ေျမအုတ္မ်ား ေက်ာက္အုတ္မ်ား ႏွင့္ ေသြးစက္နီနီ

သည္ညမွာ သမီးက ကၽြန္ေတာ့ကို စကားေတြ အမ်ားႀကီး ထူးထူးျခားျခား ေျပာေလသည္။

စေတြ႕ခါစက သမီးသည္ ကၽြန္ေတာ့မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့မၾကည့္။ ေဖေဖ ဟု ႏႈတ္မွေခၚရန္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာအထိ တြန္႕ဆုတ္ေသာ သမီးသည္ စကားကို နာမ္စားမဲ့ ေျပာခဲ့သည္။ ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းလာလာခ်င္းတြင္ သမီးသည္ ဆယ္စုႏွစ္တခုစာ ခြဲခြာခဲ့ရေသာ အေဖကို ရုပ္ရွင္ေတြ ဗီဒီယိုေတြမွာ ရိုက္ျပသလို ေဖေဖ ဟုေခၚကာ အတင္း ေျပးမဖက္ခဲ့ပါ။ “ဒီမွာ သမီး ေဖေဖေလ” ဟု တေယာက္ေယာက္က ေျပာေသာအခါ “ဟုတ္ကဲ့ သမီးသိပါတယ္ ဓာတ္ပံုေတြ ထဲမွာ ျမင္ဖူးတာပဲ” ဟု အသံတိုးတုိးျဖင့္ ေခါင္းငံု႕ကာ ဆိုခဲ့ေလသည္။

သမီးေရာက္ခ်ိန္တြင္ သည္ေဒသရွိ သစ္ပင္မ်ားသည္ နီ၀ါေရာင္သစ္ရြက္မ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းလ်က္။ သမီးက သစ္ရြက္ေတြကို တအံ႕တၾသ လိုက္ ၾကည့္သည္။ အနားညီညာေသာ ရြက္ေၾကြ တခ်ိဳ႕ကို တယုတယ ေကာက္ကာ သူ႕စာၾကည့္စားပြဲေပၚတင္ၿပီး အစီအရီ ထပ္ထားသည္။ အဲဒီ ဗီဇကေလးကေတာ့ သူ႕ေမေမဆီက မဟုတ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။ တခ်ိန္က စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလးမ်ား ကံ႕ေကာ္ ပြင့္ဖတ္ေျခာက္ကေလးမ်ားကို စာအုပ္ထဲညွပ္ကာ သူ႕ေမေမကို မၾကာခဏ ေပးခဲ့ေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္သည္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္သည္။

သမီးေမြးစက ကေလးနီတာရဲေလးကို ၾကည့္ကာ ခ်စ္တာလား မခ်စ္တာလား မေ၀ခြဲတတ္။ ခ်ီလည္းမခ်ီတတ္။ ရွက္ရြံ႕သလိုလို။ စိတ္ရႈပ္ေထြးမိသလိုလို။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အသက္ ၂၀ ေက်ာ္သာ ရွိခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ ထုိအသက္၂၀ေက်ာ္ လူငယ္ေလးသည္ အရြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ တက္ၾကြေခါင္းမာခဲ့သည္။ တာ၀န္ေတြ မႏိုင္မနင္း ယူခဲ့သည္။ စကားႀကီး စကားက်ယ္ေတြ ေျပာၿပီး စြန္႕စားမႈေတြ လုပ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး ေပးဆပ္လိုက္ ရသည္ကေတာ့ နာက်င္မႈမ်ားျဖင့္ ေလးဖက္ေလးတန္ အပိတ္ခံခဲ့ရေသာ လူငယ္ဘ၀ ႏွင့္ ေလအတိုက္မွာ လြင့္သြားေသာ သစ္ရြက္ေၾကြလို မိခင္ပင္စည္မွ ကြာက်ခဲ့ရျခင္း ပင္ ျဖစ္သည္။

“အၾကာႀကီးထားခဲ့လို႕ သမီးက ေဖေဖ႕ကို စိတ္ဆိုးေနလား” ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္ေသာအခါ “ဟင္.. လူမ်ားေတြ အတြက္ အေရးႀကီးတာေတြကို လုပ္ေနတာပဲ ဘာလို႕စိတ္ဆိုးရမွာလဲ” ဟု မ်က္လံုးကေလး လွန္ၾကည့္ကာ ျပန္ေျဖပါသည္။ သမီး တကယ္ပဲ ဆိုလိုသလား။ ရြဲ႕ေစာင္း ေျပာလိုက္ေလသလား။ တေယာက္ေယာက္က တခုခု ေျပာလိုက္တိုင္းမွာ မသကၤာစိတ္ျဖင့္ ေစာေၾကာတတ္မႈကို ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခု၏ ခါးသီးမႈမ်ားက သင္ေပးခဲ့သျဖင့္ အက်င့္ပါေနခဲ့ၿပီ။ နားမလည္ႏိုင္သလို ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ သမီး၏ မ်က္လံုး၀ိုင္းကေလးမ်ားမွာ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ အရိပ္အေယာင္ကို ဖတ္လိုက္ရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေအးသြားခဲ့ပါသည္။

သမီးသည္ ေရာက္လာလာခ်င္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တည္ခင္းေသာ ဥေရာပညစာကို မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ ေစ့ေစ့ၾကည့္သည္။ ခဏၿငိမ္သက္ေနၿပီးမွ မေျပာမဆိုႏွင့္ မီးဖိုခန္းထဲကို ၀င္သြားကာ ဟိုရွာသည္ရွာ ရွာသည္။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္တခ်ိဳ႕ ၾကက္ဥတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ၀က္အူေခ်ာင္းမ်ားကို ေတြ႕ေသာအခါ သြက္လက္စြာ လႈပ္ရွားပါေတာ့သည္။ အခုမွ ေရာက္ေသာ သမီးသည္ မီးဖိုပစၥည္းမ်ား အစားအေသာက္မ်ား အားလံုးကို သူ႕အိမ္သူ႕ယာတြင္ စီမံေနသကဲ့သို႕ မတြန္႕မဆုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လည္းမေတာင္း။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္ေလ။ ဒါက သူ႕အေဖအရင္း၏ အိမ္ေပပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိတရ ျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေမးသည္မွာ “ႏွစ္ေယာက္စာ လုပ္လိုက္ရမွာလားဟင္” ဟူသည့္ စကားတခြန္းသာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က “ရတယ္ ကိုယ့္အတြက္ မလုပ္နဲ႕ေတာ့” ဟု ေျပာရုံမွအပ တအံ့တၾသ ေငးေမာၾကည့္ရုံသာ တတ္ႏိုင္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ်ား စိတ္ဆိုးေနေရာ့သလားဟု ေစာေစာကေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့ေသာ ေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္က ေမးခဲ့ပါသည္။ သမီးသည္ စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္ဟန္ မျပ။ သူကိုယ္တိုင္ ေၾကာ္ထားေသာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကိုသာ တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ ဆက္စားေနခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက တခုခုကို ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိခဲ့ဖို႕ ေကာင္းပါသည္။


……………..


ကၽြန္ေတာ္တို႕ သားအဖ၏ ေဆာင္းဦးေပါက္ရက္မ်ားသည္ ထူးထူးျခားျခား မရွိခဲ့ပါ။ သမီးသည္ သူတက္ရေသာ ေက်ာင္းသို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို တရက္သာ လိုက္ပို႕ခိုင္းသည္။ အမိေျမ၏ အစိုးရေက်ာင္းမွာပင္ သင္ၾကားထားခဲ့ေသာ သမီး၏ အဂၤလိပ္စာသည္ သာမန္ အေနအထားေလာက္သာ ရွိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ပူပန္ေနသကဲ့သို႕ ဆက္သြယ္မႈအတြက္ အခက္အခဲလည္း သိပ္ရွိပံုမေပၚပါ။ တပတ္ခန္႕ အၾကာတြင္ သူႏွင့္ရြယ္တူ အျဖဴမကေလး တစ္ေယာက္ကို အိမ္ကို ေခၚလာသည္။ သူ႕အခန္းထဲတြင္ တတြတ္တြတ္ စကားေျပာၾကသည္။ တလခန္႕အၾကာတြင္ သမီးသည္ စုေပါင္းစာက်က္ျခင္း အားကစားလုပ္ျခင္း စသည္ျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္ပံုမွန္ လည္ပတ္ေနၿပီ။ ေရစိမ္းေျမစိမ္းတြင္ အေဖ့မ်က္ႏွာ တရြာထင္ကာ ေနရေတာ့မည္ ဟူေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးမ်ား တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲမွားခဲ့ပါသည္။

သည့္ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပံုမွန္အလုပ္မ်ားျဖင့္ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ တခါတခါေတာ့ ေတြ႕ဆံုပြဲမ်ား အစည္းအေ၀းမ်ားသို႕ သမီးကို ေခၚသြားျဖစ္ပါသည္။ ျဖဴသြယ္ကာ ခ်စ္စရာေကာင္းသေလာက္ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာ ေျပာဆိုတတ္ေသာ သမီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ားၾကားတြင္ ႏွစ္လိုဖြယ္ အိုေအစစ္ကေလး ျဖစ္သည္။ မိတ္ေဆြမ်ားက သူ႕ကို ဦး…..ရဲ႕သမီးေလး ဟု နာမ္စားသံုးႏႈန္းကာ ေျပာမိလွ်င္ေတာ့ သမီးနာမည္ …. ပါ ဟု ခ်က္ခ်င္း တုန္႕ျပန္ေလ့ရွိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိခဲ့ပါသည္။

တည ကၽြန္ေတာ္ ဧည့္ခန္းမွာ တီဗြီၾကည့္ေနစဥ္ သမီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။
“ေဖေဖ” သမီး၏ ေခၚသံသည္ ကၽြန္ေတာ့္နား၀ယ္ ဆန္းေနသည္။
“သမီး ဖ်ားေနလား မသိဘူး။”
အား.. ေသေတာ့မွာပဲ။ တအိမ္လံုးမွာ ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာကို ေနာက္တေယာက္က ေနမေကာင္းမွန္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာလို႕ မသိခဲ့ရသလဲ။ သမီး နဖူးေလးကို ပ်ာပ်ာသလဲ စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္ေႏြးေႏြး အေငြ႕ကို ေတြ႕ရသည္။

သမီးသည္ ကၽြန္ေတာ္ ေဖ်ာ္တိုက္ေသာ ေကာ္ဖီႏွင့္ ေဆးကို ၿငိမ္ၿငိမ္ ေသာက္ေနရင္းမွ “ေမေမ့ကို သတိရတယ္” ဟု ဆုိေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တဒဂၤမွ် ၿငိမ္သက္သြားခဲ့သည္။

ေရာက္ကတည္းက ဘာမွ မျဖစ္သလို ေနေနခဲ့ေသာ သမီးသည္ သူ႕ေမေမကုိ လြမ္းဆြတ္ေၾကာင္း ဘာလို႕ ေျပာမျပခဲ့သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေရာ ဘာလို႕ ေႏြးေထြးတဲ့ ႏွစ္သိမ့္မႈကို မေပးျဖစ္ခဲ့တာလဲ။ အဲသည္ေန႕က ပထမဆံုးအႀကိမ္ သမီးေခါင္းကေလးကို ပြတ္သပ္ကာ ေခ်ာ့ေမာ့ျဖစ္သည္။ ပိုးသားလိုႏူးညံ႕ေသာ သမီးဆံပင္ေလးမ်ားက သူ႕ေမေမရဲ႕ အေမြျဖစ္သည္။ အဲဒီဆံပင္ေလးမ်ား ေအာက္က ေခါင္းမာမာကေလး ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့အေမြမ်ား ျဖစ္ေနေရာ့မလားဟု စိုးရိမ္သြားမိပါသည္။ အဲသည္ညက ေကာင္းကင္ေမွာင္ေမွာင္၀ယ္ ေမေမ ဟူေသာ ၾကယ္တပြင့္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ သားအဖ အတူတူ ရွာေဖြၾကည့္ခဲ့ၾကသည္။

ထိုအခ်ိန္ကစလို႕ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ဦးၾကား အျပန္အလွန္ ခ်ည္ေႏွာင္မႈ ပိုမိုခိုင္မာ လာသည္ဟု ဆိုရမည္။ အိမ္မလွမ္းမကမ္းရွိ ထင္းရူးေတာအုပ္ကေလးတြင္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ညေနတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေသြးထြက္သံယို ခ်ီတက္ပြဲမ်ား၊ နံရံေလးဘက္မွ အိမ္မက္ဆိုးမ်ား၊ ငွက္ဖ်ားတက္ ခရီးၾကမ္းမ်ား၊ ဗံုသံလႊမ္းေသာ ပြဲေတာ္ညမ်ား ႏွင့္ တက္ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းေတာ္မွ စာအုပ္ထူထူမ်ား အေၾကာင္းသည္ သမီးအတြက္ အိပ္ရာ၀င္ ပံုျပင္တို႕ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ သမီးကေတာ့ ေဆာင္းညတို႕၏ ပိန္းပိတ္ေနေသာ ေကာင္းကင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တဦးတည္းအတြက္ လင္းေပးသည့္ လေရာင္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

“တကယ္ေတာ့ သမီးက အိမ္ျပန္ခ်င္တာ။”

ေတာအုပ္ကေလးမွ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အျပန္ တေန႕ သမီးက သည္လို ေျပာလာပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္က “အင္းေလ အခု အိမ္ကိုပဲ တန္းျပန္မွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ညစာစားၾကတာေပါ့” ဟု ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျပာလိုက္ပါသည္။

“မဟုတ္ဘူး ဒါကုိေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေလ။” ကၽြန္ေတာ့္ကို ျဖတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ သူ႕ဖာသာ ေရရြတ္ပါသည္။

“ေဖေဖမသိပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္ သမီးတို႕ဆီမွာဆို သီတင္းကၽြတ္ၿပီေလ။”

“ေဖေဖမသိပါဘူး” ဟူေသာ စကားက ကၽြန္ေတာ့္နား၀၀ယ္ ဗံုးသံကဲ့သို႕ ျမည္ဟီးသည္။ ေဖေဖ ဘာလို႕ မသိရမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလို႕ မသိရမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ရာ ေနရာမွ ရာသီပြဲတခုအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႕ မသိရမွာလဲ။ သမီး တကယ့္တကယ္ ဆိုလိုလိုက္ေသာ“အိမ္” ဆိုသည့္အရာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႕ မသိရမွာလဲ။ သမီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ၾကား ေ၀းကြာေနသည္မွာ အခ်ိန္ဆိုသည့္ သတ္မွတ္ခ်က္ တခု မက ျဖစ္ခဲ့ၿပီလား။ သမီး ေျပာေျပာေနတတ္သည့္ “သမီးတို႕ဆီမွာ” “သမီးတို႕ဆီမွာ” ဆိုေသာ အသံုးအႏႈန္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေရာ ထည့္သြင္းပါ၀င္ရဲ႕လား။ သမီးတို႕ဆီသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီ ႏွင့္ အတူတူပင္ မဟုတ္ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္က .. အင္း.. ကၽြန္ေတာ္တို႕က သီးသန္႕ လူတန္းစားတမ်ိဳး ဟုမ်ား သမီးက ထင္ျမင္ေနေလေရာ့သလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ပင္လယ္ကို ျဖတ္သန္းရင္း ေရၾကည္ခ်ိဳကို ဆံုးရႈံးရသူမ်ား ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးေခါင္ေခါင္ႏွင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ ေတြးရင္း ၀မ္းနည္းသြားခဲ့ပါသည္။ အဲသည္ညေန အိမ္အျပန္လမ္းက တိတ္ဆိတ္လြန္းလွသည္။


……………..


မည္သူမွ် မတြက္ခ်က္ႏိုင္ခဲ့ေသာ အေျပာင္းအလဲတို႕ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ အမိေျမက လမ္းမေတြေပၚမွာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတြ စီးဆင္းခဲ့ၿပီ။ အျဖစ္အပ်က္မ်ားက ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။ ပထမပိုင္းတြင္ တက္ၾကြမႈမ်ား ႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား။ ေနာက္ေတာ့ ေၾကကြဲစရာ ခံျပင္းစရာ ရင္နာစရာမ်ား။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အစည္းအေ၀းမ်ား ခရီးတိုမ်ားႏွင့္ ေန႕မအိပ္ ညမအိပ္ အလုပ္မ်ားခ်ိန္ သမီးကလည္း ကြန္ျပဴတာေရွ႕၀ယ္ တေခ်ာက္ေခ်ာက္။ သည္ၾကားထဲမွာ သမီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စကားေကာင္းေကာင္း မေျပာျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာၿပီလဲ။

ထို႕ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ သက္ျပင္းသံမ်ားသာ ပုိမိုရွည္လ်ားခဲ့ရသည္။ သမီး စာေမးပြဲေအာင္ျခင္း သူသင္ယူခ်င္ေသာ အထူးျပဳဘာသာရပ္ကို ၀င္ခြင့္ရျခင္း စသည္တို႕မွလြဲၢ၍ ထူးထူးျခားျခား ေပ်ာ္ရႊင္စရာမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႕ၾကားတြင္ ရွိမလာခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္မ်ားၾကား အာရုံႏွစ္ကာ ပိုအလုပ္မ်ားလာသလို သမီးကလည္း တယ္လီဖုန္းေခၚဆုိသံ ပိုမ်ားလာသည္။ သူႏွစ္သက္ေသာ ဟစ္ပ္ေဟာ့ပ္သီခ်င္းမ်ား ပိုမို ဆူဆူညံညံ ဖြင့္လာသည္။ ကြန္ျပဴတာေရွ႕တြင္ အခ်ိန္ ပိုကုန္လာတတ္သည္။

ေန႕မ်ား လမ်ားက တထစ္ထစ္ ျဖတ္ေက်ာ္လာသည္။ အံ့ၾသစရာ သို႕ေသာ္ မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာ အျဖစ္တို႕က သည္ေလာက္ႏွင့္ ရပ္တန္႕မေနခဲ့ပါေလ။ သမီးေမြးေန႕ ေမလ ၂ ရက္ေန႕အတြက္ ညစာ ျပင္ဆင္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ထိုအျဖစ္ဆိုးႀကီးတခုကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေကာင္းေကာင္း ထမင္းမစားႏုိင္ၾကေတာ့။

သတင္းတို႕က တေန႕ထက္ တေန႕ ဆိုးဆိုးလာသည္။ ရာဂဏန္းမွသည္ ေထာင္ဂဏန္း ေနာက္ေတာ့ ေသာင္းဂဏန္း သိန္းဂဏန္း။ သစ္ပင္ၾကားမွာ ျမစ္ထဲမွာ လယ္ကြင္းထဲမွာ အပ်က္အစီးမ်ား ေအာ္ဟစ္ငိုယိုသံမ်ား အတားအဆီးမ်ား..။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္တို႕ ေရးေရး ေပၚလာသည္။ ျပန္လည္ ပ်က္သုဥ္းလုလု ျဖစ္ျပန္သည္။ ေခါင္းမာမႈမ်ားႏွင့္ အေၾကာက္တရားတို႕၏ အႏိုင္အရႈံး ကစားပြဲမ်ားၾကားတြင္ လူ႕အသက္မ်ား ဘ၀မ်ားကုိ ခ်ခင္းကာ ေလာင္းေၾကးထပ္ၾကေလသည္။

ခုတေလာ အျပင္ကိုမထြက္ပဲ အိမ္ထဲတြင္သာေနကာ အၿပီးသတ္ရမည့္ စာတမ္းမ်ားကို ေရးေနခဲ့သည္။ ေန႕လည္ခင္း ၿငီးေငြ႕လာခ်ိန္တြင္ ခဏနားကာ အိမ္ကို ရွင္းလင္းရင္း ဘဏ္ေငြသြင္း ျဖတ္ပိုင္းကေလးတခုကို သမီးအခန္း၀မွာ သြားေတြ႕ပါသည္။ ဒါ သမီး၏ ဘဏ္စာရင္းေပပဲ။ ဂဏန္း ၅လံုးစာ ေငြေၾကးပမာဏက ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ခံုးပင့္သြားေစခဲ့သည္။

သမီး ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္ကရတာပါလိမ့္။

သမီးေနေသာ အခန္းကို ၀င္ေရာက္စစ္ေဆးျခင္းမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွ မလုပ္။ သမီးဆံပင္ကို ေဆးနီနီဆိုးတာ စကပ္တိုတုိ၀တ္တာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အျပင္ထြက္တာ စသည့္ လူငယ္ဘာ၀ အေသးစိတ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္တုန္းကမွ မဟန္႕တားခဲ့ပါ။ သုိ႕ေသာ္ ဤမွ်မ်ားျပားေသာ ေငြေၾကးကို ကၽြန္ေတာ္လည္း မေပးခဲ့။ သမီးက အလုပ္လုပ္ေနသူမဟုတ္။ ေက်ာင္းသူ တေယာက္သာ။ ကၽြန္ေတာ္ေပးေသာ မုန္႕ဖိုးကိုသာ သံုးစြဲေနရသူ။ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုေတြး သည္ေတြးျဖင့္ ပူေလာင္စျပဳလာသည္။ သမီး ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနပါလိမ့္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရြယ္ေရာက္ေနေသာ သမီးတစ္ေယာက္ကို မည္သည့္ အေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္ေနသည္ကိုမသိ မည္သုိ႕ ဆံုးမထိန္းေက်ာင္း ရေကာင္းမွန္းမသိေအာင္ အသံုးမက်သည့္ ဖခင္တေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီလား။

ညစာစားပြဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ပူပန္မႈမ်ားကို သမီးက ခပ္ေအးေအးသာ တံု႕ျပန္ခဲ့ပါသည္။

“ဒါလား။ အလွဴေငြေတြပါ။ သမီးတို႕အဖြဲ႕က ေကာက္တာေလ။”

“သမီးတို႕အဖြဲ႕ဟုတ္လား။ ဘယ္သူေတြလဲ။ ဘာလုပ္ဖို႕ေကာက္တာလဲ။”

“အကူအညီေပးဖို႕ေပါ့။ အခုကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ လိုေနတဲ့ အကူအညီေတြကို အထဲကို ေပးဖို႕ေလ။ အဖြဲ႕ကေတာ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဟိုမွာ ဒိုင္ခံလုပ္ေပးေနတဲ့ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြက အမ်ားစုေပါ့။ ဒီက သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းပါတယ္။ တျခားႏိုင္ငံကလည္း ပါတယ္။ စုမိတာကေတာ့ ၾကာၿပီပဲ။”

“ဘယ္ကတည္းကလဲ။”

“မႏွစ္က စက္တင္ဘာလေလာက္ ကပါ။”

ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သမီးကို သည္လိုကိစၥမ်ိဳးေတြတြင္ ပါ၀င္ေနလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္ယာ၀င္ပံုျပင္မ်ား နားေထာင္ခဲ့စဥ္ကလည္း ေလးေလးစားစား စိတ္၀င္စားမႈျဖင့္ သမီးမ်က္လံုးကေလးမ်ား ေတာက္ပေနခဲ့ေသာ္လည္း ထူးထူးျခားျခား တက္ၾကြပါ၀င္လိုမႈမ်ိဳးကို သမီးက တခါမွမေျပာျပဖူးခဲ့ေလ။ အင္း.. ကၽြန္ေတာ္က ေမးမၾကည့္မိတာလည္း ပါမည္။

အဲသည္ညက သမီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေတြ အၾကာႀကီး ေျပာခဲ့သည္။ သမီးတို႕၏ သူငယ္ခ်င္း လူငယ္ကေလးမ်ား၊ သတင္းမ်ား၊ ဘေလာ့ဂ္မ်ား၊ ၀က္ဘ္ဆိုဒ္မ်ား၊ ကူညီမႈမ်ား၊ လႈပ္ရွားမႈမ်ား။ သမီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာခဲ့ဖူးသမွ်ထဲတြင္ ဒီတခါ သူ႕အသံကေလးက အက်ယ္ေလာင္ဆံုး အတက္ၾကြဆံု းျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အၿပီး မသတ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ေလွ်ာက္မဆံုးႏိုင္ေသးေသာ လမ္းတခုတြင္ သမီး၏ ေျခရာ ေသးေသးေလးေတြလည္း ပါ၀င္ခဲ့သတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ၀မ္းသာရမည္လား။ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရမည္လား။ ဂုဏ္ယူရမည္လား။ စိတ္ပူရမည္လား။

မည္သုိ႕ပင္ျဖစ္ေစ သမီး၏ စကားမ်ား အဆံုးတြင္ “ဒါမွေဖ့ေဖ့သမီးကြ..” ဟု ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ေခါင္းကေလးကို ပုတ္ရင္း ရယ္ေမာကာ ေျပာလိုက္ပါသည္။

သမီးက ၿပံဳးပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္သည္။ သည္မ်က္ႏွာေပးက သူေရာက္ေရာက္ခ်င္းညက ဥေရာပညစာကို မစားခ်င္၍ သူ႕ဘာသာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ထေၾကာ္စဥ္ မ်က္ႏွာမ်ိဳး။ ေက်ာင္းကို ေနာက္ေန႕ လိုက္ပို႕စရာမလိုေတာ့ ဟု ေျပာစဥ္က မ်က္ႏွာမ်ိဳး။ ဦး… ရဲ႕သမီးေလး ဟု မိတ္ေဆြမ်ားက သူ႕ကိုေခၚစဥ္ သမီးနာမည္ … ပါဟု တမဟုတ္ခ်င္း တုန္႕ျပန္ေျပာေသာ မ်က္ႏွာမ်ိဳး။

“သမီးက ေဖ့ေဖ့ရဲ႕ သမီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သမီးက သမီးပဲေလ..။”

ဂၽြန္အက္ဖ္ကေနဒီက ေျပာခဲ့သည္။ “လူသားမ်ိဳးႏြယ္ေတြက စစ္ကို အဆံုးသတ္ရမည္။ သုိ႕မဟုတ္ပါက စစ္က လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို အဆံုးသတ္သြားလိမ့္မည္” တဲ့။ (Mankind must put an end to war, or war will put an end to mankind. ~John F. Kennedy, 1961) ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း “မ်ိဳးဆက္ေတြက တိုက္ပြဲကို အဆံုးသတ္ရမည္။ သို႕မဟုတ္ပါက တိုက္ပြဲေတြက မ်ိဳးဆက္ကို အဆံုးသတ္သြားလိမ့့္မည္” ဟု ေျပာခဲ့သည္။ တိုက္ပြဲေတြက အဆံုးမသတ္ေသးတာေတာ့ ေသခ်ာလွသည္။ မ်ိဳးဆက္တဆက္၏ သီးကင္းကေလး တခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ ေတာက္ပစြာ ဖူးငံုေနေလသည္။

တကယ္ေတာ့ သမီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွ တခ်ိန္လံုး ထပ္ၾကပ္မခြာ လိုက္ပါခဲ့သည္ပဲ။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ေလာင္းရိပ္တြင္ မခုိခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ရွိခဲ့၍ သမီးရွိခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရွိခဲ့၍ သမီးတို႕ရွိခဲ့သည္။ ထိုတည္ရွိခဲ့မႈ ကိုလည္း သမီးက သိသည္။ အသိအမွတ္လည္း ျပဳသည္။ သို႕ေသာ္ သမီးသည္ သီးသန္႕ ျဖစ္တည္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အတိတ္တို႕ျဖင့္ ဖိစီးေလးလံေနခ်ိန္တြင္ သမီးတို႕က လွ်င္ျမန္စြာ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေရြ႕လ်ားေနၾကသည္။ ဒီတခါ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ေအာင္ ဖတ္ရမည့္ စာအုပ္တအုပ္သည္ သမီးပင္ျဖစ္ေလသည္။



ပန္ဒိုရာ