ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ စပိတ္တစ္ ဖဲတစ္ခ်ပ္

အေဟာင္းေတြ အသစ္ျဖစ္တယ္လို႕ေျပာရင္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အေဟာင္းေတြမို႕ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ေလ။ ဘေလာ့ဂ္ စေရးကာစ ဘေလာ့ဂါေတြ သိပ္မမ်ားေသးခင္မွာ အားလံုးစုေရးၾကတဲ့ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဘေလာ့ဂါ စာအုပ္ထုတ္ဖို႕ လံုးပန္းေနခ်ိန္။ တေန႕တေန႕ ဂ်စ္တူးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ထားတဲ့ အဲဒီ ပို႕စ္ကို ဘယ္သူမ်ား ဘာေရးသြားလဲလို႕ သြားသြားၾကည့္ရတာ အေမာ။ ဆီပံုးထဲလည္း စည္စည္ကားကား။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး။

တစ္ႏွစ္ေတာင္မျပည့္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ကာလက ျပန္စဥ္းစားရင္း မေန႕တေန႕ကလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအတြင္းမွာ အမ်ားၾကီး ေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ။ သမိုင္း၀င္ အျဖစ္အပ်က္ႀကီး တစ္ခုနဲ႕ ေမ့မရႏိုင္မယ့္ နာက်င္မႈေတြကို မွ်ေ၀ခံစားခဲ့ရၿပီ။ ဒီၾကားထဲမွာ တခ်ိဳ႕ေတြအတြက္ေတာ့ ခ်ိဳသလား ခါးသလား သိႏုိင္ေအာင္ လံုေလာက္တဲ့ ၾကာၾကာ၀ါးခ်ိန္ တစ္ခုလည္း ရခဲ့ၿပီ ဆိုပါေတာ့။ အျပစ္ကင္းစြာ ဒဏ္ရာကင္းစြာ ျဖဴစင္ ရယ္ေမာခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။

အခုေတာ့ ဘေလာ့ဂါအသစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚလာခဲ့ပါၿပီ။ မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္ ဘေလာ့ဂါမ်ား စုေပါင္းေရးခဲ့ၾကတဲ့ ၀တၱဳေလးကို ဂ်စ္တူးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကေန ျပန္လည္တူးဆြၿပီး ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။



ဘေလာ့ဂါမ်ားႏွင့္ စပိတ္တစ္ဖဲတစ္ခ်ပ္၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္
----------------------------------------------------------------------
အခန္း (၁)

မိုးသည္းထန္စြာရြာေသာ ညတစ္ည ... ။ မီးေရာင္ေအာက္ ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ မိုးေပါက္ေတြ ေဒါသတျကီး ေျကြက်ေနသည္ ။ ကမၻာေျမျကီးထက္ ဆင္းသက္လာေသာ မိုးစက္သံေတြျကား ပ်င္းရိေသာအေတြးမ်ားႏွင့္ စီးကရက္မီးခိုးမ်ား အလိပ္လိုက္ တက္္သြားေအာင္ သူ မွဳတ္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္ ။
ဖူး..
"စိတ္ညစ္လုိက္တာေနာ္။ ျခင္ကလည္းကိုက္ ၊ ခ်မ္းကလည္းခ်မ္း။ ဒီကင္းတဲမွာ ေစာင့္ေစာင့္ျပီး အိပ္ရတဲ့ရက္ကလည္းမနည္းေတာ့ဘူး။"

အလိပ္လိုက္တက္သြားတဲ႔ အၿဖဴေရာင္မီးခိုးေငြ႕ေတြႀကားကို စူးစူးရဲရဲ ႀကည့္လို႔ ၿငီးၿငဴလို႔မဆုံးမွီ ကားမီးေရာင္တစ္ခုက ထြင္းေဖာက္လာသည္။ မိုးသံတေဖာက္ေဖာက္ ကားလမ္းေပၚက တဆင့္ သူ ေမွာင္ရိပ္ခိုေနတဲ႔ တဲကိုၿဖတ္လို႔ ေတာင္ကုန္းေပၚက ဂိုေဒါင္အေဟာင္းႀကီးဆီသို႔ ထိုကားက အရွိန္ၿပင္းစြာ ေမာင္းနွင္သြားသည္။ ဂိုေဒါင္ေရွ႕တြင္ ကားထိုးအရပ္ ကားထဲမွ အနက္ေရာင္မိုးကာအက်ီၤ ၀တ္ဆင္ထားသူူတစ္ေယာက္ အထုပ္တစ္ထုပ္ကိုင္လ်က္ ဆင္းလာသည္။ ကင္းတဲမွ အသာဆင္းၿပီး ၿခဳံမ်ားကို အကာအကြယ္ယူၿပီး ဂိုေဒါင္အနားထိ သူ တိတ္တဆိတ္ခ်ဥ္းကပ္သြား၍ ဂိုေဒါင္ေပါက္မွတဆင့္ အတြင္းသို႔ ေခ်ာင္းႀကည့္လိုက္သည္။

ခပ္မွိန္မွိန္အလင္းေရာင္ကို ေက်ာေပးလ်က္ ကုလားထိုင္တစ္လုံးေပၚတြင္ လူတစ္ေယာက္ထိုင္ေနသည္။ ေဘးတြင္ အၿခားလူ သုံးဦးက ၿခံရံလ်က္ ။ ထိုင္ေနသည့္လူက မိုးကာနွင့္လူကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။

“ရန္ေအာင္…ဘယ္လိုလဲ..မင္း..ငါမွာထားတဲ႔ ပစၥည္းပါလာရဲ႕လား”

“ေအာ္ေဟာ္…တက္စ္လာရာ..ငါ..ဆိုတဲ႔ေကာင္က ဗူးဆို ဖရုံသီး စားတတ္တဲ႔လူမဟုတ္ဘူးဆိုတာ မင္းမသိေသးပဲကိုး၊ ေရာ႔…ဒီမွာ”

ေၿပာေၿပာဆိုဆိုနွင့္ ရန္ေအာင္က လက္ထဲက အထုပ္္ကို စားပြဲေပၚသို႔ ပစ္ခ်လိုက္သည္။

ဖုန္မ်ားတေထာင္းေထာင္းထသြားသည္။ ထိုင္ေနေသာ တက္စ္လာဆိုသူက အထုပ္္ကိုေၿဖႀကည့္လိုက္သည္။
အထုပ္ထဲက ပစၥည္းကိုၿမင္လိုက္ရေသာ တက္စ္လာဆိုသူ၏မ်က္နွာက ....

“ဟာ...ဒါ...ဒါ.. ဘာလဲ...ေဟ့ေကာင္ ရန္ေအာင္...ငါမွာတာ ဒါမဟုတ္ဘူးကြ”

“မိုးရြာလို႔ ဆိုင္ပိတ္တယ္...မင္းမွာတဲ့ဟာ မရခဲ့ဘူး... ဒါ ဇင္ကိုလတ္ခ်က္ထားတဲ့ ၾကက္သားကာလသားဟင္း... မင္း ဂ်ီးမ်ားမေနနဲ႔ေတာ့... မင္းဆာေနမွာစိုးလို႔ ငါမရရေအာင္ ေတာင္းခဲ့တာ...ငါကေတာ့ အလကားရလို႔ အျပတ္တီးခဲ့ျပီ။ မိုးေအးေအးနဲ႔ တေရးတေမာ ႏွပ္လုိက္ဦးမယ္ကြာ ။”

ေျပာေျပာဆိုဆို ရန္ေအာင္က ဗိုက္ကိုပြတ္ ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာျဖင့္ တစ္ခ်က္သပ္ျပီး အိပ္ခန္းထဲသို႔ ၀င္သြားေလသည္။

တက္စလာ တစ္ေယာက္ စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ မဲမဲျမင္ရာအကုန္ေလြးလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ဘီအီးတစ္ပိုင္းကိုတစ္ႀကိဳက္ေကာက္ေမာ့ရင္း

"ေဟ့ေမာင္ရန္ .. တေလာက ဦးကေဒါင္းတို႕အိမ္နား လူ၀င္တယ္တဲ့"

"ဟာဗ်ာ။ လူ၀ံဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေမ်ာက္၀ံဘဲျဖစ္ျဖစ္ လာမႏႈိးနဲ႔"

ထိုစဥ္ အေ၀းတစ္ေနရာဆီမွ ရစ္သမ္္မဲ့စြာထြက္ေပၚလာေသာ ေခြးအူသံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ သူတို႕ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း

“အသုဘရွိတာ အခုမွသတိရတယ္။ ဖဲသြားရုိက္ရေအာင္လား”

“မရိုက္ခ်င္ပါဘူး။ ဇင္ကိုလတ္ နဲ့ ေက်ာ္ေဇယ်တို႔ ေသာက္ေနၾက ဘူတာနားက ဘံုဆုိင္သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္၀င္စားတယ္ ။ ငါတို့သြားမွ ၀ိုင္းျပည့္မွာ ။ အင္းဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ငါတို့သူငယ္ခ်င္း သတင္းေထာက္ျကီး စိုးဇီယ်ေတာ့ ေရာက္ေနေလာက္ျပီေနာ္.."

တက္စ္လာဆိုသူ၏ ဖဲသြားရိုက္ရန္ အေဖၚညိွေသာ စကားသံကိုျကားလိုက္ေသာအခါ ၊ သူ ့အေတြးမ်ားသည္ ဟိုးတခ်ိန္ ၅ႏွစ္ေက်ာ္မွ ရန္ေအာင္ဆိုသူ၏ ဖဲ၀ိုင္းတစ္ခုသို့ ေရာက္ရွိသြားသည္ ။ ဖဲ၀ိုင္းနွင့္ မည္သို့မွ မသက္ဆိုင္ေသာ သူမကို ထိုည ထိုေနရာတြင္ ေတြ ့ရလိမ့္မည္ဟု သူ မထင္ခဲ့ပါ ။

ထိုညကလည္း ယခုညကဲ့သို့ မိုးေစြခဲ့ပါသည္ ။ သူမ၏ဆံရွည္မ်ားေပၚ မိုးေရစက္ေလးမ်ား တြဲလြဲခိုကာ ခ်မ္းေနသည့္ပံုရသည့္ လမ္းမေပၚ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ သူမကို စားေသာက္ဆိုင္က မီးခိုးေငြ့ေတြျကား ၊ ျပာလဲ့လဲ့မီးေရာင္ေအာက္ သူ တစ္ခ်က္စိုက္ျကည့္ခဲ့ဖူးသည္ ။

ခ်ိဳးခ်ိဴးခၽြတ္ခၽြတ္အသံေၾကာင္႔ သူ၏ တဒဂၤ အေတြးအိမ္မက္မွ လန္႔ႏိုးလာသည္။

ေဟာ သူတို႔ ထြက္လာေတာ႔မည္ ထင္သည္။ သူ အၿမန္ ကင္းတဲဆီသို႔ ၿပန္လိုက္သည္။ အင္း ခ်မ္းလိုက္တာ။ ငါလဲ သူတို႔လို တစ္ခြက္ေလာက္ သြားေမာ႔ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ ဟုေတြးရင္း လမ္းထိပ္ဆိုင္ဘက္ ေျခလွမ္းလိုက္သည္ ။

ရွပ္ ရွပ္ ေၿခသံ ၾကား၍ သူ ေမာ႔ ၾကည္႔လိုက္သည္။

ဟင္ ဟိုမွာ။ သူအေသအခ်ာၿပန္ၾကည္႔လိုက္သည္။ အိမ္မက္မ်ားလား။ သူ ကိုယ္႔ လက္ေမာင္းကို ၿပန္ဆိတ္္ၾကည္႔သည္။ အား နာတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူမ မွာ သူမပါ။ သူ ေသခ်ာၿပန္ၾကည္႔ရန္ ၾကိဳးစားသည္။ လိုက္သြားရင္ေကာင္းမလားဟု ေတြေ၀စိတ္ႏွင္႔ ခ်ီတံု ခ်တံု ၿဖစ္ေနသည္ ။

ထူးထူးျခားျခား သူမလက္ေလးေတြၾကားထဲမွာ တြန္႕လိပ္ေၾကမြေနေသာ ပိုက္ဆံတ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ စပိတ္တစ္ဖဲတစ္ခ်ပ္။

သူမေနာက္သို႔ လိုက္သြားမိသည္။

ထိုအခိုက္ ညဘက္ေျပးေလ့ရွိေသာ ၃၅ လိုင္းကားက တရမန္းၾကမ္း၀င္ေရာက္လာကာ အနီးရွိ ဗြက္အိုင္ကိုေက်ာ္ျဖတ္ရင္း ရပ္လိုက္သည္။

"ဗြမ္း အေမ့" ဟု အာေမဍိတ္သံေပးရင္း သူမလန္႔ခုန္လိုက္သည္။

"အေဆး အေဆး ေစ်းအထိ သြားမယ္-- သီးမင္လာေစ်း-သီမင္လာေစ်း”

စပယ္ယာရဲ႔ ဗလံုးဗေထြးေအာ္သံေတြနဲ႕အတူ သူမတစ္ေယာက္ ကားေပၚေျပးတက္သြားသည္။ သူမမ်က္ႏွာေလးကို သူ ေတြ႕ဘူးသလိုလို။ ကားထြက္သြားတဲ့အခါ ဘာရယ္မဟုတ္ သူမ ရပ္ေနခဲ့တဲ့ေနရာေလးကို ျပန္ၾကည့္မိသည္။

အင္း ဘာေလးပါလိမ့္။

သူ လွမ္းေကာက္လိုက္မိသည္။

သူသည္ ဖဲခ်ပ္ေလးအား ကိုင္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္းေ၀းသြားေသာ ဘတ္စကားအား ေငးကာ စိတ္ထဲမွ နွေျမာတသျခင္း၊ ယူႀကံဳးမရျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္းတို႔ကို ခံစားလိုက္ရသည္။

၀မ္းစာေရးအတြက္ အႏၱရာယ္ေတြနဲ႔ ကစားေနရသူမ်ားလား။

ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ဘတ္စကား ရပ္သြားသည္။ ဘီးေပါက္သြားတယ္ ထင္ပ။ အသံေတြကိုလည္း ၾကားလိုက္ရသည္။

“ဟိုမွာ ဟိုမွာ။ သူ႔လက္ထဲမွာ ဖဲခ်ပ္နဲ႔ေဟ့။ သူတို႔ အတူတူပဲ ရိုက္ကြာ ရိုက္ ရိုက္”

ေနာက္က်သြားပါၿပီ။ ေျဖရွင္းခ်ိန္မရခင္မွာပင္ ဖဲ၀ိုင္းထဲမွ ထြက္လာၾကေသာ လူအုပ္ႀကီး၏ ညာသံေပးသံ မ်ားကိုသာ ၾကားလိုက္ရသည္။ ကားေပၚမွ ဆင္းလာၿပီး ဒီဘက္ထဲသို႔ ျပန္ေျပးလာေသာ သူမကိုျဖတ္ခနဲ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ၾကယ္မ်ား လမ်ား ျဖင့္ အရာရာသည္ တေျဖးေျဖး ၀ိုးတ၀ါးျဖစ္ကာ ေမွာင္အတိက် သြားပါေတာ့သည္။
...................................................................

အခန္း (၂ က)

ရပ္ကြက္ထဲမွာေျပာေနၾကၿပီ။ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ ညကလူမွား ၿပီးအရိုက္ခံရသတဲ့။ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း။

ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ ရပ္ကြက္လူၾကီး ကိုကေဒါင္းတစ္ေယာက္ ေခါင္းကိုက္ အလုပ္ရွဳပ္ေနပါေတာ့သည္။ “ေတာက္.. ငါ့ရပ္ကြက္မွာမွ ဖဲ၀ိုင္းလာမိရတယ္လို႔”

“ေနာက္ျပီးေတာ့ ဖဲ၀ိုင္းက ငတိေတြ တစ္ေယာက္မွ မရိုက္မိဘဲနဲ႔ ဟို ကဗ်ာဆရာေလးကိုမွ မွားရိုက္လိုက္ၾကတယ္”

“အဲဒီကဗ်ာဆရာကိုရိုက္မိတာက ကိစၥမရွိဘူး.. ငါ့မွာ ညညဆိုကင္းတာ၀န္ေပးဖို႔ လူကမရွိေတာ့ဘူး.. ကိုယ္တိုင္ေစာင့္ရင္လည္း ေလဒီေဒါင္းက ဂ်ီက်အံုးမယ္။ မျဖစ္ေခ်ပါဘူး။ ဟို ဖဲ၀ိုင္းက ရန္ေအာင္ ၊ တက္စ္လာ၊ စိုးဇီယ် တို႕ ကိုသြားျပီး ၾကိမ္းေမာင္းလိုက္အံုးမွဘဲ။ ေနာက္ျပီး ကဗ်ာဆရာကို လူနာသြားေမးရအံုးမယ္”
ဟုဆိုကာ ရပ္ကြက္လူၾကီး ဦကေဒါင္း အိမ္ေပၚမွ ေဇာင့္ေဇာင့္ ေဇာင့္ေဇာင့္ျဖင့္ ဆင္းသြားပါေတာ့သည္။

မ်က္လံုးအဖြင့္ စူးကနဲျဖစ္သြားေသာ ဦးေခါင္းေျကာင့္ အမွတ္မထင္ သူ ့ေခါင္းသူ စမ္းျကည့္မိသည္ ။ ပတ္တီးနဲ့ပါလား.. ငါဘယ္လိုလုပ္ ပတ္တီးနဲ့ ျဖစ္ပါလိမ့္ဟု သူေတြးေတာရင္း ၊ မေန့ညက သူမကိုေတြ ့ျပီး ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ သြားသတိရမိသည္ ။ သတိရရျခင္း အက်ၤ ီ၏ ညာဘက္အိပ္ေထာင္ကို ျကည့္လိုက္ေတာ့... ေျကမြေနေသာ စပိတ္တစ္ ဖဲခ်ပ္ေလး ။ သူမနဲ့ ဘယ္လိုမ်ား ပတ္သက္ေနသလဲလို့ အေတြးေရာက္မိစဥ္...

အခန္းထဲသို့ လူတစ္ေယာက္ လွမ္း၀င္လာသည္ ။ ျကည့္လိုက္ေတာ့ ေနရာတကာ သူမပါရင္မျပီးသည့္ ရပ္ကြက္လူျကီး ဦးကေဒါင္း...

“ဘယ္လိုလဲကြ ။ သက္သာရဲ့လား ။ ငါ သတင္းရရခ်င္းလာခဲ့တာပါ ။ မင္းဘယ္ကေန ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲကြာ ။ လူမွားရိုက္ခံရေအာင္ ကံဆိုးလွခ်ည္လား”

ပတ္တီးအေဖြးသားနွင့္ လူနာကိုမွ အားမနာ.. ခရားေရလႊတ္ ေျပာခ်င္တာေတြေျပာေနေသာ ဦးကေဒါင္းကိုျကည့္ျပီး သူစိတ္ပ်က္သြားသည္ ။ သို့ေသာ္လည္း လိုက္ေလ်ာညီေထြ ဆက္ဆံတတ္ေသာ လူ႔သဘာ၀အရ မျပံဳးခ်င္ေသာ အျပံဳးတစ္ခုကို ဖန္ဆင္းဖို့ သူ ့ႏွဳတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို မပြင့္တပြင့္ ဖြင့္ဟခိုင္းလိုက္သည္ ။ ေနာက္ မေျပာခ်င္ေသာ ေလာက၀တ္စကားတခ်ိဳ့ကို ေျပာဖို့ သူ ့ပါးစပ္မွ လွဳပ္ရံုေလး လွဳပ္ကာ လႊတ္ခ်ခိုင္းလိုက္သည္ ။ ထို့ေနာက္ သူ ့အသံသူ ျပန္ျကားလိုက္သည္။

“ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘယ္ကေန ဘယ္လိုမွန္း မသိပါဘူး ဦးရယ္ ။ ဒီဖဲခ်ပ္ေလးကို ကိုင္ထားတုန္း ၀ိုင္းရိုက္ခံလိုက္ရတာပါပဲ”

“ေဟ .. အဲဒီ ဖဲခ်ပ္ေလးျပပါဦးကြ”

“ဟုတ္က့ဲပါ ဦး” ထိုသုိ့ဆိုျပီး သူလည္း ဖဲခ်ပ္ေလးကို ဦးကေဒါင္းလက္သို့ တရိုတေသ အပ္ႏွင္းလိုက္သည္ ။

“ေအး ေအး.. မင္းလည္း ျပန္အနားယူလိုက္ဦး ။ ငါလည္း အိမ္ျပန္ျပီး ဒီအမွဳကိစၥ နည္းနည္း စဥ္းစားျကည့္လိုက္ဦးမယ္” ဟု ရွားေလာခ့္ဟုန္း ေလသံဖမ္္း၍ေျပာကာ ဦးကေဒါင္း ထြက္သြားေလသည္ ။

....................................................................

အခန္း (၂ ခ)

ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနေသာညသည္ ဂ်စ္ အတြက္ေတာ႕ မဆန္းေတာ႕ေပ။ ဒီအခ်ိန္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ထဲ သြားလာေနတာကို စမ္းခ်င္ေသာ ငနဲသားမ်ား ရွိေသးသလား။ အဟင္း ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးသည္။ တိုက္ကြမ္ဒို၊ ကရာေတးဒို၊ ဂ်ဳဒို၊ အာကီဒို၊ ပန္ဒို.. (အဲေလ..ေယာင္လို႕၊ အဲဒါပါဘူး..) အကုန္တတ္သည္။ အနက္ေရာင္ prada ပိုက္ဆံအိတ္ ထဲမွာ လက္ညႈိးကေလး ေကြးလိုက္ရင္ ေသတတ္သည္႕ လက္နက္ကေလး ပါသည္။ ဂ်ာကင္အက်ႌအိတ္ထဲက ပါးလွပ္လွပ္ ေလးေထာင္႕ ပစၥည္းကေလးကိုေတာ႕ လက္ကိုင္ဖုန္း သက္သက္ လို႕ထင္ပါသလား။ အထူးစီမံ ျပဳလုပ္ခ်က္မ်ားျဖင္႕ လိုသလို သံုးႏိုင္ေသာ ကိရိယာေလးတစ္ခု။

ကလစ္ ကလစ္ ။ ထိုကိရိယာေလးက အသံျမည္လာသည္။

“၀၀၅ လား ။”

“ဟုတ္တယ္။”

တစ္စကၠန္႕ေလာက္ အသံစစ္ၿပီးမွ မွန္ကန္ေၾကာင္း မီးစိမ္းေလးလင္းလာၿပီး ဆက္ေျပာသည္။

“၀၀၉ ပါ။၊”

ဂ်စ္တို႕ေလာကမွာ အခုလို လွ်ိဳ႕၀ွက္ ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ေတြ နဲ႕ပဲ ဆက္သြယ္ၾကသည္။

“ဟိုေန႕က စပိတ္တစ္ ထြက္က်သြားတဲ႕ကိစၥ ဘြားေတာ္ ကပြက္ေနတယ္။”

“ကၽြတ္.. ပြက္ရင္လက္ဖက္ေျခာက္ ခတ္လိုက္ကြာ။ ဒီမွာ ကံေကာင္းလို႕ လြတ္လာတာ။”

“ထားေတာ႕ ထားေတာ႕။ အခု အေရးႀကီးတယ္။ ကိုယ္ေျပာတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္။ လွည္းတန္း တိုက္နံပါတ္ ၁၁၁ ကို ည ၁၁နာရီ မတိုင္ခင္ အေရာက္သြား။ ၿပီးမွ ဆက္ညႊန္ၾကားမယ္။ ဒါပဲ။”

အသံျပတ္သြားသည္။ နာရီကို ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ၁၀နာရီ။ ဂ်စ္ ႏႈတ္ခမ္းေလး တြန္႕ရုံ ျပံဳးလိုက္သည္။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာတဲ႕လဲ။ အဲ.. စပိတ္တစ္ဆိုလို႕ သနားကမား မ်က္ႏွာေလး တစ္ခုကို ျဖတ္ကနဲ ျမင္ေယာင္လာသည္။ ဂ်စ္ ကားေပၚက ျပန္ခုန္ဆင္းလုိက္သည္႕ အခ်ိန္မွာ ဖဲခ်ပ္ကေလးကို ေငးၾကည္႕ေနသည္႕ ငိုင္ေတြေတြ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခု။ ဒါေပမယ္႕ အခ်ိန္မမီလိုက္ေတာ႕။ ၀ိုင္းလာတဲ႕ လူေတြၾကား ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ကာ အသာလစ္ ခဲ႕ရသည္။ အျပစ္မဲ႕စြာ ခံလိုက္ရတဲ႕ သူ႕အတြက္ စိတ္ေတာ႕ မေကာင္းမိ။ ကိုယ္႕ ကိုယ္ကို မပိုင္တဲ႕ ဂ်စ္တို႕ ဘ၀ပါေလ။

၁၀ နာရီ ဆိုေတာ့ မီထ႐ုိမပိတ္ေသးဘူး.. မီထ႐ိုနဲ႔ သြားရင္ကိုယ့္ေနာက္လိုက္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြရွိခဲ့ရင္ သူတို့ကို ေျခေယာင္ ေဖ်ာက္ႏိုင္မွာဟု စိတ္ကူးၿပီး မီထ႐ိုထဲကို ဆင္းလာခဲ့သည္။ စႀကၤန္ကိုေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ကို ေခၚေတာ မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ ငမူးသမား တစ္ေကာင္ကို စူးစူးရဲရဲ ျပန္ၾကည့္ပစ္လိုက္ေတာ့ ငနဲသား သူမဟုတ္သလို ျပန္ၿငိမ္သြားသည္။ အသင့္ေရာက္လာတဲ့ ရထားတြဲေပၚကို တက္ၿပီး ထိုင္ခံုလြတ္ တစ္ခုမွာ ၀င္ထိုင္ကာ မ်က္စိကို မွိန္း၍လိုက္လာခဲ့သည္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ မီထ႐ိုထဲမွာ လူရွင္းေနၿပီ ျဖစ္လို႔ အာ႐ုံသိပ္မ်ားစရာ မရွိပဲ ေအာ္ပေရတာက ေၾကျငာေပးေနတဲ့ ဘူတာနာမည္္ မ်ားကိုသာ အာ႐ုံစိုက္ေနလိုက္သည္။ “ေရွ႕ဘူတာက လွည္းတန္းဘူတာ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္” လို႔ ေအာ္ပေရတာက အသံထြက္လာေတာ့ နာရီကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။ “၁၀နာရီ ၂၀” သြက္သြက္ေလးသြားမွဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး မီထ႐ိုမွ ထြက္လာခဲ့သည္။

မီထရိုမွ ဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္ တစံုတခုကို အေခ်အတင္ျငင္းခံုေနၾကပံုရသည့္ လူႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ ့သည္ ။ ဂ်စ္ ဆင္းလာေတာ့ ဂ်စ္ကုိျမင္သြားျပီး ေျခလွမ္းယိုင္ၾကီးမ်ားျဖင့္ လွမ္းလာၾကသည္။ အလြန္လ်င္ေသာ ဂ်စ္က Parada အိတ္ထဲလက္ႏႈိက္ျပီးေနျပီ။

ဒီ ၂ ေယာက္ကို ဂ်စ္ ျမင္ဖူးသလိုလိုရိွ၍ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိေတာ့မွ ... ေနဘုန္းလတ္ရဲ့ တပည့္ေက်ာ္ ၂ ေယာက္ပဲ။ တစ္ေယာက္က ဖဲအလြန္ပြတ္ေသာ “ ေမာင္ပြတ္ ” ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က လွ်ိဳ႕ဝွက္ေသာ ျပံဳးအလွပိုင္ရွင္ “ကိုေဂါက္” ။ ေနဘုန္းလတ္ဆိုတာ ေထာင္ထြက္တစ္ေယာက္... ဂ်စ္ တို့အဖြဲ့နဲ့လည္း ေက်ာင္းေတာ္က ရန္ျငိဳးရန္စေတြ တသီတသန္း။

ေမာင္ပြတ္နဲ့ ကိုေဂါက္တို့ ဖဲဝိုင္းမွာထဲက မူးေနၾကျပီးသား။ အခုလည္းယိုင္ထိုးျပီး သူ႔ဆီလာေနၾကသည္။ ျပႆနာေတာ့စျပီ ဟု ဂ်စ္နားလည္လိုက္သည္။ ေသနတ္ကိုင္ထားေသာလက္က လိုတာထက္ပိုျပီး က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ျဖစ္သြားသည္။ ေမာင္ပြတ္က စကားစလာသည္။

“ ဒီမွာ ဂ်စ္။ မင္းကို ဖဲဝိုင္းမွာ ကတည္းက ၾကည့္ေနတာ ဗဟုသုတမ်ားပံုရတယ္။ မင္းကို တစ္ခုေမးမယ္။ တီေကာင္ကို ကႏုတ္ပန္းေတြဆင္ရံုနဲ႔ နဂါးျဖစ္မလား ”

“ အမ္ ”

ဂ်စ္ေၾကာင္သြားသည္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ေမးခြန္း။ ေမာင္ပြတ္က မေလးမခန္႕ျပံဳးရင္းထပ္ေမးသည္။ အသံကေတာ့ နည္းနည္းေဒါသသံပါလာသည္။

“ ေခြးကို ကႏုတ္ပန္းတပ္တိုင္း ျခေသၤ့ျဖစ္မလာဘူးကြ။ ဒီပိုက္ဆံကိုၾကည့္ ”

ဘယ္ႏိုင္ငံကမွန္းမသိေသာ ပိုက္ဆံတစ္ရြက္ထုတ္ျပသည္။ ျခေသၤရုပ္ႏွင့္။ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့မွ မိုႏိုပိုလီပိုက္ဆံ။ ျမန္ျမန္ေျဖမွ ျမန္ျမန္သြားရမည္ကိုသိသျဖင့္ ဂ်စ္က အေျဖေပးလိုက္သည္။

“ ျခေသၤလည္းမျဖစ္ပါဘူး။ နဂါးလည္းမျဖစ္ပါဘူး ”

“ကဲ ကိုေဂါက္။ မင္းရံႈးျပီ။ မင္းလက္ေမာင္းကို ျပလိုက္စမ္း ”

ကိုေဂါက္က တီရွပ္ကို လက္ပင့္ျပီး လံုးပတ္ ၂ လက္မေလာက္ရိွေသာ လက္ေမာင္းၾကီးကို အားရပါးရထုတ္ျပသည္။ အရုပ္။ လက္ေမာင္းမွာ တီေကာင္လိုလို၊ နဂါးလိုလို အရုပ္တစ္ရုပ္ျခစ္ထားသည္။ ဂ်စ္စိတ္ညစ္သြားသည္။ ေသနတ္ကိုလည္း လႊတ္ထားလိုက္ျပီ။ ဒီေကာင္ေတြကို ေသနတ္မသံုးေတာ့။ ၁၀နာရီ ခြဲဖို႔ ၂ မိနစ္သာ လိုေတာ့သည္။

“ေဟ့လူေတြ.. အူေျကာင္ေျကာင္လုပ္မေနနဲ့ ။ ရွင္တို့နဲ့ စကားစျမည္ေျပာဖို့ အခ်ိန္မရွိဘူး ။ ေရွ့က ဖယ္လိုက္ပါ ။”

“ေအာင္မာ.. ဒီမိန္းမ လူပါး၀လို့ ။ မဖယ္ဘူးကြာ ။ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ။”

ခါးပတ္အနက္ကို ဂ်စ္ပိုင္ဆိုင္ထားေသာလည္း ခုနက ဂ်စ္ ေလွ်ာ့တြက္မိေသာ ကိုေဂါက္ ႏွင့္ ေမာင္ပြတ္ဆိုသူတို့ကလည္း မေခေပ ။ ေသနတ္က silencer တတ္ထားသည္ဆိုေပမယ့္ ည၏တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို မျဖိဳခြင္းခ်င္ေသာေျကာင့္ ေသနတ္ကို မသံုးနိုင္ ။ သူမသာ ကိုယ္မသာ ခ်ေနရရင္.. အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေတာ့မွာပဲ လို့အေတြး၀င္ခ်ိန္ ..

“ဖုန္း... အား...ယား...”

အျဖဴေရာင္၀မ္းဆက္ႏွင့္ ၀၀၉.. ေလထဲတြင္ ၀ဲပ်ံကာေရာက္လာပံုက ညအေမွာင္ထဲ လင္းကနဲ လက္ကနဲ။

“မပန္ဒိုေရမြန္”

ဂ်စ္ ၀မ္းသာအားရ စိတ္ထဲမွ ေခၚလိုက္သည္ ။ အျပင္မွာ ေယာင္ထြက္လို့မျဖစ္ ။ ဒီအစ္မေတာ္က လက္သံေျပာင္ပါဘိသနဲ့ ။

“ဂ်စ္.. နင့္ကိုငါေျပာထားတယ္ ။ ငါ့ကုဒ္ကိုပဲ ေခၚပါလို့ ။ အခုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ။ နင္ဟာေလ...” အဆက္မျပတ္ ေျပာခံရမယ့္ ျဖစ္ျခင္း.. ။

မပန္ဒိုက သူ ့လက္ထဲကိုင္ေနက် ဓားေျမွာင္ႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ထိုသူႏွစ္ေယာက္၏ ရင္၀သို့... နည္းနည္းေလး ကပ္ျပီး လြဲသြားသည္ ။ ေမာင္ပြတ္ နွင့္ ကိုေဂါက္တို့ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ျကည့္ကာ မဟန္နိုင္ေတာ့မွန္း ရိပ္မိျပီး...

“ဒီတခါ ညွာလိုက္တယ္လို့ မွတ္ပါ အမိတို့” ဟုဆိုျပီး သုတ္ေျခတင္ ထြက္သြားေလသည္ ။

“ကဲ ကိစၥရွင္းျပီ ။ ညည္းသြားစရာ ျမန္ျမန္သြား ။ နို့မဟုတ္ ဘြားေတာ္ရဲ့ အမ်က္ေတာ္နဲ့ ေတြ ့ေနမယ္ ။”

ဂ်စ္လည္း ေက်းဇူးတင္ျပီး အျမန္ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ သိပ္ေနာက္က်ေနျပီ ။ နာရီျကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၀နာရီခြဲ။ ေနာက္ နာရီ၀က္ပဲ က်န္ေတာ့သည္။

လမ္းတခုေပၚေရာက္ေတာ့ ေနာက္သို႔ တခ်က္ၾကည္႔ မိသည္။ ဟင္ ေမာင္ ပါလား။ မေတြတာ ၾကာၿပီ ၿဖစ္ေသာ္လည္း အလြတ္ရေနေသာ မ်က္ႏွာကုိမေမ႔ႏိုင္ေသးေပ ။ ေမာင္ ဒီကို ဘာလာလုပ္ပါလိမ္႔။ ေမာင္ ပိန္သြားသည္။ အဆင္မွေၿပရဲ႕ လား မသိ။ ေမာင္ ဂ်စ္ကို ၿမင္ပံု မရေပ။ နံရံဘက္ကပ္၍ ကြယ္လိုက္ရင္း ေမာင့္ ကို ၾကည္႔ မိသည္။ ေလာေလာဆယ္္ေတာ႔ ဂ်စ္ ခဏ တာ၀န္ကို ေမ႔သြားသည္။ ေမာင့္ကို ျကည္႔ ရသည္မွာ လွ်ိဳ႔ လွ်ိဳ႔၀ွက္၀ွက္ ႏိုင္လွသည္။ ေနာက္တြင္ ဘယ္သူပါလဲ တစ္ခ်က္ၾကည္႔၍ ေမာင္ ကားတစ္စီးေပၚသို႔ တက္သြားတာ ေတြ႔ လိုက္သည္။ ေမာင္ ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနပါလိမ္႔။ ကားထြက္သြားမွ လြင္႔ပ်ံေနေသာ အာရုံကို စုစည္း ၍ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လိုက္သည္။ မၿဖစ္ဘူး။ ေနာက္က်ေနၿပီ။ ေတာ္ၿကာ ဘြားေတာ္က ေနာက္က်ၿပန္ၿပီ ဆို ပြစိပြစိ လုပ္ေန အံုးမည္ ။ အဲလိုအခါမိ်ဳးဆိုလွ်င္ ၀၀၇ မ်က္ႏွာေလး မဲ့ေနတတ္သည္ ။ ၀၀၆ ႏွင္႔ ၀၀၃က ဒီေန႔ off ဆိုေတာ႔ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကမလဲ မသိ။ ၀၀၆ က အိပ္ေနေလာက္ၿပီထင္သည္ ။ ၀၀၃ကေတာ႔ ဘြားေတာ္ တားျမစ္ထားေသာျကားမွ သူ ့ကိုကိုႏွင္႔ ၿကည္ႏူးေနတာ ၿဖစ္ႏိုင္သည္ ။ အာရုံေတြ လြင့္ေနျပန္ျပီ။ စုစည္းစမ္း။

မမသြားခိုင္းေသာ လွည္းတန္းမွတိုက္သို႔ ေရာက္လုေရာက္ခင္ ကုကၠိဳပင္ႀကီးတစ္ပင္နားသို႔အေရာက္ ဂ်စ္စိတ္ထဲတစ္ခုခုကို ခံစားလုိက္ရသည္။ မနီးမေ၀းတစ္ေနရာဆီမွ ေခြးတစ္ေကာင္၏ အူလိုက္သံက ဂ်စ္၏ စိတ္ကို ပိုမုိလွဳပ္ရွားလာေစ၏။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အေမွာင္ထုက သိပ္သည္းစြာ ေနရာယူထားသည့္အတြက္ ပါလာေသာလက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကိုထုတ္ကာ ထိုနားမွ အျမန္ထြက္ခြာလာသည္။ ထုိစဥ္ အပင္ေအာက္မွ ေထာက္ခနဲအသံၾကားရၿပီး အလင္းေရာင္တစ္ခ်က္ လက္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါလာေသာအိတ္ထဲကို လက္ႏွိဳက္လိုက္ၿပီး အရာတစ္ခုကိုစမ္းလိုက္သည္။

“မေၾကာက္ပါနဲ႔ မျမဂ်စ္။ ကၽြန္ေတာ္ မီးျခစ္ျခစ္ျပီး ေဆးလိပ္ေသာက္မလို႔ပါ။”

ထိုလူက ဟန္ပါပါႏွင့္ မာဘိုရိုစီးကရက္တစ္လိပ္ကို ပါးစပ္တြင္ေတ့လိုက္သည္။

“ရွင္ဘယ္သူလဲ။ ကၽြန္မရွင့္ကို မသိပါလား။”

“ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကိုမသိေပမယ့္ က်ဳပ္ကခင္ဗ်ားကို သိေနတယ္ ၿမိဳင္မဟာမျမဂ်စ္။”

ဂ်စ္လည္း မ်က္လံုးျပဴးသြားကာ အိတ္ထဲမွ ေသနတ္ကိုစမ္းလိုက္သည္။

“စိတ္ကိုေအးေအးထားပါ မျမဂ်စ္။ က်ဳပ္ခင္ဗ်ားကို အႏၱရယ္မျပဳပါဘူး။”

“ရွင္ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ။”

“က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားေနာက္ လိုက္ၾကည့္ေနတာၾကာၿပီ။ ခင္ဗ်ားက ေခါင္းၿမီးၿခံဳထားေပမယ့္ ကုလားမနဲ႔မွမတူပဲ... အဲ.. ဟုတ္ပါဘူး။ လံုမွမလံုပဲ။ ခင္ဗ်ားကို ပိတုန္းသံုးေကာင္အမွဳတည္းက က်ဳပ္ေစာင့္ၾကည့္ေနတာၾကာၿပီ။”

“က်ဳပ္နာမည္ ျမိဳင္ရာဇာရန္ေအာင္တဲ့ သြပ္ သြပ္ သြပ္ (အဲေလ.. ဟုတ္ပါဘူး။ အက်င့္ပါျပီး ေယာင္သြားတာ) ။ ခင္ဗ်ား အခုလုပ္မယ့္ကိစၥအေျကာင္း က်ဳပ္အကုန္သိျပီးျပီ ။ က်ဳပ္က ဖဲ၀ိုင္းေတြပဲ ခိုးေထာင္တတ္တဲ့သူလို့ ခင္ဗ်ားထင္ရင္ မွားသြားမွာေပါ့ ဟတ္ ဟတ္ ဟတ္ (ထိုသူက ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ေလသံနဲ့ ရယ္ဖို့ျကိုးစားလိုက္သည္) ။

“ေဩာ္။ ရွင္ကဒီလုိလား။ ဒါဆုိရင္ေတာ႔ ကၽြန္မတုိ႔ရည္ရြယ္ခ်က္က အတိအက်မတူႏုိင္ေပမယ႔္ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတာ႔ မျဖစ္ေလာက္ဘူးလုိ႔ ယူဆပါတယ္”

“အဲလုိလည္း အပုိင္မတြက္နဲ႔လည္း မျမဂ်စ္ရဲ႔ လူဆုိတာကုိယ္လုပ္ရင္ ကုိယ္ခံရဲရတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ဖဲ၀ုိင္းေထာင္တာမွန္တယ္။ တက္စ္လာကုိ ကၽြန္ေတာ္စားျပီးသား ၾကက္သားအက်န္ေတြ ခ်ေကၽြးတာလည္းမွန္တယ္။ ဒါေပမယ္႔သိလား မျမဂ်စ္။ ရန္ေအာင္ဆုိတဲ႔ေကာင္က ကုိယ္႔ေရွ႔မွာ သူမ်ားဒုကၡေရာက္တာကုိ ျမင္ရင္ေတာ႔ လက္ပုိက္ၾကည္႔မေနတတ္ဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ားဗ်ာ။ ေအးေအးေဆးေဆး မုိးေအးေအးေလးမွာ ကဗ်ာေလးေတြ ထုိင္ထုိင္ေရးေနတတ္တဲ႔ ကဗ်ာဆရာေလးကုိလုပ္သြားတာ ၾကည္႔ဦး. ဟုိမွာ ခင္ဗ်ားေျကာင့္ အသားလြတ္ ခံလိုက္ရတယ္. ခင္ဗ်ားက သြားေတာင္ၾကည္႔ေဖာ္မရဘူး… အသည္းႏွလုံးေကာ ရွိရဲ႔လားဗ်. ခင္ဗ်ားရဲ႔ အသည္းႏွလုံးက ပန္းသီးငါးပိခ်က္ေလာက္ေတာင္ စားေကာင္းမယ္မထင္မိဘူးဗ်ာ။ ဟတ္ဟတ္ဟတ္”

“ကြိကိြ။ သိပါတယ္သိပါတယ္။ ရွင္ကလက္ပုိက္ၾကည္႔မေနဘဲ ေဘာင္းဘီထဲ လက္ႏႈိက္ၾကည္႔ေနတတ္တဲ႔ သူပဲ။ ကၽြန္မသိပ္သိတာေပါ႔.”

“ေမြးေမေလ႔ ပလုတ္တုတ္ ဦးစြန္းဖုတ္”

ရန္ေအာင္ တစ္ခ်က္ထခုန္လုိက္သည္။ လက္ထဲမွ စီးကရက္မီးပြားမ်ားပင္ လြင္႔စင္သြားသည္။

“ေနပါဦး။ အမိက”

“ေဩာ္။ ကၽြန္မလား”

“မဂ်စ္ ၾကာေနတာကုိ စိတ္မခ်လုိ႔စိတ္ပူျပီး လာၾကည္႔တာ။ ထင္တဲ႔အတုိင္းပဲေလ။ ရွင္ကဒီေနရာမွာ ေစာင္႔ေနတာကုိး။ ကၽြန္မအေစာၾကီးကတည္းက ေတြ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ရွင္နဲ႔ မဂ်စ္နဲ႔ ဘာေတြ ေျပာမလဲဆုိတာကုိ သိခ်င္လုိ႔ ဒီေညာင္ပင္ေနာက္က ခ်ံဳဖုတ္ထဲမွာ ျခင္ကုိက္ခံျပီး ေစာင္႔ေနတာ ခုေတာ႔ ေစာင္႔ရက်ိဳးနပ္ပါတယ္ေလ”

ရန္ေအာင္႔ကို ေျပာေနရင္းမွ ေနာက္ေရာက္လာသူ (ဂ်စ္ႏွင့္ ရုပ္ခြ်ပ္စြပ္တူေသာ) အမ်ိဳးသမီးေလးက ဂ်စ္ဘက္ကုိ ေမးတစ္ခ်က္ဆတ္ရင္း လွမ္းေမးသည္။

05… Wassup? Is everything alright?

555

ဂ်စ္မွ ျပန္ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္.

ရန္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္နားရႈပ္ မ်က္စိရွဳပ္သြားသည္။ ႏွစ္ကိုယ္ခြဲထားသလို ျဖစ္ေနေသာ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေလွ်ာ႔မတြက္ရဲ။ တစ္ေယာက္က ဖဲ၀ုိင္းမွာပင္ ေျပာင္လိမ္သြားသူ။ အသည္းမာသူ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ သူ႔ေျခလွမ္းေတြကို ၾကိဳသိေနေသာ ထက္ျမက္ဟန္တူသည္႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္။ ဒီေလာကသားေတြဆုိေတာ႔ ကုိယ္ခံပညာလည္း အနည္းအမ်ားေတာ႔ တတ္မွာေသခ်ာသည္။ ျပီးေတာ႔ ဂ်စ္တြင္ အေပါ႔စား Silencer တပ္ မိန္းမကုိင္ ေသနတ္ေလးတစ္လက္ ေပါင္ရင္းတြင္ ကပ္ျပီးထည္႔ထားသည္ကုိလည္း စကတ္ထမီတစ္ခ်က္ ေလအလြင္႔တြင္ ျမင္မိလုိက္သည္။

ဘာလုပ္ရမည္လဲ။

ခုက်မွ တက္စ္လာကုိ သတိရမိတာ တအား။ သူ႔ကုိ ၾကက္သားအက်န္ေတြ ေကၽြးမိတာလည္း စိတ္မေကာင္းပါ။ အမွန္ေတာ႔ ေ၀ယံလင္းနဲ႔သူ ေဘာလုံးပဲြထုိင္ၾကည္႔ေနရင္း စားမိသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာ္ေဇယ်ယူလာေသာ ေဂ်ာ္နီ၀ါးကားကလည္း ၾကက္သားဟင္းေလးနဲ႔ ျမည္းခ်င္စရာ။ ေနာက္ဆုံး သူ႔အတြက္ပါသြားတာ ကံေကာင္း။ မီထရုိေပၚတြင္ ၾကက္သားဟင္းေလးမဖိတ္ေအာင္ ယူသြားခဲ႔ရတာကလည္း တစ္ဒုကၡ။

ဟာ ဘာေတြေတြးေနတာလဲ။ ျကားထဲ သူငယ္ခ်င္းေတြအေျကာင္း ပါလာလိုက္ေသး ။ မျဖစ္ေခ်ဘူး ။ ေရွ႔မွာ မေခ်ာႏွစ္ေယာက္ ကုိယ္တစ္ေယာက္ ဘာလုပ္မလဲ။

စီးကရက္ကုိ ဟန္ပါပါကိုင္ထားရင္း ဖင္စီခံမွ လွ်ိဳ႔၀ွက္ေၾကးနန္းပုိ႔စက္ေလးနဲ႔ စာ ရုိက္လုိက္သည္။

ဒါဒါဒီး.. ဒီးဒီးဒါ… ဒါဒါဒါ.. ဒီးဒီး…

ေၾကးနန္းသံ မၾကားသြားရေလေအာင္ ရန္ေအာင္မွ အသံကုိ နည္းနည္းျမွင္႔၍

ေခ်ာင္းအတုကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ ဆိုးလိုက္သည္။

“အဟမ္း အဟမ္း”
“ဘြတ္”

“ဟိုက္ အီးပါထြက္သြားၿပီ”
“ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား”

ေကာင္မေလးနွစ္ ေယာက္သည္ မၿပံဳးပဲ ၀ါးလံုးကြဲ ရီၾကကာ ေခါင္းတရမ္းရမ္း ျဖင့္ထိုေနရာမွ ထြက္သြားေတာ့သည္။

ရန္ေအာင္သည္လည္း ရွက္ရွက္နွင့္ ကေယာင္ကတမ္းျဖစ္သြားသည္မွာ ေၾကနန္း ပို႔ေသာ စီးကရက္ကို ပင္ ခ်ိဳးမိသြားသည္အထိ ျဖစ္သည္။

ရန္ေအာင္ စိတ္ပူသြား ကာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ျပီး ေဘာင္းဘီထဲ လက္နိုက္လိုက္ေသာအခါ တစ္ခုခုကို ကိုင္မိသြားသည္။

“ ဟူး ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ေ၀ါလကီေတာ္လကီ ပါလာလို႔ ”

ထို႔ေနာက္အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ စက္ကိုဖြင့္ကာ

“ရန္ေအာင္မွ တက္စ္လာ.. ရန္ေအာင္မွ တက္စ္လာ။ ေၾကာင္လား ၾကားလား ေၾကာင္လား ၾကားလား။ ၾကားရင္အေၾကာင္းျပန္။ ေၾကာင္ရင္ ထြက္သြား။ အိုဗာ”

“ေရာ္ဂ်ာသက္။ က်ားမဟုတ္ဘူး တက္စ္လာကြ။ အိုဗာ”

“ဒီမွာ မသကာၤဖြယ္ လူေတြ ေတြ႔တယ္။ အဲ့ဘက္ကို ထြက္သြားၾကတယ္။ သတိထား။ ခ်ိန္းထားတဲ့ သူေတြေကာ ေရာက္ၿပီလား။ အိုဗာ”

“ေရာ္ဂ်ာသက္။ မေရာက္ေသးဘူး။ မင္း လွည္းတန္းေစ်းဘက္ သြားၿပီး ေရွာက္သီးေဆးျပား ေရာင္းရင္း အရိပ္ေျခ ထပ္ေစာင့္ၾကည့္ ထူးရင္အေၾကာင္းၾကားပါ။ အိုဗာ”

ဤသို့ျဖင့္ ရန္ေအာင္ ႏွင့္ တက္စ္လာတို့ ေ၀ါလကီေတာ္လကီ ကိုယ္စီျဖင့္ ဂ်စ္ တို့တစ္သိုက္ကို ေစာင့္ျကည့္ေနေသာ္လည္း ၊ က်ားသစ္မေလးမ်ားသဖြယ္ လ်င္ျမန္ေသာ ဂ်စ္ တို့သည္ အမည္းေရာင္၀တ္စံုမ်ားႏွင့္ မဟူရာညတြင္ ေရာေထြးသြားကာ မ်က္ေျချပတ္သြားေလသည္ ။

......................................................................

အခန္း (၃)

ဟူး …. ဂ်စ္ သက္ၿပင္းတ ခ်က္ ခပ္ေလးေလး ခ်လိုက္သည္.. ဒီေန႔ ကံမေကာင္းပါလား ဟုသာ တြပ္ပီ ညည္း ညည္းလိုက္ ခ်င္သည္။ အေႏွာက္အယွက္ အမ်ိဴးမ်ိဴးႏွင္႔ လာေတြ႔ ေနရသည္။ ဂ်စ္ ႏွင္႕ ၅၅၅ တို႔ ခပ္သြက္သြက္ တိုက္ထဲ သို႔ ၀င္လိုက္သည္။

၀၀၉ က အေပါက္၀က ေစာင့္ေနခဲ့သည္။

“ညည္းကို ငါေျပာရဲ႔နဲ႔ အခု စပိတ္တစ္ ထြက္သြားျပီ။ ဘာျငင္းခ်က္ထုတ္ခ်င္ေသးလဲ ဂ်စ္သရီး”

“ခြင့္လႊတ္ပါ မမ။ မမ ၾကိဳက္သလို က်မကို စီရင္ပါ။ အခန္းနီထဲေတာ့ မပို႔ပါနဲ႔။ ၾကမ္းပိုးကိုက္လို႔ပါ။”

“ဟိုက စီအိုိင္ဒီေတြက ၾကြက္ႏွာေခါင္းေတြ။ ညည္း စပိတ္တစ္ကို ေျခရာခံလိုက္လာရင္ ငါတို႔ေတြ အခုလို စကၤာပူမွာ ဒစၥကိုတက္ကဲႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာင္ စကၤာပူက ၀၀၉ကို လွမ္းေခၚလိုက္တာ။ အေရးေၾကာင္းရွိ ငါတို႔ဂိုဏ္းကို စကၤာပူျဖစ္ျဖစ္ ထိုင္းမွာျဖစ္ျဖစ္ အေျခခ်လို႔ ရေအာင္လို႔။”

မမ ဆိုသူက စီးကရက္ တခ်က္ မႈတ္ျပီး ဆက္ေျပာသည္။

“ညည္းကို ဒီတစ္ေခါက္ ခြင့္လႊတ္လိုက္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျခရာေဖ်ာက္ရေအာင္ ညည္းကို စစ္ကိုင္းေခ်ာင္မွာ ခဏပို႔ထားမယ္။”

“ေက်းဇူးၾကီးပါတယ္ မမ။ ဂ်စ္လဲ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္မွာ ခဏ ေျခရာေဖ်ာက္လိုက္ပါ့မယ္။”

မမ ဆိုသူက လက္က ခလုတ္ကို တစ္ခ်က္ ႏွိပ္္လိုက္သည္။ ပန္ဒိုေရမြန္ ၀၀၉အား လွမ္းေခၚလိုက္ျခင္းတည္း။

“အမိန္႔ရွိပါ မမ”

“ဟို စပိတ္တစ္ ဘယ္ေကာင့္ လက္ထဲမွာ ရွိလဲဆိုတာ စံုစမ္း။ ျပီးရင္ ဖ်က္ဆီးပစ္။ ၾကားလား”

“လူကိုေကာ ဘာလုပ္လိုက္ရမလဲ မမ”

“ဘာမွေတာ့ မလုပ္နဲ႔။ ငါတို႔ ဘာအမႈမွ မပတ္ခ်င္ဘူး။”

“ရက္ဆား”

ပန္ဒိုေရမြန္ စကတ္ထမီကို လႊားခနဲ တိုက္ေပၚက ခုန္ခ်သြားသည္။

ထို မမ ဆိုသူကား စေနသမီိး နာမည္ၾကီး စပိုင္မေလးမ်ားဂိုဏ္းတာေတ မမစေန ျဖစ္ေၾကာင္း ဘယ္သူမွ မသိရွိပါေပ။

........................................................................

အခန္း (၄)

ရပ္ကြက္လူၾကီး ဦးကေဒါင္းသည္ ပ်ံခ်ီဓားသိုင္းကို နကၡတေရာင္ျခည္ မဂၢဇင္းဖတ္၍ အပတ္တကုတ္ သင္ယူထားသူျဖစ္သည္။ သူသည္ ဓားႏွစ္လက္ ေျမွာက္ကာ ေျမွာက္ကာ ျမန္မာ့ရိုးရာ ဗန္ရွည္ ဓားသိုင္းကို ပ်ံခ်ီကြက္ျဖင့္ ဟန္ေရးတျပျပ လုပ္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္ ေလဒီေဒါင္းက

“ရွင္ ဓားႏွစ္လက္ သိပ္ေျမွာက္မေနနဲ႔။ ခ်ိဳင္းေမႊးေတြ ျပတ္ကုန္ဦးမယ္။ သတိလဲထားဦး။ တကတည္း လတိုင္းထြက္တဲ့ နကၡတေရာင္ျခည္ေတြ ဖတ္ သိုင္းရူးရူးေနတာ။ ဘယ္ေန႔ အ၀ွာ ျပတ္ဦးမလဲ မသိဘူး။ ေျခသလံုးေမႊး ေျပာပါတယ္။”

ေလဒီေဒါင္းႏွင့္ မစၥတာေဒါင္းတို႔သည္ ငယ္လင္ငယ္မယား ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ မဒမ္ေဒါင္းက အင္မတန္ ႏိုင္လွသည္။

ရပ္ကြက္အတြင္း လူခ်စ္လူခင္မ်ားလွေသာ မစၥတာေဒါင္းသည္ ျပည္သူ႔ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားက်င္းပေသာအခါ ပါ၀င္ယွဥ္ျပိဳင္ခဲ့သျဖင့္ ရပ္ကြက္လူၾကီးရာထူးကို အမ်ားတင္ေျမွာက္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မစၥတာေဒါင္းသည္ ရပ္ကြက္ေနလူထုၾကီးအေပၚ အင္မတန္တာ၀န္ရွိသည္ဟု ခံယူထားသူလဲျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မစၥတာေဒါင္းသည္ ရပ္ကြက္အတြင္း အေရးၾကီးလွေသာ ရပ္ကြက္ အမႈိက္ပံုအား စနစ္တက် နံေစသကဲ့သို႔ ေရႏႈတ္ေျမာင္းမ်ားကိုလဲ အမႈိက္မ်ား ေဖာ္၍ မိုးတြင္း ေရမၾကီးေအာင္ ကာကြယ္ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ ထို႔အတူ ရပ္ကြက္ အဓိကလမ္းမၾကီးကိုလဲ လူသြားပလက္ေဖာင္းကိုပါ ခင္းေစလ်က္ အိမ္ေနာက္ေဖး လမ္းၾကားမ်ားကိုပင္ စနစ္တက် ခံုတန္းေလးမ်ား ေဆာက္ေစလ်က္ ညေနညခင္း အဖိုးအဖြားမ်ား လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ပင္ စီစဥ္ထားေလသည္။

အခုမူ ေခါင္းၾကိမ္းေစေသာ အမႈတခု သူ႔ရပ္ကြက္အတြင္း ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ငါတို႔ ရပ္ကြက္ ဖဲ၀ိုင္းသတဲ့။ လက္တြင္ ကိုင္ထားေသာ ကဗ်ာဆရာေလးကို သြားၾကည့္စဥ္ သူ ့လက္ထဲမွ သိမ္းယူခဲ့ေသာ စပိတ္တစ္ကို ၾကည့္ကာ ေတာက္တေခါက္ေခါက္ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုမွ်မက စီအိုင္ဒီထံမွ အမိန္႔ ေရာက္လာေသးသည္။ စပိတ္တစ္ကို စီအိုင္ဒီဆီ လာအပ္ပါတဲ့။ ဗုေဒၶါ စီအိုင္ဒီ ရူးေနလားမသိ။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ စပိတ္တစ္ကို လာအပ္ခိုင္းသတဲ့။ အင္းေလ။ ျပည္နယ္အစိုးရထက္ ၾကီးတ့ဲ စီအိုင္ဒီၾကီးကိုးဗ်။ ေနျပည္ေတာ္ကို ဂိုးရအံုးမွာပဲ။

ဦးကေဒါင္း ညေနဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာသည္။ ေနာက္ေန႔မနက္ ေနျပည္ေတာ္သြားရအံုးမွာပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတုန္း လူ ၂ေယာက္ သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္ႏွင့္ ျခံတစ္ခုထဲသို႔ ၀င္သြားသည္။ မသကၤာေသာေၾကာင့္ ေနာက္က လိုက္ေခ်ာင္းေလသည္။ ထိုျခံနာမည္ကား လြတ္က်ခဲ့ေသာျမိဳ့ေတာ္ ျဖစ္၏။

ထိုလူ ၂ ေယာက္မွာ အိမ္တံခါး၀ဘဲလ္ကို တီးလိုက္၏။

“ဂရီ ဂရီ”

“ ဆရာၾကီး ... ဆရာၾကီး ထပါဦး ”

“ ေဟ့ ... ဘယ္သူလဲကြ ”

“ ဆရာ့ခ်စ္တပည့္ ေမာင္ပြတ္ပါဗ် ”

“ ေအာ္ ျပန္လာျပီလား။ ဘယ္မွာလဲ ငါမွာတဲ့လူ ”

“ မပါဘူးဆရာၾကီး။ အားမတန္လို႔ မာန္ေလွ်ာ့ျပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္ ”

“ ေတာက္ ! ငါတို့ရဲ့ ေက်ာင္းေတာ္က သူတို့တင္ေနတဲ့ ဖဲေျကြးတစ္သန္းရဲ့ ရန္ျငိဳးရန္စကိုလည္း မင္းသိရဲ့သားနဲ့ ။ ေနာက္ ခုစပိတ္တစ္ဖဲခ်ပ္ကို သူတို့ကလည္း လိုက္ေနတာ ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို မင္းတို႔မိေအာင္မဖမ္းႏိုင္ဘူးလားကြ ။”

“အျဖစ္က ဒီလိုပါ ဆရာၾကီး .... xx#@$%X)*#^@&#%@! ”

“ေအာ္ ဒီလိုလား။ ေနဘုန္းလတ္ ကိုစမ္းတယ္ေပါ့ေလ။ ဒီ စပိုင္မယ္ေလးမ်ားဂိုဏ္းကို ရေအာင္ျဖိဳခြဲရမယ္ကြ။ နားလည္လား။ ေလာေလာဆယ္ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ပညာသင္ခိုင္းရမယ္။ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္မွာ ငါ့ဆရာ ေရွာင္လင္ဘုန္းေတာ္ၾကီး ေ၀ါပုထု ဆိုတာရိွတယ္။ အဲဒီမွာ မိန္းမႏိုင္နည္းဆိုတဲ့သိုင္းကြက္ ရိွတယ္။ ရေအာင္သင္ခဲ့။ အခု အထူးခၽြန္ဆံုး သိုင္းေလာကသား ညီညီသံလြင္ဆိုတာ ေ၀ါပုထုတပည့္ပဲ။ မိန္းမႏိုင္နည္းကို ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့လူေပါ့ ”

ေနဘုန္းလတ္က ေက်ာ္ဟိန္းစတိုင္ႏွင့္ မ်က္မွန္ကို စစ္ျခင္ေထာင္အနားႏွင့္သုတ္ရင္း မိန္႔ခြန္းေျခြသည္။

ထိုစဥ္ ေနာက္ထပ္တံခါးေခါက္သံ ခပ္ျပင္းျပင္းျဖင့္ ...

“ ေဟ့ေကာင္ေတြ တံခါးလာဖြင့္စမ္း ”

ေနဘုန္းလတ္က ကိုေဂါက္ကို ၾကာမူပါပါ မ်က္စပစ္ျပသည္။ တံခါးသြားဖြင့္ဆိုသည့္သေဘာ။ ကိုေဂါက္က အေပါက္ဝနားသြားေဟာက္သည္။

“ ဘယ္သူလဲကြ ... အခ်ိန္မေတာ္ ”

“ ငါပဲ ... ကေဒါင္း ဆိုတာ ”

“ ေဟ့လူ ... ဒါ အလွဴမဟုတ္ဘူးဗ်။ လာ က ျပမေနနဲ႔။ ေက်ာက္ဆည္ဆင္အကဆိုေတာ္ေသးတယ္။ ေဒါင္းအကေတာ့ မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ ေနာက္ေန႕မွလာက။ မုန္႔ဖိုးေပးမယ္။အခုေတာ့အိပ္ခ်င္ျပီ ”

“ ေဟ့ေကာင္ ဖဲသမား၊ အရက္သမားေတြ။ မင္းတို႔ရပ္ကြက္လူၾကီးကြ”

ကိုေဂါက္က တံခါးကို ျပာျပာသလဲဖြင့္ေပးရင္း

“ ဟီး။ ဒီနာမည္ေလးလွလို႔ ၾကားဖူးပါတယ္ဆိုျပီး စဥ္းစားေနတာ။ လူၾကီးမင္းကို။ မသိလို႔ေနာ္။ ခြင့္လႊတ္ေနာ္ ဦး.. ေနာ္လို႔ ... ခ်ိတ္ခ်ဳိးရဝူးေနာ္ ...”

သံုးေယာက္သား ျပာျပီး ဝိုင္းေခ်ာ့လိုက္ၾကသည္။ ဒါေတာင္ ဦးကေဒါင္းက ...

“ ၉၉ ေတြ ”

“ ဟာ.. သားတို႕ Blog မေရးပါဘူး ဦးရ ”

“ေဟ့ေကာင္ေတြ။ Blogger ၉၉စေနကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူးကြ။ မင္းတို႕ က်ပ္မျပည့္လို႔ ၉၉ ျပားပဲရိွတယ္လို႔ ေျပာတာ။ ဂ်စ္တူးမေနနဲ႔”

“ဂ်စ္တူးလား။ ဒီမွာမေနပါဘူး။ အစကတည္းက မေနတာပါ။ ဦးကေဒါင္းမွားေနျပီထင္တယ္”

“ဂ်စ္ကန္ကန္မလုပ္နဲ႔လုိ႕ေျပာတာကြ။ မင္းတို႕ကိုေျပာရတာ ငါေမာလာျပီေနာ္”

ေနဘုန္းလတ္က မ်က္ႏွာလုိမ်က္ႏွာရလုပ္ျပီး ...

“ဦးကေဒါင္း ဘာညာရိွတယ္။ ေသာက္မလား”

“ဘာကြ။ ဘာညာဘာညာက သူ႕ဟာသူ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္မွာ အာလူးေၾကာ္ေရာင္းေနတာ။ မင္းတို႕သူ႕ကို အရည္ေဖ်ာ္လိုက္ၾကျပီလား ”

“ၾကံၾကီးစည္ရာဗ်ာ ... ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ဘာညာဆိုတာ ယစ္ေရႊရည္ ကိုေျပာတာပါဗ်”

“ေတာ္ျပီ။ မင္းတို႔နဲ႔ ဝိုင္းလာဖြဲ႔တာမဟုတ္ဘူးကြ။ ခုနက ၀င္သြားတဲ့ မင္းတို႔ ၂ေကာင္ကို ငါမသကၤာလို႔ လာေခ်ာင္းတာ။”

ေနဘုန္းလတ္က လ်င္သည္။

“က်ေနာ္တို႔ ၾကိတ္၀ိုင္းေလး စုေသာက္ဖို႔ ေမာင္ပြတ္နဲ႔ ကိုေဂါက္ကို ေခၚလိုက္တာပါ။ ဘာမွ မသကၤာစရာ လုပ္ပါ၀ူး။”

“၀ုတ္တယ္ ၀ုတ္တယ္။”

“ဒါဆိုရင္လဲ ဲျပီးေရာ။ ငါစပ္စုတယ္လို႔ပဲ မွတ္လိုက္။” ဦးကေဒါင္း လုံခ်ည္ျပင္၀တ္လိုက္ရာ ခါးၾကားထဲ ညပ္ေနေသာ ဖဲခ်ပ္ေလး က်သြားသည္။ ဦးကေဒါင္း ကုန္းေကာက္လိုက္သည္။ ဘူ အဲေလ စပိတ္တစ္နဲ႔ ဖဲခ်ပ္ေလး။

သံုးေယာက္သား မ်က္လံုးေတြ အေရာင္ေတာက္သြားသည္။ အဲဒီအတြက္နဲ႔ လူသတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနၾကသူမ်ားေရွ႕မွ ဆိုက္ဆိုက္ေရာက္လာေသာ စပိတ္တစ္။ ေမာင္ပြတ္က သူ႔ေမးျပားၾကီးကို ပြတ္ရင္း

“ ဦးကေဒါင္း ေက်းဇူးပဲဗ်ာ။ ဖဲမျပည့္လို႔ ဒီေန႔မကစားရေတာ့ဘူး မွတ္ေနတာ။ ေရာ့ မုန္႔ဖိုးယူသြား ”

“ မင္းငါ့ကို ဒါမ်ဳိး အေၾကာင္ရိုက္လို႔မရဘူး။ ငါ့မွာ ႏိုင္ငံေတာ္တာဝန္နဲ႔ ေနျပည္ေတာ္ကို ဒီဖဲခ်ပ္သြားေပးရမယ္။”

“ သား သြားေပးေပးမယ္ေလ ေနာ္ ” ကိုေဂါက္က ဝင္အခ်ဳိသပ္သည္။

“Sorry ပဲ။မင္းတို႔ေနာက္ မသကၤာစရာေကာင္းေအာင္ မေနၾကနဲ႔ ေနာက္ျပီး &^$%#%**($%#@ ”
ဦးကေဒါင္းေလရွည္ေနစဥ္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူ ေထာင္ထြက္ ေနဘုန္းလတ္က သူ႕ေခါင္းအုန္းစုတ္ေအာက္မွ ခဲတံခၽြန္ဓါးကို ထုတ္ျပီး ဦးကေဒါင္းကို ဒန္တန္႔ဒန္လုပ္လိုက္ရာ

အလစ္မို့ ဦးကေဒါင္းလည္း ေလာကျကီးႏွင့္ အဆက္ျပတ္ကာအရုတ္ျကိုးျပတ္ လဲက်သြားေလသည္ ။

ေမာင္ပြတ္က ဦးကေဒါင္းလက္ထဲက ဖဲခ်ပ္ကို ယူရင္း သူ႔ပုဆိုး ေအာက္စႏွင့္ ဆြဲပြတ္ေလေတာ့၏.. "ရႊလြတ္.. ပြတ္..ပြတ္.." ကိုေဂါက္က ေဘးမွေန၍ ျမည္သံစြဲ အလကၤာျဖင့္ ေနာက္ခံတီးလံုး တီးေပးပါသည္။

"ခြ်န္ထား.. ခြ်န္ထားစမ္း.." ေမာင္ပြတ္သည္ လက္ကပြတ္၍ ႏွဳတ္က ရြတ္တတ္ေသာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ပီသပါေပသည္။ ေအ႔စ္ ျဖစ္ရမည့္အတြက္ အကၡရာ ထိပ္ဖ်ားကို A ကဲ႔သို႔ ခြ်န္ေစလို၍ ေအာ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္

"ဟိုက္.. လံုးသြားတယ္၊ ျပႆနာ.." ဤသည္မွာ ေမာင္ပြတ္ ႏွဳတ္မွ လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားေသာ စကားတစုပင္။ ကိုေဂါက္ လည္း သိခ်င္ေစာနဲ့ ဖဲခ်ပ္ဝင္လုေတာ့သည္။ မရ။ ဆရာပြတ္က လူသာေသပေစ။ ဖဲခ်ပ္ေတာ့ အလုမခံရေအာင္ ကာကြယ္ရွာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုေဂါက္လည္း ျကံရာမရ ျဖစ္ၿပီး ေမာင္ပြတ္၏ နံငယ္ပိုင္းေလးကို မိမိရရ ဖမ္းဆြဲၿပီး ခြ်တ္ယူလိုက္ရေတာ့သည္။ လားလား.. ယခုမွ စပိတ္တစ္ႀကီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေပၚလာေတာ့သည္ (တျခားမေတြးပါႏွင့္) ဟုတ္သည္။ ထိပ္က လံုး၍ ေနာက္ဖ်ားတြင္ အေကာက္အေကြးမ်ား ရွိသည္၊ လက္စသတ္ေတာ့ အဂၤလိပ္အကၡရာ ေအ့စ္မဟုတ္ပဲ ျမန္မာအကၡရာ "တစ္" ျဖစ္၍ ေနေပသည္။ ဒြကၡ.. ဒါအတုႀကီးပါလား။

............................................................................


အခန္း (၅)

အခုတေလာ ၿမိဳင္ရာဇာရန္ေအာင္ ေခါင္းေလးေနသည္။ (ေခါင္းမေလွ်ာ္တာၾကာလို႕) မနက္ေစာေစာ ေၾကးနန္း၀င္လာသည္။

ေတာ္ေသး၏။ ၀င္သည့္ေၾကးနန္းက မ်က္ေစ့ထိုးမိေတာ့မလို႕။ ဖတ္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့---“ စဥ့္အိုး- - -တန္းလန္း- -ေခြးသံုးေကာင္- - ေၾကာင္အေကာင္ႏွစ္ဆယ္ပြဲရံု-- လူသတ္မႈ-- --- သြားၾကည့္-- --ဒါဘဲ ဆီအီဒိုင္ ”

ဟိုက္ရွာလဘတ္။ ညကေဘာပြဲေကာင္းလို႕အိပ္ေရးပ်က္ရတဲ့အထဲ သြားရဦးမယ္။ ခက္တာက လမ္းစားရိတ္ႏွစ္က်ပ္သာ ရိွေတာ့သည္။ ေၾကးနန္းသမားက ဘာေတြေရးထားလဲ ေတာ္ရံုလူမသိ ကိုယ္လို ကမၻာတရွဲရွဲေၾကာ္ေနေသာ စံုေထာက္မို႕သာ။ မတတ္ႏိုင္။ စံုေထာက္ဆိုေတာ့ ရထားေတြ၊ ကားေတြ ခိုးစီးေနက် ။ ေအးေဆးပါဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတြးရင္း ရက္ရက္စက္ၿပံဳးလိုက္သည္။ သြပ္ သြပ္ သြပ္။

ေရာက္ပါၿပီ။ ပြဲရံု၏ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကထူးျခားသည္။ ေခြးသံုးေကာင္အား ေၾကာင္အေကာင္ႏွစ္၀ိုင္းဆြဲေနပံု ေရးဆြဲထားၿပီး လက္ရာက ေသသပ္သည္။ လူေတြကလဲ၀ိုင္းအံုလွ်က္ရိွေနၿပီး အဲဒီထဲသို႕တိုး၀င္သြားလိုက္သည္။ စတိုင္က်က်ေလွ်ာက္သြားရင္း ဖုန္း ဆိုေသာအသံနဲ႕အတူ ညာဘက္နားထင္ ပူကနဲ အူကနဲ ျဖစ္သြား၏။

"ေဟ့ေကာင္ အတင့္ရဲလွခ်ည္လား။ ဒါပုလိစ္ေက့ကြ။ အလွဴခံ၀င္လို႕မရဘူး"

ရဲသားတစ္ေယာက္က ၿမိဳင္ရာဇာရန္ေအာင္အားဇတ္ပိုးအုပ္ရင္းေျပာလိုက္သည္။ “ဘာကြ ငါက စီအိုင္ဒီက စံုေထာက္ ၿမိဳင္ရာဇာရန္ေအာင္ဘဲ“ ဟုျပန္ေအာ္ရင္း နားကိုပြတ္ေနမိလိုက္သည္။ ဒီေတာ့မွ ထိုရဲသားမွာ လန္႔သြားျပီး ၀င္ခြင့္ျပဳလိုက္ေလသည္။ အေလာင္းမွာ အေပၚထက္တြင္ရိွေနၿပီး မေန႕ကညဘက္ ၁၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ မသကၤာဖြယ္ရာ ရယ္သံမ်ားၾကားရသျဖင့္ တာ၀န္က်ပုလိပ္ေလးမွ ဂါတ္ကို သတင္းေပးေသာေၾကာင့္ လာၾကည့္ေသာအခါ ယခုကဲ့သို႕ျမင္ရေၾကာင္း အင္စပတ္တာေလးမွ ၿမိဳင္ရာဇာရန္ေအာင္အား ရွင္းျပေလသည္။ ေသသူမွာ ပက္လက္အေနအထားျဖစ္ၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးႏွင့္ ေလွာင္ေနသေယာင္။

စံုစမ္းခ်က္မ်ားအရ ေသဆံုးသူမွာ ပုဇြန္ေတာင္ဘက္မွ ပြဲစားႀကီး ကေလးျပန္ခ်ီ အလကားေဘာ္ဒါ ဘြဲရ ဦးခ်စ္ဆန္း ဆိုသူျဖစ္ၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ ဒဏ္ရာမေပၚေအာင္ ကလိထိုးၿပီး မေသမခ်င္း သားေရကြင္းျဖင့္ ေနာက္ေစ့အား အခ်က္တေထာင္ေလာက္ ေဆာ္ထားပံုရေလသည္။

စဥ္းစားစမ္း။ သြပ္သြပ္သြပ္။

ကဲ..ျမိုင္ရာဇာရန္ေအာင္တစ္ေယာက္ တတ္သည့္ ပညာ မေနသာ ဆိုသလို စဥ္းစားခန္း၀င္ေနလိုက္ပါသည္။

“ဟုိေန႔တုန္းက ရပ္ကြပ္လူၾကီး ကေဒါင္းညင္သာ တစ္ေယာက္ လက္သည္မေပၚပဲ ကတံုးတံုးခံလိုက္ရတယ္။ ခုေတာ့ ဒီမွာလည္း ခ်စ္စမ္းေမာင္ဆိုတဲ့ လူၾကီး ကလိထိုးျပီး အသတ္ခံလိုက္ရတယ္.....။ မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ လိုက္ၾကည့္ရင္... ၾကြက္မီးခိုးမႊန္သြားလိမ့္မယ္။ မျဖစ္ေခ်ဘူး။"

"ေတာ္ၾကာ ဟိုအင္စပတ္ေတာ္ ကလိုေစးထူး က ပြစိပြစိလုပ္ေနအံုးမယ္"
"လုပ္စရာရွိတာေတြလုပ္အံုးမွပဲ"

ထုိသို႔ေတြးေနခိုက္...

"ေမာင္မင္း လူကေလး။ ေမာင္မင္းတို႔ ဘယ္လိုရွင္းမလဲ။ ဒီကိစၥေၾကာင့္ မဟာမင္းၾကီးက စိတ္ေတြ ညစ္ေနရဘီ။ ေမာင္မင္း လူကေလးကလည္း အားအားရွိ ေဘာင္းဘီထဲပဲ လက္ကႏွိဳက္ေနတာပဲ။ ဘယ္မွာလည္း အေျဖ...။ "

"ေနာက္သံုးရက္ပဲ ေမာင္မင္းလူကေလးကို အခ်ိန္ေပးမယ္။ တရားခံကို ရေအာင္ရွာပါ။ ဒါပဲ။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ေမာင္မင္းလူကေလးကို တာ၀န္ကေန အနားေပးလိုက္ရလိမ့္မယ္" ဟုဆိုကာ အင္စပတ္ေတာ္မင္းၾကီး ကလိုေစထူး ထြက္သြားပါေတာ့သည္။

ၿမိဳင္ရာဇာ ရန္ေအာင္ တေယာက္ ေခါင္းကုတ္ ဟိုကုတ္ ဒီကုတ္ (ဟာ.. ဒီ၀ဲ ေတြ က အခုမွ ဘာလို႔ ယားေနပါလိမ္႔)… ရင္း ေတြးမိသည္ကား..

“အင္စပတ္ေတာ္မင္းၾကီးလဲ.. ထြက္သြားၿပီ.. ငါလဲ.. ေခါင္းရွဳပ္ခံမယ့္အစား.. ဟိုေကာင္ေတြနဲ႔ပဲ ..night club သြားေတာ႔ မယ္.. အဆင္သင္႔လွ်င္.. ဂဏန္းေလး ဘာေလး.. (ဟာ ဟုတ္ပါဘူး) သတင္းေလးဘာေလး ရ တာေပါ့။

တစ္ခ်က္ခုတ္.. အကုန္ၿပတ္။ ေကာင္မေလးမ်ားႏွင္႔လည္း ၾကည့္ႏိုင္သည္။ သတင္းလည္း ရႏိုင္သည္။ အရည္လည္း ေသာက္ႏိုင္သည္္။ ဟုတ္တယ္.. ဂြတ္ထ.. ဂြတ္ထ.. ေကာင္းေလစြ.. ေကာင္းေလစြ….

ျမိဳင္ရာဇာရန္ေအာင္သည္ ေဘာ္ေဘာ္မ်ားျဖစ္ေသာ တက္စလာ၊ ဇင္ကိုလတ္တို႔ႏွင့္အတူ ပိုင္အိုးဗဲရီးဖားကလပ္ (မွတ္ခ်က္။ ။ ပိုင္အိုးနီးယား မဟုတ္ပါ)သို႔ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ခ်ီတက္လာပါသည္။

“ဦးခ်စ္ဆန္းကို ကလိထိုးသတ္တဲ့အမႈက အေတာ္နက္နဲတယ္ကြ” ဟု ရွားေလာ့ဟုမ္းတျပည့္ ေပါေလာ့ဟုမ္းရန္ေအာင္မွ ဆရာႀကီးဂိုက္ေပးျဖင့္ ေျပာေလသည္။

တက္စလာက ထံုးစံအတိုင္း ၿပီတီတီမ်က္ႏွာေပးျဖင့္ တစ္ခ်က္ၿပံဳးကာ “ရန္ေအာင္ရယ္ .. မင္းက တလြဲတေခ်ာ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ သူမတူေအာင္စြမ္းတဲ့သူဆိုၿပီး နာမည္ျပဳတ္ လူသိနည္း ေသာက္တလြဲ ႏိုင္ငံေခ်ာ္ စံုေထာက္ႀကီးလုပ္ၿပီး ဒီေလာက္ကေလးေတာင္ မရွင္းႏိုင္ဘူးလား” ဟု ေျပာလိုက္သည္။

ရန္ေအာင္က မခံခ်င္ေသာေဒါသကို ခ်ဳပ္ထိန္းလိုက္ျပီး အခ်ိဳဆံုးအသံႏွင့္...

“ငါေတာ့ ဒီအမႈမွာ ေနဘုန္းလတ္ဆိုတဲ့သူ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ငါလိုက္ေနတဲ့ကိုေဂါက္နဲ႔ ေမာင္ပြတ္ကို သိပ္မသကၤာဘူး”

ထို႔ေနာက္ ဇင္ကိုလတ္က ဆက္ေျပာေလသည္။

“ဒီႏွစ္ေကာင္က ေနဘုန္းလတ္ရဲ႕ တျပည့္ရင္းေတြ မဟုတ္လား။ ကိုေဂါက္ေရာ ေမာင္ပြတ္ေရာ တူညီတဲ့ အခ်က္တစ္ခုရွိတယ္။ မင္းတို႔ သတိထားမိၾကရဲ႕လား”

ဇင္ကိုလတ္ ႏွင့္ တက္စလာ တို႔သည္ ျမိဳင္ရာဇာရန္ေအာင္၏ ေလေၾကာတြင္ေမ်ာလို႔ ေမ်ာပါေနမွန္း သတိမထားႏိုင္ေတာ့။ ကေမ်ာေသာပါး ကမူးရွဴးထိုး ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္ ၿပိဳင္တူေမးလိုက္ၾကသည္။

“သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘာတူတာလဲ”

ရန္ေအာင္က မေျပာခ်င္သလို ေျပာခ်င္သလိုႏွင့္ ခဏရပ္ထားလိုက္ၿပီး က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ ဆက္ရက္ၾကည့္ လဒၾကည့္ ၾကည့္ေနလိုက္ၿပီးမွ ...

“တရားလြန္ ပိန္တာခ်င္းတူတယ္” ဟု ေျပာလိုက္သည္။

...... .... ....

ခဏတာမွ် စဥ္းစားၿပီးေနာက္ .. ၿမိဳင္ရာဇာရန္ေအာင္က

“တရားလြန္ ပိန္တာခ်င္းတူတယ္ .. ဟုတ္ၿပီ.. ငါသိၿပီ” ဟု အလန္႔တၾကား ထပ္ျပီး ထေအာ္လိုက္ေလသည္။

တိန္.. ထို႔ေနာက္ ျမိဳင္ရာဇာရန္ေအာင္တစ္ေယာက္ ပိုင္အိုးဗဲရီးဖား ကလပ္မွ ေန၍ ကမူးရူးထိုး ထြက္ေျပးသြားေလသည္။

ဇင္ကိုလတ္ " ဟ.. ဒီေကာင္ေတာ့ ကြင္းစက္ေတြမိသြားျပီနဲ႔တူတယ္ကြ"

တတ္စလာ "ေအးကြာ..မိမွပါပဲ..ႏို႔မို႔ဆိုရင္အင္စပတ္ေတာ္ ကလိုေစထူးက တာ၀န္ကေန အနားေပးလိုက္မွ ဟုတ္ခ်က္ျဖစ္ေနအံုးမယ္"

“လမင္းေလးနဲ႕တူတယ္ သန္႕ကိုလားကြယ္ အတဲေလးစြဲေနပါသတဲ႕ တူညာတယ္။ အဟင္႕”

ေျပးထြက္လာေသာ ရန္ေအာင္ သီခ်င္းသံၾကားရသည္ႏွင္႕ ရပ္သြားသည္ ။

“ဟုတ္တယ္ ငါရွာေနတာ သူတို႔ပဲ”

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေစ်းလယ္ေခါင္တြင္ စကပ္ကေလးမ်ား မကာ မကာျဖင္႕ ေရွာက္သီးေဆးျပား ေရာင္းေနသူ ႏွစ္ဦးကား သန္႔ သန္႕ဇင္ေမာင္ႏွင္႕ မ်ိဳးမ်ိဳးေက်ာ္သြန္း ျဖစ္သည္။ ရန္ေအာင္က သန္႕သန္႕ဇင္ေမာင္ ပုခံုးကို သြားပုတ္လိုက္ျပီး မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာထားႏွင္႕ မ်က္ေစ႕မွိတ္ျပလိုက္ရာ ..

“ဟယ္ ခ်စ္ကိုၾကီး.. ဘာရကာလာရကုတ္..”

“လာလာ အေရးႀကီးတာ ေမးစရာရွိလိုိ႕”

ရန္ေအာင္ကသူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ေခ်ာင္တေနရာဆြဲေခၚသြားသည္။

“ကဲ မွန္မွန္ေျပာ အီးဘြတ္တရားေဟာ အဲေလ မွန္မွန္ေျပာ ညည္းတို႕ ကိုေဂါက္ကို သိလား”

“အို သိပါဘူး စပ္စပ္စုစုေတာ္”

“ဒါျဖင္႕ ေမာင္ပြတ္ေကာ”

“ဟင္႕အင္း”

“ေဟ႕ ဘာမွ ညာမေနနဲ႕။ ရန္ေအာင္တဲ႕ တေအာင္ထဲရွိတယ္။ သူတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္လံုး တရားလြန္ပိန္ေနကတည္းက ညည္းတို႕နဲ႕ပတ္သက္ရမယ္ ဆိုတာ သိျပီးသား”

“ဟယ္ ခ်စ္ကိုၾကီးကလည္း ဘာဆိုင္လို႕လဲလို႕”

“ဘာမွညာမေနနဲ႕။ ညည္းတို႕ေရာင္းေနတဲ႕ ေရွာက္သီးေဆးျပားက အင္မတန္ ပန္းေစတာ။ အဲဒီႏွစ္ေကာင္ ညည္းတို႕ဆီမွာ ၀ယ္ေနက် ေဖာက္သည္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင္႕အျမဲ ပန္းၿပီး ဒီေကာင္ေတြ ပိန္ေနတာ”

“ဟူး..”

ခ်က္က်လက္က် ေျပာလာေသာ ရန္ေအာင္ကို ျငင္းမရေတာ႕သျဖင္႕ သန္႕သန္႕ဇင္ေမာင္ သက္ျပင္းေမာၾကီး ခ်လိုက္ပါသည္။

“ကဲ ကဲ ေျပာပါ႕မယ္ေတာ႕ တကတည္း။ သိတယ္သိတယ္ သူတို႕ကို.. ဘာသိခ်င္လို႔လဲေျပာ..”

“သူတို႕ အခုဘယ္မွာလဲ.. ဟိုတေလာက ေသသြားတဲ႕ ဦးခ်စ္ဆန္းၾကီးနဲ႕ .. သူတို႕ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ေရာ ဘာပါတ္သက္လဲေျပာ…”

“ဟယ္ အဲဒီေလာက္ေတာ႕ မ်ားတို႕လည္း ဘယ္သိပါ႕မလဲလို႕.. မေန႕က ေရွာက္သီးေဆးျပား လာ၀ယ္တုန္းကေတာ႕ ေမာင္ပြတ္နဲ့ ကိုေဂါက္တို႕ခရီး တစ္ခု ထြက္မလို႕ဆိုလား ၾကားလိုက္တယ္”

“ဟုတ္ျပီ ဘယ္ကိုတဲ႕လဲ”

“ဟင္႕.. အာဘြားေပးမွာေျပာမယ္”

“ဟင္း ငါ႕ႏွယ္ေနာ္”

ရန္ေအာင္က သန္႔ သန္႕ဇင္ေမာင္ႏွင္႕ မ်ိဳးမ်ိဳးေက်ာ္သြန္း ကိုအာဘြား တစ္ေယာက္တစ္ခ်က္စီ ေပးလိုက္မွ ရန္ေအာင့္နားနားကပ္ကာ သန္႕သန္႕ဇင္ေမာင္က တိုးတိုးေလး ေျပာ လိုက္ေလသည္။
....................................................................

အခန္း (၆)

အို.. လမင္း.။
တစ္စင္းတည္း သာေနခဲ႕သည္ကိုပင္
ကၽြႏု္ပ္ ေက်းဇူးတင္မဆံုးျဖစ္ရ၏။
တစ္စင္းတည္းေသာ အသင္၏ လေရာင္ျခည္သည္လွ်င္
ကၽြႏု္ပ္အား လံုေလာက္စြာ ရူးသြပ္ႏိုင္ေစၿပီတည္း။
(ပန္ဒိုျဒာနတ္တစ္ဂိုးဂိုးမရွိ)

ဒဂုံစင္တာဆိုသည္ကား မိန္းမလွေလးတို႕၏ က်က္စားရာေနရာျဖစ္သည္။ အျဖဴကတစ္မ်ိဳး၊ အနီကတစ္မ်ိဳး အလွခ်င္းျပိဳင္ေနၾကသူကေလးမ်ားကို ေဂ်ဒိုးနပ္ဆိုင္က ေကာ္ဖီက်ဲက်ဲတစ္ခြက္ျဖင္႕ သူ (သို့တည္းမဟုတ္) ကဗ်ာဆရာေလး ျမည္းစမ္းၾကည္႕ေနမိသည္။ ရုတ္တရက္ အစိမ္းေရာင္တန္းကေလး တစ္ခုေအာက္တြင္ က်န္အလွအပ အားလံုး မွိန္က်သြားသလိုရွိသည္။

သူမ..

သူ ေကာ္ဖီခြက္ လြတ္က်မလို ျဖစ္သြားသည္။ အစိမ္းေရာင္တန္းကေလးက သူ့ကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ ၾကည္႕လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ႕ ဖြဖြကေလး ၿပံဳးလုိက္သည္။

သူ့ဆီ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းလာေသာ သူမ၏ေျခလွမ္းတစ္ခ်က္တိုင္းသည္ သူ၏ ရင္ခုန္သံေတြျဖစ္သည္။

“ဟိုေန႕ က တို႕ တကယ္စိတ္မေကာင္းဘူး သိလား”

“ကၽြန္ေတာ္…”

“တို႕ထုိင္လို႕ ရမလား”

“ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ႕”

အာေစးမိထားသလို သူ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္။

“တို႕ေတာင္းပန္ပါတယ္..”

“ဟို… ရပါတယ္ခင္ဗ်”

သူမကို ကြ်န္ေတာ္ ဘာဆက္ေျပာရမွာလဲ။ ဖဲခ်ပ္ကေလး အေၾကာင္း။ ဟင္႕အင္း။ ကၽြန္ေတာ္ စေျပာလို႕မျဖစ္ပါ။ သူမ ရွက္သြားမွာေလလား။ သူမဟာ ဘယ္လို အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းနဲ႕ က်င္လည္ေနတဲ႕ မိန္းကေလးလဲကြယ္။

သူ ထိုသို့ ေတြးမိရင္း ၀မ္းနည္းသလို ႏွေျမာမိသလို ရင္ထဲက တဆစ္ဆစ္ ္ျဖစ္လာသည္ ။

“ဒါနဲ႕ ဟို တစ္ေန႕က စပိတ္တစ္ ဖဲခ်ပ္ကေလး ယူ႕ဆီမွာလားဟင္”

“မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ ရပ္ကြက္လူၾကီး ကိုကေဒါင္းသိမ္းသြားတယ္။”

သူမ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္တည္သြားသလိုရွိသည္။ ရုတ္တရက္ သူမဟန္းဖုန္းကေလး အသံံံျမည္လာသည္။

ကလစ္ ကလစ္

သူမထိုင္ရာက ထလိုက္သည္။

“တို႕ သြားရေတာ႕မယ္။ ေနာက္ေတြ႕တာေပါ႕ေနာ္။”

သူ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္စဥ္ အစိမ္းေရာင္ကေလး ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ အခုမွ သတိရသည္။ နာမည္ေတာင္ မေမးမိလိုက္။ အစိမ္းေရာင္ကေလးသည္ သူေတြ ့ဖူးေသာ ဂ်စ္ မဟုတ္ဘဲ။ သူမ၏ အမႊာညီမ ကြိကြိျဖစ္ေျကာင္း သူ မသိလိုက္ပါ ။ သူ႕ စိတ္္၀ိညာဥ္ သူမႏွင္႕အတူ ပါသြားသလို အငိုက္မိစြာပင္ ကဗ်ာဆရာေလးသည္ သူ႕ အသည္းႏွလံုးကို သူအလန္႕တၾကား ျပန္ျမင္လိုက္ရေလသည္။

..............................................................................

အပိုင္း (၇ က)

“ဟဲလို… ၀၀၅ ပါ.. ေၿပာပါ..”

“ဟဲ႔ နင္ခုထိ.. စစ္ကိုင္းေခ်ာင္ မသြားေသးဘူးလား”

“မသြားရေသးဘူး .. မမ.. အခု လွည္းတန္း.. သတင္းရတာ လာစံုစမ္းတာ…”

“နင္ စံုစမ္းမေနနဲ… ငါၾကားတာ တခုက… ဟို ကဗ်ာဆရာ ေဆးရုံ ေရာက္တုန္း သူ ့ရပ္ကြက္လူၾကီး ဦးကေဒါင္း ကစ္သြားတဲ့ ဖဲခ်ပ္ကို ၊ ခုေတာ့ ေနဘုန္းလတ္တို့က ဦးကေဒါင္းဆီက လုယူသြားတယ္ ဆိုပဲ … သြားစံုစမ္းခ်ည္… .. ဒီ ကိစၥ ၿပီးေအာင္လုပ္.. ၿပီးမွ.. စစ္ကိုင္းေခ်ာင္ ကို သြား.. 555, 006,003, 007,009 တို႔ နဲ႔ ပူးေပါင္း ၾကားလား”

“ဟုတ္ကဲ..မမ…”

“ေအး ပိပိရိရိ ရွိပါေစ…ဒါပဲ…”

“အင္း ဟိုေကာင္ေတြ ဆီ ဆက္အံုးမွ….”

ဟင္း ညက ပူ.. အိုက္ ရတာတဲ႔ အထဲ … ဒီကိစၥ က ၿမန္ၿမန္ၿပီးမွပါ…ေခါင္းစားတယ္…

၀၀၅ (ေခၚ) ဂ်စ္ ျဖတ္ခနဲ တခု သတိရသြားသည္ ။ သူ ့ညီမေလး ၅၅၅ ... ၅၅၅မွာ ကြိကြိဟု အမည္ရေသာ.. ဂ်စ္ေနာက္ ကမၻာေပၚသို့ ႏွစ္မိနစ္ေနာက္က်ျပီး ထြက္လာေသာ အမႊာညီမ ။

“သူ ့ကိုပဲ စိတ္ပူေနရတာ ။ ဟိုေန့ကလည္း အမွတ္မထင္ ဘယ္သူ ့မွမေျပာဘဲ ေပ်ာက္သြားေသးတယ္ ။ ၂ရက္ေလာက္ျကာမွ ျပန္ေပၚလာလို့ ေမးျကည့္ေတာ့ ကဗ်ာဆရာေလးဆီမွ စပိတ္တစ္ဖဲ ျပန္ရဖို့ ေနာက္ေရာင္ခံလိုက္ေနတာတဲ့ ။ ဒီတခါေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္ ။ အဲဒီကဗ်ာဆရာကို သြားေတြ ့ျပီး စပိတ္တစ္ဖဲ အေျကာင္းေမးမယ္လို့ ေျပာသြားလို့ ။ ဒီေကာင္မေလး အဆင္မွေျပရဲ့လား ။ သနားကမားမ်က္ႏွာေလးနဲ့ ကဗ်ာဆရာေလးကေတာ့ ငါနဲ့ခြဲမရေအာင္တူတဲ့ ကြိကြိကို ငါလို့ ထင္မွာပဲ ။”

ဂ်စ္တေယာက္ အေတြး၀င္မိျပီး ေခါင္းမွာတပ္ထားသာ ကလစ္ (သို့မဟုတ္) ဆက္သြယ္ေရးကိရိယာေလးကို ျဖဳတ္ယူျပီး ဖြင့္လိုက္သည္ ။ မီးျပာေလး လင္းလာေသာအခါ..

“၅၅၅ သို့”

“တီ” (ဂ်စ္အသံကို memory ထဲမွ database တြင္ ခ်က္ျပီး မွန္ကန္ေျကာင္း ကိရိယာေလးမွ အသံေပးခ်က္.. အဂၤလိပ္လိုေတာ့ voice recognition ဟုေခၚသည္။)

“ဟဲလို.. ကြိလား ။ ငါပါ ။ အဆင္ေျပလား ။”

“အဲဒီလူေျပာတာ သူ ့ရပ္ကြက္လူျကီး ဦးကေဒါင္း သိမ္းသြားတယ္တဲ့ မဂ်စ္ ။ သူကေတာင္ ကြိကို မဂ်စ္ ထင္ေနတာ ။”

“ေအး.. ေအး.. အဲဒါေတြ အေရးမျကီးဘူး ။ မမက ငါ့ကိုခုန ဆက္သြယ္တယ္ ။ ဦးကေဒါင္းလက္ထဲက ဖဲက ေနဘုန္းလတ္တို႕ဆီမွာတဲ့ ။ ဒီေတာ့ ညည္း ၀၀၆ ၊ ၀၀၃ ၊ ၀၀၇ ၊ ၀၀၉ တို့ကိုေခၚျပီး ၊ လွည္းတန္းက မဟာစီဒိုးနားေဟာ္တယ္ကို ခ်က္ခ်င္းလာခဲ့ ။ ငါအဲဒီမွာ ေစာင့္ေနမယ္ ။”

ဒီမွာ ေနဘုန္းလတ္တို့အဖြဲ့က အေကာင္ေတြလည္း ရွိေနတယ္ ။ သူတို့မရခင္ စပိတ္တစ္ဖဲ အစစ္ကိုရေအာင္ ငါတို့ ျမန္ျမန္လွဳပ္ရွားရမယ္။

အပိုင္း (၇ ခ)

“ညေလးေရ တို႔ေတြ ဒီညေတာ့ မဂ်စ္အခန္းသြားၿပီး ညလံုးေပါက္ စကားေတြ ထိုင္ေျပာၾကရေအာင္။ ခု အျပင္မွာ အခ်ဥ္ထုပ္မ်ဳိးစံု သြား၀ယ္ၾကမယ္။ တို႔မမဂ်စ္ႀကီး စစ္ကိုင္းေခ်ာင္မသြားခင္ အလြမ္းေျပေလးေပါ့ ။ မဂ်စ္က တို့ကို ခုပဲဖံုးဆက္ျပီး သူ ့ဆီလာခဲ့ျကဖို့ ေျပာတယ္ ။”

“ေအးေကာင္းသားပဲ သြားၾကတာေပါ့”

ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူတို႔ႏွစ္ေေယာက္ ေနအိမ္ေဂဟာကေန ထြက္ခဲ့လိုက္ၾကသည္။ လမ္းတစ္၀က္အေရာက္ ေမွာင္ရိပ္ကြယ္ တစ္ေနရာမွ လူတေယာက္ထြက္လာၿပီး လမ္းပိတ္တားလိုက္သည့္အတြက္ ဆက္မသြားသာေတာ့ေပ။

“ေဟ့လူ ဘာလို႔လမ္းပိတ္ထားတာလဲ ဖယ္ေပးပါ”

၅၅၅ အေျပာကို ထုိလူက ဂရုမထားသလို

“ငါကေတာ့ ဗ်ဴးကိုကို ေကာ္က်ဳိတဲ့၊ ေမးစရာေလးရွိလို႔”

“ဘာေမးမွာတုန္း ကၽြန္မတို႔ မအားဘူး အလုပ္ရွိေသးတယ္”

၀၀၇ ရဲ႕ ရန္ေတြ႕သံကိုလဲ အမႈမထား သူေမးခ်င္ရာသာ စြတ္ေမးေတာ့သည္။

“ညည္းတို႔ ၿမိဳင္မဟာမဂ်စ္ကို ျမင္ဖူးလား”

“ဘာလဲ ၿမိဳင္မဟာမဂ်စ္ ဆိုတာ ကာတြန္းဇာတ္လမ္းလား။ နာမည္ေတာင္ မၾကားဖူးဘူး၊ လာရႊီးမေနနဲ႔”

၀၀၇ ျပန္ေခ်ပသံေၾကာင့္ သူက

“ဟားဟား လာလိမ္မေနနဲ႔ေနာ္ ငါဗ်ဴးရင္ အကုန္ေပၚတာပဲ၊ အဲေလ အကုန္ထြက္တာပဲ”

“ဘာေတြထြက္တာလဲ စကားကို ၾကည့္ေျပာပါ”

(၅၅၅ ရဲ႕ စိတ္မရွည္တဲ့ေလသံ)
“လိမ္လို႔မရဘူး အကုန္ေပၚတာပဲလို႔ေျပာတာ၊ ၿမိဳင္မဟာမဂ်စ္က ဘယ္လိုလူမ်ဳိးလဲ၊ ဘယ္မွာေနလဲ”

“မသိပါဘူး နံမည္ေတာင္ ခုမွ ၾကားဖူးတာပါဆိုေန ဘာေတြ လာေမးေနမွန္းလဲ မသိဘူး။ ကဲ ခင္ဗ်ားေမးတာေတြ က်မတို႔ တခုမွ မသိဘူး ဒါ့ေၾကာင့္ လမ္းဖယ္ေပးပါ”

“အင္း ဒီတခါေတာ့ ရွိေစေတာ့ ငါနဲ႔ ေနာက္မေတြ႕ေအာင္ ေရွာင္ၾက ဒါပဲ”

“အမယ္ ခင္ဗ်ားမ်ား မေၾကာက္ေသးဘူးမွတ္”

၅၅၅ ႏွင့္ ဗ်ဴးကိုကိုတို႔ အေခ်အတင္ေျပာၿပီး ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။

မုန္႔အစံု ၀ယ္ခ်င္တာမ်ား ၀ယ္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ က်န္ မမမ်ားကိုပါ ေခၚၿပီး မဂ်စ္အခန္းဆီ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကေလသည္။

“မဂ်စ္ေရ ဒီိမွာ မုန္႔ေတြ၀ယ္လာတယ္ ဒီညေတာ့ ဘယ္သူမွ အိပ္ဖို႔ မစဥ္းစားၾကနဲ႔၊ ညေလးတို႔ေတြ ညလံုးေပါက္ စကားထိုင္ေျပာၾကရေအာင္။ မဂ်စ္ေရ ညေလးတို႔ေတြ ခုပဲ ဗ်ဴးကိုကို တေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့တယ္” ဟုအစခ်ီကာ စီကာပတ္ကံုး ေျပာျပလိုက္ေလေသာအခါ မဂ်စ္မွ

“အဲ့ဒါဆို သူက ၿမိဳင္ရာဇာရန္ေအာင္တို႔နဲ႔ တဖြဲ႕တည္းျဖစ္ရမယ္။ ဒီလိုလာစမ္းလို႔ ဘယ္ရမလဲ ဂ်စ္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိသြားမွာေပါ့”

“ကဲ အဲ့ဒီအေၾကာင့္ ေနာက္မွေျပာၾကရေအာင္ မကို ဘယ္ေတာ့ စစ္ကိုင္း ဒိုးခိုင္းေနတာလဲ ဒါဆို ညေလးတို႔ေတြ ေနာက္ကို ခုလို စံုညီစြာ မေတြ႕ရေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။ မမဆူရင္လဲ ညေလးဘက္က ကာေျပာေပးမယ့္သူ တေယာက္ေလ်ာ့သြားမွာ” မဲ့မဲ့ေလး ေျပာေနေသာ ခ်စ္စရာ မ်က္ႏွာမည္းမည္းေလးေၾကာင့္ ဂ်စ္တေယာက္ ေတြေ၀ရင္း ဘာမဆို ညာမဆိုင္ တေယာက္ေသာ ေမာင့္ ကို သတိရသြားပါေတာ့တယ္။

“ဘာလို႔ ငိုင္သြားတာလဲ မဂ်စ္ႀကီး၊ ဘာလဲ ေမာင့္ ကို သတိရသြားတာလား”

ကြိရဲ႕အေမးကို မဂ်စ္ ျပန္မေျဖႏိုင္

“ဟုတ္မွာ မဂ်စ္ရဲ႕ ရာဇ၀င္ထဲမွာ ေမာင့္ကိုထားရစ္ခဲ့ ဇာတ္လမ္းက ေမာင္ ေလ” ၀၀၉

“ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ” က်န္သူမ်ားက တခဲနက္ ေထာက္ခံၾကကာ ဂ်စ္ကို၀ိုင္း၍ အာဘြားေပးၾကရာ ဂ်စ္ချမာ သူတို႔ေတြေအာက္ ျပားျပားပိေနၿပီး မ်က္ႏွာတခုလံုးလည္း တံေတြးမ်ားစြာ ေပပြ သြားေလေတာ့သည္ ။

ေနာက္ေန့ ေ၀လီေ၀လင္းအခ်ိန္တြင္ အေမွာင္ထုကို အခြင့္ေကာင္းယူလ်က္ မဟာဆီဒိုးနားမွ စပိုင္မယ္ေလးတသိုက္ တိတ္ဆိတ္စြာ ထြက္ခြာသြားသည္ကိုမည္သူမွ သတိမထားမိလိုက္ေပ ။ သူတို့ဦးတည္ရာမွာ သူတို့ မမ ညႊန္ျကားသလို စစ္ကိုင္းေတာင္ ျဖစ္ေလသည္ ။
.....................................................................

အခန္း (၈ က)

ထိုမနက္တြင္ ျပီးခဲ့ေသာညက ပြက္ေလာရိုက္ခဲ့ေသာ ဂ်စ္တို့ အခန္းေဘးမွ အလြန္ပိန္ေသာ လူႏွစ္ေယာက္ ထြက္သြားသည္ကိုလည္း ဘယ္သူမွ သတိမထားလိုက္မိေပ ။ သူတို့သည္ကား ေနဘုန္းလတ္၏ တပည့္ေက်ာ္ႏွစ္ဦးျဖစ္ေသာ ေမာင္ပြတ္ ႏွင့္ ကိုေဂါက္တို့ပင္ ။

ကိုေဂါက္ဆိုသူက ခါးမွာအျမဲခ်ိတ္ထားေသာ ဟန္းဖုန္းကို ဟန္ပါပါျဖဳတ္လိုက္ျပီး ဂဏန္းတခ်ိဳ့ကို ႏွိပ္လိုက္သည္ ။

“ဟလို...”

“ဆရာျကီး... ကြ်န္ေတာ္ ကိုေဂါက္ပါ ။ မေန့ညက စပိုင္မယ္ေလးေတြ အခန္းေဘးကေန ဖန္ခြက္ကို အခန္းနံရံကပ္ျပီး နားေထာင္ေတာ့ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္ကိုသြားျကမယ္လို့ ျကားတယ္ ။ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ ဆရာျကီး”

“ေအး.. စစ္ကိုင္းကို ငါတို့ အျမန္ဆံုးလိုက္ျကတာေပါ့ ။ မင္းတို့ ငါ့အိမ္ကို ခုလာခဲ့ျက ။ ေျသာ္... စေန စေန.. မင္း နဲ့ ကိုယ္ ရာဇ၀င္ေတြ မကုန္ေသးဘူးေပါ့ေလ ။”


အခန္း (၈ ခ)

ေနဘုန္းလတ္၏ သိန္းရာေက်ာ္တန္ ပါဂ်ဲရိုးကားျကီးကို ေမာင္ပြတ္က ေမာင္းနွင္ျပီး ၊ ကိုေဂါက္က ေဘးမွထိုင္ခါ ၊ ေနဘုန္းလတ္ကေတာ့ ေနာက္မွာ ဘီယာေလးျမိဳက္လို့ စဥ္းစားခန္း ၀င္ေလသည္ ။

“ေတာက္... ငါလိုက္ေနတဲ့ ဖဲ .. ရမယ္လို့ ထင္မွ ၊ အတုျကီး ျဖစ္ေနရတယ္လို့ကြာ”

“ဟိုတေန့က ငါအမွတ္မထင္ သိလိုက္ရတဲ့ ပြဲစားျကီးဦးခ်စ္ဆန္းကို သတ္တဲ့ကိစၥက စစ္ကိုင္းေတာင္ေရာက္ရင္ တနည္းနည္းနဲ့ အသံုးမ်ား ၀င္ေလမလား ။ ေအးေလ.. မေျပာနိုင္ဘူး ။ ငါကေတာ့ အကြက္ကို ျကည့္ရမွာပဲ ။”

အခန္း (၈ ဂ)
စပိုင္မယ္ေလးမ်ား စစ္ကိုင္းေတာင္ေျခနားနွင့္ မနီးမေ၀း ဇရပ္တခုတြင္ တေထာက္နားရင္း...

၀၀၉ မွ “ဟဲ႔ ဒါနဲ႔ 005..နင္ဘာလို႔ ဘြားေတာ္ၾကီးက … ဒီဖဲခ်ပ္ ကို အၿပင္းအထန္လိုခ်င္ေနတာလဲ..သိလား”

ဂ်စ္လဲ ဘယ္သိပါ႔မလဲ ..ဟဲ႔… ယၾတာေခ်မလို႔ လားမွ မသိ…

“ဘြားေတာ္ၾကီးက ဒါေတြ အယံုအၾကည္ရွိလို႔ လား” ဟု ၀၀၆ ႏွင္႔ ၀၀၇ မွ ၿပိုင္တူေမးလိုက္သည္..

ကြြိကိြ က.. ဟဲ႔ ရုံခ်င္ ရုံမွာေပါ႔…ဘယ္သိမလဲ

တို႔အဖြဲ႔ကို ကမွ.. secret ပဲဟာ…

ဒါေပမယ္႔ ဇာတ္က သိပ္ရႈပ္ေနၿပီေနာ္… ဟိုႏွစ္ဖြဲ႔ ကလဲရွိေသးတယ္… ဟိုကဗ်ာဆရာေရာ…

ဟဲ႔ ငါတို႔ အားလံုး ဖဲခ်ပ္ကိစၥ မမကို သြားေမးရင္မေကာင္းဘူးလား

ေအး ေကာင္းတယ္… အားလံုးမွ သံၿပိဳင္ ေထာက္ခံလိုက္ေလသည္ ။ ထို့ေနာက္ သူတို့၏ မမ ဆိုသူဆီ ၀၀၉ ေခၚ ပန္ဒိုေရမြန္မွ ဦးေဆာင္ျပီး အသံျမည္ကိရိယာေလးကိုသံုး၍ ဆက္သြယ္ေလသည္ ။

“မမ.. ၀၀၉ ပါ ။ ကြ်န္မတို့ စစ္ကိုင္းေတာင္ေျခ ေရာက္ပါျပီ ။ ဟို.. အဲဒါ.. ဖဲခ်ပ္...”

ပန္ဒိုေရမြန္စကား မဆံုးခင္... မမဆိုသူက

“ေအး... ငါလည္း စစ္ကိုင္းေတာင္ ေရာက္ေနျပီ ။ ေနဘုန္းလတ္တို့ အဖြဲ့ စစ္ကိုင္းဘက္ကို ထြက္လာတာ ငါေတြ ့လိုက္လို့ နင္တို့ကို စိတ္မခ်လို့ လိုက္လာတာ ။ ေတာင္ေတြ သံုးလံုး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုေနတဲ့ ေနရာကိုလာခဲ့ ။ အဲဒီမွာ ငါတို့ ေတြ ့ျကမယ္ ။”


အခန္း (၈ ယ)

သန့္သန့္ဇင္ေမာင္၏ တိုးတိုးတိတ္ သတင္းေပးခ်က္ေျကာင့္ ေမာင္ပြတ္ ႏွင့္ ကိုေဂါက္တို့ေနာက္ လိုက္ရင္း သဲလြန္စ တခုခု ရလို့ရျငား ျမိဳင္ရာဇာရန္ေအာင္ ၊ သူ ့သူငယ္ခ်င္းျကီးမ်ားျဖစ္ေသာ တက္စ္လာ ႏွင့္ ဇင္ကိုလတ္တို့လည္း စစ္ကိုင္းေခ်ာင္သို့ တခ်ိန္တည္း ဦးတည္ေနျကေလသည္ ။

...................................................................

အခန္း (၉)

စစ္ကိုင္းေတာင္ေျခတြင္ အဖြဲ့ ၃ဖြဲ ့ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ေရာက္ေနမည္ကိုကား မည္သူမွ် မရိပ္မိၾက....

ေနဘုန္းလတ္ႏွင့္ တပည့္ေက်ာ္ ႏွစ္ေယာက္လည္း ပါဂ်ဲရုိးၾကီးကို အျပင္းေမာင္းႏွင္ကာ ပထမဦးစြာ စစ္ကိုင္းေတာင္ေျခကို ေရာက္လာၾကသည္။

ေမာင္ပြတ္တစ္ေယာက္ဘရိတ္ကိုအပီအုပ္ကာေတာင္သံုးလံုးအရပ္တြင္ပါဂ်ဲရုိးၾကီးကို ရပ္လိုက္သည္။

ကၽြီ...............

ေနာက္ခန္းတြင္ဘီယာေလးတျမံဳ႕ျမံဳ႕စုပ္ေနေသာ ေထာင္ထြက္ေခါင္းေဆာင္ေနဘုန္းလတ္ တစ္ေယာက္ တြန္႔သြားသည္။

“တိန္... အေမ့...ပလုပ္တုတ္” “ေျဖးေျဖးရပ္ပါဟ ေမာင္ပြတ္ရ...ငါ့ရဲ႔ဒီကားတစ္ခုခုျဖစ္သြားလို႔ကေတာ့ မင္းတစ္ေဆြတစ္မ်ိဳးလံုးကိုကတံုးတံုးျပီးဆပ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေလာက္မွာမဟုတ္ဘူးကြ...နားလည္လား”

ဟုတပည့္ျဖစ္သူ ေမာင္ပြတ္ကို ၾကိမ္းၾကြား လုပ္လိုက္သည္။

ေမာင္ပြတ္တစ္ေယာက္လည္းမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔မ်က္လံုးေလးကိုေပကလပ္ေပကလပ္လုပ္ရင္း ေခါင္းကိုပြတ္ကာ သယ္ရင္းကိုေဂါက္ကိုစစ္ကူေတာင္းသည့္ ရုပ္ေလးႏွင့္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။

ကိုေဂါက္ကလည္းဆရာေနဘုန္းလတ္ကိုဖားခ်င္ေသာေၾကာင့္ “ေကာင္းတယ္” ဆိုတဲ့အထာေလးႏွင့္ျပန္ၾကည့္ေပးလိုက္သည္...။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုေဂါက္ကပဲသြက္လက္စြာျဖင့္

“ဆရာၾကီး ကၽြန္ေတာ့အထင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီကိုအေစာဆံုးေရာက္တာျဖစ္ႏိုင္တယ္ ။ သတင္းအရလည္းဒီေနရာဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဒီအတိုင္းထိုင္ေစာင့္ေနလို႔ေတာ့ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ေတြလာတာနဲ႔ တန္းေတြ႔သြားႏိုင္တယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္တို႔ရုပ္ဖ်က္ျပီးေစာင့္ေနရင္ေကာင္းမလား ဆရာၾကီး”

“ေအး မင္းလည္း ငါ့တပည့္ ပီသလာျပီ ။ အျကံေကာင္းေလးေတြ ထုတ္တတ္လာျပီ ။”

“စစ္ကိုင္းေတာင္ေျခမွာ ေမ်ာက္ေတြ ေပါတယ္ဆရာျကီး ။ ကြ်န္ေတာ္တို့ ေမ်ာက္လို ရုပ္ဖ်က္ျပီး ေနရင္ေကာင္းမလား” ဟု မ်က္ႏွာသာ ရလို့ရျငား ေမာင္ပြတ္၀င္ အျကံေပးေလးသည္ ။

“ေဟ့ေကာင္.. ေတာ္တန္တိတ္.. အေျကာ္ပန္းကန္ဖိတ္... ။ ငါ့လို နာမည္ေက်ာ္ ေထာင္ထြက္ျကီးက လူစင္စစ္က ေမ်ာက္ျဖစ္ရမယ္လို့ ။ မင္းကြာ... သြား.. သြား.. ငါစိတ္ထပ္မတိုခင္ ငါ့ေရွ ့ကအျမန္ထြက္သြား ။ ဟိုေကာင္ ငေဂါက္နဲ့ သူေတာင္းစားအ၀တ္ေတြ သြားရွာခ်ည္ ။”

ေမာင္ပြတ္ႏွင့္ ကိုေဂါက္လည္း ေဒါသထြက္ေနေသာ သူတို့ဆရာျကီးေရွ့မွ ေလဟုန္ဆီးသကဲ့သို့ အလ်င္အျမန္ ထြက္ခဲ့ျကေလသည္ ။ ၁၅မိနစ္ေလာက္ ဟိုနား ဒီနား သြားရွာျပီးေသာ ကံအားေလ်ာ္စြာ သူေတာင္းစားတသိုက္ကို ေတြ ့ေလသည္ ။ သူတို့တြင္ ပါေသာ အ၀တ္မ်ားကိုခြ်တ္ ၊ သူေတာင္းစားတသိုက္၏ အ၀တ္ေတြနဲ့လဲလို့ .... သူ ့ဆရာျကီးဆီ ျပန္လာခဲ့ျကေလသည္ ။

ထို့ေနာက္ စစ္ကိုင္းေတာင္ေျခ အ၀င္၀လမ္းကေလးတြင္ ခြက္ ၃လံုးေရွ့မွာခ်ခါ အလြန္ပိန္ေသာ သူေတာင္းစား ၂ေယာက္ ႏွင့္ သူေတာင္းစားျဖစ္ေသာ္ျငား ခပ္တင္းတင္းမ်က္ႏွာေပးရွိေသာ ေနာက္တေယာက္တို့ ေတာင္းရမ္းဖို့ ေနရာယူလိုက္ျကသည္ ။

...........................................................

အခန္း (၁၀)

စစ္ကိုင္းေတာင္။
ေရွာင္လင္ဘုန္းၾကီး ေ၀ါပုထု က်င္လည္က်က္စားရာ စစ္ကိုင္းေတာင္။
စစ္ကိုင္းေတာင္ ကား ျမန္မာ႕ သိုင္းေလာကတြင္ အထင္ကရ ျဖစ္သည္။ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းမ်ား ဤေနရာတြင္ ေတြ႔ဆံုၾက၊ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စမ်ား ဤေနရာတြင္ လာရွင္းၾက ေသြးေၾကြးမ်ား ဆပ္ၾက။ ရာဇ၀င္မ်ားစြာနွင္႕ ေ၀ါပုထု၏ ဘေလာ႕ဂ္ အဲေလ.. စစ္ကိုင္းေတာင္ေပတည္း။

ျမဴခိုးမ်ား တေ၀႕ေ၀႕ ၀ဲေနေသာ စစ္ကိုင္းေတာင္၏ တေနရာတြင္ ေ၀ါပုထု တစ္ေယာက္
ေခၚေတာတစ္ေထာင္ အတြင္းအား ကိုသံုး၍ ေတာင္တ၀ိုက္ကို လွမ္းအၾကည္႕ မသကၤာဖြယ္ရာ သူေတာင္းစား သံုးေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရေလသည္။

ျဗဳန္း ခနဲ သိန္းငွက္ႀကီး ၀ဲသလို အနားကို ေရာက္လာေသာ အရိပ္မဲမဲၾကီး ေၾကာင္႔ သူေတာင္းစား သံုးဦး လန္႕ဖ်တ္သြားၾကသည္။

“ေ၀ါမိေသာေဖာ”

ေမာင္ပြတ္က ခ်က္ခ်င္း လက္သီးဆုတ္ကာ ေခါင္းကေလးညြတ္ရင္း...

“အဟဲ သိုင္းေလာကရဲ႕ အထင္ကရ ေရွာင္လင္ ဘုန္းဘုန္း ေ၀ါပုထုမွတ္တယ္ခင္ည။”

“ေအး ဟုတ္တယ္ ။ ဘာလဲ မင္းတို႕က သူေတာင္းစားဂိုဏ္းကေပါ႕ေလ။ ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ၾကသလဲ။”

“ဟဲ အေနာ္တို႕ စီးပြားေရးခ်ဲ႕ခ်င္လို႕ လာေတာင္းတာပါ ။”

“ေဟ႕ ဒီနယ္ေျမကုိ ငါပိုင္တာကြ မင္းတို႕ ငါ႕ကို ခြင္႕မေတာင္းဘာမေတာင္းနဲ႕ ကဲ လွ်ာရွည္မေနနဲ႕ အားလံုးနာ မယ္သာမွတ္”

အေျခအေနမဟန္ပံုေပၚသည္႕အတြက္ ေနဘုန္းလတ္က ၀င္ထိန္းလိုက္ပါသည္...

“ဒီလိုပါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘုန္းဘုန္းပုထု ဆီမွာ တပည္႕ခံခ်င္လို႕ပါခင္ဗ်ာ။ မိန္းမႏိုင္နည္း သိုင္းေလး တစ္ကြက္ ႏွစ္ကြက္ေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ မစပါခင္ဗ်။”

“သိပ္ေနာက္က်သြားပါျပီ ကိုေနဘုန္းလတ္”

ေနဘုန္းလတ္ေနာက္လွည္႕ၾကည္႕လို္က္ေတာ႕ မမစေန ႏွင္႔ စပိုင္မယ္ေလးမ်ား...

“ဟင္းဟင္း ရွင္တို႕ ကၽြန္မတို႕ေနာက္ကို လိုက္ေနမွန္းသိလို႕ စစ္ကိုင္းေတာင္ကို မွ်ွားေခၚလိုက္တာေလ. ကဲ ဘယ္မလဲဖဲခ်ပ္”

ေနဘုန္းလတ္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္လိုက္သည္။

“ဟားဟား .. ဘာမွ အေၾကာင္လာရုိက္မေနနဲ႕ ဦးကေဒါင္းဆီက ရထားတဲ႕ က်ဳပ္တို႕လက္ထဲက ဖဲခ်ပ္က အတုၾကီးဗ်.. ခင္ဗ်ားတို႕ အဖြဲ႕က ဂ်စ္ဆိုတဲ႕ ေကာင္မေလးဆီမွာပဲ မဟုတ္လား။ အခုထုတ္လိုက္ စမ္းပါ။”

“ဟင္”

မေမွ်ာ္လင္႕ေသာစကားေၾကာင္႕ မမစေန ႏွင္႔ ဂ်စ္တုိ႕ အံ႔ၾသသြားသည္။

“မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မဆီမွာလည္း မဟုတ္ဘူး”... ဂ်စ္တေယာက္ နားမလည္နိုင္စြာ ျငင္းလိုက္သည္ ။

“ဒါ.. ဒါဆို ဖဲခ်ပ္က ဘယ္မွာလဲ။”

ေနဘုန္းလတ္၏ ေမးခြန္းတြင္ အားလံုး ပေဟဠိကိုယ္စီျဖင္႕ ျငိမ္သြားၾကသည္။

..........................................................

အခန္း (၁၁ က)

ထုိစဥ္ ေတာင္ေျခတေနရာ ၌...

“ေဟ႕ေကာင္ ရန္ေအာင္ ငါတို႕က ဘာေၾကာင္႕ ေနာက္က်ေနရတာလဲကြ.. ဟြန္႕ မက္ထရိုကလည္း ေႏွးလိုက္တာကြာ အခုမွ ေရာက္ေတာ႕တယ္။”

“တက္စ္လာရဲ႔ တုံးလိုက္တာ ရဲတို႕ စံုေထာက္တို႕ဆိုတာ အားလံုးရွင္းေလာက္မွ အခ်ိန္ကိုက္လာရ တယ္ဟ..”

ရန္ေအာင္က နာရီကို တစ္ခ်က္ၾကည္႕ရင္း.. “အင္း ငါတို႕ ေတာင္ေပၚေရာက္မွာနဲ႕ အေတာ္ေလာက္ပါေလ..”

အခန္း (၁၁ ခ)

ရန္ေအာင္တို့နွင့္ တဘက္ကမ္းမနီးမေ၀းမွလည္း လံုးလံုးလံုးလံုး ႏွင္႕အရာတစ္ခု တလိမ္႕လိမ္႕တက္လာသည္။ အျခားလူ ဟုတ္ရိုးလား။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ၾကီး ဦးကေဒါင္းေပတည္း။ ေသွ်ာင္တစ္လံုး လည္းဆံုးၿပီ မဒမ္ကေဒါင္းကလည္း ပူညံပူညံ ဖဲ၀ိုင္း ကိစၥကလည္း မရွင္းႏိုင္ႏွင္႕ ေလာကၾကီးကို စိတ္ကုန္လာေသာ ဦးကေဒါင္းသည္ ဘုန္းၾကီး၀တ္ကာ စစ္ကိုင္းေတာင္တြင္ အရုိးထုတ္ရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင္႕ လာခဲ႕ျခင္းျဖစ္သည္။

ဆူ့ညံဆူညံ ျဖင္႕ ေရွ႕နားမွ လူတသိုက္ေၾကာင္႕ ဘာမ်ားပါလိမ္႕ဟု သစ္ပင္အကြယ္က ေခ်ာင္းၾကည္႕ကာ နားစြင္႕ေနလုိက္သည္။

...............................................................

အခန္း (၁၂)

“ဖဲခ်ပ္က ဒီမွာပါ…”

အသံလာရာဘက္ဆီသို႕ အားလံုး ခ်ာခနဲ လွည္႕ၾကည္႕လိုက္ ၾကေလသည္။

ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ခပ္စုပ္စုပ္ ဦးထုပ္ခပ္ငုိက္ငိုက္ေဆာင္းထားေသာ လူတစ္ေယာက္။

“ဟင္.. ရွင္ဘယ္သူလဲ..” မမစေနက ေမးလိုက္ပါသည္။

ထိုလူက ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္လိုက္သည္။

“ဟင္ ေမာင္..”
အာေမဍိတ္ တစ္ခု ဂ်စ္ႏႈတ္ခမ္းကထြက္က်လာသည္။

“ေၾသာ္..ေဟာ္.. ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို မွတ္မိေသးတယ္ကိုး။ ကိုယ္႕အသည္းကို ရက္ရက္စက္စက္ ခြဲသြားတဲ႕ မုဆိုးတပိုင္း မိန္းမရုိင္းၾကီး ေဒၚဂ်စ္ဂ်စ္ရဲ႕ ။ ငါးစိမ္းျမင္ေတာ႕ ငါးကင္ပစ္တယ္ေပါ႕ေလ။ ေဟာဒီဖဲခ်ပ္က ခင္ဗ်ားရဲ႕ အခ်စ္သစ္ကေလး ေဆးရုံမပို႕ခံရခင္ လူေတြ ရွဳပ္ေနတုန္း ၊ အျမန္၀င္ပူးျပီး အတုနဲ႕ လာလဲထားခဲ႕တာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးပါခင္ဗ်။”

ေမာင္႕လက္ထဲတြင္ ၾကိဳးမ်ားတုပ္ေႏွာင္ခံထားကာ သတိလစ္ေနေသာ သူကေတာ႕ ကဗ်ာဆရာေလး ျဖစ္သည္။

“ဟင္ ေမာင္.. အဲ.. ရွင္..ရွင္ ဒီလိုမေျပာပါနဲ႕။ အဲဒီ ကဗ်ာဆရာနဲ႕ ခ်စ္နဲ႕က ဘာမွ မဆိုင္ဘူး။ သူ႕ကိုလည္း အခု လႊတ္လိုက္ပါ။”

“ခ်စ္ ကိုယ္႕ေနာက္ လိုက္ခဲ႕။ ဖဲခ်ပ္လည္း ျပန္ေပးမယ္။ ဒီေကာင္႕ကိုလည္း လႊတ္ေပးမယ္။ ဘယ္လိုလဲ။”

“ရွင္.. ရွင္ ဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႕။ ကၽြန္မတို႕ ဇာတ္လမ္းက ျပီးခဲ႕ျပီ။ မဆိုင္တဲ႕လူေတြကို အေႏွာင္႕အယွက္ မေပးပါနဲ႕။ အဲဒီ ဖဲခ်ပ္ကို အခုျပန္ေပးပါ။ သူ႕ကိုလည္း လႊတ္လိုက္ပါ။”

“ဟားဟား ဒီလို လုပ္လို႕ရမလား။ ဒါဆိုရင္ ကဗ်ာဆရာ ေသေပေတာ႕။ ကဲ..”

..................................................................

အခန္း (၁၃)

ထိုအခိုက္အတန့္ ဂ်စ္ ၏အေတြးမ်ားသည္ ဟိုးတခ်ိန္ လြန္ခဲ့ေသာ ၆ႏွစ္မွ ဇာတ္လမ္းဆီသို့ အမွတ္မထင္ တဒဂၤ လြင့္ေမ်ာသြားေလသည္ ။

လြန္ခဲ့ေသာ ၆ႏွစ္ေသာအခ်ိန္သည္ ဂ်စ္ အလုပ္၀င္စအခ်ိန္.. တနည္းအားျဖင့္ မမစေန၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ေျကာင့္ ဒီေလာကတြင္ စတင္လွဳပ္ရွားခဲ့ေသာအခ်ိန္ ။ စက္ကိရိယာမ်ားနွင့္ သိပ္မကြ်မ္းက်င္လွေသာ ဂ်စ္ကို မမက ေလးေထာင့္ဘူးေလးတခုေပး၍ ထိုဘူးေလးႏွင့္ ပတ္သက္တာမွန္သမွ် နားလည္တတ္ကြ်မ္းေအာင္ ေလ့က်င့္ဟု အမိန့္ေပးေသာအခါ ၊ ေန့နွင့္ညမျခား အပတကုတ္ သင္ယူရပါေတာ့သည္ ။ Motherboard, harddisk, RAM စေသာ အေျခခံအခ်က္တခ်ိဳ့ကို တတ္ေျမာက္ျပီး ထိုေလးေထာင့္ဘူးေလးကို ဟိုကလိ ဒီကလိ ကလိျခင္းမ်ားလာေသာအခါ ေလးေထာင့္ဘူးေလး ဆႏၶျပခါ ၊ သူ ့ကိုေနာက္ထပ္ ကလိခြင့္ မီးစိမ္းမျပေတာ့ပဲ ျငိမ္သက္သြားပါေတာ့သည္ ။

ထိုအခါ ျကံရာမရ ဂ်စ္မွာ အျကံကုန္ဂဠဳန္ဆားခ်က္ဟု ဆိုရိုးရွိေသာ္လည္း ဆားမခ်က္နိုင္ပဲ ၊ လွည္းတန္းမွ ဆိုင္ေလးတဆိုင္သို့ ဦးတည္ခဲ့သည္ ။ ဆိုင္နာမည္က “ေလးေထာင့္ဘူးမ်ားႏွင့္ ဒတ္ဘယ္ေမာင္”.... ။

“ဒင္း.. ေဒါင္...” ဆိုင္ထဲ ၀င္၀င္ျခင္း လူ၀င္လာမွန္းသိေအာင္ထားေသာ ကိရိယာေလးမွ အသံျပဳလိုက္ေသာအခါ ၊ ဆိုင္အတြင္းဘက္တြင္ မတ္တတ္ရပ္ေနေသာ လူတေယာက္က ဂ်စ္ကို ျကည့္လိုက္ျပီး...

“ေျသာ္... လာပါခင္ဗ်ာ ။ ေလးေထာင့္ဘူးနဲ့ ပတ္သက္တာ ဘာအကူအညီေပးရပါမလဲ ။”

ထိုလူကို ဂ်စ္ တခ်က္ျကည့္လိုက္သည္ ... ေယာက္်ားပီသေသာ ေမးရိုးက် မ်က္ႏွာမွာ မဟာႏွဖူးဆိုတာမိ်ဳး ႏွဖူးခပ္ျမင့္ျမင့္ရွိသည္ ။ ဆံပင္ကအေတာ္တိုျပီး အသားခပ္ညိဳညိဳျဖစ္သည္ ။ ခ်ံဳျကည့္လိုက္လွ်င္ ျပံဳးမေယာင္ မ်က္ႏွာႏွင့္ တည္ျကည္ေသာ ဥပဒိရုပ္ႏွင့္ အားကစားလိုက္စားေသာ က်စ္လစ္သည့္ ကိုယ္ခႏၶာရွိသည္ ။

“ဟို.. ကြ်န္မရဲ့ ေလးေထာင့္ဘူးေလး မီးစိမ္းမျပေတာ့လို့ပါ ။ ဒီေလးေထာင့္ဘူးေလး ျပန္ေကာင္းဖို့ အရမ္းအေရးျကီးပါတယ္ ။ ခုခ်က္ခ်င္း ေရွ့မွာ ျပင္ေပးနိုင္မလား”

“ဟုတ္ကဲ့... ကြ်န္ေတာ္ ျကိုးစားျကည့္လိုက္ပါဦးမယ္” ဟုဆိုခါ ထိုလူသည္ ေလးေထာင့္ဘူးေလးထဲမွ ပစၥည္းမ်ားကို ဆြဲထုတ္ျပီး ဟိုစမ္း ဒီစမ္းလုပ္ေလေတာ့သည္ ။ ၁၅မိနစ္ေလာက္ျကာေတာ့ ေလးေထာင့္ဘူးေလးထဲမွ အတံုးေလးတစ္တံုးကိုထိုးျပျပီး...

“အဲဒီ ပါ၀ါဆပ္ပလိုင္း ထိသြားလို့ မီးမလင္းေတာ့တာေလ ။ အခု ကြ်န္ေတာ္ ေျပာင္းေပးလိုက္မယ္” ဆိုျပီး အတံုးေလးကို လဲထည့္ျပီး အားလံုးေနရာတက်ျပန္ထည့္ အဖံုးပိတ္ ေလးေထာင့္ဘူးေလး ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ၊ မီးစိမ္းေလး လင္းလာပါေတာ့သည္ ။

ဂ်စ္လည္း ၀မ္းသာအားရႏွင့္.. “ဟာ ၀မ္းသာလိုက္တာ ။ ဘယ္ေလာက္က်လဲဟင္”

“၁၅၀၀ ပါ”

“ရွင္.. ဘာလူပါး၀တာလဲ” ေဒါသသံေလးနဲ့ ဂ်စ္က ေဟာက္ထည့္လိုက္သည္ ။

“ခင္ဗ်ာ... ကြ်န္ေတာ္ေျပာတဲ့ေစ်း မ်ားလို့လား.. ဒါဆို မိတ္ျဖစ္ ေဆြျဖစ္ ၁၄၀၀ ပဲ ထားပါ ။ ဒီပါ၀ါဆပ္ပလိုင္းက အျပင္မွာ ၀ယ္ရင္ ေစ်းျကီးလို့ပါ”

ထိုလူ ေသခ်ာရွင္းျပေတာ့မွ ကိုယ့္အေတြးနွင့္ကိုယ္ တလြဲထင္မိေသာ ဂ်စ္တေယာက္ ရွက္ေသြးျဖာသြားခဲ့သည္ ။

ထုိညတြင္ ဂ်စ္ အိပ္မေျပာခဲ့သလို ဒတ္ဘယ္ေမာင္ဟုအမည္ရွိေသာ ထိုလူလည္း မ်က္စိေျကာင္ေနခဲ့သည္ ။

အဲလိုနဲ့ ေလးေထာင့္ဘူးေလးပ်က္တိုင္း ဒတ္ဘယ္ေမာင္ဆီသြားတတ္သလို ၊ ဒတ္ဘယ္ေမာင္ကလည္း ဂ်စ္၏ ေလးေထာင့္ဘူးေလး ပ်က္မည့္ေန့ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတတ္သည္ ။ မျကာခင္ ဒတ္ဘယ္ေမာင္ ႏွင့္ ဂ်စ္တုိ့သည္လည္း ေမာင္ ႏွင့္ ခ်စ္ အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းခဲ့ေလေတာ့သည္ ။ ဂ်စ္သည္ အခ်စ္စိတ္ေျကာင့္ မမစေနမသိေအာင္ သူမ စပိုင္မယ္ေလးမ်ားဂိုဏ္း၀င္ ျဖစ္ေျကာင္း ဒတ္ဘယ္ေမာင္ကို ဖြင့္ေျပာျပခဲ့သည္ ။ အရာရာတြင္ နားလည္မွဳေပးတတ္ေသာ ၊ ေလးေထာင့္ဘူးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ဂ်စ္အထင္ျကီးေလာက္ေအာင္ ကြ်မ္းက်င္ေသာ ဒတ္ဘယ္ေမာင္ ႏွင့္ ဂ်စ္တို့ဇာတ္လမ္းဟာ ပန္းခင္းလမ္းကဲ့သို့ ရွိေနခဲ့သည္ ။

သုိ့ေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ပဲ နားလည္နိုင္တဲ့ ဒတ္ဘယ္ေမာင္ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ၊ ေယာက္်ားသားမ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းခါ အေမွာင္ထုထဲ ရုန္းကန္ေနရေသာ စပိုင္မေလး ဂ်စ္ကို ဂရုနာေဒါေသာ အခ်စ္ေဇာေတြတက္ျပီး စိတ္ပူရာမွ နားလည္မွဳေတြကြဲလြဲလို့ မတတ္သာတဲ့အဆံုး ဂ်စ္ သူနဲ့ လမ္းခြဲခဲ့ရပါေတာ့သည္ ။

......................................................................

အခန္း (၁၄)

“ဖုန္း.. ဒိုင္း” ဆိုေသာအသံႏွင့္အတူ ဂ်စ္၏အေတြးမ်ားလည္း အတိတ္မွ ပစၥဳပၸန္သို့ ရုတ္ခ်ည္းျပန္ဆြဲေခၚခံလုိက္ရသည္ ။

ထိုစဥ္
တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ ကာ သစ္ပင္ေနာက္ကြယ္က ထြက္လာသူက ဦးကေဒါင္းေပတည္း ။
ေမာင္္ ေခါင္းတြင္ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီကာ လဲက်သြားသည္။ သို့ေပမယ့္ ဦးကေဒါင္းကိုင္ထားေသာ တုတ္တြင္ ေသြးတစက္မွမရွိ ။ စစ္ကိုင္းေတာင္၏ ေလျပင္းတခ်က္အတိုက္ ေအာက္သို့က်ိဳးက်သြားေသာ သစ္အိုကိုင္းၾကီးတစ္ေခ်ာင္းတြင္ကား ေမာင္ ၏ ေသြးတို့ ေပက်ံေနေလသည္ ။

ကဗ်ာဆရာေလးကို စပိုင္မေလးမ်ားက ကပ်ာကယာ ၾကိဳးျဖည္ေပးလိုက္ၾကပါသည္။

“ေမာင္.. ေမာင္.. ေမာင္ မေနရေတာ႕ဘူး.. ေသရေတာ႕မယ္.. ခ်စ္ရယ္”

“ေၾသာ္ ေမာင္.. ေမာင္ ရယ္ အဟင္႕အဟင္႕”

ဂ်စ္တစ္ေယာက္ မ်က္ရည္မထိမ္းႏိုင္ပါ။ ကြဲခဲ့ျကတယ္ဆိုေပမယ့္ မေမ့နိုင္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူတေယာက္.. ခုေတာ့ ။

“လူသာေသသြားမယ္.. ခ်စ္အတြက္ အခ်စ္ေတြ မေသဘူးကြယ္” ဟုေျပာျပီး ဒတ္ဘယ္ေမာင္တေယာက္ ေလာကႀကီးကို ေက်ာခုိင္း သြား ပါ ေလေတာ႕ သည္ ။

...........................................................

အခန္း (၁၅)

“၀ူးထြား ဟားဟား”

တိတ္ဆိတ္မႈကို ျဖိဳခြင္းလိုက္သူကေတာ႕ ေရွာင္လင္ဘုန္းၾကီးေ၀ါပုထု။

“ဟားဟား စားရကံႀကံဳလို႕ ေမးစိပ်ားတုပ္.. အဲေလ မုတ္ဆိတ္ပ်ားစြဲဆိုတာေပါ႕.. ဟိုကေလးမ.. ညည္းလက္ထဲက ဖဲခ်ပ္ကို ဒီကိုေပးလိုက္စမ္း..”

“ဟင္ ေရွာင္လင္ဘုန္းဘုန္းနဲ႕ ဖဲခ်ပ္နဲ႕ ဘာဆိုင္လို႕လဲ.”

“ဟင္း ဟင္း ဟင္း၊ ဆိုင္တာေပါ႕။ ေ၀ါပုထု ေ၀ါပုထု၊ ရွင္က စိတ္မေလွ်ာ႕ေသးပါလား။”
ထိုစဥ္ ရယ္သံႏွင္႕အတူ ထပ္မံေရာက္ရွိလာသူက အင္မတန္ေခ်ာေမာလွပေသာ အဆင္းပိုင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္။
ေအာ္ေမ႕ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ သီလရွင္ ဆရာေလး ေမဓါ၀ီ။

အားလံုး အံၾသ သြားၾကသည္။ အလြန္ နာမည္ႀကီးလွေသာ ဆရာေလး ေမဓါ၀ီသည္ ျမန္မာ ဘေလာ႕ဂါ သိုင္းေလာကသား မ်ားႏွင္႕ အဆက္အဆံမလုပ္ ဆက္သြယ္ေရးကိရိယာ (ေခၚ) စီေဘာက္စ္လည္း မတပ္ႏွင္႕ စစ္ကိုင္းေတာင္ရွိ သူမ၏ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္ မွာ သီးသီးသန္႔သန္႕ ေနလာခဲ႕တာ ၾကာခဲ႕ၿပီတည္း။ အခု ဆရာေလး ေမဓါ၀ီ ထြက္လာခဲ႕ေလၿပီ။

မမစေနက ပန္ဒိုေရမြန္ကို တိုးတိုးေျပာလိုက္သည္။
“၀၀၉ ေရ.. ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းေတာ႕ ေတြ႕ၿပီ။ ေ၀ါပုထု က တခ်ိန္က ဆရာေလး ေမဓါ၀ီကို မရလို႕ ဘုန္းၾကီး၀တ္သြားတာေပါ႕။”

ဆရာေလး ေမဓါ၀ီက ဂ်စ္ ဘက္သို႕ လွည္႕လိုက္သည္။
“သမီးငယ္ သမီးလက္ထဲက ဖဲခ်ပ္ကို ဆရာေလးကို ေပး။”

ဂ်စ္က မမစေနကို တစ္ခ်က္လွည္႕ၾကည္႕ေတာ႕ မမစေနက ေခါင္းကို အသာဆတ္ျပလိုက္ေလသည္။

ေမဓါ၀ီက
“ကဲ ကၽြန္မကို ရွင္ႏိုင္ရင္ေတာ႕ အဲဒီဖဲခ်ပ္ကို ယူသြားေပေတာ႕”

“ေကာင္းၿပီေလ။” ေ၀ါပုထုကလည္း အားက်မခံ ျပန္ေျပာလိုက္သည္ ။

ထို့ေနာက္ အတြင္းအားမ်ား စုစည္းလိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္ကို ပိုက္ကာ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး လုပ္လိုက္ပါသည္။

“ဟာ.. ဒါ ေဂၚမစြံ သမာဓိပိုး ဆိုတဲ႕႔သိုင္းကြက္ပဲ။ ဒါ အင္မတန္ အစြမ္းထက္တဲ႔ သိုင္းပဲ။”
ေနဘုန္းလတ္ က ေရရြတ္လိုက္ပါသည္။

အနီးရွိလူမ်ား အားလံုး ရွဲခနဲ ေဘးကို ဖယ္သြားၾကသည္။

ဆရာေလး ေမဓါ၀ီက မဲ႕ၿပံဳးတစ္ခ်က္ ဟင္႔ခနဲ ၿပံဳးလိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က ခါးေထာက္ကာ က်န္လက္တစ္ဖက္ကို လက္ဖ၀ါးျဖန္႕ကာ ေထာင္လိုက္သည္။

“ဟိုက္ .. ဒါက မိန္းမတို႕ အိန္ဒေရ ေရႊေပးလို႕မရ ဆိုတဲ႕ နာမည္ၾကီး သိုင္းပဲ။ ဒီပံုဆိုရင္ ေ၀ါပုထုေတာ႕ မလြယ္ဘူး။”
မမစေနက မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါသည္။

အဆင္႔ျမင္႕႔ အတြင္းအားမ်ားသံုးကာ တိုက္ခုိက္ေနသျဖင္႕ ေလသံမ်ား တ၀ွီး၀ွီးျမည္ေနပါသည္။ ကြမ္းတယာ ညက္ခန္႕ ၾကာသည္အထိ အေျဖမေပၚပဲ ျဖစ္ေနသည္။

ေနာက္ဆံုး ေ၀ါပုထုက သူ႕လက္စြဲေတာ္ ေတာင္ေ၀ွးကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။

“ဟာ သူ႕ရဲ႕ မိန္းမႏိုင္နည္း ထဲက ေနာက္ဆံုး သိုင္းကြက္ ေယာကၤ်ားေကာင္းေမာင္းမတစ္ေထာင္ ဆိုတာထင္တယ္။ ဒါဆိုရင္ ဆရာေလး ေမဓါ၀ီေတာ႕ နာျပီပဲ။ ”
ေနဘုန္းလတ္က လႊတ္ခနဲ ေျပာလိုက္ပါသည္။

ဆရာေလးက ေက်ာမွာ လြယ္ထားေသာ ဓါးရွည္ကို ျဖဳတ္လိုက္ပါသည္။
“ကဲ ဒီလို ဆိုရင္ေတာ႕ ကၽြန္မရဲ႕ ရည္းစားတစ္ေထာင္ လင္ေကာင္တစ္ေယာက္ သိုင္းကြက္ကိုလည္း စမ္းၾကည္႕လိုက္ပါဦးေလ။”

ခၽြင္ ခ်လြင္ ထန္ထန္ ..
ေတာင္ေ၀ွးႏွင္႕ ဓါး ရိုက္ခတ္သံမ်ားက ဆူညံေနပါသည္။ ထမင္းအိုး တစ္လံုးခ်က္ခန္႕ အၾကာတြင္

ဖုန္း… အင္႕
ေ၀ါပုထုတစ္ေယာက္ လြင္႕စင္က်သြားသည္။
ဟာ ေ၀ါပုထုေတာ႕ အတြင္းဒဏ္ရာ အၾကီးအက်ယ္ ရသြားၿပီ။ ေနဘုန္းလတ္တို႕ အဖြဲ႕ မ်က္ႏွာပ်က္သြားၾကပါသည္။

“ေဟ႔ အားလံုးမလႈပ္နဲ႕ မင္းတို႕ကို ၀ိုင္းေတြက ရဲထားၿပီ”.. စီအိုင္ဒီမွ ၿမိဳင္ရာဇာ ရန္ေအာင္တို႕ ေရာက္လာၾကပါသည္။

..............................................................

အခန္း (၁၆)

ေအာ္ေျပာရင္း ျမိဳင္ရာဇာရန္ေအာင္ႏွင့္ တက္စလာတို႔ေျပးတက္သြားရာ ရန္ေအာင္မွာ ခလုတ္တိုက္လဲ၍ ေခြးေခ်းပံုေပၚမ်က္ႏွာအပ္ကာ ေမွာက္လဲေလေတာ့သည္။ တက္စလာကလည္း ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ျဖင့္ လဲေနေသာရန္ေအာင္ကို အားပါးတရ တက္နင္းရင္း ေမဓါဝီတို႔လူစုထံ ေျပးေလသည္။

“ တက္တက္ ... မင္းတို႔ေရွ႕မွာေရာက္ေနျပီ ... မင္းတို႔လက္ေတြေလထဲကိုေျမွာက္ထားလိုက္ ”

ျမိဳင္ရာဇာရန္ေအာင္ကလည္း ေခြးေခ်းေတြမသုတ္အားပဲ အမီွလိုက္လာေလသည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအေနက ရုတ္ျခည္း ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ေနဘုန္းလတ္က ပုဆိုးၾကားမွ လက္နက္ပုန္း ၂ ခုကိုထုတ္၍ ေျမေပၚေပါက္ခြဲလိုက္ရာ ၾကီးမားေသာ မီးခိုးလံုးၾကီးျဖစ္လာျပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို မျမင္ရေတာ့ေပ။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ေနဘုန္းလတ္၊ ေမာင္ပြတ္ႏွင့္ကိုေဂါက္တို႔က ေဝါပုထုကို မႏိုင္မနင္းေပြ႔ရင္း ေဆာ္ေတြ႔မေရွာင္ခုန္နည္းျဖင့္ လြတ္ေျမာက္ရာသို႔ ခုန္ထြက္ေျပးေလသည္။ မဲမဲျမင္ရာပစ္လိုက္ေသာ တက္စလာ၏က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္မွာ ဒဏ္ရာရေဝါပုထု၏ ညာဘက္နံရိုးအနီး ေသြးလႊတ္ေၾကာသံုးေၾကာအနက္မွ ဒုတိယအေၾကာ၏ အေနာက္ဘက္ ၀.၀၀၂ မီလီမီတာကို ထိရံုေလးသာရွပ္ထိသြားေလသည္။

“ဆရာေဝါပုထု ... စိတ္ကိုတင္းထားပါ။ ဆရာေတာ့္ အတြင္းခံအရာကို ကၽြန္ေတာ္ေဖ်ာက္ေပးမယ္ ”
“ ဆရာ ... အတြင္းဒဏ္ရာပါ ”
“ ေအး... မွားသြားလို႔ ”
“မရဘူး ေနဘုန္းလတ္၊ မရဘူး။ ေမဓါဝီအေၾကာင္းငါသိတယ္။ ငါ့ဒဏ္ရာမေသးဘူး ။ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔အလိုရိွတဲ့ ဖဲခ်ပ္ရေအာင္ ငါလမ္းညႊန္ခဲ့မယ္။ ဒီလို... ဟတ္.. ဟတ္.. ”

စကားမဆံုးခင္ ဒုတိယအေၾကာတြင္ ထိသြားေသာ က်ည္ဆံေၾကာင့္ ေဝါပုထုေမ့ေျမာသြားေလသည္ ။ ေနဘုန္းလတ္တို့လည္း ေရွာင္လင္ဘုန္းၾကီး ေ၀ါပုထု၏ မေျပာလိုက္ရေသာ စကားတခြန္းကို အားမလိုအားမရ .. မႈိင္ေတြခ်ကာ ထိုင္ေနၾကစဥ္...

“ေဟ႕ ေနဘုန္းလတ္တို႕ အဖြဲ႕ … ”

ျမိဳင္ရာဇာရန္ေအာင္၏ေအာ္သံက က်ားဟိန္းသံကဲ့သို့ ထြက္ေပၚလာျပီးခ်က္ခ်င္း ေနဘုန္းလတ္တို့အဖြဲ့နားသို့ ရန္ေအာင္ ၊ တက္စ္လာ ႏွင့္ ဇင္ကိုလတ္တို့ ေသနတ္မ်ားခ်ိန္၍ ၀ိုင္းရံလိုက္သည္ ။

“ေနဘုန္းလတ္.. မင္းကို ငါရွာေနတာ ၾကာျပီ ။ မင္းတို့အဖြဲ ့ကို ပြဲစားႀကီး ကေလးျပန္ခ်ီ အလကားေဘာ္ဒါ ဘြဲရ ဦးခ်စ္ဆန္း ကို ရက္ရက္စက္စက္ ဒဏ္ရာမေပၚေအာင္ ကလိထိုးၿပီး၊ မေသမခ်င္း သားေရကြင္းနဲ့ ေနာက္ေစ့ကို ပစ္ျပီး သတ္ထားတဲ့ အမႈအတြက္ ဖမ္းမယ္ ။”

“အိုး.. ေနပါဦး ကိုၾကီးရန္ေအာင္ ။ ကြ်န္ေတာ္ရွင္းျပပါရေစဦး ။ ေနာက္စိကို သေရကြင္းနဲ႕အပစ္ခံရၿပီး ကလိထိုးခံရလုိ႕ေသသြားတဲ့ ပြဲစားၾကီးကေလးျပန္ခ်ီအလကားေဘာ္ဒါဘဲြ႕ရ ဦးခ်စ္ဆန္း ရဲ႕ တိတ္တိတ္ပုန္း ဘာလိုလို ညာလုိလုိ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ သူက အေသအခ်ာကိုေတြ႕ၿပီး ဂဃနဏကိုေမးၿပီး စစ္ေဆးၿပီးသြားၿပီေလ (ႏွစ္ကိုၾကား)။ ေကာင္မေလးက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့...

`အဲဒီ့ေန႕မွာ မီးနဲ႕ ဦးက သေရကြင္းပစ္ေၾကး အံစာေခါက္ေနၾကတာ ၊ အဲဒါ ဦးခ်ည္းပဲရႈံးေနလို႕ သမီးက ဦးရဲ႕ ေနာက္စိကို သားေရကြင္းေတြနဲ႕ပစ္ထားတာ၊ ေနာက္ ခဏေနေတာ့ ဦးကေခါင္းေတြနာလာၿပီဆိုတာနဲ႕ ကလိထိုးေၾကးေျပာင္းေဆာ့ၾကတာ …။ အဲဒါလည္း ဦးကပဲရႈံးေနလို႕ သမီးကလိထိုးရင္းထိုးရင္းနဲ႕ ဦးကၿပံဳးၿပံဳးႀကီးလဲက်သြားတာနဲ႕ သမီးလဲ လန္႕ၿပီးထြက္ေျပးလာခဲ့တာပါပဲ အစ္ကိုရယ္ ` တဲ့။

တကယ္တမ္းက … အဲဒါ … အဲဒါ … ဖုတ္တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ လူႀကီးလူေကာင္းႀကီး ေသာင္းက်န္းတာပါ ကိုၾကီးရန္ေအာင္ ရယ္” ဟု အားမတန္မာန္ေလွ်ာ့ကာ ေနဘုန္းလတ္က ပ်ာပ်ာသလဲ ရွင္းခ်က္ထုတ္ေလသည္ ။

“အင္း.. ငါတို့ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တာနဲ့ မင္းေျပာတဲ့ ဦးခ်စ္ဆန္းရဲ့ တိတ္တိတ္ပုန္းေလးကို ေခၚလာျပနိုင္မယ္ဆိုရင္ မင္းဒီအမႈက လႊတ္ျပီ ။”

“ရန္ေအာင္.. ရန္ေအာင္... က်န္တဲ့သူေတြ ဘယ္မွာလဲ ။”

တက္စ္လာ၏ အလန့္တၾကားထေအာ္လိုက္သံေၾကာင့္ ရန္ေအာင္ ႏွင့္ ဇင္ကိုလတ္တို့လည္း ေဘးဘီ၀ဲရာ အျမန္ၾကည့္လိုက္ရာ... သူတို့ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ကိုက္တစ္ရာေလာက္တြင္...

ေအာ္ေမ႕ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ သီလရွင္ ဆရာေလး ေမဓါ၀ီ ၏လက္ထဲမွာ အရာတခုကို မမစေန ႏွင့္ စပိုင္မေလးမ်ား ၊ ဦးကေဒါင္း သဲၾကီးမဲၾကီး ၾကည့္ေနၾကသည္ ။

“ဟိုက္.. ဖဲခ်ပ္ကြ” မ်က္စိလ်င္ေသာ တက္စ္လာက ေအာ္လိုက္ေသာအခါ သူတို့ သံုးေယာက္လံုး ထိုေနရာသို့ အေျပးေရာက္သြားသည္ ။ သို့ေသာ္ သူတို့ေနာက္က်သြားသည္ ။

ေမဓါ၀ီက ဖဲခ်ပ္ကို ဆတ္ခနဲ ႏွစ္ျခမ္း ျဖစ္ေအာင္ ခြာလိုက္သည္။ အထဲတြင္ ကြန္ျပဴတာျဖင္႕ ရုိက္ထားသည္မွာ

ေမာ္တကိန္း ေမာ္တက ေရွာ္တကစ္ ေခၚတကိုး ေသြာ္တကား ေမာ္တက ေက်ာ္တကိုး

ဘာအဓိပၸါယ္မွန္း မသိေသာ စာလံုးမ်ား ေပၚလာသည္။

“အဲဒါ မိန္းမႏိုင္နည္းရဲ႕ အဆံုးစြန္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ပဲ။ အဲဒါကို လိုခ်င္လို႕ အားလံုးလိုက္ေနၾကတာသိလား။” မမစေနဆိုသူက သူ ့စပိုင္မေလးမ်ားကို ရွင္းျပလိုက္သည္ ။

“အုိး.. ဒါေၾကာင့္ကိုး .. ဒါေပမယ္႕ အခုေတာ႕ ဒီကုဒ္ကို ဘယ္လို ေဖာ္မလဲ။” စပိုင္မေလးမ်ားလည္း ခုမွ ဇာတ္ရည္လည္ခါ သံျပိဳင္ေမးလိုက္ၾကသည္ ။

“မ်ားတို႕ ေဖာ္တတ္တာေပါ႕။ ခစ္ခစ္ အဲဒါ မ်ားတို႕ရဲ႕ ဘာသာစကားေလ။”
သန္႔ သန္႕ဇင္ေမာင္ႏွင္႕ မ်ိဳးမ်ိဳးေက်ာ္သြန္းတို႕ ျခံဳပုတ္ေနာက္ကြယ္မွ ထြက္လာၾကသည္။

“ဟဲ့ ပလုတ္တုတ္.. ေရွာက္သီးေဆးျပား ေရာင္းတဲ့သူေတြကလည္း ဒီေရာက္လာတယ္ ။ ညည္းတို့ ဘယ္လိုသိျပီး ဘယ္လိုလိုက္လာလဲ ေျပာစမ္း ။”
ျမိဳင္ရာဇာရန္ေအာင္မွ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္ ။

“မ်ားတို့လည္း တိုတိုရန္ကို ေမာင္ပြတ္နဲ့ ကိုေဂါက္အေၾကာင္းေျပာျပီး တိုတိုရန္ သူတို့ကို ဘာလို့အပူတျပင္းလိုက္ေနတာလဲလို့ မ်ားတို့လည္း သိခ်င္တာေပါ့ ။ သိတယ္မို့လား ။ မ်ားတို့က စပ္စုတတ္တယ္ေလ ။ အဲဒါနဲ့ ဒီကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လိုက္လာၾကတာ ။ ေတြ ့မွေတြ ့ပါ့မလားလို့ ရွာလိုက္ရတာ အဟီ ။ ခုေတာ့ မ်ားတို့က ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ေနျပီ ။”

“အဓိပၸါယ္ေျပာမွာသာ ေျပာစမ္းပါ ။ ရွာရွည္လိုက္တာ ။” ဇင္ကိုလတ္မွ ေဟာက္လိုက္သျဖင့္ သန့္သန့္ဇင္ေမာင္ ႏွင့္ မိ်ဳးမိ်ဳးေက်ာ္သြန္းတို့ မ်က္ႏွာေလးငယ္ျပီး အျမန္အေျဖေျပာလိုက္သည္...

“အဓိပၸါယ္က မိန္းမရွိခိုး သြားမက်ိဳး တဲ့”

“ဘာျဖစ္တယ္ ။ ငါ့မွာေတာ့ ဘာမ်ားလဲလို့ ။ စိတ္၀င္တစားနဲ့ ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ငါလုပ္ခဲ့သမွ်အတိုင္း မိန္းမရွိခိုး သြားမက်ိဳးတဲ့ ။ ဘယ္ေသာအခါမွ ဒီမိန္းမေတြကို နိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့အတူ ငါလည္း ဒီစစ္ကိုင္းေတာင္မွာပဲ လူေတြနဲ့ အေ၀းဆံုးမွာ အရိုးထုတ္ေတာ့မယ္ ။”
ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်လို့ ဦးကေဒါင္းလည္း တလွမ္းခ်င္းလွမ္းကာ ထိုေနရာမွ ထြက္ခြာသြားသည္ ။

“ဟူး ေတာ္ပါေသး ။ ဟိုေ၀ါပုထုဆိုတဲ့ေကာင္ ငါ့ကို နိုင္ေအာင္မ်ား လွ်ိဳ့၀ွက္နည္းပါသလားလို့ ။ ကဲ.. စိတ္ေအးသြားျပီ ။ ငါလည္းပဲ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္ျပန္မွ”
ဆရာေလး ေမဓါ၀ီကေတာ့ သက္ျပင္း တိတ္တခိုးခ်ျပီး ေတြးမိလ်က္ ၊ အတြင္းအားသံုး၍ ေလဟုန္စီးကာ ထိုေနရာမွ တမုဟုတ္ခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္ ။

ေနဘုန္းလတ္ႏွင့္ မမစေနတို့ကေတာ့ သူတို့လိုက္ခဲ့ေသာ စပိတ္တစ္ ဖဲတစ္ခ်ပ္၏ လွ်ိဳ့၀ွက္ခ်က္ကို ရွာေဖြေတြ ့ရွိလိုက္ေသာအခါ ၊ ဇာတ္လမ္းျပီးသြားျပီလားဟု မေရမရာ ေတြေ၀ကာ ေငါင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနၾကေလသည္ ။

ထိုအခိုက္..

“ေမာင္မင္း လူကေလး.. အားကိုးထိုက္ပါေပတယ္ ။ လူကေလးရဲ့ ေၾကးနန္းစာရရခ်င္း ေမာင္မင္းလူကေလးဆီ လိုက္လာတာပဲ”
ရုတ္တရက္အသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကရာ အင္စပတ္ေတာ္မင္းၾကီး ကလိုေစးထူးသည္ ျမိဳင္ရာဇာရန္ေအာင္အား ရႊမ္းရႊမ္းေ၀ေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ၾကက္သီးထခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျမင္ရေလသည္ ။

အင္စပတ္ေတာ္မင္းၾကီး ကလိုေစးထူး၏ အမိန့္အရ ေနဘုန္းလတ္တို့အဖြဲ့ ၊ မမစေနနွင့္ စပိုင္မေလးမ်ား ၊ သန္႔ သန္႕ဇင္ေမာင္ႏွင္႕ မ်ိဳးမ်ိဳးေက်ာ္သြန္းတို့ ရန္ကုန္ရွိ ရဲစခန္းသို့ လိုက္သြားၾကရေလသည္ ။ အားလံုး စစ္ေဆးေမးျမန္းျပီးေသာအခါ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ အားလံုးကို လႊတ္လိုက္ေလသည္ ။

ေမ့ေျမာသြားေသာ ေ၀ါပုထုမွာ အႏွစ္ႏွစ္ အလလ က်င့္ခဲ့ေသာ သူ၏အတြင္းအားစြမ္းပကားေၾကာင့္ ျပန္လည္သတိရလာခါ ၊ ရွပ္ထိထားေသာ ေသနတ္ဒဏ္ရာကို လက္ႏွင့္ဖိလို့ ေတာတြင္းသို့ ဒယိန္းဒယိုင္ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ ၀င္ေရာက္သြားေလသည္ ။

..........................................................................

ဇာတ္သိမ္းခန္း



သူမ..
အဲဒီ ဖိနပ္ကေလးနဲ႕ပဲ
သူ႕ ဘ၀ထဲကို ေခ်းနင္း၀င္ေရာက္ခဲ႕တာေပါ႕..
သူမ..
အဲဒီ ဖိနပ္ကေလးနဲ႕ပဲ
သူ ့လက္ကိုတြဲလို႕ အတူေလွ်ာက္ခဲ႕ၾကတာေပါ႕..
သူမ..
အဲဒီ ဖိနပ္ကေလးနဲ႕ပဲ
သူ ့ႏွလံုးသားကို တစစီ နင္းေျခပစ္ခဲ႕တာေပါ႕..
(ပန္ဒိုဖဲေ၀ ၏ ခံုဖိနပ္မွာ အစိမ္းေရာင္ ေခြးေခ်းဘတ္လတ္နဲ႕ ေကာင္မေလး မွ)


အင္းလ်ားကန္ေရျပင္က လိေမၼာ္ေရာင္ေနလံုးၾကီးကို တျဖည္းျဖည္း မ်ိဳခ်ေနသည္။ ကဗ်ာဆရာေလး႕ေရွ႕မွ လိေမၼာ္ေရာင္အရိပ္ကေလးက လိေမၼာ္ရည္ကို ပိုက္ကေလးျဖင္႕ မ်ိဳခ်ေနသည္။ သူက အဲဒီလိေမၼာ္ေရာင္ အရိပ္ကေလးကုိ မ်ိဳခ်လိုက္ခ်င္ေနသည္။

“ကဲ ဖဲကိစၥေတာ႕ ရွင္းသြားၿပီေနာ္.. အသည္း ကိစၥေတာ႕ ဘယ္လိုရွင္းမလဲ”
သူ ေနာက္ဆံုး အရဲစြန္႕ကာ ေျပာလိုက္သည္။

သူမက မခ်ိဳမခ်ဥ္ေလး ၿပံဳးလိုက္သည္။
“တို႕မွာ အသည္းႏွလံုးမွ မရွိပဲ”
“ခင္ဗ်ာ”
“ဟုတ္တယ္ေလ တို႕က အသည္းႏွလံုးရွိတဲ႕ လူသားမဟုတ္ဘူး”
“ကၽြန္ေတာ္႕ကို မလွည္႕စားပါနဲ႕ဗ်ာ”
“မလွည္႕စားပါဘူး ဒီမွာၾကည္႕”

သူမက စလင္းဘက္ထဲက ဓါးခၽြန္ပါးပါးကေလးကို ထုတ္လိုက္ၿပီး မေျပာမဆို သူမ၏လက္ဖ်ံရုိးကို ျဖတ္ဆို ခြဲခ်လိုက္သည္။ အနီေရာင္ အရည္မ်ား ရဲခနဲ ျဖာထြက္လာသည္။ သူမ တစ္ခ်က္မွ နာက်င္ဟန္မျပပါ။ ငါးလက္မခန္႕ ကြဲသြားေသာ အေရျပား၏ေအာက္၀ယ္.. စတီးေခ်ာင္းမ်ား ၀ါယာႀကိဳးမ်ား။

“ဟင္.. ဒါ.. ဒါဆို”
“ဟုတ္တယ္.. တို႕က စက္ရုပ္ပါ.. အသည္းႏွလံုးရွိခဲ႕ရင္ေတာင္မွ အဲဒါ စက္ရုပ္ အသည္းႏွလံုးပဲျဖစ္မယ္။”

သူ အံ႕ၾသလြန္းသျဖင္႕ စကားျပန္မေျပာႏိုင္။ တကယ္ေတာ႕ စက္ရုပ္ကို လိုသလို အသံုးျပဳေနေသာ ၂၂ ရာစု ဒီေခတ္ၾကီးမွာ မဆန္းလွ။ ဒါေပမယ္႕ သူမကိုေတာ႕ စက္ရုပ္ တစ္ရုပ္လို႕ ဘယ္ထင္မွတ္ခဲ႕မွာလဲ။

“ဒါဆို ယူနားလည္ပါျပီေနာ္ ။ တို႕သြားမယ္။”

ပါတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ အလွအပတို႕ အားလံုးပ်က္သုဥ္း ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ သူမထြက္ခြာသြားျပီ။

သူ ကန္ေရျပင္ကို အဓိပၸါယ္မဲ႕စြာ ေငးၾကည္႕ေနမိသည္။
ေနလံုးႀကီးက ကန္ေရျပင္ထဲကို စုန္းစုန္းျမဳပ္ ၀င္သြားခဲ႕ျပီျဖစ္သည္။
သူ ့ကမၻာငယ္လည္း ၿပိဳက်ခဲ႕ေလျပီေကာ။

........................................

(ေနာက္ဆက္တြဲ)

ကြဲသြားေသာ ဒါဏ္ရာ ေအာက္က ၀ါယာၾကိဳးမ်ားကို ကို ဟန္းဖုန္းကိရိယာထဲက ညြန္ၾကားမႈအတိုင္း စနစ္တက် ျပန္တတ္လိုက္သည္။ အထူးျပဳလုပ္ထားေသာ စပေရးေလးျဖင္႕ အေရျပားကို ျဖန္းလိုက္ျပီးသည္႕ အခါေတာ႕ အေရျပားက တသားတည္း ျပန္ျဖစ္သြားသလို တစစ္စစ္နာက်င္ေနမႈလည္း လံုး၀သက္သာသြားသည္။ ျပီးခဲ႕တဲ႕ ႏွစ္ႏွစ္က စစ္ဆင္ေရးမွာ ဒဏ္ရာ အၾကီးအက်ယ္ ရသြားေသာ လက္ကို ျပန္ကုေတာ႕ အထူးစီမံထားေသာ စတီးေခ်ာင္းမ်ားကိုပါ တစ္ခါတည္း ထည္႕လိုက္သည္ေလ။ သူ႕ကို ဂ်စ္ ညာခဲ႕ပါသလား။ ဟင္႕အင္း။ ဂ်စ္တို႕ရဲ႕ အသည္းႏွလံုးေတြဟာ တကယ္ကို စက္ရုပ္အသည္းႏွလံုးပဲျဖစ္သင္႔သည္။ ျဖစ္ရမည္ေလ။

ေ၀ါ…

အနားကိုေရာက္လာေသာ ဆိုင္ကယ္အသံေၾကာင္႕ ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ပန္ဒိုေရမြန္ႏွင္႕ ကြိကြိ.။

“ကဲ အေရးေတာ္ပံုေပၚလာျပီ ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္”
“ကိုယ္ အခုပဲ ဒဏ္ရာရ..”
“သိတယ္ သိတယ္ စခရင္မွာ ငါတို႕အားလံုးျမင္ေနရတယ္.. ကဲ တက္မွာသာ တက္စမ္းပါ. ထံုးစံအတိုင္း ေနာက္ႏွစ္မိနစ္ဆို အေကာင္းပကတိ ျဖစ္ျပီပဲ..”
“ဘယ္ကို..”
“ဒီတစ္ခါေတာ႕ အာဖဂန္ကို .. ဘိန္းကိစၥ.. ထံုးစံအတိုင္း အေရးေပၚ ခ်က္ခ်င္းေပါ႕ကြယ္.”

ေခါင္းကိုတစ္ခ်က္ခါလိုက္ေတာ႕ ခုနက အျဖစ္ေတြအားလံုးကို တဒဂၤေလာက္ ေမ႕သြားသလို ရွိသည္။ ဆိုင္ကယ္ေပၚကို တက္လိုက္သည္။ ပန္ဒိုေရမြန္က စက္ႏိႈးလိုက္သည္။

မိန္းကေလး သံုးေယာက္ကို တင္ေဆာင္ထားေသာ ဆိုင္ကယ္သည္ ေ၀ါခနဲ ထြက္သြားကာ မၾကာမီ ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါေတာ႕သည္။

(ၿပီးပါၿပီ)