အႏုပညာ အတတ္ပညာ

ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႕အတူ အႏုပညာနဲ႕ အတတ္ပညာ အေၾကာင္းကို ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အႏုပညာထဲမွာ အတတ္ပညာက ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာအထိ ေရာေႏွာေနသင့္သလဲ။ အတတ္ပညာသက္သက္က လူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ဘယ္ေလာက္ဖမ္းစားႏိုင္မလဲ။ အႏုပညာ အတတ္ပညာဆိုတဲ့ စကားေတြရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို ဘယ္လို ဖြင့္ဆိုရမလဲ။ ကိုယ္ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ကို သတိရသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲသည္စာကေတာ့ အေျဖတခုခုကို လွစ္ျပခဲ့တယ္ လို႕ ထင္မိပါတယ္။ အခုလို ခံစားၿပီး ျပန္ေရးခ် လိုက္တယ္။




-----
ဇာခန္းဆီးပါး ေနာက္ကြယ္က အရိပ္စြန္းစတစ္ခုဟာ ဘုရင့္စာဆိုငယ္အတြက္ လႈပ္ခတ္ေနခဲ့ဖူးတယ္။။ ႏွင္းဆီေရာင္ သန္းေနတဲ့ ႏူးညံ႕တဲ့ ေျခတစ္စံုဟာ ေျခလွမ္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္တိုင္း ေျခက်င္း၀တ္မွာ ဆင္ျမန္းထားတဲ့ ေရႊျခဴေလးေတြ ခ်လြင္ခ်လြင္နဲ႕ တြန္းတိုက္လို႕။ တဖန္ ဒါဟာ စာဆိုငယ္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံ စည္းခ်က္ အျဖစ္ ကူးေျပာင္းလို႕။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ နန္းရင္ျပင္ဟာ ေတာအုပ္စပ္စပ္က ပန္းရိုင္းတုိ႕ရဲ႕ ရနံ႕နဲ႕ သင္းပ်ံ႕သြားခဲ့မွာေပါ့။ တခ်ိဳ႕ဇာတ္လမ္းေတြဟာ ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ ဆြတ္ပ်ံ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ ႏွာေခါင္းခၽြန္ေကာက္ေကာက္ ပိုင္ရွင္ ကိုဧည့္သည္တစ္ေယာက္ နန္းရင္ျပင္ကို စကားလံုးေတြနဲ႕ သိမ္းပိုက္ဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ မတိုင္မီ အထိေပါ့။

နန္းရင္ျပင္ဟာ သတ္ကြင္းတခုအျဖစ္ ကူးေျပာင္းလာလိမ့္မယ္လို႕ ဘယ္သူက ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကမွာလဲ။ အဲဒီေန႕မွာေတာ့ ဘုရင္အပါအ၀င္ ပရိသတ္ဟာ အသစ္အဆန္းကို ငံ့လင့္ေနၾကတယ္။ ကိုဧည့္သည္ဟာလည္း အာသာငန္းငန္း ဆာေလာင္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားကို ၀တ္ရုံ ခမ္းခမ္းနားနားတစ္ခုနဲ႕ ဖံုးအုပ္ရင္း အသင့္ ေစာင့္ေနတယ္။ ျပိဳင္ပြဲရဲ႕ ဒုတိယေန႕ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ေလာင္းေၾကးထပ္ထားတဲ့ စစ္ပြဲတပြဲပါပဲ။

သိမ္ေမြ႕တဲ့ စာဆိုငယ္ရဲ႕ ပါးျပင္ဟာ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္လို ရွက္ေသြးျဖာ ေနတယ္။ သူက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ျဖည္းျဖည္းညင္သာ စရြတ္လိုက္ပါတယ္။ သူ႕အသံဟာ ႏူးညံ႕ တိုးလ်လြန္းတဲ့အတြက္ ပထမ တစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းမွာ ၾကားေတာင္မၾကားရပဲ တိမ္၀င္သြားတယ္။ သူရြတ္လိုက္တဲ့ ကဗ်ာဟာ ဘာနဲ႕တူသလဲ ဆိုေတာ့ ေတာအုပ္ထဲက ေလကို ထိုးခြဲထြက္လာတဲ့ ပုေလြသံေလးလိုပဲ။ အဲသည္ ဂီတသံဟာ ဘယ္ကေန ထြက္ေပၚလာသလဲ ဆိုတာကို မေ၀ခြဲႏိုင္ဘူး။ တခါတခါ ေတာင္ဘက္က တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလျပည္ရဲ႕ ႏွလံုးသည္းပြတ္မွာ….။ တခါတခါ ေတာင္ကုန္းထိပ္က လြင့္ေမ်ာေနတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြထဲမွာ…။ အဲဒီ ဂီတသံက အာရုံဦး ေနထြက္ခ်ိန္ရဲ႕ ေတြ႕ဆံုမိတ္ဆက္မႈေတြကို သယ္ေဆာင္လာသလို ဆည္းဆာ ေန၀င္ခ်ိန္ရဲ႕ လြမ္းေမာတမ္းတစရာေတြ ကို ေဖာ္က်ဴးေနသလိုလည္း ျဖစ္ေနတယ္။

အသံဟာ ေနရာတကာကေန ပ်ံ႕လြင့္ေနတယ္။ အရိပ္က်ေနတဲ့ လမ္းၾကားေလးေတြက.. အထီးက်န္ေနတဲ့ လမ္းမေတြက… ေကာင္းကင္ရဲ႕ အရည္ေပ်ာ္ဆင္းေနတဲ့ အျပာေရာင္ထုထဲက… ျမက္ခင္းေတြရဲ႕ စိုလက္ေနတဲ့ အစိမ္းေရာင္ေတြထဲက…။ ၾကားလိုက္ရတဲ့ လူေတြဟာ ကဗ်ာရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို တိတိက်က် ဘာရယ္လို႕ မေျပာႏုိုင္ဘူး။ တနည္းေျပာရရင္ သူတို႕ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲက ထြက္က်လာတဲ့ လိုအင္ဆႏၵေတြကို ေရရြတ္ျပဖို႕ စကားလံုးေတြကို ရွာမေတြ႕ႏိုင္ဘူး.။ မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္ႏွက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ ဘ၀ကို ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ေနရာကို ေခၚေဆာင္သြားပါေတာ့လို႕ ေသမင္းကိုပဲ တမ္းတမိေတာ့သလိုမ်ိဳး ခံစားေနၾကရေတာ့တယ္။

စာဆိုငယ္ ကိုယ္တိုင္ကေရာ..။ သူ႕ရဲ႕ ပရိသတ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ၿပိဳင္ပြဲကိုလည္း ေမ့ေနတယ္။ သူတစ္ေယာက္တည္း ေတြေတြ ရပ္ေနရင္းက သူ႕အေတြးေတြဟာ လႈပ္ခါေနလိုက္တာ ေႏြေလျပည္ရဲ႕ တိုက္ခတ္မႈကို ခံရတဲ့ သစ္ရြက္ေတြလိုပါပဲ။ သူက ထုိင္ခံုမွာ ျပန္ထုိင္လိုက္တယ္။ ပရိသတ္ကလည္း ရင္ထဲမွာ ေဖာ္မျပႏိုင္ေအာင္ ေရာေႏွာေထြျပားေနတဲ့ ၀မ္းနည္းမႈ ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူးမႈ ေတြနဲ႕အတူ လက္ခုတ္ၾသဘာ ေပးဖို႕ေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့ ၿငိမ္သက္ေနၾကေတာ့တယ္။

ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ပရိႆတ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ခင္မွာ ကိုဧည့္သည္ဟာ ခမ္းနားလွပတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြ နန္းရင္ျပင္ထဲကို ျဖန္႕ႀကဲခ်လိုက္တယ္။ ဒီမွာ… ခ်စ္သူဆိုတာ ဘာလဲ။ အခ်စ္ဆိုတာဘာပဲ။ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ ခ်စ္ရာဇ၀င္ ပံုျပင္ေတြကို သင္တို႕ၾကားဖူးပါစ။ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အနက္ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာဖူးပါစ။ စကားလံုးေတြကပဲ အားလံုးရဲ႕ စတင္ရာ ျဖစ္ေတာ့တယ္ ဆိုတာ သင္တို႕ သိပါစ။ အို .. ေျပာရရင္ေတာ့ စကားလံုးေတြသာလွ်င္ ဘုရားသခင္ ျဖစ္တယ္။

သူဟာ က်မ္းဂန္ေတြထဲက အကိုးအကားေတြကို ထည္ထည္၀ါ၀ါ သံုးခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စကားလံုးေတြဟာ ေကာင္းကင္ဘံုနဲ႕ ေျမႀကီးတို႕မွာ ရွိရွိသမွ် အရာေတြ အားလံုးရဲ႕ အထက္မွာ ရွိေၾကာင္း ေၾကြးေၾကာ္ ႀကံဳး၀ါးလိုက္တယ္။ ဒီမွာ.. စကားလံုးတို႕ထက္ ႀကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္တဲ့အရာ ဘာမ်ား ရွိေသးလို႕လဲ.. ဟင္..။

သူ႕ဟာ ရင္ဘတ္ေတြကို ဖြင့္ထားတယ္။ ဦးေခါင္းကို ေမာ့ထားတယ္။ သူ႕အသံဟာ ျခေသၤံ့တစ္ေကာင္လုိ ဟိန္းေဟာက္ေနတယ္။ ဆင္တေကာင္ရဲ႕ တိုက္ပြဲ၀င္ ဟစ္ေၾကြးသံမ်ိဳး တုန္ခါေနတယ္။

၀ံ႕ၾကြားစြာနဲ႕ ပတ္ပတ္လည္ကို သူၾကည့္လုိက္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ စိန္ေခၚမႈကို ဘယ္သူမွ အံတု မတုန္႕ျပန္ ႏိုင္ပါဘူးေလ။ သားေကာင္ကို တ၀ကိုက္ဖဲ့ ၀ါးမ်ိဳၿပီးသြားတဲ့ ျခေသၤ့တစ္ေကာင္လိုပဲ သူ႕ရဲ႕ ခံုေပၚမွာ ၿမိန္႕ၿမိန္႕ႀကီး ျပန္ထုိင္ခ်လိုက္တယ္။ အဲသည္ အခ်ိန္အထိကို သူ႕အသံဟာ နန္းရင္ျပင္ရဲ႕ နံရံေတြမွာ တိုင္လံုးႀကီးေတြမွာ တုန္ရီ ပဲ့တင္ထပ္ေနတုန္းပဲ။ ခမ္းနားေပစြ။ ႀကီးျမတ္ေပစြ။ ပရိသတ္ဟာ တုန္လႈပ္က်န္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ပညာရွင္မ်ားကေတာင္ အံ႕ခ်ီးမဆံုး ျဖစ္ၾကရတယ။္ လက္ခုတ္ၾသဘာသံေတြ ညံသြားတယ္။ ဘုရင္ကလည္း အံ႕ၾသျခင္းေတြနဲ႕ ပါးစပ္အေဟာင္းသား။

အို.. သည္လိုဆိုေတာ့လည္း စာဆိုငယ္ရဲ႕ ကဗ်ာမ်ိဳးဟာ အမ်ားသူငါေတာင္ စပ္မယ္ဆိုရင္ ဖြဲ႕သီႏိုင္ေသးတာပဲ။ ထူးျခားတဲ့ စကားလံုးဆိုတာလည္း ေ၀း။ ဘာမွ အဆင္တန္ဆာမပါ။ နားလည္လြယ္တယ္။ ရိုးလြန္းလွတယ္ေလ။ စာဆိုငယ္ ကဗ်ာရြတ္စဥ္က လူေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ စြဲၿငိသြားတဲ့ တစံုတရာကို ခမ္းနားတဲ့ စကားလံုးေတြက ေရလိႈင္းေတြလို အလံုးအရင္းနဲ႕ ၀ါးမ်ိဳ ဖံုးအုပ္သြားလိုက္ၾကတယ္။

သည္ခံစားမႈဟာ ဘုရင္ကိုလည္း ခၽြင္းခ်က္ ဘယ္ခ်န္ခဲ့ပါ့မလဲ။ ဘုရင္ဟာ သူ႕လက္စြဲ စာဆိုငယ္ကို အားမလိုအားမရနဲ႕ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲ ျပလိုက္တယ္။ တခုခု ထပ္ၿပီး စပ္ဆိုပါဦးေပါ့။ စာဆိုဟာ မ်က္လႊာခ်လို႕ မတုန္မလႈပ္ ေနပါတယ္။ ဘုရင္ရဲ႕ အားမရမႈဟာ ေဒါသအျဖစ္ ကူးေျပာင္းသြားတယ္။ သူဟာ စိတ္လိုက္မာန္ပါနဲ႕ ပလႅင္ေပၚကဆင္းၿပီး လည္မွာ ဆင္ျမန္းထားတဲ့ အဖိုးထုိက္ပုလဲကံုးကို ခၽြတ္ၿပီး ဧည့္သည္စာဆိုရွင္ရဲ႕ လည္ပင္းမွာခ်ိတ္ဆြဲလိုက္တယ္။ ေမာင္မင္း အႏိုင္ရပါေပတယ္။

နန္းရင္ျပင္ တခုလံုး ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ဆူညံသြားေတာ့တယ္။ ဦးရစ္ေခါင္းေပါင္းတို႕ ေ၀ွ႕ယမ္းသံ၊ လက္ေခါက္မႈတ္သံ၊ လက္ခုတ္ၾသဘာတီးသံ။ ေသာေသာရုတ္ရုတ္ တိုးေ၀ွ႕ၾက။ လက္ဆြဲလႈပ္ယမ္းၾက။ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈဟာ ယစ္မူးစရာ ေကာင္းလွ။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားတဲ့ စာဆိုငယ္ကို ဘယ္သူကမွ အာရုံထားၾကေတာ့ဟန္ မတူပါဘူးေလ။

အဲသည္ညဟာ လမိုက္ည ျဖစ္လို႕ေနျပန္တယ္။ ေကာင္းကင္အလင္းဟာ အေမွာင္ထုကို ထိုးခြဲၿပီး စာဆို႕အခန္းထဲက ျပတင္းေပါက္ကေလးကို ျဖတ္သန္း ေရာက္မလာႏိုင္တဲ့ ညမ်ိဳးေပါ့။ စာဆိုဟာ ၀တ္ရုံကို ခၽြတ္လိုက္တယ္။ သူအႏွစ္ႏွစ္အလလက ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြအားလံုးကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ၾကမ္းေပၚပံုခ်လိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕တေလဆိုရင္ ဟိုးအေစာပိုင္းကာလ ကေရးခဲ့တာမို႕ သူ႕အတြက္ ေမ့ေတာင္ ေမ့ေနၿပီေလ။ စာမ်က္ႏွာေတြကို ဟိုဟိုဒီဒီ လွန္ေလွာ ၾကည့္လိုက္တယ္။ အခုေတာ့လည္း သည္ကဗ်ာေတြဟာ အေသးအမႊားဆန္လြန္းေပစြ။ ရိုးစင္းလြန္းလွေပစြ။ ကာရန္ေတြကလည္း ကေလးဆန္လြန္းလွတယ္ ။

စာအုပ္ေတြကို တစ္အုပ္ၿပီး တစ္အုပ္ တစစီ ဆြဲဆုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘးက မီးဖိုထဲကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ ေလာင္ကၽြမ္းၾက.. ေလာင္ကၽြမ္းၾကေစေတာ့….။ ၿပီးေတာ့ သူဟာ ပ်ားရည္နဲ႕ ေရာေႏွာထားတဲ့ အဆိပ္တစ္ခြက္ကို ေသာက္ခ်လိုက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနပါေတာ့တယ္။

ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ရနံ႔တခု အခန္းထဲမွာ ထံုသင္းလာတယ္။ တစံုတေယာက္ရဲ႕ ေျခသံဖြဖြကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူမ်ားလဲ။ ရံေရြေတာ္ တစ္ဦးေပလား။ မ်က္လံုးကို ႀကိဳးစားဖြင့္ၾကည့္လုိက္တယ္။ သူဟာ အဆိပ္နဲ႕ ထံုထိုင္းလို႕ အာရုံေတြလည္း မႈန္၀ါးေနၿပီ။ အမ်ိဳးသမီး သ႑ာန္တစ္ခုကို မႈန္ပ်ပ် ျမင္လိုက္ရတယ္။ သူရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္မွာ အၿမဲ တန္ဖိုးထား သိမ္းဆည္းထားခဲ့တဲ့ အရာတခုဟာ သူ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အခ်ိိန္ပိုင္းကေလးမွာ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနေလတယ္။

… ကၽြန္မ.. ဘုရင့္သမီးေတာ္ပါ… စာဆို …

စာဆိုဟာ အားတင္းၿပီး ထထိုင္လိုက္ပါတယ္။ မင္းသမီးက သူ႕နားနားကို ကပ္ၿပီး တုိးတုိးေလး ေျပာလိုက္တယ္။

… ဘုရင္က မတရား ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ အခု ရွင့္ကို ေအာင္သရဖူ ဆင္ျမန္းေပးဖို႕ လာခဲ့တာပါ။ သည္ပြဲမွာ ရွင္ အႏိုင္ရပါတယ္ …

မင္းသမီးက သူ႕လည္မွာ ဆြဲထားတဲ့ ပန္းကံုးကို ျဖဳတ္ၿပီး စာဆိုငယ္ရဲ႕ ဦးေခါင္းမွာ ဆင္ျမန္းေပးလိုက္တယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာပဲ စာဆိုငယ္ဟာ အိပ္ရာေပၚကို အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက်သြားေတာ့တယ္။

(ရာဘင္ျဒာနတ္တဂိုး Rabindranath Tagore (1861-1941) ရဲ႕ THE VICTORY ကို ျပန္လည္ခံစားရသလို အက်ဥ္းခ်ဳံးၿပီး ခ်ေရးလိုက္ပါတယ္။ အျပည့္ ဘာသာျပန္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ အစီအစဥ္ မတိက်၊ အပိုေတြေရာ အလိုေတြပါ ပါပါတယ္။အႀကီးအက်ယ္ အမွားအယြင္း သို႕မဟုတ္ မူရင္းစာကို ပ်က္စီးေစျခင္း ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ အျပည့္အစံုကို ဖတ္ရန္ ဒီကို သြားပါ။)