ဇူလိုင္အိပ္မက္

ဇူလိုင္အိပ္မက္

ထမင္းလံုး တေစၧ ေျခာက္သလို ညက အိမ္မက္မက္ခဲ႕သည္…

အိပ္မက္ထဲ မွာ ေဖေဖရယ္ ကိုယ္ရယ္ အဲဒီကို ေရာက္ေနၾကသည္.. ေကာင္းကင္ကမိႈင္းလို႕.. မိုးက ရြာခ်လိုက္ေတာ႕မလို…

ေပ်ာ္လာမွာပါ သမီးရယ္…

အို..ေဖေဖက ကိုယ့္ကို ဘာေၾကာင့္ႏွစ္သိမ့္ေနရတာလဲ.. စဥ္းစားေတာ႕ ေခါင္းထဲက ဘာမွ ထြက္မလာ..

ကိုယ္ကေတာ႕ ေဖေဖ႕ကို ေမးခြန္းေတြသာ ေမးေနမိသည္ ဆိုပဲ…



ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ အေဆာက္အဦမ်က္ႏွာစာ မည္းမည္းႀကီး ဒီအတိုင္းထားတာ ေဆးသုတ္ရင္ အေရးအခင္း ျဖစ္တတ္လို႕ဆို..ဟုတ္လား ေဖေဖ..

ေဖေဖက ၿပံဳးရုံသာၿပံဳးသည္.. ဘာမွမေျဖ..

ေဖေဖတို႕တုန္းက ..

လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေျပာသည္..

အာစီ လို႔ေခၚတဲ႕ အပန္းေျဖရိပ္သာ မ်က္ႏွာစာ ကေတာ႕ အရင္က ဒီလို ခၽြန္ခၽြန္ပံု ဘယ္ဟုတ္လိမ္႕မလဲ... အမိုး ခံုးခံုးေလး..

ေဖေဖတို႕ ထုတ္တဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ တစ္အုပ္ကိုသတိရတယ္.. ပန္းလွေတာ..ေလ.. ပန္းလွေတာက လူမိုက္ကေလးမ်ားတဲ႕... ဆရာဗဂ်ီေအာင္စိုး ဆြဲေပးတဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုး သရုပ္ေဖာ္ပံုကေလးနဲ႕ေပါ႕...



ပင္းယေဆာင္မွာေလ …

အေၾကာင္းအရာေနာက္တစ္ခုကိုေျပာင္းသြားျပန္သည္။

ဆရာေအာင္ျပည္႕က တကယ္႕အႏုပညာသမား.. စာေရးတာတင္ဘယ္ကမလဲ.. သမီးတို႕ အခု၀တ္၀တ္ေနတဲ႕ လက္ေရးပါတိတ္ ဆိုတာ သူ႕ဘယ္မီမလဲ.. ေျပာင္ဖ်ဥ္စေပၚမွာ ပန္းခ်ီကုိဆြဲတာ .. မွတ္မိေသးတယ္.. ပန္းခက္ပန္းႏြယ္ေလးေတြနဲ႕ လံုခ်ည္ဆင္ေလးေပါ႕.. စာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးေတြ ဆိုတာလည္း အမ်ားႀကီးဆြဲခဲ႕တာ..



ဦးခ်စ္ဆိုင္က အရင္ ဒီေနရာမွာ မဟုတ္ဘူး ..

ဆိုင္ကေလးတစ္ဆိုင္ကို လက္ညိဳးညႊန္ျပျပန္သည္..
……..
……..
……..
ိ
ေတာင္ငူေဆာင္ ... ျမန္စာဂုဏ္.. ဆရာဦးဖိုးေက်ာ္ျမင္႕ .. ဆရာဦးေအးေမာင္ႀကီး.. တပ္ဦး…

……..
……..

ရုတ္တရက္ ေလျပင္းတစ္ခ်က္အတိုက္မွာ ေဖေဖဆက္တုိက္ေျပာေနေသာ စကားသံေတြ ေပ်ာက္သြားသည္…



လမ္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ၾကီး ကေန အျပင္ကိုျပန္ထြက္.. အျပင္လမ္းမႀကီးအတိုင္း ေလွ်ာက္ေတာ႕.. ေနာက္ထပ္ ျခံ၀င္းတစ္ခုထဲ ေရာက္လာသည္… တန္းလ်ားလိုလို သစ္သားအေဆာက္အဦ ၾကီးမ်ား ေပၚလာသည္..

ကဲ ပစၥည္းေတြ ဒီမွာခ်..

ေခါင္းထဲလင္းခနဲ.. အခုမွ အားလံုးကို သတိရသြားသည္.. ေက်ာင္း ေက်ာင္း တက္ရမတဲ႕..

ဟင္ ဒီအေဆာင္ေဟာင္း မည္းမည္းႀကီးေတြမွာ ေနရမွာလား..

ေဖေဖက ရယ္သည္.. အဲဒါ ေရွးဦးတည္ေထာင္ ေက်ာင္းညီေနာင္ လို႕ေခၚတယ္ေလ.. ျပည္နဲ႕ တေကာင္းေဆာင္ေပါ႕.. ေနာက္ႏွစ္ေတြေတာ႕ ဟိုဘက္ေရာက္မွာေပါ႕..

ဟင့္အင္း.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. သမီးတက္ခ်င္တာ ဒီေက်ာင္းမဟုတ္ဘူး.. မတက္ဘူး .. ေက်ာင္းမတက္ေတာ႕ဘူး..

ကံ့ေကာ္ပန္းေတြက လွပါတယ္သမီးရယ္..

မိုးစက္ေတြ တဖြဲဖြဲက်စျပဳလာသည္..

ဟင့္အင္း.. ဟင့္အင္း.. မိုးေရထဲ မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေျပးထြက္လာခဲ႕သည္.. မတက္ဘူး.. မတက္ဘူး.. ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူး….



ညီမေလးတို႕လည္း ဒီေက်ာင္းႀကီးမွာ တက္ခ်င္လိုက္တာ..

သစ္ပုတ္ပင္အိုႀကီးေနာက္က ထြက္လာေသာ အသံက တိုးတိုး ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေလး ေပမယ္႕ ဗံုးကြဲသလို နားစည္မွာ တုန္ခါသြားေစသည္.. ေျခလွမ္းမ်ား တန္႕သြားသည္..

အို.. အက်ၤီျဖဴ လံုခ်ည္ျပာေလးနဲ႕ ညီမေလး .. ညီမေလး မ်က္ႏွာက ညိဳးငယ္လိုက္တာေနာ္.. ဘာလို႕လဲ.. ညီမေလး ေနာက္ကိုၾကည္႕လိုက္ေတာ႕..

အို အက်ီျဖဴေလးေတြ မ်ားစြာ …မ်ားစြာ.. လက္ကေလးမ်ားပိုက္ကာ.. သူတို႕မ်က္လံုးေလးေတြ စိမ္းလိုက္ၾကတာ.. စိမ္းေနလိုက္ၾကတာေနာ္..

ဟိုမွာ ေဖေဖ.. ျပန္ေပၚလာျပန္သည္…
ေဖေဖ က ကဗ်ာတစ္စကို တိုးတိုးညည္းသည္…

မေရာက္ခဲ႕ၾကာ မလာခဲ႕ျဖစ္
ဆယ္စုႏွစ္လြန္ တ၀က္ကၽြံခဲ႕
သာလြန္တင္႕စြာ ျမကၽြန္းသာသို႕
ခုခါတစ္ေခါက္ ငါျပန္ေရာက္ခ်ိန္
ေနေရာင္မွိန္ၿပီ
ျပန္ခ်ိန္ပင္လွ်င္နီးပါေပါ႕…

ေျပာေနရင္း ေဖေဖ ေပ်ာက္သြားျပန္သည္.. ေဖေဖေရ ေဖေဖ.. ဘယ္ေရာက္သြားလဲ..
ေကာင္းကင္ႀကီးက ပိုမိႈင္းလာသည္။ ဘာမွ မျမင္ရသေလာက္ပဲ.. ေၾကာက္စိတ္၀င္လာသည္..

အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ႕.. ဘယ္ေရာက္သြားၾကသလဲ.. ေဖေဖေရ.. ညီမေလးေရ.. ေအာ္ဖို႕ႀကိဳးစားလည္း အသံကထြက္မလာ…

အို ေျမကြက္လပ္တစ္ခု…

အဲဒီေနရာက ဘာလို႕ ကြက္လပ္ျဖစ္ေနရတာလဲဟင္ …

ကိုယ္တုိင္ေမးလုိက္တာေပမယ္႕ အသံေတြအမ်ားႀကီး ပဲ႕တင္ထပ္သြားသည္…

အဲဒီေနရာက ဘာလို႕ ကြက္လပ္ျဖစ္ေနရတာလဲဟင္ ))))))))
အဲဒီေနရာက ဘာလို႕ ကြက္လပ္ျဖစ္ေနရတာလဲဟင္ ))))))))
အဲဒီေနရာက ဘာလို႕ ကြက္လပ္ျဖစ္ေနရတာလဲဟင္ ))))))))

ဟားဟား ဟားဟား.. ရယ္သံလိႈင္းေတြ ပဲ႕တင္ထပ္လာသည္.. ေကာင္းကင္ႀကီးက ညိဳရာမွမိႈင္း မိႈင္းရာမွ နီ.. အို .. မုန္တိုင္းက်မယ္႕ ပင္လယ္ျပင္ေပၚက ေကာင္းကင္ နီက်င္က်င္ႀကီးလို..

ဟုတ္တယ္ မုန္တိုင္းက်ေတာ႕မယ္.. မုန္တိုင္း…

နားႏွစ္ဖက္ကို ပိတ္ကာ မ်က္ေစ႕စံုမွိတ္လိုက္သည္..

တျဖည္းျဖည္း ျပန္ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ျမင္ကြင္းကို ကန္ေရျပင္တစ္ခု ေရာက္လာျပန္သည္.. လိႈင္းမ်ား ဆူပြက္ေနသည္.. အေငြ႕မ်ား တေထာင္းေထာင္းထေနသည္..

အဲဒီမွာ.. ၀ိညာဥ္ေတြ ခိုေအာင္းေနတယ္…

ဘယ္သူေျပာလုိက္တာလဲဟင္… အေ၀းက အသံသဲ႕သဲ႕ တစ္ခု… အသံေတြက လံုးေထြးကာ ထူထပ္လာသည္.. ဘာသံေတြလဲ…

အား ေၾကာက္လိုက္တာ.... လူစုလူေ၀းနဲ႕ သံၿပိဳင္ေအာ္သံေတြ တျဖည္းျဖည္း နီးလာသည္… မီးခိုးလံုးေတြလို မည္းမည္းလံုးေတြ တရိပ္ရိပ္တက္လာသည္..

ေဟး ဘာလုပ္ေနတာလဲ..

နဖူးမွာ အနီေရာင္ပတ္ထားေသာ လူတစ္ေယာက္က လွမ္းေအာ္သြားသည္..

ထြက္ေျပးဖို႕လား.. လိုက္သြားဖို႕လား.. ေျခလွမ္းမ်ားကို ေရႊ႕မရ.. ေခၽြးေစးမ်ားျပန္ကာ အသက္ရႈက်ပ္လာသည္..

ျဖဳန္းဆို တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္… အားလံုး ေမွာင္အတိက်သြားသည္.. အေမွာင္ထဲမွာ .. အေမွာင္…

ဟင္.. ဘာသံေတြလဲ..

စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္သံေတြ ညည္းညဴသံေတြ အေမွာင္ထဲမွာ သဲ႕သဲ႕ ၾကားေနရသည္..



အေမွာင္ထဲမွာ မ်က္စိက်င့္သားရလာေတာ့ အရိပ္တစ္ခုကို သြားျမင္သည္။

ဘယ္သူလဲ.. ဘယ္သူလဲဟင္…

မတ္မတ္ရပ္ေနေသာ အေဆာက္အဦႀကီးတစ္ခု ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ေနသူတစ္ေယာက္..

ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ႕ဘူး ဂ်ပ္ဆင္ေရ .. ကၽြန္ေတာ္႕ကို ခြင့္လႊတ္ပါ..

သူက ကိုယ္႕ကို ျမင္သြားသည္..

ကၽြန္ေတာ္႕ခ်စ္သူကို ေတြ႕ရင္ဒါေလး ေပးေပးပါေနာ္..

အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖင့္ လွမ္းယူလိုက္မိသည္ ထင္သည္…

ေဘာပင္ေလးတစ္ေခ်ာင္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ.. ေသြးသံရဲရဲ.. လက္ျပတ္တစ္ေခ်ာင္း…

((((အား..)))) လက္က လႊတ္ခ်လိုက္မိသည္..

ရင္ထဲဆာေလာင္စြာ အိပ္ယာမွ ၀ုန္းခနဲ ထလိုက္သည္…

အိပ္မက္ကႏိုးထလာေတာ႕ နံနက္ ၆ နာရီ ခြဲလုလု..။

ပန္ဒိုရာ

(ဓာတ္ပံုမ်ားကို ကိုပီတိ၏ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင္႕ http://peti31-english.blogspot.com/ မွ ရယူထားပါသည္။)