အသံမဲ့ေတးတစ္ပုဒ္

အခုရက္မွာ ဘာမွမေရးခ်င္လို႕ ဘာမွမေရးျဖစ္ဘူး။ တက္ဂ္ထားတာေတြကိုေတာ့ မၾကာခင္ ေရးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ မယ္။ ေလာကအလွ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလးကို ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါကလည္း ေရးၿပီးေတာ့မွ ဒီလိုအေၾကာင္းအရာေတြ ေရးျဖစ္တာ မ်ားေနၿပီလို႕ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ျမင္ၿပီး သိပ္စိတ္တိုင္းမက်သလိုျဖစ္သြားလို႕ပါ။ ခံစားမႈသက္သက္ျဖစ္ျဖစ္ တခုခုေတာ့ ေပးႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ ေႏွးေကြးေလးလံ ထံုထိုင္းေနတာေတြ ဂၽြန္လကုန္ေလာက္မွာ အလုပ္ေတြ နည္းနည္း အနည္က်သြားလို႕ စိတ္ၾကည္လင္လာရင္ ျပန္သြက္လက္လာမယ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ သည္းခံလက္စနဲ႕ ဆက္ၿပီး သည္းခံၾကပါဦး။

-------------------


အသံမဲ့ေတးတစ္ပုဒ္



“ ေမွ်ာ္သာေမွ်ာ္ ေပၚမလာသူရယ္ စိမ္းကား.. မခ်စ္လို႕မုန္းလို႕ ပုန္းေနလား ... ကိုယ့္သီခ်င္းသံေလးမ်ား ၾကားရင္..”

ေဟာ.. ၾကားရျပန္ၿပီ။ ျမန္မာသီခ်င္းသံ။ ေသေသခ်ာခ်ာ နားစိုက္ေထာင္ေတာ့ အသံက တိုးလ်သြားျပန္သလိုလို။ သူမရဲ႕ အိပ္ရာနံေဘးက ျပတင္းေပါက္ကေလးကေန ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အဲသည္တိုက္ခန္းရဲ႕ ေရခ်ိဳးခန္း အထက္ဖက္က တရုတ္ကတ္မွန္ေလးေတြကို တစြန္းတစ လွမ္းျမင္ေနရေလသည္။

အျပင္ဖြဲ႕စည္းပံုက အဂၤလိပ္အကၡရာ အယ္လ္ ပံုသ႑ာန္ ေထာင့္ခ်ိဳးေနသျဖင့္ သူမအိပ္ခန္းက ၾကည့္လွ်င္ ေနာက္တစ္ထပ္ အျမင့္မွာ တည္ရွိေနတဲ့ အဲသည္တုိက္ခန္းေလးရဲ႕ အျပင္နံရံျဖဴျဖဴကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ လူသူတိတ္ဆိတ္လို႕ သူမ တစ္ေယာက္တည္း အာရုံစူးစိုက္ စာဖတ္ေနခ်ိန္ေတြမွာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက သီခ်င္းဆိုသံ ခ်ိဳၾသၾသက လြင့္ပ်ံလာတတ္သည္။

စၾကားခါစေတာ့ ျမန္မာသံ ပီပီသသ ၾကားလိုက္တာမို႕ အံ့ၾသ စပ္စုစြာ နားစြင့္လိုက္တာေလာက္ပဲ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူဆိုတဲ့ သီခ်င္းေတြက ရယ္စရာ ေကာင္းတဲ့အခါေကာင္း ခံစားခ်က္ အျပည့္နဲ႕ အတည္ေပါက္ ျဖစ္လိုျဖစ္မို႕ သေဘာက်စြာ ဒီအခ်ိန္ေရာက္တိုင္း သတိထား နားေထာင္မိတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။

တခါတေလေတာ့ သူက ေခတ္ေပၚ ဟစ္ပ္ေဟာ့ပ္ သီခ်င္းေတြကို ပါးစပ္ဆိုင္းပါ တီးကာ ခပ္ျမဴးျမဴး ဆိုတတ္သည္။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း ေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္းေတြ စႏၵယားခ်စ္ေဆြတို႕ ကိုေစာညိမ္းသီခ်င္းတို႕ တြံေတးသိန္းတန္ပါမက်န္ အသံေန အသံထားျဖင့္ အက်အန ဆိုခ်င္ဆိုေနျပန္သည္။

သူမ ႏွစ္သက္တတ္တဲ့ စိုင္းထီးဆိုင္တို႕ ခင္ေမာင္တိုးတို႕ သီခ်င္းေတြကို စိတ္ပါလက္ပါ ဆိုေနတဲ့ ေန႕မ်ိဳးမွာေတာ့ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကိုပင္ ေဘးခ်ကာ နားစြင့္မိေသးသည္။ တေန႕တေန႕ သူ႕ခံစားခ်က္ ေျပာင္းလာတိုင္း သီခ်င္းက ေျပာင္းေနတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အခုလိုအိမ္နဲ႕ေ၀းတဲ့ တိုင္းတပါးက ၿမိဳ႕ျပႏိုင္ငံ ေသးေသးေလးမွာ တင္းက်ပ္လာတဲ့ စိတ္ေတြကို ေခတ္မ်ိဳးစံုက သီခ်င္းေတြနဲ႕ ေရမႈန္ေရမႊားေတြေအာက္မွာ ေလွ်ာ္ဖြပ္ေဆးေၾကာတတ္တဲ့ သူဟာ သိပ္ကို ငယ္ရြယ္တဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ အနည္းဆံုးေတာ့ အသက္ ၃၀ ၀န္းက်င္ လူရြယ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရမည္။ ဒါဆုိလွ်င္ေတာ့ သူမနဲ႕ မတိမ္းမယိမ္းေပါ့။

တကယ္ေတာ့ သူမ ဘ၀ထဲမွာ တစိမ္းေယာက်ၤားေလး တစ္ေယာက္ ဆိုတာကို မစားအပ္တဲ့ သစ္သီးတစ္လံုးလို ထိတ္လန္႕တၾကား ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ခြာေနခဲ့တာ က်င့္သားရေနခဲ့ၿပီပဲ။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ဘြဲ႕လြန္ဆက္တက္ဖို႕ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ရေတာ့ အရင္ကတည္းကခ်ခဲ့တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြက ပိုခိုင္မာလာခဲ့သည္။

ငါ့မွာအခ်ိန္ေတြမရွိဘူး…။ ငါ့ဘ၀ဟာ ငါ့မိသားစုအတြက္…။ ငါ့မွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္…။ ဒါက သူမရဲ႕ လက္သံုးစကားေတြ။

မိသားစုမွာ အႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရတာ ကံဆိုးတယ္လို႕ မွတ္ယူရမလား။ ရိုးသားတဲ့ ၀န္ထမ္းမိဘေတြဟာ သူမတို႕ ေမာင္ႏွမေတြကို လူတန္းေစ့ ထားႏိုင္ရုံ ျပည္တြင္းက ဘြဲ႕ေလး တစ္လံုးရဖို႕ ပံ့ပိုးေပးရုံအျပင္ ခန္းခန္းနားနား မတည္ေဆာက္ေပးႏိုင္ခဲ့တာကလည္း ဘယ္လိုမွ အျပစ္တင္ရက္စရာ မရွိပါေလ။

ဒီကိုေရာက္လာေတာ့ ေက်ာင္းစအပ္ၿပီး ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္တစ္ခုခု ရွာေနသည္ဟု ဆိုလာေသာ သူမကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အံ့ၾသတႀကီး ၾကည့္ၾကေလသည္။

“ခင္ေလးရယ္.. တကယ္ တရား၀င္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ရမွာက ပထမ ေျခာက္လတန္း ၿပီးမွေလ။ ခဏေတာ့ ေနလိုက္ပါဦးလား။ မိသြားရင္လည္း မေကာင္းဘူး။ ေနာက္ၿပီး စာေတြက လိုက္ႏိုင္ပါ့မလား မေသခ်ာေသးဘူးေလ။ ဒီမွာက အဆိုင္းမဲန္႕ ေတြေရာ ပေရာဂ်က္ေတြပါ ရႈပ္ေနတာပဲ။”

“မပူပါနဲ႕ဟာ.. စာေတြ လိုက္ႏိုင္မွာပါ..”

သူမက ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ သည္လို ျပန္ေျဖရင္း သတင္းစာေတြကို လွန္ကာ အလုပ္ေၾကာ္ျငာ ေကာ္လံေသးေသးေလးေတြကို မ်က္ေျခမျပတ္ လိုက္ၾကည့္ေလ့ရွိသည္။ အမယ္.. ညဆိုင္းမ်ား လုပ္ႏိုင္လွ်င္ တနာရီကို ၇ ေဒၚလာ ေတာင္ ရမယ္ ဆိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ပတ္ အနည္းဆံုးလုပ္မွ လုပ္ခကို စေပးမွာတဲ့။ ေၾသာ္.. ပညာသင္ဆု သာ ရခဲ့မယ္ ဆိုလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပမွာပဲေလ။

ႏိုင္ငံျခားထြက္ဖို႕ ဆုိသည္မွာ အပိုစုေငြရယ္လို႕ ဘာမွ မရွိႏိုင္ခဲ့တဲ့ သူမတို႕ မိသားစုေလး အဖို႕ေတာ့ အေတာ့္ကို ကသီလင္တ ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းေလွ်ာက္စားရိတ္က အစျပဳလို႕ ေလယာဥ္ခ၊ ေက်ာင္းလခႏွင့္ ဒီကိုေရာက္လွ်င္ အနည္းဆံုး တစ္လစာ ေနထိုင္စားရိတ္အတြက္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားထံမွ ေခတၱေခ်းယူလာခဲ့ရေသာ ေငြေၾကးပမာဏက သူမကို ဖိစီးသည္။ ဒီၾကားထဲ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေမာင္ေလးက တဖြဖြ မွာတတ္ေသးသည္။

“မမ.. ဟိုမွာ Levis ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ ဆိုရင္ ေနာက္ဆံုးေပၚဒီဇိုင္းနဲ႕ အစစ္လည္း ျဖစ္တာ ေသခ်ာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ၀ယ္ထည့္ေပးလိုက္ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့ ခါးဆိုက္ဇ္ ကို မွတ္သြား။”

“ဟဲ့.. ေမာင္ေလးရယ္..။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေဒၚလာ တစ္ရာေက်ာ္မွာေပါ့။ နင္ကလည္း ၾကည့္က်က္မွာပါဦး။ နင့္အစ္မက ေက်ာင္းသြားတက္တာေလ။ ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီး အလုပ္ရမွ ငါတတ္ႏိုင္ရင္ ၀ယ္ေပးမွာေပါ့။”

သည္လို ျပန္ေျပာမိေပမယ့္ Levis ဆိုင္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္မိတုိင္း ဟိုဒီဇိုင္းေလးဆိုရင္ အခ်စ္ဆံုး ေမာင္ေလးနဲ႕လိုက္မွာပဲ ဒီအေရာင္ေလးျမင္ရင္ သူလိုခ်င္ရွာမယ္.. စသည္ျဖင့္ အေတြးေရာက္မိေသးသည္။

သည္ေတာ့လည္း သူမရဲ႕ တြက္ခ်က္မႈေတြက ပိုမို က်စ္လ်စ္လာခဲ့သည္။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ ၅ ထုပ္ပါတာက ဒီတံဆိပ္ဆိုလွ်င္ ၁ ေဒၚလာနဲ႕ ဆင့္ ၈၀ ပဲက်မယ္။ ၾကက္ဥ ၁၀ လံုးပါေသာကဒ္ ၀ယ္လွ်င္ ဘယ္အမ်ိဳးအစားက ၂ ေဒၚလာေအာက္ ျဖစ္မလဲ။ ဘယ္လို စားေသာက္ရင္ အသက္သာဆံုး ျဖစ္မလဲ။ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ ညေန ၅ နာရီကေန ည ၉ နာရီ။ စာက်က္ခ်ိန္ ည ၁ နာရီ အထိထား။ မနက္ေစာေစာ ထၿပီး အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ ၆ နာရီေလာက္ လုပ္မယ္ဆိုရင္…။ မလိုအပ္ရင္ ဖုန္းမဆက္ၾကပါနဲ႕ေနာ္။ ဘာ.. သူငယ္ခ်င္းေတြ စုေ၀းပြဲဟုတ္လား။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း အလွဴ..။ ေဆာရီး။ ကၽြန္မ မလာႏိုင္ဘူး။ တကယ္ကို အခ်ိန္မရလို႕ပါေနာ္..။ သူမဟာ ေငြေၾကးတြက္ခ်က္မႈေတြနဲ႕ အခ်ိန္ေတြနဲ႕ ရုန္းကန္ လြန္ဆြဲေနေလရဲ႕။

အမိေျမထက္ အဆမတန္ တိုးတက္ေနတဲ့ ကၽြန္းျပာျပာ ႏိုင္ငံေသးေသးေလးမွာ ခန္းနားထည္၀ါတဲ့ ကုန္တိုက္ႀကီးေတြနဲ႕၊ လွပသစ္လြင္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ေတြနဲ႕။ သူမအတြက္ေတာ့ ေႏြးေထြးခုိလႈံရာ ရွားပါးလုိက္တာကြယ္။ စာအုပ္ထူထူေတြထဲမွာ ေခါင္းႏွစ္လို႕။ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ခြင္ထဲမွာ အလုပ္ၾကပ္ရဲ႕ အဆူအႀကိမ္းသံၾကားမွာ အမွားအယြင္းနည္းေအာင္ အာရုံစူးစိုက္ ေညာင္းညာလို႕။ သည္လို႕နဲ႕ သူမပိုင္ဆိုင္တဲ့ ညနက္နက္ေတြ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ၾကင္နာတတ္တဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာမ်ား ခၽြဲႏြဲ႕တိုး၀င္ခြင့္ ရခဲ့မယ္ ဆိုရင္..။ အိုး.. မလိုအပ္တဲ့ အေတြးေတြကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ရျပန္ၿပီ။

သူမအတြက္ နားခုိရာဆိုတာ သူမတစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိေနတတ္တဲ့ ေဟာသည္ အခန္းက်ဥ္းကေလးသာ ျဖစ္သည္။ ညရဲ႕တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြက သူမရဲ႕ တေန႕လံုး ဆူပြက္ေနတဲ့ ေသြးေၾကာေတြကို အနည္ထိုင္ေစသည္။ မနက္ည ၀င္ခ်ိန္ထြက္ခ်ိန္ မတိုက္ဆိုင္လို႕ သူမရဲ႕ ခုတင္ေဘးက အခန္းေဖာ္နဲ႕ဆိုတာလည္း မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ျဖစ္ခဲ့တာ ဘယ္ႏွစ္လ ၾကာေနၿပီလဲ။

“ဒီတခါ လမင္းေတြ႕ရင္ ၿပံဳးျဖစ္ေအာင္ ၿပံဳးျပလိုက္ပါကြယ္..”

ေဟာ.. သီခ်င္း က ေျပာင္းသြားျပန္ၿပီ။ ဒီည သူ နည္းနည္း ေပ်ာ္ေနသလား။ အသံက ရႊင္ပ်တဲ့ အရိပ္အေယာင္ ပါေနသည္။ တခါတေလေတာ့ သူဟာ ဘယ္လိုပံုပန္းလဲ သူမ သိခ်င္လွပါသည္။ တစ္တိုက္တည္း ေနၾကသူေတြမို႕ အလုပ္သြားခ်ိန္ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ေတြမွာ ဓာတ္ေလွခါးထဲ ျဖစ္ျဖစ္ မဆံုႏိုင္ဘူးလား။ သူဘယ္လိုပံုစံလဲ မသိမသာ တေစ့တေစာင္း ၾကည့္လုိက္ရုံနဲ႕ေတာ့ အျပစ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။

ခုတေလာေတာ့ အလုပ္ပင္ပန္းလို႕လား အိပ္ေရးေတြပ်က္လြန္းလို႕လား။ ခံစားရသည္က ႏြမ္းႏြမ္းလ်လ် ရီရီေ၀ေ၀။ မွတ္ဥာဏ္ေတြကလည္း အရင္လို မေကာင္းခ်င္ေတာ့။ တခါတေလမ်ားဆို ဒါ အလုပ္သြားရမယ့္ အခ်ိန္လား ေက်ာင္းသြားရမယ့္ အခ်ိန္လားဟု ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ႏိုင္လြန္းလွသည္။ နိစၥဓူ၀ ပံုမွန္လႈပ္ရွားေနေသာ စက္ရုပ္ဆန္ဆန္ ဇယားကြက္ထဲမွာ ေဟာဒီအခန္းထဲက သူမ၏ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေလးဆီ ျပန္ေရာက္မွသာ အသိစိတ္က ျပည့္ျပည့္၀၀ ျပန္၀င္လာသည္ ဟု ဆိုႏိုင္မည္။ သစ္သား စားပြဲေလး တစ္လံုးရယ္၊ စာအုပ္ထူထူေတြရယ္၊ အဆင္အယင္ကင္းမဲ့တဲ့ တစ္ေယာက္အိပ္ အိပ္ယာ တစ္ခုရယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ျဖစ္တဲ့ အခန္းေဖာ္ရဲ႕ လူမရွိတဲ့ ခုတင္ရယ္၊ တခ်က္ခ်က္ျမည္ေနတဲ့ နာရီသံေတြရယ္၊ လေရာင္ကို မျမင္ရတဲ့ ျပတင္းေပါက္ရယ္၊ ေသြ႕ေသြ႕ေျခာက္ေျခာက္ အုတ္နံရံျဖဴျဖဴေတြရယ္၊ ၿပီးေတာ့.. ၿပီးေတာ့.. သဲ့သဲ့ လွမ္းၾကားရတတ္တဲ့ သူ႕သီခ်င္းသံ ခ်ိဳၾသၾသရယ္ေပါ့။ အဲဒါ.. သူမရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြမွာ သူမ ပိုင္ဆုိင္တဲ့ ကမၻာ..။

ေမေမေရ.. ေနာက္ သံုးလ ေလာက္ဆို အေၾကြးယူလာခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ေက်မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ ပညာသင္ႏွစ္ထဲမွာေတာ့ အိမ္ကို ပံုမွန္ ေငြပို႕ႏိုင္ေအာင္ အထိ သမီးႀကိဳးစားပါမယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ပညာသင္ဆု ရေအာင္လည္း ျပန္ေလွ်ာက္ၾကည့္ဦးမွာ ေမေမရဲ႕..။ အေတြးထဲမွာ အိမ္ကို စာေရးေနမိျပန္သည္။ ဖုန္းဆက္ရတာကလည္း ေစ်းႀကီးလိုက္တာ။ အလြမ္းေျဖခ လို႕ သူမဘာသာ နာမည္ေပးထားသည့္ ဖုန္းကဒ္ကေလးေတြရဲ႕ ကုန္က်စားရိတ္ကိုေတာ့ တြက္တြက္ခ်က္ခ်က္ မျဖစ္မိေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေနပါသည္။ အေ၀းေရာက္ သမီးႀကီးရဲ႕ အသံေလးကို ပံုမွန္ၾကားရမွ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမက အားရွိသတဲ့။ အဆင္ေျပသလား.. ေနေကာင္းသလား.. ဘာမွ မထူးျခားေသာ အလာပ သလာပ စကားလံုးေတြပဲ ျဖစ္ေစကာမူ အဲသည္ စကားေတြ ေနာက္ကြယ္က မျမင္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားေတြကို သူမက ေကာင္းေကာင္း တန္ဖိုးထားပါသည္ေလ။

သီခ်င္းသံက ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ….။ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အသက္ရွဴ မ၀သလို ေမာလ်လာျပန္သည္။ နားထဲမွာ ေလေတြ စီစီေလာင္ေလာင္ ျဖစ္လာသလိုလို။ အိုး….ထိုင္ေနတာ ၾကာသြားလို႕မ်ားလား။ တခါတေလေတာ့လည္း အခန္းျပင္ထြက္ လမ္းေလးဘာေလး ေလွ်ာက္ဦးမွပါပဲ။ သူမကို ေရေလးထြက္ေသာက္ လမ္းေလးထြက္ေလွ်ာက္ဖို႕ သတိေပးမယ့္လူမရွိ။ ညေနစာ ဘယ္လိုစားသလဲ သတိတရ ေမးျမန္းမည့္သူမရွိ။ စာၾကည့္ေနရင္း ေမာေမာပန္းပန္း အိပ္ေပ်ာ္သြားလွ်င္ ေစာင္ၿခံဳေပးမည့္သူမရွိ။ သူမ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်ခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္ပူ ေစာင့္ေနမယ့္သူ မရွိ..။ တိုက္ခန္းကေလးထဲမွာ သူမေနတဲ့အခန္းကေရာ တဖက္ခန္းကေရာ ေနၾကသူ အခန္းေဖာ္ေတြမွာလည္း အလုပ္ကိုယ္စီ ေက်ာင္းကိုယ္စီျဖင့္ ျဖတ္သန္းေနရသည့္ ကိုယ္ပိုင္ ဇယားကြက္ကေလးေတြ ကိုယ္စီႏွင့္ေလ။

ဧည့္ခန္းထဲကို အထြက္ အ၀င္တံခါးက ေသာ့ခေလာက္ ျမည္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ အိမ္ျပန္လာၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ပြင့္လာတဲ့ တံခါးနဲ႕အတူ အခန္းထဲကို ၀င္လာေသာ ေယာက်ၤားေလး ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ တရုတ္ပံုစံ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ဧည့္ခန္းမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ သူမကို ႏႈတ္မဆက္ၾကပါ။

“အခန္းက ေတာ္ေတာ္က်ယ္သားပဲ.. ေလ၀င္ေလထြက္လည္း မဆုိးပါဘူး”

သူမ မွတ္မိေနတဲ့ အသံခ်ိဳၾသၾသကို ၾကားလိုက္ရသည္။ သူက ဆက္ေျပာျပန္သည္။

“ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဒီအခန္း အေပၚထပ္မွာပဲ ေနေတာ့ ဒီရပ္ကြက္နဲ႕ကေတာ့ ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီေလ”

သူမ ရင္ထဲမွာ တျဖတ္ျဖတ္ ျဖစ္လာသည္။ ဒီ အသံ.. သီခ်င္းဆိုခဲ့တဲ့ အသံ။ ဟုတ္တယ္။ ဒါ.. သူမွ သူ အစစ္ပဲ။ ဘာလာလုပ္တာလဲ ဟင္။ ဟိုဘက္ခန္းက တေယာက္ေယာက္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမို႕ လာလည္တာလား။ ဒါဆိုရင္ ေနာက္ကို သူမနဲ႕ ခင္မင္ဖို႕ေတာင္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္လာႏိုင္မယ္ေပါ့။ အိုး.. တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ။

ျဗဳန္းခနဲ သူမ အေတြးကို သူမ ျပန္ရွက္ကာ ေခါင္းငံု႕လုိက္မိပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွ သူ႕မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးျပမည္အလုပ္ သူမအခန္းေဘးက အခန္းထဲကို သူတို႕၀င္သြားၾကသည္။ ေဟာ.... ဒါကေတာ့ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းပါလား။ သူမ မေနႏိုင္ပဲ လိုက္၀င္သြားေတာ့ အခန္းတခုလံုးမွာ ပစၥည္းေတြ ရွင္းလင္းေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဟင္.. ဒီအခန္းက သူတို႕ေတြ ဘယ္တုန္းက ေျပာင္းသြားၾကပါလိမ့္။ သူမကိုေတာင္ မေျပာမဆို။

“ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ရွင္က ဆက္မငွားေတာ့ဘူးဆိုလို႕ ဒီအခန္းကို လာၾကည့္တာပါ။”

တရုတ္အမ်ိဳးသမီးက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနသည္။

ဟင္.. ဒီလိုဆို သူတို႕က အခန္းလာငွားတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္.. ဒါေပမယ့္။ ေနပါဦး။ အခုက ေယာက်ၤားေလးေတြကို ငွားဖို႕တဲ့လား။ ဒီဘက္အခန္းထဲမွာ မိန္းကေလးေတြ ေနေနတယ္ေလ။ သူမ စိတ္တိုသြားသည္။ ဟိုတရုတ္အမ်ိဳးသမီး ဟာ ပြဲစား ျဖစ္မွာေပါ့။ ပြဲစားေတြဟာ သိပ္ခက္တာပဲ။ ဒီလို ေရာေႏွာ ေနလို႕ေတာ့ ျဖစ္မလား။ လူအသစ္သြင္းရင္လည္း မိန္းကေလးအခ်င္းခ်င္းမွပဲ ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။ သူမက တခုခုေျပာဖို႕ အမ်ိဳးသမီးကို ဟန္ျပင္ေတာ့ ေယာက်ၤားေလး ႏွစ္ေယာက္က မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ ထြက္သြားၾကျပန္သည္။ သူမက သူတို႕ေနာက္က လိုက္သြားလိုက္ပါသည္။

“ဒါဆို တိုက္ခန္း တစ္ခန္းလံုး ငွားဖို႕ လြတ္ေနတာေပါ့.. ဟုတ္လား”

ဟင္.. ဒါက ဘာကို ဆုိလိုတာလဲ။

“ဒီမွာ အရမ္း ႀကိဳးစားတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ေနခဲ့တယ္ ဆိုပဲ။ ေက်ာင္းတဖက္နဲ႕ အအိပ္ပ်က္အစားပ်က္ ေနလြန္းေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာ ႀကံဳရတာေပါ့ကြာ”

အသံခ်ိဳၾသၾသတစ္ေယာက္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ဟန္ တူသူက ခပ္တိုးတိုး ေျပာသည္။ သူတို႕ ဘာေတြ ေျပာေနၾကပါလိမ့္။

“ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ေတာ့ အခန္းေဖာ္ေတြလည္း ေၾကာက္လန္႕ၿပီး အဲဒီကတည္းက ေျပာင္းသြားၾကတာပဲ။ ေကာင္မေလးက မကၽြတ္မလြတ္ပဲ ရွိေနတယ္လို႕ ယူဆၾကတယ္။”

ဘုရား ဘုရား။ သူမ တကိုယ္လံုး ေသြးေတြ ျဖန္းခနဲ ေျပာင္းျပန္စီးသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဒါ.. ဒါ.. ဘယ္သူ႕အေၾကာင္း ေျပာေနၾကတာလဲ။ မဟုတ္တာေတြ..။ တဆိတ္ေလာက္.. ရွင္တို႕.. လြန္လာၿပီ။

“ေျပာင္းလာရင္ေတာ့ အေပၚထပ္ေအာက္ထပ္ပဲ ဆိုေတာ့ ေျပာင္းတဲ့စားရိတ္ သက္သာတာေပါ့။ ဘာျဖစ္လဲကြာ ငါတို႕က ေယာက်ၤ္ားေလးေတြခ်ည္းပဲဟာ။ မေၾကာက္ပါနဲ႕။”

သြား..။ ရွင္တုိ႕ အားလံုး ထြက္သြား။ ဒါ.. ကၽြန္မ ေနေနတဲ့ အိမ္…။ အားအင္ေတြရွိသမွ် ရုန္းကာ သူတို႕အားလံုးကို တိုး၀င္… လက္ဖ၀ါးေတြနဲ႕ ရိုက္ပုတ္..။ အို.. မရပါလား။ သူမရဲ႕ လက္ေတြဟာ ဘာမွမရွိတဲ့ ဗလာနယ္ကိုသာ ရိုက္ခတ္ေနေတာ့သည္ေလ။

“အဲဒီေကာင္မေလးနာမည္က ခင္ေလး ဆိုလား..”

သူမ မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဘာကိုမွ မၾကားေတာ့ မျမင္ေတာ့.. မ်က္လံုးထဲမွာ နီနီျပာျပာ…။ အခန္းေထာင့္ကေလးမွာ အားအင္ခ်ိနဲ႕စြာ ေပ်ာ့ေခြက်သြား…..။ တံခါးျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီ။ စကားေျပာသံမ်ား ေျခသံမ်ား တေျဖးေျဖး ေ၀းသြားသည္။

ဒါဆိုရင္ … သူမဟာ.. သူမဟာ..

တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အခန္းေလးထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူမွ မၾကားႏိုင္တဲ့ ငိုရိႈက္သံေတြသာ ပဲ့တင္ထပ္က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။



ပန္ဒိုရာ

( ၂၇ ဧၿပီ ၂၀၀၉)