ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္

ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္

ခရစၥမတ္ဆိုတာ သူ႕အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ပြဲေတာ္တစ္ခုဟု မစဥ္းစားေတာ့တာ ၾကာၿပီ။ ခရစၥမတ္မွ မဟုတ္၊ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲ၊ ပါတီပြဲေတြ၊ စင္ျမင့္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြ မည္သည့္ပြဲသဘင္မ်ိဳးကမွ သူ႕ကို ေပ်ာ္ရႊင္မႈ (အနည္းဆံုး စိတ္လႈပ္ရွားမႈေလာက္ပင္) မေပးစြမ္းႏိုင္ေတာ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ သူထိုင္ေနသည့္ ခံုတန္းရွည္ေပၚကို ႏွင္းေတြ ၿဖိဳးၿဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ က်ေနစဥ္ အိမ္အေတာ္မ်ားမ်ား ေရွ႕တြင္ေတာ့ ထင္းရႈးပင္မ်ားကို ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ေရာင္စံုဖဲျပားမ်ား ေခါင္းေလာင္းမ်ားျဖင့္ ဆင္ယင္ေနၾကသည္။ အိမ္ေတြထဲမွ ကေလးမ်ား ဆူဆူညံညံ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာေနသံကို ၾကားရေတာ့ သူ ပခံုးတြန္႕မိသည္။ အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေပးမည့္ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ကို ေမွ်ာ္လင့္ရင္ခုန္ေနၾကတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ လိုခ်င္ခဲ့ေသာ အရာေတြကို စန္တာကေလာ့ဟု ေခၚေသာ ခရစၥမတ္ဘုိးဘိုးက လက္ေဆာင္ထုပ္ထဲ ထုပ္ပိုးသယ္လာမည္ဟု သူလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးပါသည္။ အဲဒီအခ်ိန္က သူလိုခ်င္သည့္ အရာေတြကေတာ့ ရိုးစင္းခဲ့ပါသည္။ ေရာင္စံုခဲတံဗူး၊ ေဘာလံုး၊ ပလစ္စတစ္ ေသနတ္ စတာေတြ။ တခါတေလက်ေတာ့ သူ ေတာင့္တေနသည့္ အရာေတြက လက္ေဆာင္ထုပ္ထဲ ပါမလာေပမယ့္လည္း အျခား သူ ႏွစ္သက္ႏိုင္ေသာ အရာတစ္ခု ပါလာေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါေသးသည္။ ဥပမာ သူေတြးမထားခဲ့သည့္ ရုပ္စံုကာတြန္း စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ျဖစ္ ခ်ိဳခ်ဥ္တစ္ထုပ္ျဖစ္ျဖစ္ ရလာတဲ့အခါ..။ တခါတေလေတာ့ ကိုယ္လိုခ်င္တာ မဟုတ္သည့္ အရာတစ္ခု ရလာေတာ့လည္း ေပ်ာ္ႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ္လိုခ်င္တာ မဟုတ္သည့္ အရာကလည္း ကိုယ္မလိုခ်င္တဲ့အရာ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ပါလိမ့္မည္။ အဲဒီအရာဟာ ပိုေကာင္းသည္ မေကာင္းဘူးကလည္း ေျပာရခက္ပါသည္။ မည္သူက သတ္မွတ္သလဲ ဆိုသည္မွာ မူတည္ေနတတ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြက အေတာ္မ်ားခဲ့ပါသည္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရတာလည္း ေပ်ာ္စရာ။ ပြဲေစ်းမွာ မုန္႕ေတြ ၀ယ္စားရတာလည္းေပ်ာ္စရာ။ စာေမးပြဲေတြ ေအာင္တာလည္း ေပ်ာ္စရာ။ အဲဒီအထဲမွာ ကဗ်ာရြတ္ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ၿပိဳင္ရတာလည္း ေပ်ာ္စရာတစ္ခု။ စင္ျမင့္ေပၚမွာ ဒူးကေလးေထာက္လို႕ လက္ဟန္အမူအရာျဖင့္ ပါးစပ္ကေလးဟၿပီး ကဗ်ာရြတ္ေနသည့္ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္၏ ပံုရိပ္ဟာ ေပ်ာ္စရာပဲ။ အဲဒီလို ေပ်ာ္စရာ ကဗ်ာေတြကို အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ ဘာျဖစ္လို႕ မရြတ္ႏိုင္ၾကေတာ့တာပါလိမ့္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဘာလိုခ်င္ခဲ့ ဘာလုပ္ခ်င္ခဲ့သလဲဆိုတာေတြ၊ ရခဲ့သလား မရခဲ့သလား ဆိုတာေတြဟာ သိပ္ေတာ့အေရးမႀကီးခဲ့ဘူး ထင္ပါသည္။ မရေတာ့လည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ၿပီး အစားထိုး တစ္ခု ရသြားေတာ့လည္း အလြယ္တကူ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္သားပဲ မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ သည္လို ေျပာရတာလည္း သိပ္ေတာ့ မတရားပါ။ ဒါက အခုအခ်ိန္မွာ အရင္အခ်ိန္ကို ျပန္ေတြးတဲ့ အေတြးျဖစ္ေနသည္။ အဲဒီတုန္းကလည္း အဲဒီအရြယ္အေလ်ာက္ အေရးႀကီးေကာင္း ႀကီးခဲ့ႏိုင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း အသက္ႀကီးလာသည့္အခါ လူတို႕၏ အလိုေတြက ပိုၿပီး ရႈပ္ေထြးေနတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ လူႀကီးတုိ႕၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သည္ ကိုယ္တိုင္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ထက္ပိုေသာ အျခားသူမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သူ႕ဆႏၵက အျခားတစ္ေယာက္ေယာက္၏ ဆႏၵႏွင့္ ေျပာင္းျပန္ အခ်ိဳးက်ေနႏိုင္မလား။ ဒါဟာ လြဲမွားေနသည့္ ယုတၱိေဗဒလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ လူေတြဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္း မဟုတ္ဘူးလား ဘာလို႕ တျခားသူေတြကို ထည့္စဥ္းစားေနရမွာလဲ ဆိုသည္မွာ ပဋိပကၡျဖစ္ေစေသာ စဥ္းစားမႈျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လိုခ်င္တာေတြဟာ အခ်ိန္အခါ ေနရာအလိုက္ ေျပာင္းေျပာင္းလာတတ္သည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေျပာင္းလဲလာဖို႕ သူက ေမွ်ာ္လင့္ေနေသးသည္။ အခုအခ်ိန္မွာ ခရစၥမတ္က သူ႕အတြက္ အေရးမႀကီးဘူးပဲ ထားပါေတာ့၊ သူလိုခ်င္သည့္ တစ္ခုခုဟာ ခရစၥမတ္မွာ လက္ေဆာင္တစ္ခုအျဖစ္ က်ိန္းေသ ရလာမည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေန႕တိုင္းကို သူက ခရစၥမတ္ ျဖစ္ေနေစခ်င္ဦးမွာ။ ဒါဟာလည္း မည္သူကမွ အျပစ္မတင္သင့္သည့္ သာမန္လူသားဆန္ဆန္ ေလာဘတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ဟု သူက ေခ်ပေနမိေသးသည္။ ကိုယ္လိုခ်င္သည့္ အရာတစ္ခုကို ကိုယ္ေပးေစခ်င္သူ တစ္ေယာက္က ေပးလာမွ ရခ်င္တာ ဆိုတာမ်ိဳးကေတာ့ မခက္ေပဘူးလား။ ဘာကိုမွ လိုခ်င္ရေကာင္းမွန္း မသိေတာ့ေအာင္ စိတ္ေတြ ကုန္ခန္းေနတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ဘာထည့္ထားမွန္းမသိသည့္ ကံၾကမၼာကို စြန္႕စြန္႕စားစား ဖြင့္ေဖာက္ဖို႕ေတာ့ သူ မႀကိဳးစားခဲ့ပါ။ သူ ဆက္ထြက္လာေတာ့ ဝတ္ထားသည့္ ကုတ္အက်ၤီေပၚမွာ တင္ေနေသာ ႏွင္းဖတ္ေတြက တပါတည္း ခိုတြယ္လိုက္သြားသည္။ အနီေရာင္ ဖဲႀကိဳးျဖင့္ စည္းေႏွာင္ၿပီး လွလွပပ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထုပ္ပိုးထားသည့္ အစိမ္းေရာင္ လက္ေဆာင္ထုပ္ကေလးက သူ႕ကိုေငးၾကည့္ရင္း ခံုတန္းရွည္ေပၚမွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

ပန္ဒိုရာ
၂၂.၁၂.၂၀၁၁


(Rose ေရးခိုင္းထားတဲ့ tag post ကို ေရးလိုက္ပါတယ္။)