မဘေလာက္ က ျမန္မာ ဘေလာ႕ဂါ ဖိုရမ္တြင္ သူမ၏ဘေလာ႕ဂ္ ကို မိတ္ဆက္သည္႕ ပို႕စ္တစ္ခု သြားတင္ထားသည္။ ဒါကိုကိုဖိုးရမ္က ေတြ႕သြားၿပီး ဘာရယ္မဟုတ္ လာလည္မိရာမွ မဘေလာက္ ၏ ပရိႆတ္ ျဖစ္သြားကာ ဆီပံုးဟုေခၚေသာ C Box ထဲတြင္ အမွတ္တရ စာတစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္း အၿမဲ ေရးသြားေလ႕ရွိသည္။ မဘေလာက္ကလည္း ကိုဖိုးရမ္၏ ဘေလာ႕ဂ္ကို ျပန္လည္ပတ္သည္႕ အျပင္ ကိုဖိုးရမ္ေရးေလ႕ရွိေသာ ဖိုရမ္မ်ားတြင္ သူမပါ ရီဂ်စ္စတာ လုပ္ၿပီး ၀င္ဖတ္ ၾကည္႕ရင္း ကိုဖိုးရမ္၏ ေျပာႏိုင္ေဟာႏိုင္ ဗဟုသုတ အရည္အခ်င္းမ်ားကို အထင္တႀကီး သေဘာက် လာမိသည္။ ဒီလုိႏွင္႕ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင္႕အမွ် တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္သိလာ အေပးအယူမွ်လာသည္။ အေခၚအေ၀ၚေလးေတြက အစ “ကိုကိုရမ္” က “ေလာက္ေလး” က ဟုၾကင္ၾကင္နာနာ ျဖစ္လာၾကၿပီ။ (မွတ္ခ်က္။ တိုတိုရန္ မဟုတ္ပါ။ ေလာက္ေလးခြ မဟုတ္ပါ။)
ဒီေတာ႕လည္း ဒီေလာက္ လိုက္ဖက္ညီတဲ႕ ႏွစ္ေယာက္ ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္ blogage လုပ္ၾကပါလား ဟု ပတ္၀န္းက်င္က တိုက္တြန္း လာၾကသည္။ ( မွတ္ခ်က္။ အဓိပၸာယ္ အႏွစ္သာရ တနည္းအားျဖင္႕ ဆင္သေယာင္ ရွိေသာ္လည္း blockage မဟုတ္ပါ။) ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္ လုပ္ျခင္း ဆိုသည္မွာကား ဘေလာ႕ဂါႏွစ္ဦး ပူးေပါင္း၍ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ဘေလာ႕ဂ္ တစ္ခု ထူေထာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာဘေလာ႕ဂါမ်ားကေတာ႕ ဘေလာ႕ဂ္ေထာင္က်ျခင္း ဟုလည္း တင္စား ေခၚၾကေလသည္။
အင္တာနက္ ေလာကႀကီး အရည္အေသြး တိုးတက္ေရးအတြက္ ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္ လုပ္ျခင္းကို ေပၚလစီအရ ကမၻာႏွင့္အ၀ွမ္း အလြန္အားေပးေလသည္။ ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္ လုပ္လိုပါက ဘေလာ႕ဂါႏွစ္ဦးသည္ အင္တာနက္ဆိုင္ရာ ကုလသမဂၢမွ တရား၀င္ ယူအာအယ္လ္ ႏွင္႕ ၀က္ေပ႕ဂ်္ ေခၚ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ တစ္ခု ေလွ်ာက္ထားရသည္။ သာမန္ အေပ်ာ္ထမ္း ဘေလာက္ေနၾကေသာ ဘေလာ႕ဂါမ်ားသည္ ယခုအခါတြင္ အခမဲ႕ ရေသာ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ မ်ားကိုသာ သံုးခြင္႕ရေလသည္။ တာ၀န္ယူမႈမရွိသည္႕အတြက္ တရား၀င္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ စာမ်က္ႏွာကို အင္တာနက္ဆိုင္ရာ ကုလသမဂၢမွ သံုးခြင္႕မျပဳ။ (ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန။) ထို႕ေၾကာင္႕ သူတို႕၏ဘ၀မွာ မတည္ၿငိမ္။ အာမခံခ်က္မရွိ ။ တစ္ေန႕ေန႕ ဆားဗစ္ပရိုဗိုက္တာ က ၀န္ေဆာင္မႈ ျဖတ္လိုက္လွ်င္ သြားၿပီ။ အဲ.. တစ္ဖက္ကလည္း သူတို႕ဘ၀က လြတ္လပ္သည္။ တာ၀န္ယူမႈ မ်ားမွ ကင္းသည္။ ကိုယ္႕ဖာသာ ပံုမွန္ ပို႕စ္တင္ခ်င္တင္ မတင္ခ်င္ေန။ ၿပီးေတာ႕ ကိုယ္ေရးခ်င္တာ လြတ္လပ္စြာ ေရးလို႕ရသည္။
ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္လုပ္ထားေသာ ဘေလာ႕ဂ္မ်ားကေတာ႕ ဒီလိုမဟုတ္။ ပံုမွန္၀န္ေဆာင္မႈ အပါအ၀င္ ေၾကာ္ျငာ အက်ိဳးခံစားခြင္႕မ်ားပါ ရွိေသာ တရား၀င္ ႏိုင္ငံတကာ အင္တာနက္ အသိအမွတ္ျပဳ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာကို ကိုယ္ပိုင္ ပိုင္ဆိုင္ခြင္႕ ရသည္။ အလြန္ဂုဏ္ရွိ ကာ တင့္တယ္ တည္ၿငိမ္ေသာ ဘ၀ပါေပ။ သို႕ေသာ္ တစ္လလွ်င္ ပို႕စ္ဘယ္ေလာက္ တင္ရမည္။ အဲဒီအထဲမွာ အင္တာနက္ ေလာကကို အက်ိဳးျပဳရန္ နည္းပညာပို႕စ္က ဘယ္ေလာက္၊ ေဖ်ာ္ေျဖမႈက ဘယ္ေလာက္ စသည္ျဖင္႕ သတ္မွတ္ထားသည္မ်ားကို လုိက္နာရသည္။ ဘန္နာ ၊ တန္းပလိတ္ မ်ားကို အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ၾကာလွ်င္ အပ္ပဒိတ္ လုပ္ရန္ ဆိုတာမ်ိဳးက ရွိေသးသည္။ ကိုယ္သံုးမည္႕ အိုင္ပီအက္ဒရက္စ္မ်ားကို မွတ္ပံု တင္ရျခင္း၊ ကိုယ္သံုးမည္႕ ကြန္ပ်ဳတာႏွင္႕ အီလက္ထရြန္းနစ္ ဒီဗိုက္စ္မ်ားမွာ ဗိုင္းရပ္စ္ ကင္းရွင္းေၾကာင္း ေထာက္ခံစာယူရျခင္း၊ ဒါေတြက လိုေသးသည္။ ဒီလို ေကာ္မစ္မန္႕ဆိုတာမ်ား ကို ဘေလာ႕ဂါ တစ္ဦးခ်င္း အေနႏွင္႕ဆိုလွ်င္ လိုက္နာႏိုင္ရန္ မလြယ္။ ဒါေၾကာင္႕လည္း အေတြးအေခၚ မွ်တကာ တာ၀န္ခြဲေ၀ယူႏိုင္ၾကရန္ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီး ဘေလာ႕ဂါႏွစ္ဦးတို႕ ပူးေပါင္းေစရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္ လုပ္ၿပီးလွ်င္ေတာ႕ တသက္လံုး မကြဲမကြာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ သစၥာရွိစြာျဖင္႕ ဘေလာ႕ဂ္ကေလး ကို တိုးတက္ စည္ပင္ေအာင္ ေမာင္တစ္ကီး မယ္တစ္ကလစ္ (မွတ္ခ်က္၊ 1 key, 1 click ကိုဆိုလိုသည္။) ေဆာင္ရြက္ၾကရေလသည္။
ဒီအထဲမွာ ဘေလာ႕ဂါရိုက္ ဆိုလားဘာလား၊ ေဂးဘေလာ႕ဂါ လက္ဘ္ဘေလာ႕ဂါတို႕က က်ားက်ားခ်င္း မမခ်င္း ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္ ေတာ႕ ဘာျဖစ္လဲ၊ သူတို႕ကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ ခ်ေပးသင့္သည္ ဆိုၿပီး တစခန္းထၾကေသးသည္။ အဲဒါေတြ အေသးစိတ္ ေျပာျပရလွ်င္ ဇာတ္လမ္းကို ေရာက္ေတာ႕မွာ မဟုတ္။ ဒီေတာ႕ ဇာတ္လမ္းကို ဆက္ပါမည္။
တိုတိုေျပာရလွ်င္ မစြမ္းရင္းကလည္းရွိ ကန္စြန္းခင္းကလည္းၿငိ ဆိုေတာ႕ ကုိဖိုးရမ္ႏွင္႕ မဘေလာက္တို႕ ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္လုပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ နာမည္ႀကီးၾကသူမ်ား ပီပီ ကိုဖိုးရမ္ႏွင္႕ မဘေလာက္တို႕၏ ဘေလာ႕ေဂ႔ဂ်္ပြဲႀကီးကား ေပါ႕ပ္အပ္ပ္ပ်ံမက် စည္ကား လွေပသည္။ ဖိုရမ္ေရးေဖာ္ေရးဖက္ ဘေလာက္ေဖာ္ဘေလာက္ဖက္ အားလံုး အင္တာနက္ လံုးကၽြတ္ တက္ေရာက္ အားေပးၾကသည္။ ျမန္မာ ဘေလာ႕ဂါသားမ်ား စုေပါင္း လက္ေဆာင္ေပးေသာ သီရိဘေလာ႕ဂဟာ အမည္ရွိ ဘန္နာႀကီးကလည္း လွပ ခန္းနားေပသည္။ ဖိုရမ္ေရာင္းရင္းမ်ား အထူးေအာ္ဒါ မွာေပးထားေသာ ဘက္ဂေရာင္း ပန္းႏုေရာင္ အသစ္စက္စက္ ကေလးကလည္း တင္႕တယ္ေပစြ။ ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားထားေသာ ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္ ဆုေတာင္းမ်ားမွာလည္း မ်ားျပားလြန္းသျဖင္႕ ဆီပံုးခန္းမက်ယ္ၾကီး ထဲတြင္ ျပည္႕လွ်ံသြားသည္။ ေနႏွင္႕လ ေရႊႏွင္႕ျမ ဆိုသလို အတြဲညီသူ ကိုဖိုးရမ္ႏွင္႔ မဘေလာက္တို႕ ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳး ဧည္႕ခံရသည္မွာ စာရိုက္ရလြန္းသျဖင္႕ လက္မ်ားပင္ ကိုက္ခဲလို႕ေနသည္။
အဲ.. ႏွစ္ေယာက္ပိုင္ ဘေလာ႕ကမၻာေလး တည္ေထာင္စေတာ႕ ၾကည္ႏူးမဆံုးႏိုင္။ ဘေလာ႕ဂ္ကို စီမံခန္႕ခြဲပိုင္ခြင္႕ admin access က ႏွစ္ေယာက္ နာမည္ ကိုယ္စီျဖင္႕ ပံုေသ default လုပ္ထားသည္။ ေလာ႕အင္ log in ၀င္ၿပီး ႏွစ္ဦးတည္း ေရးသားတိုင္ပင္ႏိုင္ရန္ အမ်ားမျမင္ႏိုင္ေသာ အထူး ဆီပံုးကေလး ကေတာ႕ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ သီးသန္႕ကမၻာေလးျဖစ္သည္။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ဘာပို႔စ္ေလးေတြ တင္ၾကမလဲ တိုင္ပင္ၾက။ ကိုဖိုးရမ္က ပို႕စ္တစ္ခု ေရးၿပီးလွ်င္ ဘာသာေဗဒ ကၽြမ္းက်င္သူ မဘေလာက္က စာလံုးေပါင္းေတြ စစ္ေပး သီခ်င္းေလးေတြ အေမာေျပ ဖြင္႕ျပႏွင္႕ အရာရာသည္ လမင္းသာသလို။ ဘေလာ႕တစ္ခုလံုးလည္း စာႏု ကဗ်ာႏုေလးမ်ား၊ သီခ်င္း ဓာတ္ပံု ကေလးမ်ား၊ နည္းပညာ အသစ္ကေလးမ်ား လႊမ္းျခံဳကာ ေရာမႏိ ၱက ျဖစ္ေနေလသည္။ ကိုကိုရမ္ ႏွင္႕ ေလာက္ေလး တို႕၏ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ဘေလာ႕ဂဟာေလးေပတည္း။
ဤသို႕ျဖင္႕ ငါးလ ေျခာက္လ ၾကာလာခဲ႕ၿပီ။ တစ္ခါလာလည္း ေလာ႕အင္၀င္ကာ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ၿပီး တန္းပလိတ္ျပင္ရ တစ္ခါလာလည္း လင္႕ခ္ေတြ အပ္ပဒိတ္လုပ္ရ ပို႕စ္အသစ္ေရးရ ကြန္မန္႕ေတြကို ျပန္ေရးရ ႏွင္႕ဆိုေတာ႕ ဘေလာ႕ဂ္တာ၀န္ေတြကို ကိုဖိုးရမ္ ၿငီးေငြ႕စျပဳလာသည္။ တေန႕တေန႕ ဘာပို႕စ္တင္ရမလဲ ဆိုတာ ေတြးရတာကိုက ဦးေႏွာက္ ခမ္းေျခာက္စ ျပဳလာသည္။ ၿပီးေတာ႔ အရင္ကလိုလည္း မဟုတ္။ ကိုယ္႕သေဘာႏွင္႕ကိုယ္ ပို႕စ္ေတြ တန္းတင္လို႕မရ။ မတင္ခင္ မဘေလာက္ကို ျပရ၊ စာလံုးေပါင္းစစ္ရ၊ သေဘာတူမတူ ညွိရႏႈိင္းရ တာေတြကလည္း စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စရာ ေကာင္းေလသည္။
အေရးထဲ ဖိုရမ္ထဲက အေပါင္းအသင္း ေတြက
“ကိုဖိုးရမ္ႀကီး ဘယ္လိုလဲဗ်။ ဘေလာ႕ဂ္ေထာင္က်သြား ကတည္းက ဖိုရမ္ေတြဘက္ ေျခဦးေတာင္ မလွည္႕ေတာ႕ပါလား။ ဧကႏၱ မဘေလာက္ကို ေၾကာက္ရတယ္နဲ႕ တူတယ္။ ဟတ္ ဟတ္ ဟတ္..”
ဟု ဆီပံုးထဲ လာေရးကာတစ္မ်ိဳး ပီအမ္ပို႕ကာတစ္ဖံု ပ်က္ရယ္ျပဳ ခံရတာလည္း ေအာင္႕သက္သက္ ႏိုင္လွသည္။
ဒီေတာ႕ တခါတခါ မေယာင္မလည္ျဖင္႕ ဖိုရမ္ေတြ ဘက္ကို ခဏဆိုၿပီး လစ္ထြက္သြား တတ္သည္။ မဘေလာက္က ေၾသာ္ သူလည္းပ်င္းမွာေပါ႕ေလ ဟု နားလည္စြာျဖင္႕ အစပိုင္းက ၾကည္ၾကည္သာသာ ခြင့္ျပဳ ခဲ႕ပါသည္။ ဒါေပမယ္႕ တစတစ ေလးလံလာေသာ ဘေလာ႕ထိန္းသိမ္းမႈ တာ၀န္ေတြ ၾကားမွာ ကိုဖိုးရမ္က နေမာ္နမဲ႕ အလ်င္စလို လုပ္သြားသျဖင္႕ ပို႕စ္အမွားမ်ား အက္ဒစ္ ျပန္လုပ္ရတာတို႕။ ေနရာျပန္ခ်ရတာတို႕က မ်ားလာေတာ႕ နည္းနည္း ၿငိဳျငင္ခ်င္လာသည္။ အရင္ကလို ကိုကိုရမ္ ဟုပင္ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ မေခၚႏိုင္။
“ေတာ႕ ကဖိုးရမ္ ရွင္ဟာေလ.. ပို႕စ္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ သတ္ပံုမစစ္ဘူး ။ ေၾသာ္.. ဒီမွာလည္း ၾကည္႕စမ္းပါဦး တန္းပလိတ္မွာ ေဖာင္႕သြင္းတာ က်န္ခဲ႕ျပန္ၿပီ။ ဒီေနရာမွာ ျမန္မာစာ မေပၚဘူးရွင္႕။ ကၽြန္မက ဒီလို အေသးစိတ္ေတြ ကအစ အကုန္ လိုက္စစ္ ေနရေတာ႕မွာလား..”
ကိုဖိုးရမ္ကလည္း တေန႕တေန႕ ေလာ႕ဂ္အင္ ၀င္လိုက္တိုင္း မဘေလာက္၏ ပူညံပူညံ မက္ေဆ႕ခ်္မ်ားကိုသာ ေတြ႕ေနရေတာ႕ စိတ္ပိန္လာသည္။ ဖိုရမ္ေတြဘက္ကိုသာ အခ်ိန္ရတိုင္း မ်က္စိေအးေအာင္ သြားေနေနကာ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင္႕ ေတာ္ကီပြားေနေတာ႕သည္။
တစ္ေန႕ေတာ႕ ေစာေစာစီးစီး ဆီပံုးထဲမွာ မက္ေဆ႕ခ်္ တစ္ခုကို မဘေလာက္ သြားေတြ႕သည္။
“ဦးရမ္ …ေမာနင္း.. မီးက ေႏွးထစ္ဖိုရမ္မွာ ေတြ႕ခဲ႕တဲ႕ မီးမီးေလ။ မီးလည္း အခု ဘေလာ႕ဂ္တစ္ခု လုပ္ထားတယ္ သိလား။ ဦးရမ္က သိပ္ေတာ္တာပဲေနာ္။ ဦးရမ္ မီးဆီလာလည္ၿပီး မီးကိုသင္ေပးေနာ္.. ေနာ္ ။”
မဘေလာက္ ယမ္းပံုမီးက် ျဖစ္ရၿပီ။ ဟင္း .. ႏွစ္ေယာက္ပိုင္ ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္ လုပ္ထားတဲ႕ ဘေလာ႕ဂ္ကိုမ်ား သိလ်က္ႏွင္႕ မိန္းကေလး အခ်င္းခ်င္းေတာ႕ အကူအညီ မေတာင္း။ အခုေခတ္ ဘေလာ႕ဂါမ ေပါက္စကေလးေတြမ်ား ကဲကိုကဲသည္။
ခုတေလာ ကိုဖိုးရမ္ ေရးထားသည္႕ ပို႕စ္မ်ားကို လိုက္စစ္မိသည္။ အားလားလား..မေမွ်ာ္လင္႕ပဲ ပို႕စ္တစ္ခုေအာက္မွာ သြားေတြ႕မိသည္။ နည္းတဲ႕ကြန္မန္႕ ေတြမဟုတ္။ အျပန္အလွန္ ေရးထားျငင္းထား ၾကတာ ကြန္မန္႕ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ဒင္းတို႕က ဖိုရမ္ထဲမွာ အစာမေၾကျဖစ္ခဲ႕တဲ႕ ကိစၥေတြ ဒီမွာ ဆက္ျငင္းေနၾကတာကိုး။ မဘေလာက္ တစ္ေယာက္တည္း ဘေလာ႕ဂ္ကမၻာေလးတုန္းက ဒါမ်ိဳး ဘယ္ရွိခဲ႕မွာတုန္း။ အခုေတာ႕ ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ ေတာ္။ ကိုဖိုးရမ္ ေနာက္တစ္မႈ တိုးျပန္ၿပီ။
မဘေလာက္တစ္ေယာက္ ကိုဖိုးရမ္ ေလာ႕ဂ္အင္၀င္လာမည္႕ အခ်ိန္ကို ကလစ္တေခါက္ေခါက္ ႏွင္႕ ေစာင့္ေနသည္။ ၾကာေတာ႕ စိတ္တိုလာသည္။ ကိုဖိုးရမ္ ရွိႏိုင္မည္႕ ဖိုရမ္မ်ားကို လိုက္သြားၿပီး ေလာ႕အင္ ၀င္ကာ ပီအမ္ေတြ ပို႕ပစ္လိုက္သည္။
“ဦးဖိုးရမ္ရွင္႕၊ ကိုယ္႕ဘေလာ႕ဂ္ကိုလည္း တစ္ခ်က္ေလာက္မ်ား ျပန္လွည္႕ၾကည္႕ပါဦး။”
ဟု ခပ္ေငါ႔ေငါ႔ေလး ေရးလိုက္သည္။
ေကာ္ဖီေရွာ႕မွာ ေဆြးေႏြးေနတာ အရွိန္ေကာင္းေနတုန္း ပီအမ္ေတြက တဒိုင္းဒိုင္း ၀င္လာေတာ႕ ကိုဖိုးရမ္ စိတ္တိုသြားသည္။
“ကဲ လစ္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ိဳ႕။”
ဒီလုိႏႈတ္ဆက္ေတာ႕ ဖိုရမ္ေရာင္းရင္း မ်ားက
“ဟတ္ ဟတ္ သိပါတယ္ဗ်ာ။ ပီအမ္စၾကာ ရုိက္ေနၿပီဆိုတာ။ ကိုဖိုးရမ္ႀကီး က အရင္ကလို စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါ ေတာ႕ဘူးေပါ႕”
ဟု ေလွာင္ၾကသည္ကို တဟဲဟဲႏွင္႕ သာ အံႀကိတ္ခံလိုက္ရသည္။ ေတာက္.. လူၾကားသူၾကား မေရွာင္ ဖိုရမ္ထဲ အထိမ်ား လိုက္လာရတယ္လို႕။ မိန္းမေတြဟာ အလိုက္ကန္းဆိုးကို မသိဘူး။ ေတြ႕မယ္..။
ေဒါႏွင္႕ ေမာႏွင္႕ ဘေလာ႕ဂ္ထဲကို ေလာ႕အင္၀င္ေတာ႕ ပူညံပူညံ မက္ေဆ႕ခ်္တစ္ခုက ေစာင္႕ႀကိဳေနသည္။
“ေတာ႕ ကဖိုးရမ္.. ရွင္႕အ႐ႈပ္ထုပ္ ေတြ ရွင္လာရွင္းပါဦး။”
“ဘာအရႈပ္ထုပ္လဲကြ။”
“ဒီမွာ ဆီပံုးထဲမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ၿပီးေတာ႕ ဒီပို႕စ္ေအာက္က ကြန္မန္႕ေတြ။ ကၽြန္မ႐ွင္႕ကို ေျပာတယ္။ ဖိုရမ္ထဲက ကိစၥေတြ ဘေလာ႕ဂ္ကို သယ္မလာပါနဲ႕လို႕။ ဟင္.. ဒါေတြ ႐ွင္ဘယ္လို ႐ွင္းမွာလဲ။”
“ဟ.. ဖိုရမ္ဆိုတာ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ဗဟုသုတဖလွယ္ရာ။ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ကူညီရာ။ ေဆြးေႏြးတယ္ဆိုတာ အေရးႀကီးလာတဲ႕အခါ ဘေလာ႕ဂ္ထဲပါရင္ ပါလာမွာေပါ႕။ ငါအရင္ကတည္းက ဖိုရမ္ကို အဓိက ေရးလာခဲ႕တာ မင္းမသိဘူးလား။ ဟင္…”
“ေၾသာ္ အရင္ကကိစၥ လာမေျပာနဲ႕ေလ။ အခုကိုယ္႕ ဘေလာ႕ဂ္ရယ္လို႕ အတည္တက် ျဖစ္လာေတာ႕မွ ဒီလို လတ္လ်ားလတ္လ်ား ေလွ်ာက္သြားေနစရာလား.. ေတာ႕ ကဖိုးရမ္ရဲ႕..”
“ေၾသာ္.. မင္းကေရာ ဘာထူးလို႕လဲ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ မိုးလင္းလာရင္ မ်က္စိႏွစ္လံုး ပြင္႔မယ္ေတာင္ မႀကံေသးဘူး။ ဘေလာ႕ဂ္တကာ ဆီပံုးေပါက္ေစ႕ လိုက္လည္ အရည္မရ အဖတ္မရေတြ လိုက္ေရး။ ငါမသိဘူးမ်ား မွတ္ေနသလား။”
“႐ွင္.. ဒီလိုမေျပာပါနဲ႕။ ဒါက လူမႈ၀တၱရားရွင္႕။ ႐ွင္သာ ကိုယ္႕တာ၀န္မေက်တဲ႕သူ။”
တာ၀န္..။ ဒါကေတာ႕ ေယာက်ၤားမာနကို ထိၿပီ။ လြန္လာၿပီ။
“ေဟ႕ ငါ႕ေလာက္ တစ္လတစ္လ သတ္မွတ္ထားတဲ႕ပို႕စ္ကို ျပည္႕မီ ေက်ာ္လြန္ ၿပီး တာ၀န္ေက်တာ ငါပဲရွိတယ္ကြ.. မင္းလက္ထဲ ငါေရးသမွ် အကုန္အပ္တာပဲ။ မင္းဒီလိုစကား မေျပာပါနဲ႕။”
“ေၾသာ္.. ဘာေရးေရး ရွင္တလြဲတေခ်ာ္လုပ္ထားတာေတြ ကၽြန္မက လိုက္လိုက္ ျပင္ေပးေနရတဲ႕ အခ်ိန္ေတြကိုလည္း ထည္႕တြက္ဦးမွေပါ႕။”
“ေဟ႕ ေယာကၤ်ားေလးကြ အဲဒီေလာက္ အေသးစိတ္ေတြ အာရံုစိုက္မေနႏိုင္ဘူး။”
“ဒါေပါ႕.. ဒါေပါ႕.. ရွင္႕အာရံုေတြက ဘေလာ႕ဂ္ထဲမွာမွ မရွိပဲ။ ဖိုရမ္ထဲက ဟာေတြ ဆီမွာပဲ ေရာက္ေနတာကိုး။”
“ေဟ႕ ငါ႕ကိုေျပာရင္ေျပာ။ ငါ႕ အေပါင္းအသင္း ေတြကို ဆြဲမထည္႕နဲ႕ကြ။”
ခက္ကၿပီ။ ကြန္ျပဴတာအသစ္ ေမာက္စ္ကေလးမွ ဂ်ီး (ေၾကး) မတက္ခင္ ဒီဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္တစ္ခု အပ်က္အပ်က္ နဲ႕ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ ဆိုသလို ျဖစ္ၾကေတာ႕မွာလား။
တိုက္ပြဲက ျပင္းထန္လာသည္။ ကိုယ္ပိုင္ ပရုိက္ဗိတ္ဆီပံုးမွာသာမက အျပင္က ဆီပံုးထဲကိုပါ လွ်ံက်ကုန္သည္။ စိတ္ႀကီးသူႏွစ္ဦးဆိုေတာ႕ ဘေလာက္နီးနားခ်င္းတို႕လည္း ၀င္မေျပာရဲ။ အသာေလး ေဘးကသာ အရိပ္အျခည္ ေစာင္႕ၾကည္႕ေနရသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ႕ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၀ုန္းဒိုင္းႏွင္႕ ေလာ႕ေအာက္လုပ္ကာ သီရိ ဘေလာ႕ဂဟာေလးထဲက အသီးသီး ထြက္သြားၾကေတာ႕သည္။
တစ္ရက္.. ႏွစ္ရက္.. သံုးရက္ ေတာင္ ၾကာခဲ႕ၿပီ။
မဘေလာက္ တစ္ေယာက္ ေလာ႕အင္ မ၀င္ေသာ္လည္း ကိုယ္႕ဘေလာ႕ဂ္ကေလးကို ရစ္သီရစ္သီ လာေခ်ာင္းဖတ္ ေနမိသည္။ ပို႕စ္အသစ္ မရွိေသာ ဘေလာ႕ဂ္ကေလးကေတာ႕ ေျခာက္ကပ္လို႕ေနသည္။ ၾကည္႕ရတာ ကိုဖိုးရမ္လည္း ဒီၾကားထဲ တစ္ခါမွ ေလာ႕အင္မ၀င္ဘူးထင္ပါရဲ႕။
ဒီလို စဥ္းစားမိေတာ႕ ကိုဖိုးရမ္ႏွင္႕ ေတြ႕စကာလမ်ားကို ျမင္ေယာင္လာမိသည္။
အို.. ေတြ႕စ ကာလေတြကမ်ား နည္းပညာအသစ္တစ္ခု ရလာလွ်င္ သူ႕ဘေလာ႕ဂ္မွာေတာင္ ပို႕စ္ မတင္ရေသးခင္ ကိုဖိုးရမ္တစ္ေယာက္ လာလာေျပာခဲ႕ပံု။ မဘေလာက္ မလုပ္တတ္လွ်င္ ၀င္ျပင္ျပင္ ေပးလိုက္ရတာက အေမာ။ မနက္မနက္ ဆိုလွ်င္လည္း သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ ဆီပံုးထဲ လာလာ ႏႈတ္ဆက္ရတာက တမ်ိဳး။ မဘေလာက္ ႀကိဳက္တတ္သည္႕ ပန္းပြင္႕ပံု ရႈခင္းပံု လွလွကေလးမ်ား ရလာလွ်င္ ပိုးေၾကးပန္းေၾကး လာလာေပးရသည္က တဖံု။ ေစာင္းေျမာင္းကာ ကဗ်ာေတြ စပ္ရသည္ကေတာ႕ မေရမတြက္ႏိုင္။ ဒါေတြကို တစိမ္႕စိမ္႕ေတြးမိေတာ႕ ကြန္ျပဴတာ စခရင္ေပၚမွာ တေရးေရး ျမင္ေယာင္လာသည္။ အင္း သူ ငါ႕အေပၚမွာ ေကာင္းခဲ႕တာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ႕ပါတယ္ေလ။ ငါကိုယ္တိုင္ ကိုက ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္ လုပ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ႕ သူ႕ကို အရင္လို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ထားဖို႕ တာ၀န္ေတြၾကားမွာ ေမ႕ေလ်ာ႕ ေနခဲ႕တာပဲ။
ခုခ်ိန္ဆို သူဘယ္ေရာက္ေနမလဲ။
ၾကည္႕ေနရင္း ရီဖရက္ရွ္ တစ္ခါလုပ္လိုက္ေတာ႕ ျမင္ကြင္းကေျပာင္းသြားသည္။ အို.. ေရာင္စံုပန္းခင္းႀကီးထဲ လိပ္ျပာေလးေတြပ်ံ၀ဲ ေနကာ ေရတံခြန္ႀကီး တသြင္သြင္စီးက်ေနပံုႏွင္႔ ဘက္ဂေရာင္း အသစ္ျဖစ္ေနပါေပါ႕လား။
ဒါဆို သူ ေလာ႕အင္၀င္ၿပီး အထဲမွာ ျပင္ဆင္ေနတာေပါ႕။ လိုက္၀င္ရရင္ ေကာင္းမလား။ အေကာင္႕နာမည္ႏွင္႕ ပတ္စ၀ပ္ ကို ရုိက္ထည္႕လိုက္သည္။ လက္ညိဳးကေလးက ေမာက္စ္ ေပၚမွာ တင္ခ်ည္ ခ်ခ်ည္။ အဲရိုး ကာဆာ ေလးက ကြန္ျပဴတာ စခရင္ေပၚမွာ တုန္ခါလို႕ ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ ကလစ္ႏွိပ္ခ်လိုက္သည္။
မဘေလာက္နာမည္ အစိမ္းေရာင္ေလး လင္းလာသည္။ ႏွစ္ဦးပိုင္ ဆီပံုးေလးထဲမွာ ကိုဖိုးရမ္၏ စာေၾကာင္းကေလးတစ္ခု မရဲတရဲ ေပၚလာသည္။
“ဟဲလို”
မဘေလာက္ ဘာမွ ျပန္မရိုက္ပဲ ၾကည္႕ရုံသာၾကည္႕ေနမိသည္။ နည္းနည္းၾကာေတာ႕ စာတစ္ေၾကာင္း ေပၚလာျပန္သည္။
“တန္းပလိတ္ အသစ္တစ္ခု လာတပ္ေနတာေလ။”
မဘေလာက္ ထံမွ စကားျပန္မလာ။ ကိုဖိုးရမ္ ေရးေသာ စာလံုးေလးေတြ ထပ္ေပၚလာျပန္သည္။
“ကိုယ္ ပို႕စ္ အသစ္ေတြ ေရးထားတယ္။ သတ္ပံုေတြလည္း အကုန္စစ္ၿပီးၿပီ။ ဘယ္ေတာ႕ တင္လိုက္ရမလဲဟင္ ေလာက္ေလး။”
ကိုဖိုးရမ္ ရပ္လိုက္ၿပီး ဆီပံုးကို အသက္မ႐ႈတမ္း ေစာင္႕ၾကည္႕ေနသည္။ တေအာင္႕ၾကာေတာ႕ မွ စာလံုးေလးေတြ ေပၚလာသည္။
“အို.. ေနပါဦး ကၽြန္မ တစ္ေခါက္ ထပ္စစ္ေပးဦး မွာေပါ႕။”
ယိစ္… ကိုဖိုးရမ္စိတ္ထဲက အားရပါးရ ေအာ္ပစ္လိုက္ေလသည္။
ဤသို႕ျဖင္႕ ကိုဖိုးရမ္ ႏွင္႕ မဘေလာက္တို႕ ျပန္ေပါင္းထုပ္ ၾကေလသတည္း။
ပန္ဒိုရာ
၃၊၆၊၂၀၀ရ
.jpg)
Posts
