အိုင္အိုဝါ ရက္စြဲမ်ား - ၁

အိုင္အိုဝါ ရက္စြဲမ်ား - ၁

မင္း ဒီအစီအစဥ္ကို လာတက္ႏိုင္မလား တဲ့။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူတို႔က ေမးလာတယ္။ ကၽြန္မက မိသားစုစီမံကိန္းအတြက္ အလုပ္ကခြင့္ယူၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ ျပန္အနားယူေနတာ အေျခအေနမသိခင္ အခုခ်က္ခ်င္းဆိုရင္ အေၾကာင္းျပန္လို႔မရဘူးလုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အေျဖေျပာႏိုင္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔မွာ ဖိတ္ေခၚစာ ေရာက္လာတယ္။ ခရီးထြက္လို႔ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အေနအထားမို႔ လာခဲ့မယ္လို႔ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ေလွ်ာက္လႊာေတြနဲ႕ နပမ္းလံုးရေတာ့တာပါပဲ။

၂၀၁၂ ရဲ႕ ၾသဂတ္စ္ ၂၄ ရက္ညေန ၄ နာရီခြဲ မွာ ရန္ကုန္ေလဆိပ္က ထြက္လာတဲ့ ေလယာဥ္ထဲ လိုက္ပါလာခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ ပ်ံသန္းရတဲ့ ခရီးကေတာ့ မေရာက္ဖူးတဲ့ ေဒသတစ္ခုက မႀကံဳဖူးေသးတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြဆီကိုေလ။ ကိုယ္စိတ္ဝင္စားတာတာေတြကို အေလးအနက္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အခ်ိန္လပ္ကေလးတစ္ခု ဘဝမွာ ရွိခြင့္ရလာတာဟာ သိပ္ကို ကံေကာင္းပါတယ္။ 

ဘန္ေကာက္ ေလဆိပ္ထဲေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ညေန ၆နာရီခြဲေလာက္ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေစာေနေသးတယ္။ ညအိပ္နားဖို႔ Louis Tavern ဟိုတယ္ ရွိတယ္ဆိုတာ ႀကိဳစံုစမ္းထားခဲ့တယ္။ ေလးနာရီ အနားယူရင္ ဘတ္ ၂၅ဝဝ ဒါမွမဟုတ္ ယူအက္စ္ ေဒၚလာ ၉၀ က်တယ္တဲ့။

ၾသဂတ္စ္ ၂၅ မနက္ ၃ နာရီခြဲမွာ ဘန္ေကာက္ Louis Tavern ဟိုတယ္ ကေန ထြက္လာတယ္။ တိုက်ိဳ Narita ေလဆိပ္ ကို ပ်ံခဲ့တဲ့ ၆ နာရီေက်ာ္ၾကာ ခရီးစဥ္မွာေတာ့ ပထမပိုင္း အိပ္ငိုက္လိုက္ ႏိုးလိုက္နဲ႕ပဲ။ ရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္လို႔ရတဲ့ ေမာ္နီတာစခရင္က ထိုင္ခံုတိုင္းမွာပါတယ္။ ႀကိဳက္တာ ေရြးၾကည့္လို႔ရတယ္။ ထုိင္ခံုကေတာ့ အလယ္တန္း အလယ္မွာ။ ေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္မွာ ဂ်ပန္ႏွစ္ေယာက္။ War Horse ဆိုတဲ့ကားေလးကို အစပိုင္းၾကည့္ရင္းနဲ႔ အိပ္ငိုက္လာလို႔ ဆက္မၾကည့့္ျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေလယာဥ္ဆိုက္ခါနီး ၁နာရီေက်ာ္ေလာက္အလိုမွာ ေသေသခ်ာခ်ာႏိုးသြားတယ္။ ဒါနဲ႕ Dumbo ဆိုတဲ့ ကာတြန္းကားေလးကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ နားရြက္အႀကီးႀကီးနဲ႔ ဆင္ေလးက ပ်ံႏိုင္တဲ့ရုပ္ရွင္ေလး။ အိမ္က ညီမေလးအႀကိဳက္ေပါ့။

Narita ေလဆိပ္မွာ

Narita ကိုေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္ရေသးတာနဲ႔ ေလဆိပ္ကစားေသာက္ဆိုင္မွာ ဘာစားရင္ေကာင္းမလဲ ၾကည့္တယ္။ ဂ်ပန္ ပဲေခါက္ဆြဲ တစ္ပြဲဝယ္ စားလိုက္တယ္။ ၉ ေဒၚလာေက်ာ္ေပးရတယ္။ ေလဆိပ္ဆိုေတာ့လည္း ေစ်းႀကီးတာေပါ့။ ေလဆိပ္ထဲကို လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ Chicago ကိုပ်ံမယ့္ ေလယာဥ္က ညေန ၄ နာရီ ၃၅ ထြက္ရမွာ တစ္နာရီ ေနာက္က်ၿပီး ၅ နာရီ ၃၅ မွထြက္လာတယ္။ 747 ေလယာဥ္ထဲမွာ ဒီတစ္ခါေတာ့ ထိုင္ခံုတစ္ခုခ်င္းမွာ မဟုတ္ဘဲ အားလံုးအတူ ၾကည့္ရတဲ့ တီဗြီစခရင္ေတြပဲ ျပထားတယ္။ ဒီတစ္ခါ ထိုင္ခံုကေတာ့ လမ္းေဘးကပ္လ်က္ ဆိုေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ၁၁ နာရီေက်ာ္ သြားရမယ့္ ခရီးမွာ ေရအိမ္ ကို ထသြားရတာ လြယ္တယ္ေလ။ ေဘးမွာထုိင္တာကေတာ့ ကပၸလီဝတုတ္ေလး တစ္ေယာက္။ အိတ္ကို ကူခ်ေပး ကူတင္ေပးနဲ႔ ကူညီရွာပါတယ္။ စကားေတာ့ တစ္လံုးမွ မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ 

Narita ေလဆိပ္မွာ

Chicago ကိုေရာက္ေတာ့ အဲဒီကအခ်ိန္ ညေန ၃နာရီခြဲေလာက္။ ေျပာင္းစီးရမယ့္ ျပည္တြင္းေလယာဥ္ က ညေန ၆ နာရီ ၅ မိနစ္ထြက္မွာဆိုေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ လို႕ထင္မိခဲ့တာ။ transit သြားမယ့္ လုိင္းက immigration မွာ တန္းစီရတယ္။ လူတန္းရွည္ႀကီးထဲမွာ ၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္ ေစာင့္ၿပီးေတာ့မွ တံဆိပ္တံုးထုလို႔ၿပီးတယ္။ ၿပီးေတာ့ luggage ကို လုိက္ရွာရတယ္။ ကိုယ့္ ေလယာဥ္ဆိုက္တာ ၾကာေနၿပီဆိုေတာ့ luggage ေတြက တန္းစီၿပီး လည္ေနတဲ့အထဲမွာ မရွိေတာ့ဘူး။ monitor မွာ ျပထားတဲ့ စာရင္း ထဲမွာေတာင္ ေလယာဥ္ နာမည္ မပါေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႕ လံုၿခံဳေရးေတြကို ေမးၿပီး ကုိယ့္အိတ္ေတြရွိတဲ့ေနရာကို လုိက္ရွာရတယ္။ အိတ္ရၿပီးေတာ့ ျပည္တြင္းေလယာဥ္ ရွိတဲ့ ေနရာမွာ အိတ္ကို check in ျပန္လုပ္ရတယ္။ လက္ဆြဲအိတ္ ေတြကို ဆြဲၿပီး ေလယာဥ္ထြက္မယ့္ ဂိတ္ကို ရွာရတယ္။ United Airline က Terminal 1 မွာလို႔ လံုၿခံဳေရး အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ေျပာလို႕ ရထားေလးစီးၿပီးသြားရတယ္။ စစ္ေဆးေရး ျဖတ္ရျပန္တယ္။ အဲဒီမွာလည္း လူတန္းရွည္ကို ေစာင့္ရျပန္တယ္။ (စစ္ေဆးေရးေတြက တစ္ခါျဖတ္တိုင္းမွာ ကြန္ျပဴတာအျပင္ထုတ္၊ ဖိနပ္ခၽြတ္၊ ခါးပတ္ပါရင္ခၽြတ္ၿပီး ဗန္းေတြထဲ ထည့္ရတယ္။) ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ေလယာဥ္ထြက္မယ့္ ဂိတ္ကို  အဲဒီအထဲကေန ငါးမိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရျပန္တယ္။ အခ်ိန္က ညေန ၆ နာရီထိုးခါနီးေနၿပီဆိုေတာ့ အေျပးတပိုင္းသြားရတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚ ေရာက္ၿပီး ေနာက္ ၅ မိနစ္ၾကာတယ္ဆို ထြက္တာပဲ။ မီရုံေလးရွိတယ္။ (ေနာက္မွ ျပန္သိရတာ မမီခဲ့ရင္ ေနာက္တစ္ေန႕ထြက္တဲ့ ေလယာဥ္နဲ႕မွ လိုက္ရမတဲ့။)

ေလယာဥ္ပ်ံခ်ိန္ တစ္နာရီမၾကာပါဘူး Ceder Rapids ၿမိဳ႔ရဲ႕ ေလဆိပ္ကိုေရာက္တယ္။ ညေန ၇ နာရီေလာက္ေပါ့။ luggage ေတြကို ေရြးဖို႕ တြန္းလွည္းယူေတာ့ ပိုက္ဆံ ၂ေဒၚလာထင္တယ္ deposit ထည့္ရမယ္ လို႕ေရးထားတယ္။ ကိုယ့္မွာ အေႂကြမရွိလို႔ အခက္အခဲေတြ႔ေနတုန္း ေလဆိပ္က ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္က သူတို႕ေတြ သံုးတဲ့ တြန္းလွည္းတစ္စီးကို ထုတ္လာေပးတယ္။ ဒါဆိုရင္ မင္းပိုက္ဆံသံုးစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့ တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီတြန္းလွည္းေလးကို တြန္းၿပီး ကိုယ့္အနားမွာသူက  လာကူေစာင့္ေပးတယ္။ ကိုယ့္လက္ထဲက ပစၥည္းေတြကို  ကူသယ္ကူခ်ေပးတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ေလဆိပ္က ပစၥည္းကူသယ္ေပးသူေတြလို ပိုက္ဆံေပးစရာလည္း မလိုတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ အပ်င္းေျပေအာင္ သူက စကားေတြလာေျပာေပးေနတယ္။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပဲ။  ေစာင့္ေနတဲ့ luggage ကေတာ့ ပါမလာဘူး။

ေက်ာင္းက ကားေမာင္းတဲ့ မိန္းကေလးေခ်ာေခ်ာတစ္ေယာက္ လာႀကိဳတယ္။ ေနာက္ထပ္ တျခားႏုိင္ငံက စာေရးဆရာ ၃ ေယာက္လည္း ေလဆိပ္မွာ ေရာက္ေနၾကတယ္။ ပါကစၥတန္၊ ဂရိ၊ အီရတ္ ႏိုင္ငံေတြကပါ။ အီရတ္က စာေရးဆရာမရဲ႕ နာမည္က “ဂူလာလာ” လို႔ေခၚတယ္။ ေလဆိပ္မွာ ဂူလာလာရဲ႕ အိတ္ေရာ ကိုယ့္အိတ္ပါ ပါလာတာ မေတြ႔လုိ႕ claim လုပ္ထားလိုက္ခဲ့ရတယ္။ ပါကစၥတန္က စာေရးဆရာက ေျပာတယ္။ ဘာမွမပူပါနဲ႕ ဒီႏိုင္ငံဟာ ဘာမဆို အားလံုးအတြက္ လြယ္ကူေအာင္ လုပ္ထားတာ။  အိတ္ေတြ ေနာက္ေန႔ ေရာက္ကို ေရာက္လာမွာပါ တဲ့။ သူကေတာ့ အေမရိကကို ရင္းႏွီးၿပီးသားပါ။

အုိင္အိုဝါၿမိဳ႕ဆီကို ေလဆိပ္ကေနထြက္လာတဲ့ ကားလမ္းေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ မွာေတာ့ ျမင္ကြင္းေတြက က်ယ္တယ္။ ျမင္ေလရာရာ တေမွ်ာ္တေခၚေတြခ်ည္း။ ေလထုကလည္း သန္႔ရွင္းေနတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲဝင္လာေတာ့ အိမ္ကေလးေတြက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လွလွပပ လံုးခ်င္းေလးေတြမ်ားတယ္။ အေဆာက္အဦ အျမင့္ေတြ မေတြ႕ရဘူး။ မိုးလည္း ဖြဲဖြဲရြာေနတယ္။ ေနရမယ့္ Iowa House Hotel ကိုေရာက္လာၾကတယ္။ အဲဒီဟိုတယ္က University of Iowa ရဲ႕ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာပါပဲ။

ခဏနားၿပီးေတာ့ ဂူလာလာက အျပင္မွာ လိုတာေလးေတြ ဝယ္မယ္ဆိုလို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဟိုေမးဒီေမးနဲ႕ စားေသာက္ဆိုင္တန္းေတြ ရွိတဲ့နားေတြျဖတ္ၿပီး ေရွာ့ပင္းေမာလ္ ရွိတဲ့ေနရာကို ေရာက္သြားတယ္။  ည ၉ နာရီေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ ဆိုင္ေတြက ပိတ္ေနၿပီ။ ဝယ္မရေတာ့ဘူး။ ညေနစာကို noodle soup ပြဲအေသးေလး ပါဆယ္ဝယ္ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဂူလာလာကေတာ့ ညေနစာ မစားဘူးတဲ့။ အျပန္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းမွားသြားၾကေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ေမးစမ္းၿပီး ဟိုတယ္ကို ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ 

ေနရတဲ့အခန္းမွာ ျပတင္းေပါက္က လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးစီးေနတဲ့ အိုင္အိုဝါျမစ္ကေလးနဲ႔ တံတား အစိမ္းႏုေရာင္ေလးကို ျမင္ေနရတယ္။ ညေနစာစားၿပီးေတာ့ ေခါင္းကိုက္လာတာနဲ႕ အိပ္လိုက္တယ္။ မနက္ ၄ နာ၇ီေလာက္မွာ ႏိုးလာေတာ့ ျပန္အိပ္မရဘူး။ ဒါနဲ႕ မိသားစုေတြနဲ႔ viber ကေန လွမ္းဖုန္းေျပာတယ္။ စင္ကာပူနဲ႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ၿပီး ရန္ကုန္နဲ႔ ေျပာတယ။္ ေကာ္နက္ရွင္ေကာင္းတာကိုေတာ့ အထူးေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူး။

အိုင္အိုဝါ ျမစ္ရဲ႕ လွပတဲ့ နံနက္ခင္း

Iowa House Hotel ကို တံတားေလးကေန လွမ္းျမင္ရ

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ breakfast ကို hotel က ေကၽြးပါတယ္။ ေျခာက္ေျခာက္ကပ္ကပ္မို႔ သိပ္စားမဝင္ပါဘူး။ ေပါင္မုန္႔၊ ဒိုးနပ္၊ သစ္သီး၊ ေကာ္ဖီ လက္ဖက္ရည္ စီရီယယ္လ္ေတြနဲ႔ ႏို႔နဲ႕ စသည္ျဖင့္။ ေန႕လည္က်ေတာ့ ေရွာ့ပင္းေမာတစ္ခုဆီကို ဂရိက စာေရးဆရာရယ္ အီရတ္က စာေရးဆရာမရယ္ နဲ႕ တကၠစီ စပ္ငွားၿပီး သြားၾကတယ္။   

ညေနျပန္ေရာက္ေတာ့ ေခါင္းျပန္ကိုက္ၿပီး အေအးမိသလိုျဖစ္ေနတာနဲ႔ ေဆးေသာက္လုိက္ရတယ္။ လည္ေခ်ာင္းကလည္း နာလာတယ္။ အဲဒီညေနေရာက္ေတာ့  ဟိုတယ္ကို luggage ေရာက္လာတယ္။

ေနာက္ရက္ေတြမွာ ႀကံဳေတြ႔ရမယ့္ အစီအစဥ္ေတြအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိတယ္။ International Writing Program တဲ့။ ဆရာေက်ာ္ဝင္းရဲ႕ မစၥစၥပီ ခရီးသည္ စာအုပ္ကေလးကို အိတ္ထဲက ထုတ္ၾကည့္လုိက္တယ္။

ပန္ဒိုရာ

27.8.2012  10:25 pm Iowa House Hotel, Iowa City