စစ္အတြင္းျပဳသည့္သစၥာ
တည္အံ႕ေလာ
မတည္အံ႕ေလာ
ယံုသင့္သေလာ
မယံုသင့္သေလာ
ေခ်ာင္ပိတ္ခံရသူမ်ား အျငင္းပြားၾက။
သဲေအာက္မွာ ၀ွက္ထားတဲ့ ဓားေတြ
တေန႕
ႏိုင္သူတို႕မွတ္တမ္းက
ဖံုးလႊမ္းသြားလိမ့္။
ပန္ဒိုရာ
1 week ago
Wednesday, July 30, 2008
စစ္အတြင္းျပဳသည့္သစၥာ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
.jpg)
Posts
34 comments:
ႏိုင္သူတို႕
ရွံဳးသူတို႕၊
သစၥာရွိသူတို႕
သစၥာမဲ့သူတို႕၊
ယံုလြယ္သူတို႕
မယံုလြယ္သူတို႕၊
သူရဲေကာင္းတို႕
သူရဲေဘာေၾကာင္သူတို႕၊
ေယာက်္ားေကာင္းတို႕
ေယာက်္ားယုတ္တို႔၊
မည္သို႕ျဖစ္ျဖစ္
ျပကၡဒိန္စစ္စစ္ကေတာ့
မည္သူ႕ကိုမွ် လ်စ္လ်ဴမျပဳျဖစ္။
ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထသြားတယ္….
မႀကီးပန္
ကဗ်ာဖတ္သြားတယ္ဗ်။
ရာဇဓိရာဇ္အေရးေတာ္ပံုမွာ ဒီအခန္းဖတ္ဖူးတယ္။
အခု မႀကီးပန္ကဗ်ာကိုဖတ္ရတာ ပိုၿပီးထင္းသြားတယ္ဗ်ိဳ႕ ။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစခင္ဗ်ာ
အဲ့ တစ္ေန ့ကလည္း ၾကာလိုက္တာဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ အမွန္တရားကေတာ့ တစ္ေန ့ လာကိုလာမွာပဲ ။
အခုအထိ .. မၾကိဳက္ဘူး။
အမွန္တရားလိုလို၊ မမွန္တရားလိုလိုနဲ ့။
ရာဇဓိရာဇ္အေရးေတာ္ပံုနဲ ့လည္း ဆိုင္ပံုမရ။
:(
နတ္ဆိုး
အမ္မေလး ပန္ပန္ရယ္ ေကာင္းခ်က္ကေတာ့ ....
သဲေတြ ေအာက္က ဓါး အျမန္ယူပါရေစေတာ့......
အဲဒီတုန္းကတည္းက အခ်င္းခ်င္း ကလိမ္ကညစ္အႏိုင္ယူရတာကို မၾကိဳက္ခဲ့။
ရႈံးရႈံးႏိုင္ႏိုင္ ေျပာင္တိုက္ရဖို႔ကိုသာၾကိဳက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ေတာ့လည္း စစ္မျဖစ္ခ်င္။
ျပီးးေတာ့ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းေတြျပန္တိုက္ရတဲ့စစ္ကို မလိုခ်င္။ နဂိုတည္းကိုက သမိုင္းမေကာင္းခဲ့သူေတြ... ဒီလိုနဲ႔ မိုးၾကီးခ်ဳပ္ခဲ့တာၾကာျပီ။
သဲေတြေအာက္က
ဝွက္ထားတဲ့ ဓါးေတြ
ေဖာ္ထုတ္ဖို႔... ဘာေတြလိုအပ္ေနပါလဲ..!!
အေရး အသားေတြ အားလံုး
ရဲရင့္ေျပာင္ေျမာက္လြန္းပါတယ္ ။
တေန ့..
အဲဒီ တေန ့.. ဘယ္ေတာ့လဲ...!!!
သဲေအာက္က ဓါးက ဘာဓါးလဲ ဆိုတာ အရင္ ေျပာျပပါ..။
ေဒၚေမၿငိမ္းေျပာတာကုိ ႀကဳိက္သည္။
အျပန္အလွန္ ယုံၾကည္မႈနဲ႔ ေတြ႕ဆုံၾကတဲ့ေနရာမွာ မဆြခင္ကတည္းက ကုိယ္က သဲေအာက္ဓားေတြ ႀကဳိတင္ ဖြက္ထားၿပီး ေဆြးေႏြးပြဲအတြင္း ႐ုတ္တရက္ထခုတ္ၾကျခင္းျဖင့္ အေရးေတာ္ပုံတခု ေအာင္ျမင္တယ္ဆုိေစဦးေတာ့ အဲဒီလုပ္ရပ္ကုိ မေထာက္ခံသင့္။
မည္မွ်ပင္ ေခ်ာင္ပိတ္မိပေစ ထုိနည္းလမ္းကုိ က်င့္သုံးသင့္သည္မဟုတ္။
ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္းက ဂ်ာမန္မ်ားႏွင့္ မဟာမိတ္တုိ႔အၾကား ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္တြင္ ခရစ္စမတ္ရက္ကဲ့သုိ႔ အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ားအတြင္း အျပန္အလွန္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲကာ ကတုတ္က်င္းမ်ားမွ ထြက္၍ ေပ်ာ္ၾကရႊင္ၾကဆဲ မည္သည့္ဘက္ကမွ် စည္းကမ္းေဖာက္ကာ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္ျခင္းမရွိ။ ဂတိသစၥာကုိ ေစာင့္ထိန္းၾကသည္ဟု မွတ္သားရပါသည္။
ျမန္မာရာဇ၀င္တြင္သာ ထုိသုိ႔ ဓားဖြက္ထားၿပီး ထခုတ္သည့္လူမ်ား နာမည္ေကာင္းရေနသည္မွာ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းလွေပသည္။
opinion ဒါမွမဟုတ္ တိုက္တြန္း အၾကံျပဳျခင္း မပါပဲ အခ်က္အလက္သာ ရုိးရိုး ေဖာ္ျပလိုက္ေသာ (သည္လို ကိုယ့္ဘာသာ ထင္မိေသာ) ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အေပၚ ေရးၾကေသာ မွတ္ခ်က္မ်ား အလြန္စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေကာင္းပါသည္။ အားလံုး ေက်းဇူးပါ။
ကိုေပါ သို ့
တခုေလာက္ေမးပါရေစ။
ၿမန္မာရာဇ၀င္တြင္သာ ထိုသို ဓါးဖြက္ၿပီး ထခုတ္သူမ်ားနာမည္ေကာင္း ရေနသည္ ဆိုတာ တကယ္ရာဇ၀င္ကို ညြန္းခ်င္တာလား၊ လက္ရိွ အေၿခအေနေတြကို ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုနဲ ့ေၿပာခ်င္တာလားဆိုတာကိုပါ။
တကယ္ရာဇ၀င္ကို ညြန္းခ်င္တာဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခံစားရတယ္။ သိသေလာက္ ၿမန္မာရာဇ၀င္မွာ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့ လူေတြ နာမည္ေကာင္း မရပါဘူး။ ၿမန္မာ ရာဇ၀င္ ေတြ ဟာ သူရဲ ေကာင္းေတြကို သာ နာမည္ေကာင္းေပးထားပါတယ္။ အေပၚက ရာဇ၀င္လို ့ ဆိုတာ ရာဇဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပံုက အၿဖစ္အပ်က္ကို ညြန္းခ်င္တာဆိုရင္လည္း အဲဒီအၿဖစ္အပ်က္ဟာ သူရဲေကာင္းလဂြန္းအိမ္ ရဲ ့ သူရဲေကာင္းပီသမွဳ ့၊ ေယာက်ၤားပီသမွဳ ့၊ ဘုရင္ ရာဇဓိရာဇ္ရဲ ့ သူရဲ ေကာင္း ဘုရင္ပီသမွဳ ၊ အမွန္တရားကို လက္ခံတက္မွဳတို ့နဲ ့ အေတာ္ နာမည္ၾကီးတဲ ့ကိစၥပဲ။ အေတာ္ေလးစားစရာေကာင္းခဲ့တဲ ့အၿဖစ္အပ်က္ပါ။
အဲဒီ အခ်ိန္ကတည္းက ႏိုင္သူတို ့မွတ္တမ္းဖံုးလြမ္းသြားတာမ်ိဳးကို လဂြန္းအိမ္လို လူေတြက လက္မခံခဲ့ဖူး။ အဲဒီ ပြဲမွာ နာမည္းေကာင္းထြက္တာ ဒါးဖြက္ဖို ့ လုပ္တဲ့ သူေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရင္ သတ္တာခံရႏိုင္မွန္းသိလွ်က္နဲ ့ ဆန္ ့က်င္ခဲ့တဲ့ လဂြန္းအိမ္ ပါ။
ကိုေပါ အံ့ၾသရတဲ ့ အေၾကာင္းအရင္းဆိုတာ ကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး။ အခ်ိန္ရရင္ ေၿဖေပးပါ။
ေတးမြန္
မပန္ရယ္.. ေရးတတ္လိုက္တာ..။
ေတးမြန္သုိ႔
စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔ဗ်ဳိး။
လဂြန္းအိမ္ကုိ ဆိုလိုခ်င္းမဟုတ္ပါ။ လဂြန္းအိမ္၏ လုပ္ရပ္ကုိ ေတးမြန္ကဲ့သုိ႔ပင္ က်ေနာ္လည္း အင္မတန္ အထင္ႀကီးေလးစားလ်က္ ရွိပါသည္။
က်ေနာ္ေျပာခ်င္သည္မွာ ဦးဖုိးက်ား ေရးသားသည့္ “ေခတ္မီျမန္မာရာဇ၀င္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္” တြင္ ပါ၀င္ေသာ “သုိဟန္ဘြား” ကုိ လုပ္ႀကံခဲ့သည့္ မင္းႀကီးရန္ေနာင္ကုိသာ ဆုိလုိပါသည္။
အျဖစ္အပ်က္ကုိ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ေျပာျပပါမည္။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က ဖတ္ခဲ့ရသည္ျဖစ္၍ အခ်က္အလက္အခ်ဳိ႕ လြဲေခ်ာ္ေနပါက သိသူမ်ား ျဖည့္ဆည္းႏုိင္၊ တည့္မတ္ေပးႏုိင္ပါသည္။ အျဖစ္အပ်က္မွာ…..
သုိဟန္ဘြား ယာယီတဲနန္းနဲ႔ စံမယ့္ေနရာမွာ မင္းႀကီးရန္ေနာင္ အခစား၀င္မယ္လုပ္ေတာ့ သူ႕တပည့္ေတြကုိ ဓါးေတြ ၀ွက္ယူလာခုိင္းၿပီး “ငါထခုတ္ၿပီ ဆုိတာနဲ႔၊ မင္းတုိ႔လည္း ထခုတ္ၾက” လုိ႔ မွာထားတယ္။ (သဲထဲမွာ ျမွဳတ္ခုိင္းသလား၊ ဖင္ခုထုိင္ခုိင္းသလား အတိအက် မမွတ္မိ)။
ေနာက္တကယ္ အခစား၀င္ေတာ့ သုိဟန္ဘြားနဲ႔ စကားေျပာေနၾကရင္း မင္းႀကီးရန္ေနာင္က (ဥပါယ္တမ်ဥ္နဲ႔) ဓါးေကာင္းေတြအေၾကာင္း မေရာက္ေရာက္ေအာင္ စကားစပ္ၿပီးေျပာတယ္။ ျမန္မာရာဇ၀င္မွာ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ဓါးေတြအေၾကာင္းကုိေပါ႔။ အဲဒီေခတ္က စစ္ဘုရင္ေခတ္ပီပီ သုိဟန္ဘြားကလည္း ဓါးေတြအေၾကာင္းကို သြားရည္က်ေပသေပါ႔။ စိတ္၀င္စားေပသေပါ႔။ မင္းႀကီးရန္ေနာင္ကုိင္တဲ့ ဓါးကလည္း နာမည္ႀကီးဓါးလုိ႔ သိရတယ္။ (ယိမ္းႏြဲ႕ပါးက မင္းႀကီးရန္ေနာင္ကုိင္တဲ့ ဓါးဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့)။
ဒါနဲ႔ သုိဟန္ဘြားက မင္းႀကီးရန္ေနာင္ကုိင္တဲ့ ဓါးကို ၾကည့္ပါရေစ လုိ႔ ေတာင္းဆုိလုိက္ေတာ့ မင္းႀကီးရန္ေနာင္က ဓါးကို ဓါးအိမ္ကခၽြတ္ၿပီး ဆက္သမလုိလုိနဲ႔ သုိဟန္ဘြားကုိ စလြယ္ခုတ္ ခုတ္ထည့္လုိက္တာ သုိဟန္ဘြားကုိ စလြယ္သုိင္း ျပတ္႐ုံမက သုိဟန္ဘြားမွီၿပီး ထုိင္ေနတဲ့ ၀ါးဘုိး၀ါး တုိင္၂တုိင္နဲ႔ ၾကမ္းငါးေခ်ာင္းတိတိ ျပတ္ေသးတယ္လုိ႔ ဖတ္ရပါတယ္။ (မင္းႀကီးရန္ေနာင္ရဲ႕ ဓါးေကာင္းပုံကုိ ျမန္မာစာအုပ္ေတြမွာ အဲသည္လုိ ညႊန္းၾကတယ္။) မင္းႀကီးရန္ေနာင္ခုတ္ခ်လုိက္တာနဲ႔ သူ႔ေနာက္လုိက္ေတြကလည္း သုိဟန္ဘြားေနာက္လုိက္ေတြကုိ တၿပဳိက္နက္မွာ ထခုတ္ၾကေတာ့ မင္းႀကီးရန္ေနာင္ရဲ႕ လုပ္ႀကံမႈအေရးေတာ္ပုံလည္း ေအာင္ျမင္သြားေလသတည္းေပါ႔။
သုိဟန္ဘြားသည္ ဗုိလ္သန္းေရႊကဲ့သုိ႔ပင္ ဆုိးညစ္ေသာမင္းျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္ၾကားဘူးပါသည္။
မင္းႀကီးရန္ေနာင္သည္ ေကာင္းမြန္ေသာ စိတ္ဆႏၵျဖင့္ သုိဟန္ဘြားကုိ လုပ္ႀကံခဲ့သည္ ဆုိသည့္အခ်က္ကိုလည္း က်ေနာ္အသိအမွတ္ျပဳႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ လုပ္ပုံလုပ္နည္းအရ က်ေနာ့္အေနျဖင့္ မေထာက္ခံပါ။
ဂ်ဴလီယပ္ဆီဇာလည္း သူ႕ေခတ္သူ႕အခါကေတာ့ အာဏာရွင္ေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ေနာက္ေက်ာကုိ ဓါးနဲ႔ထုိးတဲ့ ဘ႐ုတပ္စ္ကေတာ့ သူတုိ႔သမုိင္းမွာ နာမည္ပ်က္ခဲ့တယ္။ မင္းႀကီးရန္ေနာင္က က်ေနာ္တုိ႔ သမုိင္းမွာ ရာဇ၀င္မပ်က္ပါဘူး။ ဟုိးတေလာေလးကေတာင္ မင္းႀကီးရန္ေနာင္လုိ ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိး အခုေခတ္မွာ ထပ္ေပၚလာရင္ေကာင္းမယ္လုိ႔ ဘေလာ့ဂ္တခုမွာ ေတာင့္တသံကုိ ၾကားလုိက္မိပါေသးတယ္။
က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ သမုိင္းသာ က်ေနာ္အမွတ္မမွားခဲ့ဘူး၊ အဲသည္အတုိင္းမွန္မယ္ဆုိရင္ ေတးမြန္…အေနနဲ႔ေရာ မင္းႀကီးရန္ေနာင္လုပ္ရပ္အေပၚမွာ ဘယ္လုိသေဘာရပါသလဲ။
မပန္၏စာလည္း ေကာင္းပါသည္။ Comment တြင္ ေရးသားသြားေသာ အကိုအမမ်ား၏ မွတ္ခ်က္မ်ားသည္လည္း အလြန္ေကာင္းမြန္ေၾကာင္း ......
ေတးမြန္သုိ႔....
ဦးဖုိးက်ားရဲ႕ စာအုပ္က ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ့္လက္၀ယ္ မရွိလုိ႔ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းမွာပါတဲ့ အင္း၀ဘုရင္တပါးျဖစ္ခဲ့ဘူးတဲ့ သုိဟန္ဘြား (ျမန္မာ ၈၆၇-၉၀၄) အေၾကာင္းကေန က်ေနာ့္မွတ္ခ်က္မ်ားနဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့အပုိင္းကုိ ေကာက္ႏႈတ္ကာ မွ်ေ၀လုိက္ပါတယ္။
“သုိဟန္ဘြားလည္း သံဃာေတာ္တုိ႔အား သတ္ၿပီးလွ်င္ ေက်ာင္းကန္ဘုရားတုိ႔၌ ရွိေသာ စာေပက်မ္းဂန္တုိ႔ကုိ ယူ၍ မီးတုိက္၏။ သာသာနာေတာ္ကုိ ယင္းသုိ႔ ဖ်က္ဆီး႐ုံမက လူတုိ႔အားလည္း ညႇဥ္းပန္းလြန္းလွသည္။
ျမန္မာမွဴးမတ္မ်ာအားလည္း ရွမ္းမွဴးမတ္မ်ားက ေစာ္ကားဖန္မ်ားလွသျဖင့္ ျမန္မာတုိ႔သည္ သည္းမခံႏုိင္ျဖစ္ကာ မင္းႀကီးရန္ေနာင္ႏွင့္ တုိင္ပင္၍ အညီအညြတ္ျပဳၾကသည္။
သကၠရာဇ္ ၉၀၄ ခုႏွစ္ ကခုန္လတြင္ ရွမ္းမင္း သုိဟန္ဘြားအား ယာယီျပဳသင့္သည္ဟု ပညာရွိတုိ႔ ေလွ်ာက္၍ မေနာ္ရမၼာဥယ်ာဥ္၌ ယာယီနန္း ေဆာက္ကာ ျမန္မာတုိ႔ ကိုယ့္ေနရာကုိယ္ အမွတ္အသားျပဳ၍ စြဲသည့္ဓါးကုိ ျမဳပ္ထားၾကသည္။ ရွမ္းတုိ႔အားမူ ယာယီနန္းထြက္ႀကဳိက္ လက္နက္မပါ အယဥ္အေက်းလုိက္၍ ေနရသည္ဆုိကာ လက္နက္မပါဘဲ ခစားေစသည္။
ယာယီတဲနန္းသုိ႔ သုိဟန္ဘြားထြက္၍စံစဥ္ ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္၏ ဓားအစြမ္းကုိေရာက္ေအာင္ မင္းႀကီးရန္ေနာင္က စကားသြယ္၍ ေျပာကာ ထုိဓားကုိျပဟန္ႏွင့္ သုိဟန္ဘြားအား ခုတ္လုိက္ရာ သုိဟန္ဘြားက်သည့္ေနရာတြင္ က်သည့္အျပင္ မွီထားေသာ ၀ါးပုိးတုိင္ႏွင့္ ၾကမ္းငါးေခ်ာင္းျပတ္ေသာဟူ၏။ ျမန္မာအမတ္တုိ႔သည္လည္း ရွမ္းအမတ္တုိ႔အား ခုတ္ၾကရာ အမ်ားအျပားေသကုန္ၾကေလသည္။”
ကုိေပါ။
ကိုေပါသို ့
ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ရာဇဓိရာဇ္အေရးေတာ္ပံု အေၾကာင္းမွာ သေဘာထားတူတယ္ေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ကြဲလြဲမွဳ က ပိုၿပီး သိမ္ေမြ ့လာတယ္။ ဆက္ေၿပာၾကဦးစို ့။
ပထမဆံုးဒါကို မေၿပာခင္ ကၽြန္ေတာ္ေၿပာတာကို ၿပီၿပင္ေစခ်င္လုိ ့ သေဘာတစ္ခုကို အရင္ေၿပာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အၿဖစ္အပ်က္ တစ္ခုဟာ ေနာက္ခံ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားၾကီး ေပၚမူတည္ၿပီး ကြဲၿပားၿခားနားတယ္ ဆိုတာပါပဲ။
ဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ငယ္သူငယ္ခ်င္း တသိုက္က အရမ္းခင္ၾကတယ္။ မေတြ ့တာၾကာလို ့ ၿပန္ေတြ ့ၾကရင္ ငါခ်င္းထပ္ေနေအာင္ ဆဲတက္ခဲ့ၾကတယ္။ ငါ -ီး.. မင္းငါ ့ကိုေတာင္ အဆက္အသြယ္မလုပ္ဘူး။ ငါ -ီး မင္း ဘာေကာင္ၿဖစ္လာမွန္းမသိဘူး။ စသည္ၿဖင့္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို ငါခ်င္ထပ္ေနေပမယ့္ အားလံုး ၀မ္းသာအားရနဲ ့ ၿပံဳးရြင္ေနၾက ၊ ဖက္လွဲတကင္း ၿဖစ္ၾကနဲ ့။ အဲဒီလို ငါခ်င္းထပ္ေလ့ ရိွတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို ရိုင္းတယ္လို ့ မေၿပာႏိုင္ဘူး။
ရိုေသရမယ့္ ဟာကို ကၽြန္ေတာ္ ညာတာပါေတးမဟုတ္ပဲနဲ ့ ရိုေသပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ရန္ၿဖစ္တက္တယ္။ ဒီအခါမွာလည္း တခါတေလ ဆဲတက္ၾကပါတယ္။ ငါ -ီး မင္းဘာၿဖစ္ခ်င္လဲ ေဟးေရာင္.. စသည္ၿဖင့္။ ဒါေပမယ့္ ငါခ်င္းထပ္မေနရင္ေတာင္ တဖက္လူဟာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေတာ္ ခံရခက္ပါတယ္။အဲဒီ ငါ -ီး ဆိုတဲ့ စကားလံုးက ၿဖစ္ေနတဲ့ ၇န္ပြဲကို ပိုၿပီး အားၿမင့္ ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဘာကို ေၿပာတာလဲ ဆိုရင္ အေၾကာင္းအရာ ခ်င္း တူေပမယ့္ အေၿခအေနမတူ တဲ့ အခါ သက္ေရာက္မွဳ ့၊ အဓိပၸါယ္၊ အားလံုးကြဲပါတယ္။
ဒီေတာ့ မင္းၾကီး၇န္ေနာင္ ကိစၥကို ဘယ္လို ထင္လည္း လို ့ေမးတဲ့အခါ ။ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္သည္ကို လုပ္သြားတဲ့ အတြက္ သူကို သူရဲေကာင္းအၿဖစ္ အသိအမွတ္ၿပဳပါတယ္။ ေလးလည္း ေလးစားပါတယ္။ တၿခားသူရဲ ့ေကာင္း ေတြလို ရဲရဲေတာက္ အားက်တာမ်ိဳးမၿဖစ္ေပမယ့္ အတၱနည္းနည္း နဲ ့ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္တြက္ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္ခဲ့တယ္။
ဘာလို ့လည္းဆိုေတာ့ မင္းၾကီးရန္ေနာင္ရဲ ့ အေၿခအေနဟာ ဟိုဖက္ဒီဖက္ စစ္ၿဖစ္ေနၾကတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ရဲ ့ဘုရင္ဟာ ဘုရင္ဆိုးၿဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ အမ်ားအတြက္ ကိုယ္ဟာ သူအေပၚထားတဲ့ သစၥာကို ဖ်က္ၿပီး ၿပန္လည္ သုတ္သင္ရတဲ့ အေၿခအေနပါ။ သူဟာ ဘုရင္လုပ္ခ်င္လုိ ့ ဒီအၾကံကို ၾကံစည္ တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို လည္း သိုဟန္ဘြားကို လုပ္ၾကံအၿပီးမွာ သိသာပါတယ္။ သူဟာ ဘုရင္ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုေပါလည္း သူရဲ ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းပံုကို လက္ခံတယ္လို ့ေၿပာခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ဟာ သဲထဲ ဓါးဖြက္ထားတာ တစ္ခုတည္းကို ၾကည့္လို ့မရပါဘူး။
တကယ္လို ့ မင္းၾကီးရန္ေနာင္ကလည္း မင္း၊ သိုဟန္ဘြားကလည္း မင္း၊ စစ္ခင္းေနတဲ့ အခါ မွာ ဒီ ဥပါယ္တမ်ဥ္္ကို သံုးတာမ်ိဳး၊ ႏွစ္ေယာက္လံုး မင္းသား ၊ ဘုရင္ အရာအတြက္ ဒီလို ဥပါယ္တမ်ဥ္ကို သံုးတာမ်ိဳး ဆိုရင္ေတာ့ ရြံရွာစရာပါပဲ။ ၿမန္မာ ရာဇ၀င္ေတြမွာလည္း ဒါမ်ိဳးေတြကို နာမည္ေကာင္းေပးမထားဘူး။
ေနာက္တစ္ခ်က္
ဆီဇာ နဲ ့ ဘရုတပ္စ္ ကိစၥဟာ မင္းၾကီး ရန္ေနာင္နဲ ့ သိုဟန္ဘြား နဲ ့ ႏိုင္းယွဥ္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေၿပာဆို ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာ အရ ႏိုင္းယွဥ္ဖို ့ အတြက္ အေၿခအေနေတြ မတူပါဘူး။ ဆီဇာဟာ မင္းဆိုးမင္းယုတ္ အၿဖစ္ လူေတြက လက္မခံခဲ့ပါ။ ဆီးဇာကို ေရာမအင္ပါယာကို ၾကီးက်ယ္ေအာင္ လုပ္တဲ့ သူအၿဖစ္ လူေတြ ဂုဏ္ၿပဳခဲ့ၾကတာပါ။ ဘရုတပ္စ္ ဆီဇာကို သတ္တာဟာ ၿပည္သူ ့ႏိုင္ ငံေတာ္ (republic) ကို ဆံုးရံုးမွာစိုး လို ့သတ္ဖို ့သေဘာတူခဲ့တာ ၿဖစ္တယ္။ ဆီနိတ္ကို မ်က္ကြယ္ၿပဳဖို ့ ၾကိဳးစားလာတဲ့ ဆီးဇာက မင္းဆိုးမင္းညစ္ ၿဖစ္ေနလို ့မဟုတ္ပါ။ ၿပည္သူၿပည္သားေတြ အေရးထက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူေတြရဲ ့ ႏိုင္ငံေရး ၿပသာနာမ်ိဳးနဲ ့ပိုတူပါလိမ္မယ္။ မင္းၾကီး ရန္ေနာင္နဲ ့ အေၿခအေနကြာပါတယ္။ ဒါကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ထားရင္ ေကာင္းပါမယ္။ အဲဒီ အတြက္ ဘရုတပ္စ္ကို နာမည္ေကာင္း မေပးခဲၾကတာပါ။ သိုဟန္ဘြားကေတာ့ မင္းဆိုးမင္းညစ္ အၿဖစ္မွတ္ ေက်ာက္တင္ ခံခဲ့ရသူပါ။ ဒီအတြက္ ၿမန္မာရာဇ၀င္မွာ မင္းၾကီးရန္ေနာင္ဟာ ဘရုတပ္စ္လို ့မၿဖစ္ခဲ့ရပါ။ ေနာက္ ကြာၿခားတာက၊ ဆီဇာေသအၿပီးမွာ ေရာမဟာ အေၿခအေနေတြ ရွဳပ္ေထြးကုန္ၿပီး ၿပည္တြင္းစစ္ ၿပန္ၿဖစ္ပါတယ္။ သိုဟန္ဘြား ေသအၿပီးမွာ အေၿခအေနဟာ မဆိုးေတာ့တာမ်ိဳးပါ။
ေနာက္တစ္ခ်က္အေနနဲ ့ အမ်ားေကာင္းက်ိဳး (အစစ္အမွန္) လုပ္ခဲ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို နာမည္ေကာင္းမေပး ရဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး။
အေသ ခ်ိန္ထားတဲ့ စံညြန္းတစ္ခုဟာ အရာအားလံုးအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ မမွန္ႏိုင္ပါဘူး။ မကိုက္ညီႏိုင္ပါဘူး။ အေၿခအေန၊ အခ်ိန္အခါ၊အေၾကာင္းအရာ၊ က်င့္၀တ္၊ သိကၡာ စတဲ့ အရာအားလံုး ထည့္တြက္ေပးရမယ္။ ဒီေတာ့ သဲေအာက္ ဒါး၀ွက္ထားၿပီး ထခုတ္ၿခင္းဆိုတဲ့ စံညြန္းတစ္ခုဟာ အားလံုးအတြက္ မၿဖစ္ႏိုင္ပါ။
တခ်ိဳ ့ ဟာေတြက ၾကားလို ့ နားေထာင္လို ့ ေကာင္းေပမယ္ အစစ္အမွန္ နဲ ့ မကိုက္ဖူးလို ့ ခဏခဏ ကၽြန္ေတာ္ ၾကံဳေတြ ေနရတယ္။
အတိုင္း(dimension) ေလးတစ္ခု (အေၿခအေန၊ အခ်ိန္အခါ၊ အေၾကာင္းအရာ၊ အမူအရာ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ စသည္) ေၿပာင္းသြားတာနဲ ့ အဓိပၸါယ္ေတြ အမ်ားၾကီး ေၿပာင္းသြားတယ္။
အဆံုးအေနနဲ ့ကိုေပါက မင္းၾကီး၇န္ေနာင္ ကို နာမည္ေကာင္းမရထိုက္သူလို ့သတ္မွတ္တယ္ဆိုရင္ စိတ္မေကာင္းရံု နားမလည္ႏိုင္ရံုပါပဲ။ တက္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ သိသမ်ွေတာ့ မဟုတ္ေၾကာင္း ေၿပာသြားပါမယ္။ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။ အေၿခအေနေတြဟာ ေၿပာသေလာက္ အေပၚယံဟုတ္ေလ့မရိွဘူး၊ ဒီအတြက္ ပိုၿပိီး စဥ္းစားၾကေစခ်င္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ ့ကိုေပါေရးသမ်ွကို ဆန္ ့က်င္ဖို ့ၾကိဳးစားခဲ့တာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူးဆိုတာကို လည္း ေၿပာခ်င္ပါတယ္။ :) ။ လက္ခံႏိုင္ရင္ လက္ခံဖို ့အသင့္ပါပဲ။ ငါ သူဆီက ဘာကို လက္ခံႏိုင္မ လဲဆိုတဲ့ စိတ္နဲ ့ပဲ စကားေၿပာပါတယ္။ ၾကံဖန္ၿပီး စကားႏိုင္လုတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ နားလည္မယ္လို ့ယံုပါတယ္။ :)
ေတးမြန္
အင္း ၀င္ပါလိုက္ဦးမယ္... အမလဲ ေတးမြန္ေျပာတာကို လက္ခံတယ္။ အေျခအေနအရ ဒီလုိ ဥပါယ္တမ်င္ကို သံုးသင့္ရင္လဲ သံုးမယ္ လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခံယူထားတယ္။ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ၊ နုိင္ငံေကာင္းက်ိုဳးအတြက္ အဲလုိ လုပ္လိုက္လို႕ နာမည္ေကာင္းမက်န္လဲ လုပ္မယ္လို႕ စဥ္းစားထားၿပီးသား။
ေတးမြန္သုိ႔...
က်ေနာ္ေတးမြန္ရဲ႕ တုန္႔ျပန္ခ်က္ကုိ ဖတ္ၿပီးပါၿပီ။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ဒီလုိမ်ဳိးတုန္႔ျပန္လိမ့္မယ္ဆုိတာကုိ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးသားပါ။ လူတရာကို သြားေျပာရင္ ၉၀ ေယာက္ေလာက္ကလည္း ေတးမြန္လုိဘဲ တုန္႔ျပန္လိမ့္မယ္ ဆုိတာကုိ က်ေနာ္ရဲရဲႀကီး ေျပာရဲပါတယ္။ (ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဒီအေၾကာင္းမ်ဳိးကုိ က်ေနာ္ ဗမာေတြအၾကားမွာ မၾကာခဏ ေဆြးေႏြးဘူးလုိ႔ပါ။ း-)
ဒီေတာ့ ေတးမြန္ရဲ႕ ခံစားခ်က္နဲ႔ ယူဆခ်က္ကုိ က်ေနာ္ေရးသမွ် ဆန္႔က်င္ဘုိ႔သက္သက္ အားထုတ္ထားတာလုိ႔ ယူဆစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး...ဟုတ္္ၿပီလား။ နားလည္ပါတယ္။ စိတ္မပူပါနဲ႔။ း-)
သုိ႔ေသာ္ ေျပာလက္စနဲ႔ က်ေနာ္ေျပာလုိေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ ေပၚလြင္ေအာင္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ဆက္ေျပာရပါဦးမည္။ (ဘေလာ့ပုိင္ရွင္....နည္းနည္းသည္းခံပါရန္)
ျမန္မာရာဇ၀င္မွာ ျမန္မာေတြဘက္က ဒီလုိသစၥာပ်က္တာမ်ဳိးက မင္းႀကီးရန္ေနာင္တြင္သာမက ကုိေတးမြန္ေျပာခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္း လဂြန္းအိမ္ရဲ႕ နိဂုံးခန္းမွာပါ သတိထားမိပါတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ျမန္မာရာဇ၀င္မွာ ဒီလုိ ဘက္လုိက္ေရးသားထားတာေတြကုိ ဒီတေနရာသာမဟုတ္၊ အမ်ားႀကီးေတြ႕ရပါတယ္။ ကုိယ့္ေပါင္ကုိယ္ လွန္ေထာင္းသလုိမ်ဳိး ျဖစ္ေနမလားမသိ။ သုိ႔ွေသာ္ နိဂုံးမွာ က်ေနာ့္ ဆုိလုိရင္း အဓိပၸါယ္ကုိ ပုိမုိေလးနက္ေအာင္ ပံ့ပုိးေပးလုိေသာ ဆႏၵနဲ႔ နည္းနည္း ထပ္ၿပီး ေကာက္ႏႈတ္ျပပါဦးမယ္။
“သကၠရာဇ္ ၇၇၄ ခုႏွစ္အတြင္း ဘုရင္မင္းေခါင္ႏွင့္ ရာဇာဓိရာဇ္တုိ႔ စစ္ျပဳေနၾကစဥ္ တႀကိမ္၌ ျပည္ၿမဳိ႕ဘက္တြင္ မင္းေခါင္တုိ႔က တပ္ခ်ေန၏။ ရာဇာဓိရာဇ္တုိ႔က တဖက္ေအာက္နားတြင္ တပ္ခ်ေန၏။ ဤသုိ႔ စစ္နားေနၾကစဥ္ ေလွတစ္စီးခ်င္း ကစားေစ၏။ ျမန္မာတုိ႔က ဉာဏ္ကူ၍ ေလွေလးစင္း၊ သူရဲေကာင္းေလးေယာက္ ဦးစီးေစၿပီးလွ်င္ သုံးစင္းကုိ ျမစ္အေနာက္ဘက္ ကမ္းေထာင့္အေကြ႕တြင္ ပုန္းကြယ္ေနေစ၏။ တစ္စင္းကုိသာ စည္ေမာင္း နရည္းတီး၍ ထြက္ေစ၏။ ၾကည္ဘက္ကမ္းမွ ျမင္းႏွစ္ေထာင္လည္း လုိက္၍ ေနရ၏။ မြန္တုိ႔ဘက္က သူရဲ႕ေကာင္းလဂြန္းအိမ္ ဦးစီး၍ ေလွတစ္စင္းႏွင့္ စည္ေမာင္းတီးကာ ထြက္လာ၏။ ေလွႏွစ္စင္းေတြ႕ေသာ္အခါ ပုန္းေနေသာ ျမန္မာေလွသုံးစင္းတုိ႔က ထြက္လာၿပီးလွ်င္ ၀ုိင္းအုံ ကူညီတုိက္ေလေသာေၾကာင့္ မြန္ေလွစီးတုိ႔ ေရသုိ႔ က်ကုန္၏။ လဂြန္းအိမ္၏ ေပါင္ၿခံကုိလည္း လွံထိေလ၏။ ထုိအခါ ေဘးက ၾကည့္ေနေသာ မင္းရဲေက်ာ္စြာက မေသေစႏွင့္၊ မေသေစႏွင့္ဟု ဟစ္၍ ဆုိသျဖင့္ လဂြန္းအိမ္ကုိ ေရမွ ဆယ္ကာ အသာအယာ ယူေဆာင္ခဲ့ၾက၏။......” (ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းမွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္)
ဒါက ျမန္မာေတြဘက္က ညစ္တဲ့ ရာဇ၀င္ပါ။ ဒါေတာင္ ျမန္မာရာဇ၀င္မွာ၊ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းမွာ ဉာဏ္ကူ၍ ဆုိၿပီး ေဖာ့ၿပီးေရးတာမ်ဳိးေပါ႔။
(ဗမာရာဇ၀င္ ညစ္ေထးပုံကုိ ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း....မင္းေလာင္းေပၚတယ္ၾကားလုိ႔ ေမြးကင္းစကေလးငယ္ေတြကစ...ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားအရြယ္ပါမခ်န္...ေယာက္်ားကေလး မွန္သမွ် အကုန္သတ္သူနဲ႔။.....ကုိယ့္ဘုရင္ကုိ ဆင္ေခ်းတြင္းထဲ တြန္းခ်ၿပီးသတ္တဲ့လူနဲ႔။ ...မင္းညီမင္းသားအခ်င္းခ်င္းကုိ ခ်ဳပ္ေႏွာင္သတ္ျဖတ္သူနဲ႔။...ဖေအကုိ ဘုရားထဲေခၚသြားၿပီး ေခါင္းအုံးနဲ႔ ဖိသတ္သူနဲ႔။.....ျမန္မာရာဇ၀င္က တကယ္ဘဲ ညစ္ေထးလွပါတယ္။)
ေနာက္တခ်က္စဥ္းစားစရာက....က်ေနာ္တုိ႔ သူရဲေကာင္းလုိ႔ အမႊန္းတင္ခဲ့တဲ့ ဘုရင့္ေနာင္။ ဘုရင့္ေနာင္ကလည္း ထုိင္းလူမ်ဳိးေတြဘက္က ခံစားၾကည့္ရင္ သုိဟန္ဘြားနဲ႔ ဘာထူးလုိ႔လဲ။ ဘုရားေတြဖ်က္၊ လူေတြသတ္၊ ပစၥည္းေတြ သိမ္းယူ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာရာဇ၀င္မွာေတာ့ သူက သူရဲေကာင္း။ ေမာင္သာရ၀တၳဳေခါင္းစဥ္လုိ “သူတုိ႔ဘက္ကၾကည့္ေတာ့သူရဲေကာင္း... ငါတုိ႔ဘက္က ၾကည့္ေတာ့ သစၥာေဖာက္” ဆုိသလုိမ်ား ျဖစ္ေနေရာ့သလားမသိ။
ႏုိင္ငံတုိင္းဟာ သူ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ရာဇ၀င္ကုိ သူလုိရာ ဆြဲေရးတတ္ၾကတာမ်ဳိးမုိ႔ ခြင့္လႊတ္လုိ႔ရတယ္ထားဦး၊ ေစာေစာက မင္းႀကီးရန္ေနာင္တုိ႔၊ ေလွတစင္းခ်င္းတုိက္ပြဲမွာ ျမန္မာေလွေလးစင္းထြက္တာတုိ႔....စတဲ့လုပ္ရပ္ေတြဟာ ကတိမတည္၊ သစၥာမတည္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြလုိ႔ဘဲ ႐ႈျမင္ပါတယ္။ အဲဒီ သစၥာမတည္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ လတ္တေလာ သိသာထင္ရွားတဲ့ အက်ဳိးရလာဒ္ထက္ ပုိမုိ ေလးနက္တဲ့ အက်ဳိးတရားေတြ ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚလာေစခဲ့တာကုိ အေပၚယံရွပ္ၾကည့္႐ုံနဲ႔ မသိႏုိင္ေပဘူး။
မင္းႀကီးရန္ေနာင္နဲ႔ သုိဟန္ဘြားမွာ....ဘုရင္အဆင့္ အခ်င္းခ်င္းေတာ့မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရင္နဲ႔ ဘုရင့္ထံ သစၥာခံထားတဲ့ ၀န္ႀကီးတေယာက္။ မင္ႀကီးရန္ေနာင္ သူ႔ဘုရင္အေပၚမွာ သစၥာေဖာက္ၿပီး ခုတ္လုိက္တဲ့ ဓားတခ်က္ဟာ (လူထုအတြက္) ေကာင္းေသာစိတ္ဆႏၵနဲ႔ ေရွ႕ေဆာင္လုပ္လုိက္ေပမယ့္ မွန္ကန္ေသာ လုပ္ပုံလုပ္နည္းလုိ႔ျဖင့္ ေကာက္ခ်က္ခ်လုိ႔ မျဖစ္ေပဘူး။ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္လုိက္ရင္ အာဏာရွင္လက္ေအာက္က လြတ္ေအာင္လုပ္ေပးလုိက္တာမုိ႔ ဘယ္လုိ ျဖဳတ္ခ်လုိက္တယ္ဆုိတဲ့ လုပ္ပုံလုပ္နည္းဟာ အေရးမႀကီးဘူးလုိ႔ ထင္မွတ္စရာပါဘဲ။
က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဒီေန႔ ႀကဳံေတြ႕ေနရတဲ့ အေျခအေနဟာ အဲသည္ အေရးမႀကီးဘူးလုိ႔ ထင္တဲ့ အခ်က္ေတြက အစျပဳခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
ပထမဦးဆုံး အခုက်ေနာ္တုိ႔ လုိခ်င္ေတာင့္တေနတဲ့ ဒီမုိကေရစီ ဆုိတာ Rule of Law ဆုိတဲ့ ဘယ္သူမွ ဥပေဒအထက္မွာ မရွိေစရဆုိတဲ့ ဥပေဒေၾကာင္းအရ တိတိပပ လုိက္နာၾကတဲ့၊ အုပ္ခ်ဳပ္ၾကတဲ့ စနစ္ပါဘဲ။ အဲဒီ Rule of Law ကုိ အမ်ားျပည္သူ (လူထုက၊ လူထုတင္ေျမွာက္ထားတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက) က ေရးဆြဲထားတဲ့ အေျခခံဥပေဒမွာ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ ဥပေဒသေတြအတုိင္း တေသြမတိမ္းလုိက္နာျခင္းမ်ဳိးေပါ႔။ သူက သမၼတျဖစ္လုိ႔ ဥပေဒတမ်ဳိး၊ ငါက သမၼတျဖစ္လုိ႔ ဥပေဒတမ်ဳိး ျပဳျပင္သတ္မွတ္လုိ႔ ရတာမ်ဳိးမဟုတ္။ အားလုံးက တန္းတူညီတူ လုိက္နာၾက၊ စီရင္ၾကရတာမ်ဳိးပါ။
ေရွးေခတ္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွာလည္း အဲဒီလုိဘဲ သူ႔ေခတ္သူ႔ခါအေလ်ာက္ လုိက္နာရတဲ့ ထုံးတမ္းစဥ္လာ ဥပေဒသေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က သက္ဦးဆံပုိင္ ဘုရင္စနစ္ဆုိေတာ့ ဘုရင္ဆီမွာ အမႈေတာ္ထမ္းရင္ ဘုရင့္ထံမွာ သစၥာခံရပါတယ္။ အသက္ကုိ ေပးၿပီး သစၥာႏွံမယ္ဆုိတာမ်ဳိးေပါ႔။
အဲဒီဘုရင္ကုိ မႀကိဳက္ရင္ အဲဒီ သစၥာကုိ မခံဘဲ ေပၚေပၚထင္ထင္ သူပုန္ထလုိ႔ရပါတယ္။ လူသူလက္နက္စုေဆာင္းၿပီး ပုန္ကန္စားလုိ႔ရတယ္။ စီးခ်င္းထုိးဘုိ႔ စိန္ေခၚၿပီး ျဖဳတ္ခ်ႏုိင္ပါတယ္။ (အေနာ္ရထာက စုကၠေတးကုိ ဒီလုိဘဲ စီးခ်င္းထုိးၿပီး ျဖဳတ္ခ်ခဲ့တာမဟုတ္လား။)
ဒါေပမယ့္ သစၥာခံတယ္ဆုိၿပီးမွ သစၥာကို ေဖာက္ဖ်က္ၿပီး ေနာက္ေက်ာကုိ ဓားနဲ႔ထုိးတာမ်ဳိးကေတာ့ တမ်ဳိးေပါ႔။ တဖက္သားရဲ႕ ယုံၾကည္မႈကုိေရာ၊ ကုိယ္ထားခဲ့တဲ့ သစၥာ ကတိကုိေရာပါ ေဖာက္ဖ်က္ၿပီး ကလိန္ကက်စ္နည္းသုံးရတာမ်ဳးိေပါ႔။
ရန္သူကုိ ေခ်ာင္းေျမာင္းလုပ္ႀကံတာအထိေတာ့ နားလည္ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါကဘာလဲဆုိရင္ ရန္သူကုိ မိမိက ဘာကတိက၀တ္မွ ေပးမထားခဲ့ဘဲကုိ။ သူက ကုိယ့္ကုိ ေတြ႕ရင္လည္း သတ္။ ကုိယ္က ေတြ႕ရင္လည္း သူ႕ကုိ သတ္မွာဘဲကုိး။
သုိ႔ေသာ္ မိမိနဲ႔ သစၥာႏွံထားသူတေယာက္၊ လက္နက္မဲ့သူတေယာက္ကုိ လက္နက္အားကုိးနဲ႔ သစၥာဖ်က္ၿပီး လုပ္ႀကံတာမ်ဳိးကေတာ့ မိမိကတိသစၥာကို မေစာင့္ထိန္းသူ၊ တနည္းေျပာရရင္ Rule of Law ကုိ မလုိက္နာသူအျဖစ္ သတ္မွတ္ရပါမယ္။
အဲဒီ Rule of Law ကုိ မလုိက္နာတဲ့အတြက္ ျဖစ္လာတဲ့ အက်ဳိးဆက္ေတြကဘာလဲ။ အထင္ရွားဆုံး ဥပမာကုိေပးရရင္.....ေခတ္သစ္ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ အထင္ရွားဆုံးဘဲ။ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးတဲ့အခါမွာ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီ။ သည္ေတာ့ ဖဆပလ (တည္ၿမဲ၊ သန္႔ရွင္း)၊ ပမညတ စသျဖင့္ ပါတီေပါင္းစုံနဲ႔။ ပါတီေတြ တပါတီနဲ႔ တပါတီ ေ၀ဖန္ၾက၊ အပုပ္ခ်ၾက။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ အဆန္းမဟုတ္။ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီမွာ ျဖစ္႐ုိးျဖစ္စဥ္ပါဘဲ။ ဒီမုိကေရစီ ရင့္က်က္လာပါၿပီဆုိတဲ့ အေမရိကန္တုိ႔ ၿဗိတိန္တုိ႔မွာေတာင္ အခုထိ ဒီလုိဘဲ ျဖစ္ေနၾကေသးတာမဟုတ္လား။
တခါတေလ Choas ေတြ၊ Conflict ေတြ ျဖစ္ၾကမယ္။ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္မယ္။ ဒါကလည္း ျဖစ္႐ုိးျဖစ္စဥ္ပါဘဲ။ ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ ႀကဳံရေလ့ရွိတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးေတြပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက အဲဒါကုိ တုိင္းျပည္ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္တယ္၊ ၿပဳိကြဲလိမ့္မယ္ဆုိၿပီး အာဏာ၀င္သိမ္းတယ္။ ဒါဟာ အေျခခံဥပေဒနဲ႔ မညီဘဲ ဦးေန၀င္းဟာ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ အမ်ားသေဘာတူညီခ်က္စည္းကမ္း တနည္း Rule of Law ကို ေဖာက္ဖ်က္တာဘဲ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာအမ်ား အာဏာသိမ္းတာကုိ ဘယ္လုိသေဘာထားၾကလဲ။ က်ေနာ္အင္မတန္ ႏွစ္သက္တဲ့ စာေရးဆရာ ေရႊဥေဒါင္းႀကီးကအစ“ဟာ....ေကာင္းတာေပါ႔။ အခုမွဘဲ တုိင္းျပည္ တည္ၿငိမ္ေတာ့တယ္၊ ေအးခ်မ္းသာယာေတာ့တယ္”...စသျဖင့္ ခုနကေျပာသလုိဘဲ ၉၀% ေလာက္က ေထာက္ခံၾကသဗ်ာ။ ကန္႔ကြက္ျခင္းလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ အမ်ားက Rule of Law ကုိ ေဖာက္ဖ်က္တာကုိ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ မထင္ၾကဘူးေလ။ သမုိင္းတေလွ်ာက္မွာ ဒီလုိဘဲ လက္နက္အားကုိးနဲ႔ အႏုိင္ယူျဖဳတ္ခ်၊ အာဏာရခဲ့ၾကတာကုိးခင္ဗ်။
ေနာက္တခုက ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံမွာ ပါတီတခု အာဏာရလာၿပီဆုိရင္ ႏုိင္တဲ့ ပါတီကလည္း ေနာက္ေရြးေကာက္ပြဲကုိ မွ်မွ်တတ က်င္းပေပးရမယ္။ ၾကားထဲမွာလည္း လြတ္လပ္စြာ လႈပ္ရွားခြင့္ေပးရမယ္။ အတုိက္အခံပါတီက အင္အားႀကီးထြားလာမွာစုိးလုိ႔ ပိတ္ပင္တာေတြ၊ တားျမစ္တာေတြ မလုပ္ရဘူး။ အတုိက္အခံကလည္း ငါအာဏာလက္လႊတ္ရေလျခင္းဆုိၿပီး ေအာက္လမ္းနည္းေတြနဲ႔ ျဖဳတ္ခ်ဘုိ႔ မႀကိဳးစားရဘူး။
ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထုိက္တာက ႀကဳိတင္သေဘာတူညီၿပီး စည္းေဘာင္အတြင္းကဘဲ ကစားရမယ္။ ေဘာလုံးပြဲလုိေပါ႔။ မွ်မွ်တတေပါ႔။ ဒီလုိမဟုတ္ဘဲ ကုိယ့္အေျခအေနနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ စည္းကမ္းကို ကုိယ့္သေဘာက် အႀကိမ္ႀကိမ္ျပင္ဆြဲမယ္ဆုိရင္ မတရားတဲ့ အေျခအေနကုိ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး ကုိယ့္ဘက္ကႏုိင္ရင္ၿပီးေရာဆုိၿပီး ညစ္ၿပီး ကစားတာမ်ဳိး၊ လူခ်ကစားတာမ်ဳိးကုိ ဗမာအသင္းက တျခားႏုိင္ငံအသင္းကုိ သြားလုပ္ရင္ မေထာက္ခံဘူး။ ရွက္စရာေကာင္းတယ္လုိ႔ဘဲယူဆတယ္။
ဒီေတာ့....အေသးအဖြဲဘဲ ျဖစ္ပါေစ...ေဘာလုံးသမားလည္း ေဘာလုံးသမားစည္းကမ္း၊ စစ္ေျမျပင္မွာလည္း စစ္ေျမျပင္စည္းကမ္း၊ နန္းတြင္းမွာလည္း နန္းတြင္းစည္းကမ္း၊ မင္းမႈထမ္းမွာလည္း မင္းမႈထမ္းစည္းကမ္း၊ တရားသူႀကီးမွာလည္း တရားသူႀကီးစည္းကမ္း၊ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွာလည္း စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္စည္းကမ္း၊ ျပည္သူမွာလည္း ျပည္သူ႔စည္းကမ္းနဲ႔ ကိုယ့္စည္းကုိ ကုိယ္ေစာင့္ၾကရမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အဲသည္စည္းကမ္းကုိ ေဖာက္ရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။ သီေပါမင္းပါေတာ္မူေတာ့ “တုိ႔ဗမာေတြ စည္းကမ္းေဖာက္လုိ႔၊ ထီးနန္းေပ်ာက္ခဲ့ရၿပီ” ဆုိတာေလ။ သည္ကေန႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔ေတြ စည္းကမ္းမေစာင့္သေရြ႕၊ ကတိမတည္သေရြ႕၊ သစၥာမေစာင့္ထိန္းသေရြ႕ သည္လုိဘဲ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာက ျပည္သူက ဆင္းသက္ႏုိင္ဦးမွာ မဟုတ္ေသးဘူး။
ဒီေတာ့ အမ်ားအက်ဳိးကို အေၾကာင္းျပၿပီး အဲသည္ အမ်ားသေဘာတူညီၿပီး (တနည္း) ကိုယ္လည္း သေဘာတူ သစၥာဆုိၿပီးတဲ့ စည္းကမ္း၊ ကတိ ကို မေဖာက္ဖ်က္သင့္ဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ “မင္းမွာ သစၥာ၊ လူမွာ ကတိ” ဆုိတဲ့ စကားေပၚလာရတာကလည္း အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့ မဟုတ္တန္ရာဘူး။
သစၥာမေစာင့္ထိန္းတဲ့လူေတြ၊ ကတိမတည္တဲ့လူေတြ အာဏာရလာၿပီဆုိရင္ သူတုိ႔ တခ်ိန္ကေပးအပ္ခဲ့တဲ့ ကတိေတြ ေဖာက္ဖ်က္ၿပီး လူထုကုိ ထင္သလုိ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္တတ္ပါတယ္။ (အေကာင္းဆုံး ဥပမာ....နအဖ)။
သည္ေတာ့ သည္လုိ ကတိ၊ သစၥာ အေရးႀကီးပုံကုိ လူအမ်ား နားလည္သေဘာေပါက္ဘုိ႔ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ က်ေနာ္တုိ႔ လုိအပ္ေနတာ အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္သူေတြမဟုတ္။ (အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္သူ မရွားပါ။ နာဂစ္အတြင္းမွာ အမ်ားႀကီးထြက္လာပါသည္။)
က်ေနာ္တုိ႔ဒီကေန႔ လုိအပ္ေနတာ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကိုယ္သိသူေတြ၊ သစၥာရွိသူေတြ၊ ဂတိတည္သူမ်ား၊ Rule of Law ကုိ ဘယ္လုိအေျခအေနမ်ဳိးမွာမဆုိ လုိက္နာသူမ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။
သုိ႔မဟုတ္ပါက အစုိးရတရပ္ေျပာင္းလဲလွ်င္လည္း ၁၉၆၀ မတုိင္ခင္ႏွစ္မ်ားက ကဲ့သုိ႔ပင္ မၾကာခင္မွာဘဲ လြတ္လပ္ေရး ျပန္လည္ ဆုံး႐ႈံးသြားမည္မွာ မလြဲေပ။ ဒီကိစၥဟာ နာမည္ေကာင္း က်န္ျခင္း၊ မက်န္ရစ္ျခင္းထက္....အမ်ားျပည္သူလူထုရဲ႕ စိတ္အသြင္သ႑ာန္၀ယ္ ကလိန္ကက်စ္ပုိက်ႏုိင္သူက ႏုိင္ေပမည္ဆုိေသာ အယူအဆ ကိန္းေအာင္းသြားလွ်င္ ဒီမုိကေရစီအတြက္ အႏၱရာယ္အရမ္းမ်ားသည္။ (ေနာက္ၿပီး ကလိန္ကက်စ္အရာမွာ က်ေနာ္တုိ႔ အတုိက္အခံေတြက ဗုိလ္သန္းေရႊကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မွီမွာမဟုတ္။ သူ႕ထက္သာရင္ သူျပဳတ္တာ ၾကာၿပီေပါ႔ဗ်ာ။ း-)
နိဂုံးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ က်ေနာ္ႏွစ္သက္ေသာ စာေရးဆရာမွ ဂ်ဴး၏ ေရေမ်ာသီး ၀တၳဳတုိမွ စာေၾကာင္းတေၾကာင္းကုိ မွ်ေ၀လုိက္ပါသည္။
“လူတေယာက္ကုိ ေနာက္မွေန၍ အလစ္ေခ်ာင္း႐ုိက္တတ္ေသာ သတၱ၀ါအမ်ဳိးအစားကုိ လူဟုေခၚရာမွာ နည္းနည္း စဥ္းစားဘုိ႔ေကာင္း၏။”
ကိုေပါ။
majority of the Burmese are so frustrated with that kind of government that they would do whatever they can to get rid of it, even though the strategy does not seem to be right. For Min Gyi Yan Naung, the way he did was the best to dethrone a vicious king like Tho Han Bwa because he did it for the sake of the people. In this case, the end result justified the mean. In terms of principle, I absolutely agree with Ko Paw. But the big question we have to answer is, what kind of rulers we are dealing with.
မပန္ကဗ်ာေကာင္းသလို ေကာ္မန္႔ေတြကေနလည္း ဗဟုသုတအမ်ားႀကီးရပါတယ္။
ကိုေပါသို ့
ကိုေပါက အမ်ားၾကီးေၿပာသြားေတာ့ အေၾကာင္းအရာက က်ယ္ၿပန္ ့ၿပီး သိမ္ေမြ ့လာတယ္။ အမ်ားၾကီးဆိုေတာ့ လက္ခံစရာေတြေကာ၊ လက္မခံစရာ ေတြေကာပါလာတယ္။ ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္တို ့ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတဲ့ ဗဟိုကေန ေသြဖည္သြား မွာလည္း စိုးရိမ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္စၿပီးေဆြး ေႏြးခဲ့ၾကတာဟာ ၿမန္မာရာဇ၀င္ေတြမွာပဲ၊ (ၿမန္မာရာဇ၀င္တည္းမွပဲ) နာမည္ေကာင္း မက်န္သင့္တဲ့ သူေတြ နာမည္ေကာင္းရေနတယ္လို ့ ကိုေပါ ေၿပာသြားတဲ့ အတြက္ ဒီအေၾကာင္း အရာကစခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ကိုေပါက မင္းၾကီးရန္ေနာင္ကိစၥ ကိုတင္ ၿပခဲ့တယ္။ ေဆြးေႏြးေနရင္းနဲ ့ ဒိီလို ေၿပာစရာမ်ားလာတာ သဘာ၀ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ ့ ဗဟုိက ေနခြာၿပီး က်န္တာေတြေနာက္ပဲ လိုက္မေၿပာ သြားႏိုင္ပါ။ က်န္တာေတြကိုလည္း ေဆြးေႏြး၊ ဒါမွမဟုတ္ လက္ခံတဲ့အေၾကာင္း၊ လက္မခံတဲ့အ ေၾကာင္း ေၿပာပါမယ္။ သိုေသာ္ ေက်နပ္မူ မရိွေသးတဲ့ အခ်ိန္ထိ ဗဟိုကေန ခြာမွာမဟုတ္ဘူး။
ကိုေပါေၿပာတာကို ထပ္ၿဖည့္ေၿပာပါမယ္ ။ သူရဲေကာင္း လဂြန္းအိမ္ ရဲ ့ အဲဒီစီးခ်င္းထိုးခန္းဟာ စိတ္ထိခိုက္စရာပါ။ သုရွင္ ဟာ လဂြန္းအိမ္ကို အင္း၀ဘက္က ကတိမတည္ပဲ ၀ိုင္းၿပီးတိုက္ခိုက္ေန တာကို ၿမစ္ကမ္းတဖက္ကေန စိတ္ထိခုိက္စြာနဲ ့ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ဘာလို ့စစ္ကူမလြတ္လည္းလို ့ ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။ လဂြန္းအိမ္ဟာ သုရွင္ရဲ ့ အလြန္ကိုအေရးပါတဲ့ သူရဲေကာင္းပါ။ တကယ္ကို ေလးစားဖို ့ေကာင္းခဲ့တဲ့ ဘုရင္ပါ။ အဲဒီလိုအခ်က္ေတြ ေၾကာင့္လည္း ၿမန္မာ သမိုင္းမွာ တန္ဖိုးထား စရာေတြ ၿပည့္ေနတဲ့ ရာဇဓိရာဇ္အေရးေတာ္ပံု လို ့ေခၚတဲ့ ႏွစ္၄၀ စစ္ပြဲမွာ၊ အင္း၀ဘက္က လက္ရိွကၽြန္ေတာ္တို ့ ရင္ထဲက်န္ေနခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္း ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရိွပါလဲ။ မင္းရဲေက်ာ္စြာတစ္ေယာက္ အသက္အရြယ္နဲ ့ မလုိက္ေအာင္ အစြမ္းထက္ခဲ့လို ့ နာမည္ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ဟံဟာ၀တီဘက္က သူရဲေကာင္းေတြပိုမ်ားတာပဲ။ အမတ္ဒိန္တို ့၊ မင္းၾကီးၿဗတ္ဇတို ့။
ကၽြန္ေတာ္ေၿပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အဲဒီလို ကတိမတည္တာဟာ လက္ခံနိုင္ဖြယ္မရိွပါ။ ပိုၿပီးေသခ်ာေအာင္ေၿပာပါမယ္။ မင္းရဲေက်ာ္စြာ ေနာက္ဆံုးဖမ္းခံရတဲ့ စီးခ်င္းထိုးပြဲ။ သုရွင္ဟာ သိမ္မၿခားနားတဲ့ အၿပဳအမူကို လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခါမာွလည္း ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံခဲ့ဖူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီသူရဲေကာင္းေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ သမိုင္း၊ ရာဇ၀င္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို ့ရင္ထဲမွာ က်န္ခဲ့ရတာလည္း။ ရာဇဓိရာဇ္ ဟာ သစၥာ၊ရဲရင့္ၿခင္း စတဲ့ သူရဲေကာင္း တို ့ရိွအပ္တဲ့ အရာေတြ သူဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ထိန္းသိမ္းထားခဲ့တဲ့ ကာလေတြ အမ်ားၾကီးၿဖစ္တယ္။ အဲဒီ အတြက္ သူဟာ သူရဲေကာင္းဘုရင္အၿဖစ္မွတ္တမ္းတင္ခံခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ လည္း သူ ကုိ ရင္ထဲကေန ႏွစ္သက္ အားက်မိတယ္။ မင္းရဲေက်ာ္စြာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ၿမန္မာ့ရာဇ၀င္ေတြဟာ ညစ္တဲ့သူေတြ နာမည္ရတယ္လို ့မဆိုႏိုင္ပါဘူး။
တကယ္မလုပ္ထိုက္တဲ့ ကိစၥကုိ လုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြ ၿမင္းကြန္းမင္းသားတို ့၊ ၿမင္းခံုတိုင္မင္းသားတို ့။ ကေနာင္မင္းသားၾကီးကို သတ္လိုက္လို ့ မင္းၾကီးရန္ေႏွာင္လို နာမည္ရပါသလား။ ကၽြန္ေတာ္ေၿပာခဲ့ပါတယ္ ၊ အေၿခအေနေတြကြဲၿပားၿခားနား ပါတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း။ (အေၾကာင္းစံုလို ့ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေသခ်ိန္ထား တဲ့စံႏွဳန္းတစ္ခုတည္း (ဒီကိစၥမွာ သစၥာရိွၿခင္း၊ မဲ့ၿခင္း) တစ္ခုတည္းနဲ ့ လိုက္တိုင္းတာကို အခုအခ်ိန္ထိ လက္မခံပါ။ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆက္ဆက္မွဳေတြမွာလည္း အဲလို အေၾကာင္းအရာတစ္ခုေၾကာင့္ ဒီလိုအက်ိဳးၿဖစ္ေပၚရတယ္ဆိုတာကိုလည္း လက္မခံပါ။ အေၾကာင္းေတြ ေပါင္းစံုလို ့ အက်ိဳးၿဖစ္ရတယ္။ အဲလို ေပါင္းစံုသြားတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားပါတယ္။ အက်ိဳးကိုလည္းထည့္သြင္းစဥ္းစားပါတယ္။ ၿပီးမွ ဆံုးၿဖတ္ခ်င္တယ္။)
စြယ္စံုၾကမ္းက လဂြန္းအိမ္ကို အင္း၀က ညစ္တဲ့ အခန္းကို အလို ေရးပါတယ္။ ရာဇဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပံု စာအုပ္မွာ အဲလို ေဖာ့ေရးထားမယ္လို ့မထင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဆီမွာ အခုဘာစာအုပ္မွ မရွိတဲ့အတြက္ ကိုးကားစာေတာ့ မထည့္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေတြကေတာ့ ေရးတဲ့သူရဲ ့ သိကၡာေပၚ၊ ေခတ္ကာလေပၚ စတာေတြေပၚ မူတည္ၿပီးကြဲမွာပဲ။ စာဖတ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ့္ လက္ခံ၏၊ လက္မခံ၏ကို ဆံုးၿဖတ္ၾကတာပဲ။
ၿမန္မာရာဇ၀င္ညစ္ေထးတဲ့ အဆိုကေတာ့ ပခံုးတြန္ ့ရံုပါပဲ။ ညစ္ေထးတာေတြရိွသလို ့၊ ၿမင့္ၿမတ္တာေတြ လည္း၇ိွတယ္။ ဒီလို သားက အေဖကိုသတ္၊ အေဖက သားကိုသတ္တာ၊ သစၥာမဲ့တာ စတဲ့လူသားမဆန္တဲ့ ဟာေတြက ၿမန္မာရာဇ၀င္တစ္ခုတည္းမွာ ၿဖစ္တာလား ဆိုတာကိုေတာ့ ၿပန္ၿပီးဆန္းစစ္ေစခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ ့ ကေတာ့ ဒါဟာ ယဥ္ေက်းမွဳ ့ႏိွမ့္တဲ့ ေခတ္ရဲ ့ ရလဒ္ပဲ။ ၿမန္မာႏိုင္ငံတစ္ ခုတည္းၿဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ သိပ္အထူးအၿခား ေၿပာစရာမရိွပါဘူး။
ဘုရင့္ေနာင္ အေၾကာင္းလည္း အဲလိုပါပဲ။ စစ္ၿဖစ္ၾကတဲ့ ကာလမွာ အဲဒီေခတ္အခါက အဲလိုပါပဲ။ဘုရင္ေနာင္ဟာ စစ္ပြဲအၿပီးမွာ ထိုင္ႏိုင္ငံမွာ ဘုရင္ခံထားၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူလက္ထက္မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံက မူးမတ္ေတြပါ ဟံသာ၀တီမွာခစားပါတယ္။ သူကိုလုပ္ၾကံဖို ့ၾကိဳးစားခဲ့တဲ့ ထိုင္းအမတ္ကို ခြင့္လြတ္ခဲ့တယ္လို ့ မွတ္မိေနတယ္။ထိုင္းကို သိမ္းပိုက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ ဆက္လက္ၿပီး ဖ်က္ဆီးေနတုန္းပဲလား။ သိုဟန္ဘြားနဲ ့ ဘုရင္ေနာင္ကို ကိုေပါ ႏိုင္ယွဥ္တာဟာ အခ်ိဳ ့အခ်က္ေတြကို ပဲ ကြက္ၿပီး ႏိုင္းယွဥ္တယ္လို ့ ၿမင္ပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးႏိုင္းယွဥ္မွဳေတြက ရွဳပ္ေထြးမွဳေတြကို ၿဖစ္ေစတယ္။ ထိုင္းဘက္ကခံစားၾကည့္ရင္လို ့ဆိုတယ္။ :) ။ ဟုတ္တယ္။ အဲလိုခံစားၾကည့္ရင္ ကမၻာေပၚက ထင္ရွားခဲ့တဲ့ ေရွးေခတ္မင္း ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မင္းဆိုးမင္းညစ္ေတြၿဖစ္ဖို ့မ်ားေနၿပီ။ ကလႅိဂၤ (စာလံုးေပါင္း မသိဘူးဗ်) စစ္ပြဲကို ႏြဲၿပီး ေနာင္တရသြားတဲ့ အာေသာက လည္း မင္းဆိုးမင္းညစ္ၿဖစ္ေရာေပါ့။ စစ္ေရးစစ္ရာနဲ ့ သူ ့ ေခတ္သူအခါ ကိုပါ ထည့္ သြင္း ညိွႏိုင္ေပးပါ။ ထိုင္းဖက္ကေန ခံစားေပးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သိုဟန္ဘြားနဲ ့ ဘုရင္ေနာင္ကိွ ႏိွုင္းထားတာဟာ လက္ခံႏိုင္စ ရာမ၇ိွပါဘူး။ ဘုရင့္ေနာင္ဟာ ထိုင္းကို သိမ္းပိုက္ၿပီးတဲ့ အထိ ဆက္ၿပီး ဆက္လက္ဖ်က္ဆီး ေနဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ထိုင္းအတြက္ သိုဟန္ဘြား လို ့ေၿပာလို ့ရပါတယ္။ ထိုင္းက မၾကိဳက္တာဟာ ကၽြန္ၿဖစ္ေနတယ္ (လူမ်ိဳးၿခားအုပ္ခ်ဳပ္ တာခံေနရတယ္) ဆိုတဲ့ အခ်က္ေၾကာင့္ အမ်ားၾကီးၿဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဒါမ်ိဳးေတြအားလံုးဟာ ၿမန္မာရာဇ၀င္တစ္ခု တည္းမွာ ၿဖစ္တာလား။ ထပ္ေမးပရေစ။
(ၿမန္မာရာဇ၀င္လို ့ကၽြန္ေတာ္ေၿပာေနတာ သိုဟန္ဘြာက ရွမ္းဖက္၊ ရွမ္းရာဇ၀င္မဟုတ္ဘူး။ သူလည္းၿမန္မာရာဇ၀င္ထဲမွာပါတယ္။ ရွမ္းမင္းမိုလို ့ ခံေၿပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ရွမ္းညီေနာင္သံုးဦး ဆိုကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္တဲ့သူေတြထဲမွာပါတယ္။ အဲဒီလို လူမ်ိဳးေၾကာင့္ ၊ ေနရာေၾကာင့္ အဲလို အစြဲနဲ ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ဟံသာ၀တီနဲ ့အင္း၀ဟာ ၿမန္မာရာဇ၀င္ပါပဲ။)
သိုဟန္ဘြားကို မင္းၾကီးရန္ေနာင္လုပ္ၾကံပံုဟာ ေကာင္းေသာစိတ္ထားနဲ ့လုပ္ေဆာင္ေပမယ့္ မွန္ကန္ေသာ လုပ္နည္းမဟုတ္ဘူးလို ့ေၿပာပါတယ္။ ဒါအတြက္ေတာ့ သေဘာထားကြဲၾကမွာ အမွန္ပါပဲ။ ဘာလို ့လည္းဆိုတာ့ မွန္ကန္ေသာ ဆိုတဲ့စကားလံုး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေၿပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ မင္းၾကီးရန္ေနာင္ရဲ ့လုပ္ရပ္ကို လက္ခံတယ္၊ ၾကိဳက္တယ္။ကိုေပါက စီးခ်င္းထိုး၊ သူပုန္ထ၊ ပုန္ကန္စားလို ့ရတယ္လို ့ေၿပာတယ္။ လက္ခံပါတယ္။ အဲဒါေတြဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့ နည္းလမ္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ၊ မင္းၾကီးရန္ေနာင္ရဲ ့ၿဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေၿခအေနကို ကၽြန္ေတာ္တို ့ ထည့္မတြက္ၾကေတာ့ဘူးလား။ စီးခ်င္းထိုးဖို ့စိန္ေခၚ၊ ဘုရင္ကလက္ခံဦးမွ။ လက္မခံပဲ ဖမ္း၊သတ္ဆိုမၿဖစ္ဘူး။ သူပုန္ထဖို ့ေရာ အင္အားရိွပါရဲ ့လား။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ သိုဟန္ဘြားအင္အားၾကီးလို ့ အင္း၀ကိုသိမ္းၿပီးဖ်က္ဆီးတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ရိွတဲ့ အင္းအားနဲ ့ထဦး။ ႏိုင္ပါမလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ မၿဖစ္ခဲ့ရင္ အင္း၀ဟာ ဆက္လက္ဖ်က္ဆီးခံေနရဦးမယ္။ သူလုပ္ႏိုင္တဲ့ လမ္းေပၚက သူလုပ္သြားတာကို (အားလံုးေကာင္းစားဖို ့၊ တကယ္အစစ္အမွန္။ အတုအေရာင္မဟုတ္ဘူးေနာ္။ဒါဟာအေရးၾကီးပါတယ္။) ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ ့ေတာ့ ဂုဏ္ယူတယ္။ ၾကိဳက္တယ္။ ေနာက္ သိုဟန္ဘြား က်သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ အင္း၀ဟာ ဖ်က္ဆီးခံရၿခင္းကေန လြတ္ခဲ့ပါတယ္။
ေအာက္ပိုင္းအေၾကာင္းအရာေတြ ဆက္ေၿပာပါမယ္။ rule of law ။ ဥပေဒ စည္းမ်ဥ္း လို ့ဆို ရမလားမသိဘူး။ အဲဒီကေနလြတ္တဲ့ကိစၥ ေတြ။ ေန၀င္း ဒီ ခ်ထားတဲ့ ဥပေဒ စည္းမ်ဥ္းေတြကို စေဖာက္တာကို ဘယ္သူမွမေၿပာခဲ့ၾကဘူး။ ဟုတ္တယ္ သိပ္မွားခဲ့တာပါ။အဲဒီေခတ္က ၿမန္မာၿပည္သူ ေတြကို ဒီမိုကေရစီ ပညာေရး အဆင့္ၿမင့္ေပးဖို ့ လိုအပ္ခဲ့တာ ၿဖစ္ဖို ့မ်ားတယ္။ သမိုင္းတေလွ်ာက္ ဒါးေတြနဲ ့ ပြဲၿပီးခဲ့တာတစ္ ခုတည္းနဲ ့ ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ ့ၿမန္မာ့ အနာဂတ္အတြက္ ဆန္ ့ က်င္ခဲ့ၾကဖို ့ ေကာင္းပါတယ္။ အႏိုင္ရ ပါတီတစ္ခု က သေဘာထားၾကီးရမယ္။ အတုိက္အခံက လည္းကလည္း ေအာက္လမ္းနည္းနဲ ့မသံုးရဘူး။ သိပ္မွန္ပါတယ္။ အဲလိုပဲလက္ခံပါတယ္။ ၿဖစ္သင့္ၿဖစ္ထိုက္တာကို သတ္မွတ္ခဲ့တဲ့ စည္းေဘာင္အတြင္း ကပဲလုပ္ရမယ္။ ၿမန္မာေဘာလံုး လူခ်ကစားတာ၊ အႏိုင္ရ ရင္ၿပီးေရာ မွ်တစြာ မကစားတာ ရွက္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ လက္ခံပါတယ္။ ရွက္စရာပါပဲ။ အေသးအဖြဲပဲၿဖစ္ၿဖစ္ စည္းကမ္းနဲ ့ေနရင္ေကာင္း မယ္။ စည္းကမ္းေဖာက္ရင္ ထီးနန္းေပ်ာက္မယ္။ ဘယ္လို မွ ၿငင္းစရာမရိွတဲ့ အယူအဆေတြပါပဲ။ သိပ္မွန္တယ္ သစၥာမ ေစာင့္သေရြ ့ စည္းကမ္း မရိွသေရြ ့ အခ်ဳပ္အခ်ာ အာဏာ ဟာ ၿပည္သူကေန ဆင္းသတ္မွာမ ဟုတ္ဘူး။ လက္မခံစရာမရိွပါ။
ေၿပာစရာရိွလာတာက ခုနက ဥပေဒ စည္းမ်ဥ္းေတြကို လိုက္နာတဲ့ကိစၥ၊ လြတ္သြားတဲ့ကိစၥ။ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေၿပာပါမယ္။ ဘယ္လို အခ်ိန္အခါ၊ ဘယ္လို အေၿခအေန၊ ဘယ္လိုေနရာမွာ လိုက္နာရမလဲ။ ဘယ္လို အခ်ိန္အခါ၊ ဘယ္လို အေၿခအေန၊ ဘယ္လိုေနရာမွာ လြတ္သြားရမလဲ။ ဘယ္လို အတိုင္း(dimension)မွာလည္း။ ဒါပါပဲ။ ႏိုင္ငံဟာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံၿဖစ္ၿပီ။ ပါတီေတြ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဥပေဒ စည္းမ်ဥ္း (rlue of law) ကို လြတ္သြားၿခင္းဟာ ရွက္စရာ၊ ရံွဳ ့ခ်စရာ ၊မလုပ္သင့္တဲ့ အရာ၊ ေအာက္တန္းက်တဲ ့ အရာအၿဖစ္ လက္ခံေနေစရမယ္။ ဟုတ္လား။ ႏိုင္ငံဟာ အာဏာရွင္လက္ေအာက္ကို ေရာက္ေနၿပီ။ တိုင္းၿပည္ဟာ ရစရာ မ၇ိွေအာင္ပ်က္စီးေနၿပီ။ လူသားက်င့္၀တ္အရ ဘယ္လို မွ လက္မခံႏိုင္တဲ့ ဥပေဒ စည္းမ်င္း( rule of law) ေတြကလြဲရင္ က်န္တာေတြကို စံၾကီးအတိုင္း အေသကိုင္ထားဖို ့ လက္မခံပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ၿပည္သူေတြဟာ အေၿခအေန၊ အခ်ိန္အခါနဲ ့ ညီမ်ွစြာ အမွန္အကန္ဆံုးေသာ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကို ခ်ႏိုင္ရပါမယ္။ ဘယ္အခိ်န္ လိုက္နာရမလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ ဆန္ ့က်င္ရမလဲ။ ဘာေၾကာင့္လည္း။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ဟာ ပါတီကိုေရာ၊ တပ္မေတာ္ ကိုေရာ၊ ၿပည္သူကိုပါ စာရိတၱ၊ သိကၡာ၊ ကိုယ္က်င့္တရား၊ ပညာ - စဥ္ခ်င္စဥ္းစား ႏိုင္တဲ့ အသိညဏ္ အဲဒါေတြကို ၿမင့္တင္ေပးဖို ့လုိပါလိမ့္မယ္။ ၿမင့္ေနရပါမယ္။ အဲဒီအခါ သူတို ့ ဆန္ ့ က်င္ရမလား၊ လက္ခံရမလား။ ေတာ္လွန္ရမလား ဆိုတဲ့ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ေတြကို ဦးေႏွာက္ကေရာ ၊ ႏွလံုးသားနဲ ့ပါ ခ်လာ ႏိုင္လိမ့္မယ္။ အခ်ိဳးအစားမွ်တေနဖို ့လိုပါတယ္။ ဒါပါပဲ။ အေကာင္းအဆိုး၊ အက်ိဳးအၿပစ္၊ ရလဒ္ေတြကို နားလည္လာတဲ့အခါ
ကလိန္ကက်စ္ က်ဖို ့မလုိပါ။ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္အတြက္ ေကာင္းတဲ့အ ေၾကာင္းအရာ တစ္ခုအတြက္( အစစ္အမွန္ေနာ္။ အစစ္နဲ ့အတုဟာတပံုစံထည္းလိုပဲ ထင္ေယာင္ထင္မွား ၿဖစ္ေစတယ္။) ဘယ္လို အေနအထားမွာ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာသိလာဖို ့ပါပဲ။
အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္သူေတြ မရွားဖူးလား။ ေသခ်ာလားဗ်ာ။ အဆင့္ေတာ့ ရိွမွပါ။ ဘယ္အဆင့္မွာ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္သူမရွားတာလည္း။ ဘယ္လိုအခ်ိန္မွာ အမ်ားအက်ိုးေဆာင္သူမရွာတာလဲ။ ဘယ္လိုကိစၥလည္း။ ရွားတယ္လို ့ေတာ့ မဆိုၿခင္ဘူး။ မေပါတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ကတိတည္သူ၊ သစၥာရိွသူေတြလိုအပ္ေနတာေတာ့ လက္ခံပါတယ္။
“လူတေယာက္ကုိ ေနာက္မွေန၍ အလစ္ေခ်ာင္း႐ုိက္တတ္ေသာ သတၱ၀ါအမ်ဳိးအစားကုိ လူဟုေခၚရာမွာ နည္းနည္း စဥ္းစားဘုိ႔ေကာင္း၏။”
ဒါအတြက္ေတာ့ စဥ္စားခ်င္သူေတြ စဥ္းစားပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ ့ေတာ့ အလစ္ေခ်ာင္းရိုက္တာ ဘယ္လို ၊ဘာေၾကာင့္ အဟတ္.. အဲဒါေတြ သိေတာ့မွပဲ လူလို ့ေခၚဖို ့ သင့္မသင့္ စဥ္းစားပါမယ္။ ၾကားလို ့ေကာင္းတဲ့ ၊လွပတဲ့ စကားလံုးေတြရဲ ့ေနာက္ကိုပဲ သိပ္မလိုက္ၾကဖို ့လိုပါတယ္။
ဘေလာပိုင္ရွင္ ပန္ဒိုယာကိုေတာ့ အားမနာနဲ ့ဗိ်ဳ ့။ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ သူက တကယ္ကို သေဘာေကာင္းတဲ့ အမပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေဆြးေႏြးလို ့မၿပီးရင္ သူအိမ္မွာ သူကိုယ္တိုင္ ထမင္းဟင္းခ်က္ေကၽြးၿပီး ေဆြးေႏြးမလို ့ တဲ့။ သူခ်က္တာ စားမေကာင္းမွန္းသိလို ့ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ၿငင္းထားတယ္။ :D ။
ေတးမြန္
ပန္ဒိုရာ တို႕ေတာ့..ဒိုင္စားပီဗ်ိဳး..၀ိုင္းေကာင္းတယ္။ မ်ိဳး၂ မ်က္၂ ေလး။
အဟဲ-
နဲနဲပြားၾကည့္လိုက္အံုးမယ္..လူထူတုန္း။
သမိုင္းတိုင္း ကေတာ့..သူ႕ေခတ္နဲ႕သူပါပဲ။
ေနရူးေျပာခဲ့တာ..တခု ဖတ္ဘူးတာ က-( ဒီပြဲမွာ..ကိုးကားခ်က္ ပါမွ ျဖစ္မယ္ထင္လို႕ း)
ျပီးခဲ့တဲ့..အခ်ိန္ ေတြက..အျဖစ္အပ်က္ ေတြကို..ဒီေခတ္ နဲ႕..အံမ၀င္ လို႕..မျဖစ္သင့္ဘူးလို႕..ေျပာမရ ပါတဲ့။
ဒါေပမဲ့..ဒီေခတ္မွာ ေတာ့..သူရဲေကာင္း၀ါဒ က..သိပ္ အားမေကာင္းေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။ လက္ရုးံရည္ ေရာ ႏွလံုးရည္ ေရာ ျပည့္စံု မွ..ျပည္သူ႕အသဲကို..သိမ္းပိုက္ဆြဲ နိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ေနာက္ပီး.. အခု တပ္မေတာ္ ေမာ္ကြန္းရံုး မွတ္ တမ္း က ထုတ္တဲ့စာ အုပ္ေတြ နဲ႕..ေရႊတိဂံု ကုန္းေတာ္ ေဘး က..တခမ္းတနား..သူရဲေကာင္းဗိမၼာန္ ၾကီးကို..ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း.. ၃၀၀ ေလာက္ မွာ.. ( ၾကားထဲမွာ..ေခတ္ ပ်က္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ့ေလ.. း) ေျမၾကီး ေတြ ေအာက္က..ျပန္ တူးေဖာ္ ေတြ႕ လိုက္ တဲ့.. ေႏွာင္း
လူ ေတြ ဆို ရင္..ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ ၾကမလည္းေနာ္- ဒါလည္း..စိတ္၀င္စား စရာ ။
ေတးမြန္သုိ႔…
ဒီကိစၥမွာ ေတးမြန္နဲ႔ က်ေနာ့္မွာ အေျခခံအားျဖင့္ အယူအဆ ကြဲျပားေနတဲ့ တခ်က္ရွိပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ဆက္လက္ ေဆြးေႏြးသည္ျဖစ္ေစ အဲဒီ ကြဲျပားေနတဲ့ အယူအဆႏွစ္ခုကုိ (တေယာက္ေယာက္ အယူအဆမေျပာင္းသေရြ႕) ေက်လည္ေအာင္ ေဆြးေႏြးလုိ႔ ရမယ္ မထင္ဘူး။…..
က်ေနာ္က “လူသားအခ်င္းခ်င္း တဖက္ႏွင့္တဖက္ အပ္ႏွံထားတဲ့ သစၥာကတိ ကုိ ဘယ္လုိ အေျခအေနမွာမွ မေဖာက္ဖ်က္သင့္ဘူး။” လုိ႔ ယူဆတယ္။
ကုိေတးမြန္က “လူသားအခ်င္းခ်င္း တဖက္ႏွင့္ တဖက္ အပ္ႏွံထားတဲ့ သစၥာကတိကုိ ေစာင့္ေတာ့ေစာင့္ထိန္းသင့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္အေနအခ်ိန္အခါအရ ခၽြင္းခ်က္ေတာ့ရွိေသးတယ္။ ဥပမာ အမ်ားေကာင္းက်ဳိးအတြက္ဆုိရင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ရလဒ္က ေကာင္းေနလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ခၽြင္းခ်က္အျဖစ္ သတ္မွတ္ႏုိင္တယ္” လုိ႔ ယူဆတယ္။
ဒီေတာ့ နဂုိ ဗဟုိကေန မေသြဖီဘဲ ျပန္ေကာက္ရရင္ “ကလိန္ကက်စ္နဲ႔ အႏုိင္ယူရတာကုိ က်ေနာ္တုိ႔ သေဘာမက်ဘူး”လုိ႔ ဆုိခဲ့တယ္။ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ ကလိန္ကက်စ္နဲ႔ အႏုိင္ယူခဲ့တဲ့သူေတြ၊ သဲေအာက္ ဓား၀ွက္ထားခဲ့သူေတြ နာမည္ရေနတာကုိ က်ေနာ္က အံ့ၾသတယ္လုိ႔ ဆုိခဲ့တယ္။ ေတးမြန္က က်ေနာ္အံ့ၾသရျခင္းအေၾကာင္းရင္းကုိ သိခ်င္ေနတယ္။
ရာဇာဓိရာဇ္အေရးေတာ္ပုံမွာေတာ့ ကုိေတးမြန္ေရာ၊ က်ေနာ္ကပါ “သဲေအာက္ဓား၀ွက္ထားသူေတြ ႏုိင္ခဲ့ရင္ ႏုိင္သူေတြရဲ႕ သမုိင္းက သူတုိ႔ရဲ႕ ကလိန္ကက်စ္လုပ္ရပ္ (တနည္း) သဲေအာက္ဓားဖြက္တဲ့ လုပ္ရပ္ ကို ဖုံးလႊမ္းသြားမွာကုိ မလုိလားဘူး” ဆုိတဲ့အခ်က္ကုိ သေဘာတူညီခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ေနာ္။ ကုိေတးမြန္ေျပာတဲ့အထဲမွာ လဂြန္းအိမ္က အဲသည္အျဖစ္ကုိ မလုိလားလုိ႔ ဘုရင့္အမ်က္ကုိေတာင္ ခံၿပီးေတာ့ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တာလုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။
မင္းႀကီးရန္ေနာင္ရဲ႕ အေရးေတာ္ပုံမွာလည္း့ “မင္းႀကီးရန္ေနာင္ရဲ႕ သဲထဲ ဓားဖြက္တဲ့လုပ္ရပ္ကုိ အႏုိင္ရသြားသူေတြရဲ႕ သမုိင္းက ဖုံးလႊမ္းသြားတာ” ကုိ က်ေနာ္က မလုိလားခဲ့ဘူး။ မလုိလားတဲ့အေလ်ာက္ မင္းႀကီးရန္ေနာင္ ျမန္မာရာဇ၀င္မွာ နာမည္ေကာင္းရသြားတာကုိ အံ့ၾသတယ္လုိ႔ ဆုိခဲ့တယ္။ ေတးမြန္ကေတာ့ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိ ေထာက္ထားၿပီး မင္းႀကီးရန္ေနာင္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကုိ လက္ခံႏုိင္တယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ စံခ်ိန္စံညႊန္းကုိ တသမတ္တည္း မကုိင္သင့္ဘူး၊ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိ ထည့္တြက္သင့္တယ္လုိ႔လဲ ဆုိတယ္။
အေရးေတာ္ပုံ ၂ ခုစလုံးမွ တဖက္သားရဲ႕ ယုံၾကည္မႈကုိ လွည့္ျဖားၿပီး သဲထဲဓားဖြက္ၿပီး လက္နဲ႔မဲ့သူကုိ လုပ္ႀကံဘုိ႔ႀကဳိးစားတဲ့ လုပ္ရပ္ဟာ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ သေဘာသဘာ၀အားျဖင့္ တေသြမတိမ္းနီးပါး ထပ္တူထပ္မွ် က်ေနတာကေတာ့ သိသာထင္ရွားတဲ့အခ်က္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ပထမတခုမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ဦးလုံးသေဘာတူညီခဲ့သေလာက္ ဒုတိယ တခုမွာ သေဘာမတူညီႏုိင္ ၾကဘူးေနာ္။
ဒါဟာ ဘာကုိျပသလဲဆုိရင္ က်ေနာ္က အေပၚမွာ “အမည္မသိ” ေျပာသြားသလုိ The End result justified the mean ကုိ မယုံၾကည္တဲ့လူမ်ဳိး။ ကုိေတးမြန္ကေတာ့ The End result justifies the mean ကို လက္ခံယုံၾကည္တဲ့လူမ်ဳိးလုိ႔ က်ေနာ္ ေကာက္ခ်က္ဆြဲရမယ္ထင္တယ္။ ဘယ္သူ႔အျမင္ မွားတယ္ မွန္တယ္ဆုိတာထက္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ဦးအျပန္အလွန္ေရးခဲ့တဲ့ ေကာ္မန္႔ေတြထဲကေနဘဲ အဲသလုိ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတာပါ။ က်ေနာ့္ေကာက္ခ်က္လြဲရင္ ေထာက္ျပႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးအၾကားမွာ အေျခခံအားျဖင့္ ကြဲျပားတဲ့အခ်က္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
အဲဒီကြဲဲျပားတဲ့အယူအဆအရ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ဓားထဲသဲဖြက္တဲ့ ကိစၥမွာသာမက က်န္တဲ့ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ လုပ္ပုံကုိင္ပုံ၊ ေတြးေခၚယူဆပုံကလည္း (approach) ကလည္း တူညီမယ္မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ပန္းတုိင္နဲ႔ စိတ္ေစတနာ တူေကာင္းတူမယ္။ ဒါေပမယ့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ေနရာမွာ လုပ္ပုံလုပ္နည္း ကြဲျပားႏုိင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ေသာကိစၥေတြမွာ မိမိဘာသာခ်မွတ္ထားတဲ့ ကတိ၊သစၥာ၊ Principle စတာေတြကုိ မေဖာက္မဖ်က္ဘဲ တေသြမတိမ္းလုိက္နာတာကုိ “စကားလုံးအလွေတြ၊ လက္ေတြ႕မက်ဘူး” ဆုိတာကုိေတာ့ က်ေနာ္ လက္မခံႏုိင္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မိမိကတိကုိ၊ သစၥာကုိ၊ principle ကုိ ဘယ္လုိအေျခအေနမ်ဳိးမွာမွ မေဖာက္မဖ်က္ဘဲ လုိက္နာေစာင့္စည္းတဲ့လူေတြ သည္ေလာကႀကီးမွာ ရွိေနလုိ႔ပါဘဲ။ သတိထားၾကည့္ရင္ ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။
ကုိေတးမြန္ေျပာသလုိ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ အစြန္းအထင္းမညစ္ေထးဘဲ လွေနတဲ့ သမုိင္းကြက္ကေလးေတြလည္း အနည္းအက်င္း ရွိပါတယ္။ ဥပမာေပးရရင္…က်န္စစ္သားမင္းႀကီးဟာ ေျမးေတာ္ကုိ ထီးနန္းလႊဲအပ္မယ္ ကတိေပးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သားေတာ္ရာဇကုမၼာ နန္းေတာ္ကုိ ေရာက္လာေပမယ့္လုိ႔ သူ႕ကတိသူဖ်က္ၿပီး သားေတာ္ကုိ ထီးနန္းလႊဲေပးတာမ်ဳိးမလုပ္ခဲ့ဘူး။ သူ႕သားကုိ သူလႊဲခ်င္လုိ႔ ကတိဖ်က္ခဲ့ရရင္လည္း လူေတြနားလည္ခြင့္လႊတ္ႏုိ္င္ၾကမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႕စကားကုိ သူျပန္မဖ်က္ခဲ့ဘူး။
အလားတူဘဲ သမုိင္းမွာ မိမိ principle ကုိ trade off မလုပ္ခ်င္လုိ႔ အဆိပ္ခြက္ကုိ ေမာ့သြားတဲ့လူေတြ၊ မိမိဗုိက္ထဲက အူေတြ အေခြလုိက္အျပင္ကုိထြက္ကာ အစာရွာေစဦးေတာ့ သူ႕ဥပုသ္သီလကုိ မဖ်က္ခ်င္ဘူးဆုိတဲ့သူေတြ၊ လူ႕သမုိင္းမွာ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး တခ်ဳိ႕က ဘယ္ေနရာမွာမဆုိ Fair Play ကုိဘဲႀကိဳက္တယ္။ အဲသည္ တခ်ဳိ႕ထဲမွာ က်ေနာ္လည္းပါတယ္။ က်ေနာ့္အျမင္အရဆုိရင္ ဒီအယူအဆဟာ မဟုတ္မဟတ္လုပ္ရမွာကုိ ရွက္ေၾကာက္တဲ့စိတ္ကေန အေျခခံတာမုိ႔ ေလာကပါလ တရားလုိ႔ေတာင္ ေခၚဆုိခ်င္ပါတယ္။
ဗုိလ္သန္းေရႊကုိ ဘယ္လုိပင္က်ေနာ္မေထာက္ခံ၊ စက္ဆုပ္ေသာ္ျငား ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမတုိ႔ ရန္ကုန္ကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသြားေတာ့ ဘာအႏၱရာယ္မွ မေပးခဲ့တဲ့အခ်က္ကုိ က်ေနာ္ ေလးစားတယ္။ ဒီေလာက္ ကလိန္ကက်စ္က်သူေတာင္မွ လုိက္နာအပ္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းကုိ အဲသည္အခ်ိန္မွာ လုိက္နာခဲ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးအတြက္ ေစ့စပ္ညွိႏႈိင္းရန္ နယ္စပ္က အတုိက္အခံစခန္းကုိ လာတဲ့ခရီးစဥ္မ်ဳိးမွာ ကိုယ့္နယ္ေျမထဲေရာက္လာတုန္း တုိင္းျပည္ေကာင္းစားဘုိ႔အတြက္ အဲဒီစခန္းက အတုိက္အခံေတြက လုပ္ႀကံၾကမယ္ ဆုိရင္ အဲသည္လုပ္ရပ္ကုိ က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွ ေထာက္ခံမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္။ တုိင္းျပည္ေကာင္းစားေရးအတြက္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ သုိဟန္ဘြားကုိ လုပ္သလုိဘဲ လုပ္ေကာင္းလုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အဲသည္လုပ္ရပ္ကုိ ေထာက္ခံမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါက က်ေနာ့္အျမင္ကုိ ေျပာျပတာပါ။ ကုိေတးမြန္ လက္ခံလာေအာင္ က်ေနာ္ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အဲဒီအယူအဆမ်ဳိးကုိ လက္ခံသူက နည္းပါး ပါတယ္။ က်ေနာ္ သူတုိ႔အျမင္ကုိ ေျပာင္းလဲေအာင္ တထုိင္တည္းနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ကြန္မင့္ က႑မွာေတာ့ မတတ္ႏုိ္င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ကုိယ္နဲ႔အတူ ေန႔စဥ္ထိေတြ႕ေနတဲ့သူေတြကုိေတာ့ အဲဒီအယူအဆမ်ဳိးကုိ တျဖည္းျဖည္းလက္ခံလာေအာင္ ေျပာဆုိေဆြးေႏြးလုိ႔ရတာမ်ဳိးေတာ့ အေရအတြက္ နည္းပါေသာ္လည္း ေတြ႕ရပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ဘူးေသာ ၀တၳဳတုိေလးတပုဒ္ကုိ အတုိခ်ဳပ္ေျပာျပလုိက္ပါတယ္။ (၀တၳဳမုိ႔ အျပင္မွာ အဲသည္လုိ လူမ်ဳိး မရွိ၊ အတုအေယာင္လုိ႔ မယူဆပါနဲ႔ဗ်ဳိး။ အျဖစ္အပ်က္မတူေပမယ့္ အဲသည္လိုဘဲ စည္းေစာင့္တဲ့လူေတြ လူ႕သမုိ္င္းမွာေရာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္က မထင္မရွားလူေတြထဲမွာေရာ အေရအတြက္နည္းေပမယ့္ ရွိပါတယ္။)
ဘာလဲဆုိေတာ့ နယ္တနယ္က ၿမဳိ႕ေလးတခုမွာ ဆတၱာသည္ (ဆံပင္ညွပ္ဆရာ)တေယာက္ထံကုိ သူပုန္ဗုိလ္လူဆုိး တေယာက္လာၿပီး ဆံပင္ညွပ္တယ္၊ မုတ္ဆိတ္ရိပ္ခုိင္းတယ္။ အဲဒီ သူပုန္ဗုိလ္က ဆက္ေၾကးေတြ မတန္တဆေကာက္၊ ၿမဳိ႕ခံလူထုကုိ ဒုကၡေပး။ ဘယ္ေလာက္အထိလဲဆုိရင္ အဲသည္ ဆတၱာသည္ရဲ႕ ညီနဲ႔အေဖ ကလည္း ဒီသူပုန္ဗုိလ္လက္ခ်က္နဲ႔ ေသခဲ့ရတာ။ ဆတၱာသည္ရဲ႕ အမုန္းတရားနဲ႔ နာက်ည္းခ်က္ကို တြက္ဆၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။ သူပုန္ဗုိလ္ကလည္း သူ႕နာက်ည္းခ်က္ကုိ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူပုန္ဗုိလ္က ဆတၱာသည္ဟာ လူမသတ္ရဲဘူးလုိ႔ ထင္တယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ဆီမွာ ဆုိက္ဆုိက္ၿမဳိက္ၿမဳိက္လာညႇပ္တယ္။ အခု အဲသည္ ဆတၱာသည္မုန္းတဲ့ သူူပုန္ဗုိလ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္ ဆုံလည္ကုလားထုိင္ေပၚမွာ မ်က္ႏွာကုိ ေမာ့လုိ႔၊ မ်က္စိကို မွိတ္ၿပီး မုတ္ဆိတ္အရိပ္ခံေနတယ္။ ဆတၱာသည္ဟာ သူ႕လက္ထဲက သင္တုန္းဓားနဲ႔ သူပုန္ဗုိလ္ရဲ႕ လည္ပင္းကုိ လွီးခ်လုိက္ခ်င္စိတ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေပၚပါတယ္။ လွီးလုိက္ရင္ေတာ့ တခ်က္ပါဘဲ။ သူတုိ႔ၿမဳိ႕ကုိ ဒုကၡေပးေနတဲ့ မေကာင္းဆုိးရြားတေကာင္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားမွာေပါ႔ေလ။ အမ်ားေကာင္းက်ဳိးလည္း မွန္တယ္။ သူ႔အတြက္လည္း လက္စားေခ်ၿပီးသားေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ သူ႕စိတ္ကုိ သူခ်ဳပ္တည္းပါတယ္။ သူဟာ မသတ္ရဲလုိ႔မဟုတ္။ သူ႕အလုပ္ဟာ ဆတၱာသည္။ သူ႕အလုပ္အေပၚမွာ သူဂုဏ္ယူတယ္။ သူ႕ရန္သူကုိ သူမုန္းတီးရင္ တျခားနည္းနဲ႔ဘဲ သူသတ္မယ္။ ဒီလုိ သူ႕အေပၚမွာ ယုံၾကည္စိတ္နဲ႔ သူ႕ဆီမွာ လည္ပင္းကို လာေမာ့ေပးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူဟာ သူေစာင့္စည္းအပ္တဲ့ သစၥာတရား၊ စည္းကမ္းကုိ ေဖာက္ဖ်က္ၿပီး ကလိန္ကက်စ္နဲ႔ အႏုိင္မယူခ်င္ဘူး။ သူဟာ မုတ္ဆိတ္ကုိ အၿပီးရိတ္ေပးလုိ္က္ပါတယ္။ သူပုန္ဗုိလ္ကေတာ့ ဒီဆတၱာသည္ သူ႕စိတ္ကုိ သူေအာင္ႏုိင္လုိက္တာ၊ သူ႕ Principle ကုိသူ မေဖာ္မဖ်က္ဘဲ ေစာင့္စည္းႏုိင္ခဲ့တဲ့ သူရသတၱိကုိ နားမလည္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္ကအထြက္မွာ သေရာ္ေတာ္ေတာ္အၿပဳံးနဲ႔ ဆတၱာသည္ကုိ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ “လူတေယာက္ရဲ႕ အသက္ကုိသတ္ဘုိ႔ဆုိတာ ေတာ္႐ုံသတၱိနဲ႔ မျဖစ္ပါဘူးကြာ” လုိ႔ ေျပာသြားေသးသတဲ့။
က်ေနာ့္သေဘာထားကုိ ေျပာရရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးမွာေရာ လူ႕ေလာကမွာပါ မင္းႀကီးရန္ေနာင္လုိ လူမ်ဳိးေတြထက္၊ ခုနက ဆတၱာသည္လုိ လူေတြ ပုိေပါမ်ားလာရင္ လူ႕ေလာက ပုိမုိစည္ပင္၀ေျပာ ေအးခ်မ္းမယ္၊ တုိးတက္မယ္လုိ႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္ဗ်ား။ ကုိယ့္အလုပ္ကုိယ္ အေျပာင္ေျမာက္ဆုံး လုပ္သူေတြေပါ႔ဗ်ာ။
က်ေနာ္အခု မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ အဲသည္လုိ principle ကုိ တေရြးသားမွ မေဖာက္မဖ်က္ ထိန္သိမ္းေနတဲ့ က်ေနာ့္သူရဲေကာင္းေတြကေတာ့ ဦး၀င္းတင္၊ အန္တီစု နဲ႔ ကုိမင္းကုိႏုိင္တုိ႔ပါဘဲ။
ဒီေလာက္ဆုိရင္ က်ေနာ္ အံ့ၾသရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းကုိ ေတးမြန္ရိပ္စားမိေလာက္ၿပီလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီေဆြးေႏြးခန္းကို ဒီမွာ ရပ္ပါဦးမယ္။ ေတာ္ၾကာ မေကသြယ္ေျပာသလုိ…ဒုိင္စားသြားမွာ ေၾကာက္လုိ႔ပါဗ်ဳိး။
ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ ့စၿပီး ေၿပာခဲ့ကတည္းက ကိုေပါကို ကၽြန္ေတာ္အယူအဆ လက္ခံလာ ေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မရိွခဲ့ဘူး။ လက္ခံမယ္လို ့လည္းမထင္ခဲ့ဘူး။ အတၱနဲ ့၊ ေမာဟနဲ ့၊ အ၀ိဇၹာနဲ ့ လူေတြပဲ။ဒါေပမယ့္ ေနာင္ေနာင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ ့ အေတြးအေခၚ ေတြမွာ၊လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြမွာ တစ္ေယာက္ ၊ တစ္ေယာက္တို ့ရဲ ့ အေတြးေတြကို ကို မသိမသာ လက္ခံလုပ္ေဆာင္လာတက္ေလ့ရိွတယ္။ ဒါလည္း ရွက္စရာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးၿပည္စံုတဲ့ လူေတြမွ မဟုတ္ၾကတာ။ ဒါဟာ ေဆြးေႏြးၿခင္းရဲ ့ အက်ိဳးအၿမတ္ပဲ။ ပိုမိုက်ယ္ၿပန္လာတာပဲ။ ငါႏိုင္ဖို ့၊ ငါအယူအဆကို လက္ခံဖို ့လို မရည္ရြယ္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ယခုလတ္တေလာ လက္ခံတာ လက္မခံတာဟာ ထည့္တြက္စရာ မရိွပါဘူး။ အေတြးေတြ ဖလွယ္ရတဲ့ အတြက္ ကိုယ္မၿမင္မိ တာေတြ ၿမင္လာတယ္။ မတူတဲ့ ေတြးပံု ယူဆပံုေတြ ၿမင္လာတယ္ဆိုရင္ကိုပဲ အက်ိဳး အၿမတ္ရိွေနပါၿပီ။ မ်က္လံုးၾကီးပိတ္၊ ရင္ဘတ္ၾကီးပိတ္၊ အဲလို ဖင္ပိတ္ၿပီး ၿငင္းတက္တဲ့ လူမ်ိဳးနဲ ့ ဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့။
ကိုေပါေကာက္ခ်က္ဆြဲသြားတာေတြဟာ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိေတာ့မွန္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အေနနဲ ့ လူသားခ်င္း ထားရိွတဲ့ သစၥာ ေဖာက္ဖ်က္မွဳ ့မွာ အေၿခအေန၊ အခ်ိန္အခါ အရ လုပ္ခြင့္ ရိွတယ္ဆိုတဲ့ ဟာ မွာ အေၿခအေနနဲ ့ အခ်ိန္ အခါ ဟာ နမူနာအေနနဲ ့ေၿပာၿခင္းပါ။ ရွင္းေအာင္ေၿပာရရင္ အၿဖစ္တစ္ခုကို ၿဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းေပါင္းစံုကို တက္ႏိုင္သမွ်စဥ္းစားဆင္ၿခင္ပါ။ အဲဒီ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ၿဖစ္လာရမယ့္ အက်ိဳးကိုလည္း ထည့္သြင္း စဥ္းစားဆင္ၿခင္ပါ။ ကိုယ္က်င္တရား၊ သိကၡာ၊ လူ ့က်င္၀တ္ ၊ ေစာင့္ထိန္းအပ္တဲ့ အရာေတြ၊လူအမ်ား၊ သစၥာ ဟုတ္လား ရိွသမ်ွ ၊တက္ႏိုင္သမ်ွ အဲဒါေတြလည္း ထည့္သြင္း စဥ္းစားဆင္ၿခင္ပါ။ လက္ေတြ အက်ဆံုး၊ ေလာကကို အက်ိဳးေပးဖို ့အမ်ားဆံုး အဲလုိေတြ ၿဖစ္မယ့္ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကို ဦးေနာက္ေရာ ၊ ႏွလံဳးသားေရာ သံုးၿပီး ဆံုၿဖတ္ပါ။ စံေပတံ တခုတည္းနဲ ့ အရာအားလံုးကို မတိုင္းေစခ်င္ဘူး။
သစၥာဟာ အလြန္ကိုေစာင့္ထိန္းအပ္တဲ့ တရားပါ။ အဲလို ေစာင့္ထိန္းသူေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲကေန တကယ္ေလးစားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေၿပာခဲ့သမ်ွမွာ သစၥာေစာင့္သူေတြကို ဘာညာ ဆိုၿပီး ဆန္ ့က်င္ေၿပာခဲ့တာ မရိွဘူး။ ရွင္းရွင္းနားလည္ထားဖို ့လုိပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေၿပာခဲ့သမ်ွဟာ သစၥာကို ေဖာက္ခဲ့တဲ့ တခ်ိဳ ့ေတြဟာ ေအာက္တန္းက်တဲ့၊ ဒါမွမဟုတ္ မေကာင္းတဲ့ ၊ ညစ္တဲ့၊ သူရဲေဘာနည္းတဲ့၊ အဲလိုေတြေၾကာင့္ၾကည့္ပဲ ့ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ထင္ရွားေစခ်င္တာပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ လူေတြ ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳးအတြက္ လုပ္ခဲ့သူေတြ အေပၚ (သူတို ့လုပ္ခဲ့တာလည္း နာမည္ပဲ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေကာင္းမြန္ခဲ့တယ္) ေနာက္လူေတြ က သစၥာမဲ့သူေတြ၊ သူရဲ ေဘာနည္းသူေတြလို ့ေၿပာၿပီး မေလးမစား လုပ္တာ ေၿပာတာကို ကိုလည္း မၿဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အတြက္။
ဒီေနရာမွာ အစစ္အမွန္နဲ ့ အတုအေယာင္ဆိုတာကို နည္းနည္းေၿပာခ်င္တယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဟာ ကိုယ္ဆႏၵ (အတၱ) အတြက္ လူေတြ ႏွစ္သက္တဲ့ စကားလံုးေတြ၊ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ ့ ဗန္းၿပၿပီးလုပ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာ မင္းၾကီးရန္ေနာင္ဟာ လူေတြ အတြက္ လုပ္ခဲ့တာ ထင္းရွားလြန္းလွတယ္။ သိုဟန္ဘြားကို သတ္ၿပီး တာေတာင္မွ၊ ဘုရင္ကိုသတ္ရင္ ဘုရင္ၿဖစ္ႏို္င္တဲ့ ေခတ္မွာေတာင္မွ သူဘုရင္မလုပ္ခဲ့ဘူး။။ သူရဲ ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ အစစ္အမွန္ ေစတနာပါတယ္။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို ့က တိုင္းၿပည္ေကာင္းစားဖို ့ဆိုၿပီး မင္းကိုသတ္တယ္၊ တကယ္တမ္းမွာက်ေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို ၊ ကိုယ္အတၱ၊ ကိုယ္ဆႏၵ ကို ေရွ ့တန္းတင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ အတုအေယာင္ပါပဲ။ ဒါမ်ိဳးေလးေတြ ခြဲၿခားနားလည္ဖို ့ လည္းလိုပါမယ္။ အဲဒီလို လူယုတ္မာတစ္ေယာက္ ငရဲေရာက္သြားလို ့ တကယ္ၿပည္သူေတြေကာင္းစားႏိုင္လား၊ တိုင္းၿပည္ေကာင္းစားႏိုင္လား၊ ၿခံဳေၿပာရရင္ စစ္မွန္လားလို ့ေမးရမယ္။ စစ္မွန္တယ္၊ ေကာင္းစားႏိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ လုပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ ့လက္ခံတယ္။ ဂုဏ္ယူတယ္။
ဒီေတာ့ ဟစ္တလာကို အဂၤလိပ္ေတြ၊ မဟာမိတ္ေတြ၊ဒါမွမဟုတ္ သူတို ့ဂ်ာမန္နာဇီဆန္ ့က်င္သူေတြက ေတြ ့ ဆံုေဆြးေႏြးဖို ့ေခၚၿပီး လုပ္ၾကံမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံဘူး။ ၿမန္မာၿပည္မွာလည္း အဲလိုၿဖစ္မယ္ဆိုရင္ မလုပ္သင့္ဘူးလို ့ခံယူတယ္။ သစၥာတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာေတာ့ ဒီေလာက္ဆို ေၿပာစရာမလိုေတာ့ဘူးထင္တယ္။ သစၥာ ရိွသင့္တယ္ဆိုတာကိုလည္း လက္ခံတယ္။ အက်ိဳးဟာေကာင္းတာထက္ ဆိုးတာၿဖစ္ဖို ့ မ်ားတယ္လို ့ ေတြးမိလုိ ့လည္းပါတယ္။ ႏွလံုးသားကေန ဒါမ်ိဳးမလုပ္သင့္ဘူးလို ့ ခံစားရလို ့လည္းပါတယ္။ အဲ..ဒါေပမယ့္ ဂ်ာမန္အာဏာရွင္ ဟစ္တလာကို အစည္းအေ၀းလာတဲ့အခါ ဗံုးခြဲၿပီး လုပ္ၾကံခဲ့တဲ့ ဂ်ာမန္ ဗိုလ္မွဳးၾကီး အေၾကာင္း ၾကားဖူးလားမသိဘူး။ အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ လူကို ကၽြန္ေတာ္က သူရဲေကာင္းအၿဖစ္သတ္မွတ္မွာပဲ။ ေလးစားမွာပဲ။ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္မွာပဲ။
အေၾကာင္းသင့္လို ့ေၿပာလိုက္ပါဦးမယ္။ အဲဒီ ဗိုလ္မွဳးၾကီးက မင္းၾကီး၇န္ေနာင္လုိပါပဲ။ သူတို ့ဆီမွာလည္း အမွတ္တရ အေရးတယူ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ၿမန္မာရာဇ၀င္ေတြမွာသာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီစကားလံုးေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆြသြားခဲ့တာ။ ၿမန္မာရာဇ၀င္ေတြတည္းမွာပဲ ဆိုတာ။ ကၽြန္ေတာ္လူမ်ိဳးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူတို ့ရဲ ့ေကာင္းတဲ့အၿပဳအမူအေတြအတြက္ အထင္ၾကီးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါဟာ ၿမန္မာ လူမ်ိဳးေတြအေပၚ အထင္ေသးဖို ့ အတြက္ မဟုတ္ဘူး။ အၿဖဴေကာင္ေတြလို ့ ႏွိမ္တလိုလိုနဲ ့ အထင္တၾကီး ေခၚေနတဲ ့ဥေရာပ အေမရိကန္ေတြ တင္မကဘူး၊ တရုတ္၊ အိႏၵယ၊ အာရွသား ေတြ အားလံုးမွာ အေကာင္းအဆိုး ဆိုတာ ရိွေနတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း ၿမန္မာေတြ မဟုတ္ဘူးလို ့ ခံယူသူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ၿမန္မာေတြ ညံ့ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ညံ့တာ၊ လက္ရိွ အသက္၇ိွေနတဲ့ ၿမန္မာေတြ ေသာက္သံုးမက်တာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့မ်ိုးဆက္ေတြ ဖ်င္းတာ။ ဒို ့ေခတ္ေရာက္မွ ညံ့တာ။ ဟုတ္လား။ ၿမန္မာ ည့ံတာမဟုတ္ဘူး။ ရွင္းရွင္းနားလည္ထားၾကပါ။ အေမရိကန္ေတြ ၊ ဥေရာပသားေတြ ဆီက ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေလ့လာစရာေတြ အမ်ားၾကီး၇ိွတယ္။ သူတို ့ရဲ ့ ေကာင္းမြန္တဲ့ အမူအက်င့္ အေလ့အထေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို ့ နဲ ့ ဘယ္လိုေပါင္းစပ္လို ့ရမလည္းဆိုတာပဲ စဥ္းစားရမယ္။ သူတို ့ရဲ ့ ေကာင္းတာေလးကိုပဲၾကည့္ၿပီး ၿမန္မာ ကို လွည့္ ႏွာေခါင္းရံွဳ ဖို ့မဟုတ္ဘူး။ တေန ့တခ်ိန္က်ရင္ ၿမန္မာဟာ အေလးစားခံရတဲ့ လူမ်ိဳးၿဖစ္လာမွာကို ယံုၾကည့္ထားၾကရလိမ့္မယ္။ ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မွဳ ့့(globalization) ၿဖစ္လာလို ့ အမ်ိဳးသားေရး (nationalization) မရိွေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဒီအခ်ိန္ဟာ အခ်ိန္မွန္မဟုတ္ေသးဘူး။ ကမၻာမွာ ဘယ္ေနရာမွာမွ အမ်ိဳးသားေရးကို မစြန္လြတ္ၾကေသးဘူး။ ေကာင္းတဲ့ လကၡာဏာ အေနနဲ ့ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ မက်ဥ္းေၿမာင္းေတာ့တာပဲ၇ိွတယ္။ ဒါေတာင္ က်ဥ္းေၿမာင္းတဲ့ေနရာေတြက က်ဥ္းေနတုန္း။ ဒီမွာလည္း အမ်ိဳးသားေရးဆိုတာ အမွန္အကန္။ အမွန္အကန္ဆိုရင္ အမ်ိဳးသားေရးကို စိတ္ထဲရိွတာ ရွက္စရာမဟုတ္ဘူး။
The End result justified the mean ကို ယံုၾကည္တဲ့လူလို ့ကိုေပါ့ ကၽြန္ေတာ္ကို မွတ္ခ်က္ေပးသြားတာ အမွန္တ၀က္ပါပဲ။ end result တစ္ခုတည္ကို ၾကည့္တာမဟုတ္ပါဘူး။ အေၾကာင္း၊ အက်ိဳး၊ ရလဒ္ ၊ သိကၡာ၊ သစၥာ ၊ စိတ္ေနစိတ္ထား ဟုတ္လား။ အားလံုးက လာၿပီး ညိွဖို ့ပါပဲ။ everything justified the mean လို ့ ေၿပာရင္ရမယ္။ အက်ိဳးမ၇ိွရင္ (ကို္ယ္က်ိဳးကို မေၿပာပါ) အမွန္တရားေတာင္ အေၿခအေနကိုၾကည့္ၿပီး မပါသင့္ရင္ မပါတာေကာင္းပါတယ္။ တိတ္တိတ္ေနသင့္တယ္။ အခုထိေတာ့ အဲလိုပဲ ယူဆတယ္။
မ်ွတစြာ ကစားရမယ့္ ေနရာအားလံုးမွာ မ်ွတစြာ လူသားဆန္စြာကစားတာကို ၾကိဳက္တယ္။ အဲလိုပဲ ကစားရမယ္လို ့ယံုတယ္။ တခ်ို ့ေနရာေတြမွာ ခ်ြင္းခ်က္ဆိုတာမ၇ိွဘူး။ ေဘာလံုးပြဲဆိုပါစို ့။ ဘယ္လိုေသာအေၾကာင္းကမွ မ်ွတစြာ ကစားၿခင္းဆိုတဲ့ က်င့္၀တ္ကို မဖ်တ္ဆီး၇ဘူး။ ဒါပါပဲ။
ကိုေပါေၿပာတဲ့ ဆတၱာသည္ကို ကၽြန္ေတာ္လည္းေလးစားတယ္ ။ အားက်တယ္။ သူလုပ္တာ ၾကီးၿမတ္တယ္လို ့ ခံယူတယ္။ ဒီေလာက္ဆို ကၽြန္ေတာ္ ေၿပာခ်င္တာကို ၊ဆိုလိုခ်င္တာကို သေဘာေပါက္မယ္လို ့ယူဆပါတယ္။
သေဘာထားကြဲတာေတာ့ ကြဲၾကမွာပါပဲ။ ရည္မွန္းခ်က္တူတယ္ဆိုရင္ သေဘာထားကို သူဖက္ကိုယ္ဖက္ ညိွၿပီး ေၿပာၾကဆိုၾက ၊ လုပ္ၾကကိုင္ၾကတာဟာ ယဥ္ေက်းလာၿခင္းပဲ။ ဒီမိုကေရစီရဲ ့ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္တခ်က္လို ့ လည္း ေၿပာလို ့ရမယ္။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေဆြးေႏြးေပးခဲ့တာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တေန ့တခ်ိန္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့သေဘာထားေတြ ေၿပာင္းလည္းလာခ်င္လည္း ေၿပာင္းမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ ့ ေကာင္းမြန္တဲ့ ေဆြးေႏြးမွဳတခုအၿဖစ္ မွတ္ယူပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းအခ်င္း၇ာနဲ ့ပတ္သတ္လို ့ ထပ္ေၿပာစရာ မရိွေတာ့ဘူးလို ့ ယူဆပါတယ္။
ေပ်ာ္ရြင္ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစဗ်ာ။
ေတးမြန္
(ခ်စ္ေသာအမ ပန္ဒိုယာကိုလည္း သည္းခံေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ :D )
Some may claim that "the means are more important than the end." However, some may say that the end is more important than the mean.
I think it will be too naive to think the wars will be won by honesty and bravery. Wars are won with deception, decisiveness, divisive (for the enemy), and diligence (for own side). And it is true that the history is written by the victors. For example, while we praise and learn that Abrahim Lincoln is a noble man, no less than a saint, if we were to say the truth that Abbie used a lot of Niger words then we will become politically incorrect, while everyone will nod that Martin Luther King and his dream, no one will dare to say the truth the he committed plagarism, he was financed and PRed by communists, etc.. I mean history is full of BS and to read through the lines, to filter out the truth, to see through the agenda, to avoid traps, to see deceptions through smoke and dummies and decoys is our job, the learned man. It will be naive to say that Oh No I dont like deception blah blah blah, well girl, it is good to listen but it will never work. Dont be naive.
(၀ုိင္းေစာေစာ သိမ္းသြားလို႕ ဒိုင္က စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ႏွမ္းေလးေတာ့ ျဖဴးပါရေစဦး။)
ကိုေပါ ေတးမြန္ မေက ႏွင့္ အျခား ဖတ္ရႈသူမ်ား ေရးသြားသူမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေရးသြားတဲ့ အမည္မသိသူကိုလည္း စဥ္းစားစရာ အမွန္တရားတခုကို အေသအခ်ာ ခ်ျပသြားလို႕ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ကိုယ္ေရးလိုက္တဲ့ အတုိအစကေလးကေန အခုလို ေလးေလးနက္နက္ ေဆြးေႏြးစရာေတြ ျဖစ္လာခဲ့တာ ၀မ္းသာစရာပါ။ ဒီ႕ထက္ကို ၀မ္းသာစရာကေတာ့ ေဆြးေႏြးၾကသူေတြဟာ ကိုယ့္အယူအဆမွာ တဖက္က ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္သလို တဖက္ကလည္း သူ႕ဆီက ငါ ဘာလက္ခံႏိုင္မလဲဆိုတဲ့ အျပဳသေဘာနဲ႕ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေလးေလးစားစား အယူအဆခ်င္း ဖလွယ္ၾကတဲ့ ပံုစံပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကရက္တစ္ ကာလခ်ာ လို႕ပဲေျပာရမလား။ ဒီလိုမ်ိဳး ကြဲျပားႏိုင္တဲ့ အယူအဆေတြကို မတူညီတဲ့ဘက္ ႏွစ္ခုၾကားမွာျဖစ္ျဖစ္ တူညီတယ္လို႕ ယူဆရတဲ့ ဘက္အသီးသီးက အခ်င္းခ်င္းေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေလးေလးစားစား ေျပာၾကဆိုၾက ရွိခဲ့့ၾကရင္….။
အခုမွ ဖတ္မိလို႔ အခုမွ နည္းနည္း ေတြးမိသေလာက္ေလး ဝင္ေျပာဦးမယ္။
ကိုယ္႔သမိုင္း ကိုယ္ေရးပါ လက္ေရးေတာ႔ လွပါေစ။ ကိုယ္႔သမိုင္း ကိုယ္ေရးပါ သူမ်ားလည္း ဖတ္လို႔ ရပါေစ။
ဆိုတဲ႔ စကားေလးကို ၾကိဳက္မိပါတယ္။ ( ဒီစာသားက ဘယ္စာအုပ္မွာမွန္း မသိ ဖတ္ဖူးေပမဲ႔ ၊ အခု ေနာက္ဆံုး ဖတ္မိတာကေတာ႔ မစုမြန္ ဘေလာ႔ မွာပါ )
ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ဆိုတဲ႔ တစစ ေလးနဲ႔ လူေတြ ပ်က္လာတာပါပဲ။ အခု ေဆြးေႏြးသြားတဲ႔ လူေတြကို ျမင္လိုက္ရတာကေတာ႔ ဒီလို အေရးေတာ္ပံုမွာ ငါသာဆိုရင္ ဘယ္လို စီစဥ္မယ္ ဆိုျပီး ရင္ထဲကို ေတြ႕လိုက္ရတာပါပဲလို႔ ရိုးသားစြာပဲ ေျပာပါရေစ။ အားလံုးရဲ႕ စိတ္ကို ျမင္လိုက္ရတဲ႔ ကဗ်ာတိုေလးပါ။
အဲဒီဓါးႀကီးျမင္ေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးတင္မိုးရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို သတိရမိတယ္။
“အေဖ့အေမြ”
အေဖခ်န္ထား
ေသြးစြန္းဓားျဖင့္
သားက ခဲတံခၽြန္ပါေၾကာင္း။
သူမ်ားေတြ အေလးအနက္ ေရးထားတာကို သေရာ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ စပ္မိလို႔ပါ။
တကယ္ပဲ ၾကည္နူးစရာ ဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္ရာ လြတ္လပ္စြာ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ သေဘာကြဲလြဲျခင္းကို ဖတ္ရလို႔ မပန္နွင့္ ေဆြးေႏြးသြားသူမ်ား ကိုေပါနွင့္ေတးမြန္ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ဖတ္ရတာ ေနာက္က်လို႔ စိတ္မေကာင္းပါေၾကာင္း..
လူငယ္ေတြ အျပဳသေဘာေဆြးေႏြႀကတာ ဖတ္ရလုိ႔ ဝမ္းသာပါတယ္၊ ေခာတ္ႀကီက အမ်ားႀကီး ေျပာင္လဲသြားပါျပီ၊ ႏုိင္သူတုိ႔ ဖုံးလြမ္းမဲ့ေခာတ္ မဟုတ္ႏုိင္ေတာ့ပါ၊ ယေန လူငယ္ေတြဟာ နည္းပညာ အရေရာ အသိပညာပါ ႀကြယ္ဝသူေတြပါ၊ သူတုိ႔ဟာ အမွန္တရားကုိ ေဖၚထုတ္ႀကပါလိမ့္မယ္။
မပန္ ဖဘမွာ ထပ္တင္ေတာ့မွာသာ သိရတာပါ...
ကြန္မန္႔ေတြအေၾကာင္းကိုလည္း တခုတ္တရ သတိေပးခဲ့တာအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မပန္...
ကိုေပါနဲ႔ ကိုေတးမြန္တို႔ကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္...
ဗဟုသုတေတြ အမ်ားႀကီးရလိုက္သလို ကိုယ့္ရဲ႕ခံယူခ်က္နဲ႔ ခ်ိန္းထိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားနည္းခ်က္ေတြ၊ အားသာခ်က္ေတြ ေတြ႕လိုက္ရတာ သိပ္ေကာင္းတယ္...
ျပန္လာဖတ္သူေတြ ေက်းဇူးပါ
အဲဒီမွတ္ခ်က္ေတြထဲ က သူငယ္ခ်င္းေတးမြန္က ဘေလာ့ဂ္ ဆက္မေရးေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕ပရိုဖိုင္းမွာ ပန္ဒိုရာကို နည္းပညာနဲ႕ပတ္သက္လို႕ admin ကူညီလုပ္ေပးထားတဲ့ လင့္ခ္ကိုပဲ ျမင္ရမွာပါ။
ဒါက သူ႕ဘေလာ့ဂ္ အေဟာင္းေလးပါ။
http://ahnai.blogspot.com/
Post a Comment