အခုတေလာ ဒါမ်ိဳးေတြ ေခတ္စားေနတယ္

လူသားတုိ႕သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ အသက္ရွင္ေနၾကသတဲ့။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို သိလွ်င္ အံ့ၾသသြားပါလိမ့္မည္။ ထိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဟူသည္ သူတပါး၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ ဆိုရေသာ္ လူရာ၀င္၊ လူ၀င္ဆန္႕၊ လူတန္းေစ့၊ လူ့ေဘာင္၊ လူမႈေရး၊ လူ႕ဂုဏ္သိကၡာ စသည့္ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားေအာက္တြင္ ကိုယ္မဟုတ္ေသာ အျခားသူမ်ား၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ရန္ လူတို႕သည္ က်ိဳးႏြံစြာ ေနထိုင္ၾကေလသည္။ လူ ဟူသည့္စကားလံုး မပါေသာ အျခား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားမွာ ေခတ္မီ၊ ေခတ္ေပၚ၊ ေခတ္ၿပိဳင္၊ ေခတ္က်န္၊ စတိုင္၊ ဖက္ရွင္၊ စတန္႕ စသည္တို႕ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ေခတ္မီနည္းပညာမ်ား ထြန္းကားလာေသာအခါ ကမၻာႀကီးသည္ ရြာႀကီးျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ ကမၻာဟာ ရြာမျဖစ္ခင္ကေတာ့ ေတာ ပါပဲ။ ေတာထဲမွာ ဒါ၀င္က ေမ်ာက္မ်ိဳးေစ့ေတြ ႀကဲခ်လုိက္သည္။ လူေတြ လက္ေဆာ့ေျခေဆာ့ ျဖစ္လာေသာအခါ ခရစၥတိုဖာကိုလံဘတ္စ္က ကမၻာလံုးလံုးေပၚမွာ လိမ့္ရင္း အေမရိကကို ေတြ႕ရွိသြားသည္။ ကမၻာသည္ ကမၻာဆန္ဆန္ ျဖစ္လာျပန္ေတာ့ (ကမၻာဟာ ကမၻာမဆန္လို႕ ဘာဆန္ရမွာလဲ) ဂ်ိဳးဇက္စတီးဂလစ္ဇ္က အစာမေၾကမႈေတြကို ဖြင့္ခ်လိုက္သည္။ ေသာမတ္စ္ဖရီးမင္းကလည္း ကမၻာကို တူျဖင့္ထုလိုက္သည္။ အိုင္စတိုင္းကေတာ့ ကမၻာႀကီး အႏၱရာယ္ရွိလာတာ အႏၱရာယ္ရွိေအာင္ လုပ္သူေတြေၾကာင့္သာ မကဘူး၊ ထိုင္ၾကည့္ေနၿပီး ဘာမွမလုပ္သူေတြေၾကာင့္ပါ ျဖစ္တယ္ ဟု စြပ္စြဲခဲ့ပါသည္။ (ထိုစကားက ကၽြႏ္ုပ္တို႕ကို ထုိင္ရမလို ထရမလို မိုးတိုးမတ္တတ္ ျဖစ္ေစသည္။) စတီဖင္ေဟာ့ကင္းက ကမၻာ့အျပင္မွ ၿဂိဳလ္သားမ်ားက ႏႈတ္ဆက္လာလွ်င္ မသိက်ိဳးကၽြံျပဳရန္ အႀကံဳျပုလာသည္။ သို႕ျဖင့္ ကမၻာသည္ အထီးက်န္ၿပီးရင္း က်န္ရင္းျဖစ္သည္။ အထီးက်န္ကမၻာတြင္ ၾကည္ေသာေရႏွင့္ ႏုေသာျမက္တို႕သည္ လူတို႕အတြက္ မက္လံုးျဖစ္သည္။ ေရေနာက္ ျမက္ေျခာက္ သြားေသာအခါ အျခားေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာသို႕ ဆက္ထြက္သြားၾကျပန္သည္။ တခါတေလေတာ့ ဟိုဘက္ျခံက ျမက္က ပိုစိမ္းျခင္းသည္ မ်က္မွန္စိမ္းမ်ား တပ္ၾကည့္ေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ကမၻာႀကီး စိမ္းလန္းစိုျပည္ေစရန္ သင့္ေၾကာင့္ ေရမခန္းပါေစႏွင့္။ ေရႊကိုမလို ေရကိုသာ လိုပါသည္။ ယခုေရးလိုက္ေသာ စာကို ေရႊတံဆိပ္၊ ေငြတံဆိပ္၊ ေၾကးတံဆိပ္၊ ဒန္တံဆိပ္မ်ား လာကပ္လွ်င္ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္က အျပင္းအထန္ ကန္႕ကြက္ရမည္ ျဖစ္သည္။

ပန္ဒိုရာ