စက္ဘီးကေလး

စက္ဘီးကေလးတစ္စီး ရွိသည္ဆိုပါစို႕။ ေျမနီနီ လမ္းကေလးတစ္လမ္း ရွိသည္ဆိုပါစို႕။ လမ္းကေလး၏ ေဘးတဘက္တခ်က္မွာ ေတာပန္းေလးေတြ ျမက္ပင္ေတြ အၿပိဳင္းအရိုင္း ေပါက္ခ်င္ေပါက္ေနမည္။ လယ္ကြင္းေတြျဖင့္ စိမ္းခ်င္စိမ္းေနမည္။ စက္ဘီးကေလး လိမ့္သြားဖို႕ လမ္းကေလးတစ္ခုသာ လိုအပ္ပါသည္။



ေျမနီလမ္းေလးလား။ ကတၱရာလမ္းေလးလား။ ေျမခံမာၿပီး ေခ်ာေမြ႕ေသာ လမ္းကေလး မျဖစ္လွ်င္ေတာ့ သြားရတာ နည္းနည္းခက္မည္။ လမ္းကေလး ပီပီျပင္ျပင္ မဟုတ္လွ်င္ ဘယ္လိုျဖစ္လာမလဲ။ တကယ္ေတာ့ လမ္းကေလးရယ္လို႕ ရွိမေနလည္း စက္ဘီးကေလး တစ္စီးသာ ရွိခဲ့လွ်င္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ ျဖတ္ေက်ာ္မသြားႏိုင္ဘူးလား။ ဒါဆိုလွ်င္ေတာ့ လမ္းကေလး ေဖာက္မထားလည္း ကိစၥမရွိေတာ့။ စက္ဘီးကေလးက ဆက္လက္ေျပးလႊားေနပါဦးမည္။

စက္ဘီးကေလးဆိုသည္မွာ စက္အားကိုးျဖင့္ အလိုအေလ်ာက္ ေျပးလႊားႏိုင္ေသာ ယာဥ္တစ္စီးမဟုတ္။ ေျခေထာက္ျဖင့္ နင္းဖုိ႕လိုသည္။ ေျဖးေျဖးနင္း။ ျမန္ျမန္နင္း။ တစ္ခ်က္ခ်င္းနင္း။ အားကုန္နင္း။ ေမာလွ်င္ ခဏနားရင္း အရွိန္ကေလးျဖင့္ ဆက္လွိမ့္သြား။ အေကြ႕ဆို လက္ကိုင္ကို ထိန္း။ ကုန္းဆင္းကေလးဆိုလွ်င္ေတာ့ သတိျဖင့္ ေလွ်ာခ်ရမည္။ ကုန္းျမင့္ျမင့္ကို တက္ဖို႕ ခပ္ေ၀းေ၀းကတည္းက အရွိန္ယူထားရမည္။ တစ္ေယာက္တည္းလား။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စီးမွာလား။ တခုခုကို သယ္ေဆာင္ၿပီး စီးမွာလား။ လက္ႏွစ္ဘက္လံုး လြႊတ္စီးလွ်င္ေတာ့ စြန္႔စားမႈ မ်ားလြန္းသည္ဟု မထင္ဘူးလား။



စက္ဘီးကေလးျဖင့္ ေက်းလက္ရနံ႕ကို သယ္လာခ်င္ပါသည္။ တ၀က္တပ်က္သာ စက္မႈဆန္လာသည့္ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုကို ကိုယ္စားျပဳလို႕ေပါ့။ ညေနခင္း၏ ကန္ပတ္လမ္းကေလးမွာ ေလျပည္ေအးေအးလည္း သာသာ တိုးေ၀ွ႕ေနေစခ်င္ေသးသည္။ အဲသည္လိုအခ်ိန္မွာ ေကာင္ကေလးက ေရွ႕ကနင္းလို႕ ေကာင္မေလးက ကယ္ရီယာခုံမွာ ထိုင္လို႕ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ လမ္းက ဆိုးလို႕ျဖစ္ျဖစ္ အေကြ႕ကိုေရာက္လို႕ျဖစ္ျဖစ္ ဒါမွမဟုတ္ ေကာင္ကေလးကိုက စက္ဘီးလက္ကိုင္ကို တမင္ လႈပ္ယမ္းလိုက္လို႕ျဖစ္ျဖစ္ စက္ဘီးကေလး ယိမ္းခနဲ ျဖစ္သြားတဲ့အခါ…။ ေကာင္မေလးက ေၾကာက္တတ္လို႕ ဒါမွမဟုတ္ ေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္တဲ့အခါ ….။

ေစတီျဖဴျဖဴေလးရွိရာ ကုန္းျမင့္ကေလးအတိုင္း တက္လာမည္။ ျမစ္ကမ္းတေလ်ာက္ ကမ္းနားလမ္းကေလးအတိုင္း ျပန္ဆင္းသြားမည္။ သစ္သားျပားေလးမ်ား မညီမညာခင္းထားေသာ တံတားေလး ရွိခဲ့လွ်င္ေတာ့ ဂ်လိမ္းဂ်လိမ္းျဖင့္ အသံျမည္ဦးမည္။ ဗြက္အိုင္ကို ေက်ာ္မည္။ ေစ်းတန္းကေလးကို ျဖတ္မည္။ ေခါင္းရြက္ဗ်တ္ထိုး ေစ်းသည္မ်ား။ လမ္းေဘးေစ်းသည္မ်ား။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ခံုပုကေလးမ်ား။ လူေတြ ပိတ္ဆို႕လြန္းလွ်င္ေတာ့ ခဏဆင္းၿပီး တြန္းရပါမည္။ မိုးရြာခဲ့သည္ဆိုပါစို႕။ ထီးကို လက္တစ္ဖက္က ကိုင္ၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္က စက္ဘီးလက္ကိုင္ကို ထိန္းကာ သင္စက္ဘီးစီးဖူးပါသလား။



စက္ဘီးကေလးသည္ ကၽြီကၽြီဟု တမင္တကာ အသံျမည္ေအာင္ ကတၱရာလမ္းႏွင့္ ဘီးကို အရွိန္ျဖင့္ ပြတ္တိုက္ႏိုင္စြမ္းမရွိပါ။ ေ၀ါေ၀ါဟု စက္သံေပးကာ မီးခိုးဖုန္လံုးမ်ား တလိမ့္လိမ့္ျဖင့္ ေလထုကုိ ညစ္ညမ္းေအာင္ မထားခဲ့ပါ။ စက္ဘီးကေလးက အသစ္ျဖစ္ရန္လည္း မလိုပါ။ သံေခ်း နည္းနည္းပါးပါး တက္ေနႏိုင္သည္။ ဘီးဖံုးမွာ ခ်ိန္းဖံုးမွာ ကယ္ရီယာခံုေနာက္မွာ မီးေတာက္ပံု ပန္းပြင့္ပံု ၾကယ္ပံု စတစ္ကာေတြ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ကပ္ခ်င္ကပ္ထားမည္။ စက္ဘီးကေလးက အနီေရာင္ ဒါမွမဟုတ္ အစိမ္းေရာင္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထိုင္ခံုျမင့္ျမင့္ လက္ကိုင္နိမ့္နိမ့္ ဘားတန္းကေလးနွင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ ၿပိဳင္ဘီးေလးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အားကစားက်င့္ေသာ စက္ဘီးကေလးတစ္စီး မဟုတ္ပါ။ စက္ဘီးကေလးစီးလွ်င္ ဟဲလမက္ ေဆာင္းစရာမလို။ အားကစား၀တ္စံု ၀တ္စရာမလို။ ေရွ႕ကျခင္းကေလးထဲမွာေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ပန္းပြင့္ေမႊးေမႊးေလးေတြ အျပည့္ ထည့္ထား လိုက္ခ်င္ေသးသည္။



ဘယ္သူ႕ကိုမွေတာ့ နာက်င္ေအာင္ ၀င္မတုိက္မိခ်င္ပါ။ စက္ဘီးကေလးသည္ တိုက္ဖို႕ မဟုတ္ပါ။ ၿပိဳင္ဖို႕မဟုတ္ပါ။ တေနရာရာကို အေရာက္သြားဖို႕ေတာင္ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ပါမည္။ စက္ဘီးကေလးသည္ ရပ္မေနေသာအခါ ေလကိုတိုးရင္း တလိမ့္လိမ့္ ေျပးသြားဖို႕သာ ျဖစ္ပါသည္။ အတိတ္ေတြ အနာဂတ္ေတြ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ခဏ ခြာခ်ထားခဲ့ပါ။ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ အနက္အဓိပၸာယ္ေတြ ဆိုလိုရင္းေတြ လုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ရမွာေတြ တာ၀န္ယူမႈေတြ က်င့္၀တ္ေတြ … စကားလံုးေတြ အားလံုး ကင္းစင္ေနသည့္ စက္ဘီးကေလး သက္သက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ေတြ ခဏအားလပ္တဲ့အခါ စက္ဘီးကေလး တစ္စီးကို နားလည္ရုံေလး ေငးေမာမၾကည့္ခ်င္ဘူးလား။ ေဟာဒီမွာ.. ဘဲလ္ သံ ကလင္ကလင္ေပးလို႕ စက္ဘီးကေလး လိမ့္လာေနၿပီ။



ပန္ဒိုရာ



(ဒီလို အက္ေဆးေလးေတြ ေရးဖို႕ႀကိဳးစားေနတုန္းပဲ။ အရင္ကလည္း ႀကိဳးစားေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ခ်င္ရင္

နံနက္ခင္းႏွင့္စကားေျပာျခင္း

Identity

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မပါတဲ့အိပ္မက္ )