ပါးျပင္နဲ႕ မွီအံုး

မေလးက ေျပာတယ္။ ကုိယ္႕ ကဗ်ာေတြကို ဖက္အိပ္ခ်င္တယ္ တဲ႕။ အဲဒါနဲ႕ ဒီကဗ်ာရုိးရုိးေလးကို ေရးေပးလိုက္တယ္။ မေလး အတြက္... ဆိုေတာ႕ တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ လူေတြကို ကိုယ္စားျပဳေနရာ ေရာက္ေနမလားေတာ႕ မသိ။

ပါးျပင္နဲ႕ မွီအံုး

ခ်စ္သူက ပါးျပင္
ကိုယ္႕ရင္က မွီအံုး ဆိုပါေတာ႕...
သူၿပံဳးကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္အိပ္ေစဖို႕
ရန္ခုန္သံ သာသာတိတ္ကာ
ေခ်ာ႕သိပ္မယ္ေနာ႕...။

သို႕ေပမယ္႕ခ်စ္သူခင္
ေမြ႕ယာကို ပစ္ခြာထားခဲ႕တဲ႕
ညမ်ားပင္ အခ်ိန္ေက်ာ္ေတာ႕
ေပၚမလာ ရင္မွာကၽြမ္းလို႕
လြမ္းရသည္ပင္...။

က်ီစားတဲ႕ ပ်ိဳပ်ိဳခင္
ညဥ္႕နက္စဥ္ ျပန္လာေတာ႕...
ႏြဲ႕ဆိုးကာ ေခါင္းတင္၀ွက္ကာမွ
ေအးစက္နာ ရင္ခြင္ခါးႏိုင္ဘု
သူ႕ပါးျပင္ ပူေငြ႕ေထြးနဲ႕
ေႏြးသြားတာေပါ႕...။



(တခ်ိန္က.. ခ်စ္သူက ေဗဒါ ကိုယ္႕မွာေတာ႕လိႈင္းလံုး၊ ခ်စ္သူက ေရႊၾကာ ကိုယ္႕မွာေတာ႕ လိပ္ျပာ ဆိုလား ကဗ်ာေလးေတြ ဖတ္ဖူးတယ္။ ဆရာသိန္းသန္းထြန္းရဲ႕ ကဗ်ာလို႕ထင္တယ္။ အတိအက် မမွတ္မိေတာ႕ဘူး။ စာအုပ္ေတြလည္း မရွိ။ သိၾကရင္ ေျပာၾကပါေနာ္။)

မွတ္ခ်က္။
၁) အစ္ကိုႀကီးမ်ား ေမာင္ကေလးမ်ား ပန္ဒိုပုလင္း၏ ကဗ်ာေတြကို သေဘာက်လို႕ ရည္းစားစာေတြ ဘာေတြထဲမွာ ထည္႕ေရးခ်င္လွ်င္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ တိုက္ရမည္။
၂) ေဟာက္မွာတို႕ ၊ အာပုပ္ရည္က်မွာတို႕ ဘာတို႕ ေတြနဲ႕ ဒီကဗ်ာကို လာမေနာက္ရ။ ဟြန္း။ (တိေနဒယ္။)