ငါတို႕မေမ့ဘူး

http://www.thanlwin.com/

မိုးလိႈင္ည ၏ ကဗ်ာ သို႕

Expand..

Summary..

Black or White? We are the world!

Michael Jackson ရဲ႕ အႏုပညာေတြ ေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြကို ငယ္ငယ္ကတည္းက အၿမဲ ႏွစ္သက္ခဲ့ပါတယ္။ လူေတြမွာ အေမွာင္ဘက္ျခမ္း အလင္းဘက္ျခမ္း ရွိမယ္။ အမည္းဘက္ျခမ္း အျဖဴဘက္ျခမ္းရွိမယ္။ ခ်ိဳတဲ့ဘက္ ခါးတဲ့ဘက္ ရွိမယ္။ မိုက္ကယ္လ္ ရဲ႕ လင္းလက္တဲ့ အျဖဴေရာင္ဘက္ျခမ္းက ခ်ိဳျမတဲ့ အႏုပညာနဲ႕ လူသားဆန္မႈေတြဟာ အခုအခ်ိန္အထိ လူေတြရဲ႕ႏွလံုးသားကို လႈပ္ခတ္ေနဆဲပါ။ သူ ေကာင္းရာမြန္ရာ ေရာက္ပါေစ။

We are the world.


အဲဒီသီခ်င္း သြင္းခဲ့ပံုကို embedded code ေပးမထားဘူး။ ဒီမွာၾကည့္ပါ။
http://www.youtube.com/watch?v=J0IweJ0g39I



Black or White



Full version က embedded code ေပးမထားဘူး။ ဒီမွာၾကည့္ပါ။

http://www.youtube.com/watch?v=YVoJ6OO6lR4


(မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေနမေကာင္းျဖစ္လို႕ ပန္ဒိုရာတေယာက္ နားေနပါတယ္။ အင္တာနက္ အီးေမးလ္ ဂ်ီေတာ့ခ္ သိပ္မ၀င္ျဖစ္ပါ။ကြန္ျပဴတာကို ၾကာၾကာမၾကည့္ပါ။ ပို႕စ္အသစ္လည္း ေရးျဖစ္မွာ မဟုတ္ေသးပါ။)

Expand..

Summary..

ၿမိဳ႕ျပသူေလးနဲ႕ တညေန

ၿမိဳ႕ျပသူေလးနဲ႕ တညေန


ၿမိဳ႕ျပသူေလးရဲ႕
စကပ္တိုတိုု ေျခလွမ္းေတြၾကား
ညေနခင္းဟာ ပူစပ္ပူေလာင္ ျဖစ္ေနေသးခ်ိန္ေပါ့။

တျဖတ္ျဖတ္လူးေနတဲ့ ငါးတေကာင္ကို
မဆံ့မၿပဲ မ်ိဳခ်ၿပီး
ထြက္က်ေနတဲ့ ငါးအၿမီးကို
ဟန္မပ်က္ တက္နင္းထားတဲ့
ခပ္နပ္နပ္ ျခေသၤ့တေကာင္ရဲ႕ ရုပ္တုကို
အပ်င္းေျပ လွမ္းေငးျဖစ္ၾကတယ္။

သူက
ေနရာ မရလိုက္မွာကို စိုးတယ္
ေလွ်ာ့ေစ်း မရလိုက္မွာကို စုိးတယ္
သူ႕ကိုတက္နင္းမိသြားမွာကို စိုးတယ္
မစိုးလိုက္ရမွာကိုလည္း စိုးတယ္
အေရခြံခၽြတ္လဲထားတဲ့
ေျမြတေကာင္ရဲ႕ မလံုၿခံဳမႈမ်ိဳးနဲ႕။

ကိုယ္က
က်ားတေကာင္လို ဆာေလာင္ၿပီး
က်ားတေကာင္လို အထီးက်န္ေနတယ္
ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚက အစင္းအစင္းေတြကို
ကိုယ္တုိင္ကိုက္ျဖတ္၀ါးမ်ိဳခ်င္ေနတယ္
အၿမီးပုတ္သံေတြ သိမ္း၀ွက္ထားရတယ္။

သူက
ေဒါင္လိုက္မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြရဲ႕
ဖိႏွိပ္ျဖားေယာင္းမႈမွာ အသားက်လို႕
လြင္ျပင္က်ယ္ကို အာရုံမျဖန္႕တတ္္ခဲ့။

ကိုယ္က
ေရျပင္ညီမ်ဥ္းေတြရဲ႕ တေမွ်ာ္တေခၚကို
သက္ျပင္းခ် ရင္ေမာေနတုန္း
အထက္ကို ေမာ္မၾကည့္ႏိုင္ခဲ့။

ျမစ္အတုထဲက ေလအတုေတြဟာ
စိတ္ကူးအစစ္ ကုိယ္စီကို ျဖတ္တိုက္သြားမယ္
သူက
မလွမ္းမကမ္းက လူတန္းရွည္ကိုျမင္ေတာ့
လႈပ္လႈပ္ရြရြ စူးစမ္းခ်င္ေနတယ္
ကိုယ္ကေတာ့
ေနေရာင္လက္က်န္မွာ လက္လက္ခါေနတဲ့ လိႈင္းေတြကို
အမိအရ သြားဖမ္းခ်င္ေနတယ္။

သူက ပညာတတ္တယ္
သဘာ၀ သယံဇာတတို႕ရဲ႕
အနာဂတ္ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြအေၾကာင္း
ေျပာင္းေရႊ႕လာတဲ့ လူ႕အရင္းအျမစ္တို႕ရဲ႕
အျပန္အလွန္အေရးပါပံုအေၾကာင္း
စကားစျမည္ဆိုတယ္။

ကိုယ္က ယဥ္ေက်းတယ္
ဘာသာစကားတို႕ရဲ႕
ေရြ႕လ်ားတတ္တဲ့ ေဒသိယသံုးေတြအေၾကာင္း
ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္ စနစ္တခုရဲ႕
အားသာႏိုင္ခ်က္ေတြအေၾကာင္း
အေၾကာင္းေပါင္းသင့္ေအာင္ေဆြးေႏြးတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
အဲသည္ညေနခင္းကေတာ့
ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းပါပဲ
သူကလည္း ဘီယာတက်ိဳက္
ကိုယ္ကလည္း ပီဇာတကိုက္
အေရွ႕ေတာင္အာရွက လူမိုက္တစု အေၾကာင္းကိုေတာ့
စကားထဲ ထည့္မေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။



ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

19 June 2009

Expand..

Summary..

အသံမဲ့ေတးတစ္ပုဒ္

အခုရက္မွာ ဘာမွမေရးခ်င္လို႕ ဘာမွမေရးျဖစ္ဘူး။ တက္ဂ္ထားတာေတြကိုေတာ့ မၾကာခင္ ေရးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ မယ္။ ေလာကအလွ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလးကို ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါကလည္း ေရးၿပီးေတာ့မွ ဒီလိုအေၾကာင္းအရာေတြ ေရးျဖစ္တာ မ်ားေနၿပီလို႕ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ျမင္ၿပီး သိပ္စိတ္တိုင္းမက်သလိုျဖစ္သြားလို႕ပါ။ ခံစားမႈသက္သက္ျဖစ္ျဖစ္ တခုခုေတာ့ ေပးႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ ေႏွးေကြးေလးလံ ထံုထိုင္းေနတာေတြ ဂၽြန္လကုန္ေလာက္မွာ အလုပ္ေတြ နည္းနည္း အနည္က်သြားလို႕ စိတ္ၾကည္လင္လာရင္ ျပန္သြက္လက္လာမယ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ သည္းခံလက္စနဲ႕ ဆက္ၿပီး သည္းခံၾကပါဦး။

-------------------


အသံမဲ့ေတးတစ္ပုဒ္



“ ေမွ်ာ္သာေမွ်ာ္ ေပၚမလာသူရယ္ စိမ္းကား.. မခ်စ္လို႕မုန္းလို႕ ပုန္းေနလား ... ကိုယ့္သီခ်င္းသံေလးမ်ား ၾကားရင္..”

ေဟာ.. ၾကားရျပန္ၿပီ။ ျမန္မာသီခ်င္းသံ။ ေသေသခ်ာခ်ာ နားစိုက္ေထာင္ေတာ့ အသံက တိုးလ်သြားျပန္သလိုလို။ သူမရဲ႕ အိပ္ရာနံေဘးက ျပတင္းေပါက္ကေလးကေန ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အဲသည္တိုက္ခန္းရဲ႕ ေရခ်ိဳးခန္း အထက္ဖက္က တရုတ္ကတ္မွန္ေလးေတြကို တစြန္းတစ လွမ္းျမင္ေနရေလသည္။

အျပင္ဖြဲ႕စည္းပံုက အဂၤလိပ္အကၡရာ အယ္လ္ ပံုသ႑ာန္ ေထာင့္ခ်ိဳးေနသျဖင့္ သူမအိပ္ခန္းက ၾကည့္လွ်င္ ေနာက္တစ္ထပ္ အျမင့္မွာ တည္ရွိေနတဲ့ အဲသည္တုိက္ခန္းေလးရဲ႕ အျပင္နံရံျဖဴျဖဴကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ လူသူတိတ္ဆိတ္လို႕ သူမ တစ္ေယာက္တည္း အာရုံစူးစိုက္ စာဖတ္ေနခ်ိန္ေတြမွာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက သီခ်င္းဆိုသံ ခ်ိဳၾသၾသက လြင့္ပ်ံလာတတ္သည္။

စၾကားခါစေတာ့ ျမန္မာသံ ပီပီသသ ၾကားလိုက္တာမို႕ အံ့ၾသ စပ္စုစြာ နားစြင့္လိုက္တာေလာက္ပဲ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူဆိုတဲ့ သီခ်င္းေတြက ရယ္စရာ ေကာင္းတဲ့အခါေကာင္း ခံစားခ်က္ အျပည့္နဲ႕ အတည္ေပါက္ ျဖစ္လိုျဖစ္မို႕ သေဘာက်စြာ ဒီအခ်ိန္ေရာက္တိုင္း သတိထား နားေထာင္မိတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။

တခါတေလေတာ့ သူက ေခတ္ေပၚ ဟစ္ပ္ေဟာ့ပ္ သီခ်င္းေတြကို ပါးစပ္ဆိုင္းပါ တီးကာ ခပ္ျမဴးျမဴး ဆိုတတ္သည္။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း ေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္းေတြ စႏၵယားခ်စ္ေဆြတို႕ ကိုေစာညိမ္းသီခ်င္းတို႕ တြံေတးသိန္းတန္ပါမက်န္ အသံေန အသံထားျဖင့္ အက်အန ဆိုခ်င္ဆိုေနျပန္သည္။

သူမ ႏွစ္သက္တတ္တဲ့ စိုင္းထီးဆိုင္တို႕ ခင္ေမာင္တိုးတို႕ သီခ်င္းေတြကို စိတ္ပါလက္ပါ ဆိုေနတဲ့ ေန႕မ်ိဳးမွာေတာ့ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကိုပင္ ေဘးခ်ကာ နားစြင့္မိေသးသည္။ တေန႕တေန႕ သူ႕ခံစားခ်က္ ေျပာင္းလာတိုင္း သီခ်င္းက ေျပာင္းေနတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အခုလိုအိမ္နဲ႕ေ၀းတဲ့ တိုင္းတပါးက ၿမိဳ႕ျပႏိုင္ငံ ေသးေသးေလးမွာ တင္းက်ပ္လာတဲ့ စိတ္ေတြကို ေခတ္မ်ိဳးစံုက သီခ်င္းေတြနဲ႕ ေရမႈန္ေရမႊားေတြေအာက္မွာ ေလွ်ာ္ဖြပ္ေဆးေၾကာတတ္တဲ့ သူဟာ သိပ္ကို ငယ္ရြယ္တဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ အနည္းဆံုးေတာ့ အသက္ ၃၀ ၀န္းက်င္ လူရြယ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရမည္။ ဒါဆုိလွ်င္ေတာ့ သူမနဲ႕ မတိမ္းမယိမ္းေပါ့။

တကယ္ေတာ့ သူမ ဘ၀ထဲမွာ တစိမ္းေယာက်ၤားေလး တစ္ေယာက္ ဆိုတာကို မစားအပ္တဲ့ သစ္သီးတစ္လံုးလို ထိတ္လန္႕တၾကား ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ခြာေနခဲ့တာ က်င့္သားရေနခဲ့ၿပီပဲ။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ဘြဲ႕လြန္ဆက္တက္ဖို႕ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ရေတာ့ အရင္ကတည္းကခ်ခဲ့တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြက ပိုခိုင္မာလာခဲ့သည္။

ငါ့မွာအခ်ိန္ေတြမရွိဘူး…။ ငါ့ဘ၀ဟာ ငါ့မိသားစုအတြက္…။ ငါ့မွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္…။ ဒါက သူမရဲ႕ လက္သံုးစကားေတြ။

မိသားစုမွာ အႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရတာ ကံဆိုးတယ္လို႕ မွတ္ယူရမလား။ ရိုးသားတဲ့ ၀န္ထမ္းမိဘေတြဟာ သူမတို႕ ေမာင္ႏွမေတြကို လူတန္းေစ့ ထားႏိုင္ရုံ ျပည္တြင္းက ဘြဲ႕ေလး တစ္လံုးရဖို႕ ပံ့ပိုးေပးရုံအျပင္ ခန္းခန္းနားနား မတည္ေဆာက္ေပးႏိုင္ခဲ့တာကလည္း ဘယ္လိုမွ အျပစ္တင္ရက္စရာ မရွိပါေလ။

ဒီကိုေရာက္လာေတာ့ ေက်ာင္းစအပ္ၿပီး ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္တစ္ခုခု ရွာေနသည္ဟု ဆိုလာေသာ သူမကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အံ့ၾသတႀကီး ၾကည့္ၾကေလသည္။

“ခင္ေလးရယ္.. တကယ္ တရား၀င္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ရမွာက ပထမ ေျခာက္လတန္း ၿပီးမွေလ။ ခဏေတာ့ ေနလိုက္ပါဦးလား။ မိသြားရင္လည္း မေကာင္းဘူး။ ေနာက္ၿပီး စာေတြက လိုက္ႏိုင္ပါ့မလား မေသခ်ာေသးဘူးေလ။ ဒီမွာက အဆိုင္းမဲန္႕ ေတြေရာ ပေရာဂ်က္ေတြပါ ရႈပ္ေနတာပဲ။”

“မပူပါနဲ႕ဟာ.. စာေတြ လိုက္ႏိုင္မွာပါ..”

သူမက ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ သည္လို ျပန္ေျဖရင္း သတင္းစာေတြကို လွန္ကာ အလုပ္ေၾကာ္ျငာ ေကာ္လံေသးေသးေလးေတြကို မ်က္ေျခမျပတ္ လိုက္ၾကည့္ေလ့ရွိသည္။ အမယ္.. ညဆိုင္းမ်ား လုပ္ႏိုင္လွ်င္ တနာရီကို ၇ ေဒၚလာ ေတာင္ ရမယ္ ဆိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ပတ္ အနည္းဆံုးလုပ္မွ လုပ္ခကို စေပးမွာတဲ့။ ေၾသာ္.. ပညာသင္ဆု သာ ရခဲ့မယ္ ဆိုလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပမွာပဲေလ။

ႏိုင္ငံျခားထြက္ဖို႕ ဆုိသည္မွာ အပိုစုေငြရယ္လို႕ ဘာမွ မရွိႏိုင္ခဲ့တဲ့ သူမတို႕ မိသားစုေလး အဖို႕ေတာ့ အေတာ့္ကို ကသီလင္တ ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းေလွ်ာက္စားရိတ္က အစျပဳလို႕ ေလယာဥ္ခ၊ ေက်ာင္းလခႏွင့္ ဒီကိုေရာက္လွ်င္ အနည္းဆံုး တစ္လစာ ေနထိုင္စားရိတ္အတြက္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားထံမွ ေခတၱေခ်းယူလာခဲ့ရေသာ ေငြေၾကးပမာဏက သူမကို ဖိစီးသည္။ ဒီၾကားထဲ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေမာင္ေလးက တဖြဖြ မွာတတ္ေသးသည္။

“မမ.. ဟိုမွာ Levis ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ ဆိုရင္ ေနာက္ဆံုးေပၚဒီဇိုင္းနဲ႕ အစစ္လည္း ျဖစ္တာ ေသခ်ာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ၀ယ္ထည့္ေပးလိုက္ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့ ခါးဆိုက္ဇ္ ကို မွတ္သြား။”

“ဟဲ့.. ေမာင္ေလးရယ္..။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေဒၚလာ တစ္ရာေက်ာ္မွာေပါ့။ နင္ကလည္း ၾကည့္က်က္မွာပါဦး။ နင့္အစ္မက ေက်ာင္းသြားတက္တာေလ။ ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီး အလုပ္ရမွ ငါတတ္ႏိုင္ရင္ ၀ယ္ေပးမွာေပါ့။”

သည္လို ျပန္ေျပာမိေပမယ့္ Levis ဆိုင္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္မိတုိင္း ဟိုဒီဇိုင္းေလးဆိုရင္ အခ်စ္ဆံုး ေမာင္ေလးနဲ႕လိုက္မွာပဲ ဒီအေရာင္ေလးျမင္ရင္ သူလိုခ်င္ရွာမယ္.. စသည္ျဖင့္ အေတြးေရာက္မိေသးသည္။

သည္ေတာ့လည္း သူမရဲ႕ တြက္ခ်က္မႈေတြက ပိုမို က်စ္လ်စ္လာခဲ့သည္။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ ၅ ထုပ္ပါတာက ဒီတံဆိပ္ဆိုလွ်င္ ၁ ေဒၚလာနဲ႕ ဆင့္ ၈၀ ပဲက်မယ္။ ၾကက္ဥ ၁၀ လံုးပါေသာကဒ္ ၀ယ္လွ်င္ ဘယ္အမ်ိဳးအစားက ၂ ေဒၚလာေအာက္ ျဖစ္မလဲ။ ဘယ္လို စားေသာက္ရင္ အသက္သာဆံုး ျဖစ္မလဲ။ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ ညေန ၅ နာရီကေန ည ၉ နာရီ။ စာက်က္ခ်ိန္ ည ၁ နာရီ အထိထား။ မနက္ေစာေစာ ထၿပီး အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ ၆ နာရီေလာက္ လုပ္မယ္ဆိုရင္…။ မလိုအပ္ရင္ ဖုန္းမဆက္ၾကပါနဲ႕ေနာ္။ ဘာ.. သူငယ္ခ်င္းေတြ စုေ၀းပြဲဟုတ္လား။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း အလွဴ..။ ေဆာရီး။ ကၽြန္မ မလာႏိုင္ဘူး။ တကယ္ကို အခ်ိန္မရလို႕ပါေနာ္..။ သူမဟာ ေငြေၾကးတြက္ခ်က္မႈေတြနဲ႕ အခ်ိန္ေတြနဲ႕ ရုန္းကန္ လြန္ဆြဲေနေလရဲ႕။

အမိေျမထက္ အဆမတန္ တိုးတက္ေနတဲ့ ကၽြန္းျပာျပာ ႏိုင္ငံေသးေသးေလးမွာ ခန္းနားထည္၀ါတဲ့ ကုန္တိုက္ႀကီးေတြနဲ႕၊ လွပသစ္လြင္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ေတြနဲ႕။ သူမအတြက္ေတာ့ ေႏြးေထြးခုိလႈံရာ ရွားပါးလုိက္တာကြယ္။ စာအုပ္ထူထူေတြထဲမွာ ေခါင္းႏွစ္လို႕။ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ခြင္ထဲမွာ အလုပ္ၾကပ္ရဲ႕ အဆူအႀကိမ္းသံၾကားမွာ အမွားအယြင္းနည္းေအာင္ အာရုံစူးစိုက္ ေညာင္းညာလို႕။ သည္လို႕နဲ႕ သူမပိုင္ဆိုင္တဲ့ ညနက္နက္ေတြ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ၾကင္နာတတ္တဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာမ်ား ခၽြဲႏြဲ႕တိုး၀င္ခြင့္ ရခဲ့မယ္ ဆိုရင္..။ အိုး.. မလိုအပ္တဲ့ အေတြးေတြကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ရျပန္ၿပီ။

သူမအတြက္ နားခုိရာဆိုတာ သူမတစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိေနတတ္တဲ့ ေဟာသည္ အခန္းက်ဥ္းကေလးသာ ျဖစ္သည္။ ညရဲ႕တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြက သူမရဲ႕ တေန႕လံုး ဆူပြက္ေနတဲ့ ေသြးေၾကာေတြကို အနည္ထိုင္ေစသည္။ မနက္ည ၀င္ခ်ိန္ထြက္ခ်ိန္ မတိုက္ဆိုင္လို႕ သူမရဲ႕ ခုတင္ေဘးက အခန္းေဖာ္နဲ႕ဆိုတာလည္း မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ျဖစ္ခဲ့တာ ဘယ္ႏွစ္လ ၾကာေနၿပီလဲ။

“ဒီတခါ လမင္းေတြ႕ရင္ ၿပံဳးျဖစ္ေအာင္ ၿပံဳးျပလိုက္ပါကြယ္..”

ေဟာ.. သီခ်င္း က ေျပာင္းသြားျပန္ၿပီ။ ဒီည သူ နည္းနည္း ေပ်ာ္ေနသလား။ အသံက ရႊင္ပ်တဲ့ အရိပ္အေယာင္ ပါေနသည္။ တခါတေလေတာ့ သူဟာ ဘယ္လိုပံုပန္းလဲ သူမ သိခ်င္လွပါသည္။ တစ္တိုက္တည္း ေနၾကသူေတြမို႕ အလုပ္သြားခ်ိန္ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ေတြမွာ ဓာတ္ေလွခါးထဲ ျဖစ္ျဖစ္ မဆံုႏိုင္ဘူးလား။ သူဘယ္လိုပံုစံလဲ မသိမသာ တေစ့တေစာင္း ၾကည့္လုိက္ရုံနဲ႕ေတာ့ အျပစ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။

ခုတေလာေတာ့ အလုပ္ပင္ပန္းလို႕လား အိပ္ေရးေတြပ်က္လြန္းလို႕လား။ ခံစားရသည္က ႏြမ္းႏြမ္းလ်လ် ရီရီေ၀ေ၀။ မွတ္ဥာဏ္ေတြကလည္း အရင္လို မေကာင္းခ်င္ေတာ့။ တခါတေလမ်ားဆို ဒါ အလုပ္သြားရမယ့္ အခ်ိန္လား ေက်ာင္းသြားရမယ့္ အခ်ိန္လားဟု ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ႏိုင္လြန္းလွသည္။ နိစၥဓူ၀ ပံုမွန္လႈပ္ရွားေနေသာ စက္ရုပ္ဆန္ဆန္ ဇယားကြက္ထဲမွာ ေဟာဒီအခန္းထဲက သူမ၏ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေလးဆီ ျပန္ေရာက္မွသာ အသိစိတ္က ျပည့္ျပည့္၀၀ ျပန္၀င္လာသည္ ဟု ဆိုႏိုင္မည္။ သစ္သား စားပြဲေလး တစ္လံုးရယ္၊ စာအုပ္ထူထူေတြရယ္၊ အဆင္အယင္ကင္းမဲ့တဲ့ တစ္ေယာက္အိပ္ အိပ္ယာ တစ္ခုရယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ျဖစ္တဲ့ အခန္းေဖာ္ရဲ႕ လူမရွိတဲ့ ခုတင္ရယ္၊ တခ်က္ခ်က္ျမည္ေနတဲ့ နာရီသံေတြရယ္၊ လေရာင္ကို မျမင္ရတဲ့ ျပတင္းေပါက္ရယ္၊ ေသြ႕ေသြ႕ေျခာက္ေျခာက္ အုတ္နံရံျဖဴျဖဴေတြရယ္၊ ၿပီးေတာ့.. ၿပီးေတာ့.. သဲ့သဲ့ လွမ္းၾကားရတတ္တဲ့ သူ႕သီခ်င္းသံ ခ်ိဳၾသၾသရယ္ေပါ့။ အဲဒါ.. သူမရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြမွာ သူမ ပိုင္ဆုိင္တဲ့ ကမၻာ..။

ေမေမေရ.. ေနာက္ သံုးလ ေလာက္ဆို အေၾကြးယူလာခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ေက်မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ ပညာသင္ႏွစ္ထဲမွာေတာ့ အိမ္ကို ပံုမွန္ ေငြပို႕ႏိုင္ေအာင္ အထိ သမီးႀကိဳးစားပါမယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ပညာသင္ဆု ရေအာင္လည္း ျပန္ေလွ်ာက္ၾကည့္ဦးမွာ ေမေမရဲ႕..။ အေတြးထဲမွာ အိမ္ကို စာေရးေနမိျပန္သည္။ ဖုန္းဆက္ရတာကလည္း ေစ်းႀကီးလိုက္တာ။ အလြမ္းေျဖခ လို႕ သူမဘာသာ နာမည္ေပးထားသည့္ ဖုန္းကဒ္ကေလးေတြရဲ႕ ကုန္က်စားရိတ္ကိုေတာ့ တြက္တြက္ခ်က္ခ်က္ မျဖစ္မိေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေနပါသည္။ အေ၀းေရာက္ သမီးႀကီးရဲ႕ အသံေလးကို ပံုမွန္ၾကားရမွ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမက အားရွိသတဲ့။ အဆင္ေျပသလား.. ေနေကာင္းသလား.. ဘာမွ မထူးျခားေသာ အလာပ သလာပ စကားလံုးေတြပဲ ျဖစ္ေစကာမူ အဲသည္ စကားေတြ ေနာက္ကြယ္က မျမင္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားေတြကို သူမက ေကာင္းေကာင္း တန္ဖိုးထားပါသည္ေလ။

သီခ်င္းသံက ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ….။ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အသက္ရွဴ မ၀သလို ေမာလ်လာျပန္သည္။ နားထဲမွာ ေလေတြ စီစီေလာင္ေလာင္ ျဖစ္လာသလိုလို။ အိုး….ထိုင္ေနတာ ၾကာသြားလို႕မ်ားလား။ တခါတေလေတာ့လည္း အခန္းျပင္ထြက္ လမ္းေလးဘာေလး ေလွ်ာက္ဦးမွပါပဲ။ သူမကို ေရေလးထြက္ေသာက္ လမ္းေလးထြက္ေလွ်ာက္ဖို႕ သတိေပးမယ့္လူမရွိ။ ညေနစာ ဘယ္လိုစားသလဲ သတိတရ ေမးျမန္းမည့္သူမရွိ။ စာၾကည့္ေနရင္း ေမာေမာပန္းပန္း အိပ္ေပ်ာ္သြားလွ်င္ ေစာင္ၿခံဳေပးမည့္သူမရွိ။ သူမ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်ခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္ပူ ေစာင့္ေနမယ့္သူ မရွိ..။ တိုက္ခန္းကေလးထဲမွာ သူမေနတဲ့အခန္းကေရာ တဖက္ခန္းကေရာ ေနၾကသူ အခန္းေဖာ္ေတြမွာလည္း အလုပ္ကိုယ္စီ ေက်ာင္းကိုယ္စီျဖင့္ ျဖတ္သန္းေနရသည့္ ကိုယ္ပိုင္ ဇယားကြက္ကေလးေတြ ကိုယ္စီႏွင့္ေလ။

ဧည့္ခန္းထဲကို အထြက္ အ၀င္တံခါးက ေသာ့ခေလာက္ ျမည္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ အိမ္ျပန္လာၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ပြင့္လာတဲ့ တံခါးနဲ႕အတူ အခန္းထဲကို ၀င္လာေသာ ေယာက်ၤားေလး ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ တရုတ္ပံုစံ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ဧည့္ခန္းမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ သူမကို ႏႈတ္မဆက္ၾကပါ။

“အခန္းက ေတာ္ေတာ္က်ယ္သားပဲ.. ေလ၀င္ေလထြက္လည္း မဆုိးပါဘူး”

သူမ မွတ္မိေနတဲ့ အသံခ်ိဳၾသၾသကို ၾကားလိုက္ရသည္။ သူက ဆက္ေျပာျပန္သည္။

“ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဒီအခန္း အေပၚထပ္မွာပဲ ေနေတာ့ ဒီရပ္ကြက္နဲ႕ကေတာ့ ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီေလ”

သူမ ရင္ထဲမွာ တျဖတ္ျဖတ္ ျဖစ္လာသည္။ ဒီ အသံ.. သီခ်င္းဆိုခဲ့တဲ့ အသံ။ ဟုတ္တယ္။ ဒါ.. သူမွ သူ အစစ္ပဲ။ ဘာလာလုပ္တာလဲ ဟင္။ ဟိုဘက္ခန္းက တေယာက္ေယာက္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမို႕ လာလည္တာလား။ ဒါဆိုရင္ ေနာက္ကို သူမနဲ႕ ခင္မင္ဖို႕ေတာင္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္လာႏိုင္မယ္ေပါ့။ အိုး.. တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ။

ျဗဳန္းခနဲ သူမ အေတြးကို သူမ ျပန္ရွက္ကာ ေခါင္းငံု႕လုိက္မိပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွ သူ႕မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးျပမည္အလုပ္ သူမအခန္းေဘးက အခန္းထဲကို သူတို႕၀င္သြားၾကသည္။ ေဟာ.... ဒါကေတာ့ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းပါလား။ သူမ မေနႏိုင္ပဲ လိုက္၀င္သြားေတာ့ အခန္းတခုလံုးမွာ ပစၥည္းေတြ ရွင္းလင္းေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဟင္.. ဒီအခန္းက သူတို႕ေတြ ဘယ္တုန္းက ေျပာင္းသြားၾကပါလိမ့္။ သူမကိုေတာင္ မေျပာမဆို။

“ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ရွင္က ဆက္မငွားေတာ့ဘူးဆိုလို႕ ဒီအခန္းကို လာၾကည့္တာပါ။”

တရုတ္အမ်ိဳးသမီးက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနသည္။

ဟင္.. ဒီလိုဆို သူတို႕က အခန္းလာငွားတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္.. ဒါေပမယ့္။ ေနပါဦး။ အခုက ေယာက်ၤားေလးေတြကို ငွားဖို႕တဲ့လား။ ဒီဘက္အခန္းထဲမွာ မိန္းကေလးေတြ ေနေနတယ္ေလ။ သူမ စိတ္တိုသြားသည္။ ဟိုတရုတ္အမ်ိဳးသမီး ဟာ ပြဲစား ျဖစ္မွာေပါ့။ ပြဲစားေတြဟာ သိပ္ခက္တာပဲ။ ဒီလို ေရာေႏွာ ေနလို႕ေတာ့ ျဖစ္မလား။ လူအသစ္သြင္းရင္လည္း မိန္းကေလးအခ်င္းခ်င္းမွပဲ ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။ သူမက တခုခုေျပာဖို႕ အမ်ိဳးသမီးကို ဟန္ျပင္ေတာ့ ေယာက်ၤားေလး ႏွစ္ေယာက္က မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ ထြက္သြားၾကျပန္သည္။ သူမက သူတို႕ေနာက္က လိုက္သြားလိုက္ပါသည္။

“ဒါဆို တိုက္ခန္း တစ္ခန္းလံုး ငွားဖို႕ လြတ္ေနတာေပါ့.. ဟုတ္လား”

ဟင္.. ဒါက ဘာကို ဆုိလိုတာလဲ။

“ဒီမွာ အရမ္း ႀကိဳးစားတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ေနခဲ့တယ္ ဆိုပဲ။ ေက်ာင္းတဖက္နဲ႕ အအိပ္ပ်က္အစားပ်က္ ေနလြန္းေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာ ႀကံဳရတာေပါ့ကြာ”

အသံခ်ိဳၾသၾသတစ္ေယာက္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ဟန္ တူသူက ခပ္တိုးတိုး ေျပာသည္။ သူတို႕ ဘာေတြ ေျပာေနၾကပါလိမ့္။

“ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ေတာ့ အခန္းေဖာ္ေတြလည္း ေၾကာက္လန္႕ၿပီး အဲဒီကတည္းက ေျပာင္းသြားၾကတာပဲ။ ေကာင္မေလးက မကၽြတ္မလြတ္ပဲ ရွိေနတယ္လို႕ ယူဆၾကတယ္။”

ဘုရား ဘုရား။ သူမ တကိုယ္လံုး ေသြးေတြ ျဖန္းခနဲ ေျပာင္းျပန္စီးသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဒါ.. ဒါ.. ဘယ္သူ႕အေၾကာင္း ေျပာေနၾကတာလဲ။ မဟုတ္တာေတြ..။ တဆိတ္ေလာက္.. ရွင္တို႕.. လြန္လာၿပီ။

“ေျပာင္းလာရင္ေတာ့ အေပၚထပ္ေအာက္ထပ္ပဲ ဆိုေတာ့ ေျပာင္းတဲ့စားရိတ္ သက္သာတာေပါ့။ ဘာျဖစ္လဲကြာ ငါတို႕က ေယာက်ၤ္ားေလးေတြခ်ည္းပဲဟာ။ မေၾကာက္ပါနဲ႕။”

သြား..။ ရွင္တုိ႕ အားလံုး ထြက္သြား။ ဒါ.. ကၽြန္မ ေနေနတဲ့ အိမ္…။ အားအင္ေတြရွိသမွ် ရုန္းကာ သူတို႕အားလံုးကို တိုး၀င္… လက္ဖ၀ါးေတြနဲ႕ ရိုက္ပုတ္..။ အို.. မရပါလား။ သူမရဲ႕ လက္ေတြဟာ ဘာမွမရွိတဲ့ ဗလာနယ္ကိုသာ ရိုက္ခတ္ေနေတာ့သည္ေလ။

“အဲဒီေကာင္မေလးနာမည္က ခင္ေလး ဆိုလား..”

သူမ မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဘာကိုမွ မၾကားေတာ့ မျမင္ေတာ့.. မ်က္လံုးထဲမွာ နီနီျပာျပာ…။ အခန္းေထာင့္ကေလးမွာ အားအင္ခ်ိနဲ႕စြာ ေပ်ာ့ေခြက်သြား…..။ တံခါးျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီ။ စကားေျပာသံမ်ား ေျခသံမ်ား တေျဖးေျဖး ေ၀းသြားသည္။

ဒါဆိုရင္ … သူမဟာ.. သူမဟာ..

တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အခန္းေလးထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူမွ မၾကားႏိုင္တဲ့ ငိုရိႈက္သံေတြသာ ပဲ့တင္ထပ္က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။



ပန္ဒိုရာ

( ၂၇ ဧၿပီ ၂၀၀၉)

Expand..

Summary..

အာဏာရွင္တစ္ဦးကို ထပ္မံ နားလည္ၾကည့္ျခင္း

၂၀၀၈ ႏွစ္ဆန္းပိုင္း က ေရးခဲ့တဲ့ ပို႕စ္အေဟာင္းတစ္ခုကို ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။
-----------------------------------

အာဏာရွင္တစ္ဦးကို နားလည္ၾကည့္ျခင္း ႏွင့္ ေနာက္ဆက္တြဲမ်ား


ကိုေမာင္ရင္က ညႊန္းလို႕ စေကာ့တလန္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဘုရင္ (The Last King of Scotland) ဆိုတဲ့ ဒီဗီြဒီတစ္ေခြကို ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၀၆ ကမွ ထြက္တဲ့ ရုပ္ရွင္ပါ။

ပံု ဒီက

ဒီကားကေတာ့ နယ္လဆင္ မန္ဒဲလား ၿပီးရင္ နာမည္အႀကီးဆံုး အာဖရိကန္ လို႕ ေျပာၾကတဲ့ ၁၉၇၀ႏွစ္မ်ားက ယူဂန္ဒါ ႏိုင္ငံရဲ႕ စစ္အာဏာရွင္ အီဒီ အာမင္ (Idi Amin) အေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ နာမည္ႀကီးပံု ႀကီးနည္းကေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာပါ။ အာမင္ အျဖစ္ Forest Whitaker က သရုပ္ေဆာင္ထားၿပီး နဲ႕ သူ႕ရဲ႕ အနီးကပ္ဆရာ၀န္ စေကာ့လူမ်ိဳး ေဒါက္တာ နီကိုးလပ္စ္ ဂါရီဂန္ အျဖစ္ James McAvoy က သရုပ္ေဆာင္ထားပါတယ္။ Forest Whitaker ဟာ ဒီကားမွာ ေအာ္စကာဆု ရခဲ့ပါတယ္။


ဒီဇာတ္လမ္းကို မေျပာခင္ ယူဂန္ဒါ ႏိုင္ငံရဲ႕ အေၾကာင္းေလး အၾကမ္းဖ်ဥ္း ျပန္လွန္ရရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။ သိၾကမယ့္အတိုင္း ယူဂန္ဒါဆိုတာ ကင္ညာ၊ ဆူဒန္၊ ကြန္ဂို၊ ရ၀မ္ဒါ နဲ႕ တန္ဇနီးယားတို႕ ၀န္းရံထားတဲ့ အေရွ႕အာဖရိက က ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိ လူဦးေရ သန္း ၃၀ နီးပါးရွိတယ္ လို႕ ေတြ႕ရတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္ခံစနစ္၊ ဘုရင္စနစ္၊ အာဏာသိမ္းမႈမ်ား၊ စစ္တပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလ တို႕ကို ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပခဲ့ၿပီး Yoweri Museveni က သမၼတ အျဖစ္ လက္ရွိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနပါတယ္။

ဒီဇာတ္လမ္းက ယူဂန္ဒါရဲ႕ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ား ကာလကို ေဖာ္က်ဳးထားပါတယ္။ ဘြဲ႕ရကာစ ဆရာ၀န္ေပါက္စ စေကာ့လူမ်ိဳး နီကိုးလပ္စ္ဟာ ယူဂန္ဒါ ႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႕ ေရာက္လာပါတယ္။ သူေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ၁၉၇၁ မွာ အီဒီအာမင္ရဲ႕ စစ္တပ္က မီလ္တန္ အိုဘိုေတ (Milton Obote) ဆီကေန အာဏာ သိမ္းလိုက္ခ်ိန္ေပါ့။ အားတက္သေရာ ေထာက္ခံေနပံုရတဲ့ ယူဂန္ဒါ ျပည္သူေတြနဲ႕ အာမင္ရဲ႕ အေျပာအေဟာ ကို ၾကည့္ၿပီး နီကိုးလပ္စ္ဟာ အာမင္ အေပၚမွာ စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း သေဘာက်မိပါတယ္။

ဇာတ္လမ္း အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာမျပေတာ့ပါဘူး။ မၾကည့္ရေသးရင္ အရသာ ပ်က္သြားမွာလည္း စိုးပါတယ္။ စေကာ့လူမ်ိဳးေတြ အေပၚမွာ ထူးထူးျခားျခား ရူးသြပ္မႈရွိသူ အာမင္ဟာ နီကိုးလပ္စ္ကို သူ႕ကိုယ္ပိုင္ ဆရာ၀န္အျဖစ္ ခန္႕လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အနီးကပ္ အႀကံေပးဆန္ဆန္ အထိကို သေဘာထားၿပီး ေတာ္ေတာ္ အေရးေပး ခဲ့ပါတယ္။

အာမင္ဟာ ေအာက္ေျခကေန ႀကိဳးစားၿပီး ဒီေနရာကို ေရာက္လာခဲ့သူ၊ အင္မတန္ စိတ္ဓာတ္ မာေက်ာသူ ျဖစ္တယ္။ ၿဗိတိသွ် စစ္တပ္မွာ တာ၀န္ထမ္းခဲ့တယ္။ အႏွိမ္ခံခဲ႕ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အာမင္ဟာ အာဏာဆံုးရႈံးရမွာ အလြန္ ေၾကာက္လန္႕ၿပီး သူ႕အာဏာ ခိုင္ၿမဲဖို႕အတြက္ ဘာမဆို လုပ္၀ံ႕သူ လက္မရြ႕ံ တစ္ေယာက္ပဲ။ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း မယံုေတာ့ဘူး။ ဒီ႕အျပင္ အာမင္က အစြဲအလန္းလည္း ႀကီးသူ။ သူ႔ကို လုပ္ႀကံလို႕ မရဘူး၊ သူေသမယ့္ေန႕ကို အိပ္မက္အရ ႀကိဳသိတယ္လို႕လည္း ေျပာဖူးတယ္။ သူ႕ကိုယ္သူ ၿဗိတိသွ် အင္ပါယာကို ေအာင္ႏိုင္သူလို႕ စေကာ့တလန္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဘုရင္လုိ႕ တင္စားၿပီး ဘုရင္ရူးလည္း ရူးေနေသးတယ္။ သူ႕စစ္တပ္ကို စေကာ့ပံုစံ ဆင္ယင္ထားတယ္။ နီကိုးလပ္စ္က အစပိုင္းက ဒါေတြကို မရိပ္မိခဲ့ဘူး။

တျဖည္းျဖည္း ဆိုး၀ါးလာတဲ့ အာမင္ ဟာ ထင္ရာေတြစိုင္းလာတယ္။ အတိုက္အခံမွန္သမွ်ကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္တယ္။ သူ႕ႏိုင္ငံအတြင္းက အာရွတိုက္သားမ်ား (အိႏၵိယလူမ်ိဳးမ်ား) ကို ႏွင္ထုတ္တယ္။ အဲဒီလို ႏွင္ထုတ္ေတာ့ နီကိုးလပ္စ္က မလုပ္သင့္ေၾကာင္း သတိေပးတာကုိ မင္းေျပာစရာမလိုပါဘူး မင္းက ဆရာ၀န္ပဲေလလို႕ ေျပာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ ေ၀ဖန္မႈေအာက္မွာ အာမင္တစ္ေယာက္ ပ်ာယာခတ္သြားရပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဘာဆက္လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲလို႕ နီကိုးလပ္စ္ကို ေခၚေမးပါတယ္။ ဒီအခန္းက ေျပာစကားေတြကိုေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။


Idi Amin: I want you to tell me what to do.
Nicholas Garrigan: You want ME to tell YOU what to do?
Idi Amin: Yes, you are my advisor. You are the only one I can trust in here. You should have told me not to throw the Asians out, in the first place.
Nicholas Garrigan: I DID!
Idi Amin: But you did not persuade me, Nicholas. You did not persuade me!

အာဏာရွင္ကို အနီးကပ္ေပါင္းၿပီး နားခ်ရင္ ရမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္သူမ်ား မွတ္သားဖြယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ (နားခ်လို႕ တကယ္ရရင္ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။)

နီကိုးလပ္စ္ဟာ အာမင္ရဲ႕ သရုပ္ကို ဘြားဘြားႀကီး သိသြားလိုက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ တုန္လႈပ္ သြားတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သူ႕ရဲ႕ အဂၤလန္ႏိုင္ငံသား ပတ္စပို႕ကိုလည္း အာမင္က သိမ္းလိုက္ၿပီး ယူဂန္ဒါပတ္စပို႕နဲ႕ လဲလိုက္ၿပီ။ ျပန္လို႕ မရေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ အာမင္ အရင္က ေတာ္ေတာ္အားထားရတဲ့ ၀န္ႀကီးတစ္ေယာက္ရယ္ ေနာက္ၿပီး နီကိုးလပ္စ္နဲ႕ တိတ္တိတ္ပုန္း ျဖစ္ေနတဲ့ အာမင္ရဲ႕ ဇနီးငယ္ တစ္ေယာက္ရယ္လည္း ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံရတဲ့အခါ နီကိုးလပ္စ္ဟာ အာမင္ကို ေပးေနက် ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ေဆးကို ေသေစတဲ့ေဆးနဲ႕ လဲလိုက္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပါလက္စတိုင္း အၾကမ္းဖက္သမားေတြ ျပန္ေပးဆြဲထားတဲ့ အစၥေရးေလယာဥ္ကို အာမင္က ယူဂန္ဒါမွာ ဆုိက္ေရာက္ေစဖို႕ အကူအညီ ေပးခဲ့တယ္။ နီကိုးလပ္စ္ရဲ႕ လုပ္ႀကံတဲ့ အႀကံအစည္က မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ဓားစာခံ ခရီးသည္ေတြကို ေဆးစစ္ေပးဖို႕ လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ နီကိုးလပ္စ္ကို အာမင္ရဲ႕လူေတြက ဖမ္းၿပီး အာမင္ကိုယ္တိုင္ ေရွ႕မွာပဲ ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္စက္ၾကေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ နီကိုးလပ္စ္ရဲ႕ မိတ္ေဆြ ယူဂန္ဒါလူမ်ိဳး ဆရာ၀န္တစ္ဦးက သူ႕ကို အသက္စြန္႕ ကယ္တင္ၿပီး အစၥေရးလူမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့ ျပန္ေပးဆြဲခံရသူ တစ္သုတ္ ျပန္ၾကေတာ့မယ့္ ေလယာဥ္ေပၚ ပို႕ေပးႏိုင္လိုက္ပါတယ္။ အာမင္ရဲ႕ မတရားမႈေတြကို ကမၻာကို ေျပာျပလိုက္ပါ လို႕လည္း မွာလိုက္တယ္။ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ သည္မွာဆံုးပါတယ္။

ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ရပ္ေတြကေတာ့ အစၥေရးတပ္ေတြဟာ ဖမ္းဆီးခံထားရတဲ့ ဓားစာခံေတြကို လာကယ္ထုတ္ သြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေလယာဥ္ ျပန္ေပးဆြဲမႈႀကီး အၿပီးမွာေတာ့ အာမင္ကို ႏိုင္ငံတကာက အႀကီးအက်ယ္ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ ေအာ့ေၾကာလန္ သြားၾကေတာ့ပါတယ္။ ၁၉၇၉ မွာေတာ့ အာမင္ဟာ ရာထူးက ဖယ္ရွား ခံခဲ့ရတယ္။ သူ႕လက္ထက္မွာ ယူဂန္ဒါမွာ လူ သံုးသိန္း ေလာက္ သူ႕စနက္နဲ႕ သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရတယ္ လို႕ ဆိုပါတယ္။၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွာ သူခိုလံႈေနတဲ့ ေဆာ္ဒီအာေရးဗီးယားမွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူႀကိဳသိေနတဲ့ အိပ္မက္ထဲက ရက္စြဲမွာ တကယ္ ေသခဲ့သလား ဆိုတာကေတာ့ သူပဲသိမွာပဲ တဲ့။

သည္ဇာတ္လမ္းကို ဆက္စပ္ၿပီးေတာ့ အာဏာဟာ လူကို ဘာေၾကာင့္ရူးသြပ္ေစသလဲ ဆိုတာကို ဆက္ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ အာဏာကို လက္ထဲရယူကာစ ကာလေတြကေတာ့ အာဏာယူသူမ်ားဟာ သိပ္ၿပီး ထက္ျမက္ ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးသူမ်ား ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ တက္ၾကြစဥ္ကာလမွာ ငါ့မွာ လုပ္ပိုင္ခြင္႕ ရွိလာရင္ ေကာင္းတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႕ ႏိုင္ငံတိုးတက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္မယ္ ဆိုတဲ့ ေစတနာမွန္ စိတ္ကူးေတြ ရွိေကာင္းရွိခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။ ယံုၾကည္ ေထာက္ခံသူမ်ားလည္း ရွိႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

သို႕ေသာ္ အာဏာဆိုတာ လက္ထဲမွာ အထိန္းအခ်ဳပ္မရွိပဲ ၾကာၾကာထည့္ေပးလို႕ ေကာင္းတဲ့အရာ မဟုတ္ဘူး။ လူ႕သဘာ၀က ဆန္းၾကယ္တယ္။ စည္းစိမ္ ခံစားခ်င္လို႕ မဟုတ္ေတာင္မွ (အနည္းဆံုးေတာ့) ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႕ရတယ္ ဆိုတဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ဟာ ယစ္မူးဖြယ္ စြဲမက္ဖြယ္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီကေန ေနာက္ဆက္တြဲအေနနဲ႕ ဒီအာဏာကို ဆံုးရႈံးရရင္ ဆိုတဲ့ အေၾကာက္တရားက ႀကီးစိုးသြားၿပီး လက္မလႊတ္ႏိုင္ ျဖစ္သြားတတ္တာပဲ။ ဒီၾကားထဲ အမွားအယြင္းေတြ လုပ္ထားမိရင္ ပိုဆိုးတာေပါ့။

ဥပေဒျပဳေရး တရားစီရင္ေရး အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဆိုတဲ့ အာဏာသံုးရပ္လံုးက တစ္ေနရာထဲမွာ စုစည္းၿပီး သိပ္ျပင္းထန္ေနရင္ စီမံခန္႕ခြဲမႈေတြကို ထိခိုက္လာမယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ယႏၱရားေအာက္ေျခက လူေတြကိုေရာ ျပည္သူေတြကိုပါ ေျပာခြင့္ဆိုခြင့္ ေထာက္ျပခြင့္ ေပးမထားရင္ မေျပာရဲမဆိုရဲတာေၾကာင့္ အမွန္ကိုမျမင္ ယိုယြင္းမႈေတြကို အဆင့္ဆင့္ ဖုံးကြယ္ၿပီး အတြင္းလိႈက္စားလာမယ္။ အာဏာအလြဲသံုး မတရားမႈေတြ မင္းမူလာမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အာဏာကို အစြမ္းကုန္ အသံုးခ်ၿပီး ထင္ရာမစိုင္းႏိုင္ဖို႕အတြက္ လူေတြပါ၀င္ႏိုင္ခြင့္ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ရွိမယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မ်ိဳးကို တိုးတက္ခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာ ခ်မွတ္သင့္တာ ျဖစ္တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအာဏာ နဲ႕ လက္နက္ကို တြဲဖက္မေပးသင့္တာ ျဖစ္တယ္။

အျငင္းပြားဖြယ္တစ္ခုကေတာ့ အာမင္ကို ျပည္သူမ်ားထဲမွာ သူရဲေကာင္း မ်ိဳးခ်စ္ လို႕ အခုထိ မွတ္ယူတာေတြလည္း ရွိေနၾကေသးသတဲ့။ ဒီေခတ္ကာလမွာ Patriot, Nationalist, Hero ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ အႏုတ္လကၡဏာဆန္တဲ့ အနက္အဓိပၸာယ္ေတြ ဘာေၾကာင့္ ရွိသြားရတာလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားစရာပါ။ ရွိတ္စပီးယား ၀တၱဳထဲမွာ ဂ်ဴးလိယက္ဆီဇာဟာ ႏိုင္ငံကိုခ်စ္ေပမယ့္ အရမ္း ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးမားေနၿပီး သက္ဦးဆံပိုုင္ အာဏာရွင္ ဆန္လာလို႕ အႏၱရာယ္ရွိလာၿပီ ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္း ဘရူးတပ္စ္ ကိုယ္တိုင္က အမုန္းတရားေၾကာင့္ မဟုတ္ေသာ္လည္း လုပ္ႀကံခဲ့တယ္လို႕ နားလည္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေခတ္ကေတာ့ အဲဒီလို အာဏာရွင္ဆန္ပံုကို tyranny လို႕ေခၚတာေပါ့။ ဒီေခတ္မွာေတာ့ dictatorship လို႕ေခၚေ၀ၚၾကတယ္။ က်ဴးဘားျပည္က ၾကယ္နီ ဖီဒယ္လ္ ကက္စထရိုလ္ ဟာ အာဏာယူၿပီး ဆက္မအုပ္ခ်ဳပ္ပဲ က်ဳးဘား လြတ္ေျမာက္ကာစကသာ ေသသြားခဲ့သည္ျဖစ္ေစ အနားယူခဲ့သည္ျဖစ္ေစ ဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕ပံုရိပ္ (image) ဟာ အခုအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုေနမလဲ လို႕လည္း ေတြးၾကည့္မိဖူးတယ္။

ငါလုပ္ေပးမွ ျဖစ္မယ္။ ငါလုပ္ႏိုင္တယ္။ ငါကသာလွ်င္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနတာ ဆုိတဲ့ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈနဲ႕ တာ၀န္ယူမႈရွိတာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတုိ႕ရဲ႕ အရည္အခ်င္း တစ္ရပ္ ျဖစ္မွာပါ။ သုိ႕ေသာ္ လူေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို မ်က္ကြယ္မျပဳပဲ တုံ႕ျပန္မႈဟာလည္း ကိုယ့္အလံုးစံု အာဏာကို ျပန္ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး အမွားအယြင္းနည္းေအာင္ စီမံႏိုင္ေစဖို႕နဲ႕ ျပည္သူေတြ လက္ခံေက်နပ္ေစဖို႕ လိုအပ္ျပန္တယ္။ Responsibility နဲ႕ Responsiveness ကို မွ်တေအာင္ ထိန္းထားႏိုင္မယ့္ စနစ္တစ္ခုကို တကယ္ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႕ ဆိုတာကေတာ့ …။


ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

ရွယ္လီကို တူးေဖာ္ျခင္း

ပို႕စ္အေဟာင္းေလး တခုကို တူးေဖာ္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာလို႕ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ ၂၀၀၇ ေအာက္တို္ဘာက ေရးခဲ့တာပါ။


ကဗ်ာေရးတဲ့လက္ -၂

ပီ. ဘီ. ရွယ္လီ (Percy Bysshe Shelley 1792-1822) လို႕ဆိုလုိက္ရင္ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တဲ့ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္မွန္း သိၾကပါလိမ့္မယ္။ Ozymandias, Ode to the West Wind, To a Skylark ကဗ်ာေတြဟာ သူေရးခဲ့တဲ့အထဲက နာမည္အႀကီးဆံုးလို႕ ဆိုႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။

ငယ္စဥ္ဘ၀မွာ မိန္းကေလးဆန္ဆန္ေတာင္ ႏူးညံ႕ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသူလို႕ အမ်ားက သိခဲ့ၾကတဲ့ ရွယ္လီဟာ အေဖကိုယ္တိုင္က လႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္ေပမယ့္ သူျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေခတ္စနစ္ကို ျပည္သူေနရာက ထဲထဲ၀င္၀င္ ခံစားၿပီး သူ႕ကဗ်ာေတြမွာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထင္ဟပ္ေစခဲ့သူပါ။ ၁၈၁၉ ခုႏွစ္က အဂၤလန္ လို႕ အမည္ရတဲ့ ဆြန္းနက္ (sonnet) အမ်ိဳးအစား ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ခံစားၾကည့္မိပါတယ္။ မူရင္းကေတာ့ဒီလိုပါ။


England in 1819

An old, mad, blind, despised, and dying king,--
Princes, the dregs of their dull race, who flow
Through public scorn,--mud from a muddy spring,--
Rulers who neither see, nor feel, nor know,
But leech-like to their fainting country cling,
Till they drop, blind in blood, without a blow,--
A people starved and stabbed in the untilled field,--
An army, which liberticide and prey
Makes as a two-edged sword to all who wield,--
Golden and sanguine laws which tempt and slay;
Religion Christless, Godless--a book sealed;
A Senate,--Time's worst statute unrepealed,--
Are graves, from which a glorious Phantom may
Burst, to illumine our tempestous day.

Percy Bysshe Shelley

ရွယ္လီဟာ ေဂ်ာ့ဘုရင္အေပၚမွာ မေက်နပ္တဲ့ သူ႕ရဲ႕ခံစားခ်က္မ်ားစြာကို နာမ၀ိေသသနမ်ားနဲ႕ ဖြဲ႕ဆိုလိုက္ပါတယ္။ အိုတြ ရူးသြပ္ မ်က္ကန္း မုန္းစရာ့ ေသခါနီး ဘုရင္ ေပါ့။ အဲဒီ အိုၾကီးအိုမ ဘုရင္ႀကီးနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ အသံုးမက်တဲ့ မင္းေဆြမင္းမ်ိဳး အႏြယ္ေတာ္ေတြဟာ ျပည္သူအမ်ားရဲ႕ ရြံရွာမႈ မခန္႕ညားမႈ ေအာက္မွာ ရႊ႕ံႏြံအလား စီးဆင္းေနရတာပါပဲ။ ရႊံ႕ႏြံေတြလိုပဲ အသိအျမင္မဲ့ ခံစားခ်က္ဗလာ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားဟာ ေဖ်ာ့ေတာ့ အားနည္း ႏိုင္ငံမြဲမွာ ကပ္ပါးေကာင္လို ခိုကာ ေသြးစုပ္ ေနၾကသတဲ့။ ဘယ္ေလာက္မ်ား မေလ်ာ့တမ္း ခဲေနဦးမလဲ ဆိုတာကေတာ့ ေသြးအလိမ္းလိမ္း ဖံုးလို႕ မျမင္မကန္း ျပဳတ္က်တဲ့အထိပဲေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဓားထိုး ခံထားရသလို ျပည္သူ လူထုကေတာ့ ကြင္းျပင္ရိုင္းထဲ ဆာေလာင္မြတ္ငတ္လို႕။ လြတ္လပ္ျခင္းကို လက္စတံုး ေပးသူက စစ္တပ္ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ့္ျပည္သူကို ကိုယ္ျပန္သတ္ရင္း လႈပ္ရွားရုန္းကန္သူ အားလံုး အတြက္ အသြားႏွစ္ဖက္နဲ႕ ဓားလို ရပ္တည္ေနတယ္။ ေသြးေပစြန္းေနတဲ့ ခန္းနားႀကီးက်ယ္ ဥပေဒသ ေတြကလည္း တရားမွ်တတဲ့ ဥပေဒလို႕ မဆိုႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သတ္ျဖတ္ျခင္းေတြ ႏွိပ္ကြပ္ျခင္းေတြ အတြက္ အသံုးခ်ခံ ေနရတယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႕ ခ်ိတ္ပိတ္ခံရတဲ့ စာအုပ္ တစ္အုပ္အလား ဘုရားမဲ့ တရားမဲ့ ဘာသာေရးကို ကင္းမဲ့သြားရတဲ့ အျဖစ္ေတြရယ္၊ အခ်ိန္တိုင္းမွာ အဆိုးဆံုးျဖစ္တဲ့ ျပင္ဆင္ဖ်က္သိမ္းမႈ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ဆိုး (လႊတ္ေတာ္) ရယ္နဲ႕ တိုင္းျပည္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ယိုယြင္းေနခဲ့ၿပီလဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒါေတြ တေန႔ေတာ့ နိဂုံး ခ်ဳပ္ရေတာ့မွာပါေလ။ ခန္းနားတဲ့ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုက သယ္ေဆာင္သြားမယ့္ လင္းလက္တဲ့ ေအာင္ပြဲေန႕သစ္ ေပါက္ကြဲ ထြန္းပလာတဲ့အခါေပါ့။

သမိုင္းဆိုတာ တစ္ပတ္ၿပီး တစ္ပတ္လည္တတ္သတဲ့။ အတိတ္ကသမိုင္းေတြဟာ ပစၥဳပၸါန္မွာ ေရာင္ျပန္ဟပ္တတ္သတဲ့။ အားႀကီးဖိႏွိပ္သူကို အဖိႏွိပ္ခံတို႕က တြန္းလွန္ခဲ့တဲ့ တိုက္ပြဲေတြ လူ႕သမိုင္း ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ရွိခဲ့တယ္။ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္စနစ္၊ ေျမရွင္ ပေဒသရာဇ္စနစ္၊ ေက်းကၽြန္စနစ္၊ ကိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၊ အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ စနစ္ ဘယ္လိုေခတ္ေတြ စနစ္ေတြေျပာင္းေျပာင္း ဘယ္လိုနာမည္ တပ္တပ္ လူသားေတြဟာ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတာ တရားမွ်တမႈအတြက္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ပါ။ ရွယ္လီရဲ႕ ဒီကဗ်ာတစ္ပုဒ္က အဲဒီအထဲက တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ၁၈၁၉ ကာလမ်ားက အဂၤလန္ရဲ႕ အေျခအေနကို ဖြဲ႕ဆိုထားခဲ့တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ရာခ်ီ ၾကာခဲ့ၿပီေပါ့။ လူေတြရဲ႕ တရားမွ်တမႈအတြက္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲေတြကေတာ့ လိုအပ္လာတဲ့ ေခတ္တိုင္းမွာ ဖိမရႏွိပ္မရ ဆက္ရွိေနဦးမွာပဲ။ ေအာင္ပြဲေတြလည္း ရၾကဦးမွာပဲ။


ပန္ဒိုရာ

source: Wiki အပါအ၀င္ အင္တာနက္မွ ရယူ၏။

Expand..

Summary..

ကၽြန္ေတာ္တို႕လူမ်ိဳး

စိတ္ပင္လယ္ စာတန္း ထဲက အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ တင္လိုက္ပါတယ္။ ေရွ႕မွာလည္း ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ပိုင္ဆုိင္သူထံက ခြင့္ျပဳခ်က္ ရယူတာမ်ိဳး မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ (ကိုယ္သိသေလာက္) ဒီစာအုပ္က ရွားပါးၿပီး ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္ထုတ္ဖို႕ဆိုတာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ ယူဆတဲ့အတြက္ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားေအာင္နဲ႕ ျမန္မာစာေပ ျမတ္ႏိုးသူေတြ ဖတ္ရႈလို႕ရေအာင္ အက္ေဆး တခ်ိဳ႕ကို ဒီဘေလာ့ဂ္မွာ အခါအားေလ်ာ္စြာ တင္ေပးဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတာပါ။ မူပိုင္ခြင့္ ပိုင္ဆိုင္သူက ကန္႕ကြက္လာရင္ အခ်ိန္မေရြး ျပန္ျဖဳတ္ေပးပါမယ္။ ေနာက္ထပ္ အျခားေနရာမွာ ကူးယူေဖာ္ျပဖို႕ ခြင့္ျပဳႏိုင္ခြင့္ေတာ့ ပန္ဒိုရာမွာ မရွိပါ။

စာအုပ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့အတိုင္း ဆရာေမာင္ကိုယုရဲ႕ အထၳဳပတၱိ အက်ဥ္းေလးပါ ေရးေပးလိုက္တယ္။ စာလံုးေပါင္းေတြကေတာ့ မူရင္းအတိုင္းပါ။

ေမာင္ကိုယု

ပဲခူးဇာတိျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း တဦးျဖစ္သည္။ ၀ိဇၨာ၊ ဥပေဒ၀ိဇၨာဘြဲ႕ ရရွိခဲ့သည္။ စာေပသစ္၊ ေငြတာရီ၊ ျမ၀တီ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ခန္႕က စ၍ ၀တၳဳတိုမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးခဲ့သည္။ ယခု၀ိဇၨာ သိပၸံ တကၠသိုလ္ ဥပေဒဌာနတြင္ အမႈထမ္းရင္း စာမ်ား ျပန္လည္ေရးသားေနသည္။



ကၽြန္ေတာ္တို႕လူမ်ိဳး

နံနက္လင္း၍ အလုပ္စခန္းသို႕ သြားရန္ ကၽြန္ေတာ္အိမ္မွ ထြက္လာတိုင္း စိတ္ဒုကၡေရာက္ရ၏။ ကားမွတ္တိုင္တြင္ ကိုယ့္လို ခရီးသြားဒုကၡသည္မ်ား အၾကား၌ ကိုေရႊဘတ္စ္ကားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရေသာ ဒုကၡမွာ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ ဆံုဆည္းရေသာ ဒုကၡမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ကားမလာႏိုင္သျဖင့္ ေျခစံုရပ္၍ ေျခသလံုးေတြ ေတာင့္ေအာင္ ေစာင့္ရ၏။ ပထမေသာ္ မည္မွ်ပင္ ေညာင္းေသာ္လည္း သိကၡာပ်က္မည္ကို စိုးမိ၍ ဟန္ႏွင့္ပန္ႏွင့္ ဘယ္ေျခမွသည္ ညာေျခသို႕ အလွည့္က် အမွီျပဳရင္း ရပ္ေနေသးသည္။ ၾကာေသာ္ ဇာတိမာန္ က်ဆင္းလာကာ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာသို႕ အရွက္ေျပၾကည့္ရင္း ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္ရ၏။

မွတ္တိုင္သို႕ ဘတ္စ္ကားမ်ား ဆိုက္ေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း တဘက္ေစာင္းေအာင္ ျပြတ္သိပ္ေနေသာ ကားထဲသလို႕ တ၀ုန္း၀ုန္း တရုန္းရုန္း အတင္းတိုးေခြ႔၍ တက္ေနၾကပံုကို ၾကည့္ရင္း ရင္ေမာရ၏။ အတြင္းမွ လူကပင္ မျမင္ရေသာ္လည္း အသံအားျဖင့္ သိႏိုင္ေသာ စပယ္ယာ၏ ေငါက္သံ၊ ငန္းသံ၊ ဆူသံ၊ ပူသံ၊ ေမာင္းခ်သံကို နားေထာင္ရင္း စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရသည္။ ဤသို႕ အဆဲအဆိုခံၿပီး သိကၡာမဲ့၊ အိေျႏၵမဲ့၊ လုမတက္ တိုးမတက္ဘူး ဟု စိတ္ကိုအားတင္းက ေျမျပင္တြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ရက္သား ေနလိုက္၏။

ဗမာေတြ စည္းကမ္း မရွိၾကပါတကား ဟု ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မွတ္ခ်က္ခ်ရင္း အျခားအျခားေသာ ႏိုင္ငံႀကီးသားမ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္မိသည္။

အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးမ်ား အလြန္စည္းကမ္းစနစ္ ႀကီးေၾကာင္း သမိုင္းစဥ္တေလွ်ာက္ နံမည္ႀကီးလွ၏။ လမ္းေပၚမွာ အမိႈက္မပစ္၊ တံေတြးမေထြး၊ လမ္းေဘးတြင္ က်င္ငယ္မစြန္႕၊ ဘတ္စ္ကားစီး၊ ေစ်း၀ယ္ရာ၌ပင္ အလုအယက္ တိုးေခြ႕ျခင္းမရွိ။ အိေျႏၵရရ တန္းစီ၍စီး၏။ ၀ယ္၏။ ယုတ္စြအဆံုး လမ္းေပၚတြင္ လမ္းသြားရင္း၊ ကားေမာင္းရင္း၊ တဦးႏွင့္တဦး၊ တကားႏွင့္တကား ေက်ာ္မတက္ၾကဟု ၾကားဘူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လူမ်ိဳးႏွင့္ မကြာလားဟု ၀မ္းနည္းမိ၏။

မေန႕တေန႕က ျပည္သူ႕အာဏာျဖင့္ ႀကီးထြားလာေသာ တရုပ္ျပည္ႀကီးတြင္လည္း စည္းကမ္းကလနား၌ စံနမူနာယူထိုက္ေၾကာင္း၊ ေရာက္ဘူးသူ မိတ္ေဆြမ်ား၏ ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်သည္ကို နားေထာင္ရင္း အားက်မိသည္။

ဤသို႕စဥ္းစားရင္း နာရီကိုၾကည့္လိုက္ရာ၊ ရုံးခ်ိန္နီးေနၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ သိကၡာေတြ သမာဓိေတြ ထိန္းသိမ္း၍ မျဖစ္ေတာ့။ ဘတ္စ္ကားလာလွ်င္ ကားေပၚသို႕ ဒိုင္ဗင္ထိုး၍ပင္ တက္ရတက္ရ အရအမိ တက္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ေသာက္လက္စ တ၀က္တပ်က္ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးမသတ္ဘဲ လႊင့္ပစ္လိုက္၍ မတ္တတ္ရပ္လိုက္သည္။

အခန္႔သင့္ပင္ ဘတ္စ္ကား ရပ္လာသျဖင့္ အတင္း တိုးေ၀ွ႕၍ တက္လိုက္၏။ ေစ်းျခင္းေတာင္းႏွင့္ မိန္းမႀကီး တေယာက္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ တေတာင္ႏွင့္ တြက္ခ်လိုက္မိသျဖင့္ မ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့ကာ က်န္ရစ္ခဲ့ရွာသည္။ ကားထဲသို႕ ၀င္လိုက္လွ်င္ပင္ ကၽြန္ေတာ့ေရွ႕၌၊ ယခုပင္၊ ဆင္းသြားသူ ခရီးသည္တဦး၏ ေနရာလြတ္ကို ေတြ႕လိုက္ရာ၊ ထိုေနရာလြတ္ကို ကၽြန္ေတာ့္လိုပင္ ေတြ႕၍ ၀င္ထိုင္ရန္ ေရႊ႕လာေသာ ကုလားမႀကီးကို ေျခတဖက္ထိုးကာလိုက္ရင္း ၀င္ထိုင္လိုက္သျဖင့္ ဟန္က်ပန္က် ေနရာရသြားေလသည္။ စပယ္ယာက ကားခလွမ္းေတာင္းသျဖင့္ အိတ္ကိုႏိႈက္လိုက္ရာ အေၾကြဆယ္ျပားသာ ေတြ႕ရသည္။ က်ပ္တန္ ေပးျပန္လွ်င္လည္း စပယ္ယာ၏ အဆူအပူ အႀကိမ္းအေမာင္း ခံရဦးမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ဆယ္ျပားဖိုးစီးၿပီး တမွတ္တိုင္ေလာက္ကို လမ္းေလွ်ာက္၍ သြားေတာ့မည္ ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ဆယ္ျပားတန္လက္မွတ္ ၀ယ္လိုက္၏။

ေဘးကရပ္၍ လိုက္လာေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ တက္လာေသာ ခရီးသည္မွန္း ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသည္။ သို႕ေသာ္ ကားခထုတ္ေပးသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ရ၊ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ့အရင္ ဆင္းသြားသည့္တိုင္ေအာင္ ကားခေပးမသြားေၾကာင္း သတိထားလိုက္မိသည္။

ဘတ္စ္ကားစီး၍ ကားခမေပးျခင္းသည္လည္း လူမ်ိဳးတမ်ိဳး၏ စိတ္ဓာတ္အဆင့္အတန္း က်ဆင္းမႈ နိမိတ္လကၡဏာပင္ ျဖစ္သည္။ အျခားအျခားေသာ ႏိုင္ငံႀကီးမ်ား၌ သတင္းစာေရာင္းသူသည္ လူကိုယ္တိုင္ ေစာင့္စရာမလို။ သတင္းစာပံုေဘးတြင္ ပိုက္ဆံပံုးကို ခ်ထားရုံမွ်ႏွင့္ ကိစၥၿပီး၏။ ၀ယ္သူသည္ သစၥာရွိစြာပင္ က်သင့္ေသာ သတင္းစာဖိုးေငြကို ပံုးထဲသလို႕ထည့္၍ သတင္း၀ယ္သြားေတာ့သည္ဟု ဆိုသည္။ ဗမာလူမ်ိဳးတို႕၌ ဤလိုသစၥာမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့ ကိန္းေအာင္းမည္နည္းဟု ေတြးေတာစိတ္ေလးမိျပန္သည္။ ႏိုင္ငံ၏ ႀကီးပြားမႈ၊ ထြန္းကားမႈသည္ လူမ်ိဳး၏စိတ္ဓာတ္ႀကံ႕ခိုင္မႈ၊ တည္ၾကည္သစၥာရွိမႈ၊ လူမ်ိဳးႀကီး ပီသမႈေပၚတြင္ တည္သည္ဟု ယူဆမိသည္။ ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္မသိမႈ၊ လစ္လွ်င္လစ္သလို စည္းကမ္းေဖာက္က်ဳးလိုမႈ၊ ျပည္သူ႕ဘ႑ာကို အလြဲသံုးစားလိုမႈ၊ စသည္စသည္တို႕သည္ လူမ်ိဳးတမ်ိဳး ၏ ႀကီးပြားမႈတြင္ အဟန္႕အတား ျဖစ္ေစသည့္ စိတ္ဓာတ္ေရာဂါမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေပသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ အေတြးစိတ္ကူးတို႕ျဖင့္ စီးနင္းလာရာ အမွန္အတိုင္းဆင္းရမည့္ မွတ္တိုင္ကိုလြန္ၿပီး ရုံးေရွ႕ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္သို႕ပင္ ေရာက္လာေၾကာင္း ေတြ႕ရသျဖင့္ ကသုတ္ကရက္ ဆင္းလိုက္ရ၏။ အေတြးလြန္မိသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္မိ၏။ လမ္းေလွ်ာက္ရ သက္သာသြားေပသည္။ ရုံးေအာက္သို႕ ေရာက္ေသာအခါ လက္ကနာရီသည္ ရုံးတက္ရန္ အခ်ိန္ေစ့ေနၿပီကို ျပေနေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း ရုံးခန္းစားပြဲတြင္ မထိုင္လိုေသးသျဖင့္ ရုံးေဘးရွိ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို႕ ၀င္လိုက္၏။ ထို႕ေနာက္ တေအာင့္တနားထိုင္ရင္း လဘက္ရည္ တခြက္ေလာက္ ေသာက္ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူမ်ိဳး၏ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားမႈကို စဥ္းစားေတြးေတာေနလိုက္မိပါသည္။


ေမာင္ကိုယု
(စိတ္ပင္လယ္စာတန္း ၁၉၆၇ မွ)

Expand..

Summary..