ေခါင္း

တစစ္စစ္နဲ႕
ပိုးပုရြက္အံုဖြဲ႕ ကိုက္စားၾကသလို
တဒိန္းဒိန္းနဲ႕
အေခါဘဏီတပ္ႀကီးက
ဘင္ခရာထု ခ်ီတက္သြားၾကသလို
ႏွလံုးေသြး တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္းမွာ
မိႈင္းမိႈင္းအံုအံု ထံုတုံတုံ..။

အေမေမြးတုန္းက
အႏွစ္ကေလး ျဖဴေဖြးေဖြး
ထြက္လာေတာ့ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ေတြနဲ႕
ဟိုပတ္ဒီရစ္ အသစ္ျဖစ္သြားတဲ့ေခါင္း..။

(တခ်ိဳ႕ေတြအတြက္ေတာ့)
အထဲမွာဗလာျဖစ္ေနလည္း
သန္းငါးဆယ္ေလာက္ကိုေတာ့
အေပ်ာ့ မင္းမူႏိုင္တဲ့ေခါင္း..။

သီလမေစာင့္ အူမ မေတာင့္
၀မ္းတစ္လံုးလည္း မေကာင္းႏိုင္ေတာ့
ခဲလည္းခဲ ရဲလည္းရဲရတဲ့ေခါင္း..။

ပါးပါးကေလးသံုးရမယ့္ေခါင္း..။
ၾကြားၾကြားကေလး အသံုးခ်တဲ့ေခါင္း…။

သူ႕ေၾကာင့္ ငါ့ႏွလံုးသားနဲ႕
မၾကာခဏ ပဋိပကၡျဖစ္ရတဲ့ေခါင္း..။

တခါတေလ နေမာ္နမဲ့သံုးမိလို႕
ေလသံမာနဲ႕ေတာင္ ဆံုးမတာခံလိုက္ရ
အၿပံဳးေတြေအးစက္ သူစိတ္ပ်က္သြားသလား လို႕
ငါ့ဘာသာမုန္းသြားမိတဲ့ေခါင္း..။

အဲဒီ တစစ္စစ္က
ခရြန္းနစ္ ျဖစ္လာတယ္ကြယ္
အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆး
ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးဒဏ္
အစာအိမ္ ျပန္ဆန္တာကတစ္မ်ိဳးနဲ႕
ဒီေ၀ဒနာဆိုးေနာက္ကိုပဲ
ငါကတေကာက္ေကာက္လိုက္မိ
သူ႕ေၾကာင့္ပဲ လြမ္းရ
သူ႕ေၾကာင့္ပဲ ၾကမ္းရ
သူ႕ကိုပဲထည္လဲသံုး
မမုန္းႏိုင္ မမုန္းႏိုင္
ေ၀ဒနာေတြ ထပ္ကပ္ေနလိုက္ပုံမ်ား။

အား...
မခံစားႏိုင္ေတာ့
ေသြးသားကို၀ါးမ်ိဳတယ္
အသက္ရႈသံေတာင္မွ်င္းေနရ
ငါ့အိပ္ယာေတြလည္းေၾကမြကုန္
ေျမကိုခ်လို႕ပဲ မီးေလာင္ေလာင္
ေရမွာပစ္လို႕ပဲ ခန္းေျခာက္ေျခာက္
မေၾကာက္တတ္ရင္ ျဖဳတ္သာသြားလိုက္ၾကပါေတာ့
ျမင္လိုက္ရ ၾကားလိုက္ရ ေျပာလိုက္ရ
မ်က္ႏွာႀကီးထဲက နား မ်က္လံုး ပါးစပ္ေတြလည္း
တစ္ခါတည္းလိုက္သြားၾကေပေတာ့
အဲဒီ ေခါင္း မပါေတာ့တဲ့
ငါႏွလံုးသားငံုးတိတိနဲ႕ပဲ
တရိရိ ေမာင္းခုတ္လို႕
တဒုတ္ဒုတ္ ဆက္ရွင္ေနခ်င္ေပါ့ကြယ္။


ပန္ဒိုရာ

(ေခါင္းကိုက္ေနတုန္း ေရးမိေရးရာ ေရးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)