ကမၻာေျမေပၚက ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြအေၾကာင္း

သူဟာ လမ္းေဘးေရေျမာင္းထဲက ဒိုက္ ေမွာ္ ေရညွိေတြ ၾကားမွာ ငါးကေလးေတြ လူးလာေခါက္ျပန္ ကူးခတ္ေနၾကတာကို မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြနဲ႕ မ်က္ေတာင္မခတ္ စူးစမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ၾကည့္လိုက္စမ္းေလ… ခ်စ္စရာ ငါးေလးေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရကူးေနတာ ….။ သူ႕မ်က္ႏွာေလး ၿပံဳးသထက္ ၿပံဳးလာတယ္။ သူ႕စိတ္ကူးေတြက စည္း ေဘာင္ အကန္႕အသတ္ေတြကို ေဖာက္ထြက္သြားတယ္။ ငါးေလးေတြဟာ ေရကူးတတ္ရုံတင္ ဘယ္ကမလဲ။ ပ်ံေတာင္ ပ်ံသန္းႏိုင္ေသးတာေပါ့။ ပ်ံႏိုင္သမွ ဟိုး.. မုိးေပၚက တိမ္ေတြၾကားမွာ.. ငွက္ေတြၾကားမွာ… ကမၻာႀကီးရဲ႕ ျပင္ပ အာကာသထဲေတာင္ ေရာက္သြားတယ္ေလ။ ငါးေလးေတြဟာ ၾကယ္တာရာေတြ လေတြ ၿဂိဳဟ္ေတြနဲ႕အတူတူ ေျပးတမ္းလိုက္တမ္း ကစားၾကတဲ့အထိေပါ့။ အဲဒီခဏ အေတာင္ပံေတြ တလြင့္လြင့္ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ကူးေတြကို ျဗဳန္းဆို ရပ္တန္႕ခံလိုက္ရတယ္။ စာလံုးေတြ ကိန္းဂဏန္းေတြ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ အလြတ္က်က္သင္ယူမႈေတြ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈေတြ ပံုစံတက်သပ္ရပ္မႈေတြ အခ်ိန္ဇယားေတြ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ စည္းကမ္းလုိက္နာမႈေတြ……… အိုးးးးးး ဘာေတြလဲ ။

Image from here

Taare Zameen Par ဆိုတဲ့ အိႏိၵယရုပ္ရွင္ ဒီဗြီဒီတစ္ကား ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါရိုက္တာ သရုပ္ေဆာင္ မင္းသား အမီခန္း (Aamir Khan) ရိုက္ကူးထုတ္လုပ္ထားတဲ့ ေဘာလိ၀ုဒ္က ရုပ္ရွင္ပါ။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ က ထုတ္လုပ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးဘ၀မွာ စာသင္ယူတတ္ေျမာက္ဖို႕ အခက္အခဲရွိေနတဲ့ ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းပါ။ အဓိက ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္တဲ့ ၈ ႏွစ္အရြယ္ ကေလး အိရွန္း (Ishaan Awasthi) အျဖစ္ ဒါရွီးလ္ ဆဖေရ (Darsheel Safary) က သရုပ္ေဆာင္ထားပါတယ္။ အမီခန္း ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးအျဖစ္ ပါ၀င္ပံ႕ပိုး သရုပ္ေဆာင္ထားပါတယ္။

အိရွန္းဟာ စာေမးပြဲ ရႈံးထားတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းသားေလးပါ။ သူ႕မွာ စာေတာ္တဲ့ အစ္ကိုရယ္၊ စည္းကမ္းႀကီး ရည္မွန္းခ်က္လည္းႀကီးတဲ့ ေဖေဖရယ္၊ သူ႕ကို သိပ္ခ်စ္ၿပီး ဂရုစိုက္ၾကင္နာတတ္တဲ့ ေမေမရယ္ ရွိပါတယ္။ အိရွန္းက တိရိစၦာန္ေလးေတြကို ခ်စ္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို စိတ္၀င္စားတယ္။ သဘာ၀ေတြကို စူးစမ္းခ်င္တယ္။ အေရာင္ေတြ ပံုသ႑ာန္ေတြနဲ႕ အရုပ္ဆြဲရတာကို ႏွစ္ၿခိဳက္တယ္။ အေဆာ့မက္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ေတာမွာ ေမ်ာေနတတ္သူေလးေပါ့။ အဲဒီလို အက်င့္စရိုက္ေတြနဲ႕ အိရွန္းဟာ ေက်ာင္းစာ အိမ္စာေတြကို မွန္မွန္လုပ္ၿပီး စည္းကမ္းလိုက္နာ စာႀကိဳးစားၾကတဲ့ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္က သာမန္ကေလးေတြနဲ႕ ကြဲျပားေနတယ္။

သူဟာ ေက်ာင္းမွာ စာမလိုက္ႏိုင္ဘူး။ စာလံုးေတြ ကိန္းဂဏန္းေတြဟာ သူ႕မ်က္စိေရွ႕မွာ ကခုန္ပ်ံသန္းေနၾကတယ္။ သူေရးသမွ် စာလံုးေပါင္းေတြ အကုန္မွားတယ္။ သခ်ၤာေတြ မွန္ေအာင္ မတြက္ႏိုင္ဘူး။ ဆရာေတြ စာရွင္းျပတာကိုလည္း သူ နားမလည္ဘူး။ အတန္းထဲမွာ စာေမးရင္မရဘူး။ လပတ္ စာေမးပြဲေတြမွာလည္း ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး စာေမးပြဲက်ေတာ့ ဆရာေတြက သူ႕ကို အထင္ေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေလွာင္ေျပာင္ၾကတယ္။ မိဘေတြကလည္း သားႀကီးက စာေတာ္သေလာက္ သားငယ္ အိရွန္းက်မွ ဘာလို႕ ဒီေလာက္ညံ့ရသလဲဆိုတာ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

အဲဒီ့အျပင္ သူဟာ သူ႕ကို အႏုိင္က်င့္တဲ့ ကေလးေတြနဲ႕ ရန္ျဖစ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိလာတယ္။ ေက်ာင္းက စာသင္ၾကားပံုကို လံုး၀စိတ္မ၀င္စား မေပ်ာ္ပိုက္ေတာ့ဘူး။ တေန႕ေတာ့ သူဟာ ေက်ာင္းေျပးၿပီး လမ္းမေတြေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားျဖစ္ပါတယ္။ မိဘေတြ သိသြားေတာ့ စိတ္ဆိုးစိတ္ပူၾကတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ သူ႕အေဖက သူ႕ကို ပညာသင္ႏွစ္၀က္မွာတင္ လက္ရွိေက်ာင္းကေန ထုတ္ၿပီး ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ေနရတဲ့ ေယာက်ၤားေလးေဘာ္ဒါေက်ာင္းကို သြားပို႕လိုက္ေတာ့တယ္။

အိရွန္းဟာ သူ႕မိသားစုနဲ႕ တီတီတာတာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ သိပ္ေနခ်င္တဲ့ကေလးပါ။ သူ႕ကို ဂရုစိုက္တဲ့ အေမကိုေတာ့ အတြယ္တာဆံုးေပါ့။ သူ႕ကို အလိုလိုက္ေပးတတ္တဲ့ သူ႕အကိုကိုလည္း ခ်စ္တယ္။ တည္တည္ႀကီးေနတတ္တဲ့ သူ႕အေဖကိုလည္း ခ်စ္တာပါပဲ။ အိမ္နဲ႕ခြဲၿပီး ေဘာ္ဒါေက်ာင္းကို သြားပို႕လိုက္တာ သူ႕အတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစရာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အျပစ္ဒဏ္ေပါ့။

ေဘာ္ဒါေက်ာင္းမွာ သူ မေပ်ာ္ဘူး။ အဲဒီက တင္းက်ပ္တဲ့စည္းကမ္းနဲ႕ ေခါက္ရုိးက်ိဳးေနတဲ့ သင္ၾကားမႈပံုစံေတြ ရိုက္ႏွက္အျပစ္ေပးမႈေတြၾကားမွာ သူဟာ စိတ္ဒဏ္ရာ ရလာတယ္။ အင္မတန္ အထီးက်န္ဆန္ၿပီး တိတ္ဆိတ္တဲ့ ကေလးျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ သူ႕ကို နားလည္ ၾကင္နာတတ္တာ ေျခေထာက္မသန္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။

တေန႕ေတာ့ သူတို႕ေက်ာင္းမွာ ပန္းခ်ီဘာသာရပ္သင္တဲ့ ခပ္ဆိုးဆိုးဆရာတစ္ေယာက္ ေျပာင္းသြားတဲ့အခါ ယာယီသင္ေပးဖို႕ ဆရာအသစ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ ဆရာ့နာမည္ကေတာ့ ရမ္ (Ram Shanka) (မင္းသား အမီခန္း) တဲ့။

ပန္းခ်ီဆရာအသစ္ဟာ အဲဒီေက်ာင္းမွာ မရွိဖူးတဲ့ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ ခ်ဥ္းကပ္ပံုအသစ္နဲ႕မို႕ ကေလးေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစပါတယ္။ ဆရာရမ္က ကေလးေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္ နဲ႕ႏွလံုးသားကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖြင့္ထားဖို႕ အားေပးတယ္။ သူမ်ားေတြလို မေပ်ာ္ဘဲ ပန္းခ်ီဆြဲခိုင္းတာကို မဆြဲဘဲ ထိုင္ၿပီးေငးငိုင္ေနတဲ့ အိရွန္းကို ဆရာရမ္က သတိထားမိတယ္။

ဆရာရမ္က ကေလးေတြကို ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစိတ္နဲ႕ ပ်ိဳးေထာင္ခ်င္သူတစ္ဦးပါ။ ဒီေက်ာင္းကို ေရာက္မလာခင္ သူစာသင္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းကေတာ့ ဉာဏ္ရည္မျပည့္တဲ့ ကေလးေတြအတြက္ သီးသန္႕ဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းမွာပါ။ ဆရာရမ္ဟာ အိရွန္းရဲ႕ ဘာသာရပ္တိုင္းက ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ေတြ ကို လိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမွားေတြဗလပြ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကေလးဟာ တျဖည္းျဖည္း စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈနည္းလာတာကို ျပန္ထူေထာင္ႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လို ကူညီရမလဲလို႕ နည္းလမ္းရွာပါတယ္။ အိရွန္းရဲ႕ အိမ္အထိသြားၿပီး မိဘေတြနဲ႕ စကားေျပာေဆြးေႏြးတယ္။ အိရွန္းအိမ္မွာ အိရွန္း တီတီထြင္ထြင္လုပ္ထားတဲ့ ရုပ္ပံုစာအုပ္နဲ႕ တျခား လက္ရာေျမာက္တဲ့ ပန္းခ်ီပံုေလးေတြကို ေတြ႕ေတာ့ သူအံ့ၾသရတယ္။

ကေလးဟာ ဉာဏ္မမီလို႕ စာမလိုက္ႏိုင္တာမဟုတ္ပဲ dyslexic လို႕ေခၚတဲ့ ျပႆနာေၾကာင့္ စာသင္ယူလို႕မရ ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္းကို အိရွန္းမိဘေတြကို ရွင္းျပပါတယ္။ အိရွန္းဟာ စာလံုးေတြနဲ႕ အဓိပၸါယ္ေတြကို ဆက္စပ္ဖို႕ အခက္အခဲ ေတြ႕ေနတာေတြ၊ တခ်ိဳ႕စာလံုးေတြကို အၿမဲမွားၿပီး ေျပာင္းျပန္ ေရးေလ့ ရွိေနတာေတြ၊ သူနားမလည္ႏိုင္တာကို လူႀကီးကို ေျပာမျပတတ္လို႕ ကလန္ကဆန္နဲ႕ ဆိုးေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ဘ၀ ေရာက္ေနရတာေတြ ကို ရွင္းျပပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဆီမွာ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ကေလးကို သီးသန္႕အခ်ိန္ယူၿပီး စာသင္ေပးပါတယ္။

ငယ္ငယ္က အိရွန္းလိုမ်ိဳး စာသင္ၾကားဖုိ႕ အခက္ေတြ႕ခဲ့ေပမယ့္ ႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါ ကမၻာေက်ာ္ ထူးခၽြန္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတဲ့ အုိင္စတိုင္း၊ ပီကာဆို၊ အက္ဒီဆင္ အစရွိသူေတြအေၾကာင္းကို ကေလးအားတက္ေအာင္ ေျပာျပေပးတယ္။ ဆရာကိုယ္တိုင္လည္း ငယ္ဘ၀က အဲဒီလိုႀကံဳခဲ့ဖူးတာကို ေျပာျပေတာ့ အိရွန္းလည္း ပိုအားတက္သြားပါတယ္။ အိရွန္း ထပ္ကာ ထပ္ကာ မွားယြင္းေနတတ္တဲ့ စာလံုးေတြကို အေသအခ်ာ ျပဳျပင္သင္ၾကားေပးတယ္။ ပန္းခ်ီ၀ါသနာကို ျမွင့္တင္ေပးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိရွန္းဟာ စာေကာင္းေကာင္း ေရးတတ္ဖတ္တတ္ သခ်ၤာေတြလည္း တြက္ခ်က္တတ္သြားၿပီး ဆရာေတြေရာ ေက်ာင္းသားေတြပါ ေက်ာင္းလံုးကၽြတ္ ယွဉ္ၿပိဳင္ၾကတဲ့ ပန္းခ်ီၿပိဳင္ပြဲမွာေတာင္ ပထမဆု ရသြားပါေတာ့တယ္။

ဒီဇာတ္ကားဟာ အိႏိၵယပရိသတ္ အမ်ားစု ႏွစ္ၿခိဳက္ေလ့ရွိတဲ့ မင္းသားမင္းသမီး အသားေပး၊ အခ်စ္ အၾကမ္း အလြမ္း ေဘာလိ၀ုဒ္ရုပ္ရွင္ေတြကေန တမူခြဲထြက္ေနပါတယ္။ အမီခန္းဟာ သူတင္ျပခ်င္တာေတြကို ျပႏိုင္ဖို႕အတြက္ သူ႕အခန္းက႑ကိုေတာင္ ဇာတ္လမ္းလိုအပ္ခ်က္ထက္ မပိုေစပဲ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ အိႏၵိယရုပ္ရွင္ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း musical လို႕ေခၚတဲ့ သီခ်င္းနဲ႕အကသရုပ္ေဖာ္ ေတြ လည္း ပါ၀င္ေပမယ့္ အဲဒါေတြကိုလည္း ဇာတ္လမ္းနဲ႕ လိုက္ဖက္ညီ ေခတ္မီဆန္းသစ္ထားပါတယ္။ ဒီကားနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ရုပ္ရွင္ေကာင္းမေကာင္း ေ၀ဖန္ခ်က္ထက္ ေနာက္ကြယ္က ေတြးခ်င္စရာ သံုးသပ္ခ်င္စရာ အေၾကာင္းေတြကို ဆက္ေျပာခ်င္ပါတယ္။

အမီခန္းဟာ ပရိသတ္ကို သူတင္ျပခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို အခုလို ထည့္သြင္းထားခဲ့တယ္။

ဆရာရမ္က အိရွန္းမိဘေတြကို သြားေတြ႕တဲ့ အခန္းမွာ အိရွန္းအေဖက ကေလးဟာ ဉာဏ္ရည္မမီ ျဖစ္ေနတာလားလို႕ ေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာရမ္က ကေလးဟာ အသိဉာဏ္ပံုမွန္ရွိတဲ့ ကေလး၊ ခင္ဗ်ားတို႕ကၽြန္ေတာ္တို႕ထက္ေတာင္ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ေကာင္းတဲ့ကေလး လို႕ ေျပာၿပီး ကေလးဆြဲထားတဲ့ ပံုေတြကို သက္ေသျပေတာ့ အိရွန္းအေဖက ဒီပံုေတြက ဘာလုပ္ရမွာလဲ၊ ဘာ ျပန္ရမွာမို႕လို႕လဲ လို႕ေမးပါတယ္။ ဆရာရမ္က ခင္ဗ်ားက တခုခု ျပန္ရဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ေနသလား လို႕ေမးတယ္။ ကေလးအေဖက ဟုတ္တယ္ေလ ဒါေတြနဲ႕ ဘ၀မွာ ဘယ္လိုလုပ္ ၿပိဳင္တိုးႏိုင္မွာလဲ။ တသက္လံုး ငါတို႕က ေကၽြးထားရမွာလား လို႕ ေျပာေတာ့ ဆရာရမ္ ဆက္ေျပာတဲ့ စကားေတြက ဒီလိုပါ။

Out there, it’s a merciless, competitive world where everyone wants to breed toppers and rankers. Everyone wants top scores. Medical, Engineering, Management.. everything less is intolerable.
အၾကင္နာတရားကင္းမဲ့တဲ့ အျပိဳင္အဆိုင္ကမၻာမွာ လူတိုင္းက ထိပ္တန္းေတြ အေကာင္းဆံုးေတြကိုခ်ည္း ေမြးခ်င္ၾကတယ္။ စာအေတာ္ဆံုးေတြပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ၾကတယ္။ ေဆးပညာ၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ စီမံခန္႕ခြဲမႈပညာ ဒါမ်ိဳးေတြထက္မ်ား နိမ့္ရင္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။

Each child has unique skills, capabilities and dreams. But no, everyone’s hell bunt on pulling and stretching to make each finger long. Go ahead, even if the finger breaks.
ကေလးေတြမွာ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ ကၽြမ္းက်င္မႈနဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႕ အိပ္မက္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႕ပါ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက လက္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းစီကို ရွည္ေအာင္ အတင္းဆြဲဆန္႕ေနသလို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဆြဲတယ္… ဆန္႕တယ္.. အဲဒီလက္ေခ်ာင္း က်ိဳးက်ိဳးေၾကေၾကပဲ။

အိရွန္းမိဘေတြနဲ႕ ေတြ႕ၿပီး ျပန္လာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာမေလးကို ျပန္ေျပာျပတဲ့အခါ အခုလို မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါေသးတယ္။

If you fancy racing, breed racehorses not children. Forcing the children to bear the burden of your ambitions….it’s worse than child labour.
ၿပိဳင္ရဆိုင္ရတာ သိပ္ႀကိဳက္ေနရင္ ၿပိုင္ျမင္းေတြ ေမြးၾကေလ၊ ကေလးမေမြးနဲ႕။ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ရဲ႕၀န္ထုတ္၀န္ပိုးေတြကို ကေလးအေပၚ ပံုေပးေနတာ ကေလးအလုပ္သမား ခိုင္းတာထက္ေတာင္ ဆိုးေသးတယ္။

မိဘေတြဟာ ကေလးေတြကို တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေစခ်င္တဲ့အခါ ကေလးေကာင္းစားေရးအတြက္ ေစတနာ ဆိုတာ ပါ၀င္ေပမယ့္ ကေလးရဲ႕ဆႏၵေတြ အိပ္မက္ေတြထက္ ငါျဖစ္ေစခ်င္တာ ငါ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ငါ့အတြက္ အေကာင္းဆံုး အေတာ္ဆံုး ျဖစ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ ကိုယ့္အတၱေတြနဲ႕ ယွဉ္တြဲေနတတ္တာကုိ ဒီဇာတ္ကားက ေျပာထားပါတယ္။ အိရွန္းရဲ႕အစ္ကိုဟာ တင္းနစ္ၿပိဳင္ပြဲတစ္ပြဲရဲ႕ ဖိုင္နယ္ပြဲစဉ္မွာ ရႈံးသြားတဲ့အခါ ႏွစ္သိမ့္အားေပးရမယ့္အစား အိရွန္းအေဖက အားမလိုအားမရ မ်က္ႏွာပ်က္ ေဒါသထြက္ေနပံုကို ျပတဲ့အခန္းမွာလည္း ဒါကို ထင္ရွားေစပါတယ္။

ကေလးကို ငါတို႕က ဂရုမစိုက္ဘူးလို႕ မထင္ပါနဲ႕ လို႕ အိရွန္းအေဖက ဆရာရမ္ ကို ေျပာတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းလည္း ပါပါတယ္။ ဂရုစိုက္တယ္ ဆုိတာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဆရာရမ္က သူ႕အျမင္ေတြကို ေျပာျပပါတယ္။ ကေလးကိုေပြ႕ဖက္တာ ကေလးနဲ႕အတူ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနထိုင္တာ အားေပးႏွစ္သိမ့္တာ ကေလးရဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈေတြကို နားလည္တာ .. ဒါေတြကို ေျပာျပေတာ့ ဒါမ်ိဳး တစ္ခါမွ ဂရုတစိုက္ မလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အိရွန္းအေဖဟာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားပါတယ။္

စည္းကမ္းမွ စည္းကမ္းဆိုၿပီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေတြဟာ ကေလးေတြရဲ႕အသိဉာဏ္ကြန္႕ျမဴးမႈ ကို ပိတ္ဆို႕ေစတယ္။ ၾကက္တူေရြးပညာေရးရဲ႕ အလြတ္က်က္စနစ္မွာ ဆရာမွာ-မွာတဲ့အတိုင္း ထပ္တူက်မွ အမွန္လို႕ သတ္မွတ္ ၾကတာဟာ ကေလးေတြရဲ႕ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အေသြးနဲ႕ ေဖာက္ထြက္ေတြးေတာမႈေတြကို ဟန္႕တားထားတတ္တာကိုလည္း ျပထားပါတယ္။ ေဘာ္ဒါေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့ ပထမဆံုး တက္ရတဲ့အတန္းမွာ အိရွန္းေဘးမွာထိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးကို ဆရာက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဖတ္ခိုင္းၿပီး အိရွန္းကို အဓိပၸါယ္ ျပန္ခိုင္းပါတယ္။ အိရွန္းက ကဗ်ာကို သူနားလည္မိသလို ျပန္ေျပာျပတာဟာ စကားလံုး မလွေပမယ့္ ကဗ်ာရဲ႕ တကယ့္အႏွစ္သာရကို ထင္ဟပ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဆရာက ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာၿပီး သူသင္ထားတဲ့အတိုင္း ကဗ်ာရဲ႕အေပၚယံ အဓိပၸါယ္ကိုပဲ သြက္သြက္လက္လက္ ျပန္ေျပာတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ခ်ီးက်ဳးလိုက္ပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြဟာ အိရွန္းလို ကေလးမ်ိဳးအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈေလ်ာ့ၿပီး ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကိုလည္း က်ဆင္းေစပါတယ္။

ကမၻာေက်ာ္ တီထြင္သူေတြ အတတ္ပညာရွင္ အႏုပညာရွင္ေတြထဲက တခ်ိဳ႕ဟာ ငယ္ငယ္က စာသင္ခန္းမွာ တျခားကေလးေတြလို စာသင္ၾကားလို႕မရပဲ အခက္အခဲေတြ ရွိတတ္ၾကတဲ့အေၾကာင္းကို ဆရာရမ္က ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ဘာလို႕ အဲဒီလိုျဖစ္ရသလဲ။ သူတို႕မွာ သာမန္ အမ်ားသူငါနဲ႕ မတူတဲ့ ထူးျခားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္အျမင္ေတြ ရွိေနၾကလို႕ပဲ လို႕ ဆိုပါတယ္။ ဒါဟာ ညံ့တယ္ တံုးတယ္လို႕ အလြယ္တကူ သတ္မွတ္လိုက္မယ့္အစား မတူညီတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ခ်င္းအတြက္ ျပႆနာေတြရဲ႕ ရင္းျမစ္ကို မိဘေတြ ဆရာေတြ နားလည္လာေစဖို႕ မီးေမာင္းထိုးျပထားတာပါ။ တကယ္ေတာ့လည္း လူအမ်ားသတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းေဘာင္ေတြအတိုင္းပဲ ေရစီးေၾကာင္းတစ္ခုထဲမွာ အားလံုးက လိုက္ေမ်ာေနၾကရင္ေတာ့ ထိုးထြင္းတီထြင္မႈေတြဟာ ဘယ္လိုလုပ္ ပြင့္လန္းလာေတာ့မွာလဲ။

အခုလို ျဖစ္သင့့္ျဖစ္ထိုက္တဲ့ အျမင္ေတြကို ေ၀မွ်ေျပာရတဲ့အခါ ကိုယ့္အေနနဲ႕ကေတာ့ မိဘတစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာေသးတဲ့အတြက္ ကေလးကို ျဖစ္ေျမာက္ေစခ်င္စိတ္နဲ႕ အခက္ေတြ႕ရတဲ့ ဒိြဟအေျခအေနေတြကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် စာနာနားလည္မႈ အျပည့္အ၀မရွိႏိုင္ဘူး လို႕ ယူဆခ်င္ရင္လည္း ယူဆႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ မိဘျဖစ္လာတဲ့အခါ ဒါမ်ိဳးေတြကို သတိတရနဲ႕ ဆင္ျခင္ႏိုင္ဖို႕ ႀကိဳးစားရမွာပါ။

ဒီရုပ္ရွင္ဟာ ဆုေတြလည္း ရခဲ့ပါတယ္။ ေဟာလိ၀ုဒ္ ဒစ္စေနက ျပန္၀ယ္ၿပီး Like Stars on Earth ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႕ ထပ္ျဖန္႕ခ်ိတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းက ကိုယ္တိုင္အတြက္လည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ စနစ္တစ္ခုနဲ႕ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ငယ္စဉ္ဘ၀ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို သတိရေစပါတယ္။ ကေလးဇာတ္လိုက္ေလးနဲ႕မို႕ တခ်ိဳ႕က ကေလးေတြၾကည့္ဖို႕ ရုပ္ရွင္လို႕ ထင္ေကာင္းထင္မယ္။ ကေလးေတြအတြက္ ဆိုတာထက္ မိဘေတြအတြက္လို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ လက္ရွိ သားသမီး ရိွသူေတြေရာ မိဘျဖစ္လာဖို႕ စီမံကိန္းရွိသူေတြပါ ၾကည့္သင့္တဲ့ကားပါ။ မတူကြဲျပားတဲ့ အိပ္မက္ကိုယ္စီနဲ႕ ကေလးတိုင္းဟာ အထူးစပါယ္ရွယ္ေတြခ်ည္းပါပဲ တဲ့။


ပန္ဒိုရာ

(Youtube မွာ အဲဒီရုပ္ရွင္ကို ေတြ႕ထားတယ္။ အပိုင္း ၁၇ ပိုင္း ခြဲတင္ထားတယ္။ စာတန္းထုိးေတာ့ မပါဘူး။ စကၤာပူမွာေတာ့ Esplanade Library က DVD ငွားလို႕ရပါတယ္။ ဒီရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္ျဖစ္ဖို႕ ညႊန္းေပးတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း။)