“ဒီမွာ ကိတ္မုန္႕ တစ္လံုး ရွိတယ္။ စားမယ့္လူက အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ ရွိတယ္ ဆိုပါစို႕။ ဘယ္လိုခြဲေ၀ႏိုင္မလဲ။”
ဆရာက သူ႕လက္ထဲက ကိတ္မုန္႕ကို စားပြဲေပၚ ခ်ထားလိုက္ၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ား မ်က္ႏွာကို တစ္ဦးခ်င္း လိုက္ၾကည့္ေလသည္။ ေရွ႕ဆံုးတန္းတြင္ ထုိင္ေနေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က အရင္ဆံုး လက္ေထာင္လိုက္သည္။
“အလယ္ကေန ႏွစ္ျခမ္းအရင္ ျခမ္းမယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ျခမ္းကို ဆယ္စိတ္အညီအမွ် ရေအာင္စိတ္မယ္။”
ဆရာက သင္ပုန္းေပၚ ေရးမွတ္လိုက္သည္။
“ဆိုလိုခ်င္တာက တူညီတဲ့ အစိတ္ ႏွစ္ဆယ္ ရေအာင္ ပိုင္းမယ္ဆိုပါေတာ့။ ဟုတ္လား။”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ”
“က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီလို မခြဲဘူး။”
ခပ္၀၀ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ေျပာေလသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာေပးက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး။ သူက ေပ်ာ္တတ္ပံုရသည္။
“ကိုယ္ခႏၶာ အခ်ိဳးအစားအလိုက္ ခြဲမယ္။ ၀တဲ့လူေတြကို အစိတ္ႀကီးႀကီးေပးမယ္။ ပိန္တဲ့လူေတြကို အစိတ္ေသးေသးေပးမယ္။”
တတန္းလံုး ၀ါးခနဲ ရယ္ေမာလိုက္ၾကသည္။ အတန္းက ပိုၿပီး အသက္၀င္လာသည္။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ခပ္သြက္သြက္ ၀င္ေျပာလိုက္သည္။
“ဘယ္ဟုတ္မလဲဆရာ။ မိန္းကေလးေတြကို ဦးစားေပးတဲ့အေနနဲ႕ အစိတ္ႀကီးႀကီးေတြ ေပးရမယ္။ ေယာက်ၤားေလး ေတြက အစိတ္ေသးေသးယူရမယ္။”
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။” မိန္းကေလးမ်ား ဘက္မွ ေထာက္ခံသံမ်ား ထြက္လာသည္။
ဟစ္ပ္ေဟာ့ပ္စတိုင္ ေပါက္ေနေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က အားက်မခံ ေျပာလိုက္ျပန္သည္။
“ဟာ.. ဒီလိုေျပာေၾကးဆိုရင္ အသက္ေပၚ မူတည္ၿပီး ခြဲသင့္တာေပါ့။ အသက္ႀကီးတဲ့လူေတြက ကိတ္မုန္႕ကို ပိုၿပီး ေစာေစာစားဖူးလို႕ နည္းနည္းပဲ ယူသင့္တယ္။ ငယ္တဲ့သူေတြက မ်ားမ်ားယူရမယ္။ သာမန္အားျဖင့္ ဆိုရင္ ငယ္တဲ့လူေတြက ဘ၀မွာ အခ်ိန္ၾကာေအာင္ ဆက္အသက္ရွင္ ေနရဦးမယ္ မဟုတ္လား။ သူတို႕ကို ဦးစားေပးသင့္တယ္။”
ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ကပ်ာကယာ ကန္႕ကြက္လိုက္ပါသည္။
“ေဟ့ေဟ့.. ေမာင္ရင္ေျပာတာက ေျပာင္းျပန္ေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အသက္ႀကီးသူေတြကို အရိုအေသ ေပးတဲ့အေနနဲ႕ ပိုၿပီး မ်ားမ်ားေပးသင့္တာ မဟုတ္ဘူးလား။”
မ်က္မွန္ထူထူ တပ္ထားေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က လက္ခါရမ္းလိုက္သည္။
“တခုမွ မဟုတ္ေသးဘူး ထင္တယ္ ဆရာ။ ဦးစားေပးတယ္ ဆိုရင္လည္း ဘယ္သူ႕ကိုပဲေပးေပးေလ တကယ္စားႏိုင္ မစားႏိုင္က သိဖို႕ လိုေသးတယ္။ မႀကိဳက္တဲ့ လူကလည္း ရွိဦးမယ္။ ဘယ္သူ စားခ်င္သလဲ။ ဘယ္ေလာက္ စားႏိုင္သလဲ။ ေမးၿပီးမွ လိုသလို ခြဲေပးတာ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ ႏို႕မို႕ရင္ အလဟသေတြ ျဖစ္ကုန္မွာ စိုးရတယ္ေလ။”
ဆရာက ေျပာသမွ် နည္းလမ္းေတြကို သင္ပုန္းေပၚမွာ ခ်ေရးလိုက္ပါသည္။
“ဟုတ္လာၿပီ ဟုတ္လာၿပီ။ ကဲ .. ဆက္စဥ္းစားပါဦး။”
အေအးဓာတ္ကဲေသာ အခန္းေထာင့္တေနရာတြင္ ထိုင္ေနသည့္ အေႏြးထည္ထူထူ ၀တ္ထားေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က လက္ေထာင္လုိက္သည္။
“က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတာ ေျပာပါရေစ။”
သူကေတာ့ စကားေျပာတာ တံု႕ေႏွးေႏွး ႏိုင္လွသည္။ သူ႕ထံမွ စကားသံ ထြက္လာရန္ စကၠန္႕အနည္းငယ္ၾကာ ေစာင့္လိုက္ရသည္။
“ကိတ္မုန္႕မွာ သစ္သီးတခ်ိဳ႕လည္း ပါေနတယ္။ လွီးလိုက္တဲ့အခါ အစိတ္တိုင္းမွာေတာ့ သစ္သီးတစ္ခု ပါမသြားႏိုင္ဘူး။ ေနာက္တခုက ပဲ့တာရြဲ႕တာ ေတြလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္။ စားခ်င္သူ စားႏိုင္သူတိုင္းကို လိုသလို ခြဲေပးရရင္ မွ်တဖို႕အတြက္ ခက္တယ္ဆရာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ လုပ္အားစိုက္ထုတ္တဲ့ အေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ခြဲခ်င္ပါတယ္။”
“ဟုတ္ၿပီ။ ဒီေတာ့…”
“ဒီကိတ္မုန္႕ကို သယ္လာရတဲ့လူ၊ ခြဲေ၀ဖို႕ ဓားနဲ႕လွီးေပးတဲ့လူ၊ ၿပီးေတာ့ စားဖို႕ ပန္းကန္ေတြ ေဆးေၾကာေပးရတဲ့လူ၊ စားေသာက္ၿပီးရင္ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ေပး အမိႈက္ပစ္ေပးတဲ့လူ .. စတဲ့ လူေတြဟာ ကိတ္မုန္႕ ခြဲေ၀စားသံုးတဲ့ ကိစၥမွာ ကမကထ လုပ္ၿပီး သူတို႕ရဲ႕လုပ္အားကို စိုက္ထုတ္ေပးတဲ့အတြက္ သူတို႕ လိုခ်င္တဲ့အပိုင္းကို အရင္ ေရြးခြင့္ေပးသင့္ပါတယ္ ဆရာ။”
“ဟာ.. ဒါဆို သူတို႕က အႀကိဳက္ဆံုး အေကာင္းဆံုးေတြ ယူသြားၿပီး တျခားလူေတြ အတြက္ မက်န္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။”
တခ်ိန္လံုး ၿငိမ္ေနခဲ့သည့္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ထေအာ္လိုက္သည္။
ဆရာက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ရင္း ခ်ေရးလိုက္ျပန္သည္။
“ကဲ ဟုတ္ၿပီ။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ စဥ္းစားၾကတာ လုံေလာက္သေလာက္ ရွိပါၿပီ။ အားလံုး ေျပာတာေတြ ၿခံဳၾကည့္လုိက္ရင္ ဒီလို မွတ္ခ်က္ခ်ရမယ္။ ပထမဆံုး ေျပာရမွာကေတာ့ ကိတ္မုန္႕တစ္လံုး ခြဲေ၀ရတာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ဘူးပဲ။”
ေက်ာင္းသားမ်ား ၀ါးခနဲ ရယ္လိုက္ၾကျပန္ပါသည္။ ဆရာက ဆက္ေျပာသည္။
“အညီအမွ်ျဖစ္ျခင္း(equality) နဲ႕ မွ်တျခင္း(equity) ဆိုတာ မတူဘူး။ မတူညီတဲ့ အေျခခံေတြေပၚကို အညီအမွ် သြားလုပ္လုိက္လို႕ မမွ်မတ ျဖစ္သြားတာေတြ ရွိတတ္တယ္။ မွ်တဖို႕အတြက္ ညီညီမွ်မွ် မဟုတ္ပဲ ခြဲေ၀ရတာေတြ ရွိတတ္တယ္။ ဦးစားေပးသင့္တာေတြကို ထည့္တြက္ဖို႕ လိုသလို လုပ္အားစိုက္ထုတ္မႈ ကိုလည္း ထည့္တြက္ရမယ္။ အေလအလြင့္ မရွိေအာင္လည္း တြက္ခ်က္ရမယ္။ အဲဒီလို မွ်တေအာင္ လုပ္ရမယ့္ စဥ္းစားပံုေတြက ဒီအတိုင္း ညီညီမွ်မွ် အပိုင္းေတြ ပိုင္းခ်လိုက္တဲ့နည္းထက္ ပိုရႈပ္ေထြးတယ္။ ခြဲေ၀ပံုေတြ စဥ္းစားတဲ့အခါ ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြား ေတြနဲ႕လည္း ၿပိဳင္ဆိုင္ေနတတ္တယ္။ အလြဲသံုးစား မလုပ္ေစဖို႕လည္း လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ားသူငါေရွ႕မွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျဖစ္ဖို႕နဲ႕ ေထာက္ျပခြင့္ ရွိဖို႕ေတာ့ လိုမယ္။ ေနာက္ထပ္ ဘာေတြ ရွိဦးမလဲ ဆက္စဥ္းစားၾကတာေပါ့။ ဒီေန႕ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ။ ဆရာ၀ယ္လာတဲ့ ကိတ္မုန္႕ကိုလည္း လက္ေတြ႕ တကယ္စားလိုက္ၾကပါဦး။”
ဆရာက ဓားတစ္ေခ်ာင္းကို ကိတ္မုန္႕ေဘးသို႕ ခ်ေပးလိုက္ရင္း ရယ္သံစြက္ကာ ေျပာလိုက္ပါသည္။
“ကဲ တရားအမွ်တဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ခြဲၿပီး စားၾကေပေတာ့။ ဆရာ့ဖို႕လည္း တစ္စိတ္ခ်န္ထားဦးေနာ့ ”
ေက်ာင္းသားမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရယ္ေမာရင္း ေက်ာင္းဆင္းလိုက္ၾကပါသည္။
ပန္ဒိုရာ
(ေက်ာင္းသားဘ၀ စာသင္ခန္း အေတြ႕အႀကံဳ တစ္ခုမွ ဆင့္ပြား ခံစားထားပါသည္။)
KuchingTrip
-
ဒီတခေါက်တော့ Kuchingသွားခဲ့တယ်။
သန့်ရှင်းသပ်ရပ်နေတဲ့မြို့ကလေးပဲ...၊ ဒေသစာတွေကလည်း အရသာရှိလိုက်တာ...။
ဓါတ်ပုံတွေ သိပ်မရိုက်ဖြစ်တော့ဘဲ မြင်သမျှ ...
1 week ago
23 comments:
ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆရာက ကိတ္မုန္႔အေသးကေလးေတြ တေယာက္တလုံး ၀ယ္မေကၽြးတာလဲ။ ၀ယ္ကတည္းက တပည့္အေယာက္ ၂၀ အတြက္ လြယ္လြယ္ကူကူ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အျငင္းပြားဖြယ္မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ မုန္႔မ်ဳိး စဥ္းစားသင့္တယ္။
စီမံခန္႔ခြဲမွဳ သတိလစ္လုိက္တာနဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲ ပုစၦာေတြ ကပ္ပါလာတတ္တာ သင္ခန္းစာေပါ့ဗ်ာ။
ကိတ္မုန္႔တလုံးပဲ ရေအာင္ခြဲရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုပဲခြဲခြဲ သာတယ္ နာတယ္ မရွိပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ စားတာပဲေလ။ ကိုယ္ကေတာ႔ ေက်နပ္ပါတယ္။
သူ ့အတြက္ ေ၀စုခ်န္ခိုင္းေနတဲ ့ဆရာက နာသုံးနာ ျပည့္ဖို ့တစ္စိတ္လိုေနသလိုပဲ။
ပို ့စ္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ က ဇာတ္ေကာင္ ေက်ာင္းသားေလးျပန္ျဖစ္သြားလိုက္ေသးသကိုး။
ခြဲေဝမႈမတတ္လို႔ၿပႆနာၿဖစ္ေနတဲ့လူေတြကိုဒီပို႔စ္ေလး
ေပးဖတ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ..ဆရာကလူလည္လုပ္လိုက္တာဘဲ
ဗ်..အစိတ္၂၀ခြဲခိုင္းၿပီးေတာ့မွေနာက္ဆံုးသူ႔အတြက္ပါ
တစိတ္က်န္ေအာင္ခြဲခိုင္းေသးသကိုး..
ဆရာ့အတြက္တစ္စိတ္ခ်န္ၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘယ္လုိ စိတ္လိုက္လဲ...
ကိတ္မုန္႕တလံုးမို႕ ျပသနာတက္ေနတာပါဗ်ာ။
ေရတပံုးဆို ျပသနာက အဲေလာက္ မခက္ခဲဘူးထင္တယ္
ေဖာက္ထြက္ေတြးၾကည့္တာပါ း)
ဖတ္ရတာ စိတ္၀င္စားစရာပဲ ။ တကယ္လို့သာ ဒီအျဖစ္အပ်က္ထဲက ေက်ာင္းသားေတြဟာ တကယ္ အျပင္မွာ ရွိခဲ့ရင္ ၊ တကယ္ အဲလို ေျပာဆို ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္ဆိုရင္ အဲဒီအတန္းဟာ အရမ္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ အတန္းတတန္းပဲ ။
ရႈေထာင့္အမိ်ဳးမိ်ဳးက ၾကည့္ထားတဲ့ သူတို့အေတြးေတြကို သေဘာက်တယ္ ။
ကိတ္မုန္႕ထဲက ခပ္ေသးေသး တစ္စိတ္စိတ္၊ လူ၁၉ေယာက္ကုိ မွ်ေပး။ က်န္တဲ့ အစိတ္ၾကီးကုိ ကုိယ္ယူ။
Let's say your teacher bought it for $5 for that cake, I'll chip in $2.50. This entitled me to 1/2 of the cake regardless of how many people will have to share for the other 1/2. And I will divide that 1/2 piece into 6 equal pieces; sell a piece for 60cents.
Hey .. I make $1.10 profit!!
Too much of stock and share crisis + Tax matters make me think that way. Seriously, I have been looking at Dow Jones' Graph for sometimes now. :(
စစတုန္းကေတာ့ ကိတ္မုန္ကို စိတ္၀င္စားတယ္..
ကြန္မန္ ့ဖတ္မိေတာ့ ကိုေ၀လင္းနဲ ့ ကိုေမာင္ရင္တုိ ့ဟာကို စိတ္၀င္စားသြားတယ္..
ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ဒီလိုေတြးမိၾကတာပါလိမ့္... ဒါမ်ိဳးကို ေဖာက္ထြက္ေတြးၿခင္းလို ့ ဆိုလိုလား..
ကိတ္မုန္ခြဲတာ မခတ္ပါဘူး.. ဂ်စ္တူးေၿပာသလိုပဲ.. အတန္းက စိတ္၀င္စားဖို ့ေကာင္းခဲ့တဲ့ပံု..
ပံုရိတ္နဲ ့က သူငယ္ခ်င္ေလေနာ္.. ဟဲ..ဟဲ
ဒါ Management ဘာသာရဲ ့ သေဘာလား...။
ဒါေတြေၾကာင့္ Management ဆိုတဲ့ ဘာသာရပ္ကို သင္ယူခ်င္တဲ့သူေတြ ေပါမ်ားလာတာလား...။
ဟုတ္မလိုလိုနဲ ့ ေက်ာင္းသားေတြဆီက နည္းလမ္း အသြယ္သြယ္ေတြ ေမးၿပီး ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ မင္းတို ့ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ ခြဲခ်င္သလိုခြဲ ငါ့ဖို ့ တစ္စိတ္ က်န္ရင္ၿပီးေရာ ဆိုတဲ့သေဘာက နာသံုးနာနဲ ့ ျပည့္စံုတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္မွာ ထားရွိသင့္တဲ့ သေဘာလား... မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါ...။
ဥာဏ္မမွီလို ့ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္... :-P
ေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳး.. နည္းလမ္းအမိ်ဳးမိ်ဳးကေန ေတြးျပထားတာေတာ့ အရမ္းေကာင္းတယ္...။
fair ျဖစ္တယ္ဆုိတာ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ နဲ႕ အမ်ားစု က သတ္မွတ္ရပါလိမ့္မယ္.. တကယ့္လက္ေတြ႕ဘ၀ မွာေတာ့ absolute fairness ကေတာ့ မရွိႏုိင္ပါဘူး...
ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အျမင္ကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္ေပးတဲ့ ဆရာကုိ ခ်ီးမြမ္းပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ စကၤာပူက တကၠသုိလ္ေတြမွာေတာင္ အဲသည္လုိ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ပုိင္ခြင့္မရွိလုိ႔ဘဲ။ စကၤာပူက တကၠသိုလ္ေတြက အနာဂတ္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ ထုတ္ေပးရမဲ့အစား ဘြဲ႕ရစက္႐ုပ္ေတြကုိ ထုတ္ေပးေနျခင္းသာျဖစ္ပါသတဲ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ကေတာင္ အင္န္တီယူက ေက်ာင္းသားေတြ သူတုိ႔ ေက်ာင္းသတင္းစာမွာ ေရးတဲ့ သတင္းေဆာင္းပါးကုိ တကၠသိုလ္အာဏာပို္င္ေတြက ဆင္ဆာျဖတ္ပိတ္ပင္လုိ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က စပီကားစ္ ေကာ္န္နာမွာ ဆႏၵျပၾကေသးတယ္။ www.theonlinecitizen.com
အဲဒီလူၾကီးက စကၤာပူ မေကာင္းေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္ေျပာတယ္ေနာ္... သူက ဘယ္ကလဲဟင္...
စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္..အန္တီပန္ေရ..။ အဲ့လိုအတန္းေလး ရွိရင္ အန္တီဂ်စ္ေျပာသလိုပဲ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲေနာ္။ ရႈေထာင့္ေတြက အေတြးေတြကို ပံုစံမ်ိဳးစံု ပံုေဖာ္ေစတာပါပဲ။ း)
ကိုေ၀လင္း.. ေဖာက္ထြက္ေတြးတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်သြားၿပီ။ ကိတ္မုန္႕က စားပြဲေပၚေရာက္ေနၿပီ။ ျပႆနာကလည္း ေရာက္ေနၿပီ။ ထြက္ေျပးလို႕မရေတာ့ဘူးဗ်။
မမိုးခ်ိဳသင္း... စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့ အစ္မရဲ႕အေတြးေလးက ခ်စ္စရာပါ။
ကိုေမာင္ရင္ ကိုေဆာင္း... ဘာလို႕ ဆရာ့ကို အတင္း အနစ္နာခံခိုင္းေနလဲဗ်. မုန္႕ကသူေပးတာေလ။ သူလည္း ေတာင္းပိုင္ခြင့္ရွိဘူးလား
ပီတိ.... သိခ်င္ရင္ မုန္႕တစ္လံုး ၀ယ္လာခဲ့။ လက္ေတြ႕ျပမယ္။
ကိုေအာင္သာငယ္... အရက္တစ္ပံုး ဆုိရင္ေတာ့ ျပႆနာ ပိုၾကီးမွာထင္တယ္။ ထပ္ေဖာက္ထြက္ၾကည့္တာပါ.
ဂ်စ္ေရ... ရွိခဲ့ပါတယ္...။
ပံုရိပ္... ဒီလိုလူမ်ိဳးမလြယ္ဘူးပဲ။
စု... capitalist အျမင္က မလြယ္ပါလား။ ေရာင္းပိုင္ခြင့္ ရွိမရွိ ျပန္စစ္ရမယ္။
ေတးမြန္... မရဘူး ပို႕စ္ကိုပဲ စိတ္၀င္စားရမယ္ ျပန္ဖတ္။
မသက္ေ၀... မွတ္ခ်က္အတြက္ေက်းဇူးပါ. စဥ္းစားစရာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးေပါ့ေနာ္။
အမည္မသိ... ေျပာတာကို သေဘာတူပါတယ္။
ကိုေပါ.. ဒီအတန္းက စကၤာပူက မဟုတ္ဘူးလို႕ ဘယ္သူေျပာလဲဗ်။
ဒုတိယအမည္မသိ... အေနာ္ ကြန္မန္႕ ျပန္မေပး၀ူးေနာ္။
တိုလီေရ... အဲဒီအတန္းမ်ိဳး တေနရာမွာ တကယ္ရွိတာေပါ့။
အားလံုးသို႕
တကယ္ေတာ့လည္း တျခား အေျခအေနေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ေသးတာပါပဲ။ ကိတ္မုန္႕ကို ခြဲရင္ အခြင့္အေရးရမွာကို လုိခ်င္ေဇာနဲ႕ မခြဲတတ္ခြဲတတ္ ခြဲလို႕ ကိတ္မုန္႕ပ်က္စီးမွာတို႕။ ဒါကေတာ့ ကိုယ္မလုပ္တတ္ရင္ လုပ္တတ္သူကို လႊဲေပးသင့္တယ္ေပါ့ေနာ္။ ဒီ့ထက္ပိုကံဆိုးရင္ ကိတ္မုန္႕လွီးတဲ့ဓားကို ခြဲတဲ့ေနရာမွာ မသံုးပဲ ျခိမ္းေျခာက္ၿပီး ကိတ္မုန္႕ကို အပိုင္စီးလိုက္မွာတို႕ေပါ့။ လူအမ်ားကို ေ၀မွ်ရမယ့္ ကိစၥကို ေမာင္ပိုင္စီး ၿပီး စားခ်င္ရင္ေတာ့လည္း စားပိုးနင့္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ္ရမယ့္ တစ္စိတ္ ရသင့္ေၾကာင္း ကိုယ့္ဘာသာ သိဖို႕လည္း လိုတယ္။
ဆရာက ကိတ္မုန္ ့ခြဲတတ္ဖို ့တင္ သင္ေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးေတြကို ဘယ္အရာမဆို ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးကေန စဥ္းစားလို ့ရတယ္။ မင္းတို ့ဥာဏ္ရွိသလိုစဥ္းစားၾကဆိုျပီး သင္ေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြက လူ ့ေလာကၾကီးမွာ အမ်ားၾကီးေတြ ့ႏိုင္တာပဲ။ ေဟာ.. အခုပဲ အေဝမတည့္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏိုင္ငံမွာ လူၾကီးေတြ စကားမ်ားေနၾကျပီ ... ဒီလိုစာသင္ခန္းမ်ိဳးေတြလည္း ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ားၾကီးရွိေစခ်င္ျပီ ...
ဒီပို ့စ္ကို ဖတ္ၿပီး သိတ္ေက်နပ္တယိ။
ကေလးေတြကိုဗဟို ၿပဳထားတဲ့ problem based learning က ပြင့္လင္းတဲ့ ဒီမိုကေရစီပညာေရးစနစ္ရွိတဲ့နိုင္ငံေတြရဲ ့အားရစရာ သင္ႀကားနည္းစနစ္ၿဖစ္ေနတာကိုး။
ကိတ္မုန္ ့အပိုင္း၂၀ ပိုင္းတာထက္ ကေလးေတြကို လက္ေတြ ့က်က် ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္လို ့ေထာင့္ေပါင္းစံုကစဥ္းစားတတ္ ၿဖစ္နိုင္တဲ့ နည္းေတြရွာေဖြေစတတ္တဲ့ သင္ႀကားေရး။
အဲ့ဒီစာသင္ခန္းမွာ ဆရာက ၁၀မိနစ္ေလာက္ပဲေၿပာခဲ့မွာေလ။
က်မတို ့ရဲ ့ဆရာေၿပာတာလိုက္ေရး သင္ေပးတာအလြတ္က်က္တဲ့ ဆရာဗဟိုၿပဳ တဲ့ ဟုတ္ကဲ့နဲ ့ေခါင္းညိတ္တတ္ တာ တပည့္ေကာင္းလို ့သတ္မွတ္တဲ့ ႀကက္တူေရြးနုတ္တိုက္နဲ ့ေတာ့ကြာပါ့။
အယ္ဇီ
အညီအမွ်ျဖစ္ျခင္း နဲ ့ မွ်တျခင္းအေၾကာင္း အေတာ္ေတြးလို ့ေကာင္းတာပဲ..။
ေလးမေတာ့ သိပ္ေခါင္းေျခာက္မခံဘူး...တစ္ေယာက္တစ္ဖဲ့ စီ လာစားလွည့္ၾကလို ့ ေအာ္လိုက္မယ္...။ ဟိ..။
လက္၀ဲ ကိတ္မုန္႔ေ၀နည္း... :D
ပထမဦးဆံုး ဂ်ံဳခင္းကို ျပည္သူပုိင္ သိမ္းပါမယ္။ ေနာက္ၿပီး ေျမယာ ေ၀ျခမ္းေရး လုပ္ပါမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ စုေပါင္းလယ္ယာက ဂ်ံဳေတြထဲက ရာခိုင္ႏႈန္း အနည္းငယ္ကို ရာရွင္အျဖစ္ ခ်န္ထားေစၿပီး ဂ်ံဳကို အစိုးရကို တင္သြင္း လာတဲ့အခါ ျပည္သူေတြ အတြက္ ရာရွင္ေတြထဲ ေရာက္မယ္။
အဲဒီအခါ ေက်ာင္းသား မိဘေတြက ရာရွင္ အေနနဲ႔ ရလာတဲ့ ဂ်ံဳမႈန္႔ေတြကို အညီအမွ် စုၿပီး ေက်ာင္းကို ယူလာရမယ္လို႔ အမိန္႔ထုတ္မယ္။
ေနာက္... အဲဒီ မုန္႔ဖုတ္မဲ့ ေန႔က် ဂ်ံုဳ ယူမလာတဲ့ ေက်ာင္းသားကို လူတန္းစား ညီမွ်ေရးကို လက္မခံသူ ေဖာက္ျပန္ေရးသမား ဆိုၿပီး မုန္႔မေကြ်းဘဲ ထားမယ္။ (အဲဒါဆို လွီးေပးရမဲ့ အစိတ္ နည္းနည္း ေလ်ာ့သြားတာေပါ့)
ေနာက္ မုန္႔ဖုတ္ရမွာ ၀င္မကူသူကို ဓနရွင္ဆန္ၿပီး ရဲေဘာ္စိတ္ မရွိသူေတြ အျဖစ္ ထပ္ဖယ္။ ေနာက္ စားခါနီးလို႔ လွီးေတာ့မယ္လို႔ ဆိုတဲ့အခ်ိန္ အိမ္ကေန ဇြန္းယူလာတဲ့ ကေလးေတြ ရွိရင္ လူတန္းစား ညီမွ်ေအာင္ အဲဒီ ဇြန္းေတြသိမ္း၊ ေနာက္ အဲဒီကေလးေတြကိုလည္း ဖယ္ထားလုိက္...
အဲဒါဆို နည္းနည္းပဲ က်န္မယ္။ အဲဒီ ကိတ္မုန္႔ မခြဲရခင္မွာ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက သိသြားၿပီး အစုိးရက အဲဒီ တားျမစ္ေသာ ပုဂၢလိက ဇိမ္ခံမႈဆန္တဲ့ အစားအစာ ျဖစ္ေသာ ကိတ္မုန္႔ကို ျပည္သူပိုင္ သိမ္းလုိက္ေရာ...
ကဲ... မေအးဘူးလား... ဟားဟား
ေတာ္ေတာ္မတရားတဲ့လူေတြ.. ဆရာက ကိတ္မုန္႕ ျမင္ထဲကသြားေရက်ေနတဲ့ဟာကို...
ထူးျမတ္ရဲ႕ လက္၀ဲ ကိတ္မုန္႕ေ၀နည္းက စနစ္အတိုင္း သဘာ၀က်ပါေပတယ္။ ေျပာလို႕မရဘူး အဲလိုေခတ္မွာ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။
အမည္မသိေရ.. လာဖတ္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။
Post a Comment