ကယ္ရီေကးခ်ားပံုတူ

D&D မွာ အလကားရလို႕ ကယ္ရီေကးခ်ား ဆြဲခိုင္းလုိက္တာပါ။ နမူနာျပထားတဲ့ ပံုမွာေတာ့ ဂ်က္ကီခ်န္းပံုကို ဆြဲထားတာ တူသား။ အခုက်ေတာ့ ပန္ဒိုရာနဲ႕ တူလို႕လား..။




(အရိပ္အျမြက္။ ။ ဟဲဟဲ တူရင္ ဒီမွာ ဘယ္တင္ပါ့မလဲ။)

Expand..

Summary..

အရႈပ္အရွင္းမ်ားကို စဥ္းစားအေျဖရွာ ဗ်ဴဟာခ်ျခင္း

ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အေနနဲ႕ workshop တခုက မွတ္သားခဲ့ရတဲ့ စဥ္းစားေတြးေခၚျခင္းနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ စိတ္၀င္စားစရာ ပုစၧာေလးေတြကို ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစား တြက္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး မရေတာ့မွ အေျဖကို ၾကည့္ေစလိုပါတယ္။ သိဖူး ၾကားဖူးၿပီးသား ျဖစ္ရင္လည္း သည္းခံၾကပါေလ။

ပထမဆံုး ေပးထားတာကေတာ့ ေအာက္ကပံုေလးပါ။ စတုရန္းတခုျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ေလးပံုတပံုဧရိယာ ျဖစ္တဲ့ စတုရန္းအေသးကို အေရာင္ျခယ္ထားပါတယ္။ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကေတာ့ အေရာင္ျခယ္မထားတဲ့ အျဖဴဧရိယာမွာ ႏွစ္ျခမ္းအညီအမွ် (symmetric) ျဖစ္ေစမယ့္ အပိုင္း၂ ပိုင္းရေအာင္ မ်ဥ္းေျဖာင့္ ဆြဲရမွာျဖစ္ပါတယ္။ မ်ဥ္းေျဖာင့္အေရအတြက္ ႀကိဳက္သေလာက္ ဆြဲလို႕ရပါတယ္။ အနည္းဆံုး ျဖစ္ရပါမယ္။




ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။ အေျဖကိုသိဖို႕ ေအာက္ကို ဆက္သြားပါ။

----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----




ေတြ႕တဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ အနည္းဆံုးအေရအတြက္ ျဖစ္တဲ့ ေထာင့္ျဖတ္မ်ဥ္း တစ္ေၾကာင္းဆြဲရုံနဲ႕ အညီအမွ် အပိုင္း ၂ ပိုင္းရပါၿပီ။ သိပ္မခက္ပါဘူးေနာ္။

ဒုတိယလုပ္ရမွာကေတာ့ ေစာေစာက ဧရိယာမွာပဲ အညီအမွ်ျဖစ္ေစမယ့္ အပိုင္း ၃ ပိုင္း ရေအာင္ မ်ဥ္းေျဖာင့္ေတြဆြဲရမွာပါ။ ကဲ ၃ ပုိင္းရေအာင္ ဆြဲၾကည့္ပါဦး။ ဧရိယာကို မွတ္မိဖို႕ ပထမဆံုးပံုကို ျပန္ၾကည့္ပါေနာ္။

----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----





ဒါလည္း သိပ္ခက္မယ္ မထင္ပါဘူး။ မ်ဥ္း ၂ ေၾကာင္း ဆဲြလိုက္တာနဲ႕ အပိုင္း ၃ ပုိင္းရပါၿပီ။ ေနာက္ထပ္လုပ္ရမွာကေတာ့ အဲဒီ ဧရိယာမွာပဲ ထပ္တူညီအပိုင္း ၄ ပိုင္း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႕ပါပဲ။ ကဲ ဆြဲၾကည့္ၾကပါဦး။ ဧရိယာကို မွတ္မိဖို႕ ပထမဆံုးပံုကို ျပန္ၾကည့္ပါေနာ္။
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----

နည္းနည္းဦးေဏွာက္စားသြားသလား။ လုပ္ရမွာကေတာ့ ေအာက္မွာ ျပထားသလို မ်ဥ္းေတြ ဆြဲလိုက္ပါ။



ၿပီးရင္ေတာ့ ေအာက္မွာ ျပထားသလို ျခယ္ၿပီး ပိုင္းၾကည့္လိုက္ရင္ ထပ္တူညီ အပိုင္း ၄ ပိုင္း ရပါၿပီ။ စဥ္းစားရတာ နည္းနည္းေတာ့ ပိုရႈပ္ေထြးသြားတာေပါ့ေလ။




ေနာက္ဆံုးလုပ္ရမွာကေတာ့ ေအာက္ကေဖာ္ျပထားတဲ့ ဧရိယာမွာျဖစ္ပါတယ္။ အ၀ါေရာင္ ျခယ္ထားတဲ့ စတုရန္းငယ္ အပိုင္းေလးကို ဖယ္ရွားလိုက္ပါၿပီ။ အခုျမင္ရတဲ့ စတုရန္းႀကီး တခုလံုးမွာ ထပ္တူညီ အပိုင္း ၇ ပိုင္းရေအာင္ ပိုင္းေပးပါဦး။


----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----
----

ဒါကို ေျဖရွင္းဖို႕ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သံုးလိုက္ရသလဲ။ အျမန္ဆံုးနဲ႕ တိုက္ရိုက္စဥ္းစားၿပီး ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာ့ သင္ဟာ အေတြးရွင္းရွင္းနဲ႕ ဗ်ဴဟာကၽြမ္းက်င္သူတစ္ဦး ျဖစ္ဖို႕နီးစပ္သြားပါၿပီ။ ေျဖရွင္းပံုက လြယ္လြယ္ေလးပါ။ အလ်ားလိုက္ျဖစ္ျဖစ္ ေဒါင္လိုက္ျဖစ္ျဖစ္ မ်ဥ္းေျဖာင့္ေတြ အခုလို ဆြဲၿပီး ပိုင္းလိုက္ရင္ ၇ ပိုင္းမက ႀကိဳက္သေလာက္ အပိုင္း အညီအမွ် ပိုင္းလို႕ရတာေပါ့။ ကန္႕လန္႕ျဖတ္မ်ဥ္းတို႕ ေလးေထာင့္စိတ္ၾကည့္ဖို႕တို႕ စဥ္းစားမိၾကေသးသလား။



ဒီပုစၧာေတြက ဘာကို ေျပာသလဲဆိုေတာ့ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းတဲ့ေနရာမွာ ေရွ႕ပိုင္းမွာ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြက စဥ္းစားေတြးေခၚပံုကို လႊမ္းမိုးသြားတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အရာေတြဟာ ရိုးရိုးေလး စဥ္းစားၿပီး ေျဖရွင္းရင္ ရႏိုင္ပါလ်က္နဲ႕ အတိတ္က ေျဖရွင္းပံုေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္ ရြာပတ္ၿပီး စဥ္းစားေနမိတတ္ပါတယ္။ အေတြးရွင္းၿပီး အတိတ္ကို အတိတ္မွာပဲထားလို႕ ျပႆနာ တခုစီကို သီးသန္႕ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့သူကေတာ့ အျမန္ေျဖရွင္းသြားႏိုင္မွာပါ။ သည့္အျပင္ အျခားအျခားေသာ သင္ခန္းစာမ်ားလည္း ရေကာင္းရႏိုင္ပါတယ္။ ေတြ႕ရင္ မွတ္ခ်က္ေရးသြားၾကပါဦး။

(သိလိုသူမ်ားအတြက္ ။ ။ ပန္ဒိုရာတေယာက္ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ အားလံုးကို ေျဖရွင္းႏိုင္ေသာ္လည္း နည္းနည္း ရြာလည္သြားခဲ့တဲ့ အစားထဲကပါပဲ။)

Expand..

Summary..

19 June 2008

ဆုေတာင္း

အတူတကြ
ၿငိမ္းခ်မ္းပါရေစ။

Expand..

Summary..

ေျမအုတ္မ်ား ေက်ာက္အုတ္မ်ား ႏွင့္ ေသြးစက္နီနီ

သည္ညမွာ သမီးက ကၽြန္ေတာ့ကို စကားေတြ အမ်ားႀကီး ထူးထူးျခားျခား ေျပာေလသည္။

စေတြ႕ခါစက သမီးသည္ ကၽြန္ေတာ့မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့မၾကည့္။ ေဖေဖ ဟု ႏႈတ္မွေခၚရန္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာအထိ တြန္႕ဆုတ္ေသာ သမီးသည္ စကားကို နာမ္စားမဲ့ ေျပာခဲ့သည္။ ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းလာလာခ်င္းတြင္ သမီးသည္ ဆယ္စုႏွစ္တခုစာ ခြဲခြာခဲ့ရေသာ အေဖကို ရုပ္ရွင္ေတြ ဗီဒီယိုေတြမွာ ရိုက္ျပသလို ေဖေဖ ဟုေခၚကာ အတင္း ေျပးမဖက္ခဲ့ပါ။ “ဒီမွာ သမီး ေဖေဖေလ” ဟု တေယာက္ေယာက္က ေျပာေသာအခါ “ဟုတ္ကဲ့ သမီးသိပါတယ္ ဓာတ္ပံုေတြ ထဲမွာ ျမင္ဖူးတာပဲ” ဟု အသံတိုးတုိးျဖင့္ ေခါင္းငံု႕ကာ ဆိုခဲ့ေလသည္။

သမီးေရာက္ခ်ိန္တြင္ သည္ေဒသရွိ သစ္ပင္မ်ားသည္ နီ၀ါေရာင္သစ္ရြက္မ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းလ်က္။ သမီးက သစ္ရြက္ေတြကို တအံ႕တၾသ လိုက္ ၾကည့္သည္။ အနားညီညာေသာ ရြက္ေၾကြ တခ်ိဳ႕ကို တယုတယ ေကာက္ကာ သူ႕စာၾကည့္စားပြဲေပၚတင္ၿပီး အစီအရီ ထပ္ထားသည္။ အဲဒီ ဗီဇကေလးကေတာ့ သူ႕ေမေမဆီက မဟုတ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။ တခ်ိန္က စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလးမ်ား ကံ႕ေကာ္ ပြင့္ဖတ္ေျခာက္ကေလးမ်ားကို စာအုပ္ထဲညွပ္ကာ သူ႕ေမေမကို မၾကာခဏ ေပးခဲ့ေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္သည္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္သည္။

သမီးေမြးစက ကေလးနီတာရဲေလးကို ၾကည့္ကာ ခ်စ္တာလား မခ်စ္တာလား မေ၀ခြဲတတ္။ ခ်ီလည္းမခ်ီတတ္။ ရွက္ရြံ႕သလိုလို။ စိတ္ရႈပ္ေထြးမိသလိုလို။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အသက္ ၂၀ ေက်ာ္သာ ရွိခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ ထုိအသက္၂၀ေက်ာ္ လူငယ္ေလးသည္ အရြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ တက္ၾကြေခါင္းမာခဲ့သည္။ တာ၀န္ေတြ မႏိုင္မနင္း ယူခဲ့သည္။ စကားႀကီး စကားက်ယ္ေတြ ေျပာၿပီး စြန္႕စားမႈေတြ လုပ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး ေပးဆပ္လိုက္ ရသည္ကေတာ့ နာက်င္မႈမ်ားျဖင့္ ေလးဖက္ေလးတန္ အပိတ္ခံခဲ့ရေသာ လူငယ္ဘ၀ ႏွင့္ ေလအတိုက္မွာ လြင့္သြားေသာ သစ္ရြက္ေၾကြလို မိခင္ပင္စည္မွ ကြာက်ခဲ့ရျခင္း ပင္ ျဖစ္သည္။

“အၾကာႀကီးထားခဲ့လို႕ သမီးက ေဖေဖ႕ကို စိတ္ဆိုးေနလား” ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္ေသာအခါ “ဟင္.. လူမ်ားေတြ အတြက္ အေရးႀကီးတာေတြကို လုပ္ေနတာပဲ ဘာလို႕စိတ္ဆိုးရမွာလဲ” ဟု မ်က္လံုးကေလး လွန္ၾကည့္ကာ ျပန္ေျဖပါသည္။ သမီး တကယ္ပဲ ဆိုလိုသလား။ ရြဲ႕ေစာင္း ေျပာလိုက္ေလသလား။ တေယာက္ေယာက္က တခုခု ေျပာလိုက္တိုင္းမွာ မသကၤာစိတ္ျဖင့္ ေစာေၾကာတတ္မႈကို ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခု၏ ခါးသီးမႈမ်ားက သင္ေပးခဲ့သျဖင့္ အက်င့္ပါေနခဲ့ၿပီ။ နားမလည္ႏိုင္သလို ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ သမီး၏ မ်က္လံုး၀ိုင္းကေလးမ်ားမွာ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ အရိပ္အေယာင္ကို ဖတ္လိုက္ရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေအးသြားခဲ့ပါသည္။

သမီးသည္ ေရာက္လာလာခ်င္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တည္ခင္းေသာ ဥေရာပညစာကို မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ ေစ့ေစ့ၾကည့္သည္။ ခဏၿငိမ္သက္ေနၿပီးမွ မေျပာမဆိုႏွင့္ မီးဖိုခန္းထဲကို ၀င္သြားကာ ဟိုရွာသည္ရွာ ရွာသည္။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္တခ်ိဳ႕ ၾကက္ဥတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ၀က္အူေခ်ာင္းမ်ားကို ေတြ႕ေသာအခါ သြက္လက္စြာ လႈပ္ရွားပါေတာ့သည္။ အခုမွ ေရာက္ေသာ သမီးသည္ မီးဖိုပစၥည္းမ်ား အစားအေသာက္မ်ား အားလံုးကို သူ႕အိမ္သူ႕ယာတြင္ စီမံေနသကဲ့သို႕ မတြန္႕မဆုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လည္းမေတာင္း။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္ေလ။ ဒါက သူ႕အေဖအရင္း၏ အိမ္ေပပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိတရ ျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေမးသည္မွာ “ႏွစ္ေယာက္စာ လုပ္လိုက္ရမွာလားဟင္” ဟူသည့္ စကားတခြန္းသာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က “ရတယ္ ကိုယ့္အတြက္ မလုပ္နဲ႕ေတာ့” ဟု ေျပာရုံမွအပ တအံ့တၾသ ေငးေမာၾကည့္ရုံသာ တတ္ႏိုင္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ်ား စိတ္ဆိုးေနေရာ့သလားဟု ေစာေစာကေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့ေသာ ေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္က ေမးခဲ့ပါသည္။ သမီးသည္ စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္ဟန္ မျပ။ သူကိုယ္တိုင္ ေၾကာ္ထားေသာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကိုသာ တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ ဆက္စားေနခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက တခုခုကို ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိခဲ့ဖို႕ ေကာင္းပါသည္။


……………..


ကၽြန္ေတာ္တို႕ သားအဖ၏ ေဆာင္းဦးေပါက္ရက္မ်ားသည္ ထူးထူးျခားျခား မရွိခဲ့ပါ။ သမီးသည္ သူတက္ရေသာ ေက်ာင္းသို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို တရက္သာ လိုက္ပို႕ခိုင္းသည္။ အမိေျမ၏ အစိုးရေက်ာင္းမွာပင္ သင္ၾကားထားခဲ့ေသာ သမီး၏ အဂၤလိပ္စာသည္ သာမန္ အေနအထားေလာက္သာ ရွိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ပူပန္ေနသကဲ့သို႕ ဆက္သြယ္မႈအတြက္ အခက္အခဲလည္း သိပ္ရွိပံုမေပၚပါ။ တပတ္ခန္႕ အၾကာတြင္ သူႏွင့္ရြယ္တူ အျဖဴမကေလး တစ္ေယာက္ကို အိမ္ကို ေခၚလာသည္။ သူ႕အခန္းထဲတြင္ တတြတ္တြတ္ စကားေျပာၾကသည္။ တလခန္႕အၾကာတြင္ သမီးသည္ စုေပါင္းစာက်က္ျခင္း အားကစားလုပ္ျခင္း စသည္ျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္ပံုမွန္ လည္ပတ္ေနၿပီ။ ေရစိမ္းေျမစိမ္းတြင္ အေဖ့မ်က္ႏွာ တရြာထင္ကာ ေနရေတာ့မည္ ဟူေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးမ်ား တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲမွားခဲ့ပါသည္။

သည့္ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပံုမွန္အလုပ္မ်ားျဖင့္ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ တခါတခါေတာ့ ေတြ႕ဆံုပြဲမ်ား အစည္းအေ၀းမ်ားသို႕ သမီးကို ေခၚသြားျဖစ္ပါသည္။ ျဖဴသြယ္ကာ ခ်စ္စရာေကာင္းသေလာက္ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာ ေျပာဆိုတတ္ေသာ သမီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ားၾကားတြင္ ႏွစ္လိုဖြယ္ အိုေအစစ္ကေလး ျဖစ္သည္။ မိတ္ေဆြမ်ားက သူ႕ကို ဦး…..ရဲ႕သမီးေလး ဟု နာမ္စားသံုးႏႈန္းကာ ေျပာမိလွ်င္ေတာ့ သမီးနာမည္ …. ပါ ဟု ခ်က္ခ်င္း တုန္႕ျပန္ေလ့ရွိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိခဲ့ပါသည္။

တည ကၽြန္ေတာ္ ဧည့္ခန္းမွာ တီဗြီၾကည့္ေနစဥ္ သမီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။
“ေဖေဖ” သမီး၏ ေခၚသံသည္ ကၽြန္ေတာ့္နား၀ယ္ ဆန္းေနသည္။
“သမီး ဖ်ားေနလား မသိဘူး။”
အား.. ေသေတာ့မွာပဲ။ တအိမ္လံုးမွာ ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာကို ေနာက္တေယာက္က ေနမေကာင္းမွန္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာလို႕ မသိခဲ့ရသလဲ။ သမီး နဖူးေလးကို ပ်ာပ်ာသလဲ စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္ေႏြးေႏြး အေငြ႕ကို ေတြ႕ရသည္။

သမီးသည္ ကၽြန္ေတာ္ ေဖ်ာ္တိုက္ေသာ ေကာ္ဖီႏွင့္ ေဆးကို ၿငိမ္ၿငိမ္ ေသာက္ေနရင္းမွ “ေမေမ့ကို သတိရတယ္” ဟု ဆုိေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တဒဂၤမွ် ၿငိမ္သက္သြားခဲ့သည္။

ေရာက္ကတည္းက ဘာမွ မျဖစ္သလို ေနေနခဲ့ေသာ သမီးသည္ သူ႕ေမေမကုိ လြမ္းဆြတ္ေၾကာင္း ဘာလို႕ ေျပာမျပခဲ့သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေရာ ဘာလို႕ ေႏြးေထြးတဲ့ ႏွစ္သိမ့္မႈကို မေပးျဖစ္ခဲ့တာလဲ။ အဲသည္ေန႕က ပထမဆံုးအႀကိမ္ သမီးေခါင္းကေလးကို ပြတ္သပ္ကာ ေခ်ာ့ေမာ့ျဖစ္သည္။ ပိုးသားလိုႏူးညံ႕ေသာ သမီးဆံပင္ေလးမ်ားက သူ႕ေမေမရဲ႕ အေမြျဖစ္သည္။ အဲဒီဆံပင္ေလးမ်ား ေအာက္က ေခါင္းမာမာကေလး ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့အေမြမ်ား ျဖစ္ေနေရာ့မလားဟု စိုးရိမ္သြားမိပါသည္။ အဲသည္ညက ေကာင္းကင္ေမွာင္ေမွာင္၀ယ္ ေမေမ ဟူေသာ ၾကယ္တပြင့္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ သားအဖ အတူတူ ရွာေဖြၾကည့္ခဲ့ၾကသည္။

ထိုအခ်ိန္ကစလို႕ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ဦးၾကား အျပန္အလွန္ ခ်ည္ေႏွာင္မႈ ပိုမိုခိုင္မာ လာသည္ဟု ဆိုရမည္။ အိမ္မလွမ္းမကမ္းရွိ ထင္းရူးေတာအုပ္ကေလးတြင္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ညေနတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေသြးထြက္သံယို ခ်ီတက္ပြဲမ်ား၊ နံရံေလးဘက္မွ အိမ္မက္ဆိုးမ်ား၊ ငွက္ဖ်ားတက္ ခရီးၾကမ္းမ်ား၊ ဗံုသံလႊမ္းေသာ ပြဲေတာ္ညမ်ား ႏွင့္ တက္ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းေတာ္မွ စာအုပ္ထူထူမ်ား အေၾကာင္းသည္ သမီးအတြက္ အိပ္ရာ၀င္ ပံုျပင္တို႕ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ သမီးကေတာ့ ေဆာင္းညတို႕၏ ပိန္းပိတ္ေနေသာ ေကာင္းကင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တဦးတည္းအတြက္ လင္းေပးသည့္ လေရာင္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

“တကယ္ေတာ့ သမီးက အိမ္ျပန္ခ်င္တာ။”

ေတာအုပ္ကေလးမွ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အျပန္ တေန႕ သမီးက သည္လို ေျပာလာပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္က “အင္းေလ အခု အိမ္ကိုပဲ တန္းျပန္မွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ညစာစားၾကတာေပါ့” ဟု ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျပာလိုက္ပါသည္။

“မဟုတ္ဘူး ဒါကုိေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေလ။” ကၽြန္ေတာ့္ကို ျဖတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ သူ႕ဖာသာ ေရရြတ္ပါသည္။

“ေဖေဖမသိပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္ သမီးတို႕ဆီမွာဆို သီတင္းကၽြတ္ၿပီေလ။”

“ေဖေဖမသိပါဘူး” ဟူေသာ စကားက ကၽြန္ေတာ့္နား၀၀ယ္ ဗံုးသံကဲ့သို႕ ျမည္ဟီးသည္။ ေဖေဖ ဘာလို႕ မသိရမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလို႕ မသိရမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ရာ ေနရာမွ ရာသီပြဲတခုအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႕ မသိရမွာလဲ။ သမီး တကယ့္တကယ္ ဆိုလိုလိုက္ေသာ“အိမ္” ဆိုသည့္အရာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႕ မသိရမွာလဲ။ သမီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ၾကား ေ၀းကြာေနသည္မွာ အခ်ိန္ဆိုသည့္ သတ္မွတ္ခ်က္ တခု မက ျဖစ္ခဲ့ၿပီလား။ သမီး ေျပာေျပာေနတတ္သည့္ “သမီးတို႕ဆီမွာ” “သမီးတို႕ဆီမွာ” ဆိုေသာ အသံုးအႏႈန္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေရာ ထည့္သြင္းပါ၀င္ရဲ႕လား။ သမီးတို႕ဆီသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီ ႏွင့္ အတူတူပင္ မဟုတ္ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္က .. အင္း.. ကၽြန္ေတာ္တို႕က သီးသန္႕ လူတန္းစားတမ်ိဳး ဟုမ်ား သမီးက ထင္ျမင္ေနေလေရာ့သလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ပင္လယ္ကို ျဖတ္သန္းရင္း ေရၾကည္ခ်ိဳကို ဆံုးရႈံးရသူမ်ား ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးေခါင္ေခါင္ႏွင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ ေတြးရင္း ၀မ္းနည္းသြားခဲ့ပါသည္။ အဲသည္ညေန အိမ္အျပန္လမ္းက တိတ္ဆိတ္လြန္းလွသည္။


……………..


မည္သူမွ် မတြက္ခ်က္ႏိုင္ခဲ့ေသာ အေျပာင္းအလဲတို႕ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ အမိေျမက လမ္းမေတြေပၚမွာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတြ စီးဆင္းခဲ့ၿပီ။ အျဖစ္အပ်က္မ်ားက ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။ ပထမပိုင္းတြင္ တက္ၾကြမႈမ်ား ႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား။ ေနာက္ေတာ့ ေၾကကြဲစရာ ခံျပင္းစရာ ရင္နာစရာမ်ား။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အစည္းအေ၀းမ်ား ခရီးတိုမ်ားႏွင့္ ေန႕မအိပ္ ညမအိပ္ အလုပ္မ်ားခ်ိန္ သမီးကလည္း ကြန္ျပဴတာေရွ႕၀ယ္ တေခ်ာက္ေခ်ာက္။ သည္ၾကားထဲမွာ သမီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စကားေကာင္းေကာင္း မေျပာျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာၿပီလဲ။

ထို႕ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ သက္ျပင္းသံမ်ားသာ ပုိမိုရွည္လ်ားခဲ့ရသည္။ သမီး စာေမးပြဲေအာင္ျခင္း သူသင္ယူခ်င္ေသာ အထူးျပဳဘာသာရပ္ကို ၀င္ခြင့္ရျခင္း စသည္တို႕မွလြဲၢ၍ ထူးထူးျခားျခား ေပ်ာ္ရႊင္စရာမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႕ၾကားတြင္ ရွိမလာခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္မ်ားၾကား အာရုံႏွစ္ကာ ပိုအလုပ္မ်ားလာသလို သမီးကလည္း တယ္လီဖုန္းေခၚဆုိသံ ပိုမ်ားလာသည္။ သူႏွစ္သက္ေသာ ဟစ္ပ္ေဟာ့ပ္သီခ်င္းမ်ား ပိုမို ဆူဆူညံညံ ဖြင့္လာသည္။ ကြန္ျပဴတာေရွ႕တြင္ အခ်ိန္ ပိုကုန္လာတတ္သည္။

ေန႕မ်ား လမ်ားက တထစ္ထစ္ ျဖတ္ေက်ာ္လာသည္။ အံ့ၾသစရာ သို႕ေသာ္ မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာ အျဖစ္တို႕က သည္ေလာက္ႏွင့္ ရပ္တန္႕မေနခဲ့ပါေလ။ သမီးေမြးေန႕ ေမလ ၂ ရက္ေန႕အတြက္ ညစာ ျပင္ဆင္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ထိုအျဖစ္ဆိုးႀကီးတခုကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေကာင္းေကာင္း ထမင္းမစားႏုိင္ၾကေတာ့။

သတင္းတို႕က တေန႕ထက္ တေန႕ ဆိုးဆိုးလာသည္။ ရာဂဏန္းမွသည္ ေထာင္ဂဏန္း ေနာက္ေတာ့ ေသာင္းဂဏန္း သိန္းဂဏန္း။ သစ္ပင္ၾကားမွာ ျမစ္ထဲမွာ လယ္ကြင္းထဲမွာ အပ်က္အစီးမ်ား ေအာ္ဟစ္ငိုယိုသံမ်ား အတားအဆီးမ်ား..။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္တို႕ ေရးေရး ေပၚလာသည္။ ျပန္လည္ ပ်က္သုဥ္းလုလု ျဖစ္ျပန္သည္။ ေခါင္းမာမႈမ်ားႏွင့္ အေၾကာက္တရားတို႕၏ အႏိုင္အရႈံး ကစားပြဲမ်ားၾကားတြင္ လူ႕အသက္မ်ား ဘ၀မ်ားကုိ ခ်ခင္းကာ ေလာင္းေၾကးထပ္ၾကေလသည္။

ခုတေလာ အျပင္ကိုမထြက္ပဲ အိမ္ထဲတြင္သာေနကာ အၿပီးသတ္ရမည့္ စာတမ္းမ်ားကို ေရးေနခဲ့သည္။ ေန႕လည္ခင္း ၿငီးေငြ႕လာခ်ိန္တြင္ ခဏနားကာ အိမ္ကို ရွင္းလင္းရင္း ဘဏ္ေငြသြင္း ျဖတ္ပိုင္းကေလးတခုကို သမီးအခန္း၀မွာ သြားေတြ႕ပါသည္။ ဒါ သမီး၏ ဘဏ္စာရင္းေပပဲ။ ဂဏန္း ၅လံုးစာ ေငြေၾကးပမာဏက ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ခံုးပင့္သြားေစခဲ့သည္။

သမီး ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္ကရတာပါလိမ့္။

သမီးေနေသာ အခန္းကို ၀င္ေရာက္စစ္ေဆးျခင္းမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွ မလုပ္။ သမီးဆံပင္ကို ေဆးနီနီဆိုးတာ စကပ္တိုတုိ၀တ္တာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အျပင္ထြက္တာ စသည့္ လူငယ္ဘာ၀ အေသးစိတ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္တုန္းကမွ မဟန္႕တားခဲ့ပါ။ သုိ႕ေသာ္ ဤမွ်မ်ားျပားေသာ ေငြေၾကးကို ကၽြန္ေတာ္လည္း မေပးခဲ့။ သမီးက အလုပ္လုပ္ေနသူမဟုတ္။ ေက်ာင္းသူ တေယာက္သာ။ ကၽြန္ေတာ္ေပးေသာ မုန္႕ဖိုးကိုသာ သံုးစြဲေနရသူ။ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုေတြး သည္ေတြးျဖင့္ ပူေလာင္စျပဳလာသည္။ သမီး ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနပါလိမ့္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရြယ္ေရာက္ေနေသာ သမီးတစ္ေယာက္ကို မည္သည့္ အေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္ေနသည္ကိုမသိ မည္သုိ႕ ဆံုးမထိန္းေက်ာင္း ရေကာင္းမွန္းမသိေအာင္ အသံုးမက်သည့္ ဖခင္တေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီလား။

ညစာစားပြဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ပူပန္မႈမ်ားကို သမီးက ခပ္ေအးေအးသာ တံု႕ျပန္ခဲ့ပါသည္။

“ဒါလား။ အလွဴေငြေတြပါ။ သမီးတို႕အဖြဲ႕က ေကာက္တာေလ။”

“သမီးတို႕အဖြဲ႕ဟုတ္လား။ ဘယ္သူေတြလဲ။ ဘာလုပ္ဖို႕ေကာက္တာလဲ။”

“အကူအညီေပးဖို႕ေပါ့။ အခုကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ လိုေနတဲ့ အကူအညီေတြကို အထဲကို ေပးဖို႕ေလ။ အဖြဲ႕ကေတာ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဟိုမွာ ဒိုင္ခံလုပ္ေပးေနတဲ့ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြက အမ်ားစုေပါ့။ ဒီက သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းပါတယ္။ တျခားႏိုင္ငံကလည္း ပါတယ္။ စုမိတာကေတာ့ ၾကာၿပီပဲ။”

“ဘယ္ကတည္းကလဲ။”

“မႏွစ္က စက္တင္ဘာလေလာက္ ကပါ။”

ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သမီးကို သည္လိုကိစၥမ်ိဳးေတြတြင္ ပါ၀င္ေနလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္ယာ၀င္ပံုျပင္မ်ား နားေထာင္ခဲ့စဥ္ကလည္း ေလးေလးစားစား စိတ္၀င္စားမႈျဖင့္ သမီးမ်က္လံုးကေလးမ်ား ေတာက္ပေနခဲ့ေသာ္လည္း ထူးထူးျခားျခား တက္ၾကြပါ၀င္လိုမႈမ်ိဳးကို သမီးက တခါမွမေျပာျပဖူးခဲ့ေလ။ အင္း.. ကၽြန္ေတာ္က ေမးမၾကည့္မိတာလည္း ပါမည္။

အဲသည္ညက သမီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေတြ အၾကာႀကီး ေျပာခဲ့သည္။ သမီးတို႕၏ သူငယ္ခ်င္း လူငယ္ကေလးမ်ား၊ သတင္းမ်ား၊ ဘေလာ့ဂ္မ်ား၊ ၀က္ဘ္ဆိုဒ္မ်ား၊ ကူညီမႈမ်ား၊ လႈပ္ရွားမႈမ်ား။ သမီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာခဲ့ဖူးသမွ်ထဲတြင္ ဒီတခါ သူ႕အသံကေလးက အက်ယ္ေလာင္ဆံုး အတက္ၾကြဆံု းျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အၿပီး မသတ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ေလွ်ာက္မဆံုးႏိုင္ေသးေသာ လမ္းတခုတြင္ သမီး၏ ေျခရာ ေသးေသးေလးေတြလည္း ပါ၀င္ခဲ့သတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ၀မ္းသာရမည္လား။ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရမည္လား။ ဂုဏ္ယူရမည္လား။ စိတ္ပူရမည္လား။

မည္သုိ႕ပင္ျဖစ္ေစ သမီး၏ စကားမ်ား အဆံုးတြင္ “ဒါမွေဖ့ေဖ့သမီးကြ..” ဟု ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ေခါင္းကေလးကို ပုတ္ရင္း ရယ္ေမာကာ ေျပာလိုက္ပါသည္။

သမီးက ၿပံဳးပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္သည္။ သည္မ်က္ႏွာေပးက သူေရာက္ေရာက္ခ်င္းညက ဥေရာပညစာကို မစားခ်င္၍ သူ႕ဘာသာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ထေၾကာ္စဥ္ မ်က္ႏွာမ်ိဳး။ ေက်ာင္းကို ေနာက္ေန႕ လိုက္ပို႕စရာမလိုေတာ့ ဟု ေျပာစဥ္က မ်က္ႏွာမ်ိဳး။ ဦး… ရဲ႕သမီးေလး ဟု မိတ္ေဆြမ်ားက သူ႕ကိုေခၚစဥ္ သမီးနာမည္ … ပါဟု တမဟုတ္ခ်င္း တုန္႕ျပန္ေျပာေသာ မ်က္ႏွာမ်ိဳး။

“သမီးက ေဖ့ေဖ့ရဲ႕ သမီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သမီးက သမီးပဲေလ..။”

ဂၽြန္အက္ဖ္ကေနဒီက ေျပာခဲ့သည္။ “လူသားမ်ိဳးႏြယ္ေတြက စစ္ကို အဆံုးသတ္ရမည္။ သုိ႕မဟုတ္ပါက စစ္က လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို အဆံုးသတ္သြားလိမ့္မည္” တဲ့။ (Mankind must put an end to war, or war will put an end to mankind. ~John F. Kennedy, 1961) ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း “မ်ိဳးဆက္ေတြက တိုက္ပြဲကို အဆံုးသတ္ရမည္။ သို႕မဟုတ္ပါက တိုက္ပြဲေတြက မ်ိဳးဆက္ကို အဆံုးသတ္သြားလိမ့့္မည္” ဟု ေျပာခဲ့သည္။ တိုက္ပြဲေတြက အဆံုးမသတ္ေသးတာေတာ့ ေသခ်ာလွသည္။ မ်ိဳးဆက္တဆက္၏ သီးကင္းကေလး တခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ ေတာက္ပစြာ ဖူးငံုေနေလသည္။

တကယ္ေတာ့ သမီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွ တခ်ိန္လံုး ထပ္ၾကပ္မခြာ လိုက္ပါခဲ့သည္ပဲ။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ေလာင္းရိပ္တြင္ မခုိခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ရွိခဲ့၍ သမီးရွိခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရွိခဲ့၍ သမီးတို႕ရွိခဲ့သည္။ ထိုတည္ရွိခဲ့မႈ ကိုလည္း သမီးက သိသည္။ အသိအမွတ္လည္း ျပဳသည္။ သို႕ေသာ္ သမီးသည္ သီးသန္႕ ျဖစ္တည္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အတိတ္တို႕ျဖင့္ ဖိစီးေလးလံေနခ်ိန္တြင္ သမီးတို႕က လွ်င္ျမန္စြာ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေရြ႕လ်ားေနၾကသည္။ ဒီတခါ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ေအာင္ ဖတ္ရမည့္ စာအုပ္တအုပ္သည္ သမီးပင္ျဖစ္ေလသည္။



ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

ေမြးေန႕ ၄၃

ဇြန္လ ၁၄ ရက္က မေမၿငိမ္းရဲ႕ ေမြးေန႕ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ တပတ္ၾကာရင္ မခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ ေမြးေန႕တဲ့။

အသက္အရြယ္ဆိုတာ ရွင္သန္ျခင္းရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈေတြပဲ မဟုတ္လား။ အေရအတြက္ေတြက အဓိပၸာယ္တခုခုကို ေျပာျပေနတယ္။ ပန္ဒိုရာက အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ပိုင္း အရြယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀ကို စိတ္၀င္စားတယ္။ ခါးသက္မႈေတြကို ၿမိဳးျမက္ခံစားရခ်ိန္မွာ ခ်ိဳၿမိန္မႈေတြနဲ႕လည္း လတ္ဆတ္ စိုစြတ္ေနေသးတယ္။ အားေကာင္းေနေသးတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းေတြကို တည္ၿငိမ္မႈေဘာင္က ေဘးနားကြပ္လို႕။ အဲဒီအခ်ိန္ရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈေတြ ေတြးေခၚမႈေတြဟာ ဘယ္လိုေနမလဲ။ အဲဒီကာလ အပိုင္းအျခားထဲမွာမွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဂဏန္းႏွစ္လံုးရဲ႕ သေကၤတက ဘာကို နိမိတ္ပံုညႊန္းခ်င္ေနသလဲဆိုတာ စိတ္၀င္စားစရာ။



ခ်စ္ခင္ရတဲ့ အစ္မႀကီးႏွစ္ေယာက္ အတြက္ ဒီပံုေလးကို ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂါ မိတ္ေဆြ အစ္ကိုအစ္မမ်ားထဲမွ ဒီႏွစ္ထဲမွာ ၄၃ ႏွစ္ ျပည့္ၿပီးသူမ်ား ျပည့္လုလုမ်ား အားလံုးအတြက္လည္း တလက္စတည္း ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။

Expand..

Summary..

သူမသည္ ကမၻာေျမကို မွ်ား၏

သံလြင္အိပ္မက္မဂၢဇင္း အတြဲ၂ အမွတ္ ၁ (၂၀၀၈ ဧၿပီ ) မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးတဲ့ ၀တၳဳတိုကေလးျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၈ ဇူလိုင္လထုတ္မယ့္ သံလြင္အိပ္မက္ မဂၢဇင္းအတြက္ စာမူမ်ားေပးပို႕ဖို႕လည္း ဖိတ္ေခၚခ်င္ပါတယ္။ စာမူပိတ္ရက္က ၂၀၀၈ ဇြန္လ ၃၀ ရက္ေန႕ပါ။ thanlwinainmat@gmail.com ကိုေပးပို႕ႏိုင္ၾကပါတယ္။ သံလြင္အိပ္မက္ရဲ႕ မူအရ ဘယ္မွာမွ ေဖာ္ျပထားျခင္း မရွိေသးတဲ့ စာမူအသစ္မ်ားကို ပို႕ေစလိုတယ္လို႕ သိရပါတယ္။ မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပေပးမယ့္ သံလြင္စကား၀ိုင္း မွာလည္း ပါ၀င္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ အေသးစိတ္ သိလိုသည္မ်ားရွိပါက ညီညီ(သံလြင္)၊ ဇင္ကိုလတ္ နဲ႕ အိုေအစစ္ေမာင္ပြတ္ တို႕ကို ဆက္သြယ္ေမးျမန္းႏိုင္ပါတယ္။

----------------------------

သူမသည္ ကမၻာေျမကို မွ်ား၏



ကန္ေရျပင္က သစ္ပင္အရိပ္တို႕ အုပ္မိုးကာ စိမ္းဖန္႕ဖန္႕ ညိဳေမွာင္ေမွာင္။ ကန္ကို ျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလႏုေအးသည္ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္တို႕ၾကားမွ အံု႕တံု႕တံု႕ မႈန္မိႈင္းမိႈင္း အန႔ံတို႕ကိုပါ သယ္ေဆာင္လာ၏။ ျပဳျပင္ဖန္တီးမႈ နည္းပါးေသာ သဘာ၀သည္ ေက်နပ္ေလာက္ဖြယ္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို သူ႕ခ်ည္းသက္သက္ ေပးႏိုင္ပါရဲ႕လား။ သဘာ၀တို႕ ထံုမႊန္းထားေသာ ကန္တစ္ခုေဘး၀ယ္ ထိုင္ကာ သဘာ၀မက်ေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ ငါးမွ်ားကာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရွာေနသူမွာ သူမျဖစ္သည္။

သူမ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားေသာ ငါးမွ်ားတံက တင္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေဟာ.. ငါး.. ငါး.. ငါးတြတ္ေနၿပီ။ သူမ၏ ႏႈတ္မွ အသံ တပိုင္းတစတို႕ ထြက္က်သြားသည္။ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕သံ တစ္ခုကို စိတ္နား၀ယ္ ျဖတ္ကနဲ ၾကားလုိက္ရေတာ့ သူမ ဖြဖြၿပံဳးလိုက္သည္။ ကန္ေရျပင္ ဟိုဘက္ျခမ္း မလွမ္းမကမ္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဘယ္ရီဦးထုပ္ျပားေလး ငိုက္ငိုက္ ေဆာင္းထားသည့္ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္ရွိမည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီကန္တစ္ခုလံုးမွာ ငါးလာမွ်ားတာဆိုလို႕ သူမရယ္ အဲဒီ အဘိုးႀကီးရယ္။ ဒါပဲ။ အဘိုးႀကီးက သူမကို စကားတစ္လံုးမွ မေျပာ။ သူမကလည္း အဘိုးႀကီးကို မေျပာ။ ငါးမွ်ားေနစဥ္ သူမထံက အသံတစ္ခုခု ထြက္လာလွ်င္ သူမကို မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ကာ တစ္ခ်က္ၾကည့္မည္။ ဒါပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ တနဂၤေႏြေန႕တစ္ခု ကုန္ဆံုးခ်ိန္နီးလွ်င္ သူမက အဘိုးႀကီးကို လက္တစ္ခ်က္ေ၀ွ႕ယမ္းျပကာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္မည္။ အဘိုးႀကီးက မၿပံဳးမရယ္ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ကာ တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားမည္။ ဒါပဲ။ သူမအတြက္ တနဂၤေႏြ တစ္ေန႕တာဆိုတာ ဒါပဲ။

တနဂၤေႏြေန႕မနက္ေတြမွာ အိပ္ရာႏိုးထသည္ႏွင့္ ေကာ္ဖီထည္႕ထားေသာ ဓာတ္ဗူးေလး တစ္လံုးရယ္၊ ေပါင္မုန္႕တခ်ိဳ႕ ၀က္ေပါင္ေျခာက္တခ်ိဳ႕ ၾကက္ဥေၾကာ္တစ္လံုး စပ်စ္သီးေျခာက္တခ်ိဳ႕တို႕ကို အဆီအေငၚမတည့္စြာ ထည္႕ထားေသာ ဗူးျပားျပားေလး တစ္ဗူးရယ္၊ ခင္းထုိင္ရန္ ပလတ္စတစ္ ဖ်ာေခါက္ကေလးတစ္ခု၊ ငါးမွ်ားတံတစ္ေခ်ာင္း၊ ငါးစာဗူးတစ္ဗူးရယ္ ႏွင့္ သူမထြက္လာမည္။ ေခါင္းရင္းအိမ္က အဘြားႀကီးက ထံုးစံအတိုင္း မလိုတမာအၾကည့္ျဖင့္ သူမကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္ကာ မၾကားတၾကား မဲ့ရြဲ႕ ေျပာၿပီး က်န္ရစ္မည္။ မိန္းကေလးတန္မဲ့ ေစာေစာစီးစီး အကုသိုလ္အလုပ္ လုပ္ေတာ့မယ္ ဆိုလား။ အဲဒါမ်ိဳးဆန္ဆန္ ျဖစ္သည္။

သူမသည္ ငါးကို အေကာက္မပါေသာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ (တကယ္ေတာ့ ငါးမွ်ားခ်ိတ္လို႕ပင္ မေခၚႏိုင္ေနာ္။) ေျဖာင့္ေျဖာင့္မွာ ငါးစာကိုစြပ္ကာ မွ်ားေလ့ရွိတာ အဲဒီမိန္းမႀကီးမသိ။ ငါးကိုစားခ်င္လို႕ ငါးမွ်ားတာမဟုတ္မွန္း အဲဒီမိန္းမႀကီးမသိ။ အို.. သူမက ငါးကိုလိုခ်င္လို႕ ငါးမွ်ားတာေတာင္ မဟုတ္မွန္း အဲဒီမိန္းမႀကီးမသိ။ ညေနတိုင္းျပန္လာခ်ိန္မွာ ဘာေၾကာင့္ ငါးတစ္ေကာင္တေလမွ အိမ္ျပန္ပါမလာသလဲ ဆုိတာ အဲဒီမိန္းမႀကီးမသိ၊ သူမဘက္ကေရာ။ ခ်က္ျပဳတ္ စားေလ့မရွိတဲ့ သူမအတြက္ ငါးပါလာလွ်င္ အဲဒီမိန္းမႀကီးက ငါးလိုခ်င္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ထားေနသလား ဆိုတာ သူမမသိ။ သူမ အျပင္ထြက္တိုင္း ဒီမိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ေခ်ာင္းေျမာင္းစပ္စုကာ ဘာေၾကာင့္ မေမာမပန္းႏိုင္ စကားတင္း ေျပာေနႏိုင္သလဲဆိုတာ သူမမသိ။ ေလာကမွာ ဒီလိုနဲ႕ သူ႕အေၾကာင္း ကိုယ္မသိ၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း သူမသိ၊ မသိတာကို အသိလုပ္ခဲ့တာေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနၿပီလဲ။ အဲဒီမသိျခင္းေတြကို ေနာက္မွာ ခ်န္ခဲ့ရင္း တနဂၤေႏြေန႕တိုင္း သူမ ငါးမွ်ားထြက္မည္။

ဒီတစ္ခါတိုက္ေသာေလက ပိုစိမ့္လာသည္။ မိန္းမိန္းမူးမူး ငိုက္မ်ည္းခ်င္စရာ။ အိပ္ခ်င္ေျပေအာင္ ၀ါးေနေသာ စပ်စ္သီးေျခာက္ေတြကို ပါးစပ္ထဲ အကုန္ေလာင္းခ်လိုက္ေတာ့ လက္ဖ၀ါးက ေစးကပ္ကပ္ အေတြ႕တို႕သာ က်န္ခဲ႕သည္.။ အဲဒီ လက္ဖ၀ါးေတြဟာ.. အဲ… ဒီ…. လက္ဖ၀ါးေတြဟာ..။ ေဟး.. ဟိုင္း.. ဟဲလို.. အေနာက္တိုင္းဆန္ဆန္ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ႏႈတ္ဆက္သံေတြ… အဲဒီ လက္ဖ၀ါးေတြဟာ.. လူေပါင္းစံုရဲ႕ ခၽြဲက်ိတဲ႕ အဆီျပန္ လက္ဖ၀ါးေတြ.. ေအးစက္စက္ လက္ဖ၀ါးေတြ.. အာရုံငါးပါးတို႕ ပူရွိန္းေနတဲ့ လက္ဖ၀ါးေတြ.. .. နဲ႕.. အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ နီရဲမတတ္ ဆြဲ.. ယမ္း.. ႏႈတ္.. ဆက္.. လို႕။ အဲဒီ.. လက္ဖ၀ါးေတြဟာ… ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ တုန္းကေတာ့ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ မရဲတရဲ ဆုပ္ကိုင္မႈမွာ တြန္႕တိုစြာ… ရွက္ရြံ႕စြာ… ၾကည္ႏူးရင္ခုန္စြာ… စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ယံုႏိုင္ဖြယ္ပင္ မရွိေနာ္။ အဲဒီလက္ဖ၀ါးေတြဟာ .. အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါးမွ်ားတံ တစ္ေခ်ာင္းကိုသာ က်စ္က်စ္ ဆုတ္ကိုင္ထားသည္။

“ခင္ဗ်ားက သိပ္ကိုေတာ္တာပဲ ေနာ္..” ပညာသားမပါတဲ့ အထင္တႀကီး ခပ္ပိန္းပိန္း ခ်ီးမြမ္းသူေတြ။ “မ ကေလ လွတယ္ဆိုတာထက္ သိပ္ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တာ သိလား။” မ်က္လံုးခ်င္းဆံုေအာင္ ခပ္ရဲရဲၾကည့္ရင္း မထိတထိ အေျပာေတြ။ “အိမ္မွာ အဆင္မေျပဘူးကြာ။ ကေလးနဲ႕ အခုလို စကားေျပာေနရတာေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။” ဆီရႊဲေအာင္လိမ္းထားတဲ႕ ေခါင္းႀကီးကုိ ယမ္းခါရင္း ေျပာတဲ့ မ်က္ႏွာထူအမ္းအမ္းေတြ။ ေရွာင္ကာ.. တိမ္းကာ.. ကကာ… သီကာ.. ရယ္ကာ.. ေမာကာ… အိုး.. ျပာလဲ႕လဲ႕ မီးေရာင္ေတြၾကားမွာ.. လူဂုဏ္တန္ေတြရဲ႕ ေတြ႕ဆံုပြဲေတြမွာ… ဖန္ခြက္ခ်င္း တခၽြင္ခၽြင္ ထိတိုက္သံေတြၾကားမွာ.. ပိုးဖဲ၀တ္ရုံ ပြတ္တိုက္သံ တရႊမ္းရႊမ္းေတြၾကားမွာ… စီးကရက္မီးခိုးနံ႕.. ေရေမႊးနံ႕.. စူးရွရွ ရီေ၀ေ၀ ရနံ႕ေတြၾကားမွာ.. ေၾကာ္ၾကားမႈဆိုတာ ဘာလဲ။ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ဘာလဲ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေရးပါမႈဟာ… အလုပ္အကိုင္.. ၀င္ေငြ.. လွပမႈ .. ဘယ္ေနရာမွာလဲ။

အဲဒါေတြက ကင္းလြတ္တဲ႕ တနဂၤေႏြေန႕ တစ္ေန႕ မွာေတာ့ သူမ ငါးမွ်ားခ်င္ပါသည္။ ဘာငါးေတြကို မွ်ားမွာလဲ။ ေစ်းသြားရန္ ဟင္းခ်က္ရန္ ၀ါသနာမပါေသာ သူမ… ငါးအမ်ိဳးအစားေတြကို မသိပါ။ အို.. သိစရာလည္းမလိုပါ။ သူမ သိတာက ငါးစာေနာက္မွာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ ပါမွန္းသိလို႕ ကြင္းေရွာင္သြားတဲ့ငါး… ငါးစာကုိ ေဘးက ပါးပါးနပ္နပ္ တြတ္စားသြားတဲ့ငါး..။ အင္း… အစာတပ္ထားတဲ့ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တစ္ခုလံုးကိုပင္ မ်ိဳခ်တဲ့ ငါးမ်ိဳးကေတာ့ ေလာဘႀကီးတဲ့ငါး.. အဟပ္ႀကီးတဲ့ငါး.. အစူးစမ္းအဆင္ျခင္မရွိတဲ့ငါး.. ငါးစာကိုသာျမင္ၿပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို မျမင္တဲ့ငါး.. အဲဒီငါးမ်ိဳးေတြပဲ ျဖစ္မည္။ သိပ္ပါးနပ္တဲ့ငါး က်ေတာ့လည္း အႏၱရာယ္မေပးမွန္း ရိပ္မိလို႕ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး တမင္မ်ိဳခ်တာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ပြဲက ႏွစ္ဖက္စလံုးအတြက္ ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္ႏိုင္သားေနာ္။

ရယ္စရာေကာင္းတာ တစ္ခုကေတာ့ အေကာက္မပါတဲ့ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေျဖာင့္တစ္ခုက ပါးဟက္ကို ထိုးေဖာက္ျငိတြယ္ေစတဲ့ အေကာက္တစ္ခုပါတဲ့ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေလာက္ ငါးကို ဆြဲေဆာင္မႈ မရွိသလိုု ျဖစ္ေနတာပဲ ျဖစ္သည္။ ဟိုေရွ႕က အဘိုးႀကီး ငါး ေလးငါးေကာင္ေလာက္ ဆြဲတင္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူမဆီေတာ့ တစ္ေကာင္တစ္ေလ လာတြတ္လွ်င္ ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းလွၿပီ။ ငါးစာျပဳတ္က်သြားလို႕ ျပန္တပ္ရတာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ သူမကေတာ့ ဒီလိုပဲ ငါးမွ်ားေနခ်င္ေသးသည္။

ျဗဳန္းဆို လက္ကိုတင္းလာေသာ အထိအေတြ႕ကို သူမ ခံစားလိုက္ရသည္။ ငါးမွ်ားႀကိဳးကို သတိႀကီးစြာ တျဖည္းျဖည္း ရစ္ပတ္ ဆြဲတင္လိုက္သည္။ ေဟာ.. ငါး.. ငါး။ ေလးကနဲ ပါလာသည္။ ေတာ္ေတာ္ အေကာင္ႀကီးမည္ဟု ထင္ရသည္။ ငါးကသိပ္မရုန္းပဲ အလိုက္သင့္ ပါလာသည္။ ငါးမွ်ားတံကို ဆြဲမလိုက္ေတာ့ ကန္ေရျပင္ေပၚက တစ္ေပခန္႕ အကြာမွာ အၿမီး တျဖတ္ျဖတ္ခါေနသည့္ ငါးတစ္ေကာင္လံုး ထင္းထင္းေပၚလာသည္။

ငါးကို သူမ အားရစြာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ငါးက သူမကို တဒဂၤမွ် ေငးစိုက္ျပန္ၾကည့္သေယာင္။ တစ္စကၠန္႕၊ ႏွစ္စကၠန္႕၊ သံုးစကၠန္႕… ငါးက ကန္ေရျပင္ေပၚကို ဗြမ္းကနဲ ျပန္က်သြားသည္။ ဒါပဲ။ အစာလည္း ပါသြားၿပီ။ အေကာက္မပါေသာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေျဖာင့္ေလးသာ တန္းလန္း လႈပ္ခါ က်န္ရစ္သည္။ ကန္ေရျပင္ထဲ ငါးက်သြားရာေနရာမွ ေရဂယက္ ၀ိုင္း၀ိုင္းကေလးမ်ားကို သူမ မ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ဂယက္ကေလးမ်ား ေပ်ာက္သြားသည္။ ကန္ေရျပင္က ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို ျပန္လည္ ၿငိမ္သက္သြားျပန္သည္။ ဒါပဲ။ သူမအဖို႕ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာလည္း ဒါပဲျဖစ္သည္။



ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

စည္း

ေျခသံျဖတ္ျဖတ္
ဆတ္ဆတ္ၾကားရင္
ငိုခ်င္ရယ္ခ်င္စိတ္နဲ႕
တထိတ္ထိတ္ညေနခင္းေတြ…။

သည္ဒန္းကိုစီးလို႕
သည္လမ္းကေစာင့္ေနတုန္းေလ
ဆိတ္ဖလူးပန္းေတြပ်ံ၀ဲ
မိုးဖြဲဖြဲၾကား
ခိုတြဲေနတဲ့ အရိပ္မႈန္ေ၀...။

ဆံႏြယ္ဖားလ်ား
၀တ္ရုံလြင့္ပါးပါးမွာ
သနပ္ခါးနံ႕႔ေတြသင္းလို႕
ေတးခ်င္းသီေပ်ာင္း
ေစာင္းသံညင္းညင္း
မ်က္ေတာင္စင္းလုလု...။

မိုးေမွာင္ၿခိမ့္ၿခိမ့္
သိမ့္ကနဲအလႈပ္မွာ
အို.. အမိန္႕ေတာ္သံရယ္
သည္ႀကိဳးကို ျဖတ္
အသက္ႏွင္းအပ္ရင္
လိပ္ျပာခ်င္းထပ္ေစမတဲ့…။

၀ိညာဥ္ျဖဴစ
မႏုတ္ရက္လို႕
လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီ
က်ိန္စာဒါဏ္သင့္
ေလာင္မီးဆင့္ပေစ
သည္သိုက္နန္းကို
မလွမ္းလိုက္ပါနဲ႕ကြယ္
ဘ၀ျခားလို႕
ထားခဲ့တယ္…။


ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

ႏိုင္ငံေတာ္ကိုရြတ္ဖတ္ျခင္း ႏွင့္ ဖြဲ႕တည္ရာအသစ္

ပထမအေၾကာင္းအရာကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္စုန္းစုန္းျမဳပ္ျခင္း ဆိုတဲ့ ပန္ဒိုရာရဲ႕ကဗ်ာကို ဆရာဦးၿငိမ္းေ၀က ရြတ္ဆိုၿပီး ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႕မွာ အာအက္ဖ္ေအကေန အသံလႊင့္ထားတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ နားမေထာင္ရေသးသူေတြ နားေထာင္ရေအာင္ ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။ အသံဖိုင္မွာပါတဲ့ သံုးသပ္ခ်က္မ်ားကေတာ့ ဆရာဦးၿငိမ္းေ၀ရဲ႕ အာေဘာ္ျဖစ္ပါတယ္။ (ဆရာေျပာထားတာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ဒီေနရာမွာ တခုေလးေျပာခ်င္။ ပန္ဒိုရာသည္ ပညာရွင္ မဟုတ္ပါ။ ပညာေသ ဆိုလွ်င္ ပိုနီးစပ္ပါဦးမည္။)



ဒုတိယအေၾကာင္းအရာက သင့္ကာ၊ ဟန္သစ္ၿငိမ္ ႏွင့္ အေပါင္းပါမ်ား စီစဥ္ေသာ ဖြဲ႕တည္ရာမဂၢဇင္း အမွတ္ ၃ ထြက္ၿပီဆိုတာ ေမာင္းထုခ်င္တာပါ။ ပန္ဒိုရာရဲ႕ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ပါပါတယ္။ ဘေလာ့ထဲမွာ ေဖာ္ျပၿပီးသား ပို႕စ္တခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလဲဆိုတာ သိခ်င္ရင္ေတာ့ တျခား စာေကာင္းေပေကာင္းေတြကို ဖတ္ရင္းနဲ႕ ရွာေဖြၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေနရာကို သြားၿပီးေတာ့ ဘယ္လို ေဒါင္းလုဒ္ လုပ္ရမလဲဆိုတာ ရွာၾကည့္လိုက္ပါေနာ္။

Expand..

Summary..

ဟတၳိ

မိဘေတြေက်းဇူးနဲ႕ ၁၉၆၀/၇၀ ေခတ္မ်ားက မဂၢဇင္းေတြ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ မဂၢဇင္းေတြမွာပါတဲ့ ၀တၱဳတိုေကာင္းတခ်ိဳ႕ကို အခုအထိ အမွတ္ရေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအထဲကမွ ဟတၳိ လို႕ အမည္ရတဲ့ ဘာသာျပန္ ၀တၱဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ကို အခုတေလာ ဘာရယ္မဟုတ္ သြားသတိရေနမိပါတယ္။ ဟတၳိဆိုတာ ပါဠိဘာသာနဲ႕ ဆင္ လို႕ေခၚတယ္လို႕ သိထားပါတယ္။ အမွတ္သညာက မေကာင္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အဲဒီ၀တၱဳကို ဘာသာျပန္ထားတဲ့ စာေရးဆရာဟာ ဆရာေမာင္ထင္လား ဆရာ တကၠသိုလ္ထင္ႀကီးလား ဆိုတာလည္း ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနပါတယ္။ (ထင္ေတာ့ ထင္ပဲ)။ သို႕ေသာ္ မွ်ေ၀ခ်င္တဲ့အတြက္ ျပန္ေရးလိုက္ပါတယ္။ ကုိယ္ပိုင္ဇာတ္လမ္း မဟုတ္ပါ။ တခ်ိန္က ဖတ္ဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္း ေက်ာရိုးကို ျပန္ျမင္ေယာင္ၿပီး မွတ္မိသေလာက္ စိတ္ကူးၿပီး ျပန္ေရးထားတယ္ဆိုတာကုိ ထပ္မံ ေျပာလိုပါတယ္။ ေ၀မွ်ခံစားလို၍ ျဖစ္ပါတယ္။



ဟတၳိ

တိရိစၧာန္ရုံ အမႈထမ္းႏွစ္ဦး အဖို႕ ဤကေန႕ လုပ္ရေသာ အလုပ္မွာကား ခါတိုင္းႏွင့္ မတူပါေပ။

မနက္ျဖန္တြင္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွ ေလ့လာေရးခရီး လာမည္။ ဆင္ ကိုလည္း လာၾကည့္မည္။ အဆင္သင့္ျဖစ္ပါေစ ဟု အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈးက တခ်က္လႊတ္ မိန္႕မွာထားသည္။ ဒါဟာ အထက္ကလာေသာ အမိန္႕ျဖစ္သည္။ ေစာဒက မတက္ရဲ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈး မ်က္ႏွာမပ်က္ပဲ ညႊန္ၾကားခ်က္ ေပးႏိုင္ပံု ေထာက္လွ်င္ အႀကံအစည္ တခုခုေတာ့ ရွိရမည္။

ညေနခင္းတြင္ အထက္ေဖာ္ျပပါ အမႈထမ္းႏွစ္ဦးထံသို႕ ေလမထိုးရေသးေသာ ရာဘာရုပ္တစ္ရုပ္ ေရာက္လာသည္။ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မရိပ္မိေသးဘူး ဆိုပါက ၀န္ထမ္းႏွစ္ဦး၏ ေအာက္ပါ အခ်ီအခ် စကားမ်ားမွ သိရွိႏိုင္ပါသည္။

“ငါတို႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈးကလည္းကြာ။ မရွိဘူးဆိုလဲ မရွိဘူးလို႕ပဲ ညႊန္ၾကားေရးမႈးကို ျပန္ေျပာလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ တို႕တိရိစၧာန္ရုံမွာ ဆင္မရွိတာ ၾကာမွပဲ။”

“မဟုတ္ဘူးကြ။ ဟိုတေလာကမွ အထက္ကို ပို႕လိုက္တဲ့ လပတ္ အစီရင္ခံစာထဲမွာ ဆင္ရွိေၾကာင္း။ တိရိစၧာန္အားလံုး အမ်ိဳးစံုလင္စြာ က်န္းမာခ်မ္းသာစြာ ရွိေၾကာင္း တင္ျပျပီးသြားၿပီ ဆိုပဲ။”

“ခက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တို႕ဆီကိုပဲ ၀န္ပိုက ေရာက္လာၿပီ။ တကယ္ဆို ဒါဟာ ငါတို႕အတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ တာ၀န္ရဲ႕ ျပင္ပမွာျဖစ္ေနၿပီ”

“စကားမ်ားမေနနဲ႕ မႈတ္သာမႈတ္..။”

“…….”
“…….”

ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ၿပီ။ ရာဘာဆင္ရုပ္၏ တ၀က္ပင္ မျပည့္ေသး။

“အား….. ေညာင္းလိုက္တာ။”

“ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဆင္မႈတ္ဖို႕အတြက္ တညလံုး အိုဗာတိုင္ဆင္းေနရတယ္ ဆိုရင္ အိမ္ကမိန္းမကလည္း ဘယ္လိုမွ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး။”

၀န္ထမ္းတေယာက္က မ်က္လံုးကို ဟိုဟိုဒီဒီကစားသည္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရး ဆက္ရွင္ မိုးပ်ံပူေဖာင္း အေရာင္းဌာနမွ ဟိုက္ဒရိုဂ်င္ ဓာတ္ေငြ႕ပံုးကို သြားေတြ႕သည္။

ဤသုိ႕ျဖင့္ ေလတ၀က္ ဓာတ္ေငြ႕တ၀က္ျဖင့္ ဆင္ ျပဳလုပ္ျခင္း အမႈကိစၥ ၿပီးစီးသြားၿပီ။

“ဟဲဟဲ..။ အႀကံေကာင္းေတာ့လည္း လြယ္လြယ္ေလးပဲ။ ကဲ အိမ္ျပန္လို႕ရၿပီ။”

“ေနဦး။ ဆင္ကို အစာေတြဘာေတြ လာေကၽြးေနရင္ ဟိုဟာဒီဟာလုပ္ခိုင္းေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။”

“ဒါမ်ားကြာ။ ဒီလိုလုပ္။”

-----

မနက္မိုးလင္း တိရိစၧာန္ရုံ ဖြင့္ခ်ိန္တြင္ ဆရာမက ဦးေဆာင္ကာ တူညီ၀တ္စံုျဖင့္ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ား တန္းစီ ၀င္လာၾက၏။

နားရြက္ဖားလ်ား ႀကီးမားေသာ ကိုယ္ခႏၶာျဖင့္ ဆင္သည္ ဣေျႏၵရစြာ ရပ္ေန၏။ ဆင္ေရွ႕တြင္ “ဆင္။ အလြန္ပ်င္းေသာ ဆင္ျဖစ္သည္။ ေရြ႕လ်ားမႈ နည္းသည္” ဟု စာလံုးႀကီးႀကီးျဖင့္ ေရးထားသည္ကို ဖတ္ရသည္။

ကေလးတေယာက္က စိတ္လႈပ္ရွားေသာ အသံကေလးျဖင့္ “မိုမိုေရ” ဟု ခပ္အုပ္အုပ္ ေခၚၾကည့္သည္။ ဆင္ကမထူးပါ။

“ဆင္ဆိုတာ ကုန္းသတၱ၀ါေတြထဲမွာ အႀကီးမားဆံုးျဖစ္တယ္။”

ဆရာမက စတင္ရွင္းျပေလသည္။ ကေလးမ်ားသည္ မွတ္စုစာအုပ္ကေလးမ်ား ထုတ္ကာ လိုက္မွတ္ၾကသည္။

“ဆင္ဟာ သူ႕ရဲ႕အင္အားနဲ႕ သစ္ကိုင္းေတြကို ခ်ိဳးတယ္။ ေတာကိုတိုးတယ္။”

ကေလးတို႕သည္ မွတ္စုလိုက္မွတ္ရင္း ဆင္ကို ေလးစားျခင္း ႀကီးစြာျဖင့္ ၾကည့္ေနၾက၏။ ထိုစဥ္ ေလေပြသည္ တိရိစၧာန္ရုံကို ျဖတ္သန္း တိုက္ခက္လာ၏။ ဆင္သည္ အနည္းငယ္ လႈပ္ခါသြားသည္။

“အေလးအပင္ေတြကို ခ်ီမႏိုင္တယ္။ သစ္တံုးေတြကို သယ္ေဆာင္ႏိုင္တဲ့အတြက္ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးစခန္းေတြမွာ ဆင္ကို သံုးေလ့ရွိတယ္။”

ေလေပြက ပိုျပင္းလာသည္။ ဆင္သည္ တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္လာ၏။

“အရြယ္ေရာက္တဲ့ ဆင္ရဲ႕ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ဟာ ပ်မ္းမွ်အားျဖင့္ ဆိုရင္ ေပါင္တေသာင္းေလာက္ ေလးလံတယ္။”

ဆင္သည္ ဘယ္ယိမ္း ညာယိမ္းျဖစ္လာၿပီး အားလံုး၏ မ်က္စိေရွ႕တြင္ပင္ ေကာင္းကင္သို႕ ပ်ံတက္သြားေတာ့သည္။ အခ်ိန္အတန္ၾကာ လြင့္၀ဲေနၿပီး သစ္ပင္ႀကီးတပင္၏ သစ္ကိုင္းတြင္ သြားၿငိသည္။ ထို႕ေနာက္ ပြန္းပဲ႕ၿပီး ေပါက္သြားကာ ဓာတ္ေငြ႕မ်ားကုန္ေသာ္ တေနရာသို႕ ထိုးက်သြားေလသည္။

-----

ေနာက္ဆက္တြဲ…

ထိုေလ့လာေရးခရီးတြင္ လိုက္ပါလာခဲ့ၾကေသာ ကေလးမ်ားသည္ ႀကီးျပင္းလာၾကေသာအခါ လမ္းသရဲကေလးမ်ား ျဖစ္သြားၾကေလသည္။ သူတို႕သည္ စာသင္ခန္းမွ ခံုမ်ားကိုရိုက္ခ်ိဳးျခင္း ျပတင္းေပါက္မွန္မ်ား ခြဲျခင္း စသည္တို႕ကို ျပဳလုပ္ၾကသည္။

ထို႕အျပင္ သူတို႕၏ ဘ၀တြင္ ဆင္ ဆိုသည္ကို လံုး၀ အယံုအၾကည္ မရွိၾကေတာ့ပါ။

Expand..

Summary..