စိမ္းရြက္ႏုေပၚက မိုးေရစက္မ်ား

ခ်စ္ေလေျပ က တက္ဂ္ထားခဲ့တာပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းကအျဖစ္ကေလးေတြ။ ဘယ္လို ေဆာ့ကစားခဲ့ပါသလဲတဲ့။

မွတ္မိသေလာက္ ငယ္ငယ္က ကစားနည္း အေတာ္စံုေအာင္ ကစားျဖစ္ခဲ့သည္။ ကစားဖို႕ အခ်ိန္လည္း ေကာင္းေကာင္း ရခဲ့တာပဲ။ အသက္ မတိမ္းမယိမ္းကြာတဲ့ အကိုနဲ႕ေပါင္းၿပီး ေယာက်ၤားေလးေတြ ကစားတဲ့ နည္းေပါင္းစံု ကစားသလို မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႕လည္း မိန္းကေလးလို ကစားခဲ့သည္။

သားေရကြင္းကေလးေတြနဲ႕ပင္ ကစားနည္းကစံုလို႕။ အကိုရယ္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ရယ္ႏွင့္ ဆိုလွ်င္ လမ္းမမွာ ၀ါးျခမ္းျပားတိုေလး စိုက္၊ တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ႏွစ္ကြင္းက်ဆိုၿပီး အဲဒီမွာတင္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အေ၀း တစ္ေနရာကေန အလွည့္က်ပစ္။ သားေရကြင္း ထြက္က်သြားေအာင္ ပစ္ႏိုင္ရင္ ပစ္ႏိုင္သူကယူ။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက စည္း၀ိုင္းကေလး ၀ိုင္းၿပီး သားေရကြင္းကေလးကို အေ၀းက တစ္ကြင္းခ်င္း လက္၀ါးေပၚ တင္ၿပီး တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ပစ္ခ်။ ကြင္းေလးအခ်င္းခ်င္း ထပ္သြားလွ်င္ယူ။ မိုးေတြဘာေတြရြာလို႕ အိမ္ေအာက္ မဆင္းရဘူး ဆိုလွ်င္ေတာ့ နံရံမွာ သံတစ္ေခ်ာင္းစိုက္ သားေရကြင္းေတြခ်ိတ္ အေ၀းကလွမ္းပစ္။ ျပဳတ္က်လွ်င္ယူ။

မိန္းကေလးေတြ ကစားနည္း က်ေတာ့တမ်ိဳး။ သားေရကြင္းေတြ အမ်ားႀကီး ခ်ိတ္ဆက္ကာ ႀကိဳးလုပ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္က ႀကိဳးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ကိုင္ထားၿပီး တစ္ေယာက္က ႀကိဳးေပၚမွာ ခုန္သည္။ ခုန္ပုံခုန္နည္းက အဆင့္ဆင့္။ သတ္မွတ္ထားေသာ ပံုစံမ်ိဳးစံုႏွင့္။ ႀကိဳးတန္းက တေျဖးေျဖး ျမင့္လာသည္။ ခုန္ေနတုန္း အမွားျဖစ္သြားလွ်င္ ကိုယ္က ႀကိဳးတန္းကိုင္လုပ္။ သူမ်ားက ခုန္။ တခါတေလက်ေတာ့ ေယာက်ၤားေလးေတြပါ လာကစားသည္။ မူလတန္းအရြယ္က ေန႕လည္စာစားခ်ိန္ေတြမွာ ဒီကစားနည္းက ေက်ာင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ ေခတ္စားသား။

သားေရကြင္းနဲ႕ကစားနည္းလို ဆန္ဆန္ တျခားနည္းေတြရွိေသးသည္။ ရႊ႕ံျဖင့္လုပ္ေသာ ေလာက္စာလံုး ဖန္ေဂၚလီ ၀မ္ဒိုးဟု ေခၚေသာအလံုးမ်ိဳးစံု ရွိသည္။ အဲဒီလို အလံုးေလးေတြကို စုပံုကာ လွိမ္႕သည္။ က်င္းတူးၿပီး ၀င္ေအာင္လွိမ့္သည္။ တခါတေလ ဂ်င္ေပါက္သည္။ ဂ်င္ကေတာ့ သံေခ်ာင္းပါလို႕ နည္းနည္း အႏၱရာယ္ရွိသည္။ ဒိုးထိုးသည္။ မန္က်ည္းေစ့ ခေရေစ့မ်ားႏွင့္ ဇယ္ေတာက္ကစားနည္း။ အပံုပံုကာ အကြက္ေရႊ႕ကစားနည္း ဒါေတြရွိေသးသည္။

မိန္းကေလးဆန္ဆန္ စြဲစြဲလန္းလန္း ကစားတာ တစ္ခုကေတာ့ အရုပ္တမ္း ကစားသည္ဟု ကိုယ့္ဖာသာေခၚၾကေသာ ကစားနည္း ျဖစ္သည္။ စကၠဴကို ရွည္ရွည္ေလးေခါက္ ျပန္ခ်ိဳးခ်ၿပီး လက္ပံုစံ စကၠဴေခ်ာင္းကေလးကို ညွပ္ထိုးကာ မ်က္ႏွာပံုကိုေရးဆြဲၿပီး အရုပ္ကေလး လုပ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အ၀တ္စေလးေတြ ညွပ္ကာ အက်ီအ၀တ္အစား မ်ိဳးစံုဆင္သည္။ စကၠဴဗူးေတြ စုေဆာင္းကာ အိပ္ခန္း ဧည့္ခန္း စသည္ျဖင့္ အိမ္ေဆာက္သည္။ အခုေခတ္လို ဘာဘီရုပ္ေတြ ၀မ္းဆက္ ေစ်းႀကီးေပး ၀ယ္ခဲ့ရသည္မဟုတ္။ အားလံုး ကိုယ့္ဖာသာ လုပ္ၾကသည္ခ်ည္း။ အရုပ္ပိုင္ဆိုင္သမွ် ကိုယ္တကယ္ပိုင္ရသလို ေပ်ာ္ရသည္။

ကေလးေတြ စုမိၿပီး လူစံုလွ်င္ စေနတနဂၤေႏြလို ပိတ္ရက္ကို အေသအခ်ာ ႀကိဳခ်ိန္းကာ ကစားၾကသည့္ ကစားနည္းေတြလည္း ရွိေသးသည္။ တစ္နည္းကေတာ့ မုန္႕ေစ်းေရာင္းတမ္း။ အဲဒါက အစကတည္းက ကိုယ္ဘာေရာင္းမည္ဆိုတာ ႀကိဳညိွထားၾကရသည္။ ထမင္းဟင္း ေရာင္းမည့္လူႏွင့္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ေရာင္းမည့္လူႏွင့္။ ကုန္ၾကမ္း ေရာင္းမည့္လူက ရွိေသးသည္။ အဲဒီကစားနည္းဆိုလွ်င္ အိမ္လမ္းၾကား တစ္ခုခုမွာ ကိုယ့္ေနရာျဖန္႕ခင္း ၿပီး ေစ်းတန္းႀကီး လုပ္ၾကသည္။ ပစၥည္းပစၥယ အေတာ္လိုသည္။ လူမ်ားဖို႕လည္း လုိသည္။ ခင္းထိုင္စရာ ပလတ္စတစ္ျပား ထိုင္ခံု အိုးခြက္ပန္းကန္ ခင္းက်င္းၾက။ သစ္ရြက္ကေလးေတြ အသီးေလးေတြ ပန္းပြင့္ကေလးေတြ လွီးၾကခၽြတ္ၾက ။ သဲေတြ ေရေတြလည္းပါေပါ့။

အဲဒီလို ခ်ိန္းပြဲကစားတာေတြမွာ မည္သူမွ သိပ္ကစားဖူးမည္ မထင္တာကေတာ့ ကတန္းခုန္တန္း ကစားတာ ဇာတ္ေထာင္တာ ျဖစ္သည္။ အဲဒီနည္းက အကိုအမ ၀မ္းကြဲေတြ ငယ္ငယ္ကတည္းက စခဲ့တာျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးေတြရွိေသာ နယ္ကို သြားလည္လွ်င္ အဲဒီမွာ အသက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အကို၀မ္းကြဲ သူေဌးသား တစ္ေယာက္ရွိသည္။ ဇာတ္ပြဲေတြ စတိတ္ရိႈးေတြ ၾကည့္ၿပီးလွ်င္ သူကပိုးမေသ။ ဘက္ထရီမီး အ၀တ္အစား တီးမႈတ္တူရိယာ အားလံုး စပြန္ဆာလုပ္ကာ ပြဲေထာင္သည္။ ကေလးေတြေဆာ့ေသာပြဲကို လူႀကီးေတြပါ လာၾကည့္ၾကသည္။ ငယ္ငယ္က သူ႕ကို အားက်သည္။ ကိုယ္ ငါးတန္းအရြယ္ေလာက္ ေရာက္လာေတာ့ အိမ္က အစ္ကိုအပါအ၀င္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို စည္းရုံးသည္။ ေဖ်ာ္ေျဖမည့္သူက ေဖ်ာ္ေျဖဖို႕ လာၾကည့္မည့္ သူကလည္း လာၾကည့္ဖို႕။ အိမ္မွာကလည္း တီးမႈတ္တူရိယာ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိသည္။ ပု၀ါေတြ အ၀တ္အစားေတြ စုေဆာင္းၾက။ ေရေဆးေရာင္စံု ဗူးကေလးတစ္ခု ရွိေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ နဖူးစည္းေတြ ဘာေတြ စာလံုးေဖာက္ ေရး။ ဇာတ္ညႊန္းေရး ဇာတ္တိုက္။ အမယ္.. သီခ်င္းေတာင္ စပ္လိုက္ၾကေသးသည္။ ဒီၾကားထဲ စိတ္ေကာက္သူႏွင့္ အိမ္ကသိသြားလို႕ အေဆာ္ခံရသူႏွင့္ ဇာတ္ေခါင္းခဏခဏ ကြဲၾကရေသးသည္။

ေနာက္တစ္နည္း ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ကစားတာကေတာ့ ပန္ဒိုရာဟု ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး ေလွ်ာက္ေရး ျဖစ္လာမည့္ အေလာင္းအလ်ာေလးက ဗီဇျပျခင္း ျဖစ္သည္။ စာေပကို ၀ါသနာပါေသာ ေဖေဖက ကိုယ္ငယ္ငယ္က စာအုပ္ အေရာင္းအငွား ႏွင့္ စာေရးကိရိယာ ဆိုင္ကေလး အိမ္မွာ ဖြင့္ထားသည္။ ပန္ဒိုရာသည္ စာအုပ္ေတြၾကား ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသည္ဟု ေျပာႏိုင္သည္။ ေက်ာင္းအားခ်ိန္မွာ စာအုပ္ဆိုင္လည္း ကူထိုင္ရသည္။ အဲဒီ ငါးတန္းႏွစ္ေလာက္မွာပဲ ဖတ္ရုံတင္မက ေရးခ်င္တဲ့ပုိုးက ရြလာသည္။ ဗလာစာရြက္မ်ားကို ေလးေခါက္ေခါက္ စာအုပ္ကေလး ျဖစ္ေအာင္ခ်ဳပ္ကာ တိုလီမုတ္စေတြ ေရးေတာ့သည္။ ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို စည္းရုံးသည္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းကာ စာအုပ္ေပါက္စကေလးေတြကို အတန္းထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ငွားစားသည္။ သူတို႕က ဖတ္ခ်င္လွ်င္ ဗလာစာရြက္ အလြတ္ႏွင့္ ေပးေခ်ကာ ငွားရသည္။ အဲဒီရလာေသာ စာရြက္လြတ္မ်ားမွာ ကိုယ္တို႕က အသစ္ထပ္ေရးႏွင့္ ဟန္ကိုက်လို႕။ ေနပါဦး .. အဲဒီတုန္းက ကေလာင္နာမည္ .. တကၠသိုလ္ ပန္ဦးတဲ့ … ဟားဟား။ သူငယ္ခ်င္းနာမည္ကလည္း တကၠသိုလ္ ေတာ့ ပါသည္။ ေမ့သြားၿပီ။ ကေလးေတြ ၾကံၾကံဖန္ဖန္။ အခုပန္ဒိုရာ နာမည္ယူေတာ့ အဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ ပန္ဦးကို ေမ့ေနသည္။ ပန္ခ်င္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္။ အခုဒီစာေရးမွ သတိရသည္။

အဲဒီကိစၥေတြ ငါးတန္းေက်ာင္းပိတ္ခါနီးမွာ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားပံုကေတာ့ ဒီလို။ ပန္ဒိုရာက အဲဒါေတြလုပ္ေနတာကို အိမ္ကသိသြားမွာေတာ့ ရွက္သည္။ အစ္ကိုကိုလည္း ျပန္မေျပာဖို႕ ပိတ္ထားသည္။ စာအုပ္ကေလးေတြ အားလံုးကို သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ထံမွာ အပ္ထားသည္။ ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ သူက သိမ္းေပးသည္။ တေန႕ေတာ့ သူ႕အေဖက ေတြ႕သြားသတဲ့။ ကေလးေတြျဖစ္ၿပီး ၀တၱဳေတြ ခ်စ္ေၾကာင္းၾကိဳက္ေၾကာင္း ပါတာေတြ ေရးရမလား ဆိုၿပီး သတင္းစာလို႕ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ကေလး တစ္အုပ္ကလြဲလို႕ က်န္အားလံုး ၿဖဲဆုတ္လိုက္ သတဲ့။ အဲဒီေခတ္က အျပင္စာဖတ္လွ်င္ ကေလးေတြ ရည္းစားထားမည္စိုးကာ တခ်ိဳ႕မိဘေတြက တားျမစ္ခ်င္ေသာ ေခတ္ေပကိုး။ အခုေတာ့ ဘာအမွတ္တရမွ မက်န္ခဲ့ေတာ့ပါေလ။

ေနာက္ထပ္ လူအမ်ားနဲ႕ ကစားသည့္ ကစားနည္းေတြကေတာ့ အားလံုး ကစားဖူးမည့္ ေရႊစြန္ညိဳ ၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ ထုတ္ဆီးတိုးတမ္း ဖန္ခုန္တမ္း စစ္တိုက္တမ္း ။ နည္းနည္းပိုၿပီး အားကစားဆန္လာတာကေတာ့ ေဘာလံုးကန္ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ က်ားထိုး စစ္တုရင္ထိုး။ အစ္ကိုနဲ႕က မတိမ္းမယိမ္းဆိုေတာ့ ေပါက္ကရလုပ္ဖို႕ ေတာ္ေတာ္ အေဖာ္ရသည္။ ဘယ္မွ မထြက္ရဆိုလွ်င္လည္း ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အင္ဒိုး ကစားဖို႕ေတာ့ အေဖာ္ရေနေသးတာပဲ။ ေမာင္ေလးကိုေတာ့ ငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္ရႈပ္သည္ထင္သည္။ သူ႕ကိုမေခၚလို႕လည္း မရ။ ကစားဖို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီသြားလွ်င္ ကေလးပါေခၚသြားဟု ေမေမက တခါတည္း ကေလးထိမ္းခိုင္းသည္။ ကိုယ္က သိပ္မၾကည္။ ေနာက္ပိုင္း သူေတာ္ေတာ္ေလး ႀကီးလာေတာ့မွ ကစားတာ နည္းနည္း အေဖာ္ရ လာသည္။

ေနာက္ထပ္ ကစားနည္းေတြ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ တကယ္ေတာ့ အမ်ားၾကီး က်န္ေသးသည္။ မွန္ကို ေနေရာင္မွာ ထိုးကာ ပလတ္စတစ္ အရုပ္ကေလးမ်ားခ် ပိတ္ကားေထာင္ကာ ရုပ္ရွင္ျပတန္းတို႕။ စကၠဴေလွ သစ္သားေလွ ကေလးေတြ ေရေျမာင္းထဲ လႊတ္တာတို႕၊ သဲအိမ္ကေလးေတြေဆာက္တာတို႕ စသည္ စသည္။ နည္းနည္း လူၾကီးဆန္ကာ ညစ္လာသည့္ ဖဲရိုက္တာ ကက္ဆြဲတာလို ကစားနည္းကေတာ့ ရွစ္တန္း ကုိးတန္း အရြယ္ေလာက္မွ စတတ္ေျမာက္သည္။ အဲဒီအရြယ္ကေတာ့ ကေလးေလးလို႕ မေခၚႏိုင္ေတာ့ ထင္သည္။

ငယ္ငယ္က ကစားပံု ကစားနည္းေတြဟာ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ဘ၀နဲ႕ ဘယ္လို ဆက္စပ္မလဲ ဆိုတာ ေတြးၾကည့္မိ ေနေသးသည္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ကစားခ်ိန္ လံုေလာက္တယ္ လို႕ကို မထင္ေလ။ ကေလးဆိုတာ ကစားရမည္ ဆိုလွ်င္ ၀ သည္လို႕ကိုမရွိ မဟုတ္လား။ အခု ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ အခုေခတ္ ကေလးေတြနဲ႕ ယွဥ္လွ်င္ ထူးေထြဆန္းျပား ကစားစရာေတြ မရွိေသာ္လည္း အိမ္ထဲေရာ အိမ္ျပင္မွာပါ ေတာ္ေတာ္ ကစားခ်ိန္ရခဲ့သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ အျပင္စာေတြ ဆိုလည္း အိမ္မွာ ရွိတာေတြ ဖတ္ႏိုင္လို႕ကေတာ့ လြတ္လပ္စြာ ဖတ္ခြင့္ရခဲ့သည္ပဲ။ ဒါေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္းစာကိုလည္း မလစ္ဟင္းခဲ့ပါ။ က်ဴရွင္လည္း တက္စရာမလို။ အခုႀကီးလာေတာ့ ဘာျဖစ္လာခဲ့သလဲ။ ဘယ္လိုဆက္စပ္သလဲ။

တကယ္ေတာ့ ကေလးဘ၀က ကစားၾကတာေတြဟာ ဘ၀ေသးေသးေလးေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး အစမ္း တည္ေဆာက္ၾကည့္ ေနၾကတာ ဟုပင္ ေျပာႏိုင္မည္ထင္သည္။ ငယ္ငယ္က ကစားနည္းေတြမွာလည္း ညိွႏိႈင္းရတာေတြ ပါသည္။ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ ပါသည္။ ေလာဘေလးေတြ ပါသည္။ ေပ်ာ္ရတာေတြ ပါသည္။ ရန္ျဖစ္ရတာေတြ ပါသည္။ ႏုိင္တာ ရႈံးတာေတြလည္း ပါသည္။ ကစားပြဲ ၿပီးေတာ့လည္း ၿပီးသြားတာပဲ။ ကေလးေတြ ကေတာ့ ျဖဴစင္ပါသည္။ အဲဒီလို ကေလးဘ၀က ဘယ္လုိပဲ အစမ္းတည္ေဆာက္ခဲ့ ေပမယ့္လည္း အခုႀကီးလာေတာ့ေရာ လူ႕ေလာကရဲ႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းေတြၾကားမွာ ေလာဘေဒါသေတြ ခ်ဳပ္ထိန္းလို႕ ဘ၀မွာ ေနေပ်ာ္ေအာင္ အေနတတ္ပါၿပီတဲ့လား။ ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ေရာ သေဘာထား ႏိုင္ပါေသးရဲ႕လား။ အင္း… စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြကေရာ ၿပီးဆံုးခဲ့ၿပီလား။

အျပင္ကို ေငးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္ရြက္ေတြေပၚက သြယ္တန္းက်ေနတဲ့ မိုးေရစီးေၾကာင္းေတြကို ေလရူးက အပိုင္းပိုင္း ျဖတ္ေတာက္လို႕ ဟုိလြင့္ဒီလြင့္။

ပန္ဒိုရာ