ကိုးလဆယ္လ

 

ပန္းခ်ီ- မမသီရိ

 ကိုးလဆယ္လ

ရီမုကြန္ထရိုး၊ လက္ကိုင္ဖုန္း၊ ယပ္ေတာင္၊ ပလတ္စတစ္ဗူးခံြြ၊ စကၠဴဗူးခြံ၊ အမာထည္ေတြသာ အႀကိဳက္ဆံုး ကစားစရာ။ ေမႊးပြရုပ္ေတြ၊ လႈပ္ရွားမႈ၊ သက္ေရာက္မႈ မပါတဲ့ အရုပ္ေတြကို စိတ္မဝင္စား။ ေမွာက္တတ္ၿပီ။ ခ်ိဳမိုင္မိုင္ ကတတ္ၿပီ။ ေရႊဝါးလက္ခုပ္ တီးတတ္ၿပီ။ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္ေမာတတ္ၿပီ။ တအိပ္ရာလံုး လူးလွိမ့္အိပ္တတ္ၿပီ။ ငုတ္တုတ္ ထထိုင္တတ္ၿပီ။ ေျခႏွစ္ဘက္ေပၚ မတ္မတ္ရပ္တတ္ၿပီ။ ဗူးဗူး မႈတ္တတ္ၿပီ။ ေျခေထာက္ကေလးလႈပ္ျပ လက္ကေလးပုတ္ျပတတ္ၿပီ။ နာမည္ေခၚရင္ ရင္ဘတ္ကို ပုတ္ျပတတ္ၿပီ။ ျခေသၤ့ႀကီးလို ဂါးဂါးနဲ႔ သူမ်ားေတြကို လိုက္ေျခာက္တတ္ၿပီ။ ေၾကာင္ကေလးကို မီမီမီမီ ေခၚတတ္ၿပီ။ က်ီးကန္းႀကီးလို အအအအ ေျပာတတ္ၿပီ။ လက္ညိဳးေလးေထာင္ၿပီး ဒက္ဒက္ဒက္ဒက္ လုပ္တတ္ၿပီ။ တစ္ခုခု မႀကိဳက္ရင္ ႏႈတ္ခမ္း စူျပတတ္ၿပီ။ ေမေမ၊ ေဖေဖ၊ ပါပါ၊ ဘြားဘြား၊ ဘဘ၊ မမ၊ နာနာ၊ ငယ္ငယ္၊ မ်က္မွန္ စတာေတြ ေခၚတတ္ၿပီ။  ေခါင္း ဘယ္မွာလဲ၊ ေျခေထာက္ ဘယ္မွာလဲ ျပတတ္ၿပီ။ လမ္းေလွ်ာက္ထိုင္ခံုတစ္လံုးနဲ႔ တစ္အိမ္လံုး ေလွ်ာက္ေျပးတတ္ၿပီ။ ေမႊးေမႊးေပးတတ္ၿပီ။ ဟိုင္းဖိုက္ ဖလိုင္းကစ္စ္ လုပ္တတ္ၿပီ။ ေခါင္းေပၚမွာ လက္ကိုင္ပုဝါေလးတင္ၿပီး မုန္႔ေရာင္းတတ္ၿပီ။ တူတူေရဝါး ကစားတတ္ၿပီ။ ပံုျပင္ နားေထာင္တတ္ၿပီ။ မုန္႔လက္ညိဳး ကိုင္စားတတ္ၿပီ။ ႏို႔ဗူးကုန္သြားရင္ ေခါင္းခါ လက္ခါျပတတ္ၿပီ။ လူေတြကို အားနာပါးနာ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ အၿပံဳးေလးနဲ႔ ပါးစပ္ၿဖဲျပတတ္ၿပီ။ အဲဒီလို တတ္ၿပီးေနာက္ ဘာမွခုိင္းမရ၊ ဘာအမိန္႔မွ မနာခံ၊ ဘာမွလုပ္မျပ၊ သူ႔သေဘာ၊ သူ႔ဆႏၵ၊ သူလုပ္ခ်င္တာေတြ၊ သူ႔စိတ္ထဲရွိသလို၊ သူေနခ်င္သလို၊ လြတ္လပ္စြာ၊ သဘာဝက်က်၊ အာခံတတ္ၿပီ။ အျပင္ခဏခဏ ထြက္ခ်င္ၿပီ။ ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးကို တေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္ရမွ။ လူႀကီးလက္ေပၚမွာ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ ဆန္႔တန္းၿပီး ေလယာဥ္ပ်ံႀကီး ခဏခဏ စီးရမွ။ ဘာေတြ႕ေတြ႕ ဘာရရ ေနာက္ဆံုးမွာ ပါးစပ္ထဲကို ထည့္ၾကည့္ရမွ။ ညအိပ္ခ်ိန္ ခဏခဏ ႏိုးတိုင္း၊ မ်က္စိမဖြင့္ဘဲ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ပါးစပ္ေလးဟ လိုက္စမ္းလိုက္တုိင္း ငံုစရာ ေသာက္စရာ အဆင္သင့္ ေရာက္လာမွ။ အရာဝတၳဳ ေသးေသးေလးေတြကို သူပဲျမင္၊ သူပဲလိုက္ေကာက္။ အေပါက္ျမင္ရင္ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ လိုက္ထိုးၾကည့္။ သူ႔လက္ညိဳးေလးႏွစ္ေခ်ာင္း အခ်င္းခ်င္း တို႔ထိၿပီး ေတြေတြေငးၾကည့္။ သူ႔လက္ဖဝါးသူ ဆုပ္ၾကည့္၊ ျဖန္႔ၾကည့္၊ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္။ ဆံပင္ရွည္ျမင္ရင္ ေခါင္းခါယမ္းခိုင္းၿပီး လိုက္ဆြဲ။ သ႑ာန္တူေတြကို ရုပ္ပံုကားခ်ပ္ထဲမွာ လက္ညိဳးလိုက္ထိုး။ ပါးစပ္တျပင္ျပင္ စားမယ္ ေသာက္မယ္ ဆိုတာခ်ည္း၊ လူႀကီးေတြမွာ သူစားလို႔ မရတာေတြကို တိတ္တိတ္ဝွက္စားရ။ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ။ လူစိမ္းေၾကာက္။ လန္႔သြားရင္၊ နာသြားရင္ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးေတြ က်ေအာင္ ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ႏြဲ႔ ထငို။ ဒိုက္ပါမွာ၊ ဖိနပ္မွာ၊ ပိုက္ဆံအိတ္မွာ ဗ်စ္ဗ်စ္ျမည္တဲ့ ကပ္ခြာေတြကို  ဆြဲခြာလုိက္ ျပန္ကပ္လိုက္။ ဗူးခြံေတြကို အဖံုးဖြင့္ၾကည့္။ ပစၥည္းေတြကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခဏခဏ ပစ္ခ်ၿပီး ကမၻာေျမဆြဲအားကို စမ္းသပ္။ သြက္လက္ျမဴးႂကြ တီဗြီေၾကာ္ျငာ လာရင္ ေငး။ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြကို တဖ်တ္ဖ်တ္လွန္ၿပီး လူရုပ္ပံုေတြကို သေဘာက်။ ကစားစရာ ပတၱလားေလးနဲ႔ ဖုန္းထဲက ပီယာႏိုေလးကို လက္ဖဝါးႏွစ္ဘက္နဲ႔ အျပည့္ ဒိန္းဒိန္းေဒါင္းေဒါင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတီး။ ဂီတသံၾကားလိုက္တိုင္း ေခါင္းကေလး တဆတ္ဆတ္ လက္ကေလးတလႈပ္လႈပ္ စည္းခ်က္နဲ႕ က ။ 

ခ်စ္စရာ ၊ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကိုပဲ ေျပာတတ္တာမို႔ ဒီလိုေဖာ္ျပခ်က္ဟာ ေပါေပါပဲပဲ ျဖစ္ေနမလား  စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ပါ။ သူ႔ဋီကာ သူ႔ေဗဒ ခ်ဲ႕ကားမဆံုးႏိုင္။ အိပ္ေရးဝျခင္းနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာရတာ အားအင္မကုန္ခန္းႏိုင္။ ငါတို႔အိုမင္းမစြမ္းခ်ိန္နဲ႔ သူ႔အေတာင္ပံေတြ ေလာက္ေလာက္လားလား သန္မာခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ၿပီး အေဝးကို ပ်ံထြက္၊ က်န္ခဲ့ရမွာကို သိသိနဲ႔။ ျပန္မလိုခ်င္ပါဘူး၊ မလိုအပ္ဘူး။  တကယ္လို႔ တစ္ခုခု လိုခ်င္မိတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ငါ့ကို၊ ငါတုိ႔ကို သူကေရာ ခ်စ္ခင္ပါရဲ႕လား ဆိုတာ။ လူးလြန္႔ဝင္ဆန္႔ရုံ ဝမ္းၾကာတုိက္မွသည္ အေျပာႀကီး အေျပာက်ယ္ ေလာကအလယ္ကို ထြက္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔၊ ကိုယ့္အာဟာရ  တစ္ကိုယ္စာ လံုေလာက္ ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ ရိကၡာစက္ဝန္းထဲမွသည္ သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာ တစ္သက္စာ ဆာေလာင္ေစဖို႔၊ ဖူးလ္စေတာ့ပ္ အရြယ္မွသည္ ဖဝါးလက္ႏွစ္လံုး အထိ၊ ရွင္သန္မႈတန္ဖိုးအတြက္ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ကို၊ မိဘဘဝကို၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို၊ ထူးထူးျခားျခား လက္ေတြ႔ခံစား သင္ၾကားေပးခဲ့တာ တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ ေက်းဇူးတင္ၿပီ၊ ေက်နပ္ၿပီ၊ လူအျဖစ္မွာ အေနတန္ၿပီ။ ငါတုိ႔သေဘာ၊ ငါတို႔ဆႏၵ၊ ငါတို႔လိုအင္၊ ငါတို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္၊ ငါတို႔ထိုက္ငါတို႔ကံ၊ ငါတို႔လုပ္ငါတို႔ခံ၊ ငါတို႔ေလာဘ၊ ငါတုိ႔အတၱမွာ သူ႔တိုက္ဆိုင္မႈကို အားျဖည့္ေပးၿပီး ေရာက္ရွိလာရသူတစ္ဦး။ အားျပင္းလွတဲ့ စုန္ေရ။ အခုအခ်ိန္မွာ ေမေမဆိုတာ သူ႔အစားအစာ၊ သူ႔ကစားစရာ၊ သူ႔ေဆာ့ေဖာ္ေဆာ့ဖက္၊ သူ႔မွီအံုး၊ သူ႔အေႏြးထည္၊ သူ႔အေအးခန္း၊ သူ႔ခိုလႈံရာ၊ သူ႔အပ်င္းေျဖ၊ သူ႔စိတ္ေဖာက္ခြဲရာ၊ သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ သူ႔သူနာျပဳ၊  သူ႔သမိုင္းေရးသမား။ မနက္မနက္ဆို ေဖေဖ့အတြက္ သက္ရွိ နာရီႏိႈးစက္ကေလး။ ထိခိုက္ပဲ့႐ြဲ႕မွာစိုးလို႕ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲ ေန႔ေန႔ညည တဖြဖြ တသသ ေစာင့္ၾကည့္ေနရတဲ့ ဖန္ရုပ္ပါးပါးၾကည္ၾကည္ေလး။ တစ္ခ်က္မွ အၿငိမ္မေနဘဲ လႈပ္ရွားရိုက္ခတ္ေနတတ္တဲ့ မာမာတင္းတင္း တစ္တစ္ရစ္ရစ္ ေျခသလံုးကေလး။ ေခါင္းေလးငံု႔ေနတိုင္း တြဲၿပီး ထြက္က်ေနတဲ့ ေဖာင္းဝဝ ပါးကေလး။ တစ္ခုခု မလုပ္ဖုိ႔ ဟန္႔တားလိုက္ကာမွ တမင္တကာ လုပ္ရင္း ျပန္လွည့္ရယ္ျပတတ္တဲ့ ၿပံဳးစစ စပ္ၿဖဲၿဖဲ သြားမေပါက္ေသးတဲ့ ပါးစပ္ကေလး။ သူအမက္ေမာဆံုး ခ်ိဳခ်ိဳကို ပါးေစာင္မွာ ေဆးတံခဲသလို ခဲထားရင္း ေမာ့ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ မ်က္လံုးဝိုင္းကေလးေတြ။ အကာအကြယ္မဲ့ အေႏွာင့္အယွက္ကင္း ပကတိ သန္႔စင္စြာ အိပ္ေမာက်ေနတတ္တဲ့ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ေလးေတြ။

ပန္ဒိုရာ

၃၁.၇-၁၈.၉.၂၀၁၄

(အခုတေလာ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ျပန္အသက္ဝင္ေစဖို႔ဆိုၿပီး challenge လုပ္ၾကတယ္။ ၂ ပတ္အတြင္း ဘေလာ့ဂ္မွာ တစ္ခုခုတင္ဖုိ႔ပါ။ တျခား တင္စရာေတြ လက္စမသတ္ေသးတာေတြ ရွိေတာ့ရွိေသးတယ္။ ဒီစာကေတာ့ မသက္ေဝ နဲ႔ မစုခ်စ္သူတို႔ ရည္ညႊန္းထားတာအတြက္ပါ။ ေနာက္ထပ္ေတာ့ ကိုနတၳိ၊ မေမဓာဝီ၊ မအိျႏၵာ၊ မ မေနာ္ဟရီ၊ မခင္ဦးေမ၊ Imaginary clouds No.2 ၊ မေမၿငိမ္း၊ မခင္မင္းေဇာ္ တုိ႔ကို (မေရးရေသးရင္) တစ္ခုခုေရးဖို႔ စာရင္းေပးခ်င္ပါတယ္။)

Expand..

Summary..

ျမန္မာဘေလာ့ဂ္မ်ား ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ဘယ္ပံုဘယ္ႏွယ္ - ၂

ျမန္မာဘေလာ့ဂ္မ်ား ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ဘယ္ပံုဘယ္ႏွယ္ - ၂

 

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ MBS ရဲ႕ ဖိ္တ္စာ အမွတ္တရ

( BLOG ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စာလံုးနဲ႕ တူတဲ့ (3108)  ၾသဂတ္စ္လ ၃၁ ရက္ေန႔ကို Blog Day လို႔ blogday.org က ၂၀၀၅ ခုႏွစ္က စၿပီး သတ္မွတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီ website ေတာင္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြကေတာ့ ဆက္လက္က်င္းပေနၾကပါတယ္။ ၂၀၀၇ ကေန စတင္ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကတဲ့ Blog Action Day ဆိုတာကေတာ့ ရွိေနပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေအာက္တိုဘာ ၁၅ သို႔မဟုတ္ ၁၆ ရက္မွာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုနဲ႔ ပတ္သက္တာကို ကမၻာအရပ္ရပ္က ဘေလာ့ဂါေတြက ဝိုင္းေရးၾကဖို႔ပါ။ ၂၀၀၇ မွာ environment ၊ ၂၀၀၈ မွာ poverty ၊ ၂၀၀၀၉ မွာ climate change ၊ ၂၀၁၀မွာ water ၊ ၂၀၁၁ မွာ food ၊ ၂၀၁၂ မွာ the power of we  လို႔ သိရပါတယ္။ အခုလာမယ့္ ၂၀၁၄ ေအာက္တိုဘာ ၁၅ ၁၆ အတြက္ ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ inequality ျဖစ္ပါတယ္။ http://blogactionday.org/ ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မႏွစ္ကေရးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ကို ေရွ႕ဆက္ပါဦးမယ္။)

ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကာလ ျဖစ္တဲ့ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၇ မွာ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေတြရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ ပိုထင္ရွားခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆန္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြကိုေတာ့ ဂ်ဴလိုင္ ၂၀၀၇ ေလာက္ကတည္းက ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရတာပါ။ ၂၀၀၇ ဂ်ဴလိုင္ ၇ ရက္ေန႔မွာ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ လႈပ္ရွားမႈ အမွတ္တရအေနနဲ႔ ပုိစတာေတြကို ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ အေနနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ sidebar မွာ ျဖစ္ျဖစ္ ဘေလာ့ဂ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တင္ခဲ့ၾကတာကို ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့  မသကၤာၾကည့္နဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ခံရတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္တာမို႔ ဘေလာ့ဂါေတြဟာ အလွမ္းမီဖို႔ ခက္တဲ့ အင္တာနက္ထဲမွာ ဒီလိုလႈပ္ရွားမႈမွာ ပါဝင္တာကိုက အရဲကိုးခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါမယ္။ အဲဒီေနာက္ ၁၉ ဂ်ဴလုိင္ အာဇာနည္ေန႔မွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္အမွတ္တရ ပို႔စ္ေတြ ရုပ္ပံုေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ ၾသဂတ္စ္ ၁၅ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက်ဆင္းေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္လႈပ္ရွားမႈေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အျဖဴေရာင္ လႈပ္ရွားမႈမွာ ကိုမင္းကိုႏိုင္နဲ႔ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေတြ အဖမ္းခံခဲ့ရပါတယ္။

ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး စတင္လုိ႔ သံဃာေတာ္ေတြ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ၾကတဲ့အခါ အစပိုင္းရက္ေတြမွာ အင္အားသံုး ႏွိမ္နင္းမႈေတြ မရွိေသးပါဘူး။ အဲဒီအေစာပိုင္းကာလေတြကတည္းက သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ ဓာတ္ပံုေတြကို ကမၻာအရပ္ရပ္က ျမင္ေတြ႔ၾကရပါတယ္။ အဲဒီဓာတ္ပံုေတြထဲမွာ ဘေလာ့ဂါေတြ ရိုက္ကူးထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြလည္း ပါပါတယ္။ ၁၉၈၈ ကာလက နည္းပညာတိုးတက္မႈေတြ မေပၚေပါက္ေသးလို႔ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို  အလွ်င္အျမန္ လူအမ်ားသိေအာင္ ခ်ျပဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ ၂၀၀၇ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အင္တာနက္ေခတ္မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ျဖစ္သမွ်ေတြကို မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ကမၻာအရပ္ရပ္က သိျမင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အလြန္တင္းက်ပ္တဲ့ကာလမွာ သတင္းဓာတ္ပံုနဲ႕ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ တင္တဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြဟာ အမည္ရင္းနဲ႔ ပံုရိပ္မွန္ကို ေဖ်ာက္ထားၾကရတယ္ ဆိုတာ ေျပာျပစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ အလြန္တရာ ေႏွးေကြးတဲ့ ေကာ္နက္ရွင္နဲ႔ ျမန္မာျပည္ အင္တာနက္ကေဖးေတြကေန တင္ရသူေတြဟာ အခ်ိန္လုၿပီး စြန္႔စားခဲ့ၾကရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က မူရင္းစတင္ ေဝမွ်သူေတြပါ။ တခ်ိဳ႕က အျခားမွာ တင္ထားတဲ့ သတင္းေတြ ဓာတ္ပံုေတြကို ျပန္လည္ေဝမွ်သူေတြပါ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးပါ။ ဆႏၵျပသူေတြကို ပစ္ခတ္မႈေတြ ျဖစ္လာၿပီလို႔ ၾကားရတဲ့အခါ မိုးဇက္လို႔ အမည္ရတဲ့ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုမွာ ဓာတ္ပံုေတြ တစ္ပံုၿပီးတစ္ပံု တက္လာခဲ့တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ အဲဒီဘေလာ့ဂ္ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘယ္လို ျဖစ္သြားသလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီကာလမွာ လူသိမ်ားတဲ့ သတင္းဘေလာ့ဂ္ေတြထဲမွာ နစ္ေနမန္း၊ ကိုထိုက္၊ ေဒါက္တာလြမ္းေဆြ၊ ဆံုဆည္းရာ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ပါဝင္ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက ျပည္တြင္းျပည္ပ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဆက္သြယ္ၾကတဲ့အခါ အခုလို viber တို႕ facebook တို႔ ေခတ္မစားေသးပါဘူး။ Gmail၊ Gtalk နဲ႔ ဆီပံုး ဒါမွမဟုတ္ Cbox လို႔ေခၚတဲ့ Chat box ေတြ ဖိုရမ္ေတြ ဘေလာ့ဂ္ေတြက တဆင့္ သတင္းအခ်က္အလက္ ျဖန္႔ျဖဴးေလ့ရွိပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေတြရဲ႕ sidebar မွာ Cbox ေတြ တပ္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ အခ်က္အလက္တစ္ခုခု ျဖန္႔ျဖဴးခ်င္သူေတြဟာ လူသိမ်ားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြရဲ႕ Cbox ေတြမွာ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု လိုက္ေရးေလ့ရွိၾကပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အလကားရတဲ့ Cbox မွာ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ အဆင့္ျမင့္ function ေတြ လိုခ်င္ရင္ေတာ့ ပိုက္ဆံေပးဝယ္တပ္ၾကပါတယ္။ ဥပမာ နစ္ေနမန္း ဘေလာ့ဂ္မွာ သတင္းေတြကို Cbox ကေန အျမန္ဆံုးတင္ေပးတာကို သြားသြားဖတ္ရပါတယ္။ လူဖတ္မ်ားတဲ့ Cbox link ေတြခ်ည္း သက္သက္ စုစည္းထားတဲ့ link ေတြလည္းရွိခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီကာလက ျပည္တြင္းမွာ ပုဂၢလိကထုတ္ ဂ်ာနယ္ေတြ သတင္းစာေတြ မေပၚေပါက္ေသးဘဲ အစိုးရထုတ္ သတင္းေတြကိုပဲ ဖတ္ရႈႏိုင္တဲ့အတြက္ သတင္းစာထဲမွာ မေဖာ္ျပတဲ့ တခ်ိဳ႕ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြအတြက္ အင္တာနက္ထဲက သတင္းေတြရယ္ ျပည္ပအသံလႊင့္ဌာနေတြရယ္ကိုပဲ အားကိုးခဲ့ၾကရပါတယ္။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ မီဒီယာသမားေတြ မဟုတ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြထဲက သတင္းေတြဟာ ျပည္ပအသံလႊင့္ဌာနက သတင္းေတြလိုပဲ အားကိုးစရာ အသြင္ေဆာင္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ထူးျခားမႈေတြ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။

ပထမဦးဆံုး သတိထားမိတာကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ထဲက သတင္းေတြရဲ႕ ယံုၾကည္အားထားမႈကို ေလ်ာ့က်လာေစတာပါ။ သတင္းတစ္ခု မွန္မမွန္ကို ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္က်က် စိစစ္စဥ္းစားတတ္တဲ့ ကၽြမ္းက်င္မႈမ်ိဳး မရွိဘဲ အခ်ိန္ကိုလုၿပီး အျမန္ဆံုး သတင္းပို႔ဖို႔ကို စိတ္ဆႏၵအားႀကီးေနၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို သတင္းမွား ေပးသူေတြ ေပၚလာပါတယ္။ ေနာက္ထပ္သိသာတာတစ္ခုက ေတာ္လွန္လႈပ္ရွားသူေတြ ႏိုင္ငံေရးဆန္တယ္လို႔ ထင္ျမင္ခံရသူေတြ၊ လူသိမ်ားတဲ့ဘေလာ့ဂါေတြဟာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ေဝဖန္တဲ့ အေရးအသားမ်ိဳး ေရးတဲ့အခါ မၾကားဝံ့မနာသာ ဆဲလာသူေတြ ေပၚလာပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုဆိုရင္ ပိုၿပီးေတာ့ ဆိုးပါတယ္။ မ်က္ႏွာမေဖာ္ဝံ့ေအာင္ ရွက္သြားေၾကာက္သြားၿပီး ဆက္မေရးဝံ့ေအာင္ ဆဲဆိုမႈေတြကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ အစိုးရအာေဘာ္ဆန္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကိုလည္း လူသိမ်ားေအာင္ ျမွင့္တင္လာၾကပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဘေလာ့ဂ္အခ်ိဳ႕ကို ျမန္မာျပည္တြင္းက ၾကည့္မရေအာင္ ပိတ္ပင္မႈေတြရွိလာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ blogspot.com တစ္ခုလံုး အပိတ္ခံလိုက္ရပါတယ္။ ျပည္တြင္းက အင္တာနက္ သံုးစြဲသူေတြဟာ proxy ေတြသံုးၿပီး ေက်ာ္ၾကလႊားၾကရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က wordpress.com ကိုေျပာင္းၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က blogspot.com မေပၚေအာင္ domain name တစ္ခု ေနာက္ဆက္တြဲလုပ္ထားၿပီး ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြကို မွ်ေဝသံုးေစတယ္။ တခ်ိဳ႕က ကိုယ္ပိုင္ domain name  .net .com ဝယ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ning.com မွာ sign up လုပ္ၿပီး သြားေရးၾကတယ္။ ning ကို ဘေလာ့ဂါအေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္လာၾကၿပီး စည္စည္ကားကား ျဖစ္စျပဳလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ning site ေတြက အလကားမေပးေတာ့ပဲ ပိုက္ဆံယူမယ္လို႔ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ေခတ္ ပ်က္သြားျပန္တယ္။

၂၀၀၇ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး မတုိင္မီနဲ႔ အေတာအတြင္းက ဘေလာ့ဂါအမ်ားစုဟာ ဘာအေၾကာင္းေရးေရး ႏိုင္ငံေရးလို႔  ဆြဲယူခ်င္ရင္ ရႏိုင္ၿပီး မျမင္ရတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ အေရးယူႏိုင္ေျခေတြကလည္း ရွိေနတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ၾကတာမို႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး မည္သူမည္ဝါဆိုတာ သိသည္ျဖစ္ေစ မသိရသည္ျဖစ္ေစ အေရးမႀကီးခဲ့ၾကပါဘူး။ ၂၀၀၆ ကေန ၂၀၀၈ ဝန္းက်င္ အခ်ိန္ေလာက္က သတင္းဘေလာ့ဂ္မဟုတ္တဲ့ အထဲမွာ ညီလင္းဆက္၊ ေမဓာဝီ၊ ႏိုင္းႏိုင္းစေန၊ ေနဘုန္းလတ္၊ ခင္ဦးေမ၊ မင္းဒင္ အစရွိတဲ့ ထင္ရွား ထူးျခားတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ဟန္နဲ႔သူ ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘေလာ့ဂါ ညီလင္းဆက္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂါစစ္တမ္းဟာ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္အလက္တခ်ိဳ႕ကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

(ခဏနားဦးမယ္။ ျဖည္းျဖည္း ဆက္မယ္။ )

ပန္ဒိုရာ

၃၁၊၈၊၂၀၁၄

ျမန္မာဘေလာ့ဂ္မ်ား ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ဘယ္ပံုဘယ္ႏွယ္- ၁ သို႔

 

Expand..

Summary..

တစ္ခါအျပာဆိုရင္ အၿမဲအျပာပဲ

တစ္ခါအျပာဆိုရင္ အၿမဲအျပာပဲ

ေဘာလံုးကစားနည္းကို တီထြင္ခဲ့သူကို ဘုရားအျဖစ္ ကိုးကြယ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။
က်ဳပ္တို႔အားလံုး ဂိုးသမားေတြခ်ည္းျဖစ္ေနလို႔ကေတာ့
ေဘာလံုးသင္းဆိုတာ ရွိလာမွာမဟုတ္ဘူး။
က်ဳပ္က ေဘာလံုးကစားတာမဟုတ္ဘူး ဂိုးသြင္းတာ။
တစ္ဂိုးဂိုးမရွိနဲ႔ ဆယ္ခါႏိုင္ရတာက ဆယ္ဂုိးဂိုးမရွိနဲ႔
တစ္ခါႏိုင္ရတာထက္ ပုိေကာင္းတယ္။
ဒီ(သူ႔မ်က္ႏွာကို ဖိနပ္မွန္သြားတဲ့) ကိစၥမ်ိဳးကို
က်ဳပ္ အႀကိမ္ ၁၀၀၊ အႀကိမ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ၊ ႀကိဳးစားလည္း
ျပန္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္လည္း က်ဳပ္ ေဘာလံုးပဲ ဆက္ကန္ေတာ့မွာေပါ့။
ေဘာလံုးပြဲအံုႂကြမႈေတြမွာ လူအလြန္ဆံုးေသရင္ ဆယ္ဂဏန္းေပါ့၊
အေတြးအေခၚအံုႂကြမႈေတြက လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို ဆံုးရႈံးေစတယ္။
ေဘာလံုးစည္းမ်ဥ္းဆိုတာ ရွင္းရွင္းေလးပါ၊ အေျခခံအားျဖင့္ ဒီလို -
၁) ေဘာလံုးလိမ့္ေနရင္ ကန္။
၂) မလိမ့္ရင္ မလိမ့္မခ်င္းကန္။
ခံစစ္နဲ႔ပိ္တ္ကစားေနတဲ့ အသင္းနဲ႔ ကန္ရတာ
သစ္ပင္တစ္ပင္နဲ႔ ဖက္အိပ္ရသလိုပဲ။
ေဘာလံုးပြဲဆိုတာ မွ်မွ်တတ ကစားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး၊
အမုန္းေတြ၊ မနာလိုမႈေတြ၊ အႂကြားေတြ၊ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္မႈေတြ၊
အၾကမ္းဖက္မႈကို အရသာခံၾကည့္ၾကတာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ေတာ့ ေဘာလံုးပြဲဆိုတာ
ေသနတ္ပစ္ခတ္တာ မပါတဲ့ စစ္ပြဲပဲ။
ႏိုင္ငံတကာေဘာလံုးပြဲေတြဆိုတာ စစ္ကို တျခားနည္းလမ္းနဲ႔ ဆက္တိုက္တာ။
တခ်ိဳ႕လူေတြက ေဘာလံုးပြဲဆိုတာ ေသေရးရွင္ေရးကိစၥလို႔ ေျပာၾကတယ္၊
စိတ္ပ်က္စရာပဲ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ဒီ့ထက္အမ်ားႀကီး ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ ထင္တယ္။
လူတစ္ေယာက္ဟာ ဇနီးမယား၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီ၊
ဘာသာေရးေတြကိုသာ ေျပာင္းေကာင္းေျပာင္းမယ္၊
အႀကိဳက္ဆံုး ေဘာလံုးသင္းကိုေတာ့ ေျပာင္းလို႔မရဘူး။
ရပ္ဂ္ဘီ ဆိုတာ လူရိုင္းေတြရဲ႕ပြဲ၊ ဒါေပမဲ့ လူႀကီးလူေကာင္းေတြ ကစားေနတာ၊
ေဘာလံုးကန္တယ္ဆိုတာ လူႀကီးလူေကာင္းေတြရဲ႕ပြဲ၊ ဒါေပမဲ့ လူရိုင္းေတြ ကစားေနတာ။
ဒိုင္ေတြရဲ႕ျပႆနာကေတာ့ သူတို႔က စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းပဲသိတာ
ပြဲအႏွစ္သာရကိုမသိဘူး။
ေဘာလံုးပြဲဆိုတာ ရိုးရိုးေလးပါ၊ လူ၂၂ ေယာက္က ေဘာလံုးတစ္လံုးကို လုမယ္၊
ေသာက္တလြဲေတြ လုပ္မဲ့ ဒိုင္လူႀကီးတစ္ေယာက္ ပါမယ္၊
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဂ်ာမနီပဲ အၿမဲႏိုင္မယ္။
က်ဳပ္က ဒိုင္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘာဆိုဘာမွ မွတ္ခ်က္မခ်ပါဘူး၊
အဲဒီေခြးမသားေတြအေၾကာင္းကို ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာတဲ့အက်င့္ကိုလည္း
မေသမခ်င္း ထိန္းသိမ္းသြားမွာပါ။
ၾကည့္စမ္းပါ၊ က်ဳပ္က ေဘာလံုးနည္းျပပါ၊ ဟယ္ရီေပၚတာမဟုတ္ဘူး၊
သူကေမွာ္ဆရာ၊ ဒါေပမဲ့ တကယ့္တကယ္မွာ ေမွာ္ဆိုတာမရွိပါဘူး၊
ေမွာ္ဆိုတာက ဝတၳဳဇာတ္လမ္း၊ ေဘာလံုးပြဲဆိုတာက အမွန္တကယ္။
က်ဳပ္ကို ေမာက္မာတယ္လို႔ မေျပာၾကပါနဲ႔၊ က်ဳပ္က ဥေရာပ ခ်န္ပီယံ၊
ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္က စပယ္ရွယ္ဝမ္း။
ေဘာလံုးပြဲမွာ အဆံုးဝါးဆံုး အျမင္ကန္းမႈကေတာ့ ေဘာလံုးကိုပဲ ျမင္တာ။
မာရာဒိုနာရဲ႕ ေခါင္းနဲ႔က နည္းနည္း၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕ လက္နဲ႔က နည္းနည္း
သံုးလိုက္ေတာ့ ဂိုးဝင္သြားတာပါ။
ပင္နယ္တီကန္တယ္ဆိုတာ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့နည္းနဲ႔ ဂိုးရေအာင္လုပ္တာ။
ဖိလစ္ပို အင္ဇာဂီ ဆိုတဲ့ ငနဲဟာ လူကၽြံေဘာနဲ႔ ေမြးလာတာျဖစ္ရမယ္။
က်ဳပ္တို႔မွာ တင္မ္ရွားဝုဒ္ ရွိေနမွေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ဇီဒိန္း လိုအပ္မွာလဲ။
ကၽြန္မရည္းစားကေျပာတယ္၊ ေဘာလံုးပြဲလား၊ သူလား၊ ႀကိဳက္ရာေရြးတဲ့၊
ကၽြန္မသူ႔ကို အၿမဲ လြမ္းေနေတာ့မွာ။
…အခုေတာ့ နီသြားတဲ့ ရြန္နီ၊ တို႔ရင္ထဲမွာ ေသသြားၿပီ။ ။

ပန္ဒိုရာ
၁၀-၁၄.၇.၂၀၁၄
(ေဘာလံုးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ စကားအခ်ိဳ႕ကို ျပန္ဆို စုစည္းထားျခင္း ျဖစ္သည္။)

Expand..

Summary..

ငယ္ငယ္တုန္းက စာအုပ္ဆုိင္ကေလး

ငယ္ငယ္တုန္းက စာအုပ္ဆုိင္ကေလး



(မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာဓာတ္ပံု seesein shin)


၁၉၇၉ ၾသဂတ္စ္လမွာ ေဖေဖနဲ႔ေမေမဟာ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္တစ္ခုကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ သူငယ္တန္းကို စတက္ေနခ်ိန္ေပါ့။ ကၽြန္မနာမည္ကို ဆုိင္နာမည္မွည့္ေပးထားတဲ့ စာအုပ္ဆိုင္ကေလးတစ္ဆိုင္ဟာ စာအုပ္အနည္းငယ္နဲ႔ အစျပဳခဲ့တယ္။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚက ရြာကေလးတစ္ရြာမွာ အဲဒီဆိုင္ကေလးကို ဖြင့္ခဲ့ၾကတာပါ။ ရြာကေလးလို႔ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ေျပာရေပမယ့္လည္း တကယ္ေတာ့ ရြာႀကီးလို႔ေျပာရမယ္။ လူမႈေရး စီးပြားေရး ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး တိုက္နယ္ေဆးရုံရွိ၊ အထက္တန္းေက်ာင္းရွိတဲ့ ရြာႀကီးတစ္ရြာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီရြာမွာ စာအုပ္အငွားဆုိင္ေကာင္းေကာင္း မရွိခဲ့ဘူး။ တခ်ိန္ကရွိခဲ့တဲ့ စာအုပ္အငွားဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကလည္း ကၽြန္မတို႔ေျပာင္းေရႊ႔လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖ်က္သိမ္းစျပဳေနပါၿပီ။

စာအုပ္အငွားဆုိင္ေလးကို ကာတြန္း၊ရုပ္ျပစာအုပ္ ၁၂ အုပ္နဲ႔ စတင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆုိင္ဖြင့္ရက္က လလယ္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ လကုန္မွ မဂၢဇင္းအသစ္ေတြဝယ္ၿပီး စာအုပ္စင္ကို ထပ္ျဖည့္ခဲ့တယ္လို႔  ေမေမကေျပာျပပါတယ္။ ကိုယ္ေရး အခ်က္အလက္ေတြ ျဖည့္စြက္ရတဲ့ အခါ အိမ္ရွင္မ ဒါမွမဟုတ္ မွီခို လို႔ ထံုးတမ္းစဥ္လာအတိုင္း တစ္သက္လံုး ေဖာ္ျပခဲ့ရေပမယ့္လည္း သိမ္းထုတ္ေသခ်ာရုံသာမက တိုးပြားခိုင္မာေအာင္ပါ ေရာက္ေလရာမွာ တႏိုင္တပိုင္လုပ္ကိုင္ခဲ့သူ ေမေမ့အတြက္ေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ဆုိင္ကေလးဟာ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးေလးတစ္ခုရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈမွတ္တုိင္ တစ္တိုင္ပါ။

ဆိုင္ဖြင့္တဲ့ေန႔မွာ ေစ်းဦးေပါက္ ငွားခဲ့ရတဲ့ စာအုပ္ကေတာ့ “ဓားငေကာင္း” ဆိုတဲ့ ရုပ္ျပစာအုပ္တစ္အုပ္ လို႔ မွတ္မိေနခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရုပ္ျပစာအုပ္ေတြရဲ႕ အရြယ္အစားဟာ မဂၢဇင္းေတြလို အႀကီးဆိုက္ဇ္ေတြ မရွိေသးပါဘူး။ ဆိုင္ဖြင့္ခါစ ရက္ေတြမွာ မဂၢဇင္းနဲ႔ ဝတၳဳစာအုပ္ေတြကို လူေတြက မငွားၾကေသးဘဲ ရုပ္ျပေတြ ကာတြန္းေတြသာ ငွားရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ စာအုပ္ဆိုင္ကေလးဟာ ရြာမွာေနထိုင္ၾကသူေတြကို သုတရသစာမ်ိဳးစံု ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ တြန္းအားေပးတဲ့ အဓိကေနရာေလးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

မဂၢဇင္းေတြထဲမွာေတာ့ စစခ်င္းမွာ ျမဝတီ၊ ေငြတာရီ နဲ႔ စႏၵာကို တင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ျမဝတီနဲ႔ ေငြတာရီဟာ ယေန႔ေခတ္ ျမဝတီ ေငြတာရီနဲ႔ ကြဲျပားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ရုပ္ရွင္မင္းသား ဝင္းဦးစီစဥ္တဲ့ စႏၵာ မဂၢဇင္းဟာ အရမ္း ေပါက္ေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ စႏၵာထဲက ဦးဦးပံုေျပာမယ္ တို႔ ဆရာနႏၵသူရဲ႕ ပုဂံဇာတ္လမ္းေတြကို အခုအခ်ိန္အထိ အမွတ္ရပါေသးတယ္။   စာအုပ္ဆိုင္ စဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းမွာ မဂၢဇင္းစာအုပ္ေတြကို သိပ္မဖတ္ၾကလို႔ တင္ရတာ အရႈံးေပၚတယ္လို႔ ေမေမက ျပန္ေျပာျပတယ္။ စာအုပ္ငွားခကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ တန္ဖိုးရဲ႕ ၁၀ရာခိုင္ႏႈန္း သတ္မွတ္ေလ့ ရွိတယ္။ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ကို အဲဒီတုန္းက ဝယ္ေစ်း၅က်ပ္ ဒါမွမဟုတ္ ၇ က်ပ္ေလာက္ရွိတာဆိုေတာ့ တစ္ရက္ငွားရင္ ျပားငါးဆယ္ ျပားခုနစ္ဆယ္ ျဖစ္ပါတယ္။။ ဆယ္ခါငွားရရင္ အရင္းေက်ပါတယ္။ ရြာက စာဖတ္သူေတြကို မဂၢဇင္းဖတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းရပါတယ္။  စစ္ျပန္ ေပၚလာေတာ့  သမိုင္းေၾကာင္းေတြ အခန္႔အထည္ေတြ ဖတ္ခ်င္သူေတြ စိတ္ဝင္စားၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေသြးေသာက္၊ ရႈမဝ၊ မိုးေဝ စသည္ျဖင့္ မဂၢဇင္းေတြ စာအုပ္စင္ေပၚမွာ ပိုမ်ားလာပါတယ္။

မဂၢဇင္းဖတ္ရႈသူေတြ မ်ားလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ တစ္ဘက္ကလည္း မဂၢဇင္းေတြ ပိုထြက္လာၾကပါတယ္။ ေပဖူးလႊာဟာ တေက်ာ့ျပန္ေခတ္စားလာပါတယ္။ ကၽြန္မက ေပဖူးလႊာထဲမွာ ပါတဲ့ ဘာသာျပန္ပံုျပင္ေလးေတြကို မလြတ္တမ္းဖတ္ခဲ့တာ မွတ္မိပါေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေသာင္းေျပာင္းေထြလာရယ္စရာဆိုတဲ့ မဂၢဇင္းမွာ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ဆိုတဲ့ စာလံုးက အႀကီးႀကီးပါ။ ေနာက္ေခတ္မွာေတာ့ ရယ္စရာဆိုတဲ့စာလံုးက ပိုႀကီးလာၿပီး အခုေတာ့ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာဆိုတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ စာေပလုပ္သားမဂၢဇင္းကိုေတာ့ ကၽြန္မငယ္ငယ္က နည္းနည္း ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မဂၢဇင္းေတြဟာ အမ်ိဳးအစားလည္း စံုလင္လာၾကပါတယ္။   စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္းနဲ႔ လံုမေလးမဂၢဇင္းတို႔ဟာ အမ်ိဳးသမီးမဂၢဇင္းေတြပါ။ အဲဒီမွာပါတဲ့ စကၠဴေခါက္နည္း၊ တံျမက္စည္းလုပ္နည္း၊ ပန္းထိုးနည္း၊ ဟင္းခ်က္နည္း  စတာေတြကို ကၽြန္မတို႔ လိုက္လုပ္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ရုပ္ရွင္မဂၢဇင္း၊ ရုပ္ရွင္မ်က္မွန္နဲ႔ ရုပ္ရွင္အျမဳေတ ဆိုၿပီး ရုပ္ရွင္အထူးျပဳ မဂၢဇင္းေတြလည္း မ်ားလာပါတယ္။ ေစာေစာကတည္းက ထုတ္ေဝေနခဲ့တဲ့ သေျပကေတာ့ ဂီတအထူးျပဳလို႔ဆိုရမယ္။ သေျပမဂၢဇင္းထဲမွာ ေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္း၊ ဓမၼသီခ်င္း၊ စတီရီယိုသီခ်င္းနဲ႔ လူငယ္သေျပအားမာန္ေဝဆိုတဲ့ လူငယ္သီခ်င္း အဲဒီလို သီခ်င္းေတြကို က႑ခြဲၿပီး လစဥ္ တစ္ပုဒ္စီ ေဖာ္ျပခဲ့တာကို အမွတ္ရမိတယ္။

ပန္ ရုပ္စံု မဂၢဇင္းဆိုၿပီး ပန္းခ်ီအႏုပညာအေၾကာင္းေတြ အသားေပးေဖာ္ျပတဲ့ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ကိုလည္း အမွတ္ရေနပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီထဲက ဆရာဦးဘၾကည္ရဲ႕ အေျခခံပံုဆြဲနည္းေတြကို လိုက္ဆြဲၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ သိပၸံမွဴးတင္ စီစဥ္တဲ့ သိပၸံမဂၢဇင္းထဲက Star War ၾကယ္တာရာစစ္ပြဲ ရုပ္ရွင္ကို ျပန္ေရးထားတဲ့ အခန္းဆက္ရုပ္ျပကို ကၽြန္မ ေစာင့္ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။  အံ့ဖြယ္သုတ၊ သုတအံ့ဖြယ္ ဆိုတဲ့ မဂၢဇင္းေတြလည္းရွိခဲ့တယ္။ မႈခင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း ဆရာနီေလးေမာင္စီစဥ္တဲ့ မႈခင္းစာေစာင္အပါအဝင္ လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းေတြရွိခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ ၁၉၈၀ ဝန္းက်င္ကာလေတြမွာ ျမန္မာ့ဇာတ္သဘင္ကလည္း ႏိုင္ငံတဝွမ္းမွာ ေရပမ္းစားေအာင္ျမင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ သဘင္မဂၢဇင္း ဆိုၿပီးေပၚထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီမဂၢဇင္းမွာ ဇာတ္မင္းသားတစ္လက္ရဲ႕ ေရာင္စံုဓာတ္ပံုကို art paper နဲ႔ မဂၢဇင္းျပည့္ ေခါက္ခ်ိဳးထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာတစ္ရြက္ အၿမဲပါပါတယ္။  ပထမပိုင္းေတာ့ စာဖတ္သူေတြ ခံစားႏိုင္ေစဖို႔ ဒီလိုပဲထားလိုက္တာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ျဖဳတ္ယူထားသူေတြ ရွိလာတာနဲ႔ စာအုပ္မငွားခင္ အဲဒီစာရြက္ကို အရင္ ျဖတ္ထားၿပီး ဆိုင္မွာပဲ ကပ္ထားရတယ္။ အခုေခတ္ေတာ့ အဲဒီလို စကၠဴအေကာင္းနဲ႔ မင္းသား၊မင္းသမီး၊ေမာ္ဒယ္ ပံုေတြဟာ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ျပည့္လွ်ံေနပါၿပီ။ ဇာတ္သဘင္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေနာက္ထပ္ လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ စာေစာင္တစ္ခုကေတာ့ ၾကည္သာ(ပြဲႀကိဳက္ခင္) စီစဥ္တဲ့ ပြဲႀကိဳက္သူ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါ။ သူက မဂၢဇင္းအရြယ္လည္း မဟုတ္၊ ဝတၳဳအရြယ္လည္း မဟုတ္တဲ့ အလယ္အလတ္ပါ။ အခုေတာ့လည္း တခ်ိန္က အလြန္ထြန္းကားခဲ့တဲ့ ဇာတ္သဘင္ေတြဟာ အထူးျပဳစာေစာင္တစ္ေစာင္အျဖစ္ ထုတ္ေဝရေလာက္တဲ့ အေနအထား မရွိေတာ့ပါဘူး။

၁၉၈၄ ခုႏွစ္မွာ ဆရာျမတ္ထန္စီစဥ္တဲ့ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းဟာ စာဖတ္သူေတြ အထူးစိတ္ဝင္စားၾကတဲ့ က႑ေတြနဲ႔ ဆန္းသစ္စြာ ေပၚထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မွတ္မွတ္ရရ အမွတ္ ၁ မ်က္ႏွာဖံုးက ခ်ယ္ရီပန္းေလးေတြပံုနဲ႔ပါ။ ခ်ယ္ရီအမွတ္၂ ထြက္လာတဲ့အခါ မို႔မို႔ျမင့္ေအာင္က မိတ္ကပ္ရဲရဲ လည္ဟိုက္ ဂါဝန္အနီေလးနဲ႔ ေဒါက္ဖိနပ္ကို ငံု႔ကိုင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ပါ။ အဲဒီမ်က္ႏွာဖံုးဟာ အေတာ္ေလး ေဟာ့သြားပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေျပာၾကတာကေတာ့ အဲဒီမ်က္ႏွာဖံုးကို ဦးေနဝင္းက ျမင္တဲ့အခါ ဒါ ျမန္မာမွ ဟုတ္ရဲ႕လားဆိုၿပီး အမ်က္ေတာ္ရွခဲ့သတဲ့။ အဲဒီကာလ အေတာအတြင္းေတြမွာ မဂၢဇင္းစာေစာင္ေတြမွာ လည္ဟိုက္တာ ေပါင္ေပၚတာေတြကို ေငြမင္နဲ႔ ဖံုးအုပ္ထားတာေတြကို ေတြ႔ခဲ့ၾကရပါေတာ့တယ္။ မဆလေခတ္က ဆင္ဆာေပၚလစီတစ္ခုပါ။ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းထဲက ပင္တိုင္က႑ေတြထဲမွာ ဆရာေမာင္သစ္ရဲ႕ေဆာင္းပါးေတြ၊ အားက်ေစခ်င္လြန္းလို႔ ဆိုတဲ့ ထူးခၽြန္သူေတြနဲ႔အင္တာဗ်ဴးက႑၊ ဆရာႀကီးဦးသုခရဲ႕စာေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ကာတြန္းဆရာေသာ္ကရဲ႕ ခ်စ္လြန္းသူ ဆိုတဲ့ ေခြးဇာတ္လမ္း အခန္းဆက္ ရုပ္ျပကာတြန္း အစရွိတဲ့ က႑ေတြကို အခုထက္ထိ ကၽြန္မအၿမဲ အမွတ္ရေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕ မေဟသီ မဂၢဇင္းထြက္လာပါတယ္။ မေဟသီဟာ စာအုပ္ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္မွာ အငွားရဆံုး မဂၢဇင္းအျဖစ္ ထိပ္ဆံုးက ရပ္တည္က်န္ခဲ့ပါတယ္။

အခုေခတ္ကြာလတီ မဂၢဇင္းေတြလို စာရြက္သား မေကာင္း၊ ေဆးေရာင္မစံုလင္ေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက မဂၢဇင္းေတြမွာ ဖတ္ခ်င္စရာေတြ ျပည့္ႏွက္ေနၿပီး ေၾကာ္ျငာကလည္း အနည္းငယ္သာပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ဝတၳဳတိုေရႊေခတ္လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္လည္း ထြန္းကားခဲ့ပါတယ္။ စံပယ္ဦး မဂၢဇင္းဆိုရင္ တျခားဘာအေၾကာင္းအရာမွ မပါဘဲ ဝတၳဳတိုေတြခ်ည္းသက္သက္ စုစည္းထားတဲ့ ဝတၳဳတိုမဂၢဇင္းပါ။    ဆရာမဂ်ဴးကိုလည္း ကၽြန္မက ရႈမဝမဂၢဇင္းထဲက ဝတၳဳတိုမွာ စၿပီး သတိထားမိခဲ့တာပါ။ ဆရာမရဲ႕ တင္ျပပံုနဲ႔ ဇာတ္ကြက္ေတြဟာ ကၽြန္မအဖို႔ ဆန္းသစ္ထူးျခားေနလို႔ အလြန္စိတ္ဝင္စားမိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔စာအုပ္ဆုိင္ ပိတ္ၿပီး တျခားၿမိဳ႕ေတြကို ေျပာင္းေရႊ႕သြားတဲ့အခါ “သူမ၏မိုး” “အနီးဆံုးခရီးသို႔အေဝးဆံုးအခ်ိန္” စတဲ့ ဝတၳဳတိုတခ်ိဳ႕ ပါတဲ့ မဂၢဇင္းေတြကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာအထိ ကၽြန္မက ဆက္သိမ္းထားခဲ့ပါေသးတယ္။ “အမွတ္တရ” ဝတၳဳထြက္ၿပီး နာမည္ထင္ရွားလာခဲ့တဲ့အခါ ဝတၳဳတိုေတြကတည္းက ႏွစ္သက္ရတဲ့ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္မို႔ ပိုဝမ္းသာခဲ့ရပါတယ္။

စာအုပ္ဆိုင္ဖြင့္ခါစက ေဖေဖ ကိုယ္ပိုင္ဖတ္ရႈဖို႔ စုေဆာင္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို တင္ၾကည့္ေသးတယ္။ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္တို႔ မင္းေက်ာ္တို႔ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စာဖတ္သူေတြက လတ္တေလာ အသစ္ထြက္လာတဲ့ စာေရးဆရာေတြကိုပဲ ပိုေတာင္းဆိုၾကတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ စာအုပ္ဆိုင္ဖြင့္ခါစ ကာလမွာ လံုးခ်င္းဝတၳဳေတြထဲ လတ္တေလာ ေရပမ္းစားေနသူေတြကေတာ့ ခင္စိန္လိႈင္၊ ကလ်ာ(ဝိဇၨာသိပၸံ)၊ ခိုင္ယဥ္မြန္ စတဲ့ ဆရာ၊ဆရာမေတြပါ။ ဟာသစာေရးဆရာကေတာ့ ၾကဴေမႊးပါ။(ထပ္ခါထပ္ခါ ေဖာ္ျပရတာ ေထာက္ၿပီး ရွည္တဲ့အတြက္ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ဆရာ၊ဆရာမ ဆိုတာကို ျဖဳတ္ၿပီး ကေလာင္နာမည္ကိုသာ ေရးသားပါမယ္။ ဆရာ၊ဆရာမတို႔အေပၚ အ,ဂါရဝ ျဖစ္သြားခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။) ေဆြေဆြေအာင္၊ ေဝေဝေအာင္၊ ေနႏြယ္ဇင္ျမင့္၊ မမိုးေျမ၊ စုလွျဖဴ တို႔ ေခတ္စားလာပါတယ္။ မဟူရာ(လြိဳင္ေကာ္)၊ ေကာလ္ထန္ေမာရီယယ္ စတဲ့ စာေရးဆရာေတြလည္း ေပၚလာပါတယ္။ (အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ တကယ့္အစီအစဥ္တိတိက်က်ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာပါ။ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ကၽြန္မတို႔မိသားစုေတြၾကား ဒီလိုပဲျပန္ၿပီး ေျပာၾကတဲ့အခါ အဲဒီတုန္းက ဆိုင္မွာအငွားသြက္ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ နာမည္ေတြ အစီအရီေပၚလာပါတယ္။)

အငွားရဆံုး ဝတၳဳေတြထဲမွာ ျမင့္ေမာင္ေမာင္၊ ေမာင္သာျပည့္ တို႔ဟာလည္း တစ္ေခတ္တစ္ခါက ထိပ္ဆံုးမွာ ရွိေနပါတယ္။ ေနႏြယ္ဇင္ျမင့္ရဲ႕သမီး လမင္းမိုမို ေပၚလာတဲ့အခါ ပထမဆံုးစာအုပ္ကစၿပီး ပရိသတ္ရဲ႕ စိတ္ဝင္စားမႈကို ခံရပါတယ္။  ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း)ဟာ အားလံုးတန္းစီ ေစာင့္ဖတ္ၾကတဲ့ ဘက္ဆဲလားအျဖစ္ ဆုိင္မွာ ေနရာယူလာပါတယ္။ လူငယ္လူရြယ္ ေက်ာင္းသားအရြယ္ေတြရဲ႕ အသည္းစြဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီမတုိင္ခင္ကေတာ့ ၿငိမ္းေက်ာ္နဲ႔ ႏြမ္ဂ်ာသိုင္းတို႔ရဲ႕ ဝတၳဳေတြဟာ ထိပ္တန္း အငွားရဆံုး အခ်စ္ဝတၳဳေတြပါ။  ကၽြန္မတို႔ဆုိင္ဖြင့္တဲ့ ကာလအတြင္းမွာ ေမာင္စိန္ဝင္းဟာ အငွားရဆံုးစာရင္းမွာ အခ်ိန္အၾကာဆံုး ရပ္တည္ခဲ့တယ္လို႔ ေမေမက ေျပာျပပါတယ္။ မိုးမိုး(အင္းလ်ား)၊ ေမာင္သာရ၊ ႏုႏုရည္(အင္းဝ)၊ မစႏၵာ တို႔လို ဘဝသရုပ္ေဖာ္ဘက္ လႊမ္းတဲ့ ဝတၳဳမ်ိဳးေတြနဲ႕ ႏိုင္ငံျခားဘာသာျပန္ ဝတၳဳေတြကေတာ့ အငွားရဆံုး ဆုိတာမ်ိဳးထက္  စာေပလိုက္စား ခံစားတတ္သူေတြကသာ အထူးရွာေဖြ ဖတ္ၾကတာမ်ိဳးပါ။ အေပ်ာ္ဖတ္လို႔ လူေတြေျပာၾကတဲ့ ဝတၳဳမ်ိဳးေတြ၊ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ိဳးေတြ၊ စြန္႔စားခန္း လွ်ိဳ႕ဝွက္သည္းဖိုဝတၳဳမ်ိဳးေတြကေတာ့ ဘယ္ေခတ္ဘယ္အခါမွာမဆို ဖတ္သူဦးေရ ပိုမ်ားခဲ့ပါတယ္။

ေရႊဥေဒါင္း ဒဂုန္ေရႊမွ်ား ေခတ္တို႔ ေဆြလိႈင္ဦးေခတ္တို႔ကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီးျဖစ္တဲ့ အဲဒီ၁၉၈၀ ဝန္းက်င္မွာေတာ့ မင္းသိခၤရဲ႕ စံုေထာက္ဝတၳဳေတြနဲ႔ ဂမၻီရဆန္တဲ့ဇာတ္လမ္းေတြဟာ သီးသန္႔လိုင္းတစ္မ်ိဳးနဲ႔ အထူးသျဖင့္ ေယာက္်ားေလး စာဖတ္ပရိသတ္ရဲ႕ စိတ္ဝင္စားမႈကို ခံရပါတယ္။ ေယာက်္ားေလး ပရိသတ္ေတြ ေနာက္ထပ္ အထူးစိတ္ဝင္စားတာကေတာ့ သိုင္းဝတၳဳေတြပါ။ တရုတ္သိုင္းဘာသာျပန္ ဝတၳဳေတြကို စာဖတ္သူေတြက ေမးလာၾကေတာ့ စာအုပ္ဆုိင္ဖြင့္စ အေစာပိုင္းကာလက စၿပီး ဆိုင္မွာ တင္ခဲ့ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ ဝင္းႂကြယ္၊ ဘုန္းႂကြယ္၊ မုိးေက်ာ္သူ၊ တကၠသိုလ္ ေနလင္းေအာင္ စတဲ့ ဆရာေတြ ဘာသာျပန္တဲ့ သိုင္းဝတၳဳ အတြဲလိုက္ေတြဟာ အငွားရဆံုးေတြပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သိုင္းဝတၳဳထဲမွာ တကၠသိုလ္ေနလင္းေအာင္က စာဖတ္သူေတြ အႀကိဳက္ဆံုး ထိပ္ဆံုးမွာ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မ ပထမဆံုး အစအဆံုး ဖတ္ခဲ့တဲ့ ဝတၳဳစာအုပ္ဟာ သိုင္းဝတၳဳတစ္အုပ္ပါ။ စာအုပ္ဆိုင္ ပိတ္ၿပီး ေျပာင္းေရႊ႔သြားတဲ့အခါ မေရာင္းဘဲ သိမ္းၿပီးယူသြားခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ကၽြန္မႏွစ္သက္တဲ့ သိုင္းဝတၳဳ အတြဲေတြလည္း ပါပါတယ္။

ဆရာခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခားေျပာစရာေတြ ရွိပါတယ္။ လကၤာဒီပခ်စ္သူမွာ ဗီလိန္ကို ဇာတ္လိုက္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲခ်ဥ္းကပ္လိုက္တဲ့အခါ ေဝဖန္သံေတြ ဆူညံထြက္လာခဲ့တယ္။ ျမန္မာစာသင္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ေဖေဖဟာ ရသစာေပေရးသားျခင္းရဲ႕ သေဘာတရားေတြအတြက္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ထြက္ေနတဲ့ “လကၤာဒီပခ်စ္သူ”နဲ႔ “ႏွင္းေကသရာခ်စ္တဲ့သူရဲေကာင္း” ကို ဖတ္ဖို႔ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား တပည့္ေတြကို ညႊန္းခဲ့တယ္။ ခက္တာက အဲဒီကာလတုန္းက မိဘအမ်ားအျပားဟာ သားသမီးေတြကို အျပင္စာေတြဖတ္ဖို႔ အားမေပးဘူး။ အထူးသျဖင့္ အခ်စ္ဝတၳဳေတြဖတ္ရင္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ရည္းစားထားတတ္မယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ အဲဒီ့အျပင္ စာအုပ္ဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းဆရာက ညႊန္းတယ္ဆိုေတာ့ အက်ိဳးစီးပြားပဋိပကၡ လိုလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ ေက်ာင္းစာမပ်က္ကြက္ရင္ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ဖတ္ေနတဲ့/ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ကို လာငွားသူ မရွိဘူးဆိုရင္ အိမ္မွာရွိသမွ် စာအုပ္ေတြကို ႀကိဳက္သေလာက္ ဖတ္ခြင့္ရပါတယ္။

ဆရာခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ စာအုပ္ေတြဟာ လက္မလည္ေအာင္ အငွားသြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္လတစ္အုပ္ ႏွစ္လတစ္အုပ္ ထြက္ေနၾကတဲ့ လံုးခ်င္းဝတၳဳေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ေတာ့ အထြက္က်ဲတယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါမယ္။ လကၤာဒီပခ်စ္သူကို ပန္းခ်ီဝသုန္ေရးဆြဲတဲ့ ရုပ္ျပအေနနဲ႔ ျပန္ထြက္လာတဲ့အခါ တစ္အုပ္ကို ၃၅ က်ပ္က်မယ္လို႔ သိလိုက္ရပါတယ္။ ကာတြန္းရုပ္ျပစာအုပ္ ပံုမွန္တစ္အုပ္ကို ၁၀က်ပ္ေက်ာ္ေက်ာ္ဝယ္ရၿပီး ျပန္ငွားရင္ ၁ က်ပ္ေက်ာ္နဲ႔ ငွားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၃၅ က်ပ္ဆိုတဲ့ ေစ်းႏႈန္းဟာ အလြန္ကို မ်ားလွပါတယ္။ ၃၅ က်ပ္ဆိုေတာ့ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ငွားေစ်းသတ္မွတ္ရင္ တစ္ရက္ကို ၃ က်ပ္ခြဲ ေစ်းႏႈန္း သတ္မွတ္ရမယ္ဆိုရင္ ငွားသူရွိပါ့မလားလို႔ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ေမေမဟာ ဒီစာအုပ္ကို စြန္႔စားၿပီးဝယ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ စာအုပ္မေရာက္ခင္မွာ ပိုစတာ ကပ္ထားၿပီး ဒီစာအုပ္ေရာက္မယ့္အေၾကာင္းကို ေၾကာ္ျငာထားပါတယ္။ စာအုပ္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ အဲဒီေစ်းႏႈန္းနဲ႔လည္း လက္မလည္ေအာင္ ငွားရပါေတာ့တယ္။ အႀကိမ္ ၁၀၀ ေက်ာ္ ငွားရၿပီး အျမတ္ေငြ အမ်ားႀကီးတင္က်န္ေစေအာင္ ေငြရွာေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္မို႔ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳကို အၿမဲေက်းဇူးတင္မိတယ္လို႔ ေမေမက ေျပာျပတတ္ပါတယ္။

အဲဒီေခတ္က ရုပ္ျပစာအုပ္ေတြလည္း အလြန္ေခတ္စားခဲ့ပါတယ္။  တခ်ိဳ႕ရုပ္ျပေတြက ပန္းခ်ီဆန္ၿပီး တခ်ိဳ႕ကကာတြန္းဆန္ပါတယ္။ ရာမ၊ နန္းဦး၊ မင္းသိုက္၊ ၿမိတ္ဝင္းထိန္ တို႔ဟာ လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ ရုပ္ျပေရးဆရာေတြပါ။  တခ်ိဳ႕ရုပ္ျပေတြက်ေတာ့ ျပန္စဥ္းစားတဲ့အခါ  ဇာတ္လိုက္ေတြကိုသာ မွတ္မိေတာ့တာရွိပါတယ္။ ထြန္းမင္းလတ္၊ စံေရႊျမင့္၊ ေနေက်ာက္ခဲ၊ ဒီလံုး၊ ႀကံ႕ဗဟုံး စသည္ျဖင့္ ပင္တိုင္ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ ေက်ာ္ၾကားပါတယ္။ မိုက္မိုက္(ျပည္) တို႔လို ဘဝသရုပ္ေဖာ္ဆန္တဲ့ ရုပ္ျပေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တစ္ဦးေအာင္ျမင္လာရင္ ဆင္တူယိုးမွား လိုက္ေရးလာၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။ ရာမ ေခတ္စားလာေတာ့ လကၡဏတို႔ ဒႆတို႔ လိုက္ထြက္လာပါတယ္။ ပန္းခ်ီကိုကိုဝင္းရဲ႕ ေနေက်ာက္ခဲ ေခတ္စားလာေတာ့ ေနေက်ာက္လံုးတို႔ ေနေက်ာက္စိမ္းတို႔ ထြက္လာတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ကာတြန္းရုပ္ျပေတြထဲမွာ ေမာင္ေမာင္ေလးရဲ႕ ငျပည့္၊ ေမာင္ဝဏၰရဲ႕ သမိန္ေပါသြပ္၊ ေသာ္က ရဲ႕ အရိုင္း၊ ပိုးဇာရဲ႕ ေလးမြန္ေထြးမြန္တို႔ဟာ ထင္ရွားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ကာတြန္းရုပ္ျပေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားဇာတ္ေကာင္ေတြကေန မွီျငမ္းထားတာလို႔ ထင္ပါတယ္။ ကာတြန္းေဆြမင္း(ဓႏုျဖဴ)ရဲ႕ ၿမိဳင္ရာဇာတြတ္ပီကေတာ့ ကၽြန္မတို႔စာအုပ္ဆိုင္ ပိတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္မွ တစ္ေခတ္ဆန္းလာခဲ့တာပါ။

ကၽြန္မငယ္ငယ္က မဂၢဇင္းေတြ ဖတ္တဲ့အခါ ပထမဆံုး ရွာေဖြခဲ့တဲ့ စာမ်က္ႏွာက ကာတြန္းပါ။ ၿပီးေတာ့မွ ဝတၳဳတိုေတြ ရွာဖတ္ပါတယ္။ ေနာက္မွ ေဆာင္းပါးေတြဖတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မအရမ္းငယ္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းမွာသင္ရတဲ့ ကာရန္ညီ ရိုးရာကဗ်ာေတြရဲ႕ စပ္ထံုးေတြကို အလြန္စိတ္ဝင္စားေပမယ့္ မဂၢဇင္း ေရွ႕ဘက္ စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ပါတတ္တဲ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြကိုေတာ့ မခံစားတတ္ပဲ ေက်ာ္ဖတ္မိခဲ့ပါတယ္။ လြတ္လပ္ကာရန္ကဗ်ာ ဒါမွမဟုတ္ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ ဒါမွမဟုတ္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ လို႔ဆိုၾကတဲ့ ကဗ်ာေတြကို စၿပီး စိတ္ဝင္စားမိတာကေတာ့ ဆရာေမာင္သစ္တည္ (ဆရာႀကီးျမသန္းတင့္) ဘာသာျပန္တဲ့ “လင္ပစ္မညည္းခ်င္း” ဆိုတဲ့ ဘာသာျပန္ကဗ်ာ အခန္းဆက္ မိုးေဝမဂၢဇင္းမွာ ဖတ္လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္က အစျပဳပါတယ္။ အာဖရိက ကဗ်ာဆရာ Okot p’ Batek ရဲ႕ Song of Lawino ကဗ်ာပါ။  အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္မ ငါးတန္းေလာက္ပဲရွိမွာပါ။ ခ်ီလီကဗ်ာဆရာနီရူဒါရဲ႕ သစ္ခုတ္သမားႏိုးၾကားေလ့ာ ဘာသာျပန္ကဗ်ာကို ဆက္ဖတ္ပါတယ္။ အဲဒီ ကဗ်ာေတြကို အရမ္းစိတ္ဝင္တစား ေစာင့္ဖတ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ျမန္မာေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြ ေရးပံုသားပံုကို ဆက္ၿပီး ဖတ္ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။

ေဖေဖနဲ႔ေမေမတို႔ဟာ စာအုပ္ဆိုင္အတြက္ အျမတ္အစြန္းမေသခ်ာတဲ့ စာအုပ္ေတြကို တင္ရတဲ့အခါ “အိမ္က ကေလးေတြဖတ္ရတာ အျမတ္ပဲ” လို႔ သေဘာထားၿပီး ဝယ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ စာအုပ္အငွားဆိုင္အျဖစ္သာမက တခ်ိဳ႕စာေစာင္ေတြနဲ႔ စာေရးကိရိယာေတြကိုပါ အေရာင္းဆိုင္အေနနဲ႔ တိုးခ်ဲ႕လာပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ကေလးေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ ဖတ္ၾကတဲ့ ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ တို႔ေက်ာင္းသား၊ မိုးေသာက္ပန္း၊ ဂါဒီးယန္းေတြ ကိုယ္စားလွယ္ယူၿပီး ေရာင္းပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ကအခုလို ပုဂၢလိကထုတ္ ဂ်ာနယ္ေတြ ပလူပ်ံေအာင္ ထုတ္ခြင့္မရေတာ့ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဝင္စားသူေတြအတြက္ ပံုမွန္ထုတ္တဲ့ ပါတီေရးရာ၊ ႏိုင္ငံတကာေရးရာ စာေစာင္ေတြကိုပဲ တင္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဂါးဒီးယန္းကထုတ္တဲ့ Sunday Supplement ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စာ ေလ့က်င့္ခန္းစာေစာင္ကို ကုိယ္စားလွယ္ယူ ၿပီး အလယ္တန္း အထက္တန္းေက်ာင္းေတြကို ျဖန္႔ေပးပါတယ္။ အဲဒီစာေစာင္ဟာ တစ္ေစာင္မွ ငါးျပားပဲ ျမတ္တယ္လို႔ ေမေမကေျပာပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလို စာအုပ္စာေစာင္ေတြကို ရြာမွာ အလြယ္တကူ ဝယ္ရႏိုင္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိေတာ့ အေထာက္အကူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေမေမက စာအုပ္ဆုိင္ကို အဓိကဦးေဆာင္သူပါ။ ေဖေဖကေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတြမွာ ကူညီပါတယ္။ ေငြေၾကးကို တြက္တတ္ခ်က္တတ္လာတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမေတြကလည္း စာအုပ္ဆုိင္မွာ ကူထုိင္ေပးၾကပါတယ္။ မနက္မိုးလင္းလာတဲ့အခါ အိမ္ထဲမွာသိမ္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို အျပင္ထုတ္ၿပီး စာအုပ္စင္ေပၚစီ၊ ညေနဆုိင္ပိတ္ရင္ အိမ္ထဲကို ျပန္သြင္းတာေတြကို ေန႔စဥ္ကူညီၾကပါတယ္။ စာအုပ္ေတြကိုေတာ့ ပုသိမ္ၿမိဳ႕က ဦးေလးေတြက ဒိုင္ခံဝယ္ေပးၿပီး ေမာ္ေတာ္နဲ႔ ထည့္ေပးၾကပါတယ္။ စာအုပ္ေတြေရာက္လာတဲ့အခါ ၾကာရွည္ခံေအာင္လို႔ ဖလင္ျပားေတြ ကဒ္ထူျပားေတြနဲ႔ စာအုပ္ေတြကို ျပန္ခ်ဳပ္ၾကရပါတယ္။ အစပိုင္းမွာေတာ့ စာအုပ္ေတြကို ဖလင္ျပားခံၿပီး ပင္နဲ႔ရိုက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ စာအုပ္ေတြကို ႀကိဳးနဲ႔ခ်ဳပ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မ ငါးတန္းႏွစ္ေရာက္တဲ့အခါ စာေရးဆရာေတြကို အားက်စိတ္နဲ႔ ဗလာစာရြက္အလြတ္မွာ ဝတၳဳေလးေတြ ကိုယ့္ဘာသာေရး၊ စာအုပ္ေသးေသးေလးေတြလုပ္၊ စင္ေပၚမွာ ေရာတင္ထားၿပီး ခပ္တည္တည္ ေဆာ့ကစားခဲ့တာကိုလည္း သတိရမိပါေသးတယ္။ ဝါသနာပိုး အစထုိးခဲ့တယ္လို႔ ဆုိႏိုိင္ပါမယ္။

ရြာေလးတစ္ရြာက စာအုပ္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္မွာ တင္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကတဲ့အခါ ျမန္မာစာေပေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးကို တိတိက်က် မထင္ဟပ္ႏိုင္ေပမယ့္လည္း အဲဒီေခတ္က စာဖတ္သူေတြရဲ႕ ဓေလ့ကို တေစ့တေစာင္းေတာ့ ျပန္ေျပာင္းသတိရေစခဲ့ပါတယ္။  ကၽြန္မတို႔စာအုပ္ဆိုင္က စာအုပ္ေတြကို တရြာလံုး ေနရာအႏွံ႔အျပားက လာငွားၾကတဲ့အျပင္ ရြာမွာငွားဖတ္သူေတြ နည္းပါးသြားတဲ့ စာအုပ္ေဟာင္းေတြကို အနီးအနားက ရြာကေလးေတြကိုလည္း ေရာင္းလို႔၊ငွားလို႔ရပါတယ္။ အငွားအလြန္လိုက္တဲ့ တခ်ိဳ႕ဝတၳဳေတြ တခ်ိဳ႕မဂၢဇင္းေတြကိုေတာ့ တန္းစီသူေတြအတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ ႏွစ္အုပ္ သံုးအုပ္ ဝယ္တင္ရတာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ ငွားသူမရွိေတာ့တဲ့ စာအုပ္ေတြဟာ ေဟာင္းသြားေပမယ့္လည္း မပစ္လိုက္ရဘဲ ဝင္ေငြအနည္းငယ္ ထပ္ရပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔စာအုပ္ဆုိင္သတင္းကို ၾကားၿပီး ကိုယ္မသိတဲ့ ရြာေတြက စာအုပ္ဆိုင္ကေလးေတြက ကၽြန္မတို႔စာအုပ္ေဟာင္းေတြကို ေမးစမ္းၿပီး လာဝယ္ၾကတာကိုလည္း ႀကံဳရပါေသးတယ္။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ စာအုပ္တခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ႏွေျမာလို႔ ကၽြန္မတို႔က ျပန္မေရာင္းဘဲ သိမ္းထားတတ္ၾကပါတယ္။ စာအုပ္ဆုိင္ကေလးဟာ ဝန္ထမ္းမိသားစုေလးရဲ႕ စီးပြားေရးကိုလည္း အမ်ားႀကီး ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္ဆုိင္ဝင္ေငြဟာ အိမ္စားရိတ္ကို ထိန္းတဲ့အျပင္ ေရႊ ေလးက်ပ္ခြဲသားေလာက္ စုႏုိင္ခဲ့တယ္လို႔ ေမေမကေျပာပါတယ္။

စာဖတ္သူေတြဟာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ၊ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ရွင္မေတြ၊ ေစ်းသည္ေတြ စတဲ့ လူတန္းစားမ်ိဳးစံုပါ။ တခ်ိဳ႕ေစ်းသည္ေတြဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ဆီက တစ္က်ပ္ေက်ာ္နဲ႔ ငွားထားတဲ့ စာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးသြားရင္ ေနာက္တစ္ေန႔ျပန္မအပ္ခင္ ေစ်းထဲမွာ တစ္ခါဖတ္ တစ္မတ္နဲ႔ လက္ဆင့္ကမ္းငွားၾကပါေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း အျမတ္ေတာင္ ထြက္ၾကပါေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အခါက အပန္းေျဖဖို႔အတြက္ကို လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စာဖတ္ျခင္းနဲ႔ အခ်ိန္သံုးၾကေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔တာ ပင္ပန္းသမွ် ရသစာအုပ္တစ္အုပ္ကို စြဲစြဲမက္မက္ စိတ္ႏွစ္ၿပီး ဖတ္လိုက္ရင္ အပန္းေျပသြားၾကတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ရြာမွာ ပံုမွန္ျပတဲ့ ရုပ္ရွင္ရုံဆိုတာလည္း မရွိေတာ့ ပြဲလမ္းတစ္ခုခုမွာ ပိတ္ကားႀကီးေထာင္ၿပီး ျပမွ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ျဖစ္ၾကတာပါ။ ရုပ္ျမင္သံၾကား စေပၚလာေတာ့လည္း လူတိုင္းမဝယ္ႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။ ၾကည့္ခ်င္ရင္ သူမ်ားအိမ္မွာ သြားၾကည့္ၾကရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဖိုးအခနဲ႔ ျပစားတဲ့ ဗြီဒီယိုရုံေတြ ေပၚလာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာဗီြဒီယိုဇာတ္လမ္းေတြ မေပၚေသးေတာ့ တရုတ္သိုင္းကား၊ ကုလားကားေတြ အၾကည့္မ်ားၾကပါတယ္။ အခုေခတ္လိုမ်ိဳး အျခားအျခားေသာ အပန္းေျဖစရာ ေဆာ့ကစားစရာေတြ အလွ်ံပယ္ ေပါမ်ားမလာေသးတဲ့အခါ လူေတြဟာ စာပိုဖတ္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ စာဖတ္ျခင္းဓေလ့ကလည္း ကူးစက္ပါတယ္။ ရြာမွာ စာအုပ္ဆိုင္ေကာင္းေကာင္း မရွိေသးခင္က မဖတ္ျဖစ္ၾကတဲ့ ပရိသတ္ဟာ စာအုပ္စံုလင္တဲ့ ဆုိင္တစ္ဆိုင္ ေပၚလာတဲ့အခါ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ေျပာဆိုဖလွယ္ၾကရင္း စာအုပ္ေတြ ဖတ္ၾကတဲ့ အေလ့အထ ပိုျပန္႔ႏွံ႔လာခဲ့ၾကပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမေတြ စူးစမ္းလိုစိတ္ အားေကာင္းေနတဲ့ ငယ္ရြယ္ခ်ိန္ခါမွာ ေဖေဖေမေမတို႔က ဒီလုိစာအုပ္အငွားဆိုင္ေလး ဖြင့္ျဖစ္ခဲ့တာဟာ ကၽြန္မတို႔ဘဝအတြက္ အေရးပါတဲ့ အေျခခံအုတ္ျမစ္အေနနဲ႔ အသိပညာေတြကို ခိုင္မာေစခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္မ်ိဳးစံုကေပးတဲ့ သုတရသမ်ိဳးစံုကို ကိုယ့္အိမ္မွာေနရင္းနဲ႔ပဲ ဥာဏ္မီသေလာက္ စုပ္ယူႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္မွာ တျခားၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ စာအုပ္ဆုိင္ကေလးကို ျပန္ေရာင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီရြာကေလးမွာလည္း ကၽြန္မတို႔လို စံုလင္တဲ့ စာအုပ္ဆုိင္ေလး ေနာက္ထပ္တစ္ဆိုင္ ေပၚထြက္ေနပါၿပီ။ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ေနာက္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေတြ စာအုပ္ဆိုင္ထပ္မဖြင့္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီမွာလည္း သူ႔ေစ်းကြက္နဲ႔သူ ရွိေနၾကပါၿပီ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေတြဟာ စာအုပ္သစ္ ဖတ္ခ်င္ရင္ သူမ်ားဆိုင္က သြားငွားဖတ္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ ကိုယ့္ဆိုင္မွာလို ေပၚသမွ် အကုန္ဖတ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကုန္က်စားရိတ္ေၾကာင့္ ေရြးခ်ယ္ဖတ္ရႈလာရပါေတာ့တယ္။

ျမန္မာစာေပကေတာ့ ဆက္လက္ေနဆဲပါ။ စာဖတ္ဓေလ့ေတြလည္း ေျပာင္းလဲလာပါတယ္။ လူေတြ သိပ္မဖတ္ၾကေတာ့တဲ့ စာမ်ိဳးေတြရွိသလို ပိုဖတ္လာၾကတဲ့ စာအမ်ိဳးအစားေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တခ်ိန္ကစာေပေတြ ျပန္ၿပီးပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝလာၾကတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ မသိမသာ တိမ္ျမဳပ္သြားၾကတဲ့ စာေတြလည္းရွိပါတယ္။ စာအုပ္ဆုိင္ကေလး ဖြင့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကာလဟာ ကၽြန္မအတြက္ အသက္အရြယ္နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရင္ စာအဖတ္ျဖစ္ဆံုးကာလ ျဖစ္ခဲ့သလို ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အေကာင္းဆံုးလည္း ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ မိဘေတြေက်းဇူးေၾကာင့္ ဒီစာအုပ္ဆုိင္ေလးကုိ ျဖတ္သန္းျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ ဘဝမွာ အၿမဲတမ္းအေရးပါေနေတာ့မွာပါ။

ပန္ဒိုရာ
၁၆-၁၇.၆.၂၀၁၄
 (ႏွင္းဆီျဖဴမဂၢဇင္းအမွတ္၂ တြင္ ေဖာ္ျပၿပီး)

(ေနာက္ဆက္တြဲမွတ္စုတို။ ။  ဒီအေၾကာင္းအရာကေလးကို ေရးဖို႔ ေခါင္းထဲမွာ သိမ္းထားခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ႏွင္းဆီျဖဳအတြက္ ေဖာင္ပိတ္ခါနီးမွ အျမန္ေရးျဖစ္သြားတယ္။ အျမန္ေရးတာကတစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေလးေရးဖို႔ အႀကိမ္ ၃၀ ေလာက္ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ထိုင္ရတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ အသံုးအႏႈန္းေတြ ထပ္ေနတာတို႔ ထပ္ျဖည့္ႏိုင္ေသးတဲ့ အေၾကာင္းအရာတခ်ိဳ႕ကို သတိမရတာတို႔ ျဖစ္သြားပါတယ္။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေထာက္ျပလို႔ ဒီေဆာင္းပါးမွာ ထပ္ေနတဲ့ စကားဆက္အနည္းငယ္ကို စာဖတ္ရေခ်ာေအာင္ ျဖဳတ္လိုက္ပါတယ္။  )

Expand..

Summary..

သီခ်င္းႀကိဳက္တဲ့ေၾကာင္ကေလးနဲ႕ နတ္သမီး ပံုျပင္

၁၀၀% မဂၢဇင္း အတြဲ ၂ မွာ ပါတဲ့ ပံုျပင္ေလးပါ။ ေမြးကင္းစမွ ၁၀ ႏွစ္အထိ ဆိုတဲ့ က႑ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

 

သီခ်င္းႀကိဳက္တဲ့ေၾကာင္ကေလးနဲ႕ နတ္သမီး ပံုျပင္

သာယာတဲ့ ေႏြဦး နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာေပါ့။ ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ဟာ မႈန္ကုတ္ကုတ္နဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္။ လမ္းမွာေတြ႕သမွ် သစ္ရြက္ကေလးေတြကို ေျခေထာက္နဲ႕ တြန္းတိုက္လိုက္ လိုက္ဖမ္းလိုက္နဲ႕ ဘာေတြ အလိုမက် ျဖစ္ေနလဲ မသိပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီေၾကာင္ကေလးက ဂီတကို သိပ္၀ါသနာပါတဲ့ ေၾကာင္ကေလးေပါ့ကြယ္။ ဒီမနက္ေတာ့ သူ႕ေၾကာင္ေမေမက သူ႕ကို ဆူပူလိုက္သတဲ့။ ဆူလည္းဆူစရာေပါ့။ ေၾကာင္ကေလးကလည္း ဆိုးပါတယ္။ ဟစ္ပ္ေဟာ့ပ္ သီခ်င္းေတြေရးတယ္ ၿပီးရင္ သူ႕အသံေၾကာင္ေလးနဲ႔ ဆိုတယ္။ ေၾကာင္ကေလးဆိုေတာ့ အသံေလးက ေၾကာင္ေနေတာ့ ဘယ္သူမွ နားမခံႏိုင္ဘူးေလ။ သူ႕ကို ၀ိုင္းေျပာၾကေရာ။ ဒါနဲ႕ သူမ်ားေတြ အိပ္တဲ့အခ်ိန္က်မွ တေညာင္ေညာင္နဲ႕ ျခံထဲထြက္ၿပီး သီခ်င္းဆိုရသတဲ့။ ေၾကာင္ေမေမက ဟဲ့ ညဥ့္နက္ၿပီ ဆိုရင္ အိပ္ဘူး လို႕ ဂ်စ္ကန္ကန္ ျပန္ေျပာသတဲ့။

အဲသည္လိုနဲ႕ ညေတြဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႕မအိပ္ပဲ သီခ်င္းေရး သီခ်င္းဆို အလုပ္ေကာင္းလိုက္တာ ေနာက္ေန႕ေတြ မိုးလင္းရင္ ထမင္းစား၀ိုင္းမွာ အိပ္ငိုက္လိုက္ ေၾကာင္အတတ္ပညာ ၾကြက္ဖမ္းတို႕ ေၾကာင္က်က်ေအာင္ ခုန္နည္းတို႕ သင္တဲ့အခါေတြက်ရင္ အိပ္ငိုက္လိုက္ ျဖစ္လာေတာ့ ေၾကာင္ေမေမက ဆူပါေလေရာ။ သည္ေတာ့ ေခတ္ေၾကာင္ငယ္တို႕ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့။ အဘြားႀကီးေတြ ေခတ္ကိုနားမလည္ဘူး  ဘာဘူး ညာဘူးနဲ႕ မေက်မနပ္ေျပာၿပီး နံနက္ခင္းေလးမွာ ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတာေပါ့။

ေႏြဦးရဲ႕ သစ္ရြက္ကေလးေတြက လွတယ္။ လွတဲ့သစ္ရြက္ကေလးတစ္ရြက္ ေလထဲမွာ ေ၀့၀ဲက်လာတယ္။ ေၾကာင္ကေလးက လွမ္းဖမ္းဖို႕ ႀကိဳးစားတယ္။ ေလေပြမွာ သစ္ရြက္ကေလးက ေ၀့ကာ၀ဲကာ လြတ္ထြက္သြားျပန္တယ္။ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေၾကာင္ကေလးက မရရေအာင္ လုိက္ဖမ္းတယ္။ လိုက္ရင္းလိုက္ရင္းနဲ႕ သတိထားမိတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သူ႕အိမ္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေနၿပီ။ အဲဒါမွ ခက္ေတာ့တာ။ ေၾကာင္ကေလး အိမ္မျပန္တတ္ေတာ့ဘူး။

ေၾကာင္ကေလးက ဟိုဟုိဒီဒီ လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သစ္ပင္ေတြ ဆိုင္းေနတဲ့ ေတာအုပ္အုပ္ကေလးရယ္  မလွမ္းမကမ္းမွာ ျဖတ္စီးေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းကေလးေပၚက သစ္သားတံတားေလးရယ္။ သူရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္မႈ မရွိတဲ့ေနရာတစ္ခုပဲ။ ေၾကာင္ကေလးဟာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး တိတ္တိတ္ကေလး ညည္းတြားေနပါေတာ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ တီတီ ဆိုတဲ့ အသံေလးကို ၾကားလိုက္ရသတဲ့။  ေဘးနားမွာ လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူနဲ႕အရြယ္တူေလာက္ပဲ ရွိတဲ့ လူေကာင္မေလး ေသးေသးေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသတဲ့။ အဲဒီ ေကာင္မေလးက ၀တ္စားဆင္ယင္ထားတာ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္နဲ႕ လက္ထဲမွာလည္း လက္ကိုင္ဖုန္းေလး တစ္လံုးကို ကိုင္လို႕ ဖုန္းဆက္ဖို႕ႀကိဳးစားေနတယ္တဲ့့။ ေၾကာင္ကေလးက အံ႕ၾသသြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလူမေလး ေသးေသးေလးက ဒီနားကို ေရာက္ေနရတာလဲလို႕ေပါ့ေနာ္။

ေကာင္မေလးကလည္း ေၾကာင္ကေလးကိုေတြ႕သြားတယ္။ သူကေျပာတယ္။ ငါက နတ္ျပည္က နတ္သမီးေလးပါ မင္းဘယ္သူလဲတဲ့။

ေၾကာင္ကေလးကေျပာလိုက္တာေပါ့။ ငါက ေၾကာင္ကေလးပါ အိမ္ျပန္ဖို႕ လမ္းေပ်ာက္ေနလို႕တဲ့။

နတ္သမီးေလးက ဒါဆို ငါနဲ႕လည္း အတူတူပဲတဲ့။ နတ္ေမေမနဲ႕ လူ႕ျပည္ကို ခဏဆင္းလာတာ ကြဲသြားလို႕ အခုဖုန္းဆက္ေနတာလည္း ဆက္သြယ္ေရး ဧရိယာျပင္ပကို ေရာက္ေနလို႕ မရဘူး ေပါ့ေနာ္။

ေၾကာင္ကေလးကေျပာတယ္ နတ္သမီးဆိုရင္ အေတာင္ပံနဲ႕ ပ်ံသြားပါလား ေပါ့။ ဒီေတာ့ နတ္သမီးေလးက ငါ့အေတာင္ပံေတြက လံုလံုေလာက္ေလာက္ မသန္မာေသးဘူး။ ေမေမက ေက်ာပိုးေခၚလာရတာ လို႕ျပန္ေျပာသတဲ့။

အဲဒါနဲ႕ အိမ္ျပန္မေရာက္ႏိုင္တဲ့ ေၾကာင္ဆိုးကေလးနဲ႕ နတ္သမီးေလးတို႕ဟာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ မိႈင္ေနၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလို ငိုင္ေနတုန္း ေၾကာင္ကေလးက မေနႏိုင္ပဲ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ေကာက္စပ္ၿပီး ဆိုလိုက္သတဲ့။

တိမ္ေတြက ပ်ံတက္

အိမ္ေတြက က်န္ခဲ့

လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ ဘ၀မ်ား

ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႕လည္း ခဏနား

ေၾကာင္ကေလးလည္း တငူငူနဲ႕

နတ္သမီးလည္း အတူတူပဲ

အဲဒီလုိ ဟစ္ပ္ေဟာ့ပ္ဆန္ဆန္ သီခ်င္းကေလးပဲ ဆိုပါေတာ့။ ဒီေတာ့ နတ္သမီးကေလးက ၀မ္းသာအားရ ထေအာ္သတဲ့။ ေဟ့.. ေၾကာင္ကေလး မင္းက သီခ်င္းေရးတတ္သလားေပါ့။

ေၾကာင္ကေလးက ဟုတ္တယ္ အဲဒီသီခ်င္းေၾကာင့္ပဲ ျပႆနာက တက္တာေပါ့ ဆိုၿပီး သူအိမ္က ထြက္လာတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုက္သတဲ့။

ဒီေတာ့ နတ္သမီးေလးက တို႕နတ္ျပည္မွာ ဒ႑ာရီတစ္ခုရွိတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်င္လို႕ရင္ တကယ္တမ္းတၿပီး ခံစားခ်က္အျပည္႕နဲ႕ သီခ်င္းအသစ္တစ္ပုဒ္ ဆိုလိုက္လို႕ရင္ နတ္ျပည္က ေလွခါးတစ္ခု က်လာတယ္တဲ့။ ဒါဆို ငါအိမ္ျပန္လို႕ရၿပီ။ ခက္တာက ငါက သီခ်င္းအသစ္ရေအာင္ မစပ္တတ္ဘူး။ ကူညီပါလားလို႕ေျပာသတဲ့။

ဒီေတာ့ ေၾကာင္ကေလးကလည္း သူ႕ပိုးေတြကို အစြမ္းျပခြင့္ရဖို႕ ရီကြက္စ္ အခုမွရေတာ့တယ္ ဆိုၿပီး ၀မ္းသာသြားတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ အဲဒီတေန႕လံုး လက္သဲေတြနဲ႕ကုတ္ျခစ္ၿပီး ေၾကာင္ကေလးလည္း သီခ်င္းစပ္ပါေလေရာ။

သီခ်င္းကလည္း စပ္ရမယ္ဆိုမွ ခက္လိုက္တာ။ ေၾကာင္ကေလးက ဘလူးစ္ေတြ ကန္းထရီးေတြ ေရာ့ခ္ေတြ ေပါ့ပ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးစပ္လိုက္ နတ္သမီးေလးကလည္း ဆိုၾကည့္လိုက္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နတ္သမီးေလးေတာင္ အသံ၀င္ခ်င္သလိုျဖစ္လာသတဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေၾကာင္ကေလးလည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕ အခုလို ေရးလိုက္သတဲ့။

ေညာင္ေညာင္ေညာင္..

အိမ္ကိုလြမ္းတဲ့အေကာင္

လြမ္းလြန္လြန္းလို႕ငူငူေငါင္ေငါင္

နတ္သုဒၵာေတြလည္းေ၀း

အေတာင္ပံေတြလည္းေကြး

ေတာ္ရာမွာမေနခဲ့

ေပ်ာ္ရာရွာေဖြခဲ့

အခုေတာ့ ေရလည္ညစ္လို႕

ေမေမေရ ေသမယ္ျဖစ္လို႕

ေကာင္းကင္ကေလွခါး

က်လာပါလား

ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ တအား

ဂါးဂါးဂါး…

သူေရးၿပီးတဲ့အခါ နတ္သမီးေလးက အင္မတန္ ခ်ိဳသာတဲ့အသံေလးနဲ႕ သီခ်င္းဆိုပါေလေရာ။ သီခ်င္းက သံစဥ္ေရာ စာသားပါ ဘ၀ဂ္အထိ ပ်ံလြင့္သြားတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ထင္ပါရဲ႕ နတ္ျပည္ကို တက္သြားသတဲ့။ သိပ္မၾကာပါဘူး ေလွခါးၾကီး က်လာပါတယ္။

နတ္သမီးေလးက ၀မ္းသာသြားတယ္။ ေၾကာင္ကေလးကေတာ့ မေပ်ာ္ပါဘူး။ မင္းကေတာ့ ျပန္သြားတာဟုတ္ပါၿပီ နတ္သမီးရယ္။ ငါကေတာ့ ဘယ္လိုျပန္ရမလဲ တဲ့။

နတ္သမီးေလးက မ်က္ေစာင္းထိုးတယ္။ ေၾကာင္ကေလးကလည္း အ လိုက္တာတဲ့။

google earth ေတြဘာေတြ သံုးဖူးပံု မရဘူးတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ေၾကာင္ကေလးကလည္း internet savvy သိပ္မျဖစ္ဘူးေလ။

နတ္သမီးေလးက ေၾကာင္ကေလးကိုပါ ေလွခါးေပၚ ေခၚသြားတယ္ ။ အေပၚစီးကၾကည့္ေတာ့ သူ႕အိမ္ကို လွမ္းျမင္ရၿပီေပါ့။

ဒီေတာ့မွ နတ္သမီးက ေၾကာင္ကေလးအိမ္ကို ရွာၿပီး အေသအခ်ာ ပို႕ေပးလိုက္တယ္။

ဒါေပမယ့္ သူတို႕ကသီခ်င္းေတြ ဘာေတြ အတူစပ္ ခင္မင္ၿပီးမွ ခြဲရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ နည္းနည္း ၀မ္းနည္းသြားၾကတာေပါ့။ ေၾကာင္ကေလးက ငိုေတာင္ငုိခ်င္သတဲ့။ ဒါေပမယ့္ နတ္သမီးေလးက ေၾကာင္ကေလးရဲ႕ နားနားကိုကပ္ၿပီး တိုးတုိးေလး တစ္ခုေျပာလိုက္ေတာ့ ျပံဳးသြားသတဲ့။

အဲဒီေန႕ကစၿပီး ေၾကာင္ကေလးက အလုပ္ေတြကို အခ်ိန္နဲ႕လုပ္တယ္။ မဆိုးေတာ့ဘူး။

ညေတြဆို ေၾကာင္ေမေမက အိပ္ေတာ့ဆိုရင္ ေစာေစာစီးစီး လိမ္လိမ္မာမာ အိပ္တယ္။

ဘာလို႕လဲ သိလား။

နတ္သမီးေလးက ေျပာလိုက္တယ္ ညက်မွ အိပ္မက္ထဲကို လာခဲ့မွာေပါ့ တဲ့။ နတ္သမီးနဲ႕ ေၾကာင္ကေလးက အိပ္မက္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အၿမဲ ဆက္ျဖစ္ၾကတာပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဒီပံုျပင္ကို ဖတ္ဖူးတဲ့လူေတြဟာ သူတို႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို ညအိပ္ခါနီးရင္ အိပ္မက္လွလွမက္ပါေစ နတ္သမီးနဲ႕ေတြ႕ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေလ့ ရွိၾကတာေပါ့ကြယ္။။

ပန္ဒိုရာ

ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၀၈

Expand..

Summary..