သေကၤတမ်ားကိုျဖတ္ေက်ာ္စဥ္

“ကိုယ္ဘာကို ႀကိဳက္သလဲ သူ မသိပါဘူးကြယ္”
သည္လိုဆိုသည္။ ကိုယ္က သည္လို ခပ္ညည္းညည္းကေလး ဆိုသည္။
“အင္း..”
တဖက္ကိုလွည့္ကာ လဲေလ်ာင္းေနေသာ သူ႕ထံမွ မပြင့္တပြင့့္ အသံထြက္လာသည္။
“ေဟး.. ေျပာေနတာ ၾကားရဲ႕လား”
“အင္း…”
ေနာက္ထပ္ မပြင့္တပြင့္ အသံတစ္ခု။ ကုိယ္ကစိတ္မရွည္ႏိုင္။

“ကဲ ဒီဘက္လွည့္ပါဦး။ ဒီက မ်က္ႏွာကို ၾကည့္”
“အာ…. ေစာေစာစီးစီး လာရစ္ေနျပန္ၿပီ။ အိပ္ေနတာကို..”
သူကလွည့္လာပါသည္။
“ရစ္တာမဟုတ္ဘူး။ ေျပာေလ…။ ဥပမာဆိုရင္ သူမ်ား ဘာအေရာင္ ႀကိဳက္သလဲ သူသိလို႕လား”

သူနဲ႕ ကိုယ္ စေတြ႕ပံုက သူမ်ားတကာေတြလို မဟုတ္။ စစခ်င္း သူက ကိုယ့္ကို စိတ္၀င္စားပံု မျပ။ ကိုယ္ကလည္း ျမင္ျမင္ခ်င္း ေၾကြက်သြားေစႏိုင္ေသာ ရုပ္ရည္ပိုင္ရွင္မဟုတ္။ ဇာတ္လမ္းတခုသာ ဆိုရင္ေတာ့ ျပန္ေတြးရင္ တိတိက်က် ပြိဳင့္တခုမွာ စတင္ခဲ့တာလို႕ ေျပာရခက္သား။ ကိုယ္တို႕ဟာ အခ်က္အလက္တစ္ခုမဟုတ္၊ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုသာ ျဖစ္ခဲ့မည္။

“မသိဘူးေလ။ ခင္ဗ်ားက ဘယ္တုန္းက ေျပာျပဖူးလို႕လဲ”
“အို.. ေျပာျပရမွာလား။ ေမးေပါ့”
“မေမးခ်င္ပါဘူး။ ဒါမ်ိဳးေတြ အျမင္ကတ္လြန္းလို႕.. အႀကိဳက္ဆံုးအေရာင္ အႀကိဳက္ဆံုးသီခ်င္း အႀကိဳက္ဆံုးစာအုပ္ အႀကိဳက္ဆံုး ဘလာ ဘလာ ဘလာ”

ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ အခ်ိန္ေတြက လံုေလာက္ေအာင္ေတာ့ ၾကာျမင့္ခဲ့သည္ပဲ။ ကိုယ္က အေပါင္းအသင္း မ်ားသည္။ တျခားသူငယ္ခ်င္း ေယာက်ၤားကေလးေတြ ကိုယ္နဲ႕ တစ္နာရီေလာက္ ခင္ခင္မင္မင္ ဖုန္းေျပာၾက။ ရယ္ေမာၾက။ သူက အနားမွာ ခပ္ေအးေအး ရွိေနခဲ့။ သူကေတာ့ ကိစၥမရွိရင္ ကိုယ့္ဆီကို ဖုန္းမဆက္။ အပိုေတြလည္းမေျပာ။ အေၾကာင္းမရွိရင္ အေၾကာင္းဘယ္ေတာ့မွ မရွာ။ သူ႕ခ်ဥ္းကပ္ပံုက နားလည္ရခက္သား။ ကိုယ့္ကို စိတ္မ၀င္စားလို႕လား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္။ ဒါဆိုလည္း ေနေတာ့ေပါ့။ အဲသည္လို လ်စ္လ်ဴရႈ လိုက္ျပန္ေတာ့လည္း ေရွ႕တိုးလာခဲ့။

“ဘယ္ဟုတ္မလဲ ေမးခဲ့သင့္တာေပါ့။ မေမးလည္း ယူ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ေပါ့။ ဒီမွာ… သူမ်ားက အစိမ္းေရာင္ကို အရမ္းႀကိဳက္တာ သိရဲ႕လား။”
“ခင္ဗ်ားကေရာ ျမင္ေအာင္ ျပေပါ့။ ပိုက္ဆံအိတ္။ အက်ၤီ၊ ဖိနပ္၊ ေဘာပင္ ၊ ေကာ္ဖီခြက္၊ အိပ္ရာခင္း အရာရာကို စိမ္းေနေအာင္ သံုးလိုက္ပါလား။ တကယ္ႀကိဳက္တဲ့လူဆိုရင္ အဲသည္လို လုပ္ၾကတယ္မဟုတ္လား။ ေမးစရာမလိုဘူး။ ကိုယ္သိမွာေပါ့။”
“အို … မသံုးႏိုင္ပါဘူး..။ အက်ၤီစိမ္းစိမ္းေတြလည္း အၿမဲ၀တ္မေနႏိုင္ဘူး။ သူမ်ားက အသားမျဖဴဘူး။ ကိုယ္နဲ႕ လိုက္ဖက္မွာကိုပဲ ၀ယ္မွာေပါ့။ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြလည္း အဲဒါေတြနဲ႕ သင့္ေတာ္တဲ့ အေရာင္ကုိပဲ သံုးမွာေပါ့။”
“အင္းေလ...။ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့။ အဲဒါက ခင္ဗ်ားပံုစံ ခင္ဗ်ားစတိုင္ ပဲေလ။ ကိုယ္ႀကိဳက္တာဆိုၿပီး ႀကိဳက္တဲ့ေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လုိက္လို႕လား။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သင့္ေတာ္တာကိုပဲ လုပ္တာပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒါေတြက အေရးႀကီးေသးလို႕လား”

ဒါေပမယ့္.. ဒါေပမယ့္ တကယ္ ႀကိဳက္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ရွိေသးတာေပါ့ကြယ္။ ရွိဦးမွာေပါ့ေနာ္။ အင္း.. ႀကိဳက္တာေတြကို ကုိယ္လိုခ်င္ခဲ့ပါသလား။ မလိုခ်င္ခဲ့ရင္ ဒါမွမဟုတ္ ရေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မႀကိဳးစားခဲ့ရင္ တကယ္မႀကိဳက္ခဲ့တာလား။ လိုခ်င္ေနတာကေရာ ႀကိဳက္တာေတြလား။ ရေအာင္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ယူခဲ့မိတာေတြကမွ တကယ္ ႀကိဳက္တာေတြမို႕လို႕လား။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒါေတြအားလံုး ဘယ္ေလာက္ ဘယ္လို အေရးႀကီးသလဲ။

“ေနပါဦး.. အခုအခ်ိန္မွ ဒါေတြ ဘာလို႕ ေမးေနရတာလဲ”
သူက ေမးလာသည္။ ကိုယ္က ညစ္က်ယ္က်ယ္အၿပံဳးျဖင့္ သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္သည္။
“သိေစခ်င္လို႕ေပါ့။ အခု ေမးၾကည့္လိုက္ပါလား။ ဒါဆို ကိုယ့္ကိုေရာ တကယ္ႀကိဳက္တာလား သင့္ေတာ္ရာကို ေရြးခဲ့တာလား လို႕”
သူက ကိုယ့္ဆံႏြယ္ေခြေတြကို ညင္ညင္သာသာ ထိုးဖြလိုက္ရင္း ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ငံု႕မိုးကာ ေစ့ေစ့ၾကည့္သည္။ အၿပံဳးႀကီးႀကီး တခ်က္ၿပံဳးသည္။ ခဏၾကာမွ..
“လူမိုက္မွ မဟုတ္တာ... ဘာလို႕ေမးရမွာလဲကြယ္”
ဟု တီးတိုးဆိုေလသည္။


ပန္ဒိုရာ