ႏွင္းရည္စက္လက္နဲ႕ပုရစ္ဖူူးေလး

ႏွင္းရည္စက္လက္နဲ႕ပုရစ္ဖူူးေလး

ဒီပို႕စ္ ဟာ ပုိ႕စ္ ၁၀၀ ေျမာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပို႕စ္ ၁၀၀ ေျမာက္မွာ ဘာေရးမလဲ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းပဲ ကိုယ္ေရးခ်င္ေနပါလား။ တကယ္ေတာ့ လူေတြဟာ ကိုယ့္အေၾကာင္းပဲ ကိုယ္စဥ္းစား၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုပဲ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ၾကသူေတြခ်ည္းပဲလို႕ ထင္မိတယ္။ တစ္ခုပဲ။ ကိုယ့္အလုပ္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ခ်င္တယ္။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လုပ္ခ်င္တယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း လုပ္ခ်င္တယ္။ အဲဒါေလးပါ။ တခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္က်ေတာ့ အဲဒါေလး ဆိုတာကလည္း.. အဲဒါေလး ဆိုတာကိုေတာင္ .. အင္း….။

အခု စက္တင္ဘာလ တဲ့။ ျမန္မာျပည္မွာဆို မိုးအကုန္ ေဆာင္းအကူးကို မၾကာခင္ ေရာက္လုေပါ့။ ဆရာတကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ ႏွင္းေငြ႕တေထာင့္ မိုးတေမွာင့္ ကို သတိရလာတယ္။ ေနမင္းႀကီးကိုေတာင္ ေရာင္၀ါမထြန္း ခ်မ္းရွာလြန္း၍ ဆိုတဲ့ မဲဇာေတာင္ေျခရတုက အဖြဲ႕ကေလးေတြကို သတိရလာတယ္။ ေျမာက္ေလအျပန္ ေဟမာန္ေဆာင္းရာသီ တဲ့။ အလြန္ေအးတဲ့ ရာသီ အလြန္ခ်မ္းတဲ့ရာသီ တဲ့။ ေဆာင္းအမီ သီခ်င္းကို သတိရလာတယ္။ သတိရစရာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ ရင္ထဲကို ေဆာင္းရာသီ ေရာက္လာတယ္။ ေဆာင္းနဲ႕ပတ္သက္လို႕ ဒီကဗ်ာတိုေလး တစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။

“Winter”
Yes, it comes and goes.
But .....
.......
.......
it snows.

ေဆာင္း.. ျမန္မာျပည္ကေဆာင္း.. ရာသီသံုးမ်ိဳးရွိတဲ့ ခ်စ္စရာ့ အမိေျမမွာ ကိုယ္ႀကံဳဖူးတဲ့ ေဆာင္းဟာေလ snow လို႕ေခၚတဲ့ႏွင္းပြင့္ေတြ အဖတ္အဖတ္က် ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးခိုက္က်င္ခဲေနေအာင္ ေဆာင္းပီတဲ့ ေဆာင္းရင့္ရင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြယ္။ မနက္လင္းရင္ ျမဴေတြေ၀့လို႕ ႏွင္းစက္ေလးေတြက ျမက္ပင္အဖ်ားမွာ သီးလို႕ ေရာင္စံုပန္းကေလးေတြ လန္းလို႕ ျမျမကေလး ခ်မ္းတဲ့ေဆာင္း။ ေဆာင္းျဖစ္ရုံေလး ေဆာင္းတဲ႕ ေဆာင္း။ ကဗ်ာဆန္တဲ့ ေဆာင္း ေပါ့..။

လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ကာလတစ္ခုကေတာ့ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ အားကစားစြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ေလး ၀တ္ထားတဲ့ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္ဟာ ထိုင္ခံုရွည္တစ္ခုေပၚမွာ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနတယ္္္။ … သမီးက လူေကာင္ေလးေသးတယ္။ အရန္ထဲမွာပဲ ပါေနာ္ … တဲ့။ အတန္းေဖာ္ေတြနဲ႕ ယွဥ္ရပ္ရင္ သူတို႕နားရြက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ပဲ ရွိၿပီး ေသးေကြးပါးလ်တဲ့ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ေလးကို အားမရစြာၾကည့္ရင္း စိတ္ေစာေနရွာတယ္။ အေႏြးထည္၀တ္ထားရင္ သူ႕ကိုခံႏိုင္ရည္မရွိ အားနည္းတယ္ ထင္ၾကမွာစိုးလို႕တဲ့။ အက်ီလက္ျပတ္ကေလးနဲ႕ အားတင္းေနၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္သူဆရာကိုသာ မ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္ေအာင္ လိုက္ၾကည့္ေနေတာ့တာပဲ။ ေဟာ.. လူစားလဲမယ္တဲ့။ ေခါင္းကိုေမာ့ထားမိတယ္။ သူ မပါရျပန္ဘူး။ အဲဒီလို ေဆာင္းနံနက္ခင္းမွာ လက္ဖ၀ါးေတြ ရဲေနေအာင္ တီးလိုက္ရတဲ့ လက္ခုပ္သံေတြရယ္.. အသံေတြျပာ၀င္သြားေအာင္ ေအာ္ဟစ္ခဲ့ရတဲ့ ဟစ္ေၾကြးသံေတြရယ္.. ကိုယ္တိုင္ တစ္စက္မွ လႈပ္ရွားခြင့္မရလိုက္ပဲ ေအာင္ပြဲခံသြားတဲ့ အားကစားအသင္း တစ္ခုရယ္.. ။

ရာသီစက္၀ိုင္းကေတာ့ တစ္ပတ္ၿပီး တစ္ပတ္ လည္ေနတာပဲေလ။ ေဆာင္းရယ္ ႏွင္းရယ္ ေအးျမတာ သန္႕စင္တာခ်င္းရယ္ သူရယ္ အတူတူပါပဲကြယ္ ဆိုတဲ့ ႏွင္း။ ႏွင္းကေလးေတြမွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႕ သံသယေတာအလယ္ ေမာရတဲ့ ႏွင္း။ အဲဒီ ႏွင္းေတြကေတာ့ တကၠသိုလ္မွာ တကယ့္ကုိ ေ၀ခဲ့ဖူးတယ္ေနာ္။ ေနေရာင္လာေတာ့ ႏွစ္သိမ့္ရုံေလး ေ၀ေနတဲ့ ႏွင္းေတြ ကသုတ္ကယက္ ႏႈတ္ဆက္ေျပးခဲ့။ ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္ေတြရယ္ မႏိုးခ်င္လည္း ႏိုးခဲ့ရတယ္။ မလင္းေစခ်င္လည္း ေန႕ေရာက္ၿပီမို႕ ေနေရာင္လင္းလင္းေအာက္ ဆက္ေလွ်ာက္… တဲ့….။

အခု ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုမွာျဖင့္ ေဆာင္းလည္း မရွိပါလားကြယ္။ ညစ္ညမ္းမီးခိုး မဟုတ္တဲ့ ျမဴသန္႕သန္႕ေတြ ဘယ္မွာလဲ။ ေျမာက္ျပန္ေလရွရွ ဘယ္မွာလဲ။ သစ္ရြက္ဖ်ားမွာ ခိုတြဲေနတဲ့ ႏွင္းရည္စက္ေတြ ဘယ္မွာလဲ… ဟင္။ လွပတဲ့ တိုက္တာေတြ ခန္းနားတဲ့ အေဆာင္အေယာင္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ဒီေနရာမွာ တႏွစ္ပတ္လုံး တသမတ္ထဲ ရာသီဥတု ျဖစ္လို႕ ေဆာင္းစိမ့္စိမ့္ကေလးကို ရွာေဖြမေတြ႕ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဒီေတာ့လည္း စိတ္ကူးထဲက ကဗ်ာမပီ စာမပီေတြရယ္ ႏွင္းေတြလို သိပ္သိပ္ဖြဲဖြဲ သြန္းခ်မိျပန္တယ္။ ႏွင္းႏွင္းခ်င္းမို႕ ႏွင္းေတြကို ထြင္းေဖာက္ျမင္ေလေရာ့သလား။(ကို) ႏွင္းခါးမိုး ကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဒီလိုမွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တယ္။

“ေရးသူက ေျပာမလုိ ေျပာမလုိလုပ္ၿပီးမွ ဘာကုိ ၀ွက္၀ွက္သြားတာလဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။

တခါတခါက်ေတာ့လည္း ႏွင္းေတြမွဳန္ေ၀ေနတာ ေနေရာင္လင္းလင္းထက္ မနက္ခင္းကုိ ပုိလွေစတယ္မဟုတ္လား။

ႏွင္းရည္စက္လက္နဲ႔ ပုရစ္ဖူးကေလးေတြ ကဗ်ာေရးသူရဲ႔ ရွင္သန္ေနတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရဲ႔ ရွင္သန္ျခင္းထဲမွာ လူးလြန္႔ႏုိးထလာမယ္လုိ႔ ယုံမိတယ္။ ၾကည္လင္ လန္းဆန္းပါေစ။”

ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ ေဆာင္းတစ္ခုကျဖင့္ မနက္ခင္းကို အလွဆင္ဖို႕ ႏွင္းမႈန္ေ၀ေပးမိတာလား။ ၾကည္လင္လန္းဆန္းခြင့္ မရေသးလို႕လည္း ၀ွက္ထားမိတာလား။ ဒီကဗ်ာနဲ႕ မႈန္၀ါး၀ါး ဖြင့္ဆိုမိျပန္တယ္။

ႏွင္းရည္စက္လက္နဲ႕ပုရစ္ဖူူးေလး

ပြင့္လင္းခြင့္မရေသးဘူူး
မ်က္ေတာင္ေမွးစင္းစင္းနဲ႕
ခ်မ္းခ်မ္းျမျမ မနက္ခင္းရယ္
ေျမာက္ျပန္ေလအေ၀ွ႕ ယိမ္းကေနတဲ့
ေဆာင္းေငြ႕ေတြကရီရီေ၀ေ၀
မရဲတရဲအလွနဲ႕ ၀ိုးတ၀ါးၿပံဳးေနရွာတယ္
တိမ္တိုက္ေတြကသနားလို႕ထင့္
ေနလံုးႀကီးကိုအားတင္း၀ွက္ကာေပးတယ္
အေျခအေနေတြရယ္
အခ်ိန္အခါေတြရယ္
သက္ျပင္းထဲေတာင္ ျမဴေတြဆိုင္းလို႕
အျမင္အာရုံမရွင္းမလင္းၾကား
ျပာျပာအက္အက္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေန
အဲဒါ သက္သက္ကေလး ခါးေနတဲ့ ေဆာင္းဦး ေပါ့
ပြင့္လုိုက္ေတာ့ ပြင့္လိုက္ေတာ့..တဲ့
ပန္းပြင့္ေရာင္စံုေတြက ေခါင္းေထာင္လို႕
ႏွင္းပြင့္ေလးေတြ ကေတာ့ ဖူးဖူးငံုေနဆဲ။


ပန္ဒိုရာ

(အဥၹလီ က ေဆာင္းရာသီ အေၾကာင္းေရးပါလို႕ တက္ဂ္ထားခဲ့တယ္။ အဲဒါကို ေရးတယ္လို႕ပဲ သေဘာထားခ်င္လည္း ထားလိုက္ေတာ့ေနာ္။)