ကမၻာေျမကို အခ်စ္မ်ားနဲ႕ စိမ္းလန္းေစမယ္

ပံုဒီက

အခုမွ ဒီမွာ စျပတဲ့ Wall-E ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ကို ဒီညပဲ သြားၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ သိပၸံကာတြန္းကား လို႕ပဲ ဆိုၾကပါစို႕။ ကာတြန္းကားေလးေတြကို ၾကည့္တဲ့အခါ ကေလးေတြ အတြက္သာမက လူႀကီးေတြအတြက္ကိုပါ မွတ္သားစရာ စဥ္းစားစရာေတြကို ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕စြာ ေပးတတ္တဲ့အတြက္ သေဘာက်ပါတယ္။ Wall-E က ဒီႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဒီေန႕မွ စ၀င္တာမို႕လို႕ မၾကည့္ရေသးတဲ့လူေတြ ဒီ review ကို ဖတ္မိရင္ အရသာပ်က္စရာ spoiler ေတြ ပါႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ဆက္မဖတ္မိခင္ ႀကိဳသတိေပးပါရေစ။

နီက်င္က်င္ အေရာင္သန္းၿပီး မႈန္မိႈင္းေနတဲ့ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ၿမိဳ႕ျပတစ္ခုရဲ႕ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျမင္ကြင္းနဲ႕ ရုပ္ရွင္ကို အစျပဳထားပါတယ္။ လူေတြေနထိုင္ဖို႕ မျဖစ္ေတာ့လို႕ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့တဲ့ ကမၻာေျမမွာ အမိႈက္သိမ္းတဲ့ စက္ရုပ္ကေလး တစ္ရုပ္ပဲ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ Wall-E (Waste Allocation Load Lifter Earth-Class ) လို႕ေခၚတဲ့ အဲဒီ စက္ရုပ္ေလးရယ္၊ အမိႈက္ေတြ ေလးေထာင့္တံုး ပံုၿပီး သိမ္းတဲ့ ေန႕တဓူ၀ အလုပ္ရယ္၊ သူ႕ကို တေကာက္ေကာက္ လိုက္တတ္တဲ့ အေဖာ္ ပိုးဟပ္ကေလး တစ္ေကာင္ရယ္ ကလြဲလို႕ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ သက္ရွိေတြ ကင္းမဲ့ အထီးက်န္ ဆန္ေနေတာ့တယ္။ တေန႕ေတာ့ ၀ုန္းဒိုင္းဆင္းလာတဲ့ ယာဥ္ပ်ံတစ္စီးနဲ႕အတူ စိတ္၀င္စားစရာ ေနာက္ထပ္ စက္ရုပ္ကေလးတစ္ရုပ္ ကမၻာေပၚ ေရာက္လာကို သူေတြ႕သြားတယ္။ အဲဒီ စက္ရုပ္ကေတာ့ သူ႕လို ေပက်ံစုတ္ျပတ္ေနတဲ့ ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္ စက္ရုပ္မဟုတ္ဘူး။ ျဖဴ၀င္းေတာက္ပေနတဲ့ စက္ရုပ္အသစ္ လွလွေလးေပါ့။

ပ်ံသန္းႏိုင္သလို ေလဆာလိုမ်ိဳးနဲ႕ ပစ္ႏိုင္ခတ္ႏိုင္ စြမ္းတဲ့ စက္ရုပ္လွလွေလးကို Wall-E က အထင္တႀကီး ေလးစားစြာနဲ႕ သေဘာက်သြားပါတယ္။ ပထမေတာ့ Wall-E က ေၾကာက္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ၾကတယ္။ စက္ရုပ္သစ္ေလး နာမည္က အိဗ္ Eve တဲ့။ Wall-E က အသံမွန္ေအာင္ မထြက္ႏုိုင္ဘူး။ အီဗာ လို႕ပဲေခၚတယ္။ ေနာက္ေတာ့ Wall-E က Eve ကို သူေနတဲ့ အခန္းေလးကို ေခၚလာတယ္။ Eve ေပ်ာ္ေအာင္ သူပိုင္ဆိုင္တဲ့ အစုတ္အျပတ္ အရုပ္ေလးေတြ ဘာေတြ ထုတ္ျပတယ္။ တီဗြီဖြင့္ျပတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူအမိႈက္သိမ္းရင္း ေကာက္ရလို႕ သိမ္းထားတဲ့ အပင္ေပါက္ေလးတစ္ပင္ကို ခ်စ္ခင္စြာနဲ႕ ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ သစ္ပင္ေလးကေတာ့ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အဓိကပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ Eve ဟာ ကမၻာေျမမွာ သက္ရွိဇီ၀ေတြ တည္တံ႕ခုိင္ၿမဲ ႏိုင္ေသးလားဆိုတာကို စံုစမ္းဖို႕ လႊတ္လိုက္တဲ့ စက္ရုပ္ကေလးေပါ့။ Eve ဟာ သစ္ပင္ေလးကို ေတြ႕လိုက္တာနဲ႕ သိမ္းယူလိုက္ၿပီး အလိုလို မလႈပ္မယွက္ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ သူ႕ရဲ႕တာ၀န္ ၿပီးဆံုးသြားၿပီ။ Wall-E ေလးကေတာ့ မသိရွာဘူး။ မိုးရြာရြာ ေနပူပူ Eve ကို အကာအကြယ္ေပးလို႕ တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္ရွာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ တေန႕ေတာ့ ယာဥ္ပ်ံက Eve ကို လာေခၚသြားပါတယ္။ သံေယာဇဥ္ႀကီးေနတဲ့ Wall-E က ယာဥ္ပ်ံေပၚမွာ ကုတ္ကပ္ၿပီး လိုက္ပါသြားေတာ့တယ္။

ယာဥ္ပ်ံဆိုက္သြားတဲ့ ေနရာကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀၀ ေလာက္ ကတည္းက ကမၻာေျမကုိ စြန္႕သြားတဲ့ လူသားေတြ ေနေနၾကတဲ့ အာကာသထဲက ေနရာေတြထဲက တခုပါ။ အဲဒီမွာ ကုမၸဏီတခုက လူေတြကို ၀န္ေဆာင္မႈ ေပးေနတယ္။ လူေတြအားလံုးဟာ ေျခေခ်ာင္း လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ တုိလို႕ အ၀လြန္ေနၾကၿပီ။ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ မသြားႏိုင္ မလာႏိုင္ လို႕ ကုလားထိုင္ဆန္ဆန္ ယာဥ္ေပၚမွာပဲ လဲေလ်ာင္းၿပီး သြားလာၾကတယ္။ အစားအေသာက္ကို အရည္အျဖစ္နဲ႕ပဲ ပိုက္နဲ႕ စုပ္ေသာက္တယ္။ သူတို႕လုပ္စရာရွိတာက ဗီြဒီယို ဖန္သားျပင္ တခုမွာပဲ မ်က္ႏွာအပ္ထားၿပီး ၾကည့္စရာရွိတာ ၾကည့္ၾက ခ်က္တင္လုပ္ၾက။ ဒါပဲ။ အရာရာကို စက္ရုပ္ေတြက တာ၀န္ယူ အဆင္သင့္ ၀န္ေဆာင္ေပးေနတဲ့ ေခတ္ေပါ့။ လူေတြထဲမွာေတာ့ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ကပၸတိန္ တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အဲဒီကပၸတိန္ကုိ အစစ ၀န္ေဆာင္ေပး ညႊန္ၾကားခ်က္လည္း ေပးတဲ့ Auto Pilot Computer တခုလည္း ရွိတယ္။ အားလံုးဟာ ရာႏႈန္းျပည့္နီးပါး ရုပ္၀တၳဳဆန္ေနၿပီ။ ဥပမာ. သူတို႕ဟာ ကခုန္တယ္ ဆိုတာ မသိဘူး။ ပင္လယ္ ဆိုတာ မသိဘူး။

ကမၻာေျမမွာ ျပန္ေနမယ္ ဆိုရင္ သက္ရွိေတြ ရွင္သန္ႏိုင္ေသးလား ဆိုတာကို စမ္းသပ္ဖို႕ လႊတ္လိုက္တဲ့ စက္ရုပ္ေတြထဲက Eve ဟာ အဲဒီေနရာကို သစ္ပင္ေပါက္ကေလးနဲ႕အတူ ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ… Wall-E ကလည္း လိုက္ပါလာတဲ့အခါမွာ……

က်န္တဲ့ အပိုင္းကိုေတာ့ ေငြေရာင္ပိတ္ကားျပင္မွာ ဆက္လက္ ရႈစားၾကေပါ့ေနာ္။ ရုပ္ရွင္က အသစ္ႀကီးမို႕ ဇာတ္လမ္း အျပည့္အစံု မေရးခ်င္လို႕ပါ။

ဒီကားဟာ စကားေျပာေတြ အလြန္နည္းပါတယ္။ ပထမပိုင္း မိနစ္ ၄၀ ေလာက္အထိဆိုရင္ ဒိုင္္ယာေလာ့ေတြ မပါသေလာက္ပါပဲ။ အဲဒီနည္းနည္းပါးပါးထဲက အႀကိဳက္ဆံုး ဒိုင္ယာေလာ့ကေတာ့ ကပၸတိန္နဲ႕ သူ႕ရဲ႕ Auto Pilot Computer တို႕ ေျပာၾကတဲ့ အခန္းတခုပါပဲ။ ကပၸတိန္က အိမ္ (ကမၻာေျမကို) ျပန္ခ်င္တယ္ လို႔ေျပာတဲ့အခါ..။

AUTO: In space we will survive.
Captain: I don't want to survive, I want to live!

ျမန္မာလို ဘာသာျပန္ၾကည့္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလုိေျပာလို႕ရမယ္ ထင္တယ္။

ေအာ္တို။ ။အာကာသထဲမွာ ငါတို႕အသက္ဆက္ေနႏိုင္မယ္ေလ။
ကပၸတိန္။ ။ငါက အသက္ဆက္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ရွင္သန္ေနထိုင္ခ်င္တာ။

စက္ရုပ္ေတြ ပါတဲ့ ကားဆိုေတာ့ အရုပ္ေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈနဲ႕ သရုပ္ေဖာ္ရတာလည္း အလြန္ ကန္႕သတ္ေနပါတယ္။ စက္ရုပ္ေလးေတြရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈကို မ်က္လံုးေလးေတြက တဆင့္ပဲ သရုပ္ေဖာ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ေတြ ေပ်ာ္တာ ၀မ္းနည္းတာ ေၾကာက္တာ အစရွိတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို လိုက္ပါခံစားႏုုိုင္ေအာင္ ျခယ္မႈန္းထားႏိုင္တာ အံ့ၾသစရာပါပဲ။ တကားလံုးမွာ သံုးထားတဲ့ သီခ်င္းေတြ ဂီတေတြဟာလည္း ဇာတ္လမ္းကို အထူးပံ့ပိုးပါတယ္။

ရုပ္ရွင္ေလးဟာ အရမ္းကို ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။ စက္ရုပ္ကေလးႏွစ္ရုပ္ အာကာသထဲမွာ ကၾကတာတို႕ တေယာက္လက္ကေလးကို တေယာက္က လွမ္းကိုင္တာတို႕လို ဇာတ္ကြက္ကေလးေတြဟာ လူေတြကို ရယ္ေမာစရာ သေဘာက်စရာ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ကိုယ္ၾကည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သတိထားမိသေလာက္ ရုပ္ရွင္လာၾကည့္ၾကသူေတြဟာ ၂၀ အထက္ လူႀကီးေတြ မ်ားပါတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေက်ာင္းသားေလး ေတြေတာင္ သိပ္မေတြ႕ရပါဘူး။ ကေလးေလးေတြနဲ႕ မိဘေတြကေတာ့ ဒီေန႕ နဲ႕ နက္ျဖန္ ေက်ာင္းတက္ရက္ မို႕လို႕ သိပ္မလာၾကေသးတာလည္း ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ရုပ္ရွင္ၿပီးသြားတဲ့အခါ စာတန္းကုန္စင္ေအာင္ ထိုးတဲ့အထိ ၿငိမ္ၿပီး ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။

ဒီရုပ္ရွင္မွာ ေပးထားတာေတြက နားမလည္ႏိုင္စရာ မရွိေအာင္ ရိုးရွင္းေပမယ့္ အေတာ္ကို မ်ားပါတယ္။ အားလံုးကိုေတာ့ ျပန္ခံစားျပႏိုင္ဖို႕ ခက္ခဲပါတယ္။

တိုးတက္လာတာနဲ႕အမွ် လူေတြရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ စားေသာက္ ေနထုိင္ သံုးစြဲ ေနၾကတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ သဘာ၀ကေန တျဖည္းျဖည္း ေသြဖယ္လာတဲ့ အမိႈက္ေတြ အပိုေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။ သဘာ၀ရဲ႕ အသီးအပြင့္ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္ၿပီး ကမၻာဟာ အမိႈက္ပံု အေနနဲ႔ပဲ က်န္ခဲ့မယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာတရားဟာ အလြန္ေ၀းလံေသးတဲ့ ျဖစ္ႏုိင္ေျခမွာ ရွိေပမယ့္ သတိျပဳစရာပါပဲ။ ဒီရုပ္ရွင္ကေတာ့ အေကာင္းျမင္စြာနဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခု ေပးၿပီး အဆံုးသတ္သြားပါတယ္။

လူေတြဖန္တီးလို႕ သဘာ၀က အိုမင္းရင့္ေရာ္ လာတဲ့အခါမွာ မွီတင္းေနထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကမၻာေျမကို စြန္႕ပစ္သြားရုံပဲ ဆိုရင္ ဒါဟာ အေရြးခ်ယ္သင့္ဆံုး နည္းလမ္း ဟုတ္ပါရဲ႕လား။ လူသားဆန္မႈ၊ လူ႔တန္ဖိုး လူသားစြမ္းအင္ကို အသိအမွတ္ျပဳမႈ နဲ႕ အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ဆိုတဲ့အရာ မေျခာက္ခန္းသေရြ႕ေတာ့ သဘာ၀ရဲ ႕ လက္ေဆာင္ေတြ ဖူးပြင့္စိမ္းလန္းေနဦးမယ္ ဆိုတာကို တာ၀န္ေက်တဲ့ စက္ရုပ္ကေလး တစ္ရုပ္က ရိုးသားျဖဴစင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းနဲ႕အတူ အလင္းေရာင္ ကူးညွိေပးႏိုုုင္ခဲ့ပါတယ္။

(ဒီရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး review ေရးပါလားလို႕ တုိက္တြန္းေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတဦးကို အထူး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)

ပန္ဒိုရာ