခုမွ ဖတ္ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႀကိဳက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခုမွ ဖတ္ဖူးတာပါ။ ဇာတ္လမ္းရဲ့ အေတြး နဲ့ ေရးသြားတဲ့ အျမင္ဟန္ကို ၾကိဳက္တယ္ဗ်ာ။
သူတို့ကိုယ္စား.... ျမင္ေအာင္ေရးႏိုင္တဲ့အတြက္ ဖတ္တဲ့သူအေပၚမွာလဲ ဇာတ္ေကာင္ရဲ့ စရိုက္ထက္ အတြင္းစိတ္ကို ပိုျမင္သြားတယ္ဗ်ာ။ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါသည္။
မမေရ အခုမွပဲ ဖတ္ဖူးတာပါ အရမ္းေကာင္းတာပဲေနာ္။ဖတ္ခြင့္ရလို႕ ေက်းဇူးပါမမ။ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစရွင္။
စိတ္ဝင္စားဖို႔လည္း ေကာင္းတယ္ ၊ ရင္ေမာဖို႔လည္း ေကာင္းတယ္။ စာအေရး အသားကလည္း အရမ္းဆြဲေဆာင္လို႔ စိတ္ဝင္စားစြာဖတ္သြားပါတယ္ရွင္။ သြားစရာရွိတာေတြေတာင္ ေဘးခ်ိတ္လိုက္ပါတယ္။
ခင္မင္ေလးစားလ်က္
အရမ္းစြဲေဆာင္မႈရွိတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလးပါပဲ မပန္ေရ...
အစဥ္အားေပးလွ်က္..
ေခတ္ရဲ့ ပံုရိပ္ ခ်စ္ျခင္းရဲ့ ပံုရိပ္ေတြေတြ႕လိုက္ရတယ္
nice post.
Thanks
လက္ရွိအေျခအေနကို ထင္ဟပ္ေစတဲ႔ ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ပါ။
ဖတ္ျပီး သက္ျပင္းေမာေလးခ်မိတယ္..
ဘယ္သူမဆို တြယ္တာတတ္တဲ႔ႏွလံုးသားေတာ႔ ရွိၾကတာဘဲေနာ္
အထူးသျဖင္႕ ကိုယ္႕ကို ၾကင္ၾကင္နာနာ လူလူသူသူဆက္ဆံတဲ႕သူကို ဘယ္သူမဆို အျမဲအမွတ္ရေနၾကမွာပါဘဲ။
အေရးအသားညက္လြန္းတာမို႔ အစအဆံုး ေျပျပစ္စြာ ဖတ္ေကာင္းလွပါတယ္..
ေနာက္ဆုံးအခန္းေလးက လူသားဆန္သြားတယ္ေနာ္..။
ဟုတ္တယ္...
တစ္ခါတစ္ေလ လူမွန္ရင္ လူသားဆန္ရမယ္။
အရင္က သံလြင္အိပ္မက္မွာလည္း တစ္ခါဖတ္ဖူးေပမယ့္ ေနာက္တစ္ေခါက္ အစအဆံုး ျပန္ဖတ္မိပါတယ္။ ညီမအႀကိဳက္ဆံုးက ေနာက္ဆံုးအခန္းပါပဲ။ ေနာက္ သူက “ထူးထူးျခားျခား သည္းသည္းထန္ထန္” ငိုခ်လိုက္တယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္ပါ ရင္ေတြနာနာသြားတယ္။ အရင္တစ္ခါဖတ္တုန္းကလဲ အဲလိုပဲ... အခုလည္း အဲဒီအတိုင္း တထပ္ထဲ ထပ္ခံစားရျပန္ၿပီ... အရမ္းေကာင္းတဲ့ စာပါ အစ္မ...
ႏွစ္သက္စြာ ျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးခဲ့ပါတယ္ညီမေရ..။ http://www.myathwayni.com/?p=3663
Post a Comment