သူမသည္ ကမၻာေျမကို မွ်ား၏

သံလြင္အိပ္မက္မဂၢဇင္း အတြဲ၂ အမွတ္ ၁ (၂၀၀၈ ဧၿပီ ) မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးတဲ့ ၀တၳဳတိုကေလးျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၈ ဇူလိုင္လထုတ္မယ့္ သံလြင္အိပ္မက္ မဂၢဇင္းအတြက္ စာမူမ်ားေပးပို႕ဖို႕လည္း ဖိတ္ေခၚခ်င္ပါတယ္။ စာမူပိတ္ရက္က ၂၀၀၈ ဇြန္လ ၃၀ ရက္ေန႕ပါ။ thanlwinainmat@gmail.com ကိုေပးပို႕ႏိုင္ၾကပါတယ္။ သံလြင္အိပ္မက္ရဲ႕ မူအရ ဘယ္မွာမွ ေဖာ္ျပထားျခင္း မရွိေသးတဲ့ စာမူအသစ္မ်ားကို ပို႕ေစလိုတယ္လို႕ သိရပါတယ္။ မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပေပးမယ့္ သံလြင္စကား၀ိုင္း မွာလည္း ပါ၀င္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ အေသးစိတ္ သိလိုသည္မ်ားရွိပါက ညီညီ(သံလြင္)၊ ဇင္ကိုလတ္ နဲ႕ အိုေအစစ္ေမာင္ပြတ္ တို႕ကို ဆက္သြယ္ေမးျမန္းႏိုင္ပါတယ္။

----------------------------

သူမသည္ ကမၻာေျမကို မွ်ား၏



ကန္ေရျပင္က သစ္ပင္အရိပ္တို႕ အုပ္မိုးကာ စိမ္းဖန္႕ဖန္႕ ညိဳေမွာင္ေမွာင္။ ကန္ကို ျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလႏုေအးသည္ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္တို႕ၾကားမွ အံု႕တံု႕တံု႕ မႈန္မိႈင္းမိႈင္း အန႔ံတို႕ကိုပါ သယ္ေဆာင္လာ၏။ ျပဳျပင္ဖန္တီးမႈ နည္းပါးေသာ သဘာ၀သည္ ေက်နပ္ေလာက္ဖြယ္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို သူ႕ခ်ည္းသက္သက္ ေပးႏိုင္ပါရဲ႕လား။ သဘာ၀တို႕ ထံုမႊန္းထားေသာ ကန္တစ္ခုေဘး၀ယ္ ထိုင္ကာ သဘာ၀မက်ေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ ငါးမွ်ားကာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရွာေနသူမွာ သူမျဖစ္သည္။

သူမ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားေသာ ငါးမွ်ားတံက တင္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေဟာ.. ငါး.. ငါး.. ငါးတြတ္ေနၿပီ။ သူမ၏ ႏႈတ္မွ အသံ တပိုင္းတစတို႕ ထြက္က်သြားသည္။ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕သံ တစ္ခုကို စိတ္နား၀ယ္ ျဖတ္ကနဲ ၾကားလုိက္ရေတာ့ သူမ ဖြဖြၿပံဳးလိုက္သည္။ ကန္ေရျပင္ ဟိုဘက္ျခမ္း မလွမ္းမကမ္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဘယ္ရီဦးထုပ္ျပားေလး ငိုက္ငိုက္ ေဆာင္းထားသည့္ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္ရွိမည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီကန္တစ္ခုလံုးမွာ ငါးလာမွ်ားတာဆိုလို႕ သူမရယ္ အဲဒီ အဘိုးႀကီးရယ္။ ဒါပဲ။ အဘိုးႀကီးက သူမကို စကားတစ္လံုးမွ မေျပာ။ သူမကလည္း အဘိုးႀကီးကို မေျပာ။ ငါးမွ်ားေနစဥ္ သူမထံက အသံတစ္ခုခု ထြက္လာလွ်င္ သူမကို မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ကာ တစ္ခ်က္ၾကည့္မည္။ ဒါပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ တနဂၤေႏြေန႕တစ္ခု ကုန္ဆံုးခ်ိန္နီးလွ်င္ သူမက အဘိုးႀကီးကို လက္တစ္ခ်က္ေ၀ွ႕ယမ္းျပကာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္မည္။ အဘိုးႀကီးက မၿပံဳးမရယ္ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ကာ တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားမည္။ ဒါပဲ။ သူမအတြက္ တနဂၤေႏြ တစ္ေန႕တာဆိုတာ ဒါပဲ။

တနဂၤေႏြေန႕မနက္ေတြမွာ အိပ္ရာႏိုးထသည္ႏွင့္ ေကာ္ဖီထည္႕ထားေသာ ဓာတ္ဗူးေလး တစ္လံုးရယ္၊ ေပါင္မုန္႕တခ်ိဳ႕ ၀က္ေပါင္ေျခာက္တခ်ိဳ႕ ၾကက္ဥေၾကာ္တစ္လံုး စပ်စ္သီးေျခာက္တခ်ိဳ႕တို႕ကို အဆီအေငၚမတည့္စြာ ထည္႕ထားေသာ ဗူးျပားျပားေလး တစ္ဗူးရယ္၊ ခင္းထုိင္ရန္ ပလတ္စတစ္ ဖ်ာေခါက္ကေလးတစ္ခု၊ ငါးမွ်ားတံတစ္ေခ်ာင္း၊ ငါးစာဗူးတစ္ဗူးရယ္ ႏွင့္ သူမထြက္လာမည္။ ေခါင္းရင္းအိမ္က အဘြားႀကီးက ထံုးစံအတိုင္း မလိုတမာအၾကည့္ျဖင့္ သူမကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္ကာ မၾကားတၾကား မဲ့ရြဲ႕ ေျပာၿပီး က်န္ရစ္မည္။ မိန္းကေလးတန္မဲ့ ေစာေစာစီးစီး အကုသိုလ္အလုပ္ လုပ္ေတာ့မယ္ ဆိုလား။ အဲဒါမ်ိဳးဆန္ဆန္ ျဖစ္သည္။

သူမသည္ ငါးကို အေကာက္မပါေသာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ (တကယ္ေတာ့ ငါးမွ်ားခ်ိတ္လို႕ပင္ မေခၚႏိုင္ေနာ္။) ေျဖာင့္ေျဖာင့္မွာ ငါးစာကိုစြပ္ကာ မွ်ားေလ့ရွိတာ အဲဒီမိန္းမႀကီးမသိ။ ငါးကိုစားခ်င္လို႕ ငါးမွ်ားတာမဟုတ္မွန္း အဲဒီမိန္းမႀကီးမသိ။ အို.. သူမက ငါးကိုလိုခ်င္လို႕ ငါးမွ်ားတာေတာင္ မဟုတ္မွန္း အဲဒီမိန္းမႀကီးမသိ။ ညေနတိုင္းျပန္လာခ်ိန္မွာ ဘာေၾကာင့္ ငါးတစ္ေကာင္တေလမွ အိမ္ျပန္ပါမလာသလဲ ဆုိတာ အဲဒီမိန္းမႀကီးမသိ၊ သူမဘက္ကေရာ။ ခ်က္ျပဳတ္ စားေလ့မရွိတဲ့ သူမအတြက္ ငါးပါလာလွ်င္ အဲဒီမိန္းမႀကီးက ငါးလိုခ်င္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ထားေနသလား ဆိုတာ သူမမသိ။ သူမ အျပင္ထြက္တိုင္း ဒီမိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ေခ်ာင္းေျမာင္းစပ္စုကာ ဘာေၾကာင့္ မေမာမပန္းႏိုင္ စကားတင္း ေျပာေနႏိုင္သလဲဆိုတာ သူမမသိ။ ေလာကမွာ ဒီလိုနဲ႕ သူ႕အေၾကာင္း ကိုယ္မသိ၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း သူမသိ၊ မသိတာကို အသိလုပ္ခဲ့တာေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနၿပီလဲ။ အဲဒီမသိျခင္းေတြကို ေနာက္မွာ ခ်န္ခဲ့ရင္း တနဂၤေႏြေန႕တိုင္း သူမ ငါးမွ်ားထြက္မည္။

ဒီတစ္ခါတိုက္ေသာေလက ပိုစိမ့္လာသည္။ မိန္းမိန္းမူးမူး ငိုက္မ်ည္းခ်င္စရာ။ အိပ္ခ်င္ေျပေအာင္ ၀ါးေနေသာ စပ်စ္သီးေျခာက္ေတြကို ပါးစပ္ထဲ အကုန္ေလာင္းခ်လိုက္ေတာ့ လက္ဖ၀ါးက ေစးကပ္ကပ္ အေတြ႕တို႕သာ က်န္ခဲ႕သည္.။ အဲဒီ လက္ဖ၀ါးေတြဟာ.. အဲ… ဒီ…. လက္ဖ၀ါးေတြဟာ..။ ေဟး.. ဟိုင္း.. ဟဲလို.. အေနာက္တိုင္းဆန္ဆန္ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ႏႈတ္ဆက္သံေတြ… အဲဒီ လက္ဖ၀ါးေတြဟာ.. လူေပါင္းစံုရဲ႕ ခၽြဲက်ိတဲ႕ အဆီျပန္ လက္ဖ၀ါးေတြ.. ေအးစက္စက္ လက္ဖ၀ါးေတြ.. အာရုံငါးပါးတို႕ ပူရွိန္းေနတဲ့ လက္ဖ၀ါးေတြ.. .. နဲ႕.. အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ နီရဲမတတ္ ဆြဲ.. ယမ္း.. ႏႈတ္.. ဆက္.. လို႕။ အဲဒီ.. လက္ဖ၀ါးေတြဟာ… ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ တုန္းကေတာ့ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ မရဲတရဲ ဆုပ္ကိုင္မႈမွာ တြန္႕တိုစြာ… ရွက္ရြံ႕စြာ… ၾကည္ႏူးရင္ခုန္စြာ… စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ယံုႏိုင္ဖြယ္ပင္ မရွိေနာ္။ အဲဒီလက္ဖ၀ါးေတြဟာ .. အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါးမွ်ားတံ တစ္ေခ်ာင္းကိုသာ က်စ္က်စ္ ဆုတ္ကိုင္ထားသည္။

“ခင္ဗ်ားက သိပ္ကိုေတာ္တာပဲ ေနာ္..” ပညာသားမပါတဲ့ အထင္တႀကီး ခပ္ပိန္းပိန္း ခ်ီးမြမ္းသူေတြ။ “မ ကေလ လွတယ္ဆိုတာထက္ သိပ္ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တာ သိလား။” မ်က္လံုးခ်င္းဆံုေအာင္ ခပ္ရဲရဲၾကည့္ရင္း မထိတထိ အေျပာေတြ။ “အိမ္မွာ အဆင္မေျပဘူးကြာ။ ကေလးနဲ႕ အခုလို စကားေျပာေနရတာေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။” ဆီရႊဲေအာင္လိမ္းထားတဲ႕ ေခါင္းႀကီးကုိ ယမ္းခါရင္း ေျပာတဲ့ မ်က္ႏွာထူအမ္းအမ္းေတြ။ ေရွာင္ကာ.. တိမ္းကာ.. ကကာ… သီကာ.. ရယ္ကာ.. ေမာကာ… အိုး.. ျပာလဲ႕လဲ႕ မီးေရာင္ေတြၾကားမွာ.. လူဂုဏ္တန္ေတြရဲ႕ ေတြ႕ဆံုပြဲေတြမွာ… ဖန္ခြက္ခ်င္း တခၽြင္ခၽြင္ ထိတိုက္သံေတြၾကားမွာ.. ပိုးဖဲ၀တ္ရုံ ပြတ္တိုက္သံ တရႊမ္းရႊမ္းေတြၾကားမွာ… စီးကရက္မီးခိုးနံ႕.. ေရေမႊးနံ႕.. စူးရွရွ ရီေ၀ေ၀ ရနံ႕ေတြၾကားမွာ.. ေၾကာ္ၾကားမႈဆိုတာ ဘာလဲ။ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ဘာလဲ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေရးပါမႈဟာ… အလုပ္အကိုင္.. ၀င္ေငြ.. လွပမႈ .. ဘယ္ေနရာမွာလဲ။

အဲဒါေတြက ကင္းလြတ္တဲ႕ တနဂၤေႏြေန႕ တစ္ေန႕ မွာေတာ့ သူမ ငါးမွ်ားခ်င္ပါသည္။ ဘာငါးေတြကို မွ်ားမွာလဲ။ ေစ်းသြားရန္ ဟင္းခ်က္ရန္ ၀ါသနာမပါေသာ သူမ… ငါးအမ်ိဳးအစားေတြကို မသိပါ။ အို.. သိစရာလည္းမလိုပါ။ သူမ သိတာက ငါးစာေနာက္မွာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ ပါမွန္းသိလို႕ ကြင္းေရွာင္သြားတဲ့ငါး… ငါးစာကုိ ေဘးက ပါးပါးနပ္နပ္ တြတ္စားသြားတဲ့ငါး..။ အင္း… အစာတပ္ထားတဲ့ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တစ္ခုလံုးကိုပင္ မ်ိဳခ်တဲ့ ငါးမ်ိဳးကေတာ့ ေလာဘႀကီးတဲ့ငါး.. အဟပ္ႀကီးတဲ့ငါး.. အစူးစမ္းအဆင္ျခင္မရွိတဲ့ငါး.. ငါးစာကိုသာျမင္ၿပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို မျမင္တဲ့ငါး.. အဲဒီငါးမ်ိဳးေတြပဲ ျဖစ္မည္။ သိပ္ပါးနပ္တဲ့ငါး က်ေတာ့လည္း အႏၱရာယ္မေပးမွန္း ရိပ္မိလို႕ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး တမင္မ်ိဳခ်တာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ပြဲက ႏွစ္ဖက္စလံုးအတြက္ ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္ႏိုင္သားေနာ္။

ရယ္စရာေကာင္းတာ တစ္ခုကေတာ့ အေကာက္မပါတဲ့ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေျဖာင့္တစ္ခုက ပါးဟက္ကို ထိုးေဖာက္ျငိတြယ္ေစတဲ့ အေကာက္တစ္ခုပါတဲ့ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေလာက္ ငါးကို ဆြဲေဆာင္မႈ မရွိသလိုု ျဖစ္ေနတာပဲ ျဖစ္သည္။ ဟိုေရွ႕က အဘိုးႀကီး ငါး ေလးငါးေကာင္ေလာက္ ဆြဲတင္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူမဆီေတာ့ တစ္ေကာင္တစ္ေလ လာတြတ္လွ်င္ ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းလွၿပီ။ ငါးစာျပဳတ္က်သြားလို႕ ျပန္တပ္ရတာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ သူမကေတာ့ ဒီလိုပဲ ငါးမွ်ားေနခ်င္ေသးသည္။

ျဗဳန္းဆို လက္ကိုတင္းလာေသာ အထိအေတြ႕ကို သူမ ခံစားလိုက္ရသည္။ ငါးမွ်ားႀကိဳးကို သတိႀကီးစြာ တျဖည္းျဖည္း ရစ္ပတ္ ဆြဲတင္လိုက္သည္။ ေဟာ.. ငါး.. ငါး။ ေလးကနဲ ပါလာသည္။ ေတာ္ေတာ္ အေကာင္ႀကီးမည္ဟု ထင္ရသည္။ ငါးကသိပ္မရုန္းပဲ အလိုက္သင့္ ပါလာသည္။ ငါးမွ်ားတံကို ဆြဲမလိုက္ေတာ့ ကန္ေရျပင္ေပၚက တစ္ေပခန္႕ အကြာမွာ အၿမီး တျဖတ္ျဖတ္ခါေနသည့္ ငါးတစ္ေကာင္လံုး ထင္းထင္းေပၚလာသည္။

ငါးကို သူမ အားရစြာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ငါးက သူမကို တဒဂၤမွ် ေငးစိုက္ျပန္ၾကည့္သေယာင္။ တစ္စကၠန္႕၊ ႏွစ္စကၠန္႕၊ သံုးစကၠန္႕… ငါးက ကန္ေရျပင္ေပၚကို ဗြမ္းကနဲ ျပန္က်သြားသည္။ ဒါပဲ။ အစာလည္း ပါသြားၿပီ။ အေကာက္မပါေသာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေျဖာင့္ေလးသာ တန္းလန္း လႈပ္ခါ က်န္ရစ္သည္။ ကန္ေရျပင္ထဲ ငါးက်သြားရာေနရာမွ ေရဂယက္ ၀ိုင္း၀ိုင္းကေလးမ်ားကို သူမ မ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ဂယက္ကေလးမ်ား ေပ်ာက္သြားသည္။ ကန္ေရျပင္က ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို ျပန္လည္ ၿငိမ္သက္သြားျပန္သည္။ ဒါပဲ။ သူမအဖို႕ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာလည္း ဒါပဲျဖစ္သည္။



ပန္ဒိုရာ