ပထမဆံုးေတြကို ေရးဖို႕ ကိုေအာင္သာငယ္က ခ်ိတ္ဆက္ထားခဲ့လို႕ ေရးလိုက္ပါတယ္။ ပထမဆံုးေတြ အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႕ ခုတေလာ ေျပာျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ ပထမဆံုးေတြဟာ အေရးအႀကီးဆံုးေတာ့ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ပထမဆံုးျဖစ္ေနဖို႕လည္း မလိုအပ္ဘူး။ ပထမဆံုးဟာ မေမ့ႏိုင္ဆံုးေတာင္မွ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပထမဆံုးေတြက အဓိပၸာယ္တခုခုကိုေတာ့ ေပးခဲ့ပါတယ္ေလ။
က႑ႏွစ္ခု ခြဲထားပါတယ္။ အျပင္ကမၻာနဲ႕ အြန္လိုင္းကမၻာ။
အျပင္ကမၻာမွာေတာ့
ပထမဦးဆံုး ရတဲ့ လက္ေဆာင္
ဆရာႀကီးတင္မိုးရဲ႕အေမ့ေက်ာင္း ဆုိတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလး။ ေဖေဖက ကိုယ့္ကို ကဗ်ာေတြ ခ်စ္ေစခ်င္လို႕ ႀကီးလာရင္ ဖတ္ဖို႕ ဆိုၿပီး ကေလးကင္ပြန္းတပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာေပးခဲ့တာ လို႕ ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
ပထမဦးဆံုးဖတ္ဖူးေသာ စာအုပ္စာေပ
စာမဖတ္တတ္ခင္ကေတာ့ ဆရာႀကီးတင္မိုးရဲ႕ အဲဒီကဗ်ာစာအုပ္ေလးနဲ႕ တျခား တခ်ိဳ႕ ကဗ်ာေတြကို ေဖေဖေမေမတို႕က ႏႈတ္တိုက္ သင္ေပးထားလို႕ အေတာ္မ်ားမ်ားရေနတယ္ လို႕ ေျပာတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ ဖတ္တတ္လာေတာ့ ေရႊေသြး ေတဇ ေတြက စတာေပါ့။ ၀တၳဳစာအုပ္ကိုေတာ့ ၂ တန္းႏွစ္က စၿပီး စဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမဆံုး အစအဆံုး ဖတ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္က သိုင္း၀တၳဳျဖစ္ေနတယ္။ သိုင္းစာအုပ္ေတြကလည္း အတြဲလိုက္ေတြမ်ားေတာ့ စစခ်င္းမွာ လံုးခ်င္းကို ရွာဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဆရာမိုးေက်ာ္သူေရးတဲ့ ေသြးစုပ္ပလူ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳပါ။ နာမည္မႀကီးတဲ့ စာအုပ္ေလးပါ။
ပထမဆံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဖတ္မိသည့္ ေက်ာင္းစာ
ကရင္ သူငယ္တန္း ဖတ္စာအုပ္ထဲက က-ကေလးငယ္ ခ်စ္စဖြယ္လို ကဗ်ာမိ်ဳးကို ကရင္ဗားရွင္းနဲ႕။ ကိုယ္ကေတာ့ ေက်ာင္းမတက္ရေသးပါ။ ကိုယ့္ထက္ ေက်ာင္း တစ္ႏွစ္ေစာတဲ့ အစ္ကိုဖတ္တာကို လိုက္နားေထာင္ၿပီး ဆိုေနခဲ့တာ။
ပထမဆံုး နားေထာင္ခဲ့ေသာ သီခ်င္း
ေခ်ာကလ်ာ... ဆိုတဲ့သီခ်င္း ကို ေဖေဖက ဆိုၿပီး အၿမဲသိပ္ေလ့ရွိတယ္။ နားထဲ အၿမဲစြဲေနေရာ။ ကေလးတုန္းက အိပ္ခါနီးဆိုရင္ ေဖေဖ ေခ်ာတာခ်ိဳျပ လို႕ မပီကလာ ေတာင္းဆိုေလ့ရွိတယ္တဲ့။
ပထမဆံုး ဆိုခဲ့ေသာ သီခ်င္း
သည္းႀကီးမည္းႀကီး စြဲၿပီးခ်စ္သတဲ့ရွင္ … ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က အစအဆံုး ဆိုျပတတ္တယ္လို႕ ေမေမက ျပန္ေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ ကေလးကို သင္ေပးထားတာ ျဖစ္မွာေပါ့။
ပထမဦးဆံုး သူငယ္ခ်င္း (မိန္းကေလး)
မိုးမိုး တဲ့။ သူက ၁ ႏွစ္ႀကီးတယ္။
ပထမဦးဆံုး သူငယ္ခ်င္း (ေယာကၤ်ားေလး)
မမွတ္မိဘူး။
ပထမဦးဆံုး စင္ျမင့္ေပၚတက္ျခင္း
အသက္ ၅ ႏွစ္မွာ ၿမိဳ႕ေလးတခုကို ေျပာင္းတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕က မူႀကိဳေက်ာင္းဖြင့္ပြဲမွာ ကိုယ္က မူႀကိဳေက်ာင္း မတတ္ဖူးေပမယ့္ ကဗ်ာေတြရတယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ကဗ်ာရြတ္ၿပီး အမူအယာနဲ႕ သရုပ္ေဖာ္ ေဖ်ာ္ေျဖေပးရတယ္။၀ဲကာပ်ံကာ ေရႊလိပ္ျပာ ဆိုတာနဲ႕ စတဲ့ ကဗ်ာေလး။ ေခါင္းစဥ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
ပထမဦးဆံုးတက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္း
ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသ ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ရဲ႕ အထက ေက်ာင္းေလးတေက်ာင္းမွာပါ။
ပထမဦးဆံုးဆရာမနာမည္
သူငယ္တန္းက ဆရာမေပါ့။ ေဒၚက်င္ေသာင္း တဲ့။ မူႀကိဳေတာ့ မတတ္ဖူးဘူး။ အေမ့ေက်ာင္းမွာပဲ သင္ခဲ့ရတာေလ။
ပထမဦးဆံုးရဖူးေသာဆု
ပထမဆု။ သူငယ္တန္းမွာ။
ပထမဆံုးေရးေသာ ကဗ်ာ
၄-၃-၂ ေလးလံုးစပ္ကေလး ေတြကို ၅ တန္းေလာက္ကစၿပီး ေအာ္တိုစာအုပ္ေတြထဲ စေရးတယ္။ ပထမဆံုးကေတာ့ ဘာလဲ မမွတ္မိေတာ့။ “ေႏြမိုးႏွင့္ေဆာင္း ရာသီေျပာင္းလည္း ငယ္ေပါင္းမင္းကိုမေမ့ပါ” ဆိုတာမ်ိဳးေတြေပါ့။ ပို႕စကဒ္ ေတြထဲက ဖတ္ဖူးသမွ်ေရာ၊ ကိုယ့္ဘာသာေရးတာေရာ၊ ေပါင္းၿပီး ျဖတ္ညွပ္ကပ္ေတြေရာ ရႈပ္ေနတာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သိပ္သေဘာက်တာေပါ့။ တျခား ထရာေဒရွင္နယ္ ပံုစံေတြကိုေတာ့ ကဗ်ာေရးနည္းေတြ ကိုယ့္ဘာသာ ေလ့လာတဲ့အခါ ေလ့က်င့္တဲ့အေနနဲ႕ ၇တန္း ၈ တန္းေလာက္က စေရးျဖစ္ပါတယ္။ ကာရန္ေတြ မနည္းစဥ္းစားၿပီး ပထမဆံုး အခ်ိဳးပံုစံေလး ရလာတဲ့ ကဗ်ာေလးကို ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း ၀မ္းသာအားရ သိမ္းထားခဲ့တယ္။ ေခါင္းစဥ္ေတာင္ မရွိဘူး။
ႀကိဳးစားရင္းႀကံ
ေရဆန္မွာေလွာ္ရၿမဲ။
စိတ္ဇြဲခိုင္ခိုင္မာလို႕
တို႕တေတြတုယူရမယ္
ေနာင္ရိုးတိုက္ပြဲ။
ပထမဆံုးေရးေသာ ၀တၳဳ
ဒီပို႕စ္မွာ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းမွာ ၀တၳဳစာအုပ္ ေသးေသးေလးေတြေရးၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို ငွားတမ္း ကစားတဲ့အေၾကာင္း ေရးဖူးပါတယ္။ အဲဒီစာေလးေတြကေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီ႕ထက္နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့မွ ေသေသခ်ာခ်ာ စာရြက္နဲ႕ ခ်ေရးျဖစ္တဲ့ ၀တၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ ျပန္ေတြ႕တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ေပးျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
ပထမဆံုး ေက်ာင္းမွာ အရိုက္ခံရျခင္း
တခါမွ ဆရာရိုက္တာ မခံရဘူးလို႕ ဂုဏ္ယူေနတုန္း ၅ တန္းႏွစ္မွာ အတန္းပိုင္ဆရာက ေက်ာင္းတက္တက္ခ်င္းေန႕မွာ တတန္းလံုးကို သူ႕လက္ရာ ျမည္းဖူးေအာင္ ဆိုၿပီး တင္ပါးကို တုတ္အျပားႀကီးနဲ႕ တစ္ခ်က္စီ ရိုက္တယ္။ ဘာမွမလုပ္ပဲ သက္သက္ အရိုက္ခံရလို႕ စိတ္ဆိုးလိုက္တာေလ။
ပထမဦးဆံုး ရင္ခုန္မိသူ
၀တၳဳထဲက ဇာတ္လိုက္ပဲ။ ဆရာ ေနလင္းေအာင္ရဲ႕ သုိင္းေလာကရဲ႕ မကိုဋ္ဥေသွ်ာင္ ဇာတ္လမ္းတြဲ ထဲက မာက်င္းဟူ ဆိုတဲ့ ခပ္တံုးတံုးဇာတ္လိုက္ကေလး။ (ငယ္ငယ္က သိုင္းက်မ္းေတြ ေတာ္ေတာ္ေက်တယ္။ အခုေတာ့ သိုင္းေလာကကုိ ေက်ာခိုင္းခဲ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီ။)
ပထမဦးဆံုး ေက်ာင္းေျပးခဲ့ေသာ အခ်ိန္ကာလ
တကၠသိုလ္ေရာက္မွပါ။ ဒါေတာင္ အတန္းႀကီးမွ။ ေျပးမယ့္ေျပးေတာ့လည္း ဆရာက ဟိုဘက္တခ်က္လွည့္တုန္း ေနာက္ေပါက္ကေန ငံု႕ၿပီး လွစ္ခနဲ လက္တလံုးျခား ေျပးတာ။
ပထမဦးဆံုးေသာက္ဖူးေသာ အရက္
၇ တန္းႏွစ္ စာေမးပြဲေျဖၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ ေျခေထာက္ ဒဏ္ရာရလို႕ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုက္ခဲနာက်င္တာေပ်ာက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေအာင္ ေဖေဖက နည္းနည္းတိုက္ပါတယ္။ ရမ္ လို႕ထင္တာပဲ။ သံပုရာေတြဘာေတြနဲ႕ ေရာၿပီးေတာ့ ျပန္ေဖ်ာ္ေပးထားတာ အ၀င္မဆိုးပါ။ ရီေ၀ေ၀ျဖစ္သြားတဲ့ အရသာကိုေတာ့ အဲဒီကတည္းက ႀကိဳက္သြားတယ္။
ပထမဦးဆံုးေသာက္ဖူးေသာ ေဆးလိပ္
အဘြားအိမ္မွာ ဦးေလးက ဒူးယား စီးကရက္ေလး နည္းနည္း ေသာက္ၿပီး ခ်ထားတာကို မီးျပန္ညွိၿပီး ေကာက္ဖြာၾကည့္လိုက္တာ။ သူျပန္လာေတာ့ စီးကရက္က တိုေနတာကို ေတြ႕ေတာ့ စစ္ေဆးၿပီး ဆူပါေလေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိုးေတြ အျပင္မွာရြာေနေတာ့ လိမ္ေျပာရင္ မိုးႀကိဳးပစ္မယ္ ဆိုၿပီး ေျခာက္တယ္။ ဘယ္အရြယ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိ။ ေအာ္ငိုေသးတဲ့ အရြယ္ေပါ့။
ပထမဦးဆံုးကိုင္ဖူးေသာ လက္နက္
၃ ႏွစ္သမီးေလာက္က စၿပီး ေလာက္ေလးခြေလး ကိုင္ဖူးတယ္။ ကၽြဲခ်ိဳနဲ႕ လုပ္ထားတာ ေသးေသးေလး။
ပထမဦးဆံုးထိုင္ဖူးေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္
ဆိုင္နာမည္ မမွတ္မိေတာ့။ နယ္ၿမိဳ႕ေလး တခုရဲ႕ ကမ္းနားမွာပါ။ မိသားစုနဲ႕ အတူထိုင္တာပါ။
ပထမဦးဆံုး၀င္ေငြရွာဖူးေသာ အလုပ္
အိမ္က စာအုပ္အငွားဆိုင္မွာ ထိုင္တယ္။ ဆိုင္ကေတာ့ ကိုယ္ ၅ ႏွစ္ ၆ ႏွစ္သမီး အရြယ္ကတည္းက စဖြင့္တယ္။ စာရင္းမွတ္တတ္ ေရးတတ္တဲ့ အခ်ိန္က စၿပီး ေက်ာင္းအားခ်ိန္ေတြမွာ ေမာင္ႏွမေတြအားလံုး ေမေမ့ကို ကူလုပ္ေပးတာပါပဲ။ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးခါစက ကေလးေတြကို က်ဴရွင္သင္တာ ကိုယ့္၀င္ေငြစစ္စစ္ေပါ့။
ပထမဆံုး ရည္းစားစာ
ရည္းစားစာဆိုတာ နင့္ကိုခ်စ္တယ္။ ငါ့ကိုျပန္ခ်စ္ပါ။ အေျဖေပးပါ။ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္မ်ိဳး ေရးထားတာကို ေျပာတာဆိုရင္ေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ ကိုယ့္အတြက္ေရးတဲ့ ရည္းစားစာ တစ္ေစာင္မွ မဖတ္ဖူးဘူးလို႕ပဲ ၀မ္းပမ္းတနည္း ေျပာရေတာ့မယ္။
ပထမဦးဆံုးေရာက္ရွိေသာ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္
စကၤာပူပါပဲ။
ပထမဦးဆံုးစိတ္၀င္စားမိေသာ ႏိုင္ငံေရး၀ါဒ
ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ။
ပထမဆံုးစီးရေသာ ဘတ္စ္ကား
ရန္ကုန္မွာေပါ့။ ၄၅ ကား။ ၿမိဳ႕ထဲကေန လွည္းတန္းကို သြားတာ။
ပထမဆံုးအႀကိမ္ထီေပါက္ျခင္း
မေပါက္ဖူးဘူး။ ကံေကာင္းၿပီး အလြယ္တကူ ဘာမွ မရတတ္ဘူး။
ပထမဆံုးေရာက္ဖူးေသာ ပင္လယ္ကမ္းေျခ
နာမည္မေက်ာ္ၾကားတဲ့ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ရြာေလးတရြာက ကမ္းေျခပါ။ ၀ါဆိုလိႈင္းခုန္ ထြက္ခဲ့ၾကတာ။ ေတာ္ေတာ္ငယ္ပါတယ္။ ၂ တန္းႏွစ္ေလာက္ ထင္တာပဲ။ ရြာတန္းထဲေန အၾကာႀကီး လမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီးမွ ပင္လယ္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရတာ ေပ်ာ္လိုက္တာေလ။
အြန္လိုင္းကမၻာႏွင့္ ပတ္သက္သမွ်
ပထမဦးဆံုး ရီဂ်စ္စတာလုပ္ေသာ ဖိုရမ္
ေမာင္း လို႕ေခၚတဲ့ မႈန္ေရႊရည္။ ၂၀၀၄ အေစာပိုင္းကေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ၀င္မေရးျဖစ္ဘူး။ ပုဂံေခတ္ကေတာ့ မမီလိုက္ဘူး။ သိတဲ့အခ်ိန္မွာ ပ်က္သြားၿပီ။ ေနာက္ ၂၀၀၄ မွာပဲ ပလန္းနက္ကို ၀င္တယ္။ ဒါလည္း ဖတ္ပဲဖတ္ပါတယ္။ ၀င္ မေရးျဖစ္။ ၀င္ေရးျဖစ္တဲ့ ဖိုရမ္ကေတာ့ ရတနာမွာ အေတာ္မ်ားမ်ား၊ ေနးတစ္မွာ နည္းနည္းပါးပါး။ ရတနာက ပ်က္သြားၿပီ။ အခုေတာ့ ဖိုရမ္ေတြ ၀င္မဖတ္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီ။
အြန္လိုင္းတြင္ ျမန္မာစာျဖင့္ ပထမဦးဆံုး စ ခ်က္ ျခင္း
၂၀၀၅ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္။ ခ်က္သူငယ္ခ်င္းက ကေဒါင္းညင္သာ (အဲဒီတုန္းက ဒင္းနာမည္က တမ်ိဳး)၊ ဂ်ီေတာ့ခ္ မသံုးေသး။ Yahoo messenger မွာ A type writer ေဖာင့္နဲ႕ ခ်က္တယ္။
ပထမဦးဆံုး ဘေလာ့ဂါသူငယ္ခ်င္း
ဒါလည္း ငေဒါင္း လို႕ပဲေျပာရမွာပဲ။ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ေပၚလာေတာ့ သူက ကိုယ့္ထက္ ဘေလာ့ဂ္ေရးတာ နည္းနည္းေစာထားေတာ့ ကိုယ္ေရးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက ဘေလာ့ဂါျဖစ္ေနၿပီကိုး။
ပထမဦးဆံုးသြားေရာက္လည္ပတ္ဖူးေသာ ဘေလာ့ဂ္
ေမာင္လွနဲ႕ ညီလင္းဆက္ တေယာက္ေယာက္ပဲ။ ဘယ္သူ႕အရင္လည္း မမွတ္မိေတာ့။ ဖိုရမ္ေတြကတဆင့္ ေျခရာခံခဲ့တယ္။
ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ ပထမဦးဆံုးတင္တဲ့ ပို႕စ္
ေက်းဇူးတင္စကား ပါ။
ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ ပထမဦးဆံုးတင္တဲ့ ကဗ်ာ
သၾကၤန္ေတး တဲ့။
ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ ပထမဦးဆံုး တင္တဲ့ ၀တၱဳ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မပါတဲ့ အိပ္မက္ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳလိုလို အက္ေဆးလိုလိုဟာေလးပါ။
ပထမဦးဆံုး ကြန္မန္႕
ေမာင္ေဒါင္းပဲ အရင္ဆံုး လာအားေပးခဲ့တာပါ။
ဒီေလာက္ဆို ေက်နပ္မွာေပါ့ေနာ္။ ပံုရိပ္ ေရးႏိုုင္ရင္ေတာ့ ေရးေစခ်င္ပါတယ္။
ပန္ဒိုရာ
1 week ago
.jpg)
Posts
18 comments:
မပန္ရဲ႕ ပထမဆုံးေတြကို လာဖတ္သြားပါတယ္။
ပန္ပန္႔ ပထမဆုံးေတြ လာစပ္စုသြားတယ္။
ပထမဆုံး ရင္ခုန္တဲ႔သူက ၀တၳဳထဲက ဇာတ္လိုက္တဲ႔။
ခ်စ္စရာေလး။
သူ သိုင္းေလာက ကို ေစာေစာစြန္ ့ခြာသြားတာ ႏွေမ်ာလိုက္တာ..
ကေလာင္စြမ္းေရာ သိုင္းစြမ္းေရာဆို ခုဆို အနက္ေရာင္သိုင္းေလာကသားေတြကို ေကာင္းေကာင္း ေခ်မႈန္းပစ္ႏိုင္မွာ.. :P
တတန္းလုံးအျပစ္မရိွဘဲ ရိုက္တဲ့ဆရာ ကစိတ္ေ၀ဒနာ အခံ ရိွေနပုံရတယ္။
ေရးေပးတာ ေက်းဇူး မပန္ေရ႕
ဖတ္လို႕လည္း ေကာင္းလိုက္တာ
က်ေနာ္လည္း မိုးေက်ာ္သူရဲ႕ သိုင္း၀တၳဳေတြ သိပ္ၾကိဳက္တာ ပထမဆံုးဖတ္ဖူးျပီး အရမ္းၾကိဳက္သြားတဲ့ သူ႕ သိုင္း၀တၳဳက - စကၠဴဓါးနဲ႕ ငါးပန္းခ်ီ -တဲ့။ ပန္းခ်ီကားမွာ ေရးထားတဲ့ ငါးရုပ္ေတြက အမွန္ေတာ့ စကၠဴဓါးလက္နက္ပုန္းေတြဆိုပဲ။ အဲစကၠဴဓါးေတြနဲ႕ လူကို ပစ္လိုက္ရင္ ေသသာသြားေရာ ဒဏ္ရာလည္း ရွာလို႕မရဘူးဆိုပဲ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ စကၠဴနဲ႕ လုပ္ထားလို႕ လူ႕ခႏၶာကိုယ္ထဲ၀င္ျပီးသြားရင္ ေသြးနဲ႕ေပ်ာ္ျပီး ေပ်ာက္သြားလို႕ ဆိုပဲ။
အဲ ငါးပန္းခ်ီထဲက စကၠဴဓါးေတြနဲ႕ အဘတို႕ကို ပစ္ခ်င္စမ္းပါဘိေတာ့ဗ်ာ း)း)
ေရးတက္တဲ့၀ါရင့္ဘေလာ့ဂါၾကီး ပိီသပါေပတယ္ အျပင္ကမၻာနဲ ့ အြန္လိုင္းကမၻာ ၂ ခုစလံုးဖတ္လို ့ေကာင္းတယ္ ။
ေနာက္တခါ သိုင္း၀ထၳဳ စုေရးႀကရင္ မပန္ကို ထိပ္ဆံုးကထည့္မယ္။ သိုင္းေလာကရဲ ့ဥေသ်ာင္ႀကီး အျဖစ္
မပန္က သုံးႏွစ္သမီးမွာ ေလာက္ေလးခြ ကုိင္ျပီး ဘာလုပ္တာတုန္း။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ၾကီးတယ္ ထင္ရဲ႕။ :p
ပန္ ပန္ ပန္ ဒိုးျပား ပန္ ပန္ ပန္ ဒိုးျပား
အသင္ ဘေလာ့ဂါေျပာလိုက္ေတာ့မွပဲ အတိတ္ကို ျပန္ေျပာင္းၾကည့္မိလိုက္ေသာ္ ပန္ဒုိးျပားသည္ကား ပြင့္ႏွင့္ မျခား အလြန္လွေပ၏တကား။ ခြိခြိ
ပန္ ပန္ ပန္ ဒိုးျပား ပန္ ပန္ ပန္ ဒိုးျပား
အသင္ ဘေလာ့ဂါေျပာလိုက္ေတာ့မွပဲ အတိတ္ကို ျပန္ေျပာင္းၾကည့္မိလိုက္ေသာ္ ပန္ဒုိးျပားသည္ကား ပြင့္ႏွင့္ မျခား အလြန္လွေပ၏တကား။ ခြိခြိ
မပန္ပထမဆံုးရဖူးေသာရည္းစားစာသည္လြန္စြာစိတ္ဝင္
စားဖြယ္ရာေကာင္းၿပီး ေလးနက္မႈရွိေပလိမ့္မည္ဟုယူဆ
ရေပသည္.....
ဟာ- လက္၀ဲ သမားပဲ..ေ၀းေ၀းေရွာင္မွ။ ၀ဲေတြ ကူးကုန္အံုးမယ္။
ဒီလိုေလးလဲ ရိုက္ေပးအုန္းမွ။ ႏုိ႔မို႔ ေဆာင္႔ၾကြားၾကြားနဲ႔ :)
ပန္ဒိုရဲ ့ပထမဆံုးေတြက မိုက္တယ္....
လိုင္းကိုစံုေနတာဘဲ....
တခုဘဲ သတိထားရမယ္....
ကိုေအာင္သာငယ္နဲ ့ပန္ဒို ေပါင္းျပီး....
သိုင္းေလာကကို ေမႊ ့ပစ္လိုက္မွာကို...။
သိုင္း၀တ္စံုကေတာ့ ဟိုဆရာ ေျပာပံုအ၇ဆိုရင္..
အ၀တ္စ ကိုက္”ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုန္မွာ...။
မပန္က ၂ တန္းကတည္းက သုိင္း၀တၳဳေတြ ဖတ္ေနျပီကုိး.. သုိင္းက်မ္းေက်တာေပါ့ မပန္ရယ္.. အဟီး.. အမလည္း ရည္းစားစာ တစ္ေစာင္မွ မဖတ္ဖူးပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ထည့္မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ :P မပန္ေရးထားတာက အရမ္းဖတ္လုိ႔ေကာင္းတာပဲ.. :)
ကိုေအာင္.. ပထမဆံုး မွတ္ခ်က္အတြက္ ေက်းဇူး။
မမိုးခ်ိဳသင္း.. ဟုတ္တယ္။ သူ႕ကို သနားရာက စတယ္ဆိုပါေတာ့ေလ. (ဟီး)
ကေမာင္ရင္... အခုလည္း အတြင္းအားေတြေတာ့ က်န္ပါေသးတယ္။
ကိုေအာင္သာငယ္.. ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္ဆိုလို႕ ၀မ္းသာပါတယ္။ သိုင္းေလာကသား( ေဟာင္း)ခ်င္း ျပန္ဆံုရတာ ပို၀မ္းသာပါတယ္။
ေမာင္မ်ိဳး.. ဒီလိုေတာ့ ေျပာပါနဲ႕ကြယ္။ ေနာ္..။
လင္း.. ေနာက္ဆံုးမွာ ႏိုင္မွ ျဖစ္မွာေနာ္။
ပံုရိပ္... ေလးခြေလးက လက္မ ေလာက္ကေလး ရွိတာပါကြယ္။ ေလာက္စာလံုးေတာ့ ထည့္ပစ္လို႕မရ။ သူ႕ခ်ည္းကိုင္ေပါက္ခ်င္ ေပါက္မွပဲ။
ေဒါင္း.. တပန္ပန္ နဲ႕ အၿမီးေလး ေျမွာက္ၿပီး ကေနပါလား။
ိကိုေဆာင္း..... တကယ္ကို ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိျဖစ္သြားတယ္။ ျမင္တဲ့ရွႈေထာင့္က တယ္စူးရွသကိုး။
မေက.. ညွင္းရိွတဲ့ေနရာကို ၀ဲမေပါက္ေတာ့ပါဘူး။ ေၾကာက္နဲ႕။
ကလူသစ္.... ဘာာာ. ဘာေျပာလိုက္တယ္။အာဏာရွင္စနစ္ကို အားေပးတယ္ေပါ့ေလ..။
ကိုဆူးေရ.... ၀တ္စံုကုိ မ်က္စိထဲေတာင္ ျမင္ေယာင္သြားတယ္။ ကိုေအာင္သာငယ္ကေတာ့ ဆံရွည္နဲ႕ဆိုေတာ့ ပိုလိုက္မယ္။ ဆံပင္ကို ႀကိဳးေလးစည္းလိုက္ရုံပဲ။
မႏုစံ.. ေအာ္.. ကိုယ့္လိုလူမ်ိဳး ရိွေသးသကိုး။
မ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာေလးက စိတ္မွန္းနဲ႔တင္ အရမ္းကို ေအးခ်မ္းမယ္လို႔ ထင္တယ္။ ပထမဆံုး ပင္လယ္ကမ္းေျခကိုသြားတဲ့အခ်ိန္... အဲဒီအေပ်ာ္ေတြ ကူးစက္သြားတယ္။ ပထမဆံုးေတြကို သိခြင့္ရတဲ့အတြက္ tag ေပးတဲ့သူကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေအးခ်မ္းသူ
ဟီးဟီး... ဟုတ္သဗ်ာ... ပထမဆံုး ၀ါဒကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ တူတူပဲ။ အဲဒါဟာ သူတုိ႔ စာအုပ္ေပၚမွာ ေရးထားတာေတြက မွန္လြန္းလို႔နဲ႔၊ ကိုယ္က မြဲလို႔ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ႏွစ္ခုလံုးပဲ။
ဒါေပမဲ့ သူတို႔ Utopia ဆိုတာႀကီးဟာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္တာရယ္၊ သူတို႔ ၀ါဒက လူ႔ယဥ္ေက်းမႈရဲ့ ဘက္ေပါင္းစံုမွာ အရမ္းကို လႊမ္းမိုးလြန္းတာရယ္ ေၾကာင့္... က်ေနာ္ သိပ္သေဘာမက်ေတာ့ဘူး။ အႏုပညာကိုပါ အစိုးရ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ည္းပဲ လုပ္ပစ္တာမ်ိဳး ကေတာ့ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္။
ျပည့္စံုတဲ့ အခမဲ့ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးရရံုနဲ႔ က်ေနာ့္ ကိုယ္ပိုင္ လြတ္လပ္ခြင့္ကို အဆံုးအရႈံးခံဖုိ႔ဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ခက္ခဲပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ ေနထိုင္ အသံုးအေဆာင္ေတြကို ထုတ္ေပးေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ စားသံုးဖုိ႔ စိုက္ပ်ိဳး ေမြးျမဴေပးေနတဲ့ လယ္သမားေတြရဲ့ အေရးပါမႈကို အသိအမွတ္ ျပဳၿပီး သူတို႔ကို ေကာင္းမြန္တဲ့ လူေနမႈဘ၀မွာ ရွိေစခ်င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ကေတာ့ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ :)
Post a Comment